Η αυτοβιογραφία ενός χρόνου

Και είμαι εδώ, άλλον ένα χρόνο να κοιτάζω τον δρομέα και να μην ξέρω τι να γράψω. Η αλήθεια είναι πως το 2016 δεν ήταν και πολύ καλός χρόνος. Ούτε για μένα, ούτε για σένα ούτε για κανέναν. Πιστεύω όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε με αυτό. Για κάποιο λόγο έχω μια κατάρα. Κάθε χριστούγεννα και πρωτοχρονιά είμαι μόνος μου. Μονος απο την άποψη πως δεν έχω σχέση. Δεν ξέρω γιατί. Πές το κάρμα, κατάρα, τύχη αλλά τέτοιες γιορτινές μέρες είμαι πάντα μόνος. Ευχαριστώ Άγιε Βασίλη.Βέβαια δεν με χαλάει. Τα χριστούγεννα είναι κάτι σαν το καλοκαίρι για μένα. Αυτη η θεωρία του, χωρίζω το καλοκαίρι για να μαλακιστώ γιατι είναι απλά καλοκαίρι απλά εγώ δεν χωρίζω έτσι, απλά τυχαίνει να με χωρίζουν. Σκέφτομαι μετά, γιατί να κάτσω να σκάσω τέτοιες γιορτινές μέρες; Ας βγώ έξω να πιώ όλο τον βόσπορο που λέει και το τραγούδι. Έχω την μάνα μου απο την μία, Νίκο σταμάτα να πινεις και απο την άλλη μια άλλη κοπέλα να μου λέει πως το ποτό είναι αυτοκαταστροφικό και μου κάνει κακό. Όποιος είναι έξω απο τον χορό, πολλά τραγούδια ξέρει λένε και στην τελική ας ήσουν εδώ κοπέλα μου να σταματήσεις την αυτοκαταστροφή μου. Δεν είσαι όμως. Τα λόγια κομμάτια που λέει και το άλλο έντεχνο τραγούδι.

Ρομέο, ρομέο γιατί να είσαι  ο Ρομέο, γιατί τα βράδια να πίνεις αφού εννοώ ό,τι λέω; Έιπε η Ιουλιέτα και έφυγε μακριά. Χάθηκε στο παραλήρημα μιας βραδιάς γεμάτη με κρασί και μοναξιά και εγώ εδώ, να κοιτάζω τον δρομέα να αναβοσβήνει. Παρέα μου ενα ποτήρι ουίσκι και ο καπνός απο τα ατέλειωτα τσιγάρα. Πάντα πιστά στο βάθος του χρόνου. Μια ζωή την έχουμε και αν δεν την γαμήσουμε. Δεν τα θυμάμαι τα λόγια απο αυτό το τραγούδι. Ίσως να μην πηγαίνει και έτσι. Έρχεται σιγά σιγα ο καινούριος χρόνος. Καιρός για αναθεωρήση και καινούριους στόχους. Στόχους που ποτέ δεν θα αρχίσουμε να κανουμε αλλά παρόλα αυτά νιώθουμε καλύτερα και μόνο που τα λέμε. Στις 12:01 τα πιστεύουμε πραγματικά. Αυτό είναι που μετράει. Να πιστεύεις σε κατι που σε κάνει να νιώθεις καλά. Ας είναι θεός, ας είναι ένας έρωτας ας είναι ότι θέλει.

 Εγώ το έχω ψιλό χάσει αυτό. Δεν είμαι καλός στο να κρατάω πράγματα. Ποτέ δεν ήμουν. Πάντα έφευγαν, χανόντουσαν μέσα στα σκοτάδια. Εξαφανίζονταν σε στενά, σκοτεινά, υγρά σοκάκια. Με τα φώτα να σβήνουν σε κάθε βήμα τους. Λάμπες να σπάνε και η νύχτα να ρίχνει το πέπλο της όλο και πιο βαθιά, να βαραίνει το κεφάλι μου με πίεση. Την αντέχω όμως, όπως τόσο καιρό. Μέτριος που λέτε ο χρόνος. Πολύ μέτριος. Πήξημο στο διάβασμα, υπήρχε και μια κοπέλα κάποτε που μας έκανε και λίγο χαρούμενους μα έφυγε. Έγινε και το διάλλειμα στο πανεπηστίμιο, είπα να έρθω Ελλάδα και να το ρίξω στο ποτό. Και δώσε τα πάρτυ, και δώσε το αλκοόλ και τα μυαλά στα κάγκελα. Να σηκώνεσαι 9 το πρωί και να πίνεις ουίσκι για να φύγει το χανγκόβερ, μη σου τύχει. Δεν μπορώ να πώ όμως, ετρωγά και το τοστάκι μου άρα αλκοολικό δεν με λές ακόμα. Και έκανα την νύχτα μέρα που λέτε, δεν κοιμόμουνα. Και έσπασε η νύχτα δυό κομμάτια και άλλα τέτοια. Το αίμα είχε μεγάλο ποσοστό αλκοόλ και είχα γίνει κουκουβάγια. Πλάκα είχε. Κάποιοι λένε πως αυτά τα εφήμερα και τα κενά πράγματα δεν γεμίζουν το κενό που έχει κάποιος. Όλο το κενό όμως βλέπω οτι διαλέγουν κάποια άτομα άρα γιατί όχι; Κάτι πρέπει να ξέρουν και αυτοί. Τέλος ο μαλάκας είπα για άλλη μια φορά. Άν είχα 1 ευρώ για κάθε φορά που το έλεγα αυτό, θα είχα διαγράψει το χρέος της χώρας. Το χτένι έφτασε στον κόμπο όμως η κάπως έτσι τέλος πάντων. 'Εμαθα πολλά πράγματα παρόλα αυτά.
Είχε πει κάποτε ενα φιλαράκι, εαν περνάς μέσα απο την κόλαση, απλά συνέχισε να περπατάς. Winston τον έλεγαν, Winston Churchill. Κόλαση το 2016 αλλά συνεχίζουμε όλοι να προχωράμε. Μέσα απο σπασμένα όνειρα, θρυμματισμένες καρδιές και στεναχώριες. Υπήρξαν και καλές στιγμές, εμείς οι άνθρωποι όμως έχουμε ένα κακό. Θυμόμαστε τα άσχημα μιάς που είναι αυτά που μας επηρεάζουν πιο πολύ. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις βέβαια, τα άτομα που θυμούνται τα καλά, ζουν για την στιγμή και τέτοια. Αυτά τα άτομα θα πούν οτι το 2016 ήταν και καλός χρόνος. Δεν τα εμπιστεύομαι αυτα τα άτομα. Με τρομάζουν. Ίσως να είναι και πολύ αισιόδοξα. Καλά κάνουν, εγώ απο την άλλη είμαι λίγο πιο ρεαλιστής.

Αν μπορούσα να διαλέξω να κάνω κάτι για να αντιπροσωπεύσω το 2016, θα ήταν να παίξω το unforgiven στο πιάνο μέσα στο σκοτάδι, με ένα ποτήρι ουίσκι και ειρωνικό χαμόγελο. Απο την άλλη δεν με λένε Lucifer Morningstar, δεν παίζω σε σειρά και είμαι άθλιος στο πιάνο. Στο τέλος όμως, είμαστε ακόμα εδώ. Κοιτάζωντας τον δρομέα να αναβοσβήνει, γράφωντας την αυτοβιογραφία μας καθε μέρα. Κάθε μέρα, μια καινούρια σελίδα, μια λέξη παραπάνω. Αργά και σταθερά. Οι σελίδες γεμάτες με κηλίδες απο καφέ, τσάι και οποιδήποτε άλλο ρόφημα, στάχτες και καπνούς. Μικρά σημάδια απο τα κλάματα και τους λυγμούς. Πνιγμένα λόγια που πάντα θέλαμε να πούμε αλλά θάφτηκαν μέσα μας, στις σελίδες του βιβλίου. Άνειπωτα, απερίγραπτα λόγια που δεν μπορέσαμε ποτέ να εκφράσουμε παρά μόνο να δείξουμε και να προσευχηθούμε πως κάποιος θα τα καταλάβει. Θα μπορέσει να δεί μέσα μας και να μας διαβάσει αλλά ποτέ δεν είχαμε την τύχη να βρούμε αυτον τον κάποιο.

Λίγες ώρες έμειναν για να τελειώσει το 2016 και να έρθει κάτι καινούριο, κάτι αισιόδοξο. Ίσως η τύχη να αλλάξει, ίσως να γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται όμως. So... Goodbye 2016 and lets welcome 2017.

Merry Christmas/Happy New Year and here's hoping that everything will change.

Winter wonderland!

And just like you said, if I were a rapper, I'd probably be their shame. Constantly drawing inspiration from anything loosely connected to any romantic relations.
Hey I can see the wheels turning behind your pretty eyes. Don't worry, this isn't going you turn into a cheesy sad confession. Time has flown by, and those days are gone by far. Mostly it's a realisation of sorts. Maybe an observation. Maybe a mumble. Nonetheless it's my thoughts at the moment. You know how it goes, you write what you know and you know what you write. You write what you feel and you feel what you write.
You brought out a melancholy in my thoughts that I can't place. Maybe it was our "deep" conversation topics about life and what we want. Maybe I have to admit to a tiny tiny little bit of nostalgia of those good old conversations.
Don't get me wrong I do forget about you from time to time but I don't  forget you.  You've left your mark..quite literally this time as well. You're such a weird person in my life. You're absently present and presently absent.
The years go by and they take us with them yet you manage to always be your same sweetly odd self. With the same good old jokes and the same caring nature. With your everlasting respect towards me, because you're always more of a gentleman than you'd like to admit.
You're a lot of things you probably think that I don't notice, sensitive, romantic. What can I say, we slow danced on the balcony under the full moon once. You had your corny moments of romanticism.
You're a passionate person when it comes to things you love. I can see the sparkle in your eyes, when you talk about your music, your dreams and aspirations!
We're so different, yet so much the same. And it seems as we grow up we become much more similar in our differences!
You're like a boy in a grown up world. Remember what I used to say? Yeah, you're an open book for anyone who knows how to read it. Still the same boyish smile, still the same honest heart. Still the same non judgemental character, someone I know I can always talk to openly. Someone who always says and does the stupidest things in the most precious way. Someone who no matter how much time goes by, always makes me laugh, always makes me smile.
My sweet spontaneous boy. You have no filter and that's a gift. You do what you like, you act what you feel. You say what you want. Piercing honesty in your piercing blue eyes.
I can't know what's in your mind. But sometimes I think of things that are within you're grasp, something that you can reach but never touch. I think of trains and timetables. If you were a train you'd be the one that's always late, or the one I'm always late for, leaving the platform as soon as I reach it.
And if you were a destination, I'm sure you'd be my winter wonderland. An adventure at every turn, laughter at every ride.
Remember when we talked about what we want from our lives and where that conversation led us? Maybe one thing I would want would be good timing. Maybe one time I'd like to catch the train on time, maybe one time it would be nice to get to reach the destination. Maybe that was never the problem. But it's a valid observation , or at least a pleasant nonsensity.
 I know that the only viable logic, is doing what you want!
Now put a smile on your pretty face while I conclude with my nonsense and don't worry your mind. I'm not going anywhere monumental with my shit.
And just another observation, stop separating your pretty head from your great big heart. Whatever hurt you in the past is just that, in the past. You need the bad my friend to feel the good. You once taught me not to be afraid, I hope you take your own advice!
Now I may be the shame of your profession, but I'm sure if you wanted, you could turn it into a song, and sing it to me baby!

Live

Have you ever felt like you're drowning? That constant feeling of pressure on your chest. That suffocating feeling of imprisonment.

Have you ever felt like you're helplessly watching your life pass you by, while you sit there with your hands tied behind your back unable to make a single move. As if someone is purposefully pinning you down. The angry black blotches form on your fair skin, great big bruises all over your body like a fingerprint of your attacker. And then you look closer at the patterns, you place your palm upon them and you realise it's a perfect match. You're your worst enemy. You're suffocating yourself trying to please everyone else. 

That constant pressure on your chest is growing forcefully and you're left struggling for breath. Reality is a prison you've built and it's now swallowing you alive. The metal bars look sturdier than before, the  small window that used to be a breath of fresh air is slowly being bricked up. The shadows are closing up on you, the darkness growing thicker. 

You feel your pocket for the key, you know so well is it there. But you never unlock the door, you twist it around in your hand feeling it's majestic weight. Freedom is only a step away, yet you're rotting in your self made prison. 

How long will it take for the explosion. How long before the feelings you keep bottling up get the better of you and you just go boom. 

How long before you start appreciating the gift you have been given? You're alive. You're young. You're healthy. You have endless possibilities laying before you. And you just keep trying to convince yourself, just a little bit longer. How much longer?!

Do you ever feel that uncertainty consuming you? Do you ever feel like everything you do is wrong no matter how hard you try to make it right? 

Do you ever wonder why it is that you are constantly surrounded by people, everybody looking at you but no one really seeing you? Doesn't anyone see how unhappy you are? Doesn't anyone notice the sorrow in your eyes? 

Only a handful of people really do see you. Those people are treasures in your life. The only light in all the darkness. 

People don't need to understand us do they? We don't need their permission to do what makes us happy, yet we are constantly searching for approval from those same people we shouldn't really care about. 

Stupid isn't it, how we bring ourselves down and then cry for what we lost. 

You can't expect things to come to you if you never go after them. Life a constant battle and a constant loss. But you always end up gaining more then you lost. Through every bad thing that has ever happened to you something good has come out. Every time you felt your heart breaking into tiny little pieces, every single time you crumbled to the ground in seething agony made you stronger. It made you smarter, it made you more mature, more capable of dealing with the next difficulty that came your way. 

"I raised you a fighter, not a quiter" , my mother always says. 

"You land on your feet, you'll be ok." 

Again again the same words reverberate in your head. You're strong not unbreakable and you'll keep becoming stronger with every broken piece that cuts into your raw skin. 

Now all you have to do is live. Now all I have to do is live. 

Τα Ταξίδια Ενός Γνωστού

'Ερωτες και αγάπες. Καλοί και οι έρωτες, καλές και οι αγάπες. Θέλουν ανθρώπους που να έχουν κότσια όμως. Ανθρώπους που τα θέλουν όλα δικά τους. Όλα και αποκλειστικά δικά τους. Θέλει γερά χέρια για να χτίσουν δυνατά θεμέλια και σκεπές. Εσύ δεν είσαι έτσι όμως. Άστο δεν πειράζει, δεν είναι κακό. Δεν είναι όλοι ραμμένοι για τους έρωτες και τις αγάπες. Δεν μπορούν όλοι να στέκονται στις φλόγες και να μην καίγονται. Κάποιοι είναι του ''να κεράσω ένα ποτό κοπελιά''; και άλλοι είναι για όνειρα και σχέδια, να ζούν μαζί με τον ανθρωπό τους στον δικό τους κόσμο, σαν δύο κομμάτια πάζλ που ήρθαν και κούμπωσαν μαζί. Ταξιδιώτες με βαριές βαλίτσες. Ασήκωτες. Όχι άστην την δικιά μου. Δεν κουβαλιέται. Δεν έχεις την δύναμη να την σηκώσεις. Βρές κάποιον άλλον περαστικό. Ίσως να ταξιδεύει ελαφρά. Έτσι ακριβώς όπως θέλεις. Δεν είσαι για πολλά εσύ, δεν τις αντέχεις τις φλόγες και την απόσταση των ταξιδιών. Άσε που θα φοβόσουν αν την άνοιγα την βαλίτσα μου.

Την έχω μαζί μου απο παλιά, πριν έρθεις. Θα την έχω και μετά. Αφού  φύγεις. Πόλλες φορές την άνοιξαν μα πάντα τρόμαζαν. Ήταν πολλά τα περιεχόμενα της. Τα ήθελαν και όταν τα έπαιρναν δεν ήξεραν που να τα βάλουν. Δεν είχαν αρκετό χώρο στις δικές τους βαλίτσες. Ίσως να εφταιγε ο πολύς ο εγωισμός, η κτητικότητα και η αποκλειστικότητα. Δεν τους κατηγορώ, βαρία πράγματα για να κουβαλάς. Απο την άλλη ίσως να ήταν και οι δυσκολίες που κουβάλαγα απο τον εαυτό μου και τον χαρακτηρα μου. Δεν λέω, ποιος θα μπορούσε να αντέξει ένα τέτοιο βάρος. Ίσως κάποιος, σίγουρα όχι εσύ. Μεγάλο το βάρος για τα απαλά και εύθραυστα χέρια σου. Άσε με εμένα, τα δικά μου χέρια έχουν καεί απο τις φλόγες και αντέχω. Άσε με να ταξιδεύω με εισιτήριο χωρις επιστροφή. Μείνε στις αφίξεις, να κοιτάς τα αεροπλάνα απο μακριά και να λές αχ τι ωραία που θα ήταν. Σφίξε όμως το εισητήριο που σου έδωσα στην τσέπη σου. Κάνε σαν να μην υπάρχει. Πές στον εαυτό σου πως οι διαδρόμοι του αεροδρομίου είναι καλύτεροι. Ζήσε στην ασφάλεια και άσε τα ταξίδια.

Ταξιδιώτες σαν εμένα είναι όλα ή τίποτα. Τέτοιοι ταξιδιώτες πίνουν πικρούς καφέδες κάτι πρωινά με ομίχλη, περιμένωντας το επόμενο ταξίδι. Δεν μας αρέσουν τα μέτρια. Δεν θέλουμε παιχνίδια και λόγια. Έναν συνταξιδιώτη θέλουμε να μοιραστούμε τα έξοδα και τις αποσκευές του μυαλού μας και άμα πίνουν και ντεκάφ δεν θα πούμε και τίποτα. Αρκεί ο καφές να είναι καυτός για να ζεσταίνει τα κρύα αυτά πρωινά. Τα χλιαρά δεν είναι ωραία. Μας αρέσουν τα βαθιά. Ξέρουμε να κολυμπάμε εκεί. Τα ρηχά μας ξεφτιλίζουν. Αν ποτέ τύχει και τελικά βγάλεις  εισητήριο και βρείς την δύναμη να την σηκώσεις την βαλίτσα, να θυμάσαι. Μην λές πολλά. Δεν μιλάνε πολύ αυτοί που ταξιδεύουν. Δεν έχουν τον χρόνο άλλωστε. Ποιός αφήνει τα όνειρα για να μιλήσει; Μην τους πείς μεγάλα λόγια γιατί τους μειώνεις. Μια μέρα η βαλίτσα ίσως βαρύνει πολύ και να μην μπορείς να την κουνήσεις. Τα λόγια δεν θα την κουνήσουν. Τα μάτια σου ίσως, τα λόγια όχι. Να τους φοβάσαι και να τους σέβεσαι. Να τους φοβάσαι τους ανθρώπους που αγαπάνε την μοναξιά τους και πίνουν τον καφέ τους πικρό. Να ξέρεις θα είναι πάντα εκεί για το επόμενο ταξίδι σας. Θα πονέσεις κοντά τους αλλά θα υπάρξουν και υπέροχες στιγμές. Θα περάσεις άσχημα, θα περάσεις και όμορφα. Πριν πάρεις την απόφαση για όλα αυτά, να ελέγξεις οτι έχεις χώρο στην καρδιά σου και αποφασιστικότητα στα μάτια σου για να συνεχίσεις. Θα ήταν κακό να χάσεις τα περιεχόμενα της βαλίτσας που σε εμπιστεύτηκαν να προσέχεις.

 Άσε με εμένα, μην φοβάσαι. Καλά θα είμαι, την αγπάω την μοναξιά μου. Θα την σηκώσω και μόνος μου την βαλίτσα. Κάψε το εισητήριο να μην έχεις κατι να σου θυμίζει την στεναχώρια και το βάρος που έβαλα στις πλάτες σου. Το αεροπλάνο πέταξε και επιβιβάστηκα μόνος. Όλα καλά.

Όταν κάποτε βρείς την δύναμη να κουβαλήσεις έστω και χειραποσκευή μην ξεχάσεις να κοιτάξεις μπροστά, λίγο πιο πέρα απο σένα Πιο πέρα απο τον εαυτό σου. Ίσως  να δείς πως μπορεί εσύ να κουβαλάς την βαλίτσα του, αυτός όμως κουβαλάει την δικιά σου.

A Love Letter For Those Who Left

Maybe she couldn't hear me because of the rain. Maybe she couldn't because she didn't want to. I'm not going to ask the reason behind her silence. I don't care anymore. Why would I care if she doesn't? Every choice has consequences. Every single thing we choose can turn on us. Just a matter of time until it does. Everything is a matter of time. People, relationships, friends, girlfriends, boyfriends. None can withstand the passing of time. Not because time is powerful but because its their choice to leave. I chose to love you in silence, for in silence you would never find me. You would never be able to leave me behind. Yet you find me and you left me. It is like everything was predestined to happen. You knew it too. You knew you wouldn't hold and last. Yet, you made me do all these thing I've promised my self I would never do.You never wanted to change me but deep inside you, you knew I would change. I would change for you. Love is a powerful and manipulative weapon. In the wrong hands can cause destruction. I trusted you with that weapon and the safety off, because I knew you would never abuse it. However, you did. I forgave you the first time you did it.
I didn't care how much pain you would cause me. Didn't care how many nights I would stay awake thinking about you. I know I never deserved your or anyone else's love but you should have never made me think that I deserved it. This is the one and only thing I will never forgive. The only thing I blame you for.
I will always have you in my dreams. I will always adore you in my dreams, for in my dreams you have no end. We have no end. I loved every bad thing about you. Every time you were angry with me, anxious, every time you was distant I was there for you. I found light in your dark but little did I know that your light had darkness in it. That your bright eyes could radiate hellish fire and your dress could be so unforgiving.
You made me believe I was whole then shattered me to pieces so I could see how powerless I am against your choices. Everything we went though, shattered. Plans we made, shattered. The love we gave, shattered.
You turned your back and left me behind to pick up the pieces of a unfulfilled love.

Do not worry. I will accomplish my last mission with success. I will bury the pieces you cannot face. Bear the pain you could not bear. I wish you could understand the things I told you when we were restless at nights and kept on talking with each other. You will at some point in your life. When you will love someone as much as I loved you. You will understand every single word I told you when that someone will not love you back and it will be you, who will be left to pick up the pieces of your unfulfilled love. It will be you, losing your mind over someone who doesn't give a damn about you anymore. Losing your mind and asking questions like I do now. Why would you say that you love yet, you leave me behind? Questions that he will answer with: ''It is better for both of us'' and you will have to be satisfied with that answer, for that answer is a non debatable one. You will have no power over your own choice and what you really want to do. Then, you will understand what I was talking about. I'm sorry that I loved you and made you commit. I'm sorry that I was not the one you dreamed of. I'm sorry that I've hurt you with my words all this time. I'm sorry that you will have to read these harsh words of mine.

A part of me wants me to wish you to have a happy life. With someone you deserve and truly loves you. That part is gone though. So, I wish you someone like you. Someone to drive you crazy, someone who will say that he loves you and then leave you behind. I wish to fall in love madly with that someone and feel your heart breaking when he does that. But for now, I wish you sleep well and happy that you chose the best for you. I will not forget you and I will not forgive you for the things you made me do and say.

Lastly, fuck you, for making me care about you.
Fuck you for making me love you.
Fuck you for leaving me behind.
Fuck you for saying its the best for both of us when clearly you are the only one who benefits from your choice.
Fuck you for making a choice for two individuals.
Fuck you for being so beautiful and
fuck your eyes.

Kind Regards,
Someone who would take a bullet for you and smile.

Heavy Rain on a Brick Wall

The wind is howling like crazy. A brick wall in front of me. A huge obstacle that falls apart day by day. I've been counting the bricks along the wall. However, their number is infinite. I built the wall and made my life a prison, then paid the price for my choice. I always wanted love but often told my self that I don't deserve it.
On the other side of the wall there is a familiar voice. I know her. She stands there all alone. The night is shrouded in fog and as the moon rises, there is this fire in her eyes. I can see it through the brick wall. I can feel them radiating in the air. The pressure they emit. So much pain and hardships for no reason. Nothing matters in the end I mumbled, lowering my head in disappointment. Sometimes love is not enough. Sometimes love can be a completely useless thing. Love can do nothing but watch as two people shatter to a thousand pieces.
 Love, what a trivial thing in comparison to the despair someone can feel in the end. A black unforgiving dress surrounds her body. None of this is right. I've been so focused on blame my whole life that I never left my self grieve properly. For all the people that I've lost. From all these people I am extremely sad about one individual. Me. I lost me long ago. I've been in this schizoid state.for so long. Torn in two, fragmented between two different people. Light and darkness. Good and bad. Sometimes the good side of me would win, however this time is different. I really need the bad one. The one who is restless at nights, the nocturnal side of me that always runs but nothing ever comes out of it.The strong one. The girl with the unforgiving dress put him to sleep and I don't know how to wake him up. I stare blankly on the brick wall, it's almost like it is a mirror reflecting my mistakes and the girl in the black dress is the protagonist of the story. I wonder, is it me that I think that I do not deserve to be loved or is it actually true? Pointless pondering of pointless questions in a pointless world. This pointless question is what gives me closure though. A bitter closure yet still a closure. I was unwanted, cracked and broken. How could anyone truly love me to be honest. I should have never expected that from anyone and after all this time I sometimes still have faith in this stupid belief inside me. Black rain starts to fall. Soaking my head and her dress. I reach out with my hands and look at the black droplets falling inside my palm. We are so close yet so far. A thousand miles away from you, a thousand miles away from me. I wonder if I will find you again. If you are searching for me. You never had to leave you know. I shouted, so she could hear me over the sound of the black rain pouring on us. There was no answer to my crying,

just heavy rain.

Smoke Filled Room Part III

I wake up and realise that it was just a dream. Of course, it was just a dream. I am still in here in this smoke filled room. My legs were shaking as I tried to stand up. The girl was still there. Still trying to make the fireplace to work. ''Having troubles to start a fire?'' I asked while laughing. She stared at me with a grumpy expression on her face. "Some more wood might do the trick.'' I kept mocking her and her struggle to start the fire. She knew that the mockery was just a plan to distract myself. Stop thinking about these four walls scaring me to death. I had to do something about the frightened part of me. ''I'm in complete control.'' I told my self. Every single thing in here is a creation of my demented mind. Nothing is real.

''Everything is real.'' She shouted. ''So, you can actually talk.'' I replied, trying to cover my surprise. She actually read my thoughts. Once again she did not respond.

''Thanks for making me feel good.'' I muttered sarcastically. I couldn't care less about her opinion. Yet, this chilling sensation passing through my spine was not a good sign. The fire was weak but she kept on trying.
I was trying to think of a plan to make the whole thing stop. Shut it down for good. The sensation came back again but this time it was not that smooth. It felt like bugs trying to crawl under my skin. ''Don't panic, keep your cool.'' I thought to my self. The sensation became stronger, more violent. They say that if you don't let your past die, your past will never let you live. Is this my past trying to kill me? Am I losing my self in here? I already lost the blue light. If I lose my own mind everything that light did long ago will be in vain. The loud cracking sound of the wood burning in the fireplace stopped the pain. I kept watching her while she was trying to make the fire stronger. Little she knew that the fire in this room cannot be started by wood. It need another kind of fuel. The kind of fuel that is long gone. It needs light, specifically the blue light.

I sat on the floor like she did when she came in the room. Kept staring at her weak hands, almost as weak as the fire. ''You can't start the fire love.'' I said. Once again, she didn't even flinch. The shadows in the room were drawing closer and closer to the fireplace. What time is it? I don't even know for how much time I've been in this room. Days maybe? I realised that I've lost track of time since I entered the room. I reached in my pockets and found a cigarette and a lighter. ''Maybe the lighter would start your lovely fire.'' I said, while lighting my cigarette. I puffed on my cigarette thoughtfully. I can't find a way to end this. Maybe this is the end for me. The smoke filled the room, creating figures and circles. ''I know about the fire.'' She said. My question was, how the hell can she read my thoughts but I guess she will answer that question when she seems fit. What a pain in the ass. It was my turn to let her hanging this time.

 I should accept my fate and stop over thinking. The endgame was here and I'm ready to face what I've been running from all this time: the darkness inside me. I kept puffing my cigarette, enjoying the nicotine for one last time. ''The fire is long gone darling and my heart is in the ashes.'' I said. ''I know, that is what I'm trying to fix you insolent kid.'' She replied. ''I don't like you at all but whatever you do, you are not going to succeed.'' She smiled and turned her head in my direction. She came closer and whispered to my ear: ''Oh, but I will.'' I felt pain but I couldn't understand what caused it. When she went back to the fireplace I saw it. The girl was not here to light the fire. She was here to extinguish the fire along with the room. The wound in my chest was deep. I smiled, she smiled back and in her smile I saw something more beautiful than the moon, more captivating than the sea and more exciting than death. She stood up and went to the door. She opened the door and left a small opening as she went outside. I am cold and unable to move. I was losing blood because of the huge wound in the centre of my chest. Few more minutes and I will die from blood loss. Not the death I had in mind but it will do. I closed my eyes slowly when the room started to lose pieces of it. There was a blue light coming through the door opening, demolishing the room. I smiled, my body went numb and suddenly-

Light

Forgiveness

Forgiveness..
'Forgiveness' I whispered the word to myself, tasting it's sound in my mouth. Forgiveness, what does that word even mean?
The gentle splash of icy water on my feet brought me out of my haze with a sudden halt. I looked down at the intruding wave just as it was safely retreating back into the deep dark sea. The mixture of sand and pebbles under my feet, was swept away, so they sank deeper into it. I took a step back and then another, onto the dry shore. Under my bare feet the sand was still warm from the sun, which had now been swallowed by the mountains, lost in the horizon. The fog was setting in, covering the ground like a white fluffy blanket, growing thicker and thicker as the minutes ticked by.
With a flickering flick, the street lights came to life and cast their gentle yellowish glow, which barely reached me on my desolate spot on the beach, The peaceful, rhythmic swooshing swoosh of the waves was disrupted by the constant buzzing sound of electricity.
The moon was dark, hardly visible in the overcast sky. The frosty breeze made my eyes water, the gloomy winter weather seemed to reflect my mood.
Your words reverberated in my head, 'I'm sorry, I'll try' . You're sorry? You're sorry you broke my heart my heart into a billion, trillion pieces and just kept smashing it? You're sorry for all the agonising nights I spent fighting to breath through the unbearable pain? Sorry for the endless tears that streaked my face day after day, night after night? For ruining my trust, for crumbling my faith?
I'm sorry, after all this time that's all you have to say, and just like that the word lost it's meaning.
I'll try you said. I'll try. And you disappeared. And all I wanted was for you to stay, and you left again, Without an explanation you just left me.
Big angry drops of water started splashing my face, as if in perfect synchrony with my tears, that now had nothing to do with the cold.
'It's you' ,  shouted into the nothingness of the abyss that lay ahead.
'It's always been you' I said , softer now, in a gentler voice, as I remembered, all those words of love, all the promises, all of your caresses, all those nights in your loving arms, all those days of joyful banter.
So why? why, why, why?
'WHY?' I screamed into the night, in painful agony as the sobs violently shook my body and I crumbled to the ground, holding my chest as if my heart would escape if I didn't. As if it wasn't hollow enough already. The rain was picking up now, soaking through my sweater, through my jeans, but I didn't care. So I sat there, knelt on the ground, crying, sobbing, shouting to myself, shouting to you, I sat for what seemed like ages, until the rain had soaked me through, and the clouds now ran dry and stopped to recharge.  The cold air ran through me like an electric shock, a shiver went up my spine, and then another rattling me to core. But I was beyond caring about such frivolous things as the elements that were now attacking me mercilessly.
Even mother nature's wrath is kinder than you. You who claims to love me, but constantly tries to brake me. You, who I gave my heart and soul to, you.
The darkness that surrounded me seemed to swallow me whole, consume me, nest and grow within me once again. The hollow void in my chest ached, the pain radiating through my body. The cold seeped into my bones. My tears ran dry and I looked ahead once again, only the white tips of the waves that swooshed and swayed in their constant rhythm were visible. Swoosh and sway they went, on and on, back and forth, they came and they left.
You left, when all I wanted was for you to stay, that, that was the only effort I needed from you! You just left, even though I screamed for you to stay.
'I don't forgive you' I whispered as I got to my feet,
'I never will' , I said before I turned my back and left, disappearing into the foggy night.

Smoke Filled Room Part II: The beginning

The room is bright,radiating with light. The fireplace is lit, emitting waves of heat in every corner of the room.
I'm staring at the window. It's cold outside, two snowflakes race for the first place while melting. I feel calm and peaceful. I haven't felt like that in a long time. I can't remember what changed in my life, all I remember is a blue light storming through the door and filling my dark and twisted room.
The form of that light was familiar, but my head is clouded. Is this a dream? This room was always dark but she came. I'm confused but it just feels so right. I never felt like this before. It's strange how a blue light can change your entire life. I hope it's for the best. I don't like changes but I guess I could make an exception this time. I approached the light, hesitating at the start but the more I walked to it, the better I felt.

An invisible hand touching me, scrambling my hair, like a gentle wind at an autumn afternoon. I can see a figure through the light. She looks familiar but my head is still clouded. The figure draws closer, closer to my lips. I'm shocked. My body is not responding. I can't move. She is captivating and I think that I really don't want to move. Deep inside me, a part of me is screaming for someone to save me. Is that it? Is this the light that I need in my life? Am I ready? Even if I'm not, I'm ready to accept the consequences of my choice. Take me away, lets get lost together. Anywhere but here my dear light.

The wind became a breeze, the breeze became a smell, the smell became a perfume. An autumn wind, a spring breeze, a summer perfume. Irresistible, gentle and wild at the same time. A dream into my warped reality. An angel in my hell. The ethereal figure came closer and with one kiss disabled all my protections.
Destroyed every guilt, every bad memory, every bad day until now. I wished to the stars, I wished so hard for this to last and suddenly-

                                                              Darkness

Smoke Filled Room Part I

Here I am again. In this despicable room. All alone, in this smoke filled room. I hate this room. I love this room.  I don't even know what this room is anymore. Is it really a room or is it a manifestation of my twisted mind? Who knows, who cares anymore. I know I don't. The shadows hidden in the dark corners of the room are alive. I should be scared but I'm not. I've been fighting my demons for quite a while now. I've been killing them one by one, evaporating them, yet they seem endless in numbers. I wonder for how long I will have to fight them. Do I really have to fight them? Maybe they are actually my friends. I feel the urge to fight them though. I can't let them drag me down. It's cold down there, cold and dark. I've been there once. Not pleasant, not pleasant at all. There was a light in the darkness. A blue eyed light. The light that almost saved me from the demons I have been fighting for so long. It gave me strength to keep on fighting. The shadows disappeared from her radiant light. So bright and warm, it was like heaven.

Heaven is an illusion in case you didn't know. The sense of feeling safe from that light was an illusion. She came without warning and she left without one, dropping me once again, in the pits of that smoke filled room.
It was a mistake, a sweet one. Probably my greatest mistake. I thought the light could save me but I was wrong. Oh God, I was so wrong. She left, she left suddenly. Maybe someone else will be her guardian now. Maybe she will save someone else from his demons. The smoke in the room is becoming thicker day by day, suffocating me. Everything is covered in darkness and there is no light this time. No light, no saviour. Maybe I'm past saving. Maybe I don't deserve to be saved. I have to accept my fate I guess. I have to find a way to escape somehow. The fire that was burning in the room is dead and the room is freezing. The wind outside the room is howling. There is a knock on the door. The shadows disappear because of the banging on the door. I'm in shock. Is it the light again? Maybe she came back.

I open the door but all I see is a stranger shivering and breathing heavily. I try to turn her away but she insists she is here to stay. I thought to my self, "who would like to stay here?"
She made herself comfy in front of the cold and lifeless fireplace. She stared at the fireplace like she wanted to do something with it. I was confused. ''Who the hell are you and what are you doing here'' I asked her.
She kept on staring the fireplace. ''Light must be born again'' she mumbled. ''The light has faded for quite a while now'' I replied with a soft voice as I turned my stare away from her.

Suddenly I hear a cracking sound from behind me. Warmth started filling the room. With a sudden move of my head I look behind me. The fireplace was lit with a small and weak  flame. ''How did she managed that and why'' I whispered to my self. Once again, I was confused and lost. The room rumbling in the presence of the fire. The room doesn't like the light. Shadows whispering in every corner of the room. Feelings overwhelming me. The small lullaby box opened by it's own and started playing a distorted tune, fitting to the feelings I had at the moment. After all, this despicable room is mine. My head feels heavy, my vision is blurry. All I can see is that girl smiling at me before I fall to my knees, passing out

.

Lies

Lies, deceitful lies, we live in them, roll in them, comfort ourselves and others with them. 

George Orwell once said 'During the times of universal deceit, telling the truth is a revolutionary act' , and so here we still are, in this time of Universal deceit, when lying has become second nature, and the truth a mere profanity. 

Lies, complex webs of them shadow our existence, as we slowly but surely build our lives around them. Weak, broken, ugly-hearted, dishonest people, going through life without any credibility, losing their identity, hiding behind the persona they created, a different person every day, like they are suffering from a dissociative identity disorder. Do they even know who they are? Who knows, who ever will? So many lies come out of their mouth it's a wonder if they even remember what the truth is. 

What a sad existence, living like nothing and no one touches you. How sad it must be to lose people who love you, again and again because you just cannot wrap you head around reality, so caught up in the one you created.

How lonely might it really feel inside, I'd like to ask you, but I know you won't answer. You're just a shell of a being, empty on the inside. You think you comprehend the meaning or importance of words like 'love' or 'trust' , I couldn't begin to explain how little you know. Ignorant, selfish bastard, open a fucking dictionary before using words you know nothing about, 'cause that's pretty much all you can grasp, a dictionary meaning of the emotion, the sentiment escapes you. 

Liar, you filthy liar, you've perfected the art of illusion, just like a actor you recite your well practised lines, like a poet you know which words to choose to make your poem beautiful.

Beautiful sad little boy, your background left you broken, so you brake everyone you see standing, it left you faithless, so you take away others faith. Do you feel better? Cheer up, they could probably name a hurricane after you, you destroy everything you come in contact with, you leave a wreck behind you. 

Sadistic, that is what you are, you get of on peoples pain, you lure them in with your sweet innocent angelic mask, you lull them with your sweet siren song.. It takes a while to hear the screeching truth, the echoing screams that make your ears bleed. And when that time comes, you cover ears, try to block the sound, but it pierces your brain, it blinds you with it's light, burns you with it's heat. You can't hide for too long, can you? Your pretty exterior cannot possibly cover up your rotten inside. 

Heartless bastard, you know nothing about life, you just walk through it covered in your blanket of lies, your little protective bubble of deceit. 

You're senseless denseness will get you heartbroken one day, and your pain will be magnified by a hundred, I swear, the pain you have caused will brake you. You'll feel it all at once, every heartbroken wail, painful cry that came out of my mouth will  pierce your dirty soul. You'll drown in the tears I shed for you. You'll suffocate from my breathless sobs. 

How dare you say I'm sorry, such a meaningless word coming from your mouth. Every sentiment loses it's meaning when you speak it. Such a waist of time you were, precious time, that will never come back. such a waste. 

The truth is I don't even hate you, no, it's not an accurate enough word, I despise you, in the most loving way. Truth, if you can even fathom the meaning of such a word. 

No I don't wish you anything bad, despite that, I wish you all the best, because knowing you, you'll break you're own heart ruining it. You deserve your luck. 

So, yes, I pray your life is sweet you fucker, damn you!  

That One Bad Day

Making a choice is an everyday part of the human life. People have to make a choice every day and choices can be good or bad, right? I disagree, obviously. Good choices have a bad element and bad choices have a good element. For instance, someone decides to get drunk at the weekend and by drunk I mean wasted. The good element of this bad choice is that he is gonna have a hell of a time while being drunk. The bad choice is getting wasted because we all know what is gonna happen the next morning. Yeah, hangover, headaches stuff like that. This is just an example though and the choice of getting drunk is not as pivotal as other choices we make everyday.

I tend to see human relationships like contracts. Every friend out there, every boyfriend and girlfriend is in a mutual contract with someone else. To make it easier I will use an example again. You have a friend. If you don't have I can be your friend. So you like this friend and you are having fun hanging out with him or her. The benefit of hanging out with your friend is having fun, sharing knowledge and having a great time overall. Your friend's benefits from the same things. A contract is an agreement between two or more parties. All the parties benefit from something. If there is a breach of contract the contract is terminated. If  a friend betrays you or does something that he should not do and that thing has a detrimental effect on you, you juts stop being a friend and you become a stranger to them. Contract terminated. To terminate a friendship is a choice too. A good choice sometimes. Because if someone did something really bad to you they are guaranteed they are gonna do it again. It might take time, days, months or even years but they are definitely gonna do it again. No. I didn't lost my faith in humanity. I just see things from a legal perspective. Someone who stole has a greater chance to steal again than someone who never stole anything. The possibilities are in favour of stealing again. Of course they are possibilities and the person might never steal again but would you trust that person as easy as someone who never stole? I don't think so.

This is perfectly fine. I am sure you feel guilty for not trusting that person as you read this. Why not give that person a chance Nick?
Giving a chance is a choice too. A difficult one to be honest. You either risk the fact that this person is going to betray you in a X time of your life or you don't give that person a chance at all. In the first situation you enjoy his/her company for a while. By ''for a while'' I mean a year, two year or maybe 10 years (who knows). Then there is another choice. Is that enjoyment worth the risk of betrayal? The good element of the ''give that person a chance'' choice is the enjoyment of that person's company and experiences you are going to have together, the bad element is obvious. It's like a game of Would You Rather but with detrimental effects for your existence overall. Would you rather have a really good friend for 10 years with the chance of that person mentally scaring you in the end or not having a friend at all?
But,but, not everything in life is doom and gloom Nick, someone might say. I would agree to be honest.
No every single friend or boyfriend or girlfriend is going to betray the fuck out of you. Not every single person in this world is a bad person. We can't stay inside our protective bubbles for the rest of our lives and  turn off our feelings. Well, yeah nobody can do that. Some people might be able to do this in a higher level than others but nobody can master it.

Everything in life is a choice. Bad elements exist in good choices and good elements exist in bad choices.
At the end of the day, the choices we make define us as human beings. At the end of the day we have to live with the burdens and benefits of our choices.

At the end of everything all it takes for someone to lose his mind is one bad day.

Find a way to laugh

Love has a twisted sense of humour, a word that brings to mind, flowers, jittery happiness and floating red hearts. In reality love spreads sorrow like a disease, addictive as a drug we all crawl back broken, shattered, with our tear-streaked eyes begging for more, begging to get our high! We all get addicted to this certain way of love, the painful one, that has now become a part of our reality we cannot deny if want to. That sweet sorrow, the beautiful pain, the euphoric agony. We spend the better part of our adult years in this corrupted game with no rules. We spend the better part of lives in desperate search of that mesmerising love. and when we find it we have no idea what to do with it. We throw it to the ground and trample all over it, we brake it in pieces and destroy it stripping it of every last part of its young innocence, we make each other bleed, twisting and turning the knife in each others wounds, then we throw salt on them and let them burn, let that seething pain shoot through our veins making us feel alive. and only then, when we are on the ground in mind-numbing agony, crying until our tears dry out and there is all but a hollowness in our chest, only then do we call it LOVE. That four little letter word, so powerful, it makes people drink their livers useless and throw themselves of buildings.
It makes you wonder doesn' t it? Why we put up with and create so much pain when all it does is ruin us, breaks us into a million little pieces, that never stick back together again. Why do you put up with it my dear? Why do you let a man ruin your life over and over again? After years of this constant psychological abuse? Why have you come to depend on someone who always lets you down?
It's like, we get hooked solely on those who hurt us, never the ones who make us happy, with that constant excuse 'but I love him/her' . What makes us think that love is enough? What makes us hang on to threads of hope for dear life, throwing ourselves in the gutter again and again trying to please the most ungrateful beings in our lives. Why can we never fall for the right ones, for the sweet ones, for the good ones? Einstein said, ' The definition of insanity is doing the same thing over and over again expecting a different outcome' , so we must all be insane, pumped with pills and locked away, where we can do no further harm to ourselves!
Love, why do we all keep searching for it? It will come when it may. Why do we get so obsessed over it, when all it does is mess us up. There will always be other people, there will always be more pain, there will always be more happiness! So why do we insist on the dark abyss when we can have lightness, no one knows! Such a weird species we are, we settle for the worst when we can have the best!
Nothing in life comes easy, you have to fight for it, strive for it. It's good to fight for what you want, it shows strength and character, but shouldn't there be  a limit? There is a time when you know, enough is enough, there is nothing more to be done, to be said. There comes a time for a grand finale, where you should walk out with your head held high, not grovel on the ground begging for more. Hard limits. It takes strength to stay and fight, but you're braver if you find the strength to walk away. Breath in the freedom, can't you just smell the possibilities in the air?
Love will come when it way. Finding it isn't hard, letting go, is the hardest lesson of all. But in the end, it's worth the pain.
Love has twisted sense of humour, you just have to find a way to laugh!

σπασμενα προσωπεια

Ποτε μου δεν πηγαινα τις μασκες, τελεια δημιουργημενα προσωπεια, εξυπνα τεχνασματα ετοιμα να φορεθουν ανα πασα στιγμη, ετοιμα να σε κρυψουν απο τον υπολοιπο κοσμο, ωστε μονο εσυ να ξερεις τον πραγματικο σου εαυτο. Ποτε δε καταφερα να κρυφτω για πολυ πισω απο αυτες, μεσα σε λεπτα εγιναν αορατες και εξαφανιστηκαν, με αφησαν ευαλωτη στα ματια οποιου σταθει να κοιταξει. Τι να σου κανουν οι μασκες, καλοφτιαγμενα τεχνασματα, οθφαλμαπατες, οι καλοδουλεμενες τους λεπτομερειες σε προσκαλουν να αμφισβητησεις το ψεμα τους. Ενα συνηθειο παρον οπου κοιταξεις, γεμισε ο κοσμος απο τη γνωστη κοροιδια. Εδω κι εκει τα θυματα της περιπλοκη πλεκτανης σου, μα τι ψαχνεις να κρυψεις, κι απο που πας να κρυφτεις?

Τι να μου πεις, και τι να πιστεψω, τελειοποιησες την τεχνη σου, εκανες το ψεμα σου την μοναδικη μου αληθεια, εγινε το κρυφτο το αγαπημενο σου παιχνιδι. Κρυψου ξανα μα δε θα σε ψαξω.

Συγνωμη, δεν εμαθα να ζω μεσα στο φοβο, δεν εμαθα να κρυβομαι πισω απ'το ψεμα, δεν ξερω πως να πατησω τον διακοπτη και να κανουν πουφ αυτα που νιωθω, να εξαφανιστουν.

Λιποτακτης σε ενα πολεμο που ανοιξες πως γινεσε? Βομβαρδισμενο το τοπιο απο νεκρα συναισθηματα, ματωμενες αναμνησεις. Γοερα δακρυα μου τρυπανε τα αυτια.Οι καπνοι κανουν τα ματια μου να δακρυζουν. Λυπημενος ο ουρανος, συννεφιασμενος και μουντος, δακρυσμενος κι αυτος. Μια θλιβερη εικονα οικτου η αγαπη μας.

Σπαει η καρδια και ραγιζει ξανα και ξανα, ποσα να αντεξει, ποσο να σταθει δυνατη κι απτοητη? Γκρεμιζεται η εμπιστοσυνη και χανεται, σαν εναν πυργο απο τραπουλοχαρτα ευαλωτο στο πιο απαλο αερακι.

Θολωσαν και ξεφτυσαν οι γραμμες αναμεσα στην αληθεια και το ψεμα σου, κι εσυ φωναζεις πληγωμενος, φυγε, σε καθε λαθος μαντεψια. Μπερδευτηκε η καρδια μου και δε ξερει τι να νιωσει σε καθε σπανιο σ'αγαπω που βγαινει  απο το στομα σου. Μπερδευτηκε το μυαλο μου, δε ξερει ποια λογια να κρατησει, λογια αγαπης, λογια θυμου, μπλεγμενα ολα σαν κουβαρι διχως τελος και αρχη. Απαιτεις νευριασμενα να ξεχασω λογια που χαραξες απο καιρο στην μνημη μου, που ματωσαν ξανα και ξανα την ηδη σημαδεμενη μου καρδια. 

Απαιτείς μα δεν μπορώ να δώσω ένα τέλος, έρμαιο δίχως λογική είναι η ψυχή μου, στοιχειωμένη από την θορυβώδη σιωπή σου και τον εκκωφαντικό κρότο της απουσίας σου. Τυφώνας έχεις γινει και εγώ μαγεμένη ζητώ την καταστροφή μου. Νερό εσύ και εγώ φωτιά, φωτιά που δεν μπορεί να σβήσει.  Γυρισαν οι σκεψεις μου και με κατηγορουν, δολοφονοι οι αναμνησεις, θυμωμενοι ανεμοι που με παρασερνουν .Άδικα παλεύεις και ας λένε πως οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο,  η κολαση ειναι πιο γλυκια. Να μπερδεύονται αιώνια οι δαίμονες μου με τους δικούς σου.

Πως ξεχνάς τα οσα ζεις και τα σκοτωνεις. Δίκοπο μαχαίρι η επιλογες σου, πως μπορείς να λες πως αγαπάς όταν τον άλλον μαχαιρωνεις. Μπιγεις το μαχαιρι στην πληγη κι εσυ κοιτας αποχαυνωμενος το ματωμενο σου χερι, τη βαθια θυμωμενη χαραξια. Κοφτερο σαν φαλτσετα, μα και εξισου επικινδυνο, αυτο που κρατας. Δεν ειναι μονοδρομος ο πονος, σε καθε σου μαχαιρια μια ακομα πληγη ανοιγεις στο ιδιο σου το χερι.

Μη μου ζητας παραλογα πραγματα, δε βαζω μασκες σου ειπα, δε μπορω, δεν μπορω να ζω μεσα στο ψεμα. Πονεσε με οσο μπορεις, κατεστρεψε με αν θες ξανα, αντεχω αν θες χτυπα, μα μη μου λες να υποκριθω. Πονεσε με με αληθειες, μη με γεμιζεις ψεματα. Νιωσε αυτα που λες, και πες αυτα που νιωθεις.

 Μη με κοιτας νευριασμενα, μη ξεφυσας κοιτωντας τον ουρανο. Το ξερω το ποιημα απ'εξω πλεον, δεν αντεχεις, τι ζηταω, φιλοι, ποτε ξανα , δε θελω, δε μπορω, δε νιωθω, δε ξερω, δεν εχω, δεν δινω, λεξεις σπασμενες που φτιαχνουν το συνηθες συνολο.

 Σε πικρανε η ζωη και πως να αντεξεις. Σου εμαθε τι ειναι να χανεις πρωτου σου δωσει τη χαρα του να κερδισεις. Εμαθες πως να αποχωρεις, να κανεις πισω, να αποφευγεις και να φευγεις, πως να κανεις ενα θριαμβευτικο φιναλε, που λιγοι ξεχνουν. Εμαθες να προστατευεσαι ετσι απο τν χαμο.

Αχ πικραμενη μου αγαπη, μεγαλε μου ερωτα, δεν εχει δευτερη ζωη, να μετανιωνεις. Δεν εχει το μελλον βεβαιοτητα οσο κι αν το κοιτας, δε θα το αλλαξεις γυρνωντας μου τη πλατη. Σαν θυμωμενο παιδι ,κλεινεις τα ματια και τα αυτια και κανεις το δικο σου.

Δε σου ζηταω κατι, οχι, αυτη τη φορα οχι. Δε ψαχνω να σωθω απο σπασμενα σ'αγαπω που δε τολμας να αποδειξεις, και δυο γρηγορα γλυκολογα που υστερα παιρνεις πισω. Δε σου ζηταω αυτα που δε μπορεις να δωσεις, δε θελω λογια ψευτικα και πιεσμενες πραξεις. Μα δε μπορω να παιξω τον ρολο που μου δινεις, συγνωμη.

Παλιες και μακρυνες οι αναμνησεις σου θα θολωσουν και θα ξεχασεις ξανα, σαν να μην αλλαξε τιποτα θα γυρισεις στο πριν, λες και δε περασα ποτε απο τη ζωη σου. Ομορφα και απλα θα γυρισεις στην ασφαλεια σου. Σκαλωνει το σ'αγαπω στα χειλη σου ηδη, δε βγαινει. Κυνικος και αρνητικος απο αναγκη, πνιγεσαι στη θαλασσα του εγωισμου και της ανασφαλειας σου, λυσσασμενα τα κυματα της σε παρασερνουν ολο και πιο μεσα στα απατα βαθη, κι εσυ αφηνεσαι στα θυμωμενα χερια της.

Η σιωπη καθοριζει το φιναλε, οχι, δεν ειναι οι θυμωμενες μου κραυγες που κλεινουν την αυλαια, οι φωνες μου, οι καυγαδες, που τοσο σε κουρασαν, αυτες αντιπροσωπευαν μονο τις ατελειωτες προσπαθειες μου, η υπομονη μου απεραντη, και οι αντοχες μου ατσαλινες. Εσυ γνωριζεις καλα τον ηχο του φιναλε, ενα πικρο αντιο, το γνωστο σπασιμο στη φωνη, και μετα η καθηλωτικη σιωπη που τοσο αγαπας.

Ηρθε το τελος λοιπον άγγελε μου, που τοσο επιζητουσες. Μην ανησυχείς. Το πέπλο της νύχτας σκεπάζει το όνειρο μας και όλα ζήσαμε πέφτουν πια στην λήθη. Κοιμήσου πικρε μου ερωτα και κλείσε το βιβλίο μας και άσε με εμένα να λογιζομαι τελειωμενες καληνυχτες..

Ατελειωτες αναμνησεις που σημαδεψε ο φοβος, τρυφερα χαδια, ψυθιριστα σ'αγαπω, το πιο ομορφο χαμογελο, και το ατελειωτο γαλαζιο των ματιων σου. Τα πιο αληθινα αισθηματα, στον πιο σωστο ανθρωπο, την πιο λαθος στιγμη.

Λαθη που εγιναν σωστα και σωστα που γιναν λαθη.Λάθη που σκότωσαν τις πιο σωστές αγάπες και αγάπες που θανατώθηκαν από τις πιο δειλες μας πράξεις. Μα όσο λάθος και αν έγινες και όσο σωστός και αν ήσουν θα είσαι για τοτε,τώρα και για πάντα ότι πιο μαλακισμενο έχω αγαπήσει

Απο τοτε και για παντα, θα εισαι αυτο, το μαλακισμενο μου!

Μονο εγω θα σου πηδαω το μυαλο!

Σωστες στιγμες και λαθος ανθρωποι, κι οι πιο σωστοι ανθρωποι τις πιο λαθος στιγμες. "Ταιμινγκ" σου λεει, τι παει να πει ταιμινγκ? Υπραχει καποιος συγκεκριμενος χωροχρονος για συγκεκριμενες στιγμες, που αν τον προσπερασεις χανεις την ευκαιρια σου? Και μετα τι? Καθεσαι σαν καλο παιδι και περιμενεις υπομονετικα την επομενη? Βλεπεις τις στιγμες να σε προσπερνανε κι εσυ κοιτας ανυμπορος το απειρο περιμενοντας αυτην, αυτην που εχασες τοτε? Πειθεις τον εαυτο σου πως ετσι ειναι το σωστο, γιατι αυτο σου επιβαλει το ηλιθιο μυαλο σου, τονιζοντας την καθε δυσκολια, τρωγεσαι απο τον φοβο σου μεχρι να βυθισεις τον εαυτο σου στην μιζερια που εξαρχης παλευες να βγεις. Κολυμπα λοιπον πριν πνιγεις, πριν βυθιστεις στον βαλτο του ατελειωτου αρνητισμου σου. Παλεψε λιγο παραπανω για την καθε σου αναπνοη καθως βλεπεις ολα που θες να χανονται σαν αμμος μεσα απο τα χερια σου. Δειλε, μη κλεινεις τα ματια, κρατα τα ανοιχτα και παρακολουθα ολα σου τα θελω στον ξεφρενο χορο τους καθως απομακρυνονται στον οριζοντα. Χανονται και φευγουν ναι, τα βλεπεις καθως θολωνουν και γινονται σκιες του παρελθοντος. Αυτο σου κανει το περιβοητο ταιμινκγ, αυτο σου κανει ο αγαπημενος σου φοβος. Τι φοβασαι τις σκιες, δεν εμαθες να ζεις με αυτες τοσο καιρο? Τι φοβασαι το σκοταδι, εσυ βυθισες τον εαυτο σου σε αυτο, εγινε ο εραστης σου και λικνιζεστε στον γνωστο ερωτικο σας χορο.
Καταστροφικη μου αγαπη, απλωνω το χερι να σε σωσω και δε θες να το πιασεις, απομακρυνεσαι, ολο και πιο βαθια στα λυσσασμενα νερα του εγωισμου σου. Καταστροφικε μου ερωτα, περνανε οι στιγνες και χανονται, εμειναν μονο οι αναμνησεις. που σκουριαζουν με το καιρο κι ας μενουν αλυσμονητες. Ανεξυτιλα τα χαδια σου στον χρονο, μα ξεθωριαζουν τα σημαδια. Δυνατη η αγαπη μας, γεννιεται απο τις σταχτες τις, το ξερω. Δε σβηνει η φλογα του ερωτα σου,παλευει και τρεμοσβηνει, μα δε χανεται.Δυνατος ο κροτος της σιωπης μας . Ουρλιαζουν τα θελω μας, εκωφαντικα, ματωνουν τα αυτια σου κι εσυ τα καλυβεις με τα χερια σου να προστατευτεις. Δε βγαινει φωνη πλεον, εμαθες στην σιωπη, τα πες ολα στον εαυτο σου, στη βουβη συζητηση με τους δαιμονες σου, που πλαγιαζεις παγωμενος καθε βραδι, κουρνιαζοντας στην αγκαλια τους και ψαχνεις παρηγορια.
Ποσες ακομα ευκαιριες θα χασεις, ποσες ακομα στιγμες θα αρνηθεις να κατακτησεις? Ποσο ακομα νομιζεις θα αντεχεις, βρισκοντας δυναμη στην αδυναμια σου, χανοντας ολα οσα αγαπας. Ποτε θα σκασει εκκωφαντικα η φουσκα στην οποια διαλεγεις να ζεις, και θα πεσεις με ενα μεγαλο γδουπο στην μισητη πραγματικοτητα. Θα καταλαβεις τοτε που ειναι το λαθος? Θα κοιτας με γουρλωμενα ματια την βομβαρδισμενη σου ζωη. Θα μισησεις κι αλλο μια μερα τον εαυτο σου για οσα εκανες. Θα μετανιωνεις ανελεητα για οσα εχασες, και δε θα γυρνανε πισω. Νομιζεις πως ξερεις πως ειναι να ζεις με τυψεις? Πως επειδη μετανιωσες για τις πραξεις σου και ζητησες μια ρημαδοσυγνωμη θα αλλαξουν ολα ξαφνικα? Χειροτερα τα κανεις ανοητε, τυφλος πας προς την αναποδη κατευθυνση και παλι. Εμαθες να ζεις με παραισθησεις, εχασες την πραγματικοτητα και ζεις μεσα στα ονειρα. Πως θα γινουν τα ονειρα αληθινα γελασμενε αν δε ξυπνησεις? Θελει κοπο και προσπαθεια για να τα κατακτησεις. Μην απλωνεις το χερι και νομιζεις θα τα πιασεις, χωρις να κοπιασεις.
Κοιτα τη μαυριλα του ουρανου, συννοστιζονται τα συννεφα, γκριζα και λυπημενα απο πανω σου, νιωθεις τις σταγονες να δροσιζουν το προσωπο σου? Δακρυα λυπης που ξεχειλιζουν ξανα και ξανα απο αυτα, τα αγαπημενα σου ματια.
Νομιζεις κανεις το σωστο? Ποιος σου εμαθε πως το σωστο ειναι να τα παρατας στις δυσκολιες? Ποιος σου εμαθε πως το σωστο ειναι να καταδικαζεις τον εαυτο σου ως αδυναμο. Που τη ξερεις εσυ τη δυναμη σου, αφου στον φοβο παντα κανεις πισω. Που ξερεις οτι δεν εχεις τη δυναμη να παλεψεις? Μπαινουν οι σκεψεις στο μυαλο σου και χανεσαι, δηλητιασμενη η καθε γωνια του απο τη δειλια και τον αναθεματισμενο φοβο. Τι φοβασαι? Το αγνωστο? Ολα αγνωστα ειναι στη ζωη σου δε το ξερεις? Τι φοβασαι, το αυριο? Μεχρι να ερθει δε θα ξερεις τι θα φερει. Σε τρομαζει η φουρτουνα, μα μπορεις να πνιγεις και στα πιο γαληνια νερα.
Τι με κατηγορεις εμενα πες μου? Που ηρθα και σου ταραξα το ηρεμα νερα σου? Που ηρθα και αμφισβητησα την μεγαλη σου αυταπατη? Τι μου φωναζεις να σταματησω? Τι? Πληγωνουν το μυαλο σου οι λεξεις μου? Πληγωνουν το κορμι σου τα χαδια μου που λειπουν? Κουραστηκες να τα ακους? Δε κουραστηκες να τα αρνεισαι? Ναι ξερω, δεν αντεχεις. Πως να αντεξεις? Ολα γυρω σου ουρλιαζουν θελω κι εσυ για ακομη μια φορα κλεινεις τα αυτια. Που τρεχεις παλι? Δεν εμαθες? Ολοι οι δρομοι του μυαλο σου εδω θα σε οδηγουν παλι. Καποια μερα, θα θες κολασμενα αυτα που αφηνεις απο φοβο, και θα εχουν χαθει. Καποια μερα θα κλαις,με δακρυα γοερα και βουβους σπαραγμους. Μη μου γυρνας το κεφαλι απο την αλλη επιδεικτικα, το δικιο μου δε ψαχνω να το βρω απο σενα, δε το χασα ποτε. Εσυ τι εχασες με τα παιχνιδια εγωισμου σου? Τον σεβασμο, την εμπιστοσυνη! Μοιρασες πονο απλωχερα, και γυρνας τωρα το κεφαλι? Που το βρισκεις το θρασσος, και μιλας για σεβασμο? Που το βρισκεις το θρασσος και τολμας να αμφισβητεις αυτα που αμφιβαλω? Τι σε κανει να νομιζεις πως ειναι δεδομενα? Λασπωσες οτι αληθινο υπηρχε στον βουρκωμενο βαλτο της ανασφαλειας σου. Τι σε κανει να νομιζεις πως ξεχναω? Δε κλεινουν ετσι ευκολα οι πληγες. Μη μου λες να ξεχασω λοιπον, μη μου λες για καινουργιες αρχες, με τετοιο τελος. Εχεις το θρασσος να μου λες σ'αγαπω? Ποτε παλεψες γι'αυτα που αγαπας? Ποτε προσπαθησες να μη τα χασεις? Τι μου μιλας για δυναμη, εσυ που περνας την αγαπη μου για αδυναμια? Ενιωσες ποτε τη καρδια σου να σταματαει απο τον πονο? Ενιωσες ποτε τη συντριπτικη ηττα του εγωισμου σου να διαλυεται μπροστα σου? Κουφαθηκες ποτε απο τους ατελειωτους λυγμους σου, που εκαναν την καθε σου αναπνοη δυσκολη? Εσυ που εκανες ταλεντο την φυγη. Παλεψε ρε, θολωνει η μορφη μου καθε ωρα που περναει. Μη μου το παιζεις εμενα υπερανω. Γυαλινη και αδιαφανη εγινε η μασκα που φορας, μη νομιζεις πως δε βλεπω απο μεσα.
Δεν ειναι παιχνιδι της μοιρας η αγαπη, μη περιμενεις απο ανωτερες δυναμεις να σε φερουν τυχαια κοντα σε οτι αγαπας. Μη περιμενεςι τις ευνοικες συγκιριες, αυτη ειναι η ζωη σου, ζησε την και μη ψαχνεις να βρεις μονιμως το πως και το γιατι. Τι σε φοβιζει το μελλον που ακομα δεν εχει ερθει ρε? Τι ψαχνεις να βρεις εκει? Τι ψαχνεις να βρεις το λαθος στο σωστο? Ψαχνεις να βρεις το δυσκολο στο απλο. Αν δεν εχεις μαθει να μηδενιζεις τις αποστασεις του μυαλο και του κορμιου, να πολεμας εναντια στις δυσκολιες, να αγαπας χωρις εγωισμους, να ξεπερνας τον φοβο σου γτ θες να ονομαζεις την αγαπη σου μεγαλη? Τι την κανει μεγαλη την αγαπη σου?
Ανοητε αντρα θα τα χασεις ολα! Μα μη τολμησεις να μου ζητησεις ποτε ξανα τον λογο για οτι λεω, εγω που εμαθα να πολεμαω και να στηριζω, μπορω να μιλαω, η δικη μου αγαπη δεν εχασε ποτε την αξιοπρεπεια της, εχει καθε δικαιωμα. Εγω που αντεξα ολα αυτα κι ακομα ειμαι εδω, εγω εχω καθε δικαιωμα. Κι οταν πια δεν ερθει η ωρα που δε με βρεις εκει, μην απορησεις, εσυ με εδιωξες. Μα οπου και να 'μαι..
Μονο εγω θα σου πηδαω το μυαλο, κι αυτο μη το ξεχνας..

Old flames vol.3 (about me)

The subject of the past has been dancing around my mind for the past few weeks, the affect it may have on the present, the possibility of redefinition, whether the then is dead and buried, how close you can get to the fire without getting burnt, what ties to us to it, and what separates us also.
Many questions, but also many answers.
My past, may be a jumble of mistakes and wrong choices, but I don't have regrets! I never did, for it made me into who I am today. So many people who came into my life, others like a tornado, tearing everything apart, others as a lesson, others as a companion. Every single one of them had something to give and something to take.
Sometimes you make a choice and sometimes choices make you. Choices that toughen you, make or brake you, help or tear you, last or wither.
On the subject of love and old flames, sadly I can only talk about mistakes, whether they were the best or worst of my life. Mistakes I have no problem owning up to. There are things I did that I am not proud of, of course they are, they are times when I lost control of my self and the situation, times when I took crazy to the next level. Hey it was clear from the start, I am not the sanest of people under normal circumstances, so excusez moi, I must have missed the "how to handle a 'love triangle' gone wrong with your 'step-brother' while living together" guide, or the manual to "how to handle an over jealous over scared of losing you boyfriend" . Maybe I should of payed more attention in psychology, I skipped the seminar on bipolar  and dissociative personality disorder. Because if you didn't know how to handle me, what makes you think I had any fucking idea how to handle you. Let me tell you people I had no fucking clue what was a going on in your pretty little heads, not the faintest!
The past always catches up with you, no matter how fast you run.
It took me a long time, but I have made up with it. It's not feelings tying me to it, it's memories. I choose not to forget, I am not angry and I am not spiteful. I am not biased.
I was wondering though about redefinition for a while, and why it is I can't seem to do that with a certain someone from my past. In all honesty, it may sound mean, but I really don't care whether I get to see you or talk to you ever again. I have done the whole goodbye for ever drama one too many times with you, I used to think it terrible, never is a strong word, nowadays, I just find it normal! The possibility doesn't really scare me, I realised a very long time it wasn't meant to be! Of course I also realised it was our own choice to make it an impossibility, but that is a different matter long forgotten.
 Actions speak louder than words, and with that cliche I'll say your actions have spoken one too many times. Indifference being the loudest. I was content never to hear from you again, although sure I was very happy to. I may have thought for a second that we could even leave our past which was fifty shades of fucked up behind. Redefinition as I said. Sadly you never seem to change your petty view of me. I do wonder at times how it came to be so low but don't ponder on it too long. It's like going down the same old rabbit hole. Pointless. Now that feelings are long lost and burried deep, the only thing left is a damned physical attraction. But even that is an impossible task, the way your act ,your pouring ice cold water on a scorching fire! I always hear many words and no see any action, so to speak. I don't need any more of those, I've heard to many from u. When you want something, you take it, you don't ponder and stall. If you don't want it, you don't bother at all. Spontaneity can be a turn on. This on the other hand is like negotiating a meeting with the fucking prime minister. Time consuming and boring! Makes you regret the thought and curse the need.
It's a shame too, I liked you as a person before anything else, I won't go as far as saying as a friend but close enough. You never really cared to let me know you, although you knew a lot about me.
I guess the only thing I won't ever understand is why you would ever talk to me again! My past and I, never have had happy partings, ours was a blast of course. But I never bothered you again.
And I may have changed in many ways but I will always be me and you will always be you. I won't do the short hello, five minute coffee, talking to me only for a certain reason and even that  only on your convenience thing again! I never was like that, it doesn't make less chilled, it makes less indifferent. I never was an indifferent person , I was always an all or nothing kind of person, and seeing as their is no guide on how to act with your exs', -although you never were really an ex for obvious reasons-, I was ok with calling it an almost friendship, a normal one, where this wasn't treated as a dirty little secret, or a bad thing. Normality, in whatever form it may come! Or I would of skipped that part and said screw it, screw him and be done. But meh, if it take a this much effort and thought for either choice, what's the point!
All in all, thinking of the past, visiting it and trying to go at it differently, I came to a conclusion. The past can be redefined in many ways. There are no rules or guides on how to handle it. People change, and then a lot of people stay the same. It's not enough to have a will and good intentions. A conversation isn't a conversation if there is only one person talking,  it's a monologue.
It's a pointless circle that never ends otherwise. I circle that has already been broken. The same old record has stopped playing.
My past is always a part of me, I stopped running away from it a long time ago! Now there is a future ahead of me, a new start. What I want until then is to have fun! Nothing more and nothing less. I am not running after people from my past or my present any more. Whoever wants to talk to me, knows where to find me!I am who I am, I always will be, my craziness defines me and I'm content with myself. Whoever doesn't like that, isn't forced to tolerate it!
There there now, you only live once my dears, what's the point of living with regrets? Rather be called crazy then boring. Rather laugh at my stupidity than cry over the chances I missed. Live your life to the fullest, speak when you feel like speaking, laugh when you find something funny, cry when you need it, be crazy, be wild, be you. You don't get a second chance.
There is no need to force people in your life in any way, the are hundreds more to come. The people you want to stay behind, you shall leave behind,  the only people worth your smile are the ones who bring it to your lips.
Your life will have the colour you give it. Be creative! There is a whole pallete of colours waiting to be used, don't restrict yourself to black and white!
Every dawn is a new day, every day a new chance to a colourful, crazy life! Take it, own it and don't let it own you! 

Old flames vol.2

A broken record, this is like a broken record, playing the same tune over and over again. An endless cycle that consists of certain steps which will always lead to the same outcome.
Apparently, you get to revisit your past, but you don't get to redefine it. No, you don't! Prejudiced as you are, you just get to revisit it and literary screw it, but not redefine it. It goes something like this, talk, screw, boom, blow up, not talk.
Why is that I got wondering, is it because whatever drove you apart once will obviously drive you apart again? Are you such opposites that the just isn't an in between? In the same sense shouldn't it work the other way around? Or are you just bound to operate under a prejudiced belief that nothing can ever change, when in reality, you are the one not changing it.
Frankly, it's up to you, how you handle things, if you choose to view someone depending on how they acted in the past, of course you will never move forward! Our past shouldn't define and doom us. The fact that you're already acquainted with someone doesn't necessarily mean you don't get to meet them again and it doesn't mean you already know everything there is to know about them.
You don't need to skip the intro, as if there is no normality to be, as if there is no reason to be as much as friendly to someone. It doesn't give you a free pass to be indefferent to any other aspect of each others life. Normality, you meet someone, you actually talk, you go for a coffee, a drink, a swim, a movie, anything freaking close to normal!
And if you cannot be even close to normal, you leave the past in the past! There is no point in rekindling old flames while practically throwing water onto them.
You need to learn to differentiate, the past is the past, the present is the present and the future will be the future, and neither is defined by the other.
For this to work , the broken record needs to stop playing, for this to not blow up in your face again, you need to change your view completely and go at it differently.

Old flames, vol.1

Going back to past relationships, is a bald move, the ghosts of boyfriends past haunt you anyway in your everyday life through the lessons they taught you, the memories they left you, the pain they caused you. They're always there no matter how much time has gone by, and despite the fact that you  may or may not have forgotten all about them.
On that note, I got wondering, can a once all stings attached -emotionally- , turn into to a no strings attached relationship? There is some logic to it! It's a person you know well, have seen them at their very best and very worst. You can happily avoid the embarrassment and awkwardness of the first time and you already know the sex is good.
But then again, is it possible to avoid the emotional connection? With such an 'active' past, is it actually possible to think and act purely physically? Can you rekindle the old flame without causing a holocaust? Is it actually a plausible scenario, or are you just bound to repeat history. What drove you apart once, surely will drive you apart once again.Could it possibly be all about timing? And if the timing is right could things turn out a differently the second, or maybe third time around?
They say that when people are meant to be in your life, no matter how far they wonder, will always gravitate towards you. And maybe it is true. On the other hand, there are some stories that you know it in your heart, are just doomed from the beginning. They just aren't the happy ending stories. Maybe you are just destined to always give more and always get less.
I suppose they are cases where the aforementioned just don't apply as rules. But mostly I think it's playing with fire, you know you are gonna to get burned deep down. You just don't really care. Maybe it's a feeble attempt of a naive mind, and you're only fooling yourself that it's what you want while deep down, all you want is a different ending to the story.
All in all mostly percent of the time it is probably a bad idea to revisit your past. Of course I am all for bad ideas as always and really enjoy piling my mistakes up, but on the bright side at least I get to answer my own questions! 
I wonder what could possibly come out of this, but led by a never ending passion, once again I take sure steps towards the burning flame and smile while it prickles my skin. This ought to be good, once again I'm on a highway to hell!

H όχι και τόσο μεταφυσική του έρωτα

Έχω έναν γρίφο για εσάς.  Τί μπορεί να σε κάνει παντοδύναμο ή να σε κάνει τελείως αδύναμο; Τί μπορεί να σε ανεβάσει στα σύννεφα ή να σε ρίξει από αυτά; Τί μπορεί να σε κάνει απίστευτα ευτυχισμένο ή υπερβολικά δυστυχισμένο; Τί είναι το μεγαλύτερο όπλο των ανθρώπων που μπορεί να φέρει την ειρήνη παντού ή να φέρει τον πόλεμο;

Ποιος να ξέρει. Ας αφήσουμε για λίγο τον γρίφο και να μπούμε στο θέμα.

Σχέσεις. Καλές σχέσεις, κακές σχέσεις και γενικά σχέσεις όλων των ειδών. Τι είναι αυτό που μας ελκύει; Είναι απλά ένα τρικ της φύσης για την αναπαραγωγή του είδους, όπως είπε και ο Σοπενχάουερ στο βιβλίο του η μεταφυσική του έρωτα; Είμαστε όντως εγωιστικά πλάσματα που βρίσκουν κάποιον από καθαρό συμφέρον, μόνο και μόνο για να περνάμε καλά ή υπάρχει κάτι παραπάνω; Κρυμμένο πίσω από φλογερά βλέμματα και ατελείωτες, αξημέρωτες νύχτες με κρασί. Η αλήθεια είναι πως όσο ανοιχτόμυαλος και να είμαι δεν θα συμφωνήσω με τον Σοπενχάουερ που ισχυρίζεται πως το συναίσθημα που νιώθει κάποιος όταν ερωτεύεται είναι μια αυταπάτη της φύσης μας. Δεν θα συμφωνήσω πως είμαστε προγραμματισμένοι για αναπαραγωγή. Αν συμφωνήσω, θα ισχυριστώ και εγώ με την σειρά μου πως δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από ζώα.

Πριν τα πάρετε και φωνάξετε την φιλοζωική αφήστε με να εξηγήσω πρώτα. Δεν είναι αυτό που νομίζετε. Όσες φορές και να έχετε ακούσει την δικαιολογία αυτή, σας βεβαιώνω πως αυτή την φορά δεν είναι δικαιολογία.

Αυτό που μας χωρίζει από τα ζώα, είναι η ανώτερη νοημοσύνη μας. Δεν μας ελέγχουν απόλυτα τα ένστικτά μας. Δεν θέλουμε απλά να επιβιώσουμε σε αυτόν τον σκληρό αλλά πανέμορφο κόσμο που ζούμε. Έχουμε την νοημοσύνη να ξεχωρίζουμε το σωστό από το λάθος και το καλό από το κακό ( δεν ισχύει για όλους μας παρόλα αυτά). Μπορούμε να ζυγίζουμε τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα μιας κατάστασης και να διαλέγουμε την καλύτερη δυνατή λύση. Το ίδιο συμβαίνει και με τα συναισθήματα μας. Δεν είμαστε ρομποτάκια που ήρθαν στην ζωή με έναν συγκεκριμένο σκοπό. Δεν φτιαχτήκαμε για να μεγαλώσουμε, να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά και να δουλεύουμε όλη την υπόλοιπη ζωή μας. ΌΧΙ ΦΙΛΕ ΣΟΠΕΝΧΑΟΥΕΡ. Δεν είμαστε καλουπωμένοι. Δεν είναι όλα αυταπάτες επειδή εσύ αποφάσισες μια μέρα να φιλοσοφήσεις. Νο offence βέβαια. Υπέροχος φιλόσοφος ο Σοπενχάουερ. Ποιος άλλωστε δεν έχει ερωτευτεί και έχει νιώσει μέσα του πως μπορεί να κάνει τα πάντα. Ποιος δεν έχει χωρίσει και δεν έχει νιώσει την καρδία του να σπάει στα δύο. Αν ήταν όντως τρικ της φύσης γιατί να πονάς στο τέλος; Τώρα θα μου πεις, φύση είναι αυτή και το μάστερ πλάν της έχει και όλα τα έχει υπολογίσει. Ωστόσο, αρνούμαι να αποδεχθώ τα επιχειρήματα του. Γιατί τα μικρά παιδιά που δεν είναι ακόμα γαλουχημένα από την οικογένεια και την κοινωνία να παντρευτούν, κρατιούνται από το χέρι στο δημοτικό και το νήπιο; Δεν είναι τα πάντα μονοδιάστατα. Η τύχη μας δεν είναι προδιαγραμμένη από την στιγμή που θα γεννηθούμε. Εμείς φτιάχνουμε την ζωή μας. Εμείς και οι επιλογές μας. Μερικές φορές βέβαια δεν έχεις επιλογή. Σωστό επιχείρημα και αυτό. Αν εξαιρέσουμε κάποιες ακραίες περιπτώσεις όπως το να πηδήξεις από αεροπλάνο και να μην ανοίξει το αλεξίπτωτο σου, θα έλεγα πως πάντα έχεις μια επιλογή. Μία επιλογή που ίσως να μην έχεις δει ή να μην έχεις σκεφτεί ακόμα. Τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας. Κάποιοι βρίσκουν την σχέση εξ-αποστάσεως ψεύτικη. Ίσως να είναι, ίσως και όχι. Αναλόγως την οπτική σου γωνία. Ένα πόϊντ οφ βιού είναι πως δεν μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον τόσο και ένα άλλο είναι να πεις πως η απόσταση ενώνει ανθρώπους και δεν τους χωρίζει. Μπορεί η δεύτερη περίπτωση να είναι υπερβολικά ρομαντική για κάποιους. Αυτό δεν ακυρώνει το γεγονός πως είναι μια διαφορετική οπτική γωνία στο θέμα των σχέσεων.

 Ένα παρόμοιο παράδειγμα είναι το επιχείρημα των αμοιβαίων συναισθημάτων για  την επιτυχία μιας σχέσης. Σίγουρα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που όλοι ζηλεύουν. Αυτά τα ζευγαράκια που είναι απελπισμένα ερωτευμένα και όλοι αναρωτιούνται άμα είναι άρρωστοι. Δεν είναι αναγκαστικό να έχεις τα ίδια συναισθήματα με τον σύντροφό σου για να είναι καλή η σχέση σου. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, με διαφορετικό χαρακτήρα και ιδεολογίες. Ο υποχωρητικός τύπος ανθρώπου ταιριάζει με κάποιον πιο εγωιστή. Για άλλη μια φορά, το γεγονός πως ο δεύτερος είναι εγωιστής δεν ακυρώνει την αγάπη του για το άλλο μισό της σχέσης του. Απλά σημαίνει πως δεν είναι τόσο υποχωρητικός. Η αγάπη έχει πολλές μορφές. Διαφορετικά μυαλά, διαφορετικές μορφές αγάπης, έρωτα και εμμονής ή λατρείας. Κάποιος δεν πίνει 5 καφέδες την ημέρα, σε αντίθεση με εμένα που όλη μου η ζωή είναι μια κούπα καφέ. Και οι δυο μας αγαπάμε τον καφέ παρόλα αυτά. Κάποιος που ζηλεύει υπερβολικά δεν είναι πάντα κτητικός η εγωιστής, μπορεί απλά να αγαπάει τόσο τον άλλον που δεν μπορεί να ζήσει με την ιδέα πως ένας άγνωστος τον κοιτάζει. Προφανώς μία τέτοια μορφή αγάπης δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση, διότι είναι τραβηγμένο και δεν σέβεται τα όρια του συντρόφου. Το τελευταίο κομμάτι της πίτσας από την άλλη είναι ένα διαφορετικό θέμα. Δεν είναι κακό να μην ταιριάζεις με τον άλλον ή να έχεις διαφορετικές αντιδράσεις και συναισθήματα για το ίδιο θέμα ή για την ίδια κατάσταση. Τα αντίθετα έλκονται άλλωστε.

Πόσα τραγούδια έχουν γραφθεί για την αυτοκαταστροφή ενός άνδρα ή μιας γυναίκας μέσα σε μια απίστευτα εγωιστική σχέση; Τι; Δεν είναι αλήθεια τα τραγούδια; Όχι ρε σεις, αλήθεια είναι. Διαφορετικές μορφές αγάπης από την οπτική γωνία του ενός. Μπορεί το αντίστοιχο τραγούδι από την οπτική γωνία του εγωιστή να φαίνεται πιο όμορφο. Δεν λέω πως ο εγωισμός είναι κακός. Στο μόνο που συμφώνησα με τον Σοπενχάουερ είναι πως είμαστε εγωιστικά πλάσματα. Τα θέλουμε όλα δικά μας. Και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Και καλά κάνουμε στην τελική γιατί μια ζωή την έχουμε και αν δεν την γλεντήσουμε. Να την γλεντήσουμε αλλά όχι εις βάρος των άλλων. Τα πάντα πρέπει να έχουν όρια ή όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι: Παν μέτρον άριστον. Η ζήλια δείχνει ενδιαφέρον και εμμονή. Ο εγωισμός δείχνει ανάγκη για τον άλλον ή κτητικότητα.

Κανείς δεν είναι λάθος σε μια σχέση και κανείς σωστός. Έτσι μαθαίνουμε και προχωράμε στην επόμενη. Αλλαγμένοι προς το καλό ( ελπίζω), έτοιμοι να κάνουμε κάτι διαφορετικό και να δώσουμε πράγματα. Όχι για να πάρουμε πίσω κάποια αλλά γιατί έτσι νιώθουμε και θέλουμε. Όχι επειδή πρέπει αλλά επειδή ΈΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ.

Fuck off Σοπενχάουερ. Kαι εσύ και τα καλούπια σου.

ηταν τα λαθη τοσο υπεροχα που επελεξα να τα ζησω!

Σε θυμαμαι ακομα, αγγελέ μου, εσυ σημαδεψες τη ζωη μου με τροπους που κανενας αλλος δε καταφερε. Υπαρχεις ακομα, σε κατι ξεχασμενες αναμνησεις, κλειδωμενες μεσα στις σκοτεινες γωνιες του μυαλου μου, κρυμμενες καλα. Αναμνησεις που περιμενουν να ξαναβγουν στην επιφανεια κατι στιγμες  περιεργες που η μορφη σου ερχεται στο μυαλο μου και ενα χαμογελο σχιματιζεται αχνα στα χειλη μου. Τοτε βαζω το κλειδι, το σκονισμενο αυτο κλειδι, στη σκουριασενη πια κλειδαροτρυπα κι ανοιγω τη πορτα διαπλατα. Δε τις φοβαμαι πλεον τις αναμνησεις, δε με τρομαζουν οπως τοτε, τοτε που η θυμηση σου με γονατιζε, γεμιζε τα ματια μου με δακρυα και βουβες κραυγες πονου εβγαιναν απο τα χειλη μου, τοτε που το κενο μου στηθος πονουσε και φανταζε πως η ραγισμενη μου καρδια θα εκραγει. Τοτε οι αναμνησεις αυτες σκοτειτιαζαν τον κοσμο μου, και εκανα τα παντα να μην βγουν στην επιφανεια του μυαλου μου, τις εθαβα οσο πιο βαθια μπορουσα, βυθιζοντας τες στα πιο σκοτεινα αδυτα του μυαλου μου. 

Κυλησε ο καιρος, φανταζουν ετη  φωτος απο τοτε, τοτε που τα λαθη μου ορθονονταν σαν γιγαντες μπροστα μου, λαθη που παρεσυραν κι αλλες ζωες μες τον τυφωνα μου, ζωες που στροβιλιστηκαν μπροστα στα ματια μου, πληγωμενα συναισθηματα αγνωστον που παρεσυρε ο ανεμος. Φανταζουν ετη φωτος, μα πανε μονο κοντα δυο χρονια. 

Τωρα θυμαμαι χωρις περισσιο πονο, τοτε που σε γνωρισα, το ομορφο παιδικο σου χαμογελο, το ατελειωτο γαλαζιο των ματιων σου, τον βελουδινο ηχο της φωνης σου. Τη πρωτη μας γνωριμια, δε σε εβλεπα τοτε, χαμενη στα μεγαλα μου ονειρα, ενθουσιασμενη για τις καινουργιες περιπετειες, φρεσκια σε τουτο τον κοσμο των ενιληκων, σε κοιταζα μα δε σε εβλεπα, εβλεπα μονο τη ζωη που ειχα μπροστα μου. Θυμαμαι αχνα μια χειραψια κι ενα χαρηκα που δε παιδεψαν και πολυ το μυαλο μου. Περασε καιρος πριν να σε ξαναδω, δε σε ξανασκεφτηκα τοτε, εφυγα για καινουργιες πολεις, νεες εμπειριες. Μισος χρονος περασε, εμαθα απο τη μητερα μου για τις δικες σου περιπετειες, και ειπα τυπικα ενα 'κριμα το παιδι' οταν τα οικογενειακα σου προβληματα σε εστειλαν στη πορτα του πατερα σου.. και της μητερας μου. Γυρνωντας απο το εξωτερικο, δεν ειχα καμια προθεση να καταληξω κι εγω στο ιδιο σπιτι. Θυμαμαι τη μητερα μου να παραπονιεται οτι δε τη βλεπω ποτε, τις εμφανισεις μου στο σπιτι να γινονται ολο και πιο συχνες, τα πραγματα μου στις ντουλαπες σου αρχισαν να στιβαζονται, σε εκτοπισα απο το δωματιο σου, ενιωθα ασχημα θυμαμαι. Σε συμπαθησα απο τη πρωτη στιγμη ξερεις, οι βραδινες μας συζητησεις εγιναν συνηθειο, ανοιχτηκες αργα αργα. Η γλυκια μελωδια της φωνης σου αντοιχουσε στο σαλονι, συνοδευομενη απο τη κιθαρα σου, μαθαινα τη ζωη σου μεσα απο τα τραγουδια σου. Τα πειραγματα πηγαιναν κι ερχοντουσαν, κι οσο περνουσε ο καιρος, το φλερτ και τα υποννοουμενα γινοντουσαν αισθητα. Η μακροχρονια σχεση σου ομως μας σταματουσε, αλλα οχι οσο θα επρεπε. Οι ζωες μας και συναισθηματα μας μπλεχτηκαν με τροπους που δε περιμεναμε. Τα πραγματα δυσκολεψαν οσο περνουσε ο καιρος, θυριεψε μεσα μου ο ερωτας, και ενω η λογικη μου ουρλιαζε να σταματησω, αγνοησα καθε προσπαθεια του μυαλου μου να μπλεχτει, εκλεισα τα ματια αφησα τη καρδια μου να με οδηγησει στο κενο. 

Καυγαδες, εντασεις, ατελειωτες μεταμεσονυχτιες συζητησεις, φιλια χαδια και παλι απο την αρχη. Απτοτητο το παθος, μια φωτια που δεν εσβηνε, μας οδηγουσε στα ιδια λαθη ξανα και ξανα. 

Λαθη που οσος καιρος και να περασει, κι οπου κι αν οδηγησαν, οσες φορες και να πηγαινα πισω στον χρονο, δε θα δισταζα να κανω ξανα και ξανα. Ετσι ειμαι εγω, το ηξερες, τρελη με ελεγες και σ'αρεσε αυτη η τρελα, Το ειχες θεσει πολυ ρομαντικα καποια στιγμη 'η μαλακια σου συμπιπτει με τη δικια μου' . Δε δισταζα να κανω αυτο που νιωθω, μονο καποιες στιγμες, με σταματουσε η πραγματικοτητα, με τραβαγε πισω, με κραταγε η σκεψη ενος ανθρωπου που πληγωνω χωρις να φταιει, με πληγωνε αυτη η σκεψη και οι τυψεις ηταν σαν θυλιες στο λαιμο μου, με επνιγαν καθε τοσο, μου εκλεβαν την ανασα. 

Μα οι πραξεις μας δεν αλλαζουν, οι νυχτες που τα πραγματα ξεφυγαν απο τον ελεγχο μας, τα κρυφα φιλια στα σκοταδια, τα λογια που εμειναν χαραγμενα στο μυαλο μου. Δεν αργησαν να ερθουν τα προβληματα, η φουσκα μου εσκασε με ενα γοερο 'μπαμ', θυμαμαι τους ατελειωτους καυγαδες με τη μανα μου, οι φωνες αντηχουν ακομα στο μυαλο μου, λογια γεματα θυμο, κλαμματα. Ξεκινησε η κατρακυλα και δε σταματησε. Εφυγες, και γεμισα θυμο. Θυμο για τα λογια που ειχες πει, και για τη σταση που αποφασισες να κρατησεις, η πληγωμενη μου καρδια δεν εβλεπε σωστο και λαθος πλεον, κι ετσι πληγωσα εσενα, απειλωντας με τις πραξεις μου να πληγωσω για ακομα μια φορα εναν ανθρωπο που δεν εφταιγε σε τιποτα. Δεν εβλεπα τοτε πως οι τυψεις σε ειχαν ηδη ισοπεδωσει, ειχες προδωσει τον ανθρωπο σου, κι αυτος ο πονος ηδη σε κατεκλυε. Οχι, εβλεπε μονο τις δικες μου πληγες, ακουγα μονο τα δικα μου ουρλιαχτα, ενιωθα μονο το δικο μου στηθος να παλεται απο τα ατελειωτα κυματα αμιληκτου πονου που διαπερνουσαν το κορμι μου. Σε αγαπησα, σε αγαπησα τοσο που σε μισησα, τοσο που σε σιχαθηκα. Ο θυμος κοχλαζε μεσα μου καθε μερα, δε σε συγχωρεσα, ουτε οταν γυρισες, παρα μονο φουντωσε μεσα μου ο θυμος. Λογια ανειπωτα μου εκαιγαν καθε μερα τα χειλη. Η υπομονη σου ατελειωτη, επαιρνες πανω σου το βαρος, σε μαστιγωνα με τα λογια μου, λογια προσεγμενα που εβγαιναν απο το στομα μου για εναν και μονο λογο, να σε πληγωσω οσο πληγωθηκα ηθελα μονο. Αρχισες με τον καιρο να μιλας κι εσυ, να λες αληθειες και ψεματα, που σαν μαχαιριες, ανοιγαν κι αλλες πληγες στο κορμι μου. 

Περασε καιρος, πολυ καιρος, αηδιασα απο τη πικρη γευση που αφηνε αυτη η κατασταση στο στομα μου, αηδιασα απο τον εαυτο μου που πλεον δεν αναγνωριζα, ηρθαν και εφυγαν κι αλλες αγαπες δυνατες, και βρηκα ολα τα κουσουρια που μου αφησες μπροστα μου. Ο θυμος απο φλογα εγινε ολακαιρη φωτια και τα γεγονοτα εμπριστες εριχναν πανω της βενζινη κι ολο φουντωνε, ξεσπασα, φωναξα, ουρλιαξα σε εβρισα. Ολα τα λογια που πια δεν ειχαν σημασια βγηκαν απο το στομα μου σαν χειμαρος, ολες οι ευθυνες επεσαν πανω σου, ψεματα και κακια που δε φανταζα να εχω μεσα μου πεσαν ολα πανω σου.   

Εσβησε η φωτια τοτε κι εμειναν μονο οι σταχτες, και καταλαβα, ιση ηταν η ευθυνη μας καρδια μου, ημουν συνενοχος στο εγκλημα με πληρη αυτογνωσια. Κι ετσι,καθως περασαν οι μηνες, οι αναμνησεις ομορφυναν, εφυγε απο το μυαλο και απο τη καρδια μου ο θυμος, εμεινε μονο η γλυκα του μεγαλου μου ερωτα. Γνωρισα κι αλλον τετοιο ερωτα, και εξεπλαγην οταν αρχισα να εκτιμω, στοιχεια που καποτε μισουσα, κι αρχισα να καταλαβαινω ποσο σωστος ησουν μεσα στα τοσα λαθη σου. Ησουν ειλικρινης, ενα ανοιχτο βιβλιο, σπανιο προτερημα μεσα στη τοση ψευτια του κοσμου. Ψευτια που βιωσα απο πρωτο χερι. Μου εμαθες πολλα, και με ωριμασες με τροπους που δε ξερεις. 

Σε αγαπησα τοσο που σε σιχαθηκα, μα μονο οταν σε σιχαθηκα καταλαβα το ποσο σε αγαπησα. 

Και πλεον, σημερα, δε σου κρατω καμια κακια, εσβησε η φωτια, περασε ο ερωτας, καλμαρε το παθος. Τα συναισθηματα παγωσαν στον χρονο και εμειναν σαν την πιο γλυκια αναμνηση στο πισω μερος του μυαλου μου. Τωρα η καρδια μου δε σκιρταει σαν ψαρι εξω απ το νερο οταν σε βλεπω, δε ποναει οταν με ξεχνας. Μια σπιθα εμεινε μονο, που δε φευγει, σαν ενας μαγνητης φθαρμενος απο τον καιρο που προσπαθει να κολλησει σε ενα σκουριαμενο σιδερο. 

Ετσι ανοιγω αφοβα τις πορτες του μυαλο μου κι αφηνω τις στιγμες μας να στροβιλιστουν μπροστα μου. 

Κι οταν σε ειδα ξανα, μια χαρα γεμισε τη καρδια μου, για τον παλιο αυτον καιρο. Χαμογελασα και σε αγκαλιασα σαν ενα φιλο που ειχα καιρο να αντικρισω, κι οταν σου ειπα πως χαρηκα που σε ειδα, το εννοουσα με ολη μου τη ψυχη. Ενιωσα ενα μκρο ξεχασμενο σκιρτιμα στη καρδια μου, οταν με αγγιξες ξανα, κι αυτη τη σπιθα που τρεμοπαιζει ακομα. Μια φωτια μπορει να φουντωσει απο τις σταχτες τις, μα παλι σε σταχτες θα καταληξει. Με ενα χαμογελο στα χειλη μου, κι αυτη τη στεψη στο μυαλο μου, κλεινω τα ματια και παιρνω μια ανασα. Κλεινω ξανα τη πορτα στις αναμνησεις. 

Το δροσερο αερακι χαιδευει το προσωπο μου και ο καλοκαιρινος ηλιος ζεσταινει το κορμι μου. Οι πληγες εχουν επουλωθει. κι αισθηση ειναι ευχαριστη. Η ζωη συνεχιζεται παρα τα λαθη μου, λαθη που ηταν τοσο υπεροχα, που επελεξα να τα ζησω!

I'm game

It is strange, the way people come and go in and out of your life in a flash. Everyone that has come into my life whether they stayed in it or not has taught me something. Some people just passed by, leaving nothing but a vague impression on the snow, rubbed out by the blizzard. Others stayed frozen forever in time, etched painfully or gracefully into my mind.
I once started a story, about two kids who were in love, some light years ago, it was not a very happy one, it went something like this
    "once upon a time, there was a boy, a very handsome boy, full of talent and enthusiasm, a boy who had been slapped in the face by lives heavy hand,, and lashed with her harsh words, a boy who had been through many hardships but still stood nonetheless. A boy with dreams as big as stars and goals as high as the clouds.
His eyes were like two clear blue bottomless mirrors to his beautiful soul and he had a smile that could crumble the strongest of hearts with its pure sincerity.
And then there was a girl, young and pretty,  innocent and naive. Lost in the thoughts that overclouded her head, with a pen in her hand at all times, using it to escape this world through the one she created on paper.
She looked at life as an adventure she couldn't wait to go on.
As predicted life threw them in each others path in the strangest of ways. And their story began. No it was no fairytale, it had no happily ever after at the end, it had no end.
Yes, they fell in love, at least she did, very much so, painfully too much. He was no knight in shining armour and she was no damsel in distress. There were no romantic grand gestures and dreamily happy love bubbles. There was just reality, sure they had good times and memorable moments but they soon went by.
Their story dragged on for months, until, one day like all others, it came to an abrupt halt. The curtain fell, the play was over, the applauds were muffled like her tearful sobs as she watched him walk away without looking back.
And just like that another chapter came to an apparent end, life went on, winter was still heavy, cold like her heart, wet like her tear stained eyes. But the weather warmed up soon enough, spring came and with it, it brought hope.
The ink-stained pages kept turning with his name being mentioned less and less, his memory slowly faded into another forgotten drawer of her mind.
Fights, anger, betrayal, took the place of soft caresses, whispered endearments and passionate embraces, until a final much needed goodbye took place in the most awful of circumstances. A whole book composed by one too many chapters closed and was tossed away.
The end"
Or was it?
Feelings have been long lost in the fire, everything is different now, our desires, ambitions, goals, lives, personalities. We are different people now. Yes! Our story was over long ago, there is nothing left to salvage. Was our connection lost in time, or is it a timeless connection?
Maybe it is, or maybe not, this time I am not willing to find out, I am not willing to give, I am not able to try. Whether or not that chapter is bound to re open, my hands will stay away from that book, my hands are off the table. It was no fairytale, no, it will never be. It's a never ending cycle of insanity. As Einstein once said "the definition of insanity is doing the same thing over and over again expecting a different outcome". I may be insane, but I am not expecting a different outcome, and I definitely do not want same one, the is no more anger to pull from, no more fights left in me, no more patience in my system.
This is not my fight anymore, it hasn't been in ages.You wanna play?I make the rules.
 It's your fight now..
 Your move, I'm game!

Η αρχή του τέλους και το τέλος της αρχής

Απρόβλεπτη λένε η ζωή. Γεμάτη εκπλήξεις, αναποδιές και ροδοπέταλα. Όλα ανατρέπονται και όλα είναι αναπόφεκτα. Όλα έρχονται ξαφνικά και ακόμα πιο ξαφνικά τελειώνουν. Τι είναι η αγάπη στην τελική; Μια ταινία μικρού μήκους που μοιάζει σαν αιωνιότητα. Μεγάλες στιγμές δόξας και ολοκλήρωσης και εκεί που νομίζεις οτι θα έρθει το χάπι έντινγκ, το αντικαθιστά ένα ανατρεπτικό φινάλε. Οι προβολείς κλείνουν ξαφνικά και σκοτάδι γεμίζει το δωμάτιο. Ένα βλέμμα απορίας και άγχους ακούγεται μέσα σε μια σιωπή που φωνάζει για βοήθεια. Νερκική σιγή σου λέει μετά.  Η αγάπη θέλει και συναισθήματα υποτίθεται. Τα συναισθήματα πάντα είναι δυνατά υποτίθεται. Απο την άλλη και η ατομική βόμβα δυνατή είναι. Προς τι η μετάφορα θα αναρωτηθεί κάποιος. Τα συναισθήματα είναι όπλα. Όπλα τα οποία αναλόγως πως τα χειρίζεσαι μπορούν να είναι είτε απίστευτα αθώα είτε να φτάσουν το επίπεδο της μαζικής καταστροφής της καρδιάς. Βέβαια για να μην είμαι και απόλυτος, το επίπεδο της μαζικής καταστροφής μπορεί να επιτευχθεί και τελείως καταλάθος. Τι γίνεται όμως όταν αυτό το λάθος είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορείς να το φτιάξεις; Τι γίνετε όταν το καταλάβεις μετά απο καιρό; Θα έχει αλλάξει αυτός ο άνθρωπος που καταστάφηκε; Και αν ναί, θα είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο; Όσο αισιόδοξος και να θέλω να προσπαθήσω να είμαι και μιλώντας απο προσωπική εμπειρία, η απόλυτη καταστροφή έχει μόνο μια κατάληξη και δεν είναι και πολύ καλή. Την στιγμή που θα καταλάβεις το λάθος που έκανες αυτός που κάποτε έλεγες πως είναι το άλλο σου μισό δεν θα υπάρχει καν. Κάποιος άλλος θα έχει πάρει την θέση του. Κάποιος που είναι τελείως άγνωστος στα μάτια σου και παρόλα αυτά είναι ακριβώς ίδιος εμφανισιακά. Σχεδόν ίδιος τουλάχιστον.

Μια καλύτερη ματιά θα το επιβεβαιώσει. Τα μάτια του ανθρώπου αυτού είναι κενά, κρύα. Η σπίθα που κάποτε είχαν, έχει χαθεί. Έχει γίνει κάτι πιο σκοτεινό και κενό. Η εμφάνιση του παραμένει η ίδια αλλα η ψυχή του έχει εξαφανιστεί. Πέθανε στην έκρηξη των ταυτόχρονων συναισθημάτων που τον βομβάρδισαν την ημέρα που το αθώο συναίσθημα έφερε μαζική καταστροφή βαθιά μέσα του. Η ανάσα του είναι πιο γρήγορη μα λιγότερο ενεργητική. Το περπάτημα που κάποτε ήταν γρήγορο και εκρηκτικό έχει μετατραπεί σε αργό και προσεκτικό. Η αγάπη έγινε μίσος και το πάθος έγινε θυμός. Η πίστη άλλαξε σε απιστία και υπερανάλυση των πάντων. Παρόλα αυτά, ακόμα και αν κάποιος δεν μπορεί να παρατηρήσει όλα αυτά η μεγαλύτερη αλλαγή είναι στο πόσο σιωπηλός είναι. Έχει σταματήσει να μιλάει, να νοιάζεται και να προσπαθεί. Δεν σταμάτησε γιατί αποφάσισε να παραιτηθεί. Σταμάτησε επειδή σιχάθηκε να είναι καλός. Ο καθρέφτης έσπασε και το είδωλο παραμορφώθηκε. Το χαμόγελο στον καθρέφτη απο αγνό μετατράπηκε σε παρανοϊκό. Τα σπασμένα γυαλιά όμως δεν τον τρόμαξαν γιατί περπάτησε πάνω σε μαχαίρια με γυμνά τα πόδια μετά την καταστροφή του. Ο πόνος άλλωστε είναι καλύτερο κίνητρο μερικές φορές και αν η αγάπη μπορεί να κουνήσει βουνά, το μίσος μπορεί να τα κόψει στα δύο. 

Εδώ έρχεται η ερώτηση. Μπορεί αυτος ο άνθρωπος να γυρίσει σε αυτό που ήταν κάποτε; Να είναι καλός και χαρούμενος: Θα μπορούσε να συγχωρήσει άραγε αυτόν που τον κατέστρεψε: Πού ήταν όμως η μικρή ατομική βόμβα όταν αυτός πονούσε; Όταν πάλευε να βγάλει νόημα μέσα στα ανάμεικτα συναισθήματα που σαν καταράκτες έπεφταν πάνω του; Που ήταν όταν πνιγόταν μέσα στα κύματα που σηκώθηκαν μετά την καταστροφή; Η απάντηση είναι: προφανώς και πουθενά. Ο πόλεμος είναι μια τεράστια κόλαση λένε. Για να κάνεις ειρήνη όμως θέλεις πόλεμο, ισχυρίζονται άλλοι. Το θέμα με την αγάπη και πιο συγκεκριμένα με τον χωρισμό και τα συναισθήματα που κατακλύζουν κάποιον όμως είναι πως, η κόλαση παραμένει εκεί. Σε στοιχιώνει. Η ειρήνη δεν έρχεται ποτέ. Η αναπνοή σου κόβεται την στιγμή που ρωτάς αυτο το μεγάλο γιατί, πριν μείνεις μόνος σου. Η στάχτη απο το τσιγάρο παγώνει και ο ύπνος απο ανάγκη γίνεται βασανηστήριο. Όλος ο κόσμος είναι γύρω σου αλλά εσύ νιώθεις μόνος και κενός. Όλα πρέπει να τελειώσουν κάποτε, είναι ένα αρκετά καλό επειχήρημα για να ακυρώσει όσα έχω γράψει μέχρι τώρα. Τα συναισθήματα ξεθυμένουν σαν ανοιχτό μπουκάλι κρασί είναι ένα άλλο. Όλοι χωρίζουν κάποτε και μόνοι μας ερχόμσατε στην ζωή και μόνοι μας πεθαίνουμε. Γιατί όμως; Γιατί να είναι τόσο δύσκολη η αλήθεια; Γιατί να είμαστε μόνοι μας στο τέλος; Ναί, τα συναισθήματα ξεθυμένουν αλλα γιατί οι άνθρωποι να ισχυρίζονται ακόμα πως το μπουκάλι είναι σαν καινούριο και ξαφνικά να το σπάνε σε χίλια κομμάτια; Αυτό είναι το κακό του χωρισμού. Το ξαφνικό. Εκεί που δεν το περιμένεις, ότιδηποτε έχεις χτίσει με τον άλλον, οι προσπάθειες, ο κόπος και τα όνειρα που έχεις κάνει μαζί του κατεδαφίζονται σε δευτερόλεπτα σαν πύργος απο τραπουλόχαρτα δίπλα απο τυφώνα. Και μέχρι να καταλάβεις τι έχει γίνει έρχεται η άπνοια. Έκει καταλαβαίνεις πως έισαι μέσα στο μάτι του τυφώνα. Δεν υπάρχει σωτηρία και ότι και να κάνεις  ο θάνατος είναι αναπόφεκτος. Κατεβάζεις το κεφάλι σου και σιωπή πέφτει. Αποδέχεσαι την μοίρα σου και βαθεία μέσα σου νεκρώνεις. Έννοείτε πως επιζείς μιας που όλα αυτά είναι μεταφορές αλλά μεσα σου όντως έχεις πεθάνει. Ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής σου μπήκε στον κάδο ανακύκλωσης και διαγράφθηκε απο τον σκληρό δίσκο μέσα σε μιά στιγμή. Ένα καινούριο κεφάλαιο ξεκινάει αλλα όσες σελίδες και να γυρίσουν πάντα ψάχνεις αυτό που χάθηκε. Αυτό που δεν έχεις. Μέσα στο μυαλό δύο διαφορετικές φωνές. Ένας άγγελος και ένας δαίμονας να παλεύουν για κυριαρχία και εσύ να μην θέλεις κανέναν απο τους δύο. Ο ένας να λέει πως κάπου, κάποτε θα ξανασυναντηθείς με αυτό που έχασες και να προσφέρει ψεύτικες ελπίδες που είναι σαν ναρκωτικό που όταν πάρεις μια γεύση θέλεις και άλλο για να μείνεις ζωντανός και να μην τρέμεις και ο άλλος να σε γεμίζει μίσος για κάτι που κάποτε αγάπησες και ίσως να αγαπάς ακόμα και σιγά σιγά να σε καταστρέφει ακόμα περισσότερο μέσα σου. Την ημέρα να αναρωτιέσαι αν πρέπει να συγχωρήσεις και να αφήσεις πίσω αυτά που έγιναν και το βράδυ να μην μπορείς να κοιμηθείς γιατί η καρδιά σου χτυπάει τόσο δυνατά με θυμό που τραντάζει όλο σου το σώμα.

Σε έναν χωρισμό όμως δεν φταίει μόνο ο ένας. Φταίνε και οι δύο. Ποιος φταίει πιο πολύ και ποιός λίγο δεν έχει σημασια. Τίποτα δεν έχει σημασία όταν ένας έρωτας πεθαίνει. Είναι ένα γεγονός που θέλει σεβασμό, σιωπή και θρήνο. Όχι φωνές. Δεν έχει σημασία το ποιος θρηνεί παραπάνω. Ο καθένας θρηνεί με τον τρόπο του. Άλλοι μεθάνε, άλλοι αποφασίζουν πως χρειάζονται κάποιον άλλον στην ζωή τους για να συμπληρώσει το κενό τους και άλλοι μένουν μόνοι τους για να γλύψουν τις πληγές τους μέχρι να κλείσουν. Πάντα όμως θα υπάρχουν ουλές και για τους δύο. Πάντα θα υπάρχει κάτι εκεί να τους θυμίζει τι έγινε. Τί είχαν και με τι έμειναν. Ο χρόνος γιατρεύει πολλά μα μερικές φορές δεν έχει αρκετή δύναμη για να γιατρέψει έναν χαμένο έρωτα. Μερικές φορές αυτός με την δύναμη να εξαφανίσουμε τον πόνο και να τον κάνουμε χαμόγελο είμαστε εμείς οι ίδιοι. Μερικές φορές η σωστή ερώτηση δεν είναι το αν πρέπει να συγχωρήσουμε τον άλλον για ότι πάθαμε αλλά το ότι πρέπει να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για ότι έγινε. Να αποφασίσουμε να σεβαστούμε πως αυτός ο χ/ψ άνθρωπος ήταν κάποτε επιλογή μας και να χαμογελάμε όσο τον θυμόμαστε. Όλοι είναι ίδιοι μα διαφορετικοί. Όλοι είναι αναντικατάστατοι αλλα παρόλα αυτά κάποιος άλλος μπορεί να φέρει μεγαλύτερο φώς σε μια στιγμή απο όσο έφερε κάτι παλιό σε χρόνια. 

Η αρχή είναι και το τέλος. Το τέλος είναι και η αρχή

 Όλα ανατρέπονται και όλα είναι αναπόφεκτα. Όλα έρχονται ξαφνικά και ακόμα πιο ξαφνικά τελειώνουν. Όλα τελειώνουν ξαφνικά και ξαφνικά ξανα αρχίζουν.