Πράγματα που δεν θα ακούσεις

 Τικ τακ χτυπάει το ρολόι. Τικ τακ, τρέχουν και οι αναμνήσεις φρενιασμένες προς κάθε κατεύθυνση του μυαλού μου. Ρουφώντας το τσιγάρο με λαχτάρα κοιτάω το κενό που υπάρχει μπροστά μου… μεγάλη ειρωνεία… κενό μπροστά μου, κενό και μέσα μου. Ζω σε δύο σκοτάδια. Μέσα στους καπνούς ξεπετάγεται η πρώτη ανάμνηση… ήταν καλοκαίρι πριν από πέντε χρόνια όταν σε γνώρισα, Αύγουστος θυμάμαι…σε φοβήθηκα, γιατί ήξερα που μπορούσες να φωτίσεις τα σκοτάδια μου… και το σκοτάδι ήταν το μόνο που ήξερα καλά. Βλέπεις δεν είμαι άνθρωπος φωτεινός, ούτε έχω μάθει το χάδι.. το πρώτο φιλί ήρθε και ένιωσα τα πυροτεχνήματα. Ένιωσα την οικειότητα που νιώθουν δύο σώματα που γνωρίζονται χρόνια.. Διώχνω τον καπνό για να χαθεί η ανάμνηση, καθώς ένιωσα την πρώτη τσιμπιά στην καρδιά μου.

 Συνεχίζω να καπνίζω στο σκοτάδι, νιώθω τα μάγουλα μου καυτά. Ξέρω ότι έχω αρχίσει να δακρύζω. Κάπου ανάμεσα στον καπνό και στο τσιγάρο θυμάμαι αυτά τα δύο χρόνια που δεν μιλούσαμε. Μακάρι να ήξερες πως ένιωθα… ζούσα στις αναμνήσεις, αυτές τις λίγες που μου είχες χαρίσει. Ξυπνούσα και κοιμόμουν με τη σκέψη σου.. ήξερα ότι έκανα ένα τρομερό λάθος καθοδηγούμενη από λάθος κριτήρια… δεν μπορούσα να προχωρήσω. Δεν μπορούσα να διορθώσω πότε το λάθος που έκανα. Τα χέρια μου ήταν ήδη ματωμένα, ήταν μάταιο να προσπαθώ να κολλήσω τα γυαλιά με πληγωμένα χέρια. Το μόνο που κατάφερνα ήταν να πληγώνομαι περισσότερο. Σκουπίζω τα δάκρυα μου με την ελπίδα πως θα σκουπίσω έτσι και τις σκέψεις μου μα δεν φεύγουν τόσο εύκολα αυτή τη φορά. Κάθε φορά επιστρέφουν όλο και πιο δυνατές και επιτακτικές. Όσο και να προσπαθώ να τις σβήσω δεν σβήνουν τόσο εύκολα.

 Κοιτάζω για λίγο προς την κατεύθυνση που κινείται ο καπνός μου και νομίζω ότι σε βλέπω. Είσαι ακριβώς όπως εκείνο το βράδυ του Νοεμβρίου. Θυμάσαι; Ενιωθα τόσο ευτυχισμένη εκείνο το βράδυ. Νόμιζα ότι επιτελους η λαχτάρα της ψυχής μου και του κορμιού μου θα έσβηναν. Θεώρησα βλέπεις πως με αγαπούσες ακόμα... Πώς δεν με ξέχασες, πως θα έμενες... Και κάθε φορά που νόμιζα ότι θα μεινεις έφευγες όλο και πιο μακριά. Και κάθε φορά που έφευγες έπαιρνες και από ένα κομμάτι μου. Και μετά επέστρεφες. Και εγώ σε υποδεχομουν στην ζωή μου με την ίδια αγάπη και λαχτάρα. Μου έδειξες τον χειρότερο εαυτό σου και όμως συνέχισα να σε κρατάω μέσα στην αγκαλιά μου και να σε κοιτάζω με τον ίδιο τρόπο... συνεχίζω να κοιτάζω τον καπνό και βλέπω όλες τις φορές που ξυπνούσα δίπλα σου... Σχεδόν σε ακούω να μου λες ότι θα φύγεις για πάντα ότι δεν θα υπάρχεις πλέον στη ζωή μου.. Σε έβλεπα να απομακρύνεσαι λίγο-λίγο και όσο και αν προσπαθούσα να σε κρατήσω σφιχτά, εσύ ξεγλιστρουσες από την αγκαλιά μου.

 Η σκέψη μου βρίσκεται πλέον σε πλήρης αταξία, ακούω τα τελευταία κομμάτια μου να πέφτουν κάτω και να σπάνε. Τα δάκρυα μου ανακατεύονται με τον καπνό και ο πόνος έχει καταλάβει κάθε κύτταρο του κορμιού μου. Το σώμα μου είναι γεμάτο πληγές που προσπάθησα να σβήσω σε άλλα σώματα, μάταια όμως.Όσο και αν προσπάθησα ποτέ δεν κατάφερα να σε σβήσω. Βλέπεις, τα αισθήματα που έχω όταν είμαι στην αγκαλιά σου... Όταν σε κοιτάζω... Όταν σε φιλάω... Όταν κάνουμε έρωτα... δεν μπορώ να τα νιώσω με κανέναν. Το σκοτάδι με έχει καταπιεί πλέον και μαζί με εμένα και κάθε ελπίδα φωτός. Το κενό με έχει αγκαλιάσει και δεν μπορώ να νιώσω τίποτα... μετράω τις πληγές μου... αυξήθηκαν. Κάθε προσπάθεια να κόψω τα αόρατα νήματα που με ενώνουν με εσένα αποβαίνει μάταια. Το νήμα γίνεται πιο χοντρό, πιο δυνατό... Ακριβώς όπως και το τείχος που υψωνω γύρω μου...

Ο ειρμος μου πηδάει σε χρόνο παρελθοντικο και παροντικο. Δεν ξέρω που να σε καταταξω... προσπαθώ να σε κρατήσω στο παρόν μου για να υπάρχεις και στο μέλλον μου. Σου δείχνω κάθε απόχρωση της ψυχής μου, όμως τίποτα δεν μπορεί να σε κρατήσει εδώ. Ξεφεύγεις συνεχώς... μπαίνεις στην ζωή μου σαν τον κλέφτη και κάθε φορά μου φεύγεις πριν το καταλάβω... το τσιγάρο μου έχει σχεδόν τελειώσει. Μένουν ακόμα μερικές ρουφηξιες...Ακριβώς όπως και ο χρόνος μου μαζί σου. Παλεύω να ξεφύγω, μα στροβιλιζομαι συνεχώς σε μια δίνη που έφτιαξα μόνη μου.. Κοιτάζω το κινητό μου για λίγο μήπως και φανεις, μα υπάρχει μόνο σιωπή... βγαίνω για λίγο από τον λαβύρινθο των σκέψεων και πριν ξαναπεσω καταλαβαίνω πως για άλλη μια φορά ψιθυρίζω πράγματα που δεν θα ακούσεις. Σβήνω τη γοπα μου με τον ίδιο τρόπο που σβήνω τα αισθήματα μου. Τακτοποιω όπως και όπως τις σκέψεις μου και σηκώνομαι, μα πριν κλείσω την πόρτα πίσω ριχνω μια τελευταία μάτια στον καπνό που υπάρχει στην ατμόσφαιρα και μας βλέπω να χαζογελαμε στο κρεβάτι πειράζοντας ο ένας τον άλλον...

Τα χειρότερα έρχονται

Η ζωή είναι αρκετα απροβλεπτη. Θεωρώ πως αυτό είναι γεγονός. Το ξέρουν όλοι αλλά μερικές δίνει λίγο παραπάνω γκάζι και χάνουμε την μπαλα. Παλεύεις και παλεύεις και το σενάριο καταντάει τόσο σουρεαλιστικό μετά από κάποια χρόνια που αναρωτιεσαν αν είσαι ο σιωπηλός πρωταγωνιστής κάποιου βίντεο γκειμ που τον έχουν βάλει να παλεύει με μοναδικό σκοπό να χάνει συνέχεια. Το καθήκον του αποτελείται από ατελείωτη πάλη έως να χάσει και φτου και από την αρχή. Σιωπηλός και αβοήθητος. Δεν μπορεί να φωνάξει η να κλάψει παρά μόνο να κοιτάζει μυστήρια και να βγάζει χαζούς ήχους όταν κουνάει το σπαθί του.
Εκεί πού λες τα χειρότερα πέρασαν, έρχεται το επόμενο κύμα και κάνει το προηγούμενο να φαίνεται σαν προθέρμανση. Ένας φαβλος κύκλος χωρίς τέλος που αποτελείται από ολοένα και χειρότερα επίπεδα τα οποία πρέπει να ξεπερασουμε. Ένα ατελείωτο παιχνίδι στημένο εις βάρος μας.
Σαν κάθε σωστό παιχνίδι όμως δίνει και αμοιβές μια στο τόσο. Αμοιβές για να δώσει την εντύπωση της προόδου. Κάθε κύμα που περνάμε μας κάνει να νιώθουμε και πιο δυνατοι, εξελιγμένοι, έτοιμοι και προετοιμασμένοι για το επόμενο κύμα. Μέχρι που έρχεται και συνειδητοποιουμε πόσο αδύναμοι είμαστε.
Αναρωτιέσαι αν αξίζει αυτή μάχη που δεν έχει τελειωμό. Μια καινούρια αμοιβή σε κάνει να νιώσεις ξανά δυνατός και σου διώχνει την σκέψη και ο κύκλος συνεχίζεται. Πουλάμε διαφορετικά κομμάτια του εαυτού μας για παραπάνω αμοιβές. Για μια δόση δύναμης και θαρρους ακομα μήπως καταφέρουμε και νιώσουμε ζωντανοί μα ποτέ δεν είναι αρκετο. Μια μικρή δόση ευτυχίας μέσα σε έναν απέραντο ορίζοντα μιζέριας δεν φτάνει για να σε μαστουρωσει για τα καλά. Έτσι, το πούλημα ξεκιναει για άλλη μια φορά. Αυτή την φορά δίνουμε μεγαλύτερα κομμάτια και όσο μεγαλώνει η μαστουρα τοσο μεγαλώνει και η απληστία. Τα κομμάτια γίνονται ακόμα πιο ακριβά στην αναζήτηση λίγης ψεύτικης ευδαιμονίας. Μέχρι που ξεμενουμε από κομμάτια και κατανταμε κενοί και πιο μίζεροι από ποτέ. Το μυστήριο στο βλέμμα του σιωπηλού πρωταγωνιστή το αντικαθιστά η απελπισία και ο πανίκος.
Δεν ξέρουμε γιατί και ποιον παλεύουμε.
Τα χειρότερα έρχονται και δεν το γνωριζουμε. Κάθε φορά που περνάει το παρών χειροτερο ένα μελλοντικό ακόμα πιο χειρότερο παίρνει την θέση του. Εκεί έρχεται η αισιοδοξία γεμάτη ψεύτικες ελπίδες να τραγουδά τραγούδια περί ανέμων και υδάτων. Δίνει το χέρι της και σιγο ψιθυρίζει πως όλα θα πάνε καλα, όλα θα πάνε καλά αρκεί να συνεχιστεί ο αγώνας. Έτσι, συνεχίζουμε ακάθεκτοι με χαμόγελο για άλλη μια φορά και σκοπό να βρούμε το τέλος. Η ζωή είναι απρόβλεπτη βέβαια.

Μπορεί το τέλος να είναι ήδη γραμμένο και μπορεί από την άλλη να το επιλέγουμε εμείς. Ίσως να φτιάχνεται βάση των επιλογών μας ή βάση των επιλογών που έκαναν άλλοι για εμάς. Όπως και να έχει, το σόου πρέπει να συνεχιστεί και εμείς οφείλουμε να κουνάμε το σπαθί μας και να χαμογελάμε. 

Φόβος, το αίσθημα της εποχής

Σωστές και λάθος επιλογές, σωστές και λάθος καταστάσεις και σωστά και λάθος άτομα. Ζητάμε την μονιμότητα στο παροδικό και το παροδικό στην μονιμότητα. Μια ζωή από λάθος μονοπάτια, λάθος κατευθύνσεις και λάθος ζητούμενα. Άνθρωποι πληγωμένοι, που επειδή πληγώθηκαν μια φορά σηκώνουν με ευκολία το μαχαίρι και κομματιάζουν με σαδιστική ευκολία την ψυχή σου. Όλοι αναζητούν μια πανάκεια μα μόλις την βρουν θα τρέξουν να κρυφτούν όσο πιο μακριά γίνεται. Μια αγκαλιά που ποτέ δεν ήρθε όταν την χρειάστηκες και μια τρύπα στην καρδιά που δεν γεμίζει με τίποτα παρά μόνο μεγαλώνει και καταβροχθίζει κάθε ίχνος ελπίδας που είχες για μερικές στιγμές ευτυχίας. Με πόση ευκολία κομματιάζουμε ψυχές και πόσο εύκολα χαράζουμε με τα λόγια ακριβά αισθήματα γιατί δεν μπορούμε να αντέξουμε το βάρος τους. Όταν το μόνο που θέλουμε είναι ένα ζεστό σώμα να μας κρατάει συντροφιά και να μας γεμίζει αγάπη γιατί να το διώχνουμε με μανία μακριά μας; Τι μας συνέβη στην πορεία και αρχίσαμε να τρέμουμε το δέσιμο και την γαλήνη;

Τικ-τακ γεννιούνται και πεθαίνουν τα δευτερόλεπτα. Τικ-τακ γεννιόμαστε και πεθαίνουμε και εμείς από το ίδιο μας το χέρι. Γεννιόνται αισθήματα και τα σκοτώνουμε γιατί φοβόμαστε να αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να αγαπήσει, να δεθεί. Δεν αφήνουμε την καρδιά μας σε άλλα χέρια γιατί φοβόμαστε την αστάθεια αλλά ξεχνάμε πως τα δικά μας χέρια είναι πιο ασταθή και σπάμε μόνοι μας τον εαυτό μας σε κομμάτια, τα οποία σκορπίζονται σε άδεια κρεβάτια αγορασμένα σε τιμή ευκαιρίας από φθηνές υπάρξεις που έχουν χάσει το πιο σημαντικό προσόν τους από φόβο. Σε έναν κόσμο τόσο σκοτεινό πως μπορεί να υπάρξει το φως χωρίς να καταβροχθιστεί από τα σκοτάδια μας; Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ήταν αυτό που μου έλειπε.. ποτέ δεν συμφιλιώθηκα με την ιδέα πως η δική μου μονιμότητα ήταν η παροδικότητα του άλλου.. Έχω τις ίδιες πληγές με όλους όσους έρχονται στον δρόμο μου, ίσως και περισσότερες. Έχω τα ίδια κενά και την ίδια ανάγκη.... μα να που στο τέλος εγώ δίνω μονιμότητα και παίρνω παροδικότητα.. αφήνω την καρδιά μου ξανά και ξανά σε άλλα χέρια που στο τέλος δεν αντέχουν και την αφήνουν να πέσει. Πουλάω και εγώ την ψυχή μου σε τιμή ευκαιρίας, μα αγοράζω καμουφλαρισμένη μοναξιά και φθήνια.

Σε έναν εγωιστικό κόσμο πως γίνεται να επιβιώσει το διαφορετικό; Πως γίνεται στους βάλτους να φυτρώσουν τα πιο όμορφα λουλούδια; Κάνουμε πολύχρωμα όνειρα γεμάτα ευτυχία και δεχόμαστε να τα ανταλλάξουμε με τον φόβο και την φθήνια. Άνθρωποι φοβισμένοι και μοναχικοί, άνθρωποι που καρτερούν την ζεστασιά που θα τους γλυκάνει μα φοβούνται να απλώσουν το χέρι και να την αρπάξουν. Είναι σε απόσταση αναπνοής και δεν δέχονται να κάνουν ένα βήμα. Άνθρωποι βολεμένοι τόσο πολύ στην δυστυχία τους που είναι έτοιμοι να σκοτώσουν κάθε τι όμορφο για να μην προσθέσουν άλλη μια γρατζουνιά.. 

Εμείς τελειώσαμε αγάπη μου γλυκιά..

Και τελικά κοίτα να δεις μια ιστορία, όσο πάμε κατανταμε σαν ταινία. Καμία ρομαντική παρωδία. Δε γράφονται ούτε σε σενάρια τέτοια πράγματα, ούτε τα βραζιλιάνικα τόσα δράματα. Κανταντησε αστείο όλο αυτό, το πλάνο οταν δεις το γενικό. Άκου εδώ.
Δεν είναι ότι δεν είχες να μου δώσεις, είναι που φοβήθηκες μη νιώσεις. Είχα να σου προσφέρω ότι μου ζητούσες, είναι αστείο γιατί αυτό επιζητούσες. Έναν άνθρωπο να μπορείς να εμπιστευτείς, να στο δείχνει για να μη φοβηθείς. Ποιος άλλος θα εμένε με όσα έχεις κάνει μέχρι στιγμής;
Θέλει αρχιδια για να έχεις ότι επιθυμείς. Ότι δίνεις παίρνεις, μη περιμένεις να σου χαριστεί κάνεις. Θα χάσεις ανθρώπους που δε θα ξαναβρεις, μακάρι να το καταλάβεις όσο είναι νωρίς. Ό φόβος σε παραλύει, δε σ αφήνει να δεις. Είναι μια άμυνα στο πόνο που ένιωσες νωρίς.
Χάνεις στιγμές, στην ουσία δε ζεις. Μα θα ναι αργά στο λέω όταν με θυμηθείς. Θα μαι δίπλα σου οποτε με χρειαστείς, μα μ έχεις χάσει πλέον, στο λέω μην εκπλαγείς. Εμείς τελειώσαμε αγάπη μου γλυκιά, όταν μου έλεγες σε θέλω αλλά.. τη χάσαμε τη μπάλα σου το λέω καθαρά, κι ας μου έλεγες σ'αγαπάω ξανα και ξανα.
Το δε θα σε ξεχάσω δε μου λέει και πολλά, πιστεύεις είναι καρμικο μας, θα με δεις ξανά. Μ'αφήνει τώρα και ελπίζεις στο μετα, λες κι όλες οι συγκυρίες λειτουργούν για σένα μονάχα. Τι νομίζεις; θα με βρεις εκεί που με άφησες ξανά; θα σου ανοίξω τα χέρια να σε πάρω αγκαλιά; θα σε κοιταξω όπως σε κοίταγα τώρα και μετά, ενώ ξέρω ότι χαραμιστηκες στ'άλλη αγκαλιά; Θα με αναζητήσεις λες με τόση σιγουριά, χωρίς καν να σκεφτείς τι θα βρεις στην άλλη μεριά. Θα σ'αγαπαω θα σε βρίσκω ξανά και ξανά, τόσα χρονια χαραμίσες φτάνει πια.
Έτοιμος θα είσαι όταν το θες εσύ, όχι όταν περάσουν τα χρόνια, δε θα ρθει μόνη της η στιγμή. Δεν είσαι άνθρωπος που ζει για το μετά, που τα γαμαει όλα και χάνεται ξανά. Άλλαξες για να μη πληγωθείς ακόμα μια φορά, μα κατάφερες να πληγωνεσαι απανωτά.
Συγχαρητήρια, τα έκανες πάλι σκατα. Πληγωσες τον εαυτό σου εκείνη κι εμένα ακόμα μια φορά. Πώς γυρίσαμε έτσι στα παλιά; Δε μου έδωσες καν επιλογή, αυτο με κάνει ακόμα πιο σκατα. Θεωρήσες αυτονόητο κι αυτό κι εμένα, κλασσικά.  Λες κι ότι και να γίνει θα γυρνάω σε σένα χωρίς ερωτηματικά. Γιατί νομίζεις πως είναι αυτό τόσο απλό, ενώ κάνεις το θέμα τόσο περίπλοκο.
Πώς έγινες έτσι, πως έγινα κι εγώ. Αλλάξαμε τόσο για να φτάσουμε εδώ. Η αγάπη μας μένει πληγή ανοιχτή, ότι ωραίο έχει μείνει θα διαγραφεί κάποια στιγμή. Θα κοιτάμε πίσω και θα λέμε γιατί. Καλά στο είχα πει, απωθημένο τρελό, κάθε χρόνο έχει να μας γαμαει το μυαλό. Και τι θα σου μείνει από αυτό το στορυ; να μου λες σ'αγαπάω μωρό μου σόρρυ. Να με βλέπεις να κλαίω και να φεύγεις σιωπηλά, να λες ένα τελευταίο σ'αγαπώ ψίθυρηστα γιατί δεν έχεις τα αρχιδια να το δεις σοβαρά. Γιατί αυτό σου λείπει κι άσε τα τρέλα, τα κότσια να κάνεις αυτό που θέλεις μια φορά. Με το φόβο θα μείνεις και μια ζωή αδειανη, χωρίς συναίσθημα κενή.
Τα ωραία πονάνε σε αυτή τη ζωή. Κοιτάς μπροστά και λες όπου βγει. Τα σκοτεινά μονοπάτια είναι στο τέλος τα πιο φωτεινά, γιατι ο έρωτας καρδιά μου φέρνει μόνο χαρά. Το χεις νιώσει το ξέρεις, σου γεμίζει τη καρδιά. Ίσως και να σε αδειάζει καμία φορά, σε πληγώνει δε λέω σου ραγίζει τη καρδιά, μπορεί να πονέσεις μετά τη χαρά. Μα αν φοβάσαι τόσο αυτό το και αν, δε θα ζήσεις ξανά το υπέροχο του έρωτα μπαμ. Όταν η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή, όταν μαγευεσαι μ'ένα φιλι, όταν δενεσαι δίχως λογική, όταν τα γαμας όλα χωρίς γιατί. Για ένα γουστάρω τρελά κι όπου βγει. Για ένα σε θέλω, να ζεις τη στιγμή.  Τελικά αυτή είναι η μόνη βιώσιμη ηθική, να κάνεις αυτό που γουστάρεις πολύ.
Ματάκια μου, εμείς ζήσαμε πολλά. Μάθαμε μαζί και συγχρόνως χωριστά. Συνηθίσες να φεύγεις ξανά και ξανά. Δε κατάλαβες νομίζω το δικό μου οριστικά. Μη νομίζεις οταν με ψάξεις θα με βρεις τόσο απλά. Όταν εγώ προχωρήσω, θα είναι για τα καλά. Με άδειασες σου λέω ακόμα μια φορά. Αυτή τη φορά μου διέλυσες τη καρδιά. Οι βουβές μου κραυγές θα σου μείνουν τελικά. Να φεύγεις και να κλαίω γοερά. Να λες δε θέλω να σε πλήγωσω αλήθεια, μα πλέον σου έχει γίνει απλά μια συνήθεια. Δεν έχω καταλάβει ποιον προσπαθείς να προστατέψεις, εμένα η εσένα φοβάσαι μη καταστρέψεις. Θα περασει δε λέω, θα απαλύνει κι αυτό. Θα σε σκέφτομαι πάντα σαν κάτι καλο. Όμως έφτασε ώρα να λήξει εδώ. Αλήθεια σου λέω το εννοώ, κι ας μη με πιστεύεις ρε γαμω. Δε ξαναπεφτω για σένα στο γκρεμό. Αποχωρώ όσο ακόμα μπορώ. Να σώσω προσπαθώ ότι βρω.
Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι εσένα, τα λόγια σου είναι στο μυαλό καρφωμένα. Τα σ'αγαπώ σου τα ματωμένα. Πώς μπορείς να αγκαλιάζεις μετά χέρια ξένα; Κοιμήθηκα αγκαλιά σου, άκουγα τη καρδιά σου. Σε κάθε άγγιγμα μου επιτάχυνε ρυθμούς. Ανέβαζε παλμούς. Πώς ζεις με αλληνης τα φιλιά, πως κοιμάσαι σε άλλη αγκαλιά, πως αντέχεις να της μιλάς στα σκοτεινά, να τη κοιτάς στα μάτια και τα λοιπά; δε σε τρελαίνει η ιδέα να είμαι αλλού; να με αγγίζει άλλος παντού. Να με φιλάει να με κρατάει, να είμαι αλλούνου. Να ζω για τα φιλιά αυτουνού. Για τον ήχο της δικής του φωνής, για ένα σε θέλω καμίας λογικής. Μη νομίζεις, θα γίνει κι αυτό. Μη το παίρνεις ως κάτι απλο. Θα προχωρήσω κι εγώ. Σε κάτι στο ξαναλέω ουσιαστικό. Το παίρνεις στη πλάκα και λες θα τον δείρω, μα θα ναι πια αργά δε θα θέλω να φύγω. Εκεί θα μείνω. Εγώ αγαπάω με όλη μου τη ψυχή, δεν έχω μάθει να δινομαι μισή. Δε μου αρέσουν τα ήρεμα και τα απλα, είμαι όλα η τίποτα. Δε κρατάω καβατζα στο μυαλό για να μη πληγωθω. Πάω με φορά κι ας βρω γκρεμό. Δε κοιτάω ποτέ μόνο το εγώ. Δίνω όσα μπορώ.
Η καρδιά μου αντέχει κι ας έχει πληγωθεί. Παρά πολύ.  Θα αντέξει κι ας σπάει κι αυτή τη στιγμή. Θα τη γιανει μια μέρα κάποιου το γλυκό φιλί. Θα τη κάνει να χτυπάει ξανά σα τρελή. Θα νιώσει τον έρωτα να την πολιορκεί. Θα γιατρευτεί. Ναι θα είσαι ακόμα εκεί, μια πληγή. Μια αγάπη που ποτέ δε θα σβηστεί. Αλλά όχι όπως θα ήθελες εσύ, όχι σα μια σχέση πιθανή. Σα μια ανάμνηση καλή.
Μια μέρα θα πάψεις να με πονάς. Κι ας σ'αγαπώ κι ας μ'αγαπάς. Στο λέω έξω καρδιάς.
Σου έδωσα τα πάντα, σου απέδειξα πολλά. Θα ήμουν δίπλα σου το ξέρεις καλά. Δε θα κοιτούσα πουθενά. Ήμουν δικιά σου μοναδικά. Δε θα σ άφηνα έτσι απλά. Θα ήμουν δίπλα σου ξανά και ξανά. Μέχρι να νιώσεις καλά. Να σου φύγει αυτή η ανασφάλεια. Μόνο έτσι λύνονται τα ψυχολογικά, όχι όταν είσαι έτοιμος και καλά.  Καντο εικονα μια γαμημενη στιγμη, τι θα ειχαμε εγω κι εσυ. Πως θα ημασταν μαζι. Σκεψου πως θα ηταν αυτη η επιλογη. Πονα μια φορα με τα δικα σου "αλλα". Σκεψου τι δε θα 'χεις ποτε ξανα. Δεν λέω ότι είμαι κάτι το τρομερό, μα για εμάς θα ήταν απλό. Κάτι απλά φυσικό. Μια φιλία αρχικά, ανέκαθεν γα πηγαίναμε καλά. Κάτι είχες βρει εδώ, αλλιώς τοσα χρονια δε θα γυρνούσες σε κάτι αδιάφορο. Μπορεί να ήταν μια χημεία καλή, μα ότι κι αν είμαι σαν τη δική μου αγάπη δε θα ξαναβρεθεί. Που θα βρεις μωρε άλλη τόσο τρελή; Που γυρνουσε ανέκαθεν χωρίς λογική. Να σ'αγαπαει σα μικρό παιδί. Να σου γελάει λες και δε πόνεσε στιγμή.
Είσαι τυχερός όταν έχεις κάτι να χάσεις. Όταν δε μπορείς να το ξεπεράσεις. Όταν κοιμάσαι με αυτή τη σκέψη, όταν δεν έχεις άλλη βλεψη. Όταν δε μπορείς να πεις αντίο, όταν μακριά του νιώθεις κρύο. Ο έρωτας είναι ταξίδι μαγεμένο. Δεν είναι στο λέω καράβι βουλιαγμένο. Τον καταδίκασες τον κατακαημένο.
Το ξέρω πως νιώθω πιο πολλά από σένα, αλλιώς δε με έσπρωχνες σε χέρια ξένα. Μπορεί και να μην έχεις καταλάβει. Πως ειναι την δική σου αγάπη κάποιος άλλος να απολαμβάνει. Θα δεις μια μέρα τι τρέλα σε πιάνει. Δεν είσαι άνθρωπος που ξέρει να χάνει.
Δε στα λέω να σου αλλάξω γνώμη, έτσι κι αλλιώς πλέον δε φτάνει μια συγγνώμη. Θέλει πολλά για να μου αλλάξεις τη δική μ πλέον γνώμη. Καταστρέφεις ότι εμπιστοσύνη σου έχω, και πια δε το αντέχω. Είπα τέλος πολλές φορές, δε το εννοούσα ήταν απλά στιγμές. Μα ήρθε η ώρα να αλλάξω κι εγώ, δεν είμαι πια στανταρακι να το ξέρεις αυτό. Με έχεις χάσει αυτό το λεπτό. Άλλαξα σκεπτικό. Πρέπει να αποδείξεις πολλά για να 'ρθω. Θα είναι σειρά σου να με κάνεις να πειστώ. Θα τρελαθεί το δικό σου μυαλό. Θα με φωνάζεις και δε θα απαντώ. Δε θα μαστε μαγικά μαζί να το ξέρεις αυτό. Στη ζωή θα μάθεις να πολεμάς, να χτυπιεσαι για ότι αγαπάς. Μη συμβιβάζεσαι σε θέματα καρδιάς. Δε πάει με το ζόρι όπου τη πας. Μένει εκεί που θέλει αυτή, όσα αντίο κι αν φέρεις εσύ. Όταν λοιπόν θα σκέφτεσαι εμένα, να με φαντάζεσαι σε χέρια ξένα. Κάποιον άλλον στη θέση σου βάλε. Κάνε πρόβα τζενεράλε.
Εμείς θα μείνουμε απωθημένο, ένα αντίο μετανιωμένο. Ένα τέλος βιαστικό, να μας στοιχειωνει το μυαλό. Όσα μου είπες θα κρατάω φυλακτό. Άκουσα τόσα σ'αγαπώ, μέσα μου θα σε κρατώ. Θα σε κοιτούσα στα μάτια αν ήσουν εδώ, θα σου έδινα ένα τελευταίο φιλι βασανιστικό, μου το ζήτησες άλλωστε μα ήταν εγωιστικό. Οι δρόμοι μας χωρίζουν εδώ. Εσύ το έφερες το τέλος το οριστικό. Εσύ φοβήθηκες όχι εγώ. Είμαι σίγουρη θα ξαναβρεις μια αγάπη αληθινή, στο εύχομαι αλήθεια κι ας με πονάει πολύ. Θα ανοίξεις τη καρδιά σου θα είσαι εκεί. Μπορεί και να το κάνεις ήδη. Ίσως τα λόγια μου έπιασαν τόπο, δεν έκανα τσάμπα τόσο κόπο. Ίσως μαζί της να αφεθείς, σιγά σιγά να την ερωτευτείς. Ίσως να της δοθείς. Να ειναι μια σχέση ζωής, να μπορείς επιτέλους να την εμπιστευτείς.
Σ'ένα δυο μήνες θα έχω ξεχαστεί. Τα δικά μου σημαδια θα έχουν σβηστεί. Δε θα με σκέφτεσαι πια. Στο χα πει αν σ αφήσω δε θα υπάρχουμε απλα. Αν δε σου μιλήσω,αν δε σε ζητήσω δε θα γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω. Ίσως κάποια στιγμή με θυμηθείς, μα δε θα με ζητήσεις είσαι εγωιστής. Έχεις συνηθίσει να σε κυνηγάω, δε ξέρεις πως είναι να σιωπάω. Να γυρνάω το κεφάλι να σε προσπερνάω. Σιγά μη τρέξεις εσύ αυτή τη φορά, θα περάσει ο καιρός και θα πεις είναι αργά. Ας μην την ενοχλήσω καλύτερα ξανά. Θα με αφήσεις απλά να χαθώ, να φύγω να εξαφανιστώ. Δε θα χεις τα αρχιδια θα πεις ξανά δεν μπορώ. Εδώ δε μπορούσες κάτι τόσο απλό, μια συζήτηση που έπρεπε να γίνει εδώ και καιρό. Κι αυτήν έπρεπε να τη κάνω εγώ. Να κάτσω να σε ψυχολογω. Να σου βρω εγώ γιατί φτάσαμε ως εδώ. Φοβοσουν να σκεφτείς ακόμα κι αυτό. Απέφευγες κάθε σενάριο καλό. Θα ζηλεύω μου είπες δεν μπορώ. Τι σκεπτικό Χριστέ μου είναι αυτό. Τι άλλο θα πεις για να πειστεις, μόνος σου να ξεγελάστεις;
Δεν έχω κάτι άλλο να σου πω. Κάπου απλά έπρεπε να το βγάλω όλο αυτό. Θυμώνω μαζί σου και δε μπορώ να σκεφτώ. Σε χάνω για κάτι το απλό. Για ενα φοβάμαι γαμω το κέρατο. Όσο κι αν προσπαθώ δε σε κατανοώ. Την επόμενη φορά που θα το συζητήσεις με ένα φιλαράκι καλό, πες του το κι αυτό. Μη με βγάζεις άλλο τρελή από κει κι από εδώ. Πες την αλήθεια για όλο αυτό. Εκτός κι αν ήταν ένα ψέμα πικρο, βέβαια δε σ'έχω για τόσο οσκαρικο ηθοποιό. Τι να πω. Εσύ εισαι αυτός που όλο λέει δε μπορώ.
Ίσως να μη μετανιώσεις στιγμή, ίσως μέσα σου λες "δεν έκανε για μένα αυτή". Ίσως ήταν όλα λόγια της στιγμής. Να με κάνεις να νιώσω καλά πριν χαθείς. Όταν οι πράξεις δείχνουν άλλα είναι δύσκολο να πειστεις. Ποιος ξέρει ποια είναι η αλήθεια, αν νιώθεις αυτα που ειπες η είναι όλα παραμύθια.
Καλό ταξίδι σου εύχομαι λοιπόν, να ζεις σε συμβούλευω στο έπακρο το παρόν. Να θυμάσαι πως κάποιος σ αγάπησε πολύ, ένα συναίσθημα πολύ βαθύ. Γι'αυτό ακριβώς που είσαι εσύ. Σε γνώρισα μου αφέθηκες για μια στιγμή. Μου ανοίχτηκες κι ένιωσες την επαφή. Δε θα σου χαλάσω όμως κι άλλη στιγμή. Δε θα σε αφήσω να με κατηγορήσεις ξανα, πως χαλαω τη σχέση σου κι όλα αυτά. Με μένα θα είναι πάντα αλλιώς, αλλά όλα αλλάζουν από δω και μπρος. Δε θα γίνω ξανα ένα δικο σου μυστικό. Λες και ντρέπεσαι που είμαι εγώ. Λες και ειμαι  κατι το τοσο κακό. Η κατάσταση τελείωσε εδώ.
Ένα τελευταίο θα σου πω σ'αγαπώ..κι ας είναι για πάντα να χαθώ.

Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού

 Πως να ήταν άραγε η ζωή μας αν είχαμε την δυνατότητα εν μια νυκτί να διαγράψουμε όλες μας τις αναμνήσεις από σημαντικούς ανθρώπους, αναμνήσεις και συναισθήματα που μας έχουν στιγματίσει. Ξέρετε αυτές τις καλές που όταν τις θυμάσαι σου μένει ένα γλυκόπικρο συναίσθημα μαζί με ένα όμορφο μειδίαμα, αλλά και τις άλλες τις γάμησε τα που όταν έρχονται σαν κλέφτες στην θύμηση σου σου γαμάνε το είναι. Και έτσι tabula rasa όπως θα είσαι πλέον να αρχίσεις από την αρχή. Μοιάζει ιδανικό σενάριο και για κάποιους-συν εμού- είναι. Φανταστείτε να πέφτετε στο κρεβάτι μισοί άνθρωποι, κουρελιασμένοι και γεμάτοι πληγές και όταν ξυπνάτε να μην θυμάστε τίποτα πλέον. Να μην υπάρχει τίποτα στην ζωή σας που να σας τον θυμίζει, καμία ανάμνηση και έτσι απλά να συνεχίζετε την ζωή σας έχοντας αιώνια λιακάδα και καθαρό μυαλό.

Πόσο εύκολο είναι να τιθασεύσεις το μυαλό και την σκέψη, λες ένα τέλος ή ακόμα χρησιμοποιείς διάφορα tricks για να ξεγελαστείς. Λένε πως αν είσαι ένας λόφος από σκατά ψυχολογικά και αρχίσεις να χαμογελάς κάποια στιγμή θα το νιώσεις και αυτό το χαμόγελο. Αυτό σου είναι το μυαλό, τέτοια είναι και η δύναμη που έχεις στα χέρια σου, '' το μυαλό είναι ένας όμορφος υπηρέτης, μα και ένας επικίνδυνος αφέντης'' είχα διαβάσει κάπου και δεν θα μπορούσα να μην συμφωνήσω. Αλλά η καρδιά.... η καρδιά είναι ακόμα πιο επικίνδυνη. Δεν ξεχνάει ποτέ και φροντίζει να στο υπενθυμίζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η καρδιά είναι γεμάτη συναισθήματα, αναμνήσεις και αυτή τη μυρωδιά του, που όταν την αισθάνεσαι στην ατμόσφαιρα από το τύπο που πέρασε από δίπλα σου εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα που αποφάσισες να βγεις αμέριμνη από το σπίτι σου και να κάνεις την βολτίτσα σου, νιώθεις ηλεκτρικές κενώσεις να σε διαπερνάνε και να σου φέρνουν στο μυαλό εκείνη την ηλίθια φορά που πήγατε βόλτα μαζί και περπατούσατε αμέριμνοι και πιασμένοι χεράκι-χεράκι κάτω από τα ανθισμένα δέντρα, και ήταν εκείνη η φορά που σε τράβηξε κοντά του και σε φίλησε, αλλά εσύ ήθελες να κάνεις τα συνηθισμένα ναζάκια σου, να τραβηχτείς και να τον πειράξεις, μέχρι που απλά να βάλεις το κεφάλι σου στον λαιμό του και να πάρεις μια γερή δόση από το άρωμα του. Σου θυμίζει πόσο το αγαπούσες αυτό το άρωμα και εκείνη την ουλή στο δεξί του μάγουλο που ίσα που φαινόταν αλλά εσύ την είχες δει γιατί καθόσουν με τις ώρες και τον κοιτούσες.

 Και αναρωτιέμαι... αν η καρδιά έχει τέτοια δύναμη τότε πως γίνεται να μην ερωτευτείς ξανά και ξανά τον ίδιο άνθρωπο που διέγραψες από την μνήμη σου; Πως είναι δυνατόν να μπορέσεις να αντισταθείς σε όλα αυτά που σε έκαναν να τον ερωτευτείς τότε; Σε εκείνο το χαμόγελο που κάνουν τα μάτια του να εξαφανίζονται; Στο άκυρο σχόλιο που θα πετάξει και θα σε κάνει να ξεραθείς στα γέλια; Πως γίνεται να μπορέσεις να μην τον ερωτευτείς ξανά από την αρχή όταν έχεις νιώσει όλα αυτά... Αναπόφευκτα, λοιπόν, όσες φορές και να σβήσεις την μνήμη σου για να έχεις αυτήν την πολυπόθητη αιώνια λιακάδα, όταν έρχεται στον δρόμο σου αυτό το άτομο, πάντα η καρδιά θα σου θυμίζει. Πάντα θα υπάρχει εκείνη η αόρατη σύνδεση μεταξύ σας που θα σας κάνει να νιώθετε αυτήν την οικειότητα και την ζεστασιά.  Μπορεί να έχεις θάψει τόσο βαθιά τις στιγμές σας με αποτέλεσμα να μην μπορείς να τις επαναφέρεις... να τις έχεις διαγράψει ακόμα.. αλλά πάντοτε όταν θα τον κοιτάζεις- ακόμα και αν ο μόνος τρόπος για να τον δεις είναι μια φωτογραφία- θα νιώθεις αυτό το σκίρτισμα, αυτή τη σπίθα που αν της δώσεις τροφή μπορεί να γίνει φωτιά και να σε κάψει.. Και έτσι αυτό το καθαρό μυαλό με την αιώνια λιακάδα του που αναζητάς, καταλήγεις να καταλαβαίνεις πως δεν είναι τίποτα άλλο από μια άθλια επιβολή στο μυαλό που αφήνει απέξω την καρδιά..

Τhe Art Of Fucking Everything Up

Έρχεται η στιγμή στις ζωές όλων, που πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Ας την ονομάσουμε συναισθηματική απόφαση. Έχει μέσα μεγάλο ρίσκο αυτή η απόφαση μιας που μπορεί να χάσεις τον άνθρωπο που αγαπάς. Μπορεί να έχει και την ικανοποίηση του να νιώθει τα ίδια με εσένα και να ζήσετε μαζί μια τεράστια περιπέτεια. Αν είμαι γνωστός για κάτι είναι για τον ελεεινό ρεαλισμό μου.

Το πιο πιθανό σενάριο είναι το άλλο άτομο να μην νιώθει το ίδιο και αυτό είναι απόλυτα σεβαστό. Στην τελική αν πραγματικά το αγαπάς το μόνο που θέλεις είναι να το δεις ευτυχισμένο,χαρούμενο και γεμάτο χαμόγελο. Ανιδιοτέλεια πάνω από όλα. Αγάπη χωρίς ανιδιοτέλεια δεν είναι αγάπη. Αυτή βέβαια δεν είναι ιστορία για κάποιο χαζό, χαμένο απωθημένο

Τα απωθημένα είναι απλά εφήμεροι και ανεκπλήρωτοι χαζό έρωτες. Ασήμαντα συναισθήματα που όσο ξαφνικά ήρθαν τόσο ξαφνικά έφυγαν. Όχι, δεν είναι κάτι τέτοιο. Θα μακελεύα και θα ντρόπιαζα μια αγάπη πραγματική και τα συναισθήματα μου, αν έβαζα την ταμπέλα του απωθημένου πάνω του. Είναι μια ιστορία σχετικά με μεγάλες συζητήσεις, πολύωρες με τόσο βαθιά ουσία όσο μια μαύρη τρύπα. Τόσα χρόνια μα πάντα υπήρχε κάτι για να πούμε. Πάντα υπήρχε κάτι γιατί εμείς το κάναμε να υπάρχει. Ένα ντουέτο μεγάλης διαρκείας, γεμάτο μελωδίες, στενάχωρες μα και χαρούμενες. Μια τεράστια πιθανότητα για μια ιστορία που θα εξιστορούσαν όλα τα ρομαντικά χαζά τραγούδι εκεί έξω. Λέξεις που αν τις έγραφα θα ακούγονταν απερίγραπτα κουτές. Πάντα έλεγα πως δεν πίστευα σε αυτή την “μια” εκεί έξω. Η φράση μου φαινόταν πάντα σενάριο φαντασίας. Επτά δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη γη και για όλους υπάρχει αυτό το ένα συγκεκριμένο άτομο που και καλά είναι γραφτό να είναι μαζί.

Μέχρι που μια μέρα ξύπνησα και συνειδητοποίησα πως δεν είναι και τόσο φανταστικό αυτό το σενάριο.

Καλό αυτό, θα έλεγε κάποιος και εγώ θ συμφωνούσα. Αν είμαι γνωστός για κάτι ακόμα είναι για το ότι διαφωνώ με τα πάντα. Με πολύ καλό λόγο παρόλα αυτά. Όταν ξύπνησα και το κατάλαβα, είχα αφήσει αυτή την μία να φύγει από την ζωή μου. Ποιες οι πιθανότητες να βρεις κάτι τέτοιο και ακόμα καλύτερα, να σε θέλει σαν τρελός ο άνθρωπος αυτός; Νομίζω πως οι πιθανότητες να νικήσεις το Τζόκερ είναι πιο πολλές.  Η μόνη επιλογή που είχα ήταν να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο μέχρι να φτιάξει φραπέ και αυτό ακριβώς έκανα. Αφού πέρασαν δύό -τρία χρονάκια που χτυπούσα το κεφάλι μου, αποφάσισα να δοκιμάσω ξανά την τύχη μου όντας πιο ώριμος και ειλικρινής. Προφανώς και κάτι τέτοιο δεν θα λειτουργούσε γιατί η ζωή δεν είναι ταινία και όταν είσαι μαλάκας μεγάλου βεληνεκούς, δεν υπάρχει σωτηρία από τις αμαρτίες του παρελθόντος. Δεν λέω, το άξιζα και με το παραπάνω και πολλά παραπάνω από αυτό μα δεν ακυρώνει το γεγονός πως πόνεσε χειρότερα και από γκλοπ στα γόνατα. Τι να κάνεις, σκληρή γυναίκα η ζωή για αυτό χαμογέλασα και είπα δεν πειράζει αφού πρώτα κατέβασα το κεφάλι μου σαν κουτάβι που το χτύπησαν με εφημερίδα. Μετά σκέφτηκα πως ίσως όντως να ήταν ένα απωθημένο, πως τα συναισθήματα αυτά θα έφευγαν μετά από λίγο καιρό και απλά ήθελα παραπάνω χρόνο για να τα βρω με τον εαυτό μου. Έτσι έκατσα μόνος μου για να προσπαθήσω να συγχωρέσω τον εαυτό μου και να τα βρω μαζί του.

Πόσο λάθος ήμουν για ακόμη μια φορά. Όσο πιο πολύ περνούσα χρόνο με την μοναξιά μου τόσο περισσότερο έβλεπα πόσο χαζά ήταν τα λάθη μου και με πόση ευκολία θα μπορούσα να τα είχα αποτρέψει. Για κάποιον που σκέφτεται τα βήματα του για να πάει στην κουζίνα, είχα αφήσει το μυαλό μου σε ένα συρτάρι από ότι φαινόταν. Δεν υπήρχε άλλος λόγος για να έχω κάνει τόσα πολλά, ηλίθια λάθη και με το είχα αφήσει το μυαλό μου εννοώ ότι ήμουν ότι πιο ανώριμο υπήρχε. Αφού αυτό δεν λειτούργησε είπα να αλλάξω τακτική. Ο έρωτας με έρωτα περνάει λέει ένα τραγούδι και είπα δεν βαριέσαι, μπορεί και να δουλέψει. Ανέφερα πως ήμουν πάλι λάθος; Ο έρωτας μπορεί να περνάει με έρωτα αλλά αυτό δεν ήταν έρωτας. Το κακό ήταν πως μου πήρε λίγα χρόνια ακόμα για να το καταλάβω. Προσπαθούσα να γεμίσω το κενό με κενό. Όσες φορές και αν διαιρέσεις το μηδέν όμως, πάλι μηδέν θα βγάλεις. Όσο πήγαινα, ο αριθμός των κενών μεγάλωνε και παράλληλα έμενα μηδέν. Φάσκω και αντιφάσκω θα έλεγε κάποια. Όσο ο αριθμός μεγάλωνε τόσο πιο πολύ ντρεπόμουν για το που είχα καταντήσει. Όποια σχέση και να έκανα, όσο δυνατή και να ήταν, ακόμα και αν με έκανε να ξεχαστώ λιγάκι, το μυαλό μου πάντα γυρνούσε πίσω. Κάπου εκεί σταμάτησα να το ονομάζω απωθημένο σε μια προσπάθεια να σταματήσω να το υπονομεύω και να το μειώνω. Δεν ήταν άξιο μείωσης και θανάτου. Όχι αυτό.

Σιγά, σιγά άρχισα να συμφιλιώνομαι με την ιδέα πως τελικά αυτή η “μία” που μου έλεγαν όλοι δεν ήταν θέμα της μοίρας, δεν ήταν στα χέρια της τύχης και του θεού. Ήταν καθαρά υποκειμενικό, σαν την τέχνη. Όπως ένας όμορφος πίνακας σε μια γκαλερί, έτσι και εγώ είχα βρει κάτι που ήθελα να το πάρω και να το κρατήσω σφιχτά, μέχρι να σκάσει και για πρώτη φορά στην ζωή μου μπορούσα να φανταστώ το υπόλοιπο της με αυτή την “μία.” Λίγος πανικός, λίγος τρόμος και λίγος πανικός ακόμα. Το κεφάλι μου δεν άντεχε άλλο χτύπημα και ο φραπές είχε τελειώσει. Το μηδέν ήταν ακόμα μηδέν και μια αδιέξοδος στο βάθος να μου θυμίζει πόσο ανίδεος και άμαθος ήμουν. Μέσα σε όλο αυτό το χάος είχα ακόμη μια ερώτηση. Πώς γίνεται να αγαπάς με απόλυτη ανιδιοτέλεια κάποιον και την ίδια στιγμή να τον θέλεις μόνο για σένα; Τι σόι σπασμένη και διαστρεβλωμένη λογική ήταν αυτή; Μάλλον το πολύ το χτύπημα μου είχε αφήσει κουσούρια. Όσο απίστευτο και αν ακούγεται αυτό ακριβώς υπήρχε και θα υπάρχει μέσα μου. Μια ανιδιοτέλεια παράλληλη με άπειρο εγωισμό και αίσθημα κτητικότητας για κάτι που δεν ήταν και ούτε πρόκειται να είναι δικό μου.  Από την άλλη οι παράλληλες γραμμές δεν συναντιούνται ποτέ σωστά; Δεν ήμουν και ποτέ καλός στην γεωμετρία.

Αδιέξοδος το τελικό συμπέρασμα, με την μόνη επιλογή να συνεχίσω να χαμογελάω και να σκεπάσω τα πάντα κάτω από το πέπλο που ονομάζεται φιλία. Όταν κάποιος είναι πιο σημαντικός από τον ίδιο σου τον εαυτό δεν σου είναι και τόσο εύκολο να τον χάσεις. Το καλό με αυτό είναι πως μένεις δίπλα του και το βλέπεις να εξελίσσεται αργά κι σταθερά σε κάτι υπέροχο.

Το κακό με αυτό είναι πως μένεις δίπλα του και το βλέπεις να εξελίσσεται αργά και σταθερά σε κάτι τόσο υπέροχο και σε νευριάζει η ίδια σου η ηλιθιότητα. Σε τρώει βαθιά μέσα σου αυτή η μικρή πιθανότητα. Αυτό το, “και αν.” Και αν δεν είχες κάνει λάθος; Αν δεν ήσουν μακριά της; Αν ήσασταν ακόμα μαζί; Πόσο πιο υπέροχη θα ήταν η ήδη υπέροχη εξέλιξη της;

Μα δεν είχα παράπονο. Χαιρόμουν με την χαρά της και λυπόμουν με την λύπη της και ας μην το έβλεπε. Πέρασαν ακόμα πιο πολλά χρόνια και ξύπνησα ξανά και αναρωτήθηκα. Την κοροϊδεύω; Μήπως τελικά είμαι ένας τεράστιος ψεύτης που το μόνο που κάνει είναι να προσποιείται τον φίλο τόσα χρόνια; Αν ναι, που είναι το όσκαρ μου διάολε; Μια μικρή αμφιβολία χρειάζεται συνήθως το μυαλό για να τα κάνει αχταρμά. Κάθε μέρα η αμφιβολία γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Λες και κάποιος είχε μπει στο μυαλό μου, και μου είχε φυτέψει την ιδέα επίτηδες. Μήπως είμαι στο Ινσέψιον, σκέφτηκα. Μέτα γέλασα μόνος μου και θυμήθηκα πως το χιούμορ σε τέτοιες καταστάσεις είναι ψυχολογική άμυνα και δεν θέλω τέτοια εγώ. Δεν ήθελα να αμυνθώ και να ατιμάσω όλα αυτά που ένιωθα.

Δεν μπορούσε να με σώσει τίποτα από αυτό μα ούτε ήθελα κιόλας. Ούτε ο ρεαλισμός μου, ούτε η απέραντη κυνικότητα και ειρωνεία μου. Το θέαμα ζευγαριών κάθε φορά που έβγαινα έξω δεν βοηθούσε και με έκανε να αμφιβάλλω για ακόμα περισσότερα πράγματα. Είχα βγάλει τον ρεαλισμό στην άκρη και ο απελπισμένος ρομαντισμός μου είχε πάρει την θέση του. Τα συμπεράσματα τύπου: “Δεν αξίζω κάτι” ή “ τα πάντα τελειώνουν,” έγιναν ερωτήσεις παρόμοιας φύσης όπως: “ Ίσως να αξίζω τελικά” και το “ταξίδι είναι που μετράει.” Αερολογίες ενός μυαλού που έκανε διάλειμμα από την μαυρίλα του πραγματικού κόσμου και αποφάσισε να δει τα πράγματα μέσα από γυαλιά με ροζ φακούς. Παρόλα αυτά τι είναι η ζωή χωρίς κάτι να αγαπάς, χωρίς ένα “σπίτι.” Ένα άτομο που κάθε φορά που είσαι δίπλα του νιώθεις πως μπορείς να μοιραστείς τα πάντα μαζί του, που σου δημιουργεί το συναίσθημα πως ανήκεις ακριβώς εκεί. Μια προσωπική όαση μακριά από όλα τα προβλήματα.

Στο τέλος, η ζωή δεν είναι ρομαντική κομεντί. Στο τέλος η όλη κατάσταση κατέληξε σε ακόμα δύο επιλογές. Μετά από τόσους εφήμερους έρωτες, κρύα σώματα που ήταν ζεστά για μια βραδιά και νύχτες με αλκοόλ, τσιγάρα και λιποθυμίες μόνο δύο πράγματα μένουν για να επιλέξω. Είτε θα περιμένω για ένα θαύμα ή τελικώς είναι η μοίρα μου να δίνω και να παίρνω κομμάτια δεξιά και αριστερά ακόμα και αν είναι για μια βραδιά. Όπως θα έλεγε και ένας φανταστικός συγγραφέας:

“Ένα πρωινό γεμάτο αμηχανία είναι πάντα καλύτερο από ένα βράδυ γεμάτο μοναξιά”

A Tribute To Women All Around The World

Ίσως μια από τις πολύ αγαπημένες μου ημερομηνίες αν όχι η πιο αγαπημένη. Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Για να μην αδικήσω μια τόσο όμορφη γιορτή, προτιμώ να την λέω με το κανονικό της όνομα. Παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα των γυναικών και τη διεθνή ειρήνη λοιπόν.

Μια μέρα με τόσο μεγάλο ιστορικό αντίκτυπο για την κοινωνία που ζούμε. Εκβιομηχάνιση και Γαλλική επανάσταση, Βερσαλίες και οι υπέροχες παριζιάνες γυναίκες να ζητούν ελευθερία και ισότητα. Στο άλλο άκρο, τότε που δεν ήταν και τόσο Ηνωμένες οι Πολιτείες και οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίες στην υφαντουργία είχαν φτάσει στα όρια τους τις εργαζόμενες γυναίκες αποφάσισαν με την σειρά τους να ντυθούν στα λευκά και να κινητοποιηθούν για να παλέψουν. Παρόλο που η διαμαρτυρία τους διαλύθηκε αρκετά βίαια, ήταν αρκετή για να αναζωογονήσει την σπίθα για ισότητα, ανθρώπινες ώρες εργασίας και μισθούς αντάξιους του ιδρώτα τους.

Δεν μιλάω για φεμινισμό μιας που το 1857 δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Μιλάω για αγνές προθέσεις, ενός υπέροχου φύλου, έτοιμο να παλέψει μέχρι θανάτου για τα δικαιώματα που δεν είχαν ποτέ και δεν μπορούσαν να διανοηθούν γιατί. Τόσο αγνό, όσο το καλύτερο ναρκωτικό εκεί έξω. Λίγο αργότερα και πιο συγκεκριμένα το 1960 υπήρξε και η άνοδος του φεμινισμού. Ο οποίος ήταν αρκετά διαφορετικός από τις αρχικές προσπάθειες που ανέφερα πιο πάνω. Όπως οι άνθρωποι και οι εποχές εξελίσσονται έτσι έπρεπε να εξελιχθεί και το κίνημα αυτό και για αυτόν τον λόγο ο φεμινισμός στην δεκαετία του 60 ονομάζεται φεμινισμός δεύτερου κύματος. Η ανάγκη για εξέλιξη έκανε τον φεμινισμό πιο πολιτικοποιημένο, με κύριο στόχο το δικαίωμα ψήφου και για άλλη μια φορά την ισότητα στον χώρο εργασίας. Οι συνθήκες εργασίας ήταν σίγουρα καλύτερες από τα χρόνια της Γαλλικής επανάστασης μα το πείσμα για ισότητα και αξιοπρέπεια που χαρακτηρίζει το φεμινιστικό κίνημα από τα παλαιότερα χρόνια ήταν ακόμα εκεί, πιο δυνατό από ποτέ.

Μαζί με το πείσμα υπήρχε και ο μισογυνισμός παρόλα αυτά. Άντρες που πίστευαν πως οι γυναίκες είναι απλά αντικείμενα με διαστρεβλωμένες απόψεις σχετικά με την αγάπη και το γυναικείο φύλο. Στον πυρήνα μας, δεν είχαμε εξελιχθεί αρκετά. Είχαμε τοποθετήσει μια απάνθρωπη συμπεριφορά προς τα έξω και συγκεκριμένα προς άλλους ανθρώπους. Με το “είχαμε” εννοώ τους άντρες τις τότε εποχής και με το “τους άλλους ανθρώπους” προφανώς και εννοώ το γυναικείο φύλο. Μισογυνιστικές απόψεις βομβάρδιζαν την καθημερινότητα των ανδρών εκείνων. Όχι πως δικαιολογώ κάτι αλλά με την εφεύρεση της τηλεόρασης και την άνοδο  του μάρκετινγκ και των διαφημίσεων δεν θα έλεγα πως το ανδρικό φύλο είχε και πολλές επιλογές. Εδώ νομίζαμε πως το τσιγάρο έκανε καλό λες και η δεκαετία του 60 ήταν ένα επεισόδιο μακράς διαρκείας βγαλμένο από το madmen. Ίσως να ήταν και το madmen που είναι βγαλμένο από το 60, δεν θυμάμαι καλά

Εν τέλει, το δικαίωμα της ψήφου πάρθηκε με αγώνα από τις θαρραλέες και αποφασισμένες γυναίκες της Νέας Υόρκης και σιγά σιγά τα δικαιώματα που άνηκαν στις γυναίκες εξ αρχής ήρθαν με αγώνα. Σήμερα υπάρχουν ακόμα πολλές αδικίες στον κόσμο αυτόν. Δυστυχώς, ο φεμινισμός έχει χάσει λίγο την πραγματική του έννοια. Λόγω ανθρώπων που δεν έχουν ιδέα η που χρησιμοποιούν το κίνημα αυτό ως μέσο για τις δικές τους προσωπικές βεντέτες. Παρόλα αυτά ο φεμινισμός είναι ιδέα και μια ιδέα δεν πεθαίνει ποτέ. Όσο και να την διαστρεβλώσεις, όσο και να την συκοφαντήσεις, η αρχική ιδέα θα μείνει ανέπαφη στο μυαλό κάποιου. Όσο αυτός ο κάποιος την κρατά ανέπαφη μπορεί και να την ξαναφέρει στην παλιά της δόξα και αυτό είναι αρκετό.

Χρόνια πολλά στις γυναίκες όλου του κόσμου για άλλη μια φορά. Η σημερινή μέρα είναι σημαντική για όλους και εσείς την κάνατε να υπάρχει και για αυτό σας ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας.

Unfaithfully yours,

ένας άκυρος τύπος εκεί έξω.