Μονο εγω θα σου πηδαω το μυαλο!

Σωστες στιγμες και λαθος ανθρωποι, κι οι πιο σωστοι ανθρωποι τις πιο λαθος στιγμες. "Ταιμινγκ" σου λεει, τι παει να πει ταιμινγκ? Υπραχει καποιος συγκεκριμενος χωροχρονος για συγκεκριμενες στιγμες, που αν τον προσπερασεις χανεις την ευκαιρια σου? Και μετα τι? Καθεσαι σαν καλο παιδι και περιμενεις υπομονετικα την επομενη? Βλεπεις τις στιγμες να σε προσπερνανε κι εσυ κοιτας ανυμπορος το απειρο περιμενοντας αυτην, αυτην που εχασες τοτε? Πειθεις τον εαυτο σου πως ετσι ειναι το σωστο, γιατι αυτο σου επιβαλει το ηλιθιο μυαλο σου, τονιζοντας την καθε δυσκολια, τρωγεσαι απο τον φοβο σου μεχρι να βυθισεις τον εαυτο σου στην μιζερια που εξαρχης παλευες να βγεις. Κολυμπα λοιπον πριν πνιγεις, πριν βυθιστεις στον βαλτο του ατελειωτου αρνητισμου σου. Παλεψε λιγο παραπανω για την καθε σου αναπνοη καθως βλεπεις ολα που θες να χανονται σαν αμμος μεσα απο τα χερια σου. Δειλε, μη κλεινεις τα ματια, κρατα τα ανοιχτα και παρακολουθα ολα σου τα θελω στον ξεφρενο χορο τους καθως απομακρυνονται στον οριζοντα. Χανονται και φευγουν ναι, τα βλεπεις καθως θολωνουν και γινονται σκιες του παρελθοντος. Αυτο σου κανει το περιβοητο ταιμινκγ, αυτο σου κανει ο αγαπημενος σου φοβος. Τι φοβασαι τις σκιες, δεν εμαθες να ζεις με αυτες τοσο καιρο? Τι φοβασαι το σκοταδι, εσυ βυθισες τον εαυτο σου σε αυτο, εγινε ο εραστης σου και λικνιζεστε στον γνωστο ερωτικο σας χορο.
Καταστροφικη μου αγαπη, απλωνω το χερι να σε σωσω και δε θες να το πιασεις, απομακρυνεσαι, ολο και πιο βαθια στα λυσσασμενα νερα του εγωισμου σου. Καταστροφικε μου ερωτα, περνανε οι στιγνες και χανονται, εμειναν μονο οι αναμνησεις. που σκουριαζουν με το καιρο κι ας μενουν αλυσμονητες. Ανεξυτιλα τα χαδια σου στον χρονο, μα ξεθωριαζουν τα σημαδια. Δυνατη η αγαπη μας, γεννιεται απο τις σταχτες τις, το ξερω. Δε σβηνει η φλογα του ερωτα σου,παλευει και τρεμοσβηνει, μα δε χανεται.Δυνατος ο κροτος της σιωπης μας . Ουρλιαζουν τα θελω μας, εκωφαντικα, ματωνουν τα αυτια σου κι εσυ τα καλυβεις με τα χερια σου να προστατευτεις. Δε βγαινει φωνη πλεον, εμαθες στην σιωπη, τα πες ολα στον εαυτο σου, στη βουβη συζητηση με τους δαιμονες σου, που πλαγιαζεις παγωμενος καθε βραδι, κουρνιαζοντας στην αγκαλια τους και ψαχνεις παρηγορια.
Ποσες ακομα ευκαιριες θα χασεις, ποσες ακομα στιγμες θα αρνηθεις να κατακτησεις? Ποσο ακομα νομιζεις θα αντεχεις, βρισκοντας δυναμη στην αδυναμια σου, χανοντας ολα οσα αγαπας. Ποτε θα σκασει εκκωφαντικα η φουσκα στην οποια διαλεγεις να ζεις, και θα πεσεις με ενα μεγαλο γδουπο στην μισητη πραγματικοτητα. Θα καταλαβεις τοτε που ειναι το λαθος? Θα κοιτας με γουρλωμενα ματια την βομβαρδισμενη σου ζωη. Θα μισησεις κι αλλο μια μερα τον εαυτο σου για οσα εκανες. Θα μετανιωνεις ανελεητα για οσα εχασες, και δε θα γυρνανε πισω. Νομιζεις πως ξερεις πως ειναι να ζεις με τυψεις? Πως επειδη μετανιωσες για τις πραξεις σου και ζητησες μια ρημαδοσυγνωμη θα αλλαξουν ολα ξαφνικα? Χειροτερα τα κανεις ανοητε, τυφλος πας προς την αναποδη κατευθυνση και παλι. Εμαθες να ζεις με παραισθησεις, εχασες την πραγματικοτητα και ζεις μεσα στα ονειρα. Πως θα γινουν τα ονειρα αληθινα γελασμενε αν δε ξυπνησεις? Θελει κοπο και προσπαθεια για να τα κατακτησεις. Μην απλωνεις το χερι και νομιζεις θα τα πιασεις, χωρις να κοπιασεις.
Κοιτα τη μαυριλα του ουρανου, συννοστιζονται τα συννεφα, γκριζα και λυπημενα απο πανω σου, νιωθεις τις σταγονες να δροσιζουν το προσωπο σου? Δακρυα λυπης που ξεχειλιζουν ξανα και ξανα απο αυτα, τα αγαπημενα σου ματια.
Νομιζεις κανεις το σωστο? Ποιος σου εμαθε πως το σωστο ειναι να τα παρατας στις δυσκολιες? Ποιος σου εμαθε πως το σωστο ειναι να καταδικαζεις τον εαυτο σου ως αδυναμο. Που τη ξερεις εσυ τη δυναμη σου, αφου στον φοβο παντα κανεις πισω. Που ξερεις οτι δεν εχεις τη δυναμη να παλεψεις? Μπαινουν οι σκεψεις στο μυαλο σου και χανεσαι, δηλητιασμενη η καθε γωνια του απο τη δειλια και τον αναθεματισμενο φοβο. Τι φοβασαι? Το αγνωστο? Ολα αγνωστα ειναι στη ζωη σου δε το ξερεις? Τι φοβασαι, το αυριο? Μεχρι να ερθει δε θα ξερεις τι θα φερει. Σε τρομαζει η φουρτουνα, μα μπορεις να πνιγεις και στα πιο γαληνια νερα.
Τι με κατηγορεις εμενα πες μου? Που ηρθα και σου ταραξα το ηρεμα νερα σου? Που ηρθα και αμφισβητησα την μεγαλη σου αυταπατη? Τι μου φωναζεις να σταματησω? Τι? Πληγωνουν το μυαλο σου οι λεξεις μου? Πληγωνουν το κορμι σου τα χαδια μου που λειπουν? Κουραστηκες να τα ακους? Δε κουραστηκες να τα αρνεισαι? Ναι ξερω, δεν αντεχεις. Πως να αντεξεις? Ολα γυρω σου ουρλιαζουν θελω κι εσυ για ακομη μια φορα κλεινεις τα αυτια. Που τρεχεις παλι? Δεν εμαθες? Ολοι οι δρομοι του μυαλο σου εδω θα σε οδηγουν παλι. Καποια μερα, θα θες κολασμενα αυτα που αφηνεις απο φοβο, και θα εχουν χαθει. Καποια μερα θα κλαις,με δακρυα γοερα και βουβους σπαραγμους. Μη μου γυρνας το κεφαλι απο την αλλη επιδεικτικα, το δικιο μου δε ψαχνω να το βρω απο σενα, δε το χασα ποτε. Εσυ τι εχασες με τα παιχνιδια εγωισμου σου? Τον σεβασμο, την εμπιστοσυνη! Μοιρασες πονο απλωχερα, και γυρνας τωρα το κεφαλι? Που το βρισκεις το θρασσος, και μιλας για σεβασμο? Που το βρισκεις το θρασσος και τολμας να αμφισβητεις αυτα που αμφιβαλω? Τι σε κανει να νομιζεις πως ειναι δεδομενα? Λασπωσες οτι αληθινο υπηρχε στον βουρκωμενο βαλτο της ανασφαλειας σου. Τι σε κανει να νομιζεις πως ξεχναω? Δε κλεινουν ετσι ευκολα οι πληγες. Μη μου λες να ξεχασω λοιπον, μη μου λες για καινουργιες αρχες, με τετοιο τελος. Εχεις το θρασσος να μου λες σ'αγαπω? Ποτε παλεψες γι'αυτα που αγαπας? Ποτε προσπαθησες να μη τα χασεις? Τι μου μιλας για δυναμη, εσυ που περνας την αγαπη μου για αδυναμια? Ενιωσες ποτε τη καρδια σου να σταματαει απο τον πονο? Ενιωσες ποτε τη συντριπτικη ηττα του εγωισμου σου να διαλυεται μπροστα σου? Κουφαθηκες ποτε απο τους ατελειωτους λυγμους σου, που εκαναν την καθε σου αναπνοη δυσκολη? Εσυ που εκανες ταλεντο την φυγη. Παλεψε ρε, θολωνει η μορφη μου καθε ωρα που περναει. Μη μου το παιζεις εμενα υπερανω. Γυαλινη και αδιαφανη εγινε η μασκα που φορας, μη νομιζεις πως δε βλεπω απο μεσα.
Δεν ειναι παιχνιδι της μοιρας η αγαπη, μη περιμενεις απο ανωτερες δυναμεις να σε φερουν τυχαια κοντα σε οτι αγαπας. Μη περιμενεςι τις ευνοικες συγκιριες, αυτη ειναι η ζωη σου, ζησε την και μη ψαχνεις να βρεις μονιμως το πως και το γιατι. Τι σε φοβιζει το μελλον που ακομα δεν εχει ερθει ρε? Τι ψαχνεις να βρεις εκει? Τι ψαχνεις να βρεις το λαθος στο σωστο? Ψαχνεις να βρεις το δυσκολο στο απλο. Αν δεν εχεις μαθει να μηδενιζεις τις αποστασεις του μυαλο και του κορμιου, να πολεμας εναντια στις δυσκολιες, να αγαπας χωρις εγωισμους, να ξεπερνας τον φοβο σου γτ θες να ονομαζεις την αγαπη σου μεγαλη? Τι την κανει μεγαλη την αγαπη σου?
Ανοητε αντρα θα τα χασεις ολα! Μα μη τολμησεις να μου ζητησεις ποτε ξανα τον λογο για οτι λεω, εγω που εμαθα να πολεμαω και να στηριζω, μπορω να μιλαω, η δικη μου αγαπη δεν εχασε ποτε την αξιοπρεπεια της, εχει καθε δικαιωμα. Εγω που αντεξα ολα αυτα κι ακομα ειμαι εδω, εγω εχω καθε δικαιωμα. Κι οταν πια δεν ερθει η ωρα που δε με βρεις εκει, μην απορησεις, εσυ με εδιωξες. Μα οπου και να 'μαι..
Μονο εγω θα σου πηδαω το μυαλο, κι αυτο μη το ξεχνας..