Η αυτοβιογραφία ενός χρόνου

Και είμαι εδώ, άλλον ένα χρόνο να κοιτάζω τον δρομέα και να μην ξέρω τι να γράψω. Η αλήθεια είναι πως το 2016 δεν ήταν και πολύ καλός χρόνος. Ούτε για μένα, ούτε για σένα ούτε για κανέναν. Πιστεύω όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε με αυτό. Για κάποιο λόγο έχω μια κατάρα. Κάθε χριστούγεννα και πρωτοχρονιά είμαι μόνος μου. Μονος απο την άποψη πως δεν έχω σχέση. Δεν ξέρω γιατί. Πές το κάρμα, κατάρα, τύχη αλλά τέτοιες γιορτινές μέρες είμαι πάντα μόνος. Ευχαριστώ Άγιε Βασίλη.Βέβαια δεν με χαλάει. Τα χριστούγεννα είναι κάτι σαν το καλοκαίρι για μένα. Αυτη η θεωρία του, χωρίζω το καλοκαίρι για να μαλακιστώ γιατι είναι απλά καλοκαίρι απλά εγώ δεν χωρίζω έτσι, απλά τυχαίνει να με χωρίζουν. Σκέφτομαι μετά, γιατί να κάτσω να σκάσω τέτοιες γιορτινές μέρες; Ας βγώ έξω να πιώ όλο τον βόσπορο που λέει και το τραγούδι. Έχω την μάνα μου απο την μία, Νίκο σταμάτα να πινεις και απο την άλλη μια άλλη κοπέλα να μου λέει πως το ποτό είναι αυτοκαταστροφικό και μου κάνει κακό. Όποιος είναι έξω απο τον χορό, πολλά τραγούδια ξέρει λένε και στην τελική ας ήσουν εδώ κοπέλα μου να σταματήσεις την αυτοκαταστροφή μου. Δεν είσαι όμως. Τα λόγια κομμάτια που λέει και το άλλο έντεχνο τραγούδι.

Ρομέο, ρομέο γιατί να είσαι  ο Ρομέο, γιατί τα βράδια να πίνεις αφού εννοώ ό,τι λέω; Έιπε η Ιουλιέτα και έφυγε μακριά. Χάθηκε στο παραλήρημα μιας βραδιάς γεμάτη με κρασί και μοναξιά και εγώ εδώ, να κοιτάζω τον δρομέα να αναβοσβήνει. Παρέα μου ενα ποτήρι ουίσκι και ο καπνός απο τα ατέλειωτα τσιγάρα. Πάντα πιστά στο βάθος του χρόνου. Μια ζωή την έχουμε και αν δεν την γαμήσουμε. Δεν τα θυμάμαι τα λόγια απο αυτό το τραγούδι. Ίσως να μην πηγαίνει και έτσι. Έρχεται σιγά σιγα ο καινούριος χρόνος. Καιρός για αναθεωρήση και καινούριους στόχους. Στόχους που ποτέ δεν θα αρχίσουμε να κανουμε αλλά παρόλα αυτά νιώθουμε καλύτερα και μόνο που τα λέμε. Στις 12:01 τα πιστεύουμε πραγματικά. Αυτό είναι που μετράει. Να πιστεύεις σε κατι που σε κάνει να νιώθεις καλά. Ας είναι θεός, ας είναι ένας έρωτας ας είναι ότι θέλει.

 Εγώ το έχω ψιλό χάσει αυτό. Δεν είμαι καλός στο να κρατάω πράγματα. Ποτέ δεν ήμουν. Πάντα έφευγαν, χανόντουσαν μέσα στα σκοτάδια. Εξαφανίζονταν σε στενά, σκοτεινά, υγρά σοκάκια. Με τα φώτα να σβήνουν σε κάθε βήμα τους. Λάμπες να σπάνε και η νύχτα να ρίχνει το πέπλο της όλο και πιο βαθιά, να βαραίνει το κεφάλι μου με πίεση. Την αντέχω όμως, όπως τόσο καιρό. Μέτριος που λέτε ο χρόνος. Πολύ μέτριος. Πήξημο στο διάβασμα, υπήρχε και μια κοπέλα κάποτε που μας έκανε και λίγο χαρούμενους μα έφυγε. Έγινε και το διάλλειμα στο πανεπηστίμιο, είπα να έρθω Ελλάδα και να το ρίξω στο ποτό. Και δώσε τα πάρτυ, και δώσε το αλκοόλ και τα μυαλά στα κάγκελα. Να σηκώνεσαι 9 το πρωί και να πίνεις ουίσκι για να φύγει το χανγκόβερ, μη σου τύχει. Δεν μπορώ να πώ όμως, ετρωγά και το τοστάκι μου άρα αλκοολικό δεν με λές ακόμα. Και έκανα την νύχτα μέρα που λέτε, δεν κοιμόμουνα. Και έσπασε η νύχτα δυό κομμάτια και άλλα τέτοια. Το αίμα είχε μεγάλο ποσοστό αλκοόλ και είχα γίνει κουκουβάγια. Πλάκα είχε. Κάποιοι λένε πως αυτά τα εφήμερα και τα κενά πράγματα δεν γεμίζουν το κενό που έχει κάποιος. Όλο το κενό όμως βλέπω οτι διαλέγουν κάποια άτομα άρα γιατί όχι; Κάτι πρέπει να ξέρουν και αυτοί. Τέλος ο μαλάκας είπα για άλλη μια φορά. Άν είχα 1 ευρώ για κάθε φορά που το έλεγα αυτό, θα είχα διαγράψει το χρέος της χώρας. Το χτένι έφτασε στον κόμπο όμως η κάπως έτσι τέλος πάντων. 'Εμαθα πολλά πράγματα παρόλα αυτά.
Είχε πει κάποτε ενα φιλαράκι, εαν περνάς μέσα απο την κόλαση, απλά συνέχισε να περπατάς. Winston τον έλεγαν, Winston Churchill. Κόλαση το 2016 αλλά συνεχίζουμε όλοι να προχωράμε. Μέσα απο σπασμένα όνειρα, θρυμματισμένες καρδιές και στεναχώριες. Υπήρξαν και καλές στιγμές, εμείς οι άνθρωποι όμως έχουμε ένα κακό. Θυμόμαστε τα άσχημα μιάς που είναι αυτά που μας επηρεάζουν πιο πολύ. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις βέβαια, τα άτομα που θυμούνται τα καλά, ζουν για την στιγμή και τέτοια. Αυτά τα άτομα θα πούν οτι το 2016 ήταν και καλός χρόνος. Δεν τα εμπιστεύομαι αυτα τα άτομα. Με τρομάζουν. Ίσως να είναι και πολύ αισιόδοξα. Καλά κάνουν, εγώ απο την άλλη είμαι λίγο πιο ρεαλιστής.

Αν μπορούσα να διαλέξω να κάνω κάτι για να αντιπροσωπεύσω το 2016, θα ήταν να παίξω το unforgiven στο πιάνο μέσα στο σκοτάδι, με ένα ποτήρι ουίσκι και ειρωνικό χαμόγελο. Απο την άλλη δεν με λένε Lucifer Morningstar, δεν παίζω σε σειρά και είμαι άθλιος στο πιάνο. Στο τέλος όμως, είμαστε ακόμα εδώ. Κοιτάζωντας τον δρομέα να αναβοσβήνει, γράφωντας την αυτοβιογραφία μας καθε μέρα. Κάθε μέρα, μια καινούρια σελίδα, μια λέξη παραπάνω. Αργά και σταθερά. Οι σελίδες γεμάτες με κηλίδες απο καφέ, τσάι και οποιδήποτε άλλο ρόφημα, στάχτες και καπνούς. Μικρά σημάδια απο τα κλάματα και τους λυγμούς. Πνιγμένα λόγια που πάντα θέλαμε να πούμε αλλά θάφτηκαν μέσα μας, στις σελίδες του βιβλίου. Άνειπωτα, απερίγραπτα λόγια που δεν μπορέσαμε ποτέ να εκφράσουμε παρά μόνο να δείξουμε και να προσευχηθούμε πως κάποιος θα τα καταλάβει. Θα μπορέσει να δεί μέσα μας και να μας διαβάσει αλλά ποτέ δεν είχαμε την τύχη να βρούμε αυτον τον κάποιο.

Λίγες ώρες έμειναν για να τελειώσει το 2016 και να έρθει κάτι καινούριο, κάτι αισιόδοξο. Ίσως η τύχη να αλλάξει, ίσως να γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται όμως. So... Goodbye 2016 and lets welcome 2017.

Merry Christmas/Happy New Year and here's hoping that everything will change.

Winter wonderland!

And just like you said, if I were a rapper, I'd probably be their shame. Constantly drawing inspiration from anything loosely connected to any romantic relations.
Hey I can see the wheels turning behind your pretty eyes. Don't worry, this isn't going you turn into a cheesy sad confession. Time has flown by, and those days are gone by far. Mostly it's a realisation of sorts. Maybe an observation. Maybe a mumble. Nonetheless it's my thoughts at the moment. You know how it goes, you write what you know and you know what you write. You write what you feel and you feel what you write.
You brought out a melancholy in my thoughts that I can't place. Maybe it was our "deep" conversation topics about life and what we want. Maybe I have to admit to a tiny tiny little bit of nostalgia of those good old conversations.
Don't get me wrong I do forget about you from time to time but I don't  forget you.  You've left your mark..quite literally this time as well. You're such a weird person in my life. You're absently present and presently absent.
The years go by and they take us with them yet you manage to always be your same sweetly odd self. With the same good old jokes and the same caring nature. With your everlasting respect towards me, because you're always more of a gentleman than you'd like to admit.
You're a lot of things you probably think that I don't notice, sensitive, romantic. What can I say, we slow danced on the balcony under the full moon once. You had your corny moments of romanticism.
You're a passionate person when it comes to things you love. I can see the sparkle in your eyes, when you talk about your music, your dreams and aspirations!
We're so different, yet so much the same. And it seems as we grow up we become much more similar in our differences!
You're like a boy in a grown up world. Remember what I used to say? Yeah, you're an open book for anyone who knows how to read it. Still the same boyish smile, still the same honest heart. Still the same non judgemental character, someone I know I can always talk to openly. Someone who always says and does the stupidest things in the most precious way. Someone who no matter how much time goes by, always makes me laugh, always makes me smile.
My sweet spontaneous boy. You have no filter and that's a gift. You do what you like, you act what you feel. You say what you want. Piercing honesty in your piercing blue eyes.
I can't know what's in your mind. But sometimes I think of things that are within you're grasp, something that you can reach but never touch. I think of trains and timetables. If you were a train you'd be the one that's always late, or the one I'm always late for, leaving the platform as soon as I reach it.
And if you were a destination, I'm sure you'd be my winter wonderland. An adventure at every turn, laughter at every ride.
Remember when we talked about what we want from our lives and where that conversation led us? Maybe one thing I would want would be good timing. Maybe one time I'd like to catch the train on time, maybe one time it would be nice to get to reach the destination. Maybe that was never the problem. But it's a valid observation , or at least a pleasant nonsensity.
 I know that the only viable logic, is doing what you want!
Now put a smile on your pretty face while I conclude with my nonsense and don't worry your mind. I'm not going anywhere monumental with my shit.
And just another observation, stop separating your pretty head from your great big heart. Whatever hurt you in the past is just that, in the past. You need the bad my friend to feel the good. You once taught me not to be afraid, I hope you take your own advice!
Now I may be the shame of your profession, but I'm sure if you wanted, you could turn it into a song, and sing it to me baby!

Live

Have you ever felt like you're drowning? That constant feeling of pressure on your chest. That suffocating feeling of imprisonment.

Have you ever felt like you're helplessly watching your life pass you by, while you sit there with your hands tied behind your back unable to make a single move. As if someone is purposefully pinning you down. The angry black blotches form on your fair skin, great big bruises all over your body like a fingerprint of your attacker. And then you look closer at the patterns, you place your palm upon them and you realise it's a perfect match. You're your worst enemy. You're suffocating yourself trying to please everyone else. 

That constant pressure on your chest is growing forcefully and you're left struggling for breath. Reality is a prison you've built and it's now swallowing you alive. The metal bars look sturdier than before, the  small window that used to be a breath of fresh air is slowly being bricked up. The shadows are closing up on you, the darkness growing thicker. 

You feel your pocket for the key, you know so well is it there. But you never unlock the door, you twist it around in your hand feeling it's majestic weight. Freedom is only a step away, yet you're rotting in your self made prison. 

How long will it take for the explosion. How long before the feelings you keep bottling up get the better of you and you just go boom. 

How long before you start appreciating the gift you have been given? You're alive. You're young. You're healthy. You have endless possibilities laying before you. And you just keep trying to convince yourself, just a little bit longer. How much longer?!

Do you ever feel that uncertainty consuming you? Do you ever feel like everything you do is wrong no matter how hard you try to make it right? 

Do you ever wonder why it is that you are constantly surrounded by people, everybody looking at you but no one really seeing you? Doesn't anyone see how unhappy you are? Doesn't anyone notice the sorrow in your eyes? 

Only a handful of people really do see you. Those people are treasures in your life. The only light in all the darkness. 

People don't need to understand us do they? We don't need their permission to do what makes us happy, yet we are constantly searching for approval from those same people we shouldn't really care about. 

Stupid isn't it, how we bring ourselves down and then cry for what we lost. 

You can't expect things to come to you if you never go after them. Life a constant battle and a constant loss. But you always end up gaining more then you lost. Through every bad thing that has ever happened to you something good has come out. Every time you felt your heart breaking into tiny little pieces, every single time you crumbled to the ground in seething agony made you stronger. It made you smarter, it made you more mature, more capable of dealing with the next difficulty that came your way. 

"I raised you a fighter, not a quiter" , my mother always says. 

"You land on your feet, you'll be ok." 

Again again the same words reverberate in your head. You're strong not unbreakable and you'll keep becoming stronger with every broken piece that cuts into your raw skin. 

Now all you have to do is live. Now all I have to do is live. 

Τα Ταξίδια Ενός Γνωστού

'Ερωτες και αγάπες. Καλοί και οι έρωτες, καλές και οι αγάπες. Θέλουν ανθρώπους που να έχουν κότσια όμως. Ανθρώπους που τα θέλουν όλα δικά τους. Όλα και αποκλειστικά δικά τους. Θέλει γερά χέρια για να χτίσουν δυνατά θεμέλια και σκεπές. Εσύ δεν είσαι έτσι όμως. Άστο δεν πειράζει, δεν είναι κακό. Δεν είναι όλοι ραμμένοι για τους έρωτες και τις αγάπες. Δεν μπορούν όλοι να στέκονται στις φλόγες και να μην καίγονται. Κάποιοι είναι του ''να κεράσω ένα ποτό κοπελιά''; και άλλοι είναι για όνειρα και σχέδια, να ζούν μαζί με τον ανθρωπό τους στον δικό τους κόσμο, σαν δύο κομμάτια πάζλ που ήρθαν και κούμπωσαν μαζί. Ταξιδιώτες με βαριές βαλίτσες. Ασήκωτες. Όχι άστην την δικιά μου. Δεν κουβαλιέται. Δεν έχεις την δύναμη να την σηκώσεις. Βρές κάποιον άλλον περαστικό. Ίσως να ταξιδεύει ελαφρά. Έτσι ακριβώς όπως θέλεις. Δεν είσαι για πολλά εσύ, δεν τις αντέχεις τις φλόγες και την απόσταση των ταξιδιών. Άσε που θα φοβόσουν αν την άνοιγα την βαλίτσα μου.

Την έχω μαζί μου απο παλιά, πριν έρθεις. Θα την έχω και μετά. Αφού  φύγεις. Πόλλες φορές την άνοιξαν μα πάντα τρόμαζαν. Ήταν πολλά τα περιεχόμενα της. Τα ήθελαν και όταν τα έπαιρναν δεν ήξεραν που να τα βάλουν. Δεν είχαν αρκετό χώρο στις δικές τους βαλίτσες. Ίσως να εφταιγε ο πολύς ο εγωισμός, η κτητικότητα και η αποκλειστικότητα. Δεν τους κατηγορώ, βαρία πράγματα για να κουβαλάς. Απο την άλλη ίσως να ήταν και οι δυσκολίες που κουβάλαγα απο τον εαυτό μου και τον χαρακτηρα μου. Δεν λέω, ποιος θα μπορούσε να αντέξει ένα τέτοιο βάρος. Ίσως κάποιος, σίγουρα όχι εσύ. Μεγάλο το βάρος για τα απαλά και εύθραυστα χέρια σου. Άσε με εμένα, τα δικά μου χέρια έχουν καεί απο τις φλόγες και αντέχω. Άσε με να ταξιδεύω με εισιτήριο χωρις επιστροφή. Μείνε στις αφίξεις, να κοιτάς τα αεροπλάνα απο μακριά και να λές αχ τι ωραία που θα ήταν. Σφίξε όμως το εισητήριο που σου έδωσα στην τσέπη σου. Κάνε σαν να μην υπάρχει. Πές στον εαυτό σου πως οι διαδρόμοι του αεροδρομίου είναι καλύτεροι. Ζήσε στην ασφάλεια και άσε τα ταξίδια.

Ταξιδιώτες σαν εμένα είναι όλα ή τίποτα. Τέτοιοι ταξιδιώτες πίνουν πικρούς καφέδες κάτι πρωινά με ομίχλη, περιμένωντας το επόμενο ταξίδι. Δεν μας αρέσουν τα μέτρια. Δεν θέλουμε παιχνίδια και λόγια. Έναν συνταξιδιώτη θέλουμε να μοιραστούμε τα έξοδα και τις αποσκευές του μυαλού μας και άμα πίνουν και ντεκάφ δεν θα πούμε και τίποτα. Αρκεί ο καφές να είναι καυτός για να ζεσταίνει τα κρύα αυτά πρωινά. Τα χλιαρά δεν είναι ωραία. Μας αρέσουν τα βαθιά. Ξέρουμε να κολυμπάμε εκεί. Τα ρηχά μας ξεφτιλίζουν. Αν ποτέ τύχει και τελικά βγάλεις  εισητήριο και βρείς την δύναμη να την σηκώσεις την βαλίτσα, να θυμάσαι. Μην λές πολλά. Δεν μιλάνε πολύ αυτοί που ταξιδεύουν. Δεν έχουν τον χρόνο άλλωστε. Ποιός αφήνει τα όνειρα για να μιλήσει; Μην τους πείς μεγάλα λόγια γιατί τους μειώνεις. Μια μέρα η βαλίτσα ίσως βαρύνει πολύ και να μην μπορείς να την κουνήσεις. Τα λόγια δεν θα την κουνήσουν. Τα μάτια σου ίσως, τα λόγια όχι. Να τους φοβάσαι και να τους σέβεσαι. Να τους φοβάσαι τους ανθρώπους που αγαπάνε την μοναξιά τους και πίνουν τον καφέ τους πικρό. Να ξέρεις θα είναι πάντα εκεί για το επόμενο ταξίδι σας. Θα πονέσεις κοντά τους αλλά θα υπάρξουν και υπέροχες στιγμές. Θα περάσεις άσχημα, θα περάσεις και όμορφα. Πριν πάρεις την απόφαση για όλα αυτά, να ελέγξεις οτι έχεις χώρο στην καρδιά σου και αποφασιστικότητα στα μάτια σου για να συνεχίσεις. Θα ήταν κακό να χάσεις τα περιεχόμενα της βαλίτσας που σε εμπιστεύτηκαν να προσέχεις.

 Άσε με εμένα, μην φοβάσαι. Καλά θα είμαι, την αγπάω την μοναξιά μου. Θα την σηκώσω και μόνος μου την βαλίτσα. Κάψε το εισητήριο να μην έχεις κατι να σου θυμίζει την στεναχώρια και το βάρος που έβαλα στις πλάτες σου. Το αεροπλάνο πέταξε και επιβιβάστηκα μόνος. Όλα καλά.

Όταν κάποτε βρείς την δύναμη να κουβαλήσεις έστω και χειραποσκευή μην ξεχάσεις να κοιτάξεις μπροστά, λίγο πιο πέρα απο σένα Πιο πέρα απο τον εαυτό σου. Ίσως  να δείς πως μπορεί εσύ να κουβαλάς την βαλίτσα του, αυτός όμως κουβαλάει την δικιά σου.

A Love Letter For Those Who Left

Maybe she couldn't hear me because of the rain. Maybe she couldn't because she didn't want to. I'm not going to ask the reason behind her silence. I don't care anymore. Why would I care if she doesn't? Every choice has consequences. Every single thing we choose can turn on us. Just a matter of time until it does. Everything is a matter of time. People, relationships, friends, girlfriends, boyfriends. None can withstand the passing of time. Not because time is powerful but because its their choice to leave. I chose to love you in silence, for in silence you would never find me. You would never be able to leave me behind. Yet you find me and you left me. It is like everything was predestined to happen. You knew it too. You knew you wouldn't hold and last. Yet, you made me do all these thing I've promised my self I would never do.You never wanted to change me but deep inside you, you knew I would change. I would change for you. Love is a powerful and manipulative weapon. In the wrong hands can cause destruction. I trusted you with that weapon and the safety off, because I knew you would never abuse it. However, you did. I forgave you the first time you did it.
I didn't care how much pain you would cause me. Didn't care how many nights I would stay awake thinking about you. I know I never deserved your or anyone else's love but you should have never made me think that I deserved it. This is the one and only thing I will never forgive. The only thing I blame you for.
I will always have you in my dreams. I will always adore you in my dreams, for in my dreams you have no end. We have no end. I loved every bad thing about you. Every time you were angry with me, anxious, every time you was distant I was there for you. I found light in your dark but little did I know that your light had darkness in it. That your bright eyes could radiate hellish fire and your dress could be so unforgiving.
You made me believe I was whole then shattered me to pieces so I could see how powerless I am against your choices. Everything we went though, shattered. Plans we made, shattered. The love we gave, shattered.
You turned your back and left me behind to pick up the pieces of a unfulfilled love.

Do not worry. I will accomplish my last mission with success. I will bury the pieces you cannot face. Bear the pain you could not bear. I wish you could understand the things I told you when we were restless at nights and kept on talking with each other. You will at some point in your life. When you will love someone as much as I loved you. You will understand every single word I told you when that someone will not love you back and it will be you, who will be left to pick up the pieces of your unfulfilled love. It will be you, losing your mind over someone who doesn't give a damn about you anymore. Losing your mind and asking questions like I do now. Why would you say that you love yet, you leave me behind? Questions that he will answer with: ''It is better for both of us'' and you will have to be satisfied with that answer, for that answer is a non debatable one. You will have no power over your own choice and what you really want to do. Then, you will understand what I was talking about. I'm sorry that I loved you and made you commit. I'm sorry that I was not the one you dreamed of. I'm sorry that I've hurt you with my words all this time. I'm sorry that you will have to read these harsh words of mine.

A part of me wants me to wish you to have a happy life. With someone you deserve and truly loves you. That part is gone though. So, I wish you someone like you. Someone to drive you crazy, someone who will say that he loves you and then leave you behind. I wish to fall in love madly with that someone and feel your heart breaking when he does that. But for now, I wish you sleep well and happy that you chose the best for you. I will not forget you and I will not forgive you for the things you made me do and say.

Lastly, fuck you, for making me care about you.
Fuck you for making me love you.
Fuck you for leaving me behind.
Fuck you for saying its the best for both of us when clearly you are the only one who benefits from your choice.
Fuck you for making a choice for two individuals.
Fuck you for being so beautiful and
fuck your eyes.

Kind Regards,
Someone who would take a bullet for you and smile.

Heavy Rain on a Brick Wall

The wind is howling like crazy. A brick wall in front of me. A huge obstacle that falls apart day by day. I've been counting the bricks along the wall. However, their number is infinite. I built the wall and made my life a prison, then paid the price for my choice. I always wanted love but often told my self that I don't deserve it.
On the other side of the wall there is a familiar voice. I know her. She stands there all alone. The night is shrouded in fog and as the moon rises, there is this fire in her eyes. I can see it through the brick wall. I can feel them radiating in the air. The pressure they emit. So much pain and hardships for no reason. Nothing matters in the end I mumbled, lowering my head in disappointment. Sometimes love is not enough. Sometimes love can be a completely useless thing. Love can do nothing but watch as two people shatter to a thousand pieces.
 Love, what a trivial thing in comparison to the despair someone can feel in the end. A black unforgiving dress surrounds her body. None of this is right. I've been so focused on blame my whole life that I never left my self grieve properly. For all the people that I've lost. From all these people I am extremely sad about one individual. Me. I lost me long ago. I've been in this schizoid state.for so long. Torn in two, fragmented between two different people. Light and darkness. Good and bad. Sometimes the good side of me would win, however this time is different. I really need the bad one. The one who is restless at nights, the nocturnal side of me that always runs but nothing ever comes out of it.The strong one. The girl with the unforgiving dress put him to sleep and I don't know how to wake him up. I stare blankly on the brick wall, it's almost like it is a mirror reflecting my mistakes and the girl in the black dress is the protagonist of the story. I wonder, is it me that I think that I do not deserve to be loved or is it actually true? Pointless pondering of pointless questions in a pointless world. This pointless question is what gives me closure though. A bitter closure yet still a closure. I was unwanted, cracked and broken. How could anyone truly love me to be honest. I should have never expected that from anyone and after all this time I sometimes still have faith in this stupid belief inside me. Black rain starts to fall. Soaking my head and her dress. I reach out with my hands and look at the black droplets falling inside my palm. We are so close yet so far. A thousand miles away from you, a thousand miles away from me. I wonder if I will find you again. If you are searching for me. You never had to leave you know. I shouted, so she could hear me over the sound of the black rain pouring on us. There was no answer to my crying,

just heavy rain.