Monday 12 March 2018

Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού

 Πως να ήταν άραγε η ζωή μας αν είχαμε την δυνατότητα εν μια νυκτί να διαγράψουμε όλες μας τις αναμνήσεις από σημαντικούς ανθρώπους, αναμνήσεις και συναισθήματα που μας έχουν στιγματίσει. Ξέρετε αυτές τις καλές που όταν τις θυμάσαι σου μένει ένα γλυκόπικρο συναίσθημα μαζί με ένα όμορφο μειδίαμα, αλλά και τις άλλες τις γάμησε τα που όταν έρχονται σαν κλέφτες στην θύμηση σου σου γαμάνε το είναι. Και έτσι tabula rasa όπως θα είσαι πλέον να αρχίσεις από την αρχή. Μοιάζει ιδανικό σενάριο και για κάποιους-συν εμού- είναι. Φανταστείτε να πέφτετε στο κρεβάτι μισοί άνθρωποι, κουρελιασμένοι και γεμάτοι πληγές και όταν ξυπνάτε να μην θυμάστε τίποτα πλέον. Να μην υπάρχει τίποτα στην ζωή σας που να σας τον θυμίζει, καμία ανάμνηση και έτσι απλά να συνεχίζετε την ζωή σας έχοντας αιώνια λιακάδα και καθαρό μυαλό.

Πόσο εύκολο είναι να τιθασεύσεις το μυαλό και την σκέψη, λες ένα τέλος ή ακόμα χρησιμοποιείς διάφορα tricks για να ξεγελαστείς. Λένε πως αν είσαι ένας λόφος από σκατά ψυχολογικά και αρχίσεις να χαμογελάς κάποια στιγμή θα το νιώσεις και αυτό το χαμόγελο. Αυτό σου είναι το μυαλό, τέτοια είναι και η δύναμη που έχεις στα χέρια σου, '' το μυαλό είναι ένας όμορφος υπηρέτης, μα και ένας επικίνδυνος αφέντης'' είχα διαβάσει κάπου και δεν θα μπορούσα να μην συμφωνήσω. Αλλά η καρδιά.... η καρδιά είναι ακόμα πιο επικίνδυνη. Δεν ξεχνάει ποτέ και φροντίζει να στο υπενθυμίζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η καρδιά είναι γεμάτη συναισθήματα, αναμνήσεις και αυτή τη μυρωδιά του, που όταν την αισθάνεσαι στην ατμόσφαιρα από το τύπο που πέρασε από δίπλα σου εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα που αποφάσισες να βγεις αμέριμνη από το σπίτι σου και να κάνεις την βολτίτσα σου, νιώθεις ηλεκτρικές κενώσεις να σε διαπερνάνε και να σου φέρνουν στο μυαλό εκείνη την ηλίθια φορά που πήγατε βόλτα μαζί και περπατούσατε αμέριμνοι και πιασμένοι χεράκι-χεράκι κάτω από τα ανθισμένα δέντρα, και ήταν εκείνη η φορά που σε τράβηξε κοντά του και σε φίλησε, αλλά εσύ ήθελες να κάνεις τα συνηθισμένα ναζάκια σου, να τραβηχτείς και να τον πειράξεις, μέχρι που απλά να βάλεις το κεφάλι σου στον λαιμό του και να πάρεις μια γερή δόση από το άρωμα του. Σου θυμίζει πόσο το αγαπούσες αυτό το άρωμα και εκείνη την ουλή στο δεξί του μάγουλο που ίσα που φαινόταν αλλά εσύ την είχες δει γιατί καθόσουν με τις ώρες και τον κοιτούσες.

 Και αναρωτιέμαι... αν η καρδιά έχει τέτοια δύναμη τότε πως γίνεται να μην ερωτευτείς ξανά και ξανά τον ίδιο άνθρωπο που διέγραψες από την μνήμη σου; Πως είναι δυνατόν να μπορέσεις να αντισταθείς σε όλα αυτά που σε έκαναν να τον ερωτευτείς τότε; Σε εκείνο το χαμόγελο που κάνουν τα μάτια του να εξαφανίζονται; Στο άκυρο σχόλιο που θα πετάξει και θα σε κάνει να ξεραθείς στα γέλια; Πως γίνεται να μπορέσεις να μην τον ερωτευτείς ξανά από την αρχή όταν έχεις νιώσει όλα αυτά... Αναπόφευκτα, λοιπόν, όσες φορές και να σβήσεις την μνήμη σου για να έχεις αυτήν την πολυπόθητη αιώνια λιακάδα, όταν έρχεται στον δρόμο σου αυτό το άτομο, πάντα η καρδιά θα σου θυμίζει. Πάντα θα υπάρχει εκείνη η αόρατη σύνδεση μεταξύ σας που θα σας κάνει να νιώθετε αυτήν την οικειότητα και την ζεστασιά.  Μπορεί να έχεις θάψει τόσο βαθιά τις στιγμές σας με αποτέλεσμα να μην μπορείς να τις επαναφέρεις... να τις έχεις διαγράψει ακόμα.. αλλά πάντοτε όταν θα τον κοιτάζεις- ακόμα και αν ο μόνος τρόπος για να τον δεις είναι μια φωτογραφία- θα νιώθεις αυτό το σκίρτισμα, αυτή τη σπίθα που αν της δώσεις τροφή μπορεί να γίνει φωτιά και να σε κάψει.. Και έτσι αυτό το καθαρό μυαλό με την αιώνια λιακάδα του που αναζητάς, καταλήγεις να καταλαβαίνεις πως δεν είναι τίποτα άλλο από μια άθλια επιβολή στο μυαλό που αφήνει απέξω την καρδιά..

Saturday 10 March 2018

Τhe Art Of Fucking Everything Up

Έρχεται η στιγμή στις ζωές όλων, που πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Ας την ονομάσουμε συναισθηματική απόφαση. Έχει μέσα μεγάλο ρίσκο αυτή η απόφαση μιας που μπορεί να χάσεις τον άνθρωπο που αγαπάς. Μπορεί να έχει και την ικανοποίηση του να νιώθει τα ίδια με εσένα και να ζήσετε μαζί μια τεράστια περιπέτεια. Αν είμαι γνωστός για κάτι είναι για τον ελεεινό ρεαλισμό μου.

Το πιο πιθανό σενάριο είναι το άλλο άτομο να μην νιώθει το ίδιο και αυτό είναι απόλυτα σεβαστό. Στην τελική αν πραγματικά το αγαπάς το μόνο που θέλεις είναι να το δεις ευτυχισμένο,χαρούμενο και γεμάτο χαμόγελο. Ανιδιοτέλεια πάνω από όλα. Αγάπη χωρίς ανιδιοτέλεια δεν είναι αγάπη. Αυτή βέβαια δεν είναι ιστορία για κάποιο χαζό, χαμένο απωθημένο
Τα απωθημένα είναι απλά εφήμεροι και ανεκπλήρωτοι χαζό έρωτες. Ασήμαντα συναισθήματα που όσο ξαφνικά ήρθαν τόσο ξαφνικά έφυγαν. Όχι, δεν είναι κάτι τέτοιο. Θα μακελεύα και θα ντρόπιαζα μια αγάπη πραγματική και τα συναισθήματα μου, αν έβαζα την ταμπέλα του απωθημένου πάνω του. Είναι μια ιστορία σχετικά με μεγάλες συζητήσεις, πολύωρες με τόσο βαθιά ουσία όσο μια μαύρη τρύπα. Τόσα χρόνια μα πάντα υπήρχε κάτι για να πούμε. Πάντα υπήρχε κάτι γιατί εμείς το κάναμε να υπάρχει. Ένα ντουέτο μεγάλης διαρκείας, γεμάτο μελωδίες, στενάχωρες μα και χαρούμενες. Μια τεράστια πιθανότητα για μια ιστορία που θα εξιστορούσαν όλα τα ρομαντικά χαζά τραγούδι εκεί έξω. Λέξεις που αν τις έγραφα θα ακούγονταν απερίγραπτα κουτές. Πάντα έλεγα πως δεν πίστευα σε αυτή την “μια” εκεί έξω. Η φράση μου φαινόταν πάντα σενάριο φαντασίας. Επτά δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη γη και για όλους υπάρχει αυτό το ένα συγκεκριμένο άτομο που και καλά είναι γραφτό να είναι μαζί.
Μέχρι που μια μέρα ξύπνησα και συνειδητοποίησα πως δεν είναι και τόσο φανταστικό αυτό το σενάριο.

Καλό αυτό, θα έλεγε κάποιος και εγώ θ συμφωνούσα. Αν είμαι γνωστός για κάτι ακόμα είναι για το ότι διαφωνώ με τα πάντα. Με πολύ καλό λόγο παρόλα αυτά. Όταν ξύπνησα και το κατάλαβα, είχα αφήσει αυτή την μία να φύγει από την ζωή μου. Ποιες οι πιθανότητες να βρεις κάτι τέτοιο και ακόμα καλύτερα, να σε θέλει σαν τρελός ο άνθρωπος αυτός; Νομίζω πως οι πιθανότητες να νικήσεις το Τζόκερ είναι πιο πολλές.  Η μόνη επιλογή που είχα ήταν να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο μέχρι να φτιάξει φραπέ και αυτό ακριβώς έκανα. Αφού πέρασαν δύό -τρία χρονάκια που χτυπούσα το κεφάλι μου, αποφάσισα να δοκιμάσω ξανά την τύχη μου όντας πιο ώριμος και ειλικρινής. Προφανώς και κάτι τέτοιο δεν θα λειτουργούσε γιατί η ζωή δεν είναι ταινία και όταν είσαι μαλάκας μεγάλου βεληνεκούς, δεν υπάρχει σωτηρία από τις αμαρτίες του παρελθόντος. Δεν λέω, το άξιζα και με το παραπάνω και πολλά παραπάνω από αυτό μα δεν ακυρώνει το γεγονός πως πόνεσε χειρότερα και από γκλοπ στα γόνατα. Τι να κάνεις, σκληρή γυναίκα η ζωή για αυτό χαμογέλασα και είπα δεν πειράζει αφού πρώτα κατέβασα το κεφάλι μου σαν κουτάβι που το χτύπησαν με εφημερίδα. Μετά σκέφτηκα πως ίσως όντως να ήταν ένα απωθημένο, πως τα συναισθήματα αυτά θα έφευγαν μετά από λίγο καιρό και απλά ήθελα παραπάνω χρόνο για να τα βρω με τον εαυτό μου. Έτσι έκατσα μόνος μου για να προσπαθήσω να συγχωρέσω τον εαυτό μου και να τα βρω μαζί του.

Πόσο λάθος ήμουν για ακόμη μια φορά. Όσο πιο πολύ περνούσα χρόνο με την μοναξιά μου τόσο περισσότερο έβλεπα πόσο χαζά ήταν τα λάθη μου και με πόση ευκολία θα μπορούσα να τα είχα αποτρέψει. Για κάποιον που σκέφτεται τα βήματα του για να πάει στην κουζίνα, είχα αφήσει το μυαλό μου σε ένα συρτάρι από ότι φαινόταν. Δεν υπήρχε άλλος λόγος για να έχω κάνει τόσα πολλά, ηλίθια λάθη και με το είχα αφήσει το μυαλό μου εννοώ ότι ήμουν ότι πιο ανώριμο υπήρχε. Αφού αυτό δεν λειτούργησε είπα να αλλάξω τακτική. Ο έρωτας με έρωτα περνάει λέει ένα τραγούδι και είπα δεν βαριέσαι, μπορεί και να δουλέψει. Ανέφερα πως ήμουν πάλι λάθος; Ο έρωτας μπορεί να περνάει με έρωτα αλλά αυτό δεν ήταν έρωτας. Το κακό ήταν πως μου πήρε λίγα χρόνια ακόμα για να το καταλάβω. Προσπαθούσα να γεμίσω το κενό με κενό. Όσες φορές και αν διαιρέσεις το μηδέν όμως, πάλι μηδέν θα βγάλεις. Όσο πήγαινα, ο αριθμός των κενών μεγάλωνε και παράλληλα έμενα μηδέν. Φάσκω και αντιφάσκω θα έλεγε κάποια. Όσο ο αριθμός μεγάλωνε τόσο πιο πολύ ντρεπόμουν για το που είχα καταντήσει. Όποια σχέση και να έκανα, όσο δυνατή και να ήταν, ακόμα και αν με έκανε να ξεχαστώ λιγάκι, το μυαλό μου πάντα γυρνούσε πίσω. Κάπου εκεί σταμάτησα να το ονομάζω απωθημένο σε μια προσπάθεια να σταματήσω να το υπονομεύω και να το μειώνω. Δεν ήταν άξιο μείωσης και θανάτου. Όχι αυτό.

Σιγά, σιγά άρχισα να συμφιλιώνομαι με την ιδέα πως τελικά αυτή η “μία” που μου έλεγαν όλοι δεν ήταν θέμα της μοίρας, δεν ήταν στα χέρια της τύχης και του θεού. Ήταν καθαρά υποκειμενικό, σαν την τέχνη. Όπως ένας όμορφος πίνακας σε μια γκαλερί, έτσι και εγώ είχα βρει κάτι που ήθελα να το πάρω και να το κρατήσω σφιχτά, μέχρι να σκάσει και για πρώτη φορά στην ζωή μου μπορούσα να φανταστώ το υπόλοιπο της με αυτή την “μία.” Λίγος πανικός, λίγος τρόμος και λίγος πανικός ακόμα. Το κεφάλι μου δεν άντεχε άλλο χτύπημα και ο φραπές είχε τελειώσει. Το μηδέν ήταν ακόμα μηδέν και μια αδιέξοδος στο βάθος να μου θυμίζει πόσο ανίδεος και άμαθος ήμουν. Μέσα σε όλο αυτό το χάος είχα ακόμη μια ερώτηση. Πώς γίνεται να αγαπάς με απόλυτη ανιδιοτέλεια κάποιον και την ίδια στιγμή να τον θέλεις μόνο για σένα; Τι σόι σπασμένη και διαστρεβλωμένη λογική ήταν αυτή; Μάλλον το πολύ το χτύπημα μου είχε αφήσει κουσούρια. Όσο απίστευτο και αν ακούγεται αυτό ακριβώς υπήρχε και θα υπάρχει μέσα μου. Μια ανιδιοτέλεια παράλληλη με άπειρο εγωισμό και αίσθημα κτητικότητας για κάτι που δεν ήταν και ούτε πρόκειται να είναι δικό μου.  Από την άλλη οι παράλληλες γραμμές δεν συναντιούνται ποτέ σωστά; Δεν ήμουν και ποτέ καλός στην γεωμετρία.

Αδιέξοδος το τελικό συμπέρασμα, με την μόνη επιλογή να συνεχίσω να χαμογελάω και να σκεπάσω τα πάντα κάτω από το πέπλο που ονομάζεται φιλία. Όταν κάποιος είναι πιο σημαντικός από τον ίδιο σου τον εαυτό δεν σου είναι και τόσο εύκολο να τον χάσεις. Το καλό με αυτό είναι πως μένεις δίπλα του και το βλέπεις να εξελίσσεται αργά κι σταθερά σε κάτι υπέροχο.
Το κακό με αυτό είναι πως μένεις δίπλα του και το βλέπεις να εξελίσσεται αργά και σταθερά σε κάτι τόσο υπέροχο και σε νευριάζει η ίδια σου η ηλιθιότητα. Σε τρώει βαθιά μέσα σου αυτή η μικρή πιθανότητα. Αυτό το, “και αν.” Και αν δεν είχες κάνει λάθος; Αν δεν ήσουν μακριά της; Αν ήσασταν ακόμα μαζί; Πόσο πιο υπέροχη θα ήταν η ήδη υπέροχη εξέλιξη της;
Μα δεν είχα παράπονο. Χαιρόμουν με την χαρά της και λυπόμουν με την λύπη της και ας μην το έβλεπε. Πέρασαν ακόμα πιο πολλά χρόνια και ξύπνησα ξανά και αναρωτήθηκα. Την κοροϊδεύω; Μήπως τελικά είμαι ένας τεράστιος ψεύτης που το μόνο που κάνει είναι να προσποιείται τον φίλο τόσα χρόνια; Αν ναι, που είναι το όσκαρ μου διάολε; Μια μικρή αμφιβολία χρειάζεται συνήθως το μυαλό για να τα κάνει αχταρμά. Κάθε μέρα η αμφιβολία γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Λες και κάποιος είχε μπει στο μυαλό μου, και μου είχε φυτέψει την ιδέα επίτηδες. Μήπως είμαι στο Ινσέψιον, σκέφτηκα. Μέτα γέλασα μόνος μου και θυμήθηκα πως το χιούμορ σε τέτοιες καταστάσεις είναι ψυχολογική άμυνα και δεν θέλω τέτοια εγώ. Δεν ήθελα να αμυνθώ και να ατιμάσω όλα αυτά που ένιωθα.

Δεν μπορούσε να με σώσει τίποτα από αυτό μα ούτε ήθελα κιόλας. Ούτε ο ρεαλισμός μου, ούτε η απέραντη κυνικότητα και ειρωνεία μου. Το θέαμα ζευγαριών κάθε φορά που έβγαινα έξω δεν βοηθούσε και με έκανε να αμφιβάλλω για ακόμα περισσότερα πράγματα. Είχα βγάλει τον ρεαλισμό στην άκρη και ο απελπισμένος ρομαντισμός μου είχε πάρει την θέση του. Τα συμπεράσματα τύπου: “Δεν αξίζω κάτι” ή “ τα πάντα τελειώνουν,” έγιναν ερωτήσεις παρόμοιας φύσης όπως: “ Ίσως να αξίζω τελικά” και το “ταξίδι είναι που μετράει.” Αερολογίες ενός μυαλού που έκανε διάλειμμα από την μαυρίλα του πραγματικού κόσμου και αποφάσισε να δει τα πράγματα μέσα από γυαλιά με ροζ φακούς. Παρόλα αυτά τι είναι η ζωή χωρίς κάτι να αγαπάς, χωρίς ένα “σπίτι.” Ένα άτομο που κάθε φορά που είσαι δίπλα του νιώθεις πως μπορείς να μοιραστείς τα πάντα μαζί του, που σου δημιουργεί το συναίσθημα πως ανήκεις ακριβώς εκεί. Μια προσωπική όαση μακριά από όλα τα προβλήματα.

Στο τέλος, η ζωή δεν είναι ρομαντική κομεντί. Στο τέλος η όλη κατάσταση κατέληξε σε ακόμα δύο επιλογές. Μετά από τόσους εφήμερους έρωτες, κρύα σώματα που ήταν ζεστά για μια βραδιά και νύχτες με αλκοόλ, τσιγάρα και λιποθυμίες μόνο δύο πράγματα μένουν για να επιλέξω. Είτε θα περιμένω για ένα θαύμα ή τελικώς είναι η μοίρα μου να δίνω και να παίρνω κομμάτια δεξιά και αριστερά ακόμα και αν είναι για μια βραδιά. Όπως θα έλεγε και ένας φανταστικός συγγραφέας:

“Ένα πρωινό γεμάτο αμηχανία είναι πάντα καλύτερο από ένα βράδυ γεμάτο μοναξιά”

Thursday 8 March 2018

A Tribute To Women All Around The World

Ίσως μια από τις πολύ αγαπημένες μου ημερομηνίες αν όχι η πιο αγαπημένη. Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Για να μην αδικήσω μια τόσο όμορφη γιορτή, προτιμώ να την λέω με το κανονικό της όνομα. Παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα των γυναικών και τη διεθνή ειρήνη λοιπόν.

Μια μέρα με τόσο μεγάλο ιστορικό αντίκτυπο για την κοινωνία που ζούμε. Εκβιομηχάνιση και Γαλλική επανάσταση, Βερσαλίες και οι υπέροχες παριζιάνες γυναίκες να ζητούν ελευθερία και ισότητα. Στο άλλο άκρο, τότε που δεν ήταν και τόσο Ηνωμένες οι Πολιτείες και οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίες στην υφαντουργία είχαν φτάσει στα όρια τους τις εργαζόμενες γυναίκες αποφάσισαν με την σειρά τους να ντυθούν στα λευκά και να κινητοποιηθούν για να παλέψουν. Παρόλο που η διαμαρτυρία τους διαλύθηκε αρκετά βίαια, ήταν αρκετή για να αναζωογονήσει την σπίθα για ισότητα, ανθρώπινες ώρες εργασίας και μισθούς αντάξιους του ιδρώτα τους.

Δεν μιλάω για φεμινισμό μιας που το 1857 δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Μιλάω για αγνές προθέσεις, ενός υπέροχου φύλου, έτοιμο να παλέψει μέχρι θανάτου για τα δικαιώματα που δεν είχαν ποτέ και δεν μπορούσαν να διανοηθούν γιατί. Τόσο αγνό, όσο το καλύτερο ναρκωτικό εκεί έξω. Λίγο αργότερα και πιο συγκεκριμένα το 1960 υπήρξε και η άνοδος του φεμινισμού. Ο οποίος ήταν αρκετά διαφορετικός από τις αρχικές προσπάθειες που ανέφερα πιο πάνω. Όπως οι άνθρωποι και οι εποχές εξελίσσονται έτσι έπρεπε να εξελιχθεί και το κίνημα αυτό και για αυτόν τον λόγο ο φεμινισμός στην δεκαετία του 60 ονομάζεται φεμινισμός δεύτερου κύματος. Η ανάγκη για εξέλιξη έκανε τον φεμινισμό πιο πολιτικοποιημένο, με κύριο στόχο το δικαίωμα ψήφου και για άλλη μια φορά την ισότητα στον χώρο εργασίας. Οι συνθήκες εργασίας ήταν σίγουρα καλύτερες από τα χρόνια της Γαλλικής επανάστασης μα το πείσμα για ισότητα και αξιοπρέπεια που χαρακτηρίζει το φεμινιστικό κίνημα από τα παλαιότερα χρόνια ήταν ακόμα εκεί, πιο δυνατό από ποτέ.

Μαζί με το πείσμα υπήρχε και ο μισογυνισμός παρόλα αυτά. Άντρες που πίστευαν πως οι γυναίκες είναι απλά αντικείμενα με διαστρεβλωμένες απόψεις σχετικά με την αγάπη και το γυναικείο φύλο. Στον πυρήνα μας, δεν είχαμε εξελιχθεί αρκετά. Είχαμε τοποθετήσει μια απάνθρωπη συμπεριφορά προς τα έξω και συγκεκριμένα προς άλλους ανθρώπους. Με το “είχαμε” εννοώ τους άντρες τις τότε εποχής και με το “τους άλλους ανθρώπους” προφανώς και εννοώ το γυναικείο φύλο. Μισογυνιστικές απόψεις βομβάρδιζαν την καθημερινότητα των ανδρών εκείνων. Όχι πως δικαιολογώ κάτι αλλά με την εφεύρεση της τηλεόρασης και την άνοδο  του μάρκετινγκ και των διαφημίσεων δεν θα έλεγα πως το ανδρικό φύλο είχε και πολλές επιλογές. Εδώ νομίζαμε πως το τσιγάρο έκανε καλό λες και η δεκαετία του 60 ήταν ένα επεισόδιο μακράς διαρκείας βγαλμένο από το madmen. Ίσως να ήταν και το madmen που είναι βγαλμένο από το 60, δεν θυμάμαι καλά

Εν τέλει, το δικαίωμα της ψήφου πάρθηκε με αγώνα από τις θαρραλέες και αποφασισμένες γυναίκες της Νέας Υόρκης και σιγά σιγά τα δικαιώματα που άνηκαν στις γυναίκες εξ αρχής ήρθαν με αγώνα. Σήμερα υπάρχουν ακόμα πολλές αδικίες στον κόσμο αυτόν. Δυστυχώς, ο φεμινισμός έχει χάσει λίγο την πραγματική του έννοια. Λόγω ανθρώπων που δεν έχουν ιδέα η που χρησιμοποιούν το κίνημα αυτό ως μέσο για τις δικές τους προσωπικές βεντέτες. Παρόλα αυτά ο φεμινισμός είναι ιδέα και μια ιδέα δεν πεθαίνει ποτέ. Όσο και να την διαστρεβλώσεις, όσο και να την συκοφαντήσεις, η αρχική ιδέα θα μείνει ανέπαφη στο μυαλό κάποιου. Όσο αυτός ο κάποιος την κρατά ανέπαφη μπορεί και να την ξαναφέρει στην παλιά της δόξα και αυτό είναι αρκετό.

Χρόνια πολλά στις γυναίκες όλου του κόσμου για άλλη μια φορά. Η σημερινή μέρα είναι σημαντική για όλους και εσείς την κάνατε να υπάρχει και για αυτό σας ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας.

Unfaithfully yours,

ένας άκυρος τύπος εκεί έξω.

Wednesday 7 March 2018

A Letter To Your Future Self

Φτάνοντας αργά και σταθερά στα πρώτα “άντα,” αναρωτιέμαι ολοένα και πιο πολύ τι στο διάολο πήγε στραβά στην ζωή μου. Μπορεί να φταίει η κρίση ηλικίας, μπορεί όντως να γερνάω fuck if I know. Συγγενείς έχουν αρχίσει και μου στέλνουν αιτήματα στο φέισμπουκ και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κρατήσω τα τυπικά και να τους αποδεχθώ. Έτσι και αλλιώς δεν μου έχουν κάνει και τίποτα. Μια αποδοχή από εδώ, ένα οκ από εκεί και η αρχική μου έχει γεμίσει ξαφνικά με μωράκια. Όχι τα μωράκια που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε. Τα άλλα, αυτά που κάνουν την ζωή σου μίζερη με μια δόση ευτυχίας παράλληλα. Δεν πολύ πιστεύω στον γάμο η αλήθεια είναι. Ένας χαζός θεσμός, ρομαντικοποιημένος και αυτός μέσα από ρομαντικές κομεντί και δράματα με καλό τέλος. Ένα απλό χαρτί που απλά σε πιστοποιεί στην κοινωνία ως παντρεμένο. Ένα στάτους απντειτ για να το πω και πιο λαϊκά. Δεν μπορείς να χωρέσεις τα συναισθήματα δύο ανθρώπων που πήραν την απόφαση να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους μαζί σε ένα χαρτί. Ακόμα και αν η επιλογή τους καταλήξει άσχημα, εκείνη την στιγμή είναι αποφασισμένοι πως αυτό είναι το σωστό και αυτό είναι που πραγματικά μετράει. Ντροπή στους νόμους και ντροπή στην κοινωνία. Μα τι να κάνεις που σε αυτήν ζούμε και έτσι έχουν τα πράγματα.

Πέρα από το μικρό μίσος μου για τους γάμους, πρέπει να παραδεχθώ πως πάντα με συγκινούσαν. Για πολλούς λόγους μάλιστα. Ένας από αυτούς είναι η ένωση δύο ανθρώπων με τα…(γκουχ) “ιερά” δεσμά του γάμου. Υπάρχει μια γοητεία στο να βλέπεις χαμόγελα μέχρι τα αυτιά και ας είναι για ένα βράδυ, ένα μήνα, ένα χρόνο. Ο δεύτερος λόγος και το ίδιο σημαντικός με τον πρώτο είναι η σκέψη πως εγώ δεν θα βρεθώ ποτέ σε αυτή την θέση. Γιατί το λέω αυτό μπορεί να ρωτήσει κάποιος. Είμαι τόσο κατά του γάμου πια; Μήπως δεν θέλησα ποτέ να παντρευτώ κάποια; Η απάντηση και στα δύο είναι: Προφανώς και όχι. Τέτοιες σκέψεις είχα και πάντα θα έχω όντας κρυφός ρομαντικός. Παρόλα αυτά τον ρομαντισμό μου τον καλύπτει ο υπερβολικός μου ρεαλισμός. Γιατί τι είναι καλύτερο από το να μην απογοητεύεσαι με τίποτα επειδή είσαι ρεαλιστής και ξέρεις πως τα πάντα τελειώνουν και η ζωή είναι σκληρή και άδικη;
Ποτέ μην λες ποτέ μου λένε όλοι. Θα συμφωνούσα απόλυτα μαζί τους αλλά έχω μια μικρή αντίρρησή. Με ξέρω πολύ καλά για να συμφωνήσω.

Δεν θα πω πως είμαι παρθένος. Καρκίνος είμαι. Ούτε θα ισχυριστώ πως δεν είχα και εγώ το κομμάτι μου από υπέροχες και φανταστικές κοπέλες και σχέσεις. Τώρα τελευταία έχω αρχίσει να ντρέπομαι για τον αριθμό. Κανένα από τα παραπάνω δεν είναι άξιο περηφάνιας δυστυχώς άλλα σίγουρα μετράνε ως εμπειρίες. Έπαιρνα κάθε σχέση ως ένα μάθημα είτε ήταν εφήμερη είτε όχι. Ένα βήμα πιο κοντά στο να καταλάβω αυτά τα τόσο περίεργα και περίπλοκα πλάσματα που ονομάζω γυναίκες. Βάζω ένα στοίχημα πως και αυτές το ίδιο σκέφτονται. Βέβαια υπήρχε και ένα πρόβλημα στην οπτική μου γωνία. Δεν μπορείς να τα βλέπεις όλα τόσο θετικά. Όταν κάτι τελειώνει, αν πραγματικά σου άρεσε, σε πονάει. Η απουσία ή η συνήθεια. Τα απλά πράγματα που έκανε όταν τα είχατε και οι χαζοί καυγάδες. Δεν είναι λίγος ο πόνος και μετά μπαίνουν και περισσότερα πράγματα στην εξίσωση όπως η κατάσταση που χωρίσατε, τι χάθηκε και τι έμεινε.
Όταν η σκόνη πέσει, τα θυμόμαστε σαν να ήταν όλα ένα μεγάλο αστείο αλλά αυτό δεν ακυρώνει το γεγονός πως όταν δίνεις και δίνεις και δίνεις σε κάποια φάση δεν έχεις άλλο να δώσεις. Αρχίζεις να δίνεις όλο και λιγότερα και αναλόγως πως πάνε τα πράγματα μπορείς να φτάσεις στο επίπεδο να είσαι ένας ηθοποιός μεγάλου βεληνεκούς που ψάχνει τον πραγματικό του ρόλο. Και κάπου εκεί αρχίζει ένα άλλο είδος ζωής. Η φάση γίνεται sex, drugs and rock and roll, παρά love, hugs and understanding. Προφανώς για ακόμη μια φορά και κάπου εδώ βρίσκομαι και εγώ. Δεν παραπονιέμαι βέβαια. Το έχω πιο πολύ ως ευχή παρά κατάρα. Μαζοχιστικό αρκετά θα έλεγα αλλά η δύναμη της συνήθειας είναι μεγάλη. Αυτό άλλωστε με κάνει να μην συμφωνώ με το “ποτέ μην λες ποτέ.” Το να είσαι μόνος δεν προϋποθέτει αναγκαστικά να είσαι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο χωρίς κανέναν να μιλήσεις και να μοιραστείς τον πόνο σου. Η μοναξιά είναι όρος υποκειμενικός θα έλεγα. Μπορεί να είσαι ανάμεσα σε ένα εκατομμύριο ανθρώπους και να νιώθεις πιο μόνος από ποτέ. Γιατί στην τελική, αυτό που πραγματικά μας κάνει να νιώθουμε πως κάπου ανήκουμε είναι κάποιος άλλος.
Σπίτι είναι όπου βρίσκεται η καρδιά. AM I RIGHT?

Η δική μου καρδιά ήταν είναι και θα είναι πάντα σε αυτή την μία και μοναδική. Όχι πως μου ήρθε ουρανοκατέβατη Αντιθέτως, δεν την έχω καν αλλά αυτό είναι το όμορφο με την αγάπη. Όσο μακριά, κοντά και αν είναι ο άλλος, όσο συχνά και αν μιλάς μαζί του, ακόμα και αν έχεις να τον δεις αιώνες και να του μιλήσεις χιλιετίες μπορείς ακόμα να το αγαπάς αυτό το άτομο. Για άλλους μπορεί να μην είναι αναγκαστικά κάτι ερωτικό αλλά έτσι είμαι εγώ. Πίσω στην μοναξιά. Καλή συντροφιά στο μεγαλύτερο ποσοστό. Σου δίνει χρόνο να μάθεις τον πραγματικό σου εαυτό. Όσο σκοτεινός ή φωτεινός και να είναι. Σου δίνει την ευκαιρία να αναλύσεις κάθε μαλακία που έκανες και πραγματικά να την εισπνεύσεις και να μάθεις από αυτήν. Να γίνεις καλύτερος ή χειρότερος άνθρωπος σε κάποιες περιπτώσεις.

Ξέροντας λοιπόν κάποια πράγματα παραπάνω για τον εαυτό μου μπορώ με μεγάλη ευκολία να δω πως θα καταλήξει η υπέροχη ζωή μου. Δεν είναι άσχημα θα έλεγα. Ένα σκονισμένο ράφι, από ξύλο οξιάς αν γίνεται. Ο διάδρομος με το νούμερο 7 γιατί λίγο τύχη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν και να γράφει “αλκοόλ,” παρακαλώ πολύ. Στο ράφι με λίγα λόγια. Εν τέλει, δεν πιστεύω στο “δεν ξέρεις τι θα σου έρθει” ή στο “τα συναισθήματα δεν ελέγχονται”. Δεν μπορώ και πάλι να πω πως έχω παράπονο για το ράφι. Το πενήντα τα εκατό ήταν δική μου επιλογή για να είμαι ειλικρινείς. Άλλωστε, υπάρχει κάτι σέξι σε έναν αυτό αποκαλούμενο συγγραφέα που έχει γράψει καμία δυο σκατό νουβέλες στην μικρή του ζωή πάνω στα τριάντα του. Σωστά; Νομίζω πως είμαι σωστός.

Όλο αυτό όμως δεν είναι άλλο ένα καταθλιπτικό κατασκεύασμα που έχει σκοπό να καταρρίψει τους μύθους της αγάπης και του έρωτα. Παρόλο που δεν φαίνεται είναι μια παράκληση σε οποιοδήποτε εκεί έξω, που ίσως κάπου, κάποτε το βρει και χαλάσει τον χρόνο του για να το διαβάσει. Είναι κάτι αισιόδοξο που ίσως να κάνει κάποιον ή κάποιους να νιώσουν καλύτερα σε στιγμές που πιστεύουν πως τίποτα δεν πάει καλά. Προφανώς και η ζωή είναι σκληρή και άδικη και κανείς δεν παίρνει ότι αξίζει κάποιες φορές. Θα υπάρξουν άτομα στον δρόμο που θα μιλήσουν για ικανοποίηση και επιθυμία. Θα τα συνδέσουν και θα πούνε κάτι εκλεπτυσμένο όπως: Η ικανοποίηση είναι  ο θάνατος της επιθυμίας. Ίσως να βρεθεί κάποιος στον δρόμο που θα μας αποδεχθεί για αυτό που πραγματικά είμαστε. Αυτό που γινόμαστε όταν βρισκόαμστε στον πάτο. Ίσως και όχι. Ένα πράγμα είναι σίγουρο όμως.

Κανείς δεν μας σταματάει από το να προσπαθήσουμε να το βρούμε. Κανείς παρά μόνο ο εαυτός μας  ο ίδιος.