Introduction To (Love) Me Part II

Μαύρες τρύπες που λέτε..Άκαρδο πράγμα αυτή η βαρύτητα, αλλά τι να την κάνεις; Αυτά παθαίνεις όταν τρώς μισό κιλό παντεσπάνι, ενώ γράφεις. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Όχι με το παντεσπάνι προφανώς.Aλλά, με το άτομο με την υπερδύναμη του μαγνητισμού. Ποτέ δεν πίστευα οτί κάτι τέτοιο,όπως έρωτας με την πρώτη ματιά. Άσε που κορόϊδευα και την διαφήμιση του Cutty Shark πιο παλιά.(90's kids will remember) Για όσους δεν ξέρουν τι εννοώ, στο τέλος του πόστ θα ποστάρω το θρυλικό πέσιμο στο μπαράκι. Anyway, εγώ δεν είμαι τόσο καλός όσο ο τύπος στην διαφήμηση και όπως είπα στο πρώτο κομμάτι, κοιτούσα σαν βλαμμένο για  10 δευτερόλεπτα τα οποία φάνηκαν, σαν ένας χρόνος. Δέκα δευτερόλεπτα είναι αρκετά για να κάνεις πολλά πράγματα, μιας που ο χρόνος είναι σχετικός όπως είπε και ένα φιλαράκι ο Einstein. Όπως παραδείγματος χάρη, να καρφώθεις μέχρι αηδίας και να σε δουλεύουν οι φίλοι σου για καμιά βδομάδα μετά. Άλλα τι με ένοιαζαν εμένα αυτά; Ήμουν η χαρά μετανσαρκωμένη, πετούσα στα σύνεφα και χαμογελούσα σαν χαζοχαρούμενο παιδάκι που η μαμά του, του πήρε το πρώτο του γλιφιτζούρι. Όλα ήταν όμορφα, ό,τι μου είχαν πεί για έρωτες και για αγάπες, έβγαινε πραγματικό. Πιστέψτε με, δεν μου ήταν ποτέ εύκολο να βγαίνω λάθος σχετικά με θέματα που, είτε είχα μια απλή άπποψη ή θέματα που ήξερα, λόγω προσωπικών εμπειριών. Βέβαια, όπως και με τους κανόνες, που δεν είναι κακό μερικές φορές να τους σπάμε, δεν με πολύ χάλασε που βγήκα λάθος. Με σύμφερε άλλωστε, άμα έβγαινα κάθε μέρα τόσο λάθος, θά ήμουν ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον κόσμο.

Η σχέση μου πήγαινε απο το καλό, στο καλύτερο. Όλα ήταν ρόδινα, όντας άνθρωπος του διαλόγου, έλυνα κάθε πρόβλημα και τσακωμό σε χρόνο ρεκόρ ( ποιός Bolt και μαλακίες). Περνούσαμε αρκετό χρόνο μαζί αλλά και χώρια. Ο καθένας είχε τον χώρο του, μα και την καθημερινή δόση ασφυξίας του. Με τα πολλά, πολλά, μια μικρή χημική αντίδραση ξέσπασε μέσα στην παρέα μας και απο την στιγμή που κάναμε εμείς την αρχή, ξαφνικά το 90 τα εκατό της παρέας μας, ήταν ζευγάρια. Απιστευτό ε; Μια παρέα με έντεκα άτομα και οι περισσότεροι απο αυτούς, ήταν ζευγάρια. Παίζαμε επιτραπέζια ζευγάρια, βγαίναμε penta-dates, γιατί προφανώς τα double dates είναι πολύ μέινστριμ, διαφωνούσαμε άνα δύο, συμφωνούσαμε άνα δύο και συζητούσαμε θέματα τόσο βαθιά που τα χάναμε μέσα στο σκοτάδι μετά απο λίγο. Ωραίες εποχές ρε παιδί μου.  Το κακό ή καλό με την δέσμευση, πάρτο όπως θέλεις για άλλη μια φορά, είναι πως άμα δεθείς πολύ, δεν υπάρχει γυρισμός. Σαν να παίζεις Σούπερ Μάριο και μπορείς να πάς μόνο δεξιά. Μετά απο ένα χρόνο, άρχισαν τα άσχημα και τα πραγμάτικα προβλήματα. Προβλήματα που ήταν σαν βούνο το οποίο, έπρεπε να σπάσω μόνος μου μιάς και το υπόλοιπο μισό της σχέσης μου ήταν ήδη στη κορυφή του βουνού και δεν μου πετούσε χιονόμπαλες αλλά χιονοστοιβάδες. Το καλό το παλικάρι όμως, ξέρει και άλλο μονοπάτι. Το θέμα με τα μονοπάτια όμως είναι πως τα ελεύθερα είναι χάλια και τα υπόλοιπα που είναι τα σωστά ή τα έχεις περπατήσει ήδη ή είναι αποκλεισμένα απο τις χιονοστοιβάδες. Σαν άτομο που παάλευε για μια σχέση που πίστευε πως αξίζει, βρήκα διαφορετικό τρόπο να φτάσω στην κορυφή. Πήρα το φτυαράκι μου, έβαλα το σκουφάκι μου και άρχισα να βγάζω λίγο, λίγο το χιόνι με λόγια, πράξεις και πάνω απο όλα, άπειρο κόπο. Ποιός νοιάζεται όμως; Σίγουρα όχι εγώ. Μπορεί τα συναισθήματα να είναι αδυναμία κατα την γνώμη μου, αλλά μπορούν να γίνουν και τεράστια δύναμη άμα χρησιμοποιηθούν με τον σωστό τρόπο.

Ο χρόνος περνούσε και σιγά σιγά έφτανα στην κορυφή του βουνού, εκεί που άξιζα να είμαι, μαζί με την σχέση μου. Επιτέλους τα πράγματα θα επέστρεφαν στο κανονικό, αλλά είχα ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μου. Ίσως να έπρεπε να μου κόβει και ένσημα μιας που έκανα δουλειά για δύο άτομα, μόνος μου και με μικρό φτυαράκι κόλας. Κοντά στον τρίτο χρόνο επιτέλους τα κατάφερα και έκανα τα τελευταία βήματα, ώστε να φτάσω στην κορυφή και να πάρω αυτό που ήθελα μετά απο τόσο καιρό. Μια πραγματική αγκαλιά και ένα βλέμμα γεμάτο τρυφερότητα, όπως παλιά. Και τι να δώ; Τόσο καιρό, πάλευα για κάτι που εγώ και μόνο εγώ πίστευα πως ήταν καλό, σωστό και αληθινό. Κάποιος άλλος είχε πάρει μια μικρή παράκαμψη, είχε σπάσει κάθε κανόνα και ήταν ήδη στην κορυφή. Εκεί κατάλαβα πως όλα ήταν μάταια αλλά δεν μίλησα. Χαμογέλασα και άφησα την τελευταία χιονοστιβάδα να με παρασύρει προς τα κάτω. Εκεί που ήμουν πρίν γνωρίσω το άτομο αυτό. Τα  τελευταία λόγια που άκουσα ήταν: "Αυτό είναι για το δικό σου καλό".