Η ζωή είναι αρκετα απροβλεπτη. Θεωρώ πως αυτό είναι γεγονός. Το ξέρουν όλοι αλλά μερικές δίνει λίγο παραπάνω γκάζι και χάνουμε την μπαλα. Παλεύεις και παλεύεις και το σενάριο καταντάει τόσο σουρεαλιστικό μετά από κάποια χρόνια που αναρωτιεσαν αν είσαι ο σιωπηλός πρωταγωνιστής κάποιου βίντεο γκειμ που τον έχουν βάλει να παλεύει με μοναδικό σκοπό να χάνει συνέχεια. Το καθήκον του αποτελείται από ατελείωτη πάλη έως να χάσει και φτου και από την αρχή. Σιωπηλός και αβοήθητος. Δεν μπορεί να φωνάξει η να κλάψει παρά μόνο να κοιτάζει μυστήρια και να βγάζει χαζούς ήχους όταν κουνάει το σπαθί του.
Εκεί πού λες τα χειρότερα πέρασαν, έρχεται το επόμενο κύμα και κάνει το προηγούμενο να φαίνεται σαν προθέρμανση. Ένας φαβλος κύκλος χωρίς τέλος που αποτελείται από ολοένα και χειρότερα επίπεδα τα οποία πρέπει να ξεπερασουμε. Ένα ατελείωτο παιχνίδι στημένο εις βάρος μας.
Σαν κάθε σωστό παιχνίδι όμως δίνει και αμοιβές μια στο τόσο. Αμοιβές για να δώσει την εντύπωση της προόδου. Κάθε κύμα που περνάμε μας κάνει να νιώθουμε και πιο δυνατοι, εξελιγμένοι, έτοιμοι και προετοιμασμένοι για το επόμενο κύμα. Μέχρι που έρχεται και συνειδητοποιουμε πόσο αδύναμοι είμαστε.
Αναρωτιέσαι αν αξίζει αυτή μάχη που δεν έχει τελειωμό. Μια καινούρια αμοιβή σε κάνει να νιώσεις ξανά δυνατός και σου διώχνει την σκέψη και ο κύκλος συνεχίζεται. Πουλάμε διαφορετικά κομμάτια του εαυτού μας για παραπάνω αμοιβές. Για μια δόση δύναμης και θαρρους ακομα μήπως καταφέρουμε και νιώσουμε ζωντανοί μα ποτέ δεν είναι αρκετο. Μια μικρή δόση ευτυχίας μέσα σε έναν απέραντο ορίζοντα μιζέριας δεν φτάνει για να σε μαστουρωσει για τα καλά. Έτσι, το πούλημα ξεκιναει για άλλη μια φορά. Αυτή την φορά δίνουμε μεγαλύτερα κομμάτια και όσο μεγαλώνει η μαστουρα τοσο μεγαλώνει και η απληστία. Τα κομμάτια γίνονται ακόμα πιο ακριβά στην αναζήτηση λίγης ψεύτικης ευδαιμονίας. Μέχρι που ξεμενουμε από κομμάτια και κατανταμε κενοί και πιο μίζεροι από ποτέ. Το μυστήριο στο βλέμμα του σιωπηλού πρωταγωνιστή το αντικαθιστά η απελπισία και ο πανίκος.
Δεν ξέρουμε γιατί και ποιον παλεύουμε.
Τα χειρότερα έρχονται και δεν το γνωριζουμε. Κάθε φορά που περνάει το παρών χειροτερο ένα μελλοντικό ακόμα πιο χειρότερο παίρνει την θέση του. Εκεί έρχεται η αισιοδοξία γεμάτη ψεύτικες ελπίδες να τραγουδά τραγούδια περί ανέμων και υδάτων. Δίνει το χέρι της και σιγο ψιθυρίζει πως όλα θα πάνε καλα, όλα θα πάνε καλά αρκεί να συνεχιστεί ο αγώνας. Έτσι, συνεχίζουμε ακάθεκτοι με χαμόγελο για άλλη μια φορά και σκοπό να βρούμε το τέλος. Η ζωή είναι απρόβλεπτη βέβαια.
Εκεί πού λες τα χειρότερα πέρασαν, έρχεται το επόμενο κύμα και κάνει το προηγούμενο να φαίνεται σαν προθέρμανση. Ένας φαβλος κύκλος χωρίς τέλος που αποτελείται από ολοένα και χειρότερα επίπεδα τα οποία πρέπει να ξεπερασουμε. Ένα ατελείωτο παιχνίδι στημένο εις βάρος μας.
Σαν κάθε σωστό παιχνίδι όμως δίνει και αμοιβές μια στο τόσο. Αμοιβές για να δώσει την εντύπωση της προόδου. Κάθε κύμα που περνάμε μας κάνει να νιώθουμε και πιο δυνατοι, εξελιγμένοι, έτοιμοι και προετοιμασμένοι για το επόμενο κύμα. Μέχρι που έρχεται και συνειδητοποιουμε πόσο αδύναμοι είμαστε.
Αναρωτιέσαι αν αξίζει αυτή μάχη που δεν έχει τελειωμό. Μια καινούρια αμοιβή σε κάνει να νιώσεις ξανά δυνατός και σου διώχνει την σκέψη και ο κύκλος συνεχίζεται. Πουλάμε διαφορετικά κομμάτια του εαυτού μας για παραπάνω αμοιβές. Για μια δόση δύναμης και θαρρους ακομα μήπως καταφέρουμε και νιώσουμε ζωντανοί μα ποτέ δεν είναι αρκετο. Μια μικρή δόση ευτυχίας μέσα σε έναν απέραντο ορίζοντα μιζέριας δεν φτάνει για να σε μαστουρωσει για τα καλά. Έτσι, το πούλημα ξεκιναει για άλλη μια φορά. Αυτή την φορά δίνουμε μεγαλύτερα κομμάτια και όσο μεγαλώνει η μαστουρα τοσο μεγαλώνει και η απληστία. Τα κομμάτια γίνονται ακόμα πιο ακριβά στην αναζήτηση λίγης ψεύτικης ευδαιμονίας. Μέχρι που ξεμενουμε από κομμάτια και κατανταμε κενοί και πιο μίζεροι από ποτέ. Το μυστήριο στο βλέμμα του σιωπηλού πρωταγωνιστή το αντικαθιστά η απελπισία και ο πανίκος.
Δεν ξέρουμε γιατί και ποιον παλεύουμε.
Τα χειρότερα έρχονται και δεν το γνωριζουμε. Κάθε φορά που περνάει το παρών χειροτερο ένα μελλοντικό ακόμα πιο χειρότερο παίρνει την θέση του. Εκεί έρχεται η αισιοδοξία γεμάτη ψεύτικες ελπίδες να τραγουδά τραγούδια περί ανέμων και υδάτων. Δίνει το χέρι της και σιγο ψιθυρίζει πως όλα θα πάνε καλα, όλα θα πάνε καλά αρκεί να συνεχιστεί ο αγώνας. Έτσι, συνεχίζουμε ακάθεκτοι με χαμόγελο για άλλη μια φορά και σκοπό να βρούμε το τέλος. Η ζωή είναι απρόβλεπτη βέβαια.
Μπορεί το τέλος να είναι ήδη γραμμένο και μπορεί από την άλλη να το επιλέγουμε εμείς. Ίσως να φτιάχνεται βάση των επιλογών μας ή βάση των επιλογών που έκαναν άλλοι για εμάς. Όπως και να έχει, το σόου πρέπει να συνεχιστεί και εμείς οφείλουμε να κουνάμε το σπαθί μας και να χαμογελάμε.
No comments:
Post a Comment