Πάντα θεωρούσα τις σχέσεις πολύ απλές. Λίγη επικοινωνία, λίγη εμπιστοσύνη και δύναμη και απο τις δύο πλευρές και όλα πάνε καλά. Αυτό βέβαια είναι η δική μου όπτικη γωνία για τις σχέσεις και η αλήθεια είναι πως δεν την έχουν και πολλά άτομα. Διαφορετικοί άνθρωποι φέρουν και διαφορετικές αντιδράσεις. Κάποιοι πέφτουν με την μούρη στον έρωτα, χτίζουν θεμέλια εξ αρχής και φαντάζονται το μέλλον ενώ κάνουν σχέδια μακροπρόθεσμα. Άλλοι επιλέγουν να παραμείνουν κλειστοί και χωρίς πολλά πολλά. Χάος και καταστροφή. Αυτό γίνεται όταν τέτοια άτομα συναντιούνται. Το χάος βέβαια μπορεί να είναι και καλό και άσχημο. Συνήθως όμως, στο τέλος, είναι άσχημο. Δεν είμαι υποστηρικτής των ανθρώπων που θεωρούν πως πρέπει να έχεις ένα εκατομύρριο κοινά για να πετύχει μια σχέση αλλα όταν είσαι απαθής και κρύος, δύσκολο να λειτουργήσει το όλο θέμα. Η μέρα και η νύχτα χρειάζονται η μία την άλλη αλλα η κάθεμια έχει και την ώρα της. Δεν μπορούν να είναι μαζι παρα μόνο να συνυπάρχουν σε μια ζωή που τους έμελε να μην συναντηθούν ποτέ. Κλειστά τα παράθυρα ο ένας και ο δεύτερος να προσπαθει να τα ανοίξει.
Ο επιμένων νικά λένε αν και ποτέ δεν συμφωνούσα. Γιατί να προσπαθήσεις για κάποιον που σε έχει κλειδωμένο έξω; Εδώ περιπλέκονται τα πράγματα. Προφανώς τα συναισθήματα κάποιου τον κάνουν και προσπαθεί. Δεν σκέφτεται αν είναι μάταιο ή όχι. Εδώ μπαίνει το κλισέ του καλύτερα να προσπαθήσεις παρα να το μετανιώνεις για πάντα. Σταυροφορία στο όνομα μιας αγάπης λοιπόν και ας χυθεί και αίμα. Μια αλλαγή σκηνικού προς το ψέμα. Όλοι μας έχουμε πεί και ακόμα λέμε ψέματα. Με τα χρόνια κάπως μου την βάρεσε και άρχισα να ψάχνω την απόλυτη ειλικρίνια. Έγινα πιο ωμός σε αυτά που έλεγα χωρίς να βάζω ζάχαρη και τρούφα. Η απόλυτη ειλικρίνια προφανώς και δεν υπάρχει. Σε μια σχέση όμως πρέπει να επικοινωνούμε και να λέμε στον άλλον ότι τον αφορά. Απο το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Πολλά πράγματα θα τα κρατήσουμε για εμάς μα όταν είμαστε δύο και όχι ένας υπάρχει ένα πρόβλημα με αυτό. Ο δεύτερος είναι εκεί για να μοιραστεί το βάρος στις βαλίτσες μας. Όταν τα θεμέλια έχουν χτιστεί και κρατάς μια βαριοπούλα πίσω απο την πλάτη, το σωστό θα ήταν να δώσεις μια μικρή προειδοποίηση για το τι επιφυλάσει το μέλλον. Όχι τίποτα άλλο, αλλά όταν σπάσεις τον πρώτο πυλώνα, τα πάντα θα ακολουθήσουν και τα συντρίμια θα πλακώσουν αυτόν που έμεινε πίσω και χτίζει ακόμη. Μπορεί ακόμα και αν του το πείς να επιλέξει να βυθιστεί με το πλοίο και τελικά να μείνει πίσω μα τουλάχιστον θα το ξέρει και θα προετοιμαστεί ψυχολογικά.
Το αόριστο είναι τρομακτικό και το ξαφνικό ακόμα χειρότερο. Η συνήθεια έχει δύο όψεις. Κάποιοι την λένε βαρεμάρα χωρίς να καταλαβαίνουν πως όταν χωρίζεις αυτό είναι που σε πονάει πιο πολύ. Το γεγονός οτι χάθηκε ένα κομμάτις της ζωής σου το οποίο δεν ήταν απαραίτητα το πιο σημαντικό η το καλύτερο μα κάτι που είχες συνηθήσει και ήξερες πως θα ήταν εκεί. Το συναίσθημα της ασφάλειας που τόσο πολύ έχεις ως δεδομένο και ο ήχος αυτού να σπάει. Αυτό πονάει. Αυτό το γαμημένο μήνυμα που λάμβανες κάθε πρωί και τώρα λείπει. Η φωνή στο τηλέφωνο που σου έλεγε πάμε βότλα οι δυό μας σημερα. Προφανώς και δεν μειώνω κανέναν απο τους δύο αλλά ρεαλιστικά αυτό είναι που σε τρώει. Γιατί στην τελική, άμα αγαπάς κάποιον τον αγαπάς όπου και να είναι. 'Οπως ανέφερα και πιο πάνω όμως το ξαφνικό είναι ακόμα χειρότερο. Πάνω απο όλα γιατί δεν είχες τον χρόνο να προετοιμαστείς. Βομβαρδισμος απλών αλλά άπονων πληροφοριών και μένεις απλά να κοιτάς τον κόπο σου να γκρεμίζεται απο το πουθενά. Ό χρόνος αντίδρασης μικρός έως και μηδαμινός και ένας καταραμένος κόμπος στον λαιμό που σε αποτρέπει να φωνάξεις ότι νιώθεις μέσα σου. Ένα συναίσθημα μεταξύ λύπης και θυμού καθώς μένεις αβοήθητος και σιγά σιγά αποδέχεσαι πως κάτι που θεωρούσες καλο τελείωσε, πριν κάν αρχίσει. Τέτοιες στιγμές σε κάνουν να αναρωτιέσαι πολλά πράγματα. Τι θα μπορούσες να είχες κάνει διαφορετικά και αν θα είχε καν σημασία. Η πιο άσχημη σκέψη παρόλα αυτά είναι αυτό το: "Τσάμπα προσπάθησα και καλύτερα να μην ξαναπροσπαθήσω για κανέναν".
Στο τέλος όμως αυτή είναι η όλη μαγκιά. Εκεί φαίνεται η ποιότητα του ανθρώπου. Η ικανότητα στο να βλέπει τα πάντα να καταρρέουν και παρόλα αυτά να είναι έτοιμος να αρχίσει απο την αρχή το χτίσιμο πριν προλάβουν να πέσουν τα συντρίμια στο έδαφος.
Ο επιμένων νικά λένε αν και ποτέ δεν συμφωνούσα. Γιατί να προσπαθήσεις για κάποιον που σε έχει κλειδωμένο έξω; Εδώ περιπλέκονται τα πράγματα. Προφανώς τα συναισθήματα κάποιου τον κάνουν και προσπαθεί. Δεν σκέφτεται αν είναι μάταιο ή όχι. Εδώ μπαίνει το κλισέ του καλύτερα να προσπαθήσεις παρα να το μετανιώνεις για πάντα. Σταυροφορία στο όνομα μιας αγάπης λοιπόν και ας χυθεί και αίμα. Μια αλλαγή σκηνικού προς το ψέμα. Όλοι μας έχουμε πεί και ακόμα λέμε ψέματα. Με τα χρόνια κάπως μου την βάρεσε και άρχισα να ψάχνω την απόλυτη ειλικρίνια. Έγινα πιο ωμός σε αυτά που έλεγα χωρίς να βάζω ζάχαρη και τρούφα. Η απόλυτη ειλικρίνια προφανώς και δεν υπάρχει. Σε μια σχέση όμως πρέπει να επικοινωνούμε και να λέμε στον άλλον ότι τον αφορά. Απο το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Πολλά πράγματα θα τα κρατήσουμε για εμάς μα όταν είμαστε δύο και όχι ένας υπάρχει ένα πρόβλημα με αυτό. Ο δεύτερος είναι εκεί για να μοιραστεί το βάρος στις βαλίτσες μας. Όταν τα θεμέλια έχουν χτιστεί και κρατάς μια βαριοπούλα πίσω απο την πλάτη, το σωστό θα ήταν να δώσεις μια μικρή προειδοποίηση για το τι επιφυλάσει το μέλλον. Όχι τίποτα άλλο, αλλά όταν σπάσεις τον πρώτο πυλώνα, τα πάντα θα ακολουθήσουν και τα συντρίμια θα πλακώσουν αυτόν που έμεινε πίσω και χτίζει ακόμη. Μπορεί ακόμα και αν του το πείς να επιλέξει να βυθιστεί με το πλοίο και τελικά να μείνει πίσω μα τουλάχιστον θα το ξέρει και θα προετοιμαστεί ψυχολογικά.
Το αόριστο είναι τρομακτικό και το ξαφνικό ακόμα χειρότερο. Η συνήθεια έχει δύο όψεις. Κάποιοι την λένε βαρεμάρα χωρίς να καταλαβαίνουν πως όταν χωρίζεις αυτό είναι που σε πονάει πιο πολύ. Το γεγονός οτι χάθηκε ένα κομμάτις της ζωής σου το οποίο δεν ήταν απαραίτητα το πιο σημαντικό η το καλύτερο μα κάτι που είχες συνηθήσει και ήξερες πως θα ήταν εκεί. Το συναίσθημα της ασφάλειας που τόσο πολύ έχεις ως δεδομένο και ο ήχος αυτού να σπάει. Αυτό πονάει. Αυτό το γαμημένο μήνυμα που λάμβανες κάθε πρωί και τώρα λείπει. Η φωνή στο τηλέφωνο που σου έλεγε πάμε βότλα οι δυό μας σημερα. Προφανώς και δεν μειώνω κανέναν απο τους δύο αλλά ρεαλιστικά αυτό είναι που σε τρώει. Γιατί στην τελική, άμα αγαπάς κάποιον τον αγαπάς όπου και να είναι. 'Οπως ανέφερα και πιο πάνω όμως το ξαφνικό είναι ακόμα χειρότερο. Πάνω απο όλα γιατί δεν είχες τον χρόνο να προετοιμαστείς. Βομβαρδισμος απλών αλλά άπονων πληροφοριών και μένεις απλά να κοιτάς τον κόπο σου να γκρεμίζεται απο το πουθενά. Ό χρόνος αντίδρασης μικρός έως και μηδαμινός και ένας καταραμένος κόμπος στον λαιμό που σε αποτρέπει να φωνάξεις ότι νιώθεις μέσα σου. Ένα συναίσθημα μεταξύ λύπης και θυμού καθώς μένεις αβοήθητος και σιγά σιγά αποδέχεσαι πως κάτι που θεωρούσες καλο τελείωσε, πριν κάν αρχίσει. Τέτοιες στιγμές σε κάνουν να αναρωτιέσαι πολλά πράγματα. Τι θα μπορούσες να είχες κάνει διαφορετικά και αν θα είχε καν σημασία. Η πιο άσχημη σκέψη παρόλα αυτά είναι αυτό το: "Τσάμπα προσπάθησα και καλύτερα να μην ξαναπροσπαθήσω για κανέναν".
Στο τέλος όμως αυτή είναι η όλη μαγκιά. Εκεί φαίνεται η ποιότητα του ανθρώπου. Η ικανότητα στο να βλέπει τα πάντα να καταρρέουν και παρόλα αυτά να είναι έτοιμος να αρχίσει απο την αρχή το χτίσιμο πριν προλάβουν να πέσουν τα συντρίμια στο έδαφος.
No comments:
Post a Comment