Introduction To (Love) Me Part III

Για το δικό σου καλό μου είπε. Μου πήρε πολύ καιρό για να το καταλάβω. Πού είναι το καλό σε αυτό; Πού είναι το καλό στο να σε πατάνε κάτω, να σε περιπαίζουν και να σε αφήνουν να πέφτεις ενώ, ο ίδιος αυτός άνθρωπος σε είχε σηκώσει πιο ψηλά και απο τον παράδεισο. Για να καταλάβω την φράση της, έπρεπε να καθαρίσω το μυαλό μου και να βρώ την εσωτερική μου γαλήνη που λένε κάποιοι. Πράγμα δύσκολο, γιατί το χάος μέσα μου ήταν ένα απο τα πολλά εμπόδια. Ένα άλλο εμπόδιο, ήταν να καταφέρω να βγώ μέσα απο αυτό το σκοτάδι που είχα πέσει. Να βρώ τον παλιό εαυτό μου. Αυτόν που ήταν διατεθιμένος να κάνει all-in χωρίς φύλλα στα χέρια του, να παλέψει και να γρκεμίσει τοίχους. Πώς θα το έκανα αυτό όμως, με δύο φώνες μέσα στο μυαλό μου; Η μία να φωνάζει πόσο βλάκας είμαι και η άλλη να φωνάζει πως φταίω. Μια τρελή, σχιζοφρενική κατάσταση χωρίς διέξοδο. Φταίω; Δεν φταίω; Ήμουν ή δεν ήμουν καλός; Πώς θα μπορούσα να το έχω αποτρέψει όλο αυτό; Αμέτρητες ερωτήσεις στο κεφάλι μου, δίχως απαντήσεις. Πώς μπόρεσα και το άφησα να γίνει; Πώς έπεσα απο αυτό το βουνό εξ'αρχής; Για έναν τύπο που, σχεδιάζει το κάθε βήμα του, με συκεκριμένο πλάνο, ήταν σκέτη κόλαση. Ποτέ μου δεν ρίσκαρα, γιατί το έκανα τώρα; Ένα ατέλειωτο σκοτάδι που έπνιγε, τους ουρανοξήστες της χαράς και της ψυχής μου.

Όλοι αντιδρούμε διαφορετικά μετά απο έναν χωρισμό. Κάποιοι πλαντάζουν, άλλοι το παίρνουν πιο χαλαρά. Εγώ πάλι, άκουγα Μπλοφίλιου και έπινα, κλαίγοντας. Ξέρω, αξιολύπητος. Σκεφτόμουν απο μέσα μου: "Να βλάκα, να τι σου έκαναν τα συναισθήματα σου". Όπως και με την οικονομία οποιασδήποτε χώρας, όλα κάνουν τον κύκλο τους. Απο τον πάτο, πάς στην κορυφή και επανέλαβε μαζί μου. Έτσι και εγώ, μετά απο δυό-τρείς μήνες, έψαξα να βρώ ένα χόμπι που πάντα ήθελα να ασχοληθώ. Περπάτησα μέσα αποφασιστηκά. Ο αέρας μύριζε περίεργα. Το μόνο που άκουγα ήταν κραυγιές και αναπνοές. Πριν πάει το μυαλό σας πουθενά και κλείσετε το μπλόγκ, αφήστε με να σας εξηγήσω πρώτα. Άρχισα πολεμικές τέχνες. Στην αρχή, όλο αυτό ήταν ένας τρόπος να βγάζω τα νεύρα μου και την λύπη μου. Άργοτερα όμως μου είπαν πως αν θέλω να συνεχίσω να έρχομαι, πρέπει να έχω καθαρό μυαλό. Μόνο που δενν γέλασα. Βέβαια δεν λέω, έδειξαν μεγάλη επιείκια στην αρχή, μιάς που το μυαλό μου μόνο καθαρό δεν ήταν. Σιγά, σιγά βρήκα τον ρυθμό μου και μαζί με τον ρυθμό μου, βρήκα αυτό που έψαχνα απο την αρχή. Τον εαυτό μου. Δεν σκέφτηκα όμως, πως βγήκα αλώβητος απο το σκοτάδι μέσα μου. Αυτό που μου φαινόταν σαν αποστολή αυτοκτονίας μέσα στο σκοτάδι, έγινε μια απλή βόλτα στο πάρκο σε μόνο τέσσερεις μήνες. Όλες οι αναμνήσεις μου είχαν χαθεί. Οι άσχημες μνήμες απο το βράδυ που έσπασαν τα πάντα έμοιαζαν να έχουν φάει delete. Συνέχισα τις προπονήσεις καθημερινά, τόσο δύσκολες αλλά τόσο σωστές. Λίγο αργότερα, άρχισε να γίνεται ακόμα πιο δύσκολο, μιας που κάπνιζα κιόλας. Έτσι αποφάσισα να κόψω το κάπνισμα μαχαίρι, για τον ιερό αυτό σκοπό. Για πολλούς ένας τέτοιος χώρος ακούγεται βίαιος αλλά σας διαβεβαιώνω, καμία σχέση. Ήταν ένας χώρος αυτοβελτίωσης και σπασμένων ορίων. Κέρδισα πίσω την ζωή μου και ήμουν πάλι γεμάτος αυτοπεποίθηση και ενέργεια.Ήμουν έτοιμος να βγώ έξω και να ερωτευτώ ξανά, να ξανά πέσω και να ξανά σηκωθώ.

Το καλοκαίρι του 2014 ήρθε και ανέβασα τον πύχη μου. Απο την μία ώρα προπόνησης, το είχα κάνει τέσσερεις. Δεν πήγα διακοπές και αποφάσισα να μείνω μόνος μου στην Αθήνα. Ένα βραδάκι, κοντά στο τέλος του αυγούστου, χτύπησε το κινητό μου και μου πρότειναν να βγούμε βόλτα. Είχα βρεί άλλη παρέα, κάποιοι απο τους παλιούς έμειναν και άλλους δεν τους ξαναείδα απο τότε. Πήγα λοιπόν σπίτι της φίλης μου, την πήρα και φύγαμε για Κηφισιά. Μπήκαμε μέσα σε ένα κλάμπ όπου μας περίμεναν κάποιες άλλες φίλες της. Ανάμεσα σε αυτές η Έψιλον. Μια ξανθιά κοπέλα, με μια περίεργη εξωτική αύρα και ύπεροχο χαμόγελο. Για άλλη μια φορά, το μυαλό μου τα σκάτωσε και το έπαιξε τύπος Cutty Shark, χωρίς να με ρωτήσει. Έτσι απλά επειδή μπορούσε. Ο χρόνος σταμάτησε γύρω μου και το μόνο που ήξερα ήταν πως αυτή την κοπέλα, την θέλω. Μην νομίζετε πως καρφώθηκα. Όχι, όχι...Τα ίδια λάθη θα κάνουμε; Περιττό να πώ πως, όλη η παρέα με πήρε χαμπάρι εκτός απο την Έψιλον. Μετά απο ώρα, φύγαμε και πήγαμε στο σπίτι μιας κοπέλας απο την παρέα για να κοιμηθούμε εκεί. Καθίσαμε για λίγη ώρα, μέχρι που πήγαν όλοι για ύπνο και έμεινα εγώ, η Έψιλον και η φίλη μου. Μετά απο λίγο, έφυγε και η Έψιλον και πριν προλάβει να πέσει στο κρεβάτι, η φίλη μου με κοιτάζει και με ρωτάει την ερώτηση που δεν ήθελα να απαντήσω: " Την θέλεις;"  Άπαντησα με ένα διστακτικό νεύμα του κεφαλιού μου. Η φίλη μου πετάχτηκε σαν ελατήριο απο την θέση της και έτρεξε στο δωμάτιο. Κάθισα και προσπαθούσα να σκεφτώ, τι στο διάολο έγινε τώρα; Τελικά λίγο αργότερα, αφού φώναξε: " Έψιλον! Σε γουστάρει" σαν πεντάχρονό, έμαθα πώς...DUN DUN.... Η φίλη μου, ήταν η κολλητή της Έψιλον. Πλότ τουίστ ε;

Introduction To (Love) Me Part II

Μαύρες τρύπες που λέτε..Άκαρδο πράγμα αυτή η βαρύτητα, αλλά τι να την κάνεις; Αυτά παθαίνεις όταν τρώς μισό κιλό παντεσπάνι, ενώ γράφεις. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Όχι με το παντεσπάνι προφανώς.Aλλά, με το άτομο με την υπερδύναμη του μαγνητισμού. Ποτέ δεν πίστευα οτί κάτι τέτοιο,όπως έρωτας με την πρώτη ματιά. Άσε που κορόϊδευα και την διαφήμιση του Cutty Shark πιο παλιά.(90's kids will remember) Για όσους δεν ξέρουν τι εννοώ, στο τέλος του πόστ θα ποστάρω το θρυλικό πέσιμο στο μπαράκι. Anyway, εγώ δεν είμαι τόσο καλός όσο ο τύπος στην διαφήμηση και όπως είπα στο πρώτο κομμάτι, κοιτούσα σαν βλαμμένο για  10 δευτερόλεπτα τα οποία φάνηκαν, σαν ένας χρόνος. Δέκα δευτερόλεπτα είναι αρκετά για να κάνεις πολλά πράγματα, μιας που ο χρόνος είναι σχετικός όπως είπε και ένα φιλαράκι ο Einstein. Όπως παραδείγματος χάρη, να καρφώθεις μέχρι αηδίας και να σε δουλεύουν οι φίλοι σου για καμιά βδομάδα μετά. Άλλα τι με ένοιαζαν εμένα αυτά; Ήμουν η χαρά μετανσαρκωμένη, πετούσα στα σύνεφα και χαμογελούσα σαν χαζοχαρούμενο παιδάκι που η μαμά του, του πήρε το πρώτο του γλιφιτζούρι. Όλα ήταν όμορφα, ό,τι μου είχαν πεί για έρωτες και για αγάπες, έβγαινε πραγματικό. Πιστέψτε με, δεν μου ήταν ποτέ εύκολο να βγαίνω λάθος σχετικά με θέματα που, είτε είχα μια απλή άπποψη ή θέματα που ήξερα, λόγω προσωπικών εμπειριών. Βέβαια, όπως και με τους κανόνες, που δεν είναι κακό μερικές φορές να τους σπάμε, δεν με πολύ χάλασε που βγήκα λάθος. Με σύμφερε άλλωστε, άμα έβγαινα κάθε μέρα τόσο λάθος, θά ήμουν ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον κόσμο.

Η σχέση μου πήγαινε απο το καλό, στο καλύτερο. Όλα ήταν ρόδινα, όντας άνθρωπος του διαλόγου, έλυνα κάθε πρόβλημα και τσακωμό σε χρόνο ρεκόρ ( ποιός Bolt και μαλακίες). Περνούσαμε αρκετό χρόνο μαζί αλλά και χώρια. Ο καθένας είχε τον χώρο του, μα και την καθημερινή δόση ασφυξίας του. Με τα πολλά, πολλά, μια μικρή χημική αντίδραση ξέσπασε μέσα στην παρέα μας και απο την στιγμή που κάναμε εμείς την αρχή, ξαφνικά το 90 τα εκατό της παρέας μας, ήταν ζευγάρια. Απιστευτό ε; Μια παρέα με έντεκα άτομα και οι περισσότεροι απο αυτούς, ήταν ζευγάρια. Παίζαμε επιτραπέζια ζευγάρια, βγαίναμε penta-dates, γιατί προφανώς τα double dates είναι πολύ μέινστριμ, διαφωνούσαμε άνα δύο, συμφωνούσαμε άνα δύο και συζητούσαμε θέματα τόσο βαθιά που τα χάναμε μέσα στο σκοτάδι μετά απο λίγο. Ωραίες εποχές ρε παιδί μου.  Το κακό ή καλό με την δέσμευση, πάρτο όπως θέλεις για άλλη μια φορά, είναι πως άμα δεθείς πολύ, δεν υπάρχει γυρισμός. Σαν να παίζεις Σούπερ Μάριο και μπορείς να πάς μόνο δεξιά. Μετά απο ένα χρόνο, άρχισαν τα άσχημα και τα πραγμάτικα προβλήματα. Προβλήματα που ήταν σαν βούνο το οποίο, έπρεπε να σπάσω μόνος μου μιάς και το υπόλοιπο μισό της σχέσης μου ήταν ήδη στη κορυφή του βουνού και δεν μου πετούσε χιονόμπαλες αλλά χιονοστοιβάδες. Το καλό το παλικάρι όμως, ξέρει και άλλο μονοπάτι. Το θέμα με τα μονοπάτια όμως είναι πως τα ελεύθερα είναι χάλια και τα υπόλοιπα που είναι τα σωστά ή τα έχεις περπατήσει ήδη ή είναι αποκλεισμένα απο τις χιονοστοιβάδες. Σαν άτομο που παάλευε για μια σχέση που πίστευε πως αξίζει, βρήκα διαφορετικό τρόπο να φτάσω στην κορυφή. Πήρα το φτυαράκι μου, έβαλα το σκουφάκι μου και άρχισα να βγάζω λίγο, λίγο το χιόνι με λόγια, πράξεις και πάνω απο όλα, άπειρο κόπο. Ποιός νοιάζεται όμως; Σίγουρα όχι εγώ. Μπορεί τα συναισθήματα να είναι αδυναμία κατα την γνώμη μου, αλλά μπορούν να γίνουν και τεράστια δύναμη άμα χρησιμοποιηθούν με τον σωστό τρόπο.

Ο χρόνος περνούσε και σιγά σιγά έφτανα στην κορυφή του βουνού, εκεί που άξιζα να είμαι, μαζί με την σχέση μου. Επιτέλους τα πράγματα θα επέστρεφαν στο κανονικό, αλλά είχα ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μου. Ίσως να έπρεπε να μου κόβει και ένσημα μιας που έκανα δουλειά για δύο άτομα, μόνος μου και με μικρό φτυαράκι κόλας. Κοντά στον τρίτο χρόνο επιτέλους τα κατάφερα και έκανα τα τελευταία βήματα, ώστε να φτάσω στην κορυφή και να πάρω αυτό που ήθελα μετά απο τόσο καιρό. Μια πραγματική αγκαλιά και ένα βλέμμα γεμάτο τρυφερότητα, όπως παλιά. Και τι να δώ; Τόσο καιρό, πάλευα για κάτι που εγώ και μόνο εγώ πίστευα πως ήταν καλό, σωστό και αληθινό. Κάποιος άλλος είχε πάρει μια μικρή παράκαμψη, είχε σπάσει κάθε κανόνα και ήταν ήδη στην κορυφή. Εκεί κατάλαβα πως όλα ήταν μάταια αλλά δεν μίλησα. Χαμογέλασα και άφησα την τελευταία χιονοστιβάδα να με παρασύρει προς τα κάτω. Εκεί που ήμουν πρίν γνωρίσω το άτομο αυτό. Τα  τελευταία λόγια που άκουσα ήταν: "Αυτό είναι για το δικό σου καλό".

Κακό ή κάτι Απαραίτητο;

Είναι όμορφο να έχεις κάποιον στην ζωή σου, σταθερό, αμετακίνητο, που ξέρεις ότι θα  είναι πάντα εκεί ή τουλάχιστον, έτσι θέλεις να πιστέψεις. Μέσα σε μία μακροχρόνια σχέση, νιώθεις σταθερότητα και ασφάλεια μαζί με αυτόν που είσαι. Έχετε κάνει ήδη πολλά πράγματα μαζί. Έχετε πάει για ταινίες, για φαγητό, άπειρο σέξ σε κάποιες περιπτώσεις, ξανα ταινίες, υπερβολικό χρόνο μαζί. Με αυτά δένονται δύο άνθρωποι και η σχέση τους κυλάει πιο ομαλά όσο ο ένας γνωρίζει τον άλλον. Νίωθεις συναισθήματα τα οποία, ίσως να νιώθεις πρώτη φορά, ίσως και όχι. Φτάνεις σε ένα σημείο όμως, είτε εσύ, είτε ο άλλος που νιώθετε πως η σχέση δεν προχωράει πια, πως έχετε εξαντλήσει κάθε πιθανότητα για πρόοδο, πως δεν μπορείτε να πάτε πουθενά χωρίς να νιώθετε αυτό το συναίσθημα της επανάληψης.

Κάπου εκεί μπαίνει η γνωστή σε όλους μας ρουτίνα ή αλλιώς ΒΑΡΕΜΑΡΑ. Τι μας κάνει όμως να βαριόμαστε; Σχετικά με την συγκεκριμένη ερώτηση θα μπορούσα να έχω έναν πίνακα και να γράφω μέχρι αύριο ποιοι είναι οι παράγοντες αυτοί αλλά, ας αρχίσουμε με τα βασικά.
Βασικός παράγοντας Νο1: Σου αρέσει άλλος (άνθρωπος προφανώς)
Βασικός παράγοντας Νο2: Θέλεις  να βρείς άλλον
Βασικος παράγοντας Νο3: Δεν αντέχεις την ρουτίνα
Βασικός παράγοντας Νο4: Τα συναισθήματα που ένιωθες εξατμίστηκαν (Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες)
Βασικός παράγοντας Νο5: Δεν μιλάτε όσο παλιά
Βασικός παράγοντας Νο6: Το σεξ δεν είναι τόσο καλό, όσο πάλια
Βασικός παράγοντας Νο7: Οι υποχρεώσεις και των δύο, σας έχουν πλακώσει
And the list goes on, αλλά ας αναλύσουμε αυτά για αρχη. Ο πρώτος παράγοντας δεν δημιουργεί πρόβλημα και για κανέναν λόγο δεν ρουτινιάζει την σχέση σου. Το θέμα στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι καθαρά εγκεφαλικό. Γνώρισες κάτι καινούριο, προφανώς και το παλιό σου φαίνεται σκουριασμένο απο την βροχή τώρα πια.

 Ο δεύτερος παράγοντας είναι τόσο απλός όσο το πόσο κάνει 1+1. Για κάποιον απο τους υπόλοιπους παράγοντες και για άλλους που δεν είναι γραμμένοι, απλά δεν μπορείτε να τα βρείτε. Όλα κάποτε τελείωνουν, είναι ανθρώπινο, άμα όλα κρατούσαν για πάντα δεν θα χρειαζόταν να πάρω άλλα στυλό. Ναί, ναί ξερώ, αυτό δεν σου λέει κατι, ο πόνος του χωρισμού είναι αβάσταχτος, συμφωνώ. Τι να κάνεις όμως; Θα μείνεις σε μία σχέση που σε πνίγει; Που απο όνειρο έγινε κάτι πιο σκοτεινό; ΟΧΙ δεν θα το κάνεις εκτός και αν, δεν έχεις καθόλου σεβασμό για τον εαυτό σου αλλά και για τον άλλον. Δεν χρειάζεται να πείς κάτι του στύλ «Λυπάμαι να τον/την χωρίσω μωρέ» . Δεν είναι αδέσποτο κουτάβι κύριε μου ή κυρία μου, είναι ένα ανθρώπινο όν και το μεγαλύτερο θαύμα που έχουμε εμείς τα ανθρώπινα όντα είναι πως, ό,τι και να γίνει ΠΑΝΤΑ μαζεύουμε τα κομμάτια μας και φτού και απο την αρχή.

Όσο αναφορά τον τρίτο παράγοντα έχεις συνήθως δύο επιλογές. Η πρώτη είναι να deal with it και να κάνεις κανα συμβιβασμό επιτέλους και η δεύτερη είναι να φύγεις, γιατί στην τελική, έτσι είναι ο χαρακτήρας σου και υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που λέει και η φράση. Το τέταρτό μιλάει μόνο του. Απλά μερικές φορές δεν είναι κάτι παραπάνω απο ενθουσιασμός. Νουμερό πέντε! Μίλα, παρακαλώ μίλα. Όχι για μένα, για την φουκαριάρα την σχέση σου, εκτός αν έπεσες με κανα όρκ που δεν ξέρει τι σημαίνει διάλογος, τοτε βλ.(παράγοντας 2).

Σεξ...Αχ..το σέξ είναι μεγάλο θέμα. Παρόλα αυτά απλό. Τα πάντα στην ζωή μας βασίζονται στις επιλογές μας. Το οτι εσύ γεννήθηκες είναι επιλογή των δικών σου, το ότι έχεις σχέση είναι επιλογή σου και επειδή όλη η ζωή είναι επιλογές, σου ξαναδίνω δύο να έχεις. Πρώτη: Δοκιμάζεις καινούρια πραγματά, γίνεσαι λίγο πιο διαφορετικό σαν άτομο πάνω στο θέμα κρεβάτι, γιατί ας το παραδεχτούμε, ποιός δεν θέλει κάτι το μυστήριο και επικίνδυνο παράλληλα με το σταθερό και το σίγουρο; Ούτε τα KFC δεν έχουν τέτοιους συνδυασμούς. Η δεύτερη επίλογη είναι απλά να φύγεις, ξέρω...επαναλαμβάνομαι.

Και τελευταίος μα όχι καταιδρωμένος έρχεται ο παράγωντας νούμερο 7, τον οποίο θα τον εξηγήσω με μια τόσο υπέροχη λέξη,σχεδόν το μυστικό της επιτυχίας κάθε πετυχημένου ανθρώπου και μεγάλης προσωπικότητας σε ολόκληρη την ίστορια! Ναί, κατέχω το κλειδί της επιτυχίας και είναι το....

ΠΛΑΝΟ

Ναί αναγνώστη/ια, πλάνο. ένα πρόγραμμα το οποίο έχει μέσα βασικά πράγματα όπως, το πρόγραμμα της μέρας, τους στόχους, τα όνειρα και το σημαντικότερο που πρέπει να γράψετε με μεγάλα γράμματα κα ίσως πάνω απο εκατό φορές, όπως ο Bart απο τους Simpsons: Να μην ξεσπάω σε άλλους και πάνω απο όλα στην σχέση μου.

Σε περίπτωση που το ξεχάσατε, όλη αυτή η συζήτηση άρχισε απο την ρουτίνα, την οποία όλοι θεωρούν το τέλος μιας σχέσης και ερωτώ εγώ τώρα με το «κοινό» μυαλό μου. Αν όλα τα παραπάνω είστε διατεθιμένοι να τα δώσετε, να τα ποντάρετε και να κάνετε υποχωρήσεις γιατί είναι κακό; Γιατί είναι το τέλος μιας σχέσης να ξερεις πως μπορείς να έχεις, το επικύνδινο, το περίεργο, το σέξυ, το μυστήριο και παράλληλα, το σταθερό, το σίγουρο, αυτό που ξέρεις, αυτό που έχεις ζήσει, αυτό που νιώθεις δικό σου και αυτό που όποιος και να ερχόταν απο την Αντριάνα Λίμα μέχρι τον Ντέϊβιντ Μπέκαμ, θα έφερνε την ζυγαριά στο μυαλό σου ξεκάθαρη; Αλλά αυτή, είναι απλά η δικιά μου ταπεινή άποψη. Η ερώτηση είναι στην δικιά σας κρίση, για την επόμενη φορά που κάτι απο τα παραπάνω γίνει.

Mind Games

Μισώ την χημεία. Αυτή δεν είναι που φταίει για τον έρωτα δεν λένε; Τι είναι όμως ο έρωτας και τι η αγάπη; Λένε πως η αγάπη έχει διάφορες μορφές. Μεγάλη συζήτηση και ακόμα μεγαλύτερο ντιμπέϊτ.
Πάντα πίστευα πως η αγάπη για τον καθένα έχει διαφορετική έννοια ακόμα και αν η έννοια αυτή δεν μπορεί να γίνει ποτέ αποδεκτή απο την κοινή γνώμη. Ο καθένας στο μυαλό του έχει έναν τρόπο ή και παραπάνω να εκδηλώνει ή να δείχνει την αγάπη του προς κάποιον, για παράδειγμα τα παιδιά του νηπείου και συνήθως τα αγόρια, πειράζουν η φέρονται άσχημα στα μικρά κοριτσάκια, κάποιος έφηβος θα μπορούσε να κόψει τις φλέβες του για την "αγάπη του". Παρόλο που δεν θα πρότεινα την αυτοκαταστροφή ως σωστό τρόπο εκδήλωσης αγάπης, κανείς δεν θα μπορούσε να αρνηθεί πως όλο αυτό είναι ο τρόπος του καθένα να δείξει αγάπη. Κανείς εκτός απο αρκετά κλειστόμυαλα άτομα που είναι ακόμα καλουπωμένοι στο πρότυπο της τέλειας σχέσης, χωρίς εντάσεις, γεμάτη ροδοπέταλα και σαμπάνιες σε ακριβά ξενοδοχεία. Προφανώς και κάτι τέτοιο μπορεί να υπάρξει σαν εξαίρεση στον κανόνα, αλλά όπως και ο τίτλος του μπλόγκ προτιμώ να μιλήσω για καθημερινές σχέσεις. Σχέσεις που τελείωσαν πριν κάν αρχίσουν, που έμειναν μαζί για πάντα μέσα απο αμέτρητες αντιξοότητες και σχέσεις τις μιάς βραδιάς.

Θα επιστρέψω στο θέμα της κατηγοριοποίησης της αγάπης και του έρωτα αργότερα, για να θέσω το εξής ερώτημα: Τι είναι οι σχέσεις; Για άλλη μια φορά, οι γνώμες συγκρούονται. Κάποιοι λένε πως είναι συμβιβασμός μεταξύ δύο ατόμων, άλλοι λένε πως είναι ένα συμβόλαιο αορίστου χρόνο με συγκεκριμένους όρους, όπως εμπιστοσύνη και ειλικρίνια και κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται πως είναι ένα συνεχόμενο παιχνίδι. Ενδιαφέρον σκέφτηκα, τότε που άκουγα τους μεγαλύτερους μου να μιλάνε για αυτό. Τι παιχνίδι είναι όμως και ποιοί οι κανόνες του; Ή μηπώς να ρωτήσω αν έχει κανόνες; Το μόνο σίγουρο είναι πως το παιχνίδι έχει δικό του μυαλό και αργά η γρήγορα όλοι πέφτουμε στην παγίδα τού να παίξουμε. Μια άλλη, αρκετά σωστή ερώτηση θα ήταν η εξής: Τι ποντάρουμε για να μπούμε στο τραπέζι της Κυρίας Αγάπης; Γιατι το οτί θα μπείς είναι σίγουρο και προκαθορισμένο.

Για όσους έχουν παίξει σκάκι έστω για μία φορά στην ζωη  τους, θα μπορούσα να το ταυτίσω καπώς έτσι. Ένα παιχνίδι τελείως στρατηγικό, με προσεκτικές κινήσεις, γεμάτο αγχος και το ρολόι δίπλα σου να σου δείχνει πως ο χρόνος σου μέχρι την επόμενη κίνηση σου είναι περιορισμένος. Σαν αυτό το παιδάκι που σε πείραζε στο σχολείο και ήθελες πάντα να το βαρέσεις για να το βουλώσει. Αντιπαλός σου βέβαια δεν είναι μόνο ο χρόνος αλλά και το άλλο μισό της σχέση σου. Αντίπαλος με την καλή έννοια βέβαια. Βρισκεσαί σε μια κατάσταση που αν πραγματικά θέλεις τον άλλον, είσαι διατεθιμένος να αποδείξεις πράγματα, να κάνεις κάποια άλλα στην άκρη. Άυτα είναι τα πράγματα που πρέπει να ποντάρεις στο τραπέζι. Ειλικρίνια, εμπιστοσύνη, ενδιαφέρον και η λίστα συνεχίζετε στο άπειρο και ακόμα παραπέρα. Όλα αυτά βέβαια τα ποντάρεις για να δημιουργήσετε μαζί έναν μικρό στρατό που αποτελείται αποκλειστικά και μόνο απο εσάς τους δύο. Εσείς εναντίον του κόσμου. Κάποιοι είναι αρκετά καλοί στο σκάκι και κάνουν κινήσεις όπως ρουά μάτ ή οι εξπέρ του παιχνιδιού θυσιάζουν ακόμα και την βασιλισά ή τον βασιλιά τους, έτσι ωστέ το παιχνίδι να τελειώσει πιο γρήγορα απο το κανονικό.
Σε άλλους το παιχνίδι μοιάζει πιο πολύ σαν πόκερ. Προσπαθούν να νικήσουν το παιχνίδι με ένα καλό χέρι όπως το φλός ή με μια μπλόφα όταν έχουν στο χέρι 2 και 8. Το 2 και το 8 υποτίθετε πως είναι το χειρότερο χέρι που μπορεί να έχει κάποιος σε μια παρτίδα πόκερ, αλλά είναι αρκετό για να κάνεις φόλντ; Είναι αρκετό για να αφήσεις κάτω τα χαρτία σου και να παρατήσεις το παιχνίδι ή θα χαμογελάσεις ύπουλα δίνωντας έτσι την εντύπωση στους υπόλοιπους πως έχεις τέσσερεις άσσους στο χέρι και άλλον έναν στο μανίκι; Κάθε σχέση έχει αντιξοότιτες και άσχημες στιγμές, λογώ του ότι είμαστε όλοι διαφορετικοί και δεν ψάχνουμε κάποιον ίδιο με εμάς αλλά κάποιον που θα είναι μαζί μας επειδή ακριβώς οι χαρακτήρες μας είναι αντίθετοι. Κάποιον που μέσα στο 2 και το 8 θα μας πετάξει κρυφά έναν άσσο και θα σπάσει τους κανόνες του παιχνιδιού.

Είναι καλό να σπάμε τους κανόνες του παιχνιδιού για το καλό της σχέσης μας αλλά τι συμβαίνει όταν οι κανόνες σπάνε πίσω απο την πλάτη μας; Όταν δεν το γνωρίζουμε και καταλήγουμε να βρισκόμαστε σε σόου με μαριονέτες με εμάς ως κύρια ατραξιόν; Όταν ξαφνικά ο άσσος που βλέπαμε ήταν απλά μια οφθαλμαπάτη και τελικά κάποιος άλλος έχει κάνει φόλντ για μας όταν γυρίσαμε για μισό λεπτό το βλέμμα μας μακριά απο τα χαρτιά μας;

CheckMate

Introduction To (Love) Me

Αγάπη..Τι είναι αυτό τέλος πάντων;  Το ακούω παντού, από τους πάντες.. Όλοι αγαπάνε, όλοι νιωθουν αγαπες, όλοι είναι σε καλές , όμορφες σχέσεις με ουσία, μια κοπέλα ή αγόρι με χαρακτήρα, πραγματικό χαρακτήρα, που ξέρουν τι θέλουν. Αγάπη….Τι είναι αυτό το μαγικό συναίσθημα;  Είναι όντως μαγικό και μυστήριο;  Κάτι που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει  λένε. Χημικές ενώσεις μέσα στον εγκέφαλο μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων. Γίνεται όντως αυτό ;  Αναρωτιέμαι….Αν είναι όντως μυστήριο και μαγικό, μάλλον το δικό μου πουγκί με αστερόσκονη τελείωσε πριν καν το ανοίξω… Πάντα πίστευα ότι τα συναισθήματα είναι η πιο μεγάλη αδυναμία του ανθρώπου. Ίσως έτσι με έμαθαν, ίσως να ήμουν έτσι εξ’αρχής. Ήμουν τελείως σνόμπ με τους υπόλοιπους «κοινούς θνητούς» που ένιωθαν. Ένιωθαν αγάπη, μίσος, αντιπάθεια, λύπη, χαρά και εγώ ημουν σε μια μέση κατάσταση. Λές και είχα μια μάσκα που δεν χαμογελούσε αλλα ουτε ήταν λυπημένη. Μια μέση κατάσταση,  και που το μόνο που μπορούσα να νιώσω ήταν σωματικός  πόνος κάθε φορά που ανέβαζα πυρετό  όταν ήμουν μικρό. Ναί, ξέρω..Περίεργο παιδί ε;  Συμφωνώ μαζί σου.

 Τώρα θα μου πείς…Μάλλον για την πάρτη μου τα γράφω αυτά, ποιος νοιάζεται άλλωστε. Από την άλλη ισως να ταυτιστείς με αυτά που γράφω. Αν είναι αυτή η περίπτωση τότε είσαι ευπρόσδεκτος να μείνεις. Γενικώς ευπρόσδεκτος είσαι, αλλά ας συνεχίσω. Μυστήριο πράγμα η αγάπη έλεγαν, όμορφο, πεταλούδες στο στομάχι και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες.  Έτσι πίστευα και εγώ, πλασμένος σε αυτή την προπαγάνδα συναισθημάτων που βομβάρδιζαν τους  τεράστιους τοίχους μου  και πίστευα πως δεν περνούσε τίποτα. «Απόρθητο φρούριο» σου λέει μετά. Τι να κάνει όμως το θνητό, αλλαζονικό μου μυαλό; Έτσι νόμιζε, πως τίποτα και ποτέ δεν θα καταφέρει να το αγγίξει. Κανένα από αυτά τα… «συναισθήματα».  Μεγάλωσα σαν σωστό, αντικοινωνικό παιδί μακριά από κάθε είδος δεσίματος ειτε φιλικό είτε οικογενιακό. Ναί φίλε/φιλη αναγνώστη/ιά, είμαι ένα τέρας.Όσο περίεργο και αν σου φαίνετε τέτοιοάτομο είμαι. Ξέρω, ξέρω, άκαρδος. Έδωσα και πανελλήνιες, πάτωσα όπως το μεγαλύτερο ποσοστό των μαθητών αλλά τελικά πέρασα κάπου. Με τα πολλά, πολλά όμως την παράτησα την σχολή μου και γύρισα στην Αθήνα.

 Ο χειμώνας πέρασε και ήρθε το καλοκαιράκι. Πολλά άτομα προσπαθούσαν να με πείσουν να πάω παραλία μέχρι που τα κατάφεραν. Άντε, είπα στον εαυτό μου, πήγαινε, μπορεί  να έχει πολύ κόσμο αλλά ίσως να περάσεις καλά. Κάθομαι με την τσαντούλα μου και τα φλίπ-φλόπ παντοφλάκια μου έξω από τον σταθμό  του μετρό και περιμένω..και περιμένω..και περιμένω…μα κανεις δεν εμφανίσθηκε. Όχι, όχι, δεν νευρίασα. Προφανώς και δεν νευρίασα. Απλά άμα υπήρχε κατι κοντινό στην κόλαση, μάλλον θα ήμουν εγώ.  Αποφάσισα να περπατήσω μέχρι το σπίτι του φίλου που μου είχε πεί να βγούμε.  Χτυπάω το κουδούνι και ανοίγει αμέσως. Ανεβαίνω στον 2^ο και η πόρτα ήταν ήδη ανοιχτή.  Μπαίνω μέσα φωνάζωντας και ανοίγω την πόρτα του δωματίου του και τότε ήταν που είδα…..Είδα αυτό το άτομο.. Με τα υπέροχα μαύρα μαλλιά , μαύρα μάτια και ένα χαμόγελο σαν ουράνιο τόξο. Μην φανταστείς τίποτα το  φανταχτερό  και τίποτα συνηθισμένο. Κοκάλωσα και έμεινα να  κοιτάζω σαν παιδάκι δημοτικού που το φιλάει στο μάγουλο το «κορίτσι» του. Το καλό ή κακό, όπως θέλεις πάρτο, ήταν το γεγονός ότι με κοίταζε όπως και εγώ. Μέσα στα μάτια μου. Το βλέμμα που αντίκριζα ήταν σαν να  τρυπούσε την ψυχή μου, σαν 2 μικρές μαύρες τρύπες που με τραβούσαν όλο και πιο βαθιά μέσα  στην υπερβολική βαρυτητά τους. Ξέρετε ποιός είναι ο ορισμός για τις μαύρες τρύπες;  Oποιαδήποτε πληροφορία εισέρχετε μέσα σε μια μαύρη τρύπα χάνεται για πάντα μεσα στην βαρυτητα της.