Όνειρα ή Στόχοι;

Ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς είναι να έχεις όνειρα. Να έχεις όνειρα  έλεγαν, να διαβάσεις για να τα κάνεις πραγματικότητα. Μα δεν υποτίθεται οτι τα όνειρα δεν είναι πραγματικά; Δεν υποτίθεται πως μένουν για πάντα ανεκπλήρωτα; Για αυτό δεν λέγονται όνειρα; Αν ήταν έτσι θα τα λέγαμε στόχους ή μήπως κάνω λάθος; Αυτή η ελληνική ιδεολογία του δούλευε μπάς και ζήσεις και ζήσε για να δουλεύεις με είχε δηλητιριάσει αρκετά μπορώ να πώ μέχρι που άρχισα την προετοιμασία της νομικής και κατάλαβα πως δεν υπάρχουν όνειρα. Υπάρχουν στόχοι. Η λέξη όνειρο χρησιμοποιείται ως τρόπος αποφυγής να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις και τόσο καιρό φοβάσαι. Δεν γίνομαι επιθετικός μιας που και εγώ όνειρα τα έλεγα και εγώ ήμουν τρομαγμένος. Καινούρια χώρα, καινούρια ζωή, διαφορετική γλώσσα που όσο καλά και να ξέρεις ποτέ δεν θα την χρησιμοποιείς με την ίδια ευκολία, το άγχος των εξετάσεων και η αβεβαιότητα για το μέλλον. Όχι μόνο φοβόμουν, έτρεμα. Αλλά όπως είπα και πριν: Never give up ρε γαμώ. Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί μπορείς και θα το κάνεις. Γιατί οχι;

Ό καθένας έχει διαφορετικούς στόχους η όνειρα στην ζωή του αλλά όλα συναντιούνται σε ένα κοινό σημείο. Το σημείο αυτό πάντα το φανταζόμουν σαν μια μικρή κούκλα απο το SAW να με ρωτάει: Do you want to play a game? Σε αυτό το σημείο έρχονται άνθρωποι κάθε μέρα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Imagine that.... Στοιχηματίζω πως δεν το είχες σκεφτεί ποτέ έτσι. Αν το είχες σκεφτεί τοτε καλως ήρθες στο κλάμπ της υπερ-ανάλυσης. Πίσω στο θέμα μας. Όταν έρθει ο καιρός για να απαντήσεις, σκέψου καλά. Αν είσαι λιγουλάααακι υπερ αναλυτικός σαν εμένα κάτσε σκέψου όλες τις πιθανότητες που μπορει το μυαλό σου να σκεφτεί, τα ρίσκα, τα υπέρ και τα κατά και κάθε πιθανό σενάριο που μπορεί να εκτυλιχθεί στις άπειρες παράλληλες διαστάσεις. Αν είσαι νορμάλ απλά σκέψου και ρώτα τον εαυτό σου. Αξίζει να είσαι στάσημος; Αξίζει να μην πέρνεις πρωτοβουλίες; Αξίζει να φοβάσαι; Να φοβάσαι το διάβασμα, την προσπάθεια, την σκληρή δουλειά; Αξίζει να μένεις εκεί απλά επειδή θέλεις να βγείς για καφέ αντι να πάς παραδείγματος χάρη στο γυμναστήριο ή κάπου αλλού; Γιατί να φοβάσαι την κούραση ενώ στο τέλος του δρόμου ίσως να βρίσκεται η ζωή που πάντα ονειρευόσουν;

 Και αν αποτύχω; Αυτή θα ήταν 100% η ερώτηση άμα μπορούσες να μου μιλήσεις και να ρωτήσεις πως μπορώ και αραδιάζω τέτοιες ασυναρτησίες χωρίς να ξέρω. Και αν αποτύχεις τι; Τι έγινε; Εκτος και άν είσαι ο πρόεδρος των ΗΠΑ και σου είπαν να μην πατήσεις αυτό το μεγάλο κόκκινο κουμπί και τελικά απέτυχες, τότε δεν έχεις πρόβλημα. Προφανώς και δεν θέλω να υπονομεύσω τους στόχους σου. Γιατί για σένα ο στόχος που έχεις ίσως να φαίνεται σαν το παραπάνω σενάριο και αυτό ακριβώς θέλω να θήξω. Δεν είναι έτσι. Έτσι φαίνεται. Φαίνεται έτσι γιατί υπάρχει στην μέση ο φόβος. Το θέμα είναι αν θα αφήσεις τον φόβο να νικήσει και να πνίξει άλλο ενα δικό σου όνειρο. Άλλο ένα πράγμα που κάνεις δεν παραδέχεται ποτέ είναι πως όλοι είχαμε μια ευκαιρία και ποτέ δεν κάναμε τίποτα λόγω του φόβου μας. Απο το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Απο το να μιλήσεις σε κάποιον που γούσταρες μέχρι και να απορρίψεις μια δουλειά. Απο  μια άλλη οπτική γωνία όμως, ο φόβος που πνίγει ελπίδες και όνειρα, ό φόβος που παραλύει το σώμα σου τόσο εύκολα, μπορεί απλά να ελεγχθεί και να είσαι εσύ στην άλλη άκρη. Να είσαι εσύ αυτος που πνίγει τον φόβο του και φέρνει στην επιφάνεια ό,τι του έχει κλέψει ο φόβος. Δύσκολο ακούγεται. Είναι όμως; Είναι τόσο δύσκολο; Να πιστέψεις σε εσένα; Να πιστέψεις πως ο άνθρωπος και συγκεκριμένα εσύ έχει την δύναμη να γίνει κάτι καλύτερο; Είναι τόσο δύσκολο να πιστέψεις πως αξίζεις κάτι καλύτερο; Hm...... I dont think so.... Η διαφορά που ξεχωρίζει τον καλό απο τον καλύτερο, είναι πως όταν και οι 2 φτάνουν σε ένα όριο ο ένας θα σκεφτεί πως αυτό είναι το όριο μου και ο δεύτερος απλά θα χαμογελάσει και απλα θα σκεφτεί πως το πραγματικό παιχνίδι τώρα αρχίζει. Τα όρια είναι απλά φανταστικοί τοίχοι που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Για να δείξουμε πόσο άνθρωποι είμαστε, πόσο ευάλωτοι και εύθραυστοι. Ο δημιουργός έχει μεγαλύτερη δύναμη απο το δημιούργημα, ποτέ το αντίστροφο. Η αποτυχία είναι ένα ακόμη βήμα στο να γίνεις καλύτερος, είναι μια ακόμη κίνηση που έχεις στο μυαλό σου, ένα λάθος προς αποφύγη την επόμενη φορά. Μετά απο πολλές αποτυχίες, την στιγμή που απλά θέλεις να πεις...Βαρέθηκα, σιχάθηκα, τα παρατάω και η ερώτηση ξαναέρθει και σε ρωτήσει αν θέλεις να προσπαθήσεις ξανά....Σκέψου... Πόσες κινήσεις ξέρεις; Πόσα λάθη θα αποφύγεις αυτή την φορά: Πόσο πιο ώριμος/η είσαι απο την προηγούμενη φορά; Πόσο πιο εύκολο........ Σαν να παλεύεις με έναν εχθρό που κάνει τις ίδιες κινήσεις. Έναν εχθρό που έχεις μελετήσει τόσο πολύ που δεν υπάρχει η παραμικρή πληροφορία σχετικά με αυτόν που να μην ξέρεις. Έναν εχθρο που απλά θα σπάσει μπροστά σου χωρις καν να τον χτυπήσεις. Και αναρωτιέμαι ξανά....Είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται;

ΗΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜ..............

Μια καινούρια αρχή

Όλοι περνάμε δυσκολίες. Κάπιοι μένουν κολλημένοι στο παρελθόν και άλλοι αποφασίζουν πως έφτασε η στιγμή επιτέλους να το αφήσουν πίσω τους. Μπορεί να ακούγεται εύκολο αλλά δεν είναι.
Συγκεκριμένα για μένα ίσως να είναι ότι πιο ψυχοφθόρο έχω κάνει τα τελευταία 5 χρόνια, 5 χρόνια γεμάτα αναμνήσεις και στιγμές, άσχημες, όμορφες, χαζές και μερικές φορές γεμάτες ψέμα. Όλες αυτές οι στιγμές όμως με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Ίσως αυτό που είμαι να είναι κακό, ίσως και όχι. Το μόνο σίγουρο όμως είναι πως είμαι άνθρωπος, που μια στο τόσο στεναχωριέμαι.

Τον τελευταίο χρόνο διάβαζα σκληρά για να προετοιμαστώ. Λόγω κάποιων εξωτερικών ερεθισμάτων και πιο πολύ κάποιων εσωτερικών, όπως το όνειρο μου να γίνω δικηγόρος, αποφάσισα να γραφτώ σε ένα πρόγραμμα προετοιμασίας για την Αγγλία. Με τα πολλά, πολλά κατάφερα να περάσω στο πανεπηστίμιο που ήθελα και επιτέλους ήμουν χαρούμενος. Οχι επειδή θα φύγω, κανείς δεν θέλει να φύγει απο την χώρα του όσο και να μην ταιριάζει με την ιδεολογία της αλλά επειδή υπάρχουν πράγματα που απελπισμένα θέλω να αφήσω πίσω μου και τι καλύτερο απο μια αλλάγη χώρας. Dont get me wrong, προφανώς και δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος που το άρχισα όλο αυτό. Δεν βασίζεις ένα όνειρο πάνω σε αναμνήσεις. Πόσο μάλλον αν αυτές είναι άσχημες. Απλά αυτό ήταν ένας παραπάνω λόγος να προσπαθήσω πιο σκληρά απο ότι θα προσπαθούσα αρχικά. Τώρα θα μου πείς...Γιατί είσαι ακόμα κολλημένος μετά απο 3 χρόνια στις κακές αναμνήσεις. Well...Είναι αρκετά δύσκολο να λείπουν άτομα απο την ζωή σου που χωρίς αυτά δεν θα μπορούσες να φανταστείς την ζωή σου. Πάντα μου την έδινε λιγάκι η ανθρώπινη φύση. Σε μια φάση της ζωής σου θα δεθέις με κάποια άτομα και θα νιώθεις πως χωρίς αυτά δεν είσαι τίποτα. Στην δεύτερη φάση τελικά φεύγουν και σε αφήνουν να αναρωτιέσαι ποια η αξία της ζωής και μετά μπαίνει στο παιχνίδι η ψυχολογία και το άρνηση/αποδοχή. Βέβαια μέχρι την αποδοχή υπάρχουν και άλλα βήματα αλλά εν τέλει φτάνεις εκεί που θέλεις. Ο καθένας τα περνάει διαφορετικά και σίγουρα όλοι θα το περάσουν. Τα πάντα είναι ρευστά ακομα και ο ίδιος μας ο εαυτός.

Πριν με πείς αρνητικό και πεσιμιστή να υπερασπιστώ τον εαυτό μου λέγοντας πως είμαι ρεαλιστής (ότι λέει κάθε πεσιμιστής ever) και πως ισχύει. Ο χειρότερος εχθρός μας συνήθως είναι το χαζό μυαλό που απλά δεν θέλει να αφήσει πράγματα. Αφήστε την καρδιά ήσυχη, δεν φταίει σε τίποτα. Το μεγάλο μάστερπλαν του μυαλού την έδεσε σε μια πλεκτάνη. Για να αποδεχθείς τα πράγματα τελικώς, πρέπει να ξεφύγεις απο την βαρύτητα μιας μαύρης τρύπας. Πιστεύω  όλοι έχουμε μια τέτοια, έρχεται σε διαφορετικές μορφές και κάποιες απο αυτές σε τραβάνε λιγότερο η περισσοτερο μέσα τους. Υπάρχει και το άλλο σενάριο που απλά αφήνεσαι μέσα τους και τα παρατάς (αισιοδοξία incoming), ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΣΩΣΤΟ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΜΕ? Όοοοοχι βέβαια! Κάπου εκεί μπαίνει το εγωιστικό κομμάτι που σε κάνει να νιώθεις νευριασμένος/η ακόμα και για την γάτα που δεν κάθεται σωστά. Έτσι είναι η αποδοχή πιστεύω...Νευριασμένη. Νευριασμένη για όλα τα χρόνια που πήγαν χαμένα μέσα σε αυτή την τρύπα. Για όλα αυτά τα βράδια του χαμένου ύπνου, της στεναχώριας και της τρέλας. Για όλα αυτά τα βράδια που κοιτούσες το ταβάνι και του μιλούσες, λές και θα απαντούσε. Άρχες σχιζοφρένειας λέγεται αυτό φίλε/φίλη αναγνώστη/ια. Όλοι το έχουμε, κανείς δεν το παραδέχεται. Άλλοι μιλάνε στο ταβάνι, άλλοι στην τηλεόραση και άλλοι γράφουνε σε μπλόγκ και κάνουν και όλα τα προηγούμενα.
 
Η αποδοχή όμως αργότερα γίνεται ίσως απο τα πιο ομορφότερα συναισθήματα κατα την γνώμη μου. Αυτό το συναίσθημα της ελευθερίας, της ψυχικής ελευθερίας, της ανωτερώτητας, της λέξης επιτέλους είμαι καλά. Νιώθεις πως μπορείς να ανέβεις κάπου ψηλά και να βγάλεις λόγο για παγκόσμια ειρήνη και άλλα τέτοια ουτοπικά. Το πόιντ όμως είναι πως έτσι νιώθεις και ως γνωστόν ό,τι νιώθεις αντικατροπτίζεται προς τα έξω. Αυτοπεποίθηση και τα μυαλά στα κάγκελα με λίγα λόγια. Κάπου εδώ ξέρεις πως όλα θα πάνε καλά και αρχίζεις να προετοιμάζεσαι για τα επόμενα άσχημα που θα σε γονατίσουν. Η κλισέ φράση: Δεν μετράει πόσες φορές θα πέσεις αρκεί να σηκώνεσαι, μπορεί να είναι overused μέχρι αηδίας και να ακούγεται παντού αλλά είναι αρκετά αληθινή. Έτσι και εγώ έφτασα σήμερα...μετά απο 3μιση χρόνια να αποδεχθώ ό,τι έγινε και να προχωρήσω. Να βγώ απο την δικιά μου "κακιά" βαρύτητα που με κρατούσε κάτω και να την κοιτάξω με χαμόγελο σαν να μην έγινε τίποτα. Να την συγχωρήσω και να πώ εις το επανιδείν. Όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει και η δικιά μου καινούρια πόρτα είναι ανοιχτή εδώ και καιρό και περιμένει να μπώ μέσα και να ανοιξω επιτέλους το φώς.