Άχρηστες Πληροφορίες

Πάντα μου άρεσε να διαβάζω. Όχι τα μαθήματα του σχολείου όταν ήμουν πιο μικρός ή του πανεπιστημίου τώρα που μεγάλωσα αλλά μου άρεσε να διαβάζω εντελώς άχρηστες πληροφορίες σχετικά με πράγματα που φαίνονταν όμορφα και άπιαστα. Ένα από αυτά τα παραδείγματα είναι οι μαύρες τρύπες και το διάστημα. Πάντα θαύμαζα αυτό το άπειρο, αυτό που πάντα θα συνεχίζει ακόμα και χωρίς εμάς τους ανθρώπους. Εμείς να περνάμε βαρετές δευτέρες και όλη μας η ζωή να είναι μια συνεχή άγνοια για το τι γίνεται έξω. Έξω από τον πλανήτη που ζούμε. Πάντα μου άρεσε να διαβάζω πράγματα που ποτέ δεν θα μου χρειαστούν, αν και αυτό πιάνει και το σχολείο. Να τα λέω σαν φάν φακτς σε άλλους για να γελάνε ή να σκαλώνουν, όπως το ότι οι πιο ισχυροί μύες στο σώμα μας είναι στην γλώσσα και άλλα τέτοιες βλακείες.

Αν με ρωτούσαν πιο είναι το αγαπημένο μου μάθημα στο σχολείο, θα έλεγα πως είναι η ιστορία. Η εξέλιξη και η πορεία του ανθρώπινου είδους. Γίναμε από εντελώς βάρβαροι, χωρίς νοημοσύνη σε κάτι ανώτερο. Ανακαλύψαμε την φωτιά, τον τροχό, εκατοντάδες επιστήμες και φτάσαμε στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας. Όλα αυτά χάρη στο μυαλό μας που θα μπορούσες να το παρομοιάσεις και λίγο με το διάστημα. Πάντα με καινούριες ιδέες, με χώρο για μεγαλύτερη εξέλιξη και βελτίωση. Καινοτόμες ιδέες και τεχνολογική ανάπτυξη εκατομμυρίων ίσως ετών λόγω του μυαλού μας. Θαύμαζα το πως φτιάχτηκαν οι πυραμίδες, τους αρχαίους πολιτισμούς και αναρωτιόμουν γιατί να υπήρχαν και ακόμα να υπάρχουν αιματοχυσίες για χάρη μιας θρησκείας η ενός έθνους. Θα μπορούσε να πεί κάποιος πως όλα αυτά ήταν για το καλύτερο της ανθρωπότητας. Ποιος άλλωστε θα φανταζόταν έναν κόσμο χωρίς θρησκείες και διάφορες υπερδυνάμεις. Ακόμα και εγώ που είμαι άθεος α προτιμούσα έναν κόσμο με θρησκεία παρά έναν χωρίς. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ το χάος που θα επικρατούσε χωρίς τις ηθικές αξίες που προσφέρει μια Χ θρησκεία. Από την άλλη ένα επιχείρημα θα ήταν πως οι ηθικές αξίες αυτές δεν είναι για καλό. Πως ίσως ο κόσμος να ζούσε ειρηνικά χωρίς τα σύνορα και τις θρησκείες. Ποιός ξέρει.

Πιο πολύ από όλα όμως, θαύμαζα το πόσο εύθραυστος είναι ο άνθρωπος. Πόσο εύκολα μπορεί να σπάσει και να σταματήσει να υπάρχει. Πρόσφατα διάβαζα πως φτιάχτηκε ένα αυτοκόλλητο το οποίο μπορεί να κάνει την καρδιά μας να χτυπάει για πάντα. Κρίμα που υπάρχουν και τα κύτταρα όμως. Δυστυχώς ή ευτυχώς η αθανασία είναι λιγάκι μακριά ακόμα. Στο άκουσμα των ειδήσεων αυτών βγήκε και λίγο ο καταθλιπτικός και κυνικός εαυτός μου προς τα έξω. Τι να την κάνω την καρδιά είπε. Λες και έφερε τίποτα καλό. Ναι, ξέρω πως δεν φταίει η καρδιά για τον έρωτα αλλά το μυαλό και η ντοπαμίνη μα ας είμαστε και λίγο ρομαντικοί και ας κάνουμε τα στραβά μάτια.

Τί να την κάνεις μια καρδιά που είναι λες και τρώει μπουνίδια κάθε φορά που ακούς μια συγκεκριμένη φωνή ή που έρχεται μήνυμα στο κινητό. Ένα άλλο που διάβασα είναι πως όταν χωρίζεις νιώθεις πόνο στην καρδιά. Έναν πόνο παρόμοιο του να σε χτυπάνε. Άρα μπορώ εκ του ασφαλούς να πώ πως και η καρδιά έχει ένα μερίδιο ευθύνης. Από την αρχή μέχρι τώρα τα πάντα έγιναν για συναισθήματα σκεφτόμουν όσο διάβαζα ιστορία μικρός. Η θρησκείες φτιάχτηκαν για να μην φοβόμαστε τον θάνατο και το άγνωστο. Οι αιματοχυσίες γιατί νιώσαμε πως θέλουμε να γίνουμε μεγάλοι και τρανοί. Οι πορείες που άλλαξαν την ιστορία και έδωσαν δικαιώματα έγιναν γιατί αγανάκτησαν κάποιοι με τον τρόπο που τους φερόταν η κοινωνία. Η κινητήριος δύναμη για τα πάντα είναι το συναίσθημα. Μπορεί βέβαια και να έχω και άδικο. Αυτή είναι η δική μου γνώμη. Αυτό το γαμημένο το συναίσθημα. Ίσως να έχω αγανακτήσει και εγώ. Ίσως και να έχουμε αγανακτήσει και όλοι μας.

 Έχεις γνωρίσει ποτέ κάποια που να την κοιτάς και αυτόματα να σταματάει ο χρόνος; Με είχαν ρωτήσει  κάποτε. Τότε απάντησα με ένα απλό όχι αλλά φαντάζομαι θα ήταν ωραία. Ο τωρινός εαυτός μου θα απαντούσε κάτι σε φάση: ''Και να την έχω γνωρίσει, τί έγινε;'' Αν μπορούσα να πω την αλήθεια βέβαια και να αφήσω το εγώ μου στην απέξω θα έλεγα πως ωραία ήταν ή θα απαντούσα με ένα απλό και χαμογελαστό ναι. Κρίμα που προτιμώ το εγώ μου. Για κάποιον που προτιμά το εγώ του, στεναχωριέμαι αρκετά. Ίσως επειδή η αλήθεια δύσκολα κρύβεται και κανένα έγκλημα δεν είναι τέλειο. Για κάποιον που προτιμά το εγώ του, συγχωρώ πολύ εύκολα τελευταία. Ίσως επειδή βαρέθηκα το κενό μου ή επειδή το κενό βαρέθηκε εμένα και θέλει να γλιτώσει. Για κάποιον που προτιμά το εγώ του είσαι πολύ όμορφη σήμερα και χαίρομαι που σε βλέπω μπορώ να πω. Άλλαξες τα μαλλιά σου η μήπως ψήλωσες;  Ακολούθα την καρδιά σου μου έλεγαν πάντα. Από πιτσιρικάς αυτή η ατάκα χαραγμένη στο μυαλό. Ίσως κάτι να ήξεραν αυτοί στην ιστορία. Ίσως να πρέπει να ζητήσω από το κενό μου λίγο χρόνο και να του πω πως με πιέζει. Ίσως για μια φόρα να πώ αυτό το χαζό, ζήσε την στιγμή. Να πω ένα οκ και τι έγινε και να βρώ αλλού χαρά. Μπορεί αυτό να θέλει και εκείνη να δεί από μένα αν και θεωρώ πως και μαζί καλά θα ήμασταν. Διαφέρουν οι γνώμες για το συγκεκριμένο θέμα. Ποτέ δεν βρήκαμε άκρη και ποτέ δεν θα βρούμε. Ακόμα και αν την βρεί μόνη της, τώρα είναι αργά. Από σήμερα που το αποφάσισα δηλαδή.

Εν τέλει, όλα για ένα συναίσθημα γίνονται τελικά. Για ένα συναίσθημα καιγόμαστε και για ένα συναίσθημα επουλώνουμε τις πληγές μας και συνεχίζουμε και ας μην μας αρέσει η συνέχεια.

Από την άλλη, μπορεί και να μην διάβαζα και τόσο πολύ στο σχολείο όσο λέω.

Αυτοί που φεύγουν πρώτοι

Κεφάλαιο χωρισμός, ένα πονεμένο κεφάλαιο που δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το έχει ζήσει. Σήμερα όμως δεν θα σας πω για αυτόν που μένει πίσω, αλλά για αυτόν που φεύγει. Όχι, μην βιαστείτε να μιλήσετε ξέρω πολύ καλά τι θα πείτε και η απάντηση είναι πως ναι πονάει και αυτός που φεύγει. Και πως το ξέρω; Ε το έχω ζήσει από πρώτο χέρι θα σου πω οπότε θα ακούσεις από πρώτο χέρι πως νιώθει αυτός που φεύγει. Ξέρω, ξέρω έχεις πληγωθεί αλλά δώσε μια ευκαιρία και δες. Που ξέρεις ίσως και να καταλάβεις κάποια πράγματα.. ίσως και να δεις τι πιθανώς να ζήσεις αν είσαι εσύ το άτομο που φεύγει.
  Αυτός που φεύγει πονάει και πονάει πριν ακόμα φύγει γιατί βλέπει πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να φύγει από κάτι που δεν φτιάχνεται. Είναι αυτός που σιωπηλά θα προσπαθήσει πολύ για να φτιάξει την κατάσταση και να σε κάνει χαρούμενο πάλι, είναι αυτός που θα κάθεται και θα ακούει τις κραυγές ή τους λυγμούς σου χωρίς να αντιδράσει περιμένοντας στωικά να ηρεμήσεις. Θα σε πάρει αγκαλιά και θα προσπαθήσει να κολλήσει τα σπασμένα κομμάτια σου ακόμα και αν τα χέρια του είναι πληγωμένα από τα δικά του σπασμένα κομμάτια και πως το ξέρω; Σου είπα το έχω ζήσει. Δεν προσπαθώ να εξυψώσω αυτόν που φεύγει όχι, απλά προσπαθώ να τον δικαιώσω κάπως στα μάτια τα δικά σου και στα μάτια του περίγυρου σου.
Αυτός που προτιμάει το φευγιό από το να μείνει και άλλο, έχει πολλή δύναμη μέσα του. Και πράγματι θέλει πολλή δύναμη για να σηκωθείς και να φύγεις από τον άνθρωπο σου, να κλείσεις με δύναμη την πόρτα πίσω σου και να φύγεις χωρίς να κοιτάξεις πίσω. Δεν λέω ότι αυτός που μένει είναι αδύναμος όχι και αυτός που μένει δυνατός είναι, απλά ο ένας από τους δυο βρίσκει την δύναμη και επιλέγει αυτό που είναι το καλύτερο και για τους δυο και μερικές φορές επικρατεί η λογική επιλογή του να φύγεις και όχι η συναισθηματική του να μείνεις. Κανείς όμως δεν μπορεί να καταλάβει τι μπορεί να οδήγησε κάποιον στο να φύγει όσο και αν αυτός το βροντοφωνάζει <<Σε έκανα δυστυχισμένο>>, << Δεν μπορούσα να σου δώσω αυτά που ήθελες να σου δώσω>>, <<Βαρέθηκα>>. Κανείς δεν θέλει να καταλάβει γιατί κανείς δεν βλέπει τον πόνο αυτού που φεύγει, όλοι βλέπουν τον πόνο αυτού που μένει. Για αυτό και αυτός που χωρίζει γίνεται πρόσωπο μισητό, απεχθές ενώ ο χωρισμένος αναλαμβάνει το ρόλο του θύματος και βρίσκει πάτημα στην συμπαράσταση των φίλων για να βγάλει όλη την χολή και την πίκρα του τσακισμένου εγωισμού του.
  Και τότε όλοι σηκώνουν το δάχτυλο και κρίνουν αυτόν που φεύγει και τον τρόπο που φεύγει. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως μπορείς να κρίνεις έναν άνθρωπο από μια συγκεκριμένη στιγμή του, πως γίνεται να σηκώνεις με τόση άνεση το δάχτυλο σου ενώ ξέρεις ότι και εσύ διόλου αθώος δεν είσαι και αλάθητος. Και θα μου πείτε πως το ξέρω και αυτό, πείτε το προσωπική εμπειρία. Αυτός που φεύγει πονάει και πονάει σιωπηλά γιατί του έχουν κόψει το δικαίωμα να βιώσει όπως πρέπει την απουσία του ανθρώπου που διάλεξε να χάσει. Αν τολμήσει να το κάνει θα του πουν αμέσως << Επιλογή σου ήταν>>  και για αυτό επιλέγει να πονέσει σιωπηλά μόνος του στην ασφάλεια του σπιτιού του οπου κανείς δεν θα κρίνει τις επιλογές του. Πονάμε εμείς που φεύγουμε μην το ξεχνάτε, πονάμε εξίσου ίσως και παραπάνω μερικές φορές. Γινόμαστε ο αποδιοπομπαίος τράγος και οι δαχτυλοδειχτούμενοι, μας μισούν και μας προσάπτουν κατηγορίες και υποκοριστικά (από αυτά τα ωραία). Από ψυχούλες γινόμαστε ξαφνικά άκαρδοι και κακοί και αν τολμήσουμε να προσπαθήσουμε ξανά γιατί άνθρωποι είμαστε και μας αρέσει να προσπαθούμε και φυσικά να πληγωνόμαστε, ερχόμαστε αντιμέτωποι με εσάς που θελήσαμε να αφήσουμε πίσω αλλά και με τον περίγυρο σας που μας μισεί και μας ονομάζει ανάξιους για σας και την αγάπη σας.
  Όμως ποια είμαι εγώ για να μιλάω; Άλλη μια ανάξια στον κόσμο που προσπαθεί να δικαιώσει αυτούς που φεύγουν και πονάνε σιωπηλά και μοναχικά.

Stay Away From Broken People

Stay away from broken people, they say. Almost scared of some kind of disease. Frightened from the darkness that we hold and hide inside us. Who needs them anyway. People who cannot stay with us and hold us tight. Who needs them anyway. Let it go they say. If only it was that easy. If only that darkness could be filled by light even if we tried. There are no commands for the darkness. No control. It's absolutely chaotic. A charming, dark chaos deep inside who can suck anyone close enough. Stephen Hawkings said that black holes may be gateways for another universe but no man ever was sucked by a black hole. Even if someone was, actually sucked we would never know. Maybe he completely and instantly disappeared by the gravitational force. Maybe he ended up in another universe where he is rich or poor or married happily with the love of his life. The question is the following. Is it worth the risk? Is it worth getting sucked by such a force? Not knowing where you will end up. If you are gonna be happy or sad? Dead or alive?

 I think it is worth it. I wish there was a club for broken people so everyone could combine their broken pieces and make something whole. Something different and new. Something that could actually love again and fall apart one more time. That's life. A combination of sadness and happiness. A relationship of love and hate. Stress and peace. Tranquillity and chaos. Everyone is scared though. It needs strength to get sucked by the darkness. So stay away from broken people they say. Do not walk the path they did.

Who needs them anyway. Maybe, one day, I will find that broken other half. I'm not one of them. They don't know what made us this way. Everyone has their own problems to deal with. Everyone is broken in a way they do not see or do not want to see. It takes strength to stare in the abyss and don't blink. I never blinked to be honest. I never understood why but I didn't blink. I embraced that abyss with arms wide open. No secrets, no games. Just that dark embrace I always wanted. Maybe I was destined for that abyss. It gets lonely inside your own darkness after a while. You want something else. Something different, something new to hold you. It could be someone else's darkness or light. I never bothered to find out. I just wanted that something to embrace me for my own darkness. Accept me for the broken man I am and maybe try to fix me. Never happened. Is it because I never gave a chance? Maybe because my kind of abyss is extremely scary. Who knows. I don't want to know, that's for sure. People stop fighting for their own reasons. Maybe I'm not someone worth fighting for. I hope that one day, someone will come and fight for me. Fight with me.
 A two-man army that will go against all the hardships. The army that will withstand the test of time and hardships. That will stand above everything else, celebrating our victory against all. Maybe, someday it will happen.

Until then, stay away from broken people. They are scary. Scary and dark. Their eyes are always stuck, looking at nothing. They emmit that depressing aura that no one wants.

Who needs them anyway?

Ανόητες αγάπες

Κεραυνοβόλος έρωτας. Μια έκρηξη που σε κάνει να πετάς στα σύννεφα. Ήταν ξανθιά, με μακριά μαλλιά και γαλανά μάτια. Ένας άγγελος που είχε πέσει στην γή με τον σκοπό να με κερδίσει. Σιωπηλά βλέμματα γεμάτα φωνές και φωνές γεμάτες νεκρική σιγή. Η φωνή της ήταν το ίδιο αγγελική σε σύγκριση με την εμφανισή της. Κρύα μάτια, ζεστό βλέμμα και η τρέλα να δυναμώνει. Πως να αντισταθείς και τι να κάνεις ενάντια σε μια δύναμη τόσο μεγάλη όσο ο έρωτας. Τέτοια δύναμη δεν την ελέγχεις, σε ελέγχει. Την καθημερινότητα σου, τον χαρακτήρα σου και την ζωή σου ολόκληρη.

Μου έδωσε σημασία την πρώτη φορά που την είδα. Ένιωσα σημαντικός, ήταν αυτό το κάτι διαφορετικό στην ζωή μου που δεν περίμενα ποτέ πως θα έρθει. Αυτή η αιθέρια ύπαρξη που με κοίταξε. 'Ενιωθα λές και η ζωή μου ήταν ταινία και ήμου στο τέλος, έτοιμος να νιώσω το happy ending μου. Να πέσει η αυλαία. Να μας καλύψουν οι κουρτίνες και εμείς με την σειρά μας να καλύψουμε ο ένας τον άλλον με τα σώματα μας. Να πέσουν χειροκροτήματα και οι τίτλοι τέλους. Αυτοί καλά και εμείς καλύτερα που λένε και στα παραμύθια.

Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχε έρωτας. Υπήρχε χαρά, αγνότητα και αγάπη. Ο καιρός πέρασε, η μια φορά έγινε δύο, τρείς και τέσσερεις. Έφυγε και ο έρωτας, έφυγε και η χαρά έφυγε και η αγάπη. Μείναμε μονάχοι να τρέχουμε και να μην φτάνουμε. Να προσπαθούμε και να σφίγγουμε τα δόντια μας σε κάθε καινούριο βήμα. Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό λένε. Σίγουρα έχουν δίκιο αλλιώς δεν θα υπήρχε η ατάκα υποθέτω. Μαθαίνεις απο τα λάθη, δεν τα ξανακάνεις. Μπορεί και να ατ ξανακάνεις βέβαια. Κάποια λάθη είναι γλυκά, όμορφα και δεν θέλεις να φύγεις απο αυτά. Τα όμορφα ψέματα είναι καλύτερα απο τις αλήθειες που δεν μας βολεύουν. Η όμορφια και η εξυπνάδα μας τυφλώνουν καμιά φορά. Δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις απο το βαρυτικό πεδίο τέτοιας ομορφιάς. Σε τραβάει βαθιά μέχρι να πνιγείς γλυκά και να καταστραφείς υπέροχα στα χέρια της επάνω. Ο πιο όμορφος θάνατος θα ήταν στην αγκαλιά της μέσα μα τι να κάνω που ο θάνατος δεν θέλει να με επισκεφθεί. Αρρώστια και αυτοκαταστροφή σε έναν φαύλο κύκλο που δεν θα ήθελα ποτέ του να σταματήσει. Να πεθαίνω και να γεννιέμαι ξανά και ξανά μέσα της.

Βράδια αξημέρωτα, λεπτά, ώρες,μέρες και μήνες που πέρασαν μόνο με την σκέψη της στο μυαλό μου. Μέχρι που στο τέλος το μόνο που σε κρατάει ζωντανό είναι αυτή η μία σκέψη που έχεις βαθιά μέσα σου. Η ανάμνηση κάποιου που κάποτε ήξερες και τώρα πια δεν έχεις νέα του παρά μόνο την φωνή του στα όνειρα σου και το μυαλό σου. Ερωτήσεις και φανταστικά σενάρια μιας άλλης ζωής έμειναν για συλλογισμό. Κοιτάζωντας το ταβάνι, προσπαθώντας να κρατήσεις ζωντανό ένα κομματιασμένο όνειρο που το έφαγε η καθημερινότητα της ζωής και η ρουτίνα του κόσμου. Σαν πληγωμένο πουλί μέσα στις παλάμες ενός αθεράπευτα ερωτευμένου και αλλοπρόσαλα ρομαντικού. Η φτερούγα έχει σπάσει για τα καλά όμως και δεν θα πετάξει ποτέ ξανά. Τουλάχιστον υπάρχει εκεί να σου κρατάει παρέα όταν κρυώνεις.

Ήταν ξανθιά, σαν άγγελος.

 Σαν άγγελος που είχε έρθει με τον μοναδικό σκοπό να με κερδίσει. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι το μόνο σίγουρο.

Ερωτεύτηκα το κενό, γιατί μέσα του μπορώ και χωράω

Λένε πως η όσφρηση είναι συνδεδεμένη με τις αναμνήσεις μας. Μια μυρωδιά μπορεί να φέρει στο μυαλό μας θαμμένα μυστικά που δεν θέλαμε ποτέ να βγούν στην επιφάνεια ή που είχαμε ξεχάσει τελείως με το πέρασμα των χρόνων. Είναι πάντα εκεί παρόλα αυτά. Πάντα εκεί για να μας βάλουν στον πειρασμό να θυμηθούμε και να αναπολήσουμε τελειωμένα πράγματα, πράγματα που είναι πεθαμένα πιά. Φαντάσματα του παρελθόντος που έρχονται μιά στο τόσο για να στοιχειώσουν τις άκρες του μυαλού μας. Ήταν πρωί και ξύπνησα λόγω μιάς πολύ οικείας μυρωδιάς. Είχα να μυρίσω κάτι τέτοιο αιώνες. Απορούσα αν όντως ήμουν ακόμα σε κάποιο όνειρο ή αν είναι πραγματικότητα. Έκανα διστακτικά βήματα απο το δωμάτιο μου προς το σαλόνι και ένιωθα ανάμεικτα συναισθήματα φόβου και χαράς. Φτάνω λίγο πιο κοντά προς το σαλόνι και ακούω έναν χαρακτηριστικό ήχο που πριν κάποια χρόνια με έκανε απίστευτα χαρούμενο. Μια καφετιέρα που έφτιαχνε φρέσκο καφέ φίλτρου. Η μυρωδιά του φουντουκιού είχε γεμίσει τον αέρα σαν να ήθελε να μου θυμίσει τι είχα κάποτε και τι έχασα. Ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου. Αναμνήσεις μιας άλης ζωής που έχει τελειώσει. Μιας άλλης αγάπης, τόσο λαμπρή όσο η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Όλα τελειώνουν με μια προδοσία, όπως και η αυτοκρατορία. Πίσω στον καφέ ομως. Κάθομαι στο τραπέζι και κοιτάζω την μάνα μου να μου φτιάχνει καφέ. ''Γιατί φίλτρου;'' ρώτησα. Ξέρω πόσο πολύ σου αρέσει μου απάντησε. Κατέβασα το κεφάλι μου χωρίς να απαντήσω. Έρχεται και η καυτή κούπα του καφέ, καθισμένη κάτω απο την μύτη μου και τα μάτια μου καρφωμένα στο όμορφο μαύρο χρώμα του πικρού καφέ μου. Μαύρο σαν μαύρη τρύπα. Σαν την άβυσσο του μυαλού της που απολάμβανα κάποτε.

 Πίνω την πρώτη γουλιά και το χαμόγελο μου γίνεται ακόμα πιο μεγάλο. Αχ, πόσο μισώ αυτόν τον καφέ. Πόσο μισώ εσένα και τα μάτια σου και τα όλα σου, σκέφτηκα χαμογελώντας σαν ερωτευμένο παιδάκι. Θυμάμαι νύχτες βροχερές με κρύο να χορεύεις στην μέση του δρόμου και εγώ να σου φωνάζω πως είσαι τρελή, με το φούτερ μου στα χέρια για να το βάλω πάνω σου μην μου κρυώσεις. Χωρίς να με νοιάζει αν είμαι μισόγυμνος μέσα σε κόσμο. Χωρίς να με νοιάζει ο πλυθησμός γύρω μας. Μιά στιγμή μόνο εγώ και εσύ. Τρελή για σένα φώναζες και έκανες στροφές με τα χέρια ψηλά και τις παλάμες ανοιχτές. Σου άρεσε η βροχή, δεν έπαιρνες ομπρέλα. Το καράβι στο άδειο μου λιμάνι. Η μπόρα στην ήρεμη θάλασσα μου. Αυτό ήσουν. Αυτό θα είσαι και αυτό θα συνεχίσεις να είσαι. Στα μισά ο καφές και το χαμόγελο μου δεν λέει να φύγει απο τα χείλη μου. Αυτό είναι αγάπη μάλλον. Να χαμογελάς και εσύ και εγώ. Και ας μας χωρίζουν χιλιόμετρα χιλιάδες, να χαμογελάς.
Κρύα τα χέρια μου έλεγες μα για σένα το άγγιγμα μου ήταν ζεστό. Στεναχώρημένα τα μάτια μου έλεγες. Σπασμένοι καθρέφτες με διεστραμμένα είδωλα μέσα τους. Πάντα αναρωτιόμουν. Πώς ήταν διεστραμμενο το είδωλο αφού εγώ κοιτούσα μόνο εσένα; Αγάπη μου μεγάλη, αγάπη μου διεστραμμένη και ο καφές σχεδόν τελείωσε.

Ερωτεύτηκα το κενό γιατί μέσα του μπορώ και χωράω. Μέσα σου ήμουν καλά. Σε μια γλυκιά φυλακή που όταν μπήκα έσπασα το κλειδί και απο τότε δεν μπορώ να αποδράσω. Δεν θέλω κιόλας, μην νομίζεις. Ποτέ μου δεν ήθελα και ποτέ δεν θα θελήσω. Ο καφές σου ήταν πάντα ο πιο ζεστός και τους καφέδες μου δεν τους αλλάζω. Ίσως να μας βρεί η ζωή ξανά σε όμορφα πρωινά με καφέδες καυτούς και βλέμματα σιωπηλά που λένε πολλά. Ποιός ξέρει. Ίσως, κάπως, κάποτε να πιούμε απο την ίδια κούπα. Ίσως όμως να πρέπει να αποδεχθούμε πως η ζωή δεν είναι ταινία. Δεν είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές της ταινίας μας αλλά οι σκηνοθέτες. Δεν έχει πάντα happy ending η ταινία μας αυτή μα δεν πειράζει. Μια κούπα καφέ είναι αρκετή για να γίνει η ταινία άξια προβολής.

Μια κούπα καφέ και αυτή η  περίεργη σχέση που έχουμε με το τέλος που ποτέ μας δεν μπορέσαμε να χωνέψουμε.

Εκείνο το βράδυ στην Αριστοτέλους

Περπαταω ασυναίσθητα προς την κατεύθυνση της καταστροφής μου, αποφάσεις που πήρα και άλλες που φοβήθηκα να πάρω με οδήγησαν στο εδώ μου. Ήξερα ότι θα σε έβλεπα ξανά και ότι το αντίο που σου είπα δυο χρόνια πριν δεν ήταν το τελευταίο. Ήξερα πως το βλέμμα σου θα μου έκοβε τα πόδια και θα μου θύμιζε τα όσα ένιωσα για σένα. Άραγε να ένιωσες και εσύ έτσι όταν με αντικρισες; Περπατάω σαν χαμενη στην Αριστοτέλους ακούγοντας το accidental babies προσπαθώντας να πείσω τον εαυτο μου ότι είναι καλη ιδέα να σε συναντήσω πάλι. Τώρα οποτε το ακούω αυτό το τραγούδι θυμάμαι την στιγμή που έπεσα πάνω σου δυο χρόνια μετά μια νύχτα του Νοέμβρη. Και την θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια ξέρεις. Θυμάμαι την καρδιά μου να χτυπάει μανιασμένα, έτοιμη σχεδόν να βγει από το στήθος μου. Θυμάμαι να ψάχνω το βλέμμα σου, αχ ποσο ήθελα να νιώσω το χάδι σου ξανά, το φιλι σου.
Ειναι αστείο το οτι η ζωη μερικές φορες τα φέρνει με τέτοιο τρόπο ώστε δύο άνθρωποι να συναντηθούν ξανά. Και ήθελα τόσο πολύ να σε συναντήσω και να αρχίσω ξανά από την αρχή την ιστορία μας. Δυο χρόνια τώρα σε σκεφτόμουν καθε λεπτό της ημέρας, δεν έφυγες ποτέ από το μυαλό μου ονειρευόμουν αυτήν την ευκαιρία συνέχεια. Σε ήθελα πολύ και σε θέλω ακόμα πολύ μα όσο περνάει ο καιρός πείθομαι ολο και περισσότερο ότι χορεύουμε πάνω στα σπασμένα γυαλιά αυτού που είχαμε πληγωνοντας ο ένας τον άλλον. Ονειρευομουν οτι μπορείς να μου δώσεις ξανά αυτα που μου ειχες υποσχεθεί καποια φορα κάτω απο τα αστέρια αγνοώντας οτι δεν υπάρχει πλέον τίποτα για εμένα εδω. Και το κατάλαβα πλεον ανάσα μου, το βλέπω κάθε μέρα. Δεν εισαι ο άνθρωπος μου και δεν μπορεις να γίνεις ο άνθρωπος μου ποτέ ξανά, το χάσαμε το τραίνο μας και όσο και αν το περιμένουμε δεν θα γυρίσει πίσω και ούτε αυτα που ενιωθες ανασα μου.
Είμαστε περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι, τρέχουμε μακριά από αυτά που νιώθουμε για να μην μας κυριεψουν και χάσουμε τον καλπικο έλεγχο της ζωής μας. Φωνάζουμε ευθαρσώς φύγε ενώ μέσα μας ευχόμαστε να μην φύγει ο άλλος, κλείνουμε τα μάτια στα θέλω μας και δεχόμαστε να χάσουμε τους εαυτούς μας. Κάνουμε σαν παιδάκια και μασκαρευομαστε για να μην βγει στην επιφάνεια το πραγματικό μας πρόσωπο είτε για να κρατήσουμε τον αλλο κοντά μας ειτε για να τον διώξουμε μακριά μας. Και εγω θέλω να φυγω μακριά σου πλέον για να προστατέψω τον εαυτό μου, για να μαθω να με αγαπάω. Και κοίτα με τώρα καθώς φοράω το καλογυαλισμενο προσωπείο μου, κοίτα με καθώς θα προσποιουμαι ότι είμαι κάποια άλλη. Μην ξεγελαστεις όμως και πιστέψεις ότι το κανω για σένα. Για μένα το κάνω, για μένα φεύγω. Δεν ξέρω που πάω ανάσα μου ίσως με αφήσω να με καταπιεί αυτο το ομορφο σκοτάδι που με περιβάλει... Ίσως φύγω για εκείνο το ταξίδι που πάντα ήθελα να κάνω.. μα κοιτα με που φεύγω. Σε αγαπάω. Αντίο. Να προσέχεις.

Τα μεγκαμπάιτ που άλλαξαν στον δρόμο

Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος και τέτοια. Μπήκε και το 2017 και είπα να μείνω λίγο σπίτι να ξεκουραστώ και κατέληξα να πίνω δυό δυό τα μπουκάλια με το κρασί. Είχα και ένα απο την Πάρο, μου το είχαν κάνει κάποτε δώρο και πάει και αυτό. Είδα μια αστεία εικόνα και σκέφτηκα να γράψω κάτι παρόμοιο.

Υπάρχουν κάποια άτομα που λέτε, σαν τα μεγκαμπάιτ. Ναί, δεν είδατε λάθος ούτε είναι τυπογραφικό λάθος. Είναι ακριβώς σαν τα μεγκαμπάιτ. Τώρα που κολλάνε αυτά είναι το ερώτημα. Λέω να κρατήσω το μυστήριο προς το παρόν και να συνεχίσω. Είναι καλά τα παιδιά που είναι έτσι. Πιστά, δεν ξενοκοιτάνε ούτε ξενοκοιμούνται. Σαν τα μεγκαμπάιτ όμως, τα χρησημοποιούνε και όταν τελειώνουν βάζουν καινούρια και ξεχνάνε τα παλιά.  Επιλογές είναι όλα, δεν λέω. Κάποιοι αποφασίζουν να είναι μεγκαμπάιτ και να είναι καλά με τον εαυτούλη τους και άλλοι τα χρησιμοποιούνε και πάμε για άλλα. Όλοι μας είμαστε μεγκαμπάιτ σε κάποια φάση. Και γώ, και εσύ και όλοι. Έρχεται όμως μια στιγμή που δίνεις πολλά και δεν θέλεις να είσαι μεγκαμπάιτ. Θές να είσαι καρτοσυμβόλαιο ρε παιδί μου. Μια πρόσφορα καλή, το κελεπούρι. Θές να σε ποθήσουν όπως ποθείς και εσύ. Όχι δεν κάνω διαφήμση στην κοσμοτέ σε περίπτωση που αναρωτιέται κάποιος. Δίνεις και δίνεις και δεν σε νοιάζει αν θα πάρεις. Αυτό που λένε ανιδιοτέλεια. Δεν σε νοιάζει αμα τσακωθείς, αμα πάρει φωτια ο κόσμος όλος. Σε νοιάζει μόνο να είσαι με το άτομο που γουστάρεις. Να περνάτε καλά και ας μην βγαίνετε. Να νιώθετε όμορφα στα πιο άβολα. Να είστε το φώς στο σκοτάδι και άλλες τέτοιες μαλακίες.

Το όμορφο μιας σχέσης είναι πως δύο άτομα υπάρχουν μαζί, δύο εντελώς διαφορετικά άτομα με κοινά σημεία που απο άγνωστοι έγιναν γνωστοί και απο γνωστοί έγιναν ζευγάρι. Το κοινό χρειάζεται το διαφορετικό και το διαφορετικό χρειάζεται το κοινό αντίστοιχα. Σαν το γιν και το γιανγκ ένα πράγμα. Τι θα ήταν το λάθος αν δεν υπήρχε το σωστό στην τελική; Οι άνθρωποι έχουν ένα θεματάκι, βλέπουν μόνο τα αρνητικά της σχέσης όσο περνάει ο καιρός. Βλέπουν τσακωμούς, ένταση και πίεση. Τους απορροφά τόσο πολύ που ξεχνούν για ποίον είναι εκεί, ποιός ήταν ο λόγος που μπήκαν στην σχέση αυτή και το σημαντικότερο, γιατί έμειναν. Γιατί είσαι εδώ; Τι σε έκανε να θέλεις τον άνθρωπο που έχεις απεναντί σου; Μεγάλα ερωτήματα που τα πετάμε κάτω απο το τραπέζι όταν έρχονται τα σκούρα και τα δύσκολα. Αν κάποιος έκλεινε το στόμα του για μιά στιγμή ίσως να ερχόταν στο μυαλό έστω ένα μικρό μέρος των ερωτήσεων αυτών. Κανείς δεν κλείνει το στόμα του όμως. Μας κατακλύσει ο θυμός και η αγανάκτηση. Η αγανάκτηση απο όλα αυτά που έγιναν, όλα αυτά που μας έκαναν και όλα αυτά που μας πλήγωσαν. Έτσι ξαφνικά το μεγκαμπάιτ σταματάει να είναι μεγκαμπάιτ και είναι άνθρωπος και πάλι. Σταματάνε οι αυταπάτες που γούσταρε να έχει και χώνεται ξανά στην πραγματικότητα. Συνειδητοποιεί πως δεν είναι οτι δεν μπορεί να ξεχωρίσει τις αυταπάτες απο την πραγματικότητα, απλά γούσταρε να ζεί στην αυταπάτη του και είχε βολευτεί σε αυτές. Τέλος όμως τα παιχνίδια, no more mister nice guy που λέει και ένα τραγούδι. Για αυτό δεν κλείνει το στόμα μετά. Δεν είναι όμορφο να είσαι ένα μεγκαμπάιτ όταν έχεις δώσει τόσα πολλά και να σε πετάνε μετά, βάζοντας την κλισέ μάσκα του θέλω να μείνουμε φίλοι ή του δεν φταίς εσύ, φταίω εγώ. Πάντα έλεγα πως όταν το κατοικίδιο σου πεθαίνει, το θάβεις. Το θάβεις βαθιά, κλαίς, βαράς και ένα σφηνάκι ουίσκι πάνω απο την ταφόπλακα και το αποχαιρετάς με όλο τον σεβασμό που έχεις. Τρέχεις. Μετά τρέχεις. Τρέχεις και δεν κοιτάς ποτέ πίσω. Αυτό βέβαια ισχύει στην περίπτωση που πεθάνει το σκυλί μου για το οποίο έχω μεγάλο σεβασμό. Για τα άτομα που με είχαν μεγκαμπάιτ δυστυχώς δεν έχω. Κανείς δεν έχει.Για αυτό προσπερνάς το πάρτ που σέβεσαι, πιάνεις ένα φτυάρι και θάβεις στην βροχή με μίσος σαν να μην υπάρχει αύριο. Το θάβεις το γαμημένο το παρελθόν και γράφεις στην ταφόπλακα κάτι του στύλ, εδώ αναπαύεται το παρελθόν που με θεωρούσε μεγκαμπάιτ. Μπήγεις το φτυάρι στο φρέσκο χώμα και δεν ξανακοιτάς πίσω.

Περνάει ο καιρός, περνούν τα χρόνια και τυχαίνει να ξαναπεράσεις απο εκεί. Μην σκαλώσεις. Μην σταματήσεις να κοιτάξεις και να νοσταλγήσεις τα παλιά. Πάτα πάνω στο χώμα, σβήσε και ένα τσιγάρο πάνω και συνέχισε. Τα άσχημα μας φτιάχνουν. Αυτά μας τεστάρουν και μας δείχνουν πως έχουμε παραπάνω δύναμη απο ότι πιστεύαμε. Μας φτάνουν στα όρια μας και μας τεντώνουν με μόνο σκοπό να τα κατακτήσουμε και να βγούμε απο την στάχτη δυνατότεροι, καλύτεροι με βλέμμα καρφωμένο στο πάτωμα και χαμόγελο που φωνάζει για παραπάνω. Που φωνάζει πως αν υπάρχουν δαίμονες εκεί έξω, ας έρθουν να τις φάνε. Με μια σφιγμένη γροθιά γεμάτη πεθαμένες καλησπέρες και συναισθήματα που έμειναν μισά. Να μας θυμίζει τι δώσαμε, τι πήραμε και τι θα γίνει την επόμενη φορά που θα χρειαστούμε στο πεδίο της μάχης που λέγεται αγάπη. Στον πόλεμο που κατέστρεψε περισσότερα άτομα απο όσα μπορούμε να φανταστούμε. Στον πόλεμο που τον έχουν ντύσει με περιτύλιγμα για δώρα και τον παρουσιάζουν ως το καλύτερο πράγμα που έχει να προσφέρει η ανθρώπινη μας φύση. Καλά τα μελομακάρονα αλλά αν έχουν δηλητήριο μέσα δεν θα ήταν και ότι καλύτερο. Τι ειναι αυτά τα μεγκαμπάι τέλος πάντων; Το μυστήριο συνεχίζεται. Όλοι ήμασταν και όλο και κάποιον κάναμε και εμείς μεγκαμπάιτ. Το θέμα είναι το τάιμινγκ. Είχα και γω μια σχέχη στα 14 μου που την είχα μεγκαμπάιτ. Δεν έγινε κάτι. Όταν σε έχουν στα 25 όμως, είναι κακό. Πόνας, χτυπιέσαι, κλαίς και ξάφνικα σιωπή. Χτυπάει το ψυχολογικό ρολογάκι και λέει πως είναι ώρα να σταματήσουν αυτά και να ανέβεις λίγο. Όπως κατεβαίνουμε, ανεβαίνουμε και το αντίστροφο. Στο τέλος, ο τάφος παραμένει τάφος και το παρελθόν το ίδιο. Όσο για το μυστήριο των μεγκαμπάιτ και για να βγάλει και νόημα όλο αυτό που έγραψά, βλέπε την παρακάτω εικόνα.