Χρωστούμενα

Μια στο τόσο κάθομαι και αναλογίζομαι τα πράγματα που με έκαναν να αλλάξω είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο, λάθη και σωστά, τα όμορφα και τα ωραία. Κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να νοσταλγώ τις όμορφες στιγμές μιας παλιάς ζωής και άλλες αντιπαθώ τον ίδιο μου τον εαυτό για αυτές τις σκέψεις μου. Νύχτες ανήσυχες, γεμάτες καπνό και καημούς. Όλες καταλήγουν σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα.  Χρωστάω πολλά. Μπορεί και να μιλάει ο μαζοχιστής μέσα μου μα πάντα θεωρούσα πως η έκφραση 'το πάθημα να σου γίνει μάθημα' είναι πολύ σωστή. Ζωή χωρίς λάθη δεν την λες και ζωή.  Δεν υποστηρίζω βέβαια το κάνε ότι να είναι και ότι βγει. Το μασκάρεμα της ηλιθιότητας ως αυθορμητισμό πάντα μου την έδινε. Τα λάθη όμως είναι φυσικά και όλοι τα κάνουν.

Τα λάθη επίσης είναι θέμα οπτικής γωνίας. Ένα νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις και αυτό ισχύει και σε αυτή την περίπτωση. Είτε μετανιώνεις για αυτά, είτε τα αποδέχεσαι και μαθαίνεις από αυτά. Η ανωριμότητα ίσως να είναι μια από τις ρίζες για τα λάθη αυτά, η οποία είναι και αυτή φυσική μέχρι ενός σημείου. Άλλωστε, τα πάντα πρέπει να έχουν τα όρια τους. Κάποια ήταν δικά μου και μερικά ήταν ανθρώπων κοντινών. Το καλό ή κακό (όπως το πάρει κανείς) με τα λάθη, είναι πως μαθαίνεις και από τις πράξεις των άλλων. Δεν είναι μονοδιάστατα Το μόνο που χρειάζεσαι είναι παρατηρητικότητα και λίγο μυαλό να μην τα επαναλάβεις.

Δυστυχώς όταν δεν είσαι παρατηρητικός, είσαι καταδικασμένος να επαναλάβεις αυτά τα λάθη ή να κάνεις ακόμα χειρότερα. Πράγμα όχι αναγκαστικά κακό αλλά σίγουρα "ενοχλητικό." Ήμουν, είμαι και θα είμαι άνθρωπος που παίρνει τα λάθη πολύ σοβαρά. Αυτό ισχύει και για τα δικά μου μα και των άλλων. Ποτέ μου δεν συγχωρούσα εύκολα και απο την άλλη ποτέ μου δεν περίμενα συγχώρεση. Κάποια πράγμα δεν διορθώνονται και για κάποιες αμαρτίες δεν υπάρχει εξιλέωση όσο και αν το θέλουμε.  Δεν ήμουν πάντα έτσι βέβαια. Η αθωότητα ενός πιτσιρικά που νόμιζε πως τα πάντα ήταν σταθερά και πως οι άνθρωποι δεν ψεύδονται, δεν με άφηνε να δω πολλά πράγματα. Μαζί με τα πράγματα που δεν μπορούσα να δω ήρθαν και πολλά λάθη. Λάθη που έκανα και λάθη που έφαγα στην μούρη από άλλους.

Μαζί με αυτά έφυγε και η αθωότητα και μπήκα σε μια πραγματικότητα που ήταν χρόνια μπροστά μου με τσίτα τα γκάζια χωρίς να ξέρω τι να την κάνω και την κοιτούσα σαν κούκλα από πορσελάνη που μόλις είχα σπάσει. Τρομαγμένος και μπερδεμένος για το τι στον διάολο έγινε και πως ακριβώς τα πράγματα κατέληξαν έτσι. Ένα παιδάκι που έφτιαχνε κάστρα στην άμμο και ξαφνικά έσκασε ένα τεράστιο κύμα και μου τα γκρέμισε όλα. Ένα κύμα που μου έκανε καλό μακροπρόθεσμα παρόλο που εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να δω τίποτα εκτός από τον πόνο των χαμένων μου κάστρων.

Χρωστάω πολλά στα άτομα που έκαναν αυτό το παιδάκι να μεγαλώσει και να καταλάβει πως η ζωή είναι σκληρή και άδικη. Το ίδιο και οι άνθρωποι. Μερικοί δεν χαρίζουν. Μερικοί δεν δίνουν παρά μόνο παίρνουν. Ίσως επειδή δεν έχουν κάτι άλλο πια να δώσουν ή επειδή απλά μπορούν να πάρουν.

Δεν τους κατηγορώ αυτούς βέβαια γιατί είμαι ένας απο αυτούς πια. Χρωστάω πολλά στους ανθρώπους που μου έδωσαν μεταφορικές σφαλιάρες πληγώνοντας το εγώ μου ολόκληρο και αφήνοντας με να αναρωτιέμαι τι έκανα για να αξίζω τέτοια συμπεριφορά. Σε κάνουν και σκέφτεσαι τέτοια άτομα. Σε κάνουν και σκέφτεσαι τι πήγε λάθος, τι δεν έκανες σωστά και είχε τέτοια κατάληξη το Χ και το Υ. Σε κάνουν να αναλογιστείς και να καταλάβεις καλύτερα όχι μόνο τις πράξεις τους αλλά και τον εαυτό σου. Να ψάξεις πιο βαθιά μέσα σου και να βρεις τους λόγους που σε έφεραν ως εδώ. Άλλες φορές δεν υπάρχουν λόγοι παρά μόνο πράξεις. Αυτό βέβαια είναι ακόμα ένα απο τα φυσικά πράγματα.

Μην ρωτάς το γιατί μου είχε πει κάποια, κάποτε, όταν την κοίταξα και την ρώτησα γιατί με τιμωρεί.

Κάποια λάθη χρειάζονται χρόνο για να σου μάθουν τι είναι το σωστό. Μου πήρε καιρό να καταλάβω πως μερικές φορές οι άνθρωποι δεν χρειάζονται λόγο για να κάνουν κάτι. Απλά πράττουν και ελπίζουν να είναι σωστό αυτό που κάνουν ακόμα και αν βαθιά μέσα τους ξέρουν πόσο άσχημη είναι η πράξη τους. Το θεωρούσα αδύνατο να υπάρξει πράξη χωρίς κίνητρο. Πίστευα πως κάθε βήμα που κάνει κάποιος έχει και έναν σκοπό. Κάθε πράξη και σκέψη έχει και ένα κίνητρο καλό ή κακό. Μα βγήκα λάθος. μιας που δεν χρειάζεται πάντα να υπάρχει.

Χρωστάω ακόμα περισσότερα στα άτομα που ανέχτηκαν εμένα και τα δικά μου χαζά λάθη τα οποία ήμουν πολύ ανώριμος και αδαής για να δω Απορώ πως δεν με έβρισαν κάποιες φορές. Κοιτάζοντας πίσω μόνο να γελάσω μπορώ με την απεριόριστη βλακεία που κουβαλούσα στο κεφάλι μου. Ίσως το γέλιο να έχει και λίγα νεύρα για την χαζομάρα αυτή. Στο τέλος απλά ελπίζω να τους έμαθα και εγώ κάτι όπως μου έμαθαν και εμένα άλλοι.

Μπορεί να μοιράζονται την οπτική μου γωνία και να μου χρωστάνε και εμένα. Από την άλλη..Μπορεί και όχι.

Άδεια βαγόνια

  Πόσα ψέματα και κούφιες δικαιολογίες μπορεί να αραδιάσει κάποιος προκειμένου να αποφύγει την αλήθεια που δεν τον βολεύει; Πόσες φορές έχεις πει πως ζεις και άραγε πόσες φορές σου έχει κοπεί η ανάσα; Θα ήθελα να μετρήσω τη ζωή μου αλλά βλέπεις οι φορές που μου κόπηκε η ανάσα ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Θα ήθελα να πω πως ζω αλλά έχω την εντύπωση πως απλά επιβιώνω.. κακό για έναν άνθρωπο που ζει με τα ισχυρά θέλω του και όχι με τα πρέπει.. Θα ήθελα ακόμα να μπορώ να αντιμετωπίσω την αλήθεια που δεν με βολεύει χωρίς να σηκώνω την σημαία του ψέματος και της δικαιολογίας για να πορευτώ. Είναι τραγελαφικό το πως οι άνθρωποι μπορούν να κλείσουν τα μάτια με τόση ευκολία, σχεδόν τρομαχτικό το πως από την μια μέρα στην άλλη μπορούν να σου αλλάξουν την ζωή με μια τους μόνο κουβέντα..

 Η ζωή είναι ένα τραίνο με πολλές ευχάριστες και δυσάρεστες στάσεις, θα ήταν ευλογία να έχεις μόνο ευχάριστες στάσεις αλλά δεν γίνεται. Σε κάθε στάση, λοιπόν που κάνεις, ανεβαίνουν και κατεβαίνουν επιβάτες. Οι επιβάτες αυτοί στο φευγιό τους, λίγο πριν επιβιβαστούν σε  κάποιο άλλο τραίνο έχουν την επιλογή να σε κάνουν λίγο καλύτερο από ότι σε βρήκαν ή να σου χαλάσουν κάτι μέσα σου.. Άλλος μπορεί να σου στολίσει τα βαγόνια σου με όμορφες φωτογραφίες και στολίδια και άλλος να αποφασίσει να σου σπάσει το παράθυρο με αποτέλεσμα να μπαίνει κρύο' και ξέρεις κάποια παράθυρα είναι δύσκολο να φτιαχτούν, μετά από κάποια φάση απλά κουράζεσαι να μπαλώνεις τα τζάμια σου, δεν σε ενδιαφέρει.. Κάποιοι επιβάτες από την άλλη έχουν πιο σημαντική θέση, έχουν κλείσει εισιτήριο στα βαγόνια που βρίσκονται πιο κοντά σε εσένα που είσαι οδηγός και κάποιοι αν είναι αρκετά τυχεροί έχουν το προνόμιο να μπουν και μέσα στο πιλοτήριο και να σε γνωρίσουν. Όσο πιο κοντά σου βρίσκονται όμως τόσο πιο πολύ σε πονάει να τους βλέπεις να φεύγουν..σε πονάει να τους βλέπεις να κατεβαίνουν και να περιμένουν ένα άλλο τραίνο για να επιβιβαστούν. Είναι εκείνη η στιγμή που πεισμώνεις και αμπαρώνεσαι καλύτερα, με πιο βαριές σιδεριές για να μην μπορέσει κανείς να μπει μέσα ξανά..

  Αναρωτιέμαι πως γίνεται κάποιοι άνθρωποι που σε κοιτούν στα μάτια και σου λένε πόσο σε αγαπάνε,έχουν την δύναμη να σε χάνουν. Να σε αφήνουν να γλιστράς από τα χέρια τους και απλά να κοιτάνε την φυγή σου χωρίς να κάνουν ένα βήμα για να έρθουν πιο κοντά σου. Και ύστερα για να σε διώξουν πιο μακριά να σου φωνάζουν φράσεις που ούτε και οι ίδιοι δεν πιστεύουν.. και εσύ να πρέπει να κάνεις ασπίδα σου αυτά τα λόγια και να φεύγεις όσο πιο μακριά μπορείς, να κρύβεσαι για να μην σε βρίσκουν γιατι ξέρεις πως αν κοιτάξεις πίσω έστω και για ένα δευτερόλεπτο σε έχουν βρει.. Είναι τρομακτική η ηρεμία στην φωνή του ανθρώπου σου όταν σου λέει φύγε. Ξέρεις, αυτή η ηρεμία που δεν προδίδει τίποτα και οι τέλεια επιλεγμένες λέξεις που ξέρει πως θα σου ρημάξουν το είναι σου.. είναι η ηρεμία και η πλαστικότητα στην κίνηση που έχει ένας τέλειος δολοφόνος που φροντίζει να μην χυθεί σταγόνα αίματος, που ξέρει πως να μην προδοθεί. Και ακριβώς όπως ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, έτσι και αυτός κάποια στιγμή θα επιστρέψει πίσω όχι για να μείνει όμως...

 Και ύστερα είσαι εσύ μόνος, πληγωμένος και κρυμμένος για να μην σε βρει αυτή τη φορά. Μόνος σου μένεις να αναρωτιέσαι πως γίνεται να μπορεί να φεύγει; Πως γίνεται κάθε γαμημένη φορά να επιτρέπεις να σε βρίσκει και κάθε γαμημένη φορά να σε ρημάζει λίγο παραπάνω.. Μένεις σκυφτός στην γωνία αγκαλιάζοντας τα γόνατα σου, κάνοντας σε όσο πιο μικρό γίνεται.. σκέφτεσαι πως μηδενίζοντας την ύπαρξη σου ίσως καταφέρεις να τον αποφύγεις.. ίσως μπορέσεις επιτέλους να εξαφανιστείς.. αγνοείς όλα τα απλωμένα χέρια και αρνείσαι να γλύψεις τις πληγές σου.. έχεις αρχίσει να σε συνηθίζεις έτσι.. μισό άνθρωπο.. γεμάτο πληγές.. αρχίζεις και κλαις με λυγμούς αλλά πλεον δεν ξέρεις τι σε πονάει.. Έχεις χάσει το νόημα, έχει χαθεί η ουσία.. ίσως και για αυτό να θρηνείς. Πρέπει όμως να θρηνίσεις όσο πιο αθόρυβα γίνεται και να γίνεις όσο πιο μικρός μπορείς.. ο άνθρωπος σου, ο δολοφόνος σου είναι ακόμα έξω... είναι ακόμα κοντά σου.. σε ψάχνει, θέλει να σου πάρει και το τελευταίο ίχνος ψυχής... και τότε σηκώνεσαι και τρέχεις.. τρέχεις να σωθείς αλλα πέφτεις πάνω σε αδιέξοδα. Ειρωνεία μπορεί να σκεφτεί κάποιος.. ειρωνεία, γιατί καταλήγεις και εσυ πάλι στον τόπο του εγκλήματος και τον έχεις ακριβώς απέναντι σου έτοιμο να κατασπαράξει και το τελευταιο ίχνος ψυχής που είχες κρύψει για εσένα. Θες να τρέξεις πάλι, αλλά δεν μπορείς.. δεν μπορείς να κουνήσεις ούτε ένα μυ. Μένεις να κοιτάς αποσβολωμένος. Δε μπορείς να παλέψεις πια έχεις κουραστεί.. δε μπορείς να παραδοθείς.. οπότε μένεις απλά να κοιτάζεις. Να περιμένεις ένα τέλος που δεν έρχεται. Μια λύτρωση που κανείς δεν σου δίνει. Για άλλη μια φορά μένεις εκεί να ψελλίζεις με όση δύναμη έχεις το όνομα του. Δεν έχεις να ελπίζεις σε κάτι.. έχεις χάσει κάθε γαμημένη ελπίδα.. Δεν σου έχει μείνει ίχνος ψυχής.. στο πήρε και αυτό. Το κατάφερε.. τώρα το μόνο που έμεινε από εσένα είναι στάχτες και ένα άδειο τραίνο που δεν ξέρεις αν θες να γεμίσουν τα βαγόνια του παλι.. 

                                     https://www.youtube.com/watch?v=r7rF2EZ0A_0

Penny For Your Thoughts IV

Μα, στην σχέση σου βρε άπονο παιδί; Λέω συνήθως όταν τους έχω μπροστά μου αυτούς τους τέτοιους και όσο μιλάω τόσο με αγνοούν, γυρίζοντας το καπελάκι ανάποδα λες και ετοιμάζονται να χωθούνε στο γρασίδι για Πόκεμον

Όσο και να συμφωνώ και εγώ με τον συγγραφέα ή όσο και να διαφωνείς και εσύ με κάθε μικρή χαζή μου λέξη, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Στο τέλος ό,τι νιώθει ο καθένας κάνει. Μην ρωτάς το γιατί η αγάπη αυτή έχει τώρα τελειώσει που έλεγε και ένας φίλος από τον στρατό. Ζούμε σε μια εποχή που έχουμε καταντήσει να διαλέγουμε ανθρώπους σαν αντικείμενα από ράφι, χωρίς δεύτερη σκέψη, μόνο και μόνο επειδή είναι όμορφα ή μας κάνουν εντύπωση. Από την μια ισχυριζόμαστε πως έχουμε αγαπήσει και από την άλλη έχουμε ρομαντικοποιήσει τόσο την αγάπη που κάναμε τον εαυτό μας να πιστέψει πως έχουμε αγαπήσει μήπως καταφέρουμε να είμαστε και εμείς σταρ στον δικό μας μικρό ρομαντικό κόσμο γεμάτο αγάπη. Όλα σωστά και όλα λάθος. Με ή χωρίς γιατί. Με πολλούς και λίγους λόγους. Ράφια και καταναλωτές που ελπίζουν πως όταν απλώσουν το χέρι θα πιάσουν κάτι σωστό. Με την τελική ερώτηση να μας τρομάζει και να μας εξιτάρει παράλληλα.

Σε ποιο ράφι να είμαστε άραγε;

Penny For Your Thoughts III

Πότε δεν μπορούσα να βολευτώ η αλήθεια είναι. Καλό ή κακό, αυτό δεν το γνωρίζω. Προτιμώ να αποτύχω παρά να ζήσω βολεμένος σε μια μέτρια ζωή, με μέτρια πράγματα γύρω μου. Όλο αυτό βέβαια δεν ταιριάζει με τον υποτιθέμενο σταθερό χαρακτήρα μου. Είναι αρκετά αντιφατικό θα έλεγα. Ο καθένας ψάχνει την σταθερότητα με τον δικό του τρόπο υποθέτω. Το όλο θέμα είναι υποκειμενικό θα ήταν ένα καλό επιχείρημα, αν η σταθερότητα δεν ήταν τόσο βαθιά μέσα στα βιολογικά ρολογάκια του ανθρώπου. Μια στο τόσο διαβάζω και ‘γώ τα βιβλία μου. Αυτό βέβαια δεν ήταν δικό μου αλλά ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Long story short, περιέγραφε πόσο πολύ ρομπότ είμαστε όλοι. Πως ο μόνος λόγος, ο μόνος πραγματικός λόγος που κάνουμε σχέσεις είναι η αναπαραγωγή και τίποτα παραπάνω.

Η αντίδραση μου όντας κατά του χαζού θεσμού που ονομάζεται γάμος και γενικώς ακόμα πιο κατά των καλουπιών της κοινωνίας όπως το γνωστό τρίο της καταστροφής, πατρίς, θρησκεία και οικογένεια ήταν αρκετά θυμωμένη. Πάνω κάτω μιλούσα μόνος μου για το πόσο λάθος έχει ο συγγραφέας και πως δεν είναι τα πάντα βιολογία και επιστήμη. Φάση η αγάπη δεν μπορεί να εξηγηθεί μερικές φορές και τα συναισθήματα είναι κάτι μαγικό. Πέρασε ο καιρός, δεν κάνει και τίποτα άλλο ο άτιμος. Με τον καιρό μαθαίνεις λένε και όσο περνάει ο καιρός βρίσκω τον εαυτό μου να συμφωνεί όλο και πιο πολύ με τον συγγραφέα και να σνομπάρει βαθιά μέσα του το παιδάκι που ήμουν πριν μερικά χρόνια. Όσο πιάνω τον εαυτό μου να συμφωνεί, άλλο τόσο δημιουργώ επιχειρήματα στο μυαλό μου χωρίς να το θέλω Το άρθρο αυτό στην ουσία είναι ένα τεράστιο επιχείρημα για την σταθερότητα  που ψάχνει ο άνθρωπος διάολε.

Όλες μας οι σχέσεις είναι ένα χαζό, χρονοβόρο και βουτηγμένο σε άπλετο πόνο τεστ Μέχρι να μάθουμε, να ωριμάσουμε και να φάμε ό,τι είναι να φάμε στην μάπα από τυχαία άτομα που μπήκαν στην ζωή μας και έφυγαν. Λέω τυχαία γιατί με την εξαίρεση του υπέροχου σεναρίου: "Γνωριζόμαστε από το νήπιο και είμαστε ακόμα μαζί", όλοι τυχαίοι είμαστε. Ναι, το έχω ακούσει αυτό. Είναι ακόμα μαζί. Όλοι άγνωστοι είμαστε στην αρχή. Από άγνωστοι στο γνωστοί και από το γνωστοί στο φίλοι. Καλά μέχρι εκεί και μετά χαλάνε τα πράγματα λιγάκι. Από το φίλοι στο σχέση και από το σχέση, φτού και από την αρχη πίσω στο άγνωστοι. Δεν λέω πως είναι κακό προφανώς. Οι σχέσεις τελειώνουν φιλικές η μη εδώ τελειώνουν εύκολα και οικογενειακές Αυτό θα έλειπε να μείνουν τα πιο εύκολα για κατεδάφιση.

Το γεγονός αυτό δεν το κάνει και κάτι εύκολο παρόλα αυτά. Ο πόνος είναι πόνος και δεν φεύγει αμέσως. Αν φύγει αμέσως μάλλον θα πρέπει να αναρωτηθεί αν όντως ήσουν μαζί με το άτομο ή αν αυτό ήταν μαζί με σένα. Τον χρειαζόμαστε τον πόνο για να ξέρουμε τι κάναμε λάθος και που έχει. Αν δεν φοβόμασταν πως θα ξέραμε τι είναι επικίνδυνο και τι όχι; Όλα χρειάζονται και όταν κάτι λείπει, μάλλον κάτι δεν υπήρξε.  Ο χρόνος είναι χρήμα λένε κάποιοι και πάντα συμφωνούσα. Γιατί να κάνεις την οποιαδήποτε σχέση αν έχεις έστω και μια μικρή αμφιβολία ότι δεν είναι αυτό που θέλεις; Ποτέ μου δεν το κατάλαβα και πάντα το θεωρούσα απίστευτα χαζό να ξοδεύεις τον χρόνο του άλλου και ακόμα χειρότερα τον δικό σου επίσης. '

Όχι πως δεν το έχω κάνει η κάτι τέτοιο. Δεν κρίνω αυτούς που δεν ξέρουν. Κρίνω αυτούς που ξέρουν και βάζουν μια μάσκα σε όλο αυτό λέγοντας: " Καλό είναι να δοκιμάσεις και καινούρια πράγματα". Ναι, στο φαγητό σου. Για καμιά καινούρια ταινία η σειρά. Πάρε ένα λάτε μακιάτο σήμερα ρε παιδί μου αντί για τον συνηθισμένο εσπρέσο .

Penny For Your Thoughts II

Ας πιάσουμε πάλι τα κλισέ των ταινιών. Τα λεφτά και ο σύντροφος είναι πάντα μέσα σε αυτές τις ευχές. Ακόμα και ο καλούλης ο Αλαντίν τα έκανε όλα για την δεσποινίδα την όμορφη. Ποτέ δεν μου άρεσαν τέτοιες ταινίες αλλά οι ταινίες αυτές, όπως και τα τραγούδια παρόμοιου θέματος, έχουν πάντα μια δόση αλήθειας. Σαν την διαφήμιση της σοκολάτας. Δεν σου λέει οτι σε παχαίνει μα σου εξηγεί πόσο καλή είναι η γεύση. Πάντα με μια μικρή δόση υπερβολής βέβαια. Παρόλα αυτά παραμένει αλήθεια. Για πολλούς, η σοκολάτα είναι ένα από τα πολύ ωραία συναισθήματα Ας κρατήσουμε την σοκολάτα στο μυαλό και ας πάμε πίσω. 'Όλες οι ευχές που θα κάναμε θα είχαν ως αποτέλεσμα την σταθερότητα. Ένας σταθερός σύντροφος, σταθερή οικονομική δυνατότητα να κάνουμε πράγματα, σταθερά ταξίδια σε άλλες χώρες για να αλλάζουν τα σενάρια. Όσο και να αλλάζουν όμως, η σταθερότητα παραμένει εκεί. Αρέσει η σοκολάτα αλλά την τρώμε με σταθερότητα για να μην παχύνουμε. Απο την άλλη διαβάζοντας αυτό μπορεί και να γελάσεις. Εδώ γέλασα εγώ Όλοι θέλουν ένα κουτί σοκολατάκια και ακόμα και ο χειρότερος άνθρωπος εκεί έξω θα μπορούσε να έχει κάποιον που τον κάνει να νιώθει σαν το σπίτι του. Ασφαλή και σταθερό.

Στην εποχή που ζούμε βέβαια, η σταθερότητα έχει αρκετά κακή φήμη. Ποτέ μου δεν κατάλαβα το γιατί αλλά μάλλον φταίει οτι εγώ το βρίσκω καλό. Η σταθερότητα συμπίπτει με την βαρεμάρα και την συνήθεια. Έχει αρνητική έννοια και κάνει την ζωή να φαίνεται ασπρόμαυρη και όχι ροζ όπως η φούσκα στην αρχή. Σε μια εποχή που τα πάντα εξελίσσονται γρήγορα, τίποτα δεν σταματάει, τα πάντα κινούνται και πρέπει να προσαρμοστούμε κάθε μέρα σε κάτι καινούριο, θα έλεγε κανείς πως η σταθερότητα θα ήταν κάτι το οποίο ο κόσμος θα αγαπούσε και όχι το αντίστροφο. Ίσως όταν το κάνουμε αυτό χρόνια να ξεχνάμε αργά και σταθερά τι πάει να πει σταθερός. Ίσως να είναι τόσο αυτονόητο στο μυαλό μας που δεν θα το εκτιμήσουμε παρά μόνο όταν χαθεί. Από την άλλη δεν χάνεται και τόσο συχνά, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος. Όταν έχεις μια δουλεία και επιβιώνεις με την έννοια μιας ζωής με αξιοπρέπεια τότε είσαι οκ. Αν έχεις και κάνα γκομενάκι, μπόνους πόντοι για σένα. Έτσι όλα είναι καλά. "Άλλοι είναι χειρότερα και δεν θα έπρεπε να παραπονιέσαι" Αν είχα 1 ευρώ για κάθε φορά που το άκουσα αυτό , στα λίγα χρονάκια της ζωής μου.... Από την άλλη, διάβασα πρόσφατα πως όταν φτάνεις 25 και είσαι ελεύθερό πουλί στην Δανία σου ρίχνουν κανέλα. Τι σόι ρατσισμός σκέφτηκα και ψιλό γέλασα νευρικά, σκεπτόμενος πόση κανέλα στην μάπα θα είχα φάει αν ήμουν Δανός. Αρα ίσως να υπάρχουν και χειρότερα τελικά. Άπονοι Δανοί. Δεν φτάνει που είμαστε μόνοι μας, θα μας ρίχνατε και κανέλα. Πόσο κάτω πια;

Penny For Your Thoughts I

Καλημέρες θα έλεγα άμα είχα ιδέα το πρωί για να γράψω κάτι αλλά έπρεπε να περάσουν 12 ώρες για να σκαρφιστεί κάτι το μυαλό μου. Παιχνίδια παίζει η ζωή που λέτε μερικές φορές. Μια στιγμή είσαι χαλαρός και έχεις σχέδιο και πλάνο. Φαίνονται όλα όμορφα πίσω από μια ροζ φούσκα που έλεγε και μια φίλη κάποτε. Ξαφνικά ξυπνάς την επόμενη μέρα και για κάποιο λόγο όλα αυτά εξαφανίστηκαν και εσύ απλά βάζεις τους αγκώνες σου πάνω στα γόνατα και με καρφωμένο το βλέμμα στο πάτωμα αναρωτιέσαι αν έχεις ξυπνήσει όντως ή αν είναι απλά ένα πολύ πραγματικό όνειρο από το οποίο όπου να είναι θα ξυπνήσεις.

That's where you are wrong kiddo. Τα κάνει η ζωή αυτά δυστυχώς. Μπορεί να το κάνει σε μικρή κλίμακα, μπορεί να γίνει και σε τεράστια. Το αποτέλεσμα είναι πως το ρολόι χτυπάει, ο χρόνος μικραίνει και η το χάσμα μεγαλώνει. Προσπαθείς να διατηρήσεις κάτι μέχρι να καταλάβεις ότι δεν εξαρτάται από εσένα αλλά από ένα εκατομμύριο διαφορετικούς παράγοντες που δεν περνούσαν και δεν πρόκειται ποτέ να περάσουν από το χέρι σου. Όλοι μας ψάχνουμε δύναμη. Δεν μιλάω για την ελπίδα που έχει ο κάθε άνθρωπος αλλά δύναμη πάνω σε κάτι. Με την δύναμη έρχεται και ο έλεγχος και μετά τον έλεγχο έρχεται η σταθερότητα. Καλύτερα να αναδιατυπώσω και να πω πως όλοι μας ψάχνουμε σταθερότητα στην ζωή μας. Όσο πολύ τρελός και αλλοπαρμένος να είσαι, κάποια πράγματα καλύτερα να μένουν σταθερά. Από την μια, δεν θα έπρεπε να μιλάω εγώ σχετικά με αυτό, μιας που αν με ρωτούσαν ποια θα ήταν η ουτοπική ζωή μου θα απαντούσα μια ζωή με συγκεκριμένο πρόγραμμα και σταθερά πράγματα. Πέρα από το γεγονός οτι είμαι αρκετά βαρετός σε αυτό το θέμα, δεν σημαίνει ότι δεν δοκιμάζω καινούρια πράγματα, απλά προτιμώ κάποιες πτυχές της ζωής μου να είναι σταθερές. Αν υποθετικά είχαμε ένα τζίνι με τρεις ευχές ποιες θα ήταν οι ευχές σου; Συνεχίζοντας την υπόθεση και με έμπνευση καθαρά από ταινίες και χαζομάρες που ειπώθηκαν κάποτε σε κάποια καλλιστεία ομορφιάς, θα μπορούσε ο καθένας να ευχηθείς για παγκόσμια ειρήνη και άλλα τέτοια χαζούλικα. Ας φανταστούμε πως οι ευχές είναι καθαρά προσωπικές όμως. Έτσι για μια στιγμή να μην μας νοιάζει αν θα μας πουν εγωιστές, ο,τι και να ζητούσαμε. Εκείνη την στιγμή τι θα ερχόταν στο μυαλό να ευχηθείς;