Saturday 15 September 2018

Φόβος, το αίσθημα της εποχής

Σωστές και λάθος επιλογές, σωστές και λάθος καταστάσεις και σωστά και λάθος άτομα. Ζητάμε την μονιμότητα στο παροδικό και το παροδικό στην μονιμότητα. Μια ζωή από λάθος μονοπάτια, λάθος κατευθύνσεις και λάθος ζητούμενα. Άνθρωποι πληγωμένοι, που επειδή πληγώθηκαν μια φορά σηκώνουν με ευκολία το μαχαίρι και κομματιάζουν με σαδιστική ευκολία την ψυχή σου. Όλοι αναζητούν μια πανάκεια μα μόλις την βρουν θα τρέξουν να κρυφτούν όσο πιο μακριά γίνεται. Μια αγκαλιά που ποτέ δεν ήρθε όταν την χρειάστηκες και μια τρύπα στην καρδιά που δεν γεμίζει με τίποτα παρά μόνο μεγαλώνει και καταβροχθίζει κάθε ίχνος ελπίδας που είχες για μερικές στιγμές ευτυχίας. Με πόση ευκολία κομματιάζουμε ψυχές και πόσο εύκολα χαράζουμε με τα λόγια ακριβά αισθήματα γιατί δεν μπορούμε να αντέξουμε το βάρος τους. Όταν το μόνο που θέλουμε είναι ένα ζεστό σώμα να μας κρατάει συντροφιά και να μας γεμίζει αγάπη γιατί να το διώχνουμε με μανία μακριά μας; Τι μας συνέβη στην πορεία και αρχίσαμε να τρέμουμε το δέσιμο και την γαλήνη;

Τικ-τακ γεννιούνται και πεθαίνουν τα δευτερόλεπτα. Τικ-τακ γεννιόμαστε και πεθαίνουμε και εμείς από το ίδιο μας το χέρι. Γεννιόνται αισθήματα και τα σκοτώνουμε γιατί φοβόμαστε να αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να αγαπήσει, να δεθεί. Δεν αφήνουμε την καρδιά μας σε άλλα χέρια γιατί φοβόμαστε την αστάθεια αλλά ξεχνάμε πως τα δικά μας χέρια είναι πιο ασταθή και σπάμε μόνοι μας τον εαυτό μας σε κομμάτια, τα οποία σκορπίζονται σε άδεια κρεβάτια αγορασμένα σε τιμή ευκαιρίας από φθηνές υπάρξεις που έχουν χάσει το πιο σημαντικό προσόν τους από φόβο. Σε έναν κόσμο τόσο σκοτεινό πως μπορεί να υπάρξει το φως χωρίς να καταβροχθιστεί από τα σκοτάδια μας; Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ήταν αυτό που μου έλειπε.. ποτέ δεν συμφιλιώθηκα με την ιδέα πως η δική μου μονιμότητα ήταν η παροδικότητα του άλλου.. Έχω τις ίδιες πληγές με όλους όσους έρχονται στον δρόμο μου, ίσως και περισσότερες. Έχω τα ίδια κενά και την ίδια ανάγκη.... μα να που στο τέλος εγώ δίνω μονιμότητα και παίρνω παροδικότητα.. αφήνω την καρδιά μου ξανά και ξανά σε άλλα χέρια που στο τέλος δεν αντέχουν και την αφήνουν να πέσει. Πουλάω και εγώ την ψυχή μου σε τιμή ευκαιρίας, μα αγοράζω καμουφλαρισμένη μοναξιά και φθήνια.

Σε έναν εγωιστικό κόσμο πως γίνεται να επιβιώσει το διαφορετικό; Πως γίνεται στους βάλτους να φυτρώσουν τα πιο όμορφα λουλούδια; Κάνουμε πολύχρωμα όνειρα γεμάτα ευτυχία και δεχόμαστε να τα ανταλλάξουμε με τον φόβο και την φθήνια. Άνθρωποι φοβισμένοι και μοναχικοί, άνθρωποι που καρτερούν την ζεστασιά που θα τους γλυκάνει μα φοβούνται να απλώσουν το χέρι και να την αρπάξουν. Είναι σε απόσταση αναπνοής και δεν δέχονται να κάνουν ένα βήμα. Άνθρωποι βολεμένοι τόσο πολύ στην δυστυχία τους που είναι έτοιμοι να σκοτώσουν κάθε τι όμορφο για να μην προσθέσουν άλλη μια γρατζουνιά..