Αναμνησεις

Περίεργο το πως λειτουργεί το μυαλό μερικές φορές. Μπορεί να περάσουν μέρες, μήνες ή χρόνια και να είναι όλα καλά. Ο ήλιος να λάμπει και εσύ να κάθεσαι σε μια ξαπλώστρα μια καλοκαιρινή μέρα απολαμβάνωντας ένα μοχίτο και ξαφνικά το μυαλό σου να γεμίσει με αναμνήσεις μιας παλιάς ζωής και εποχής. Μια σκληρή μετάβαση στην πραγματικότητα που τόσο καιρό δεν έβλεπες. Λίγο η άρνηση, λίγο τα ποτά, τα ξενύχτια και τα γέλια σε έκαναν και ξέχασες. Θαμμένα μυστικά και ξεχασμένα πάθη ενός έρωτα που δεν λέει να πεθάνει. Μια πίκρα στα χείλη δυνοδευόμενο απο έναν κόμπο στον λαιμό που σχεδόν σου κόβει την ανάσα.

      Συναισθήματα πνιγμένα μέσα σε εγωισμό και αλκοόλ που προσπθούν να αναπηδήσουν, να βγούν στην επιφάνεια και ο κόμπος να γίνεται ολοένα και πιο σφιχτός. Οι επιστροφές έρχονται εκεί που δεν τις προσδοκείς. Έρχονται όταν δεν περιμένεις τίποτα απο αυτές.  Πέρασες καταστάσεις γεμάτες πόνο και δάκρυα, πέρασε ο χρόνος και σταμάτησε το κλάμα και η απορία σου μία: 'Τι να θέλουν αυτές οι επιστροφές''; Τώρα που σταμάτησες να νοιάζεσαι, τι να τις κάνεις;

Δύσκολο πράγμα ο χωρισμός. Δεν είναι λίγο να χάνεις την γή κάτω απο τα πόδια σου. Η προδοσία πονάει όποιος και αν είσαι. Έσπασε το γυαλί, είδες τα πραγματικά, διεστραμμένα είδωλα της σχέσης και τρόμαξες. Τρόμαξες μα έμεινες. Αγάπη είναι να παλεύεις για αυτό που θέλεις. Να γατζώνεσαι και να δινεις την ψυχή σου για μια ακόμα βραδιά. Τι να τον κάνεις τον ενθουσιασμό και τις τρέλες όταν θέλεις απλά κάποιον για να νιώσει το μυαλό σου;

 Πολλές οι ερωτήσεις και οι αναμνήσεις να συνεχίζουν να παίζουν σαν ταινία μικρόυ μήκους στο κεφάλι σου, προσπαθώντας να σε κάνουν να χάσεις τα λογικά σου. Κλείνεις τα μάτια, βάζεις τα ακουστικά στα αυτιά και ανεβάζεις την ένταση, μήπως και πνίξεις τις φωνές που μιλάνε για αγάπες και λατρεμένες νύχτες. Ξέρεις καλύτερα απο το να πέσεις στην παγίδα. Επέλεξες την μοναξιά, γιατί στην μοναξιά υπάρχεις μόνο εσύ. Η σιωπή σκοτώνει καθετί ξεχωριστό και έμαθες να ζείς μέσα της.
Ένα καταφύγιο που ποτέ του δεν θα σπάσει ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις, μιας που η σιωπή σου σε τύφλωσε. Κάθε περιπέτεια, ένα λιγότερο κομμάτι καρδιάς μέσα σου. Τα χάριζες απλόχερα χωρίς να σκεφτείς ούτε μια στιγμή τον εαυτό σου. Μέχρι που δεν έμεινε τίποτα να δώσεις και τίποτα για να κρατήσεις. Η σιωπή μπάζει γιατί είναι κενή. Κενό εσύ, κενή και αυτή.

Όσο οι φωνές γίνονται δυνατότερες απο την μουσική σου καταλαβαίνεις πως δεν έχει νόημα να αρνείσαι αυτά που θεωρείς αδυναμία. Μάταια η αντίσταση κατά των συναισθημάτων. Η θετική πλευρά είναι πως έχεις κάτι ακόμα να δώσεις και στην καλύτερη των περιπτώσεων, να πάρεις κάτι πίσω. Όχι πως σε νοιάζει αλλά η σκέψη του να είσαι πράγματι κενός σε μουδιάζει. Ο χρόνος δεν γιατρεύει της πληγές μερικές φορές. Πάντα άκουγες το κλισέ του '' Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος γιατρός''. Ο ένας και μοναδικός γιατρός της ψυχής έλεγαν, χωρις να σκεφτούν πως μερικές φορές δεν θέλεις να γιατρευτείς. Η αγάπη δεν πεθαίνει αν δεν την αφήσεις να πεθάνει. Μένει, υπομένει και επιμένει αρκεί να το θέλεις. Ο έρωτας γερνά, η αγάπη ποτέ. Οι φωτογραφίες πιάνουν σκόνη μέσα σε αραχνιασμένα συρτάρια και κουτιά μέσα σε σοφήτες. Οι αναμνήσεις απο την άλλη μένουν για όσο θέλεις εσύ να μείνουν.

Οι ευκαιρίες έρχονται και φεύγουν μα κάποιες ευκαιρίες δεν θα έπρεπε να χαθούν. Για αυτό μίλα. Μίλα πριν σε φάει αυτό το κενό της σιωπής. Το αδιέξοδο που δεν έχει επιστροφή, γεμάτο με λύπη και σπασμένα κομμάτια μιας καρδιάς δειλής που ποτέ δεν ρίσκαρε να τα χάσει όλα για κάτι που θεωρούσε πως άξιζε. Έτσι και αλλιώς, όλα για μια τέλεια ατέλεια γίνονται.

Αστραπές κ.α

Κεραυνοβόλος έρωτας..Αχ. Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και ξαφνικά βλέπεις ένα άτομο και ολόκληρος ο κόσμος σου γυρνάει ανάποδα. Η ήρεμη λίμνη που είχες μέσα σου τόσο καιρό ταράζεται απο μια μικρή μα τόσο σημαντική πέτρα που δημιουργεί ένα ripple effect. Ο χρόνος παγώνει απο το πουθενά και το μυαλό σου σταματάει να λειτουργεί. Εκεί καταλαβαίνεις αυτές τις χαζομάρες που ακούς απο άλλους η έχεις δει σε ταινίες Αυτά τα περί καρδιάς, μιας που η καρδία σου βαράει τόσο δυνατά λες και θέλει να βγει απο το στήθος σου και να γίνει ένα με την καρδιά του άλλου. Τα 10 δευτερόλεπτα που έχεις κάτσει και κοιτάς μοιάζουν με χρόνια. Όλο σου το σώμα είναι μουδιασμένο με μια δόση παράδεισου. Αυτό το μαγικό συναίσθημα που τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει και φτιάχτηκε με έναν και μόνο σκοπό απο τότε που ερωτεύτηκε ο πρώτος άνθρωπος. Να κάνει τον μεγαλύτερο σεισμό που έχεις δεί αλλά μέσα σου. Στέκεσαι παγωμένος να θαυμάζεις την πιο αιθέρια παρουσία και πρωτοφανή ομορφιά που έχεις δει στην ζωή σου μη ξέροντας τι να πείς ακριβώς για να σπάσεις τον πάγο και τι να κάνεις για να μην σταματήσει αυτός ο ηλεκτρισμός που υπάρχει στην ατμόσφαιρα. Μα και να ήξερες τι θα έκανες; Πάς να ξεστομίσεις το παραμικρό αλλα οι λέξεις δεν βγαίνουν απο το στόμα σου. Πανικοβάλλεσαι στην σκέψη οτι θα χάσεις την μια και μοναδική ευκαιρία που έχεις στον έρωτα, μιας που έτσι σου φαίνεται εκείνη την στιγμή. Ίσως και να είναι και η μοναδική. Ποιός ξέρει;

Διάφορες σκέψεις  βομβαρδίζουν το μυαλό σου καθώς η όπτική επαφή δεν έχει σπάσει ούτε για 1 δευτερόλεπτο. Νιώθει το ίδιο η μήπως με κοιτάζει γιατι δεν έχει ιδέα γιατί τα μάτια μου είναι καρφωμένα; Φανταστικά σενάρια με γάμους, παιδιά και σπίτια με άσπρους φράχτες. Όλοι το έχουμε κάνει (ας το παραδεχθούμε) ή μήπως είμαι ο μόνος; Σκέφτεσαι πως θα ήταν αυτός ο άνθρωπος μέσα στην σχέση και πόσο χαρούμενο θα σε έκανε απλά η ύπαρξη αυτού του ανθρώπου κοντά σου.

Ένα δειλό ''γειά'' βγαίνει μαζί με το όνομα σου. Κάθεσαι αποχαυνωμένος, πανικόβλητος ίσως μιας που η αγωνία για το τι θα βγει απο το στόμα του άλλου σε τρομάζει. Ακούς το όνομα και ακόμα ένα διστακτικό γειά και το χαμόγελο φτάνει μέχρι τα αυτιά σε σημείο που σε πονάνε τα ζυγωματικά σου. Λές και σου ανακοίνωσαν πως νίκησες το τζόκερ η κάτι τέτοιο. Από την άλλη, μπορεί όντως να είσαι και ο υπερτυχερός η ο τυχερός μέσα στην ατυχία. Μια σχέση έχει τα πάνω και τα κάτω της. Τίποτα στην ζωή δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα. Χρειάζεται θυσίες, συμβιβασμούς και επικοινωνία. Θέλει να υπάρξουν άσχημα για να εκτιμήσεις τα όμορφα και το αντίστροφο. Τι θα ήταν το λάθος αν δεν υπήρχε το σωστό άλλωστε; Η εμπιστοσύνη χτίζεται λένε, δεν κερδίζεται. Πάντα πίστευα πως τα λόγια αυτά ήταν πολύ επαγγελματικά για να έχουν επιρροή στην μη επαγγελματική ζωή κάποιου. Είναι λόγια που θα έλεγε κάποιος που δεν έχει νιώσει αυτή την αστραπή στο κεφάλι. Όταν κοιτάς τον άνθρωπο που έχεις απέναντι και ελπίζεις να μην σου ζητήσει να πας να πέσεις απο τον γκρεμό γιατί θα το έκανες. Όχι επειδή είσαι ηλίθιος η τυφλός. Επειδή θα έκανες τα πάντα. Τυφλός είσαι όταν σου έχει ζητήσει να πέσεις ήδη καμιά 10αριά φορές και εσύ νομίζεις πως πίσω απο αυτά υπάρχει αγάπη. Πίσω στο θέμα μας. Η εμπιστοσύνη δίνεται σε ανθρώπους που εμείς πιστεύουμε πως αξίζουν. Κανείς σε φιλία δεν κέρδισε εμπιστοσύνη. Την δώσαμε απλόχερα απο την πρώτη στιγμή. Εξαιρούνται βέβαια άτομα που είναι σε συμμορίες και πρέπει να φέρουν το δάχτυλο ενός μέλους μιας αντίπαλης συμμορίας. Το ίδιο είναι και με την αγάπη. Δεν περιμένουμε ποτέ τίποτα πίσω. Αν περιμένεις το παραμικρό τότε αναθεώρησε. Ίσως να μην είναι και τόσο έρωτας. Τώρα θα μου πείς, άλλο ο έρωτας αλλο η αγάπη χαζέ. Προφανώς και είναι 2 διαφορετικά πράγματα. Διαφορετικά μα σε κάποιους τομείς ίδια. Σαν τα i-phones ένα πράγμα. Το ένα ειναι πιο μικρό το άλλο είναι πιο μεγάλο. Κάποια κρατάνε και κάποια όχι. Ο έρωτας είναι πιο πολύ ο ενθουσιασμός παρά αυτή η αγάπη και ανιδιοτέλεια Μπορείς παρόλα αυτά να είσαι ερωτευμένος πολλά χρόνια και να τον αγαπάς τον άνθρωπο και εκεί είναι που τα πράγματα περιπλέκονται

Τα συναισθήματα ξεθυμαίνουν σε κάποια φάση. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια. Με εξαίρεση το 1 στο εκατομμύριο τα περισσότερα συναισθήματα ξεθυμαίνουν. Πολλές οι θεωρίες στο γιατί αλλά δεν χρειάζεται να τις πώ μιας που όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί Μπορείς να είσαι ερωτευμένος και να σου φύγει. Μπορεί να αγαπάς κάποιον και μια μέρα να ξυπνήσεις και να πείς πως πνίγεσαι και δεν αντέχεις άλλο. Μπορεί το πρώτο να φύγει και να μείνει το 2ο. Μπορεί να γίνει και το αντίστροφο. Στην χειρότερη περίπτωση δεν μένει και τίποτα.  Η πιο συχνή αφορμή που μια ζωή βλέπω είναι το γνωστό ''βαρέθηκα'' όταν τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά ή όταν η σχέση είναι στάσιμη. Πράγμα απόλυτα αποδεκτό. Απο μια άλλη οπτική γωνία απίστευτα χαζό. Αν όντως βαρέθηκε ένας απο τους δύο γιατί να μην μιλήσετε και να αλλάξετε κάτι; Μήπως φταίει αυτή η άπονη η κοινωνία που μας έμαθε να πετάμε τις σπασμένες λάμπες και να βάζουμε καινούριες ή ο ρομαντισμός και υπερβολική θεοποίηση της ''καινούριας περιπέτειας'', του ''απαγορευμένου η του "καλοκαιρινού έρωτα''; Το απαγορευμένο είναι πάντα το καλύτερο λένε ή αυτό που θέλεις είναι λίγο καλοκαίρι, ένα μοχίτο στο χέρι και έναν καλοκαιρινό έρωτα. Εκεί έρχεται η στιγμή που στην ουσία πρέπει να πάρεις μια φανταστική ζυγαριά στο μυαλό σου και να ζυγίζεις αυτά που έχεις με αυτά που θέλεις. Προφανώς και  δεν είμαι υπέρ του να βολευτείς με κάτι που σε στεναχωρεί η σε μιζεριάζει. Αλλά όταν υποθετικά έχεις μια καλή σχέση και έναν άνθρωπο που ήταν πάντα εκεί γιατί να τα πετάξεις όλα για κάτι που υπάρχει μόνο σε ταινίες; Το λέω αυτό όχι επειδή δεν υπάρχουν καλοκαιρινοί έρωτες που είναι δυνατοί Το στερεότυπο αυτό υπάρχει γιατί όντως είναι έτσι. Ένας δυνατός έρωτας που πάντα τελειώνει άδοξα γιατί προφανώς κανείς δεν θα κάτσει να ψάξει για σχέση το καλοκαίρι. Όπως σκέφτεται ο Χ άνθρωπος σχετικά με το καλοκαίρι σκέφτεται και ο Υ. Το έκαναν έτσι ωστέ να μην γίνεται και αλλιώς. Και η ερώτηση παραμένει. Γιατί να πετάξεις τα πάντα για αυτο; Η απάντηση είναι απλή. Γιατί είναι κάτι καινούριο, δεν είναι ρουτίνα είναι περιπέτεια! Στην περίπτωση που αποφασίζει κάποιο να το κάνει αυτό στην ουσία αποφασίζει να κλειδώσε τις αναμνήσεις που είχε σε ένα κουτί και να φτιάξει καινούριες με κάποιον άλλον. Για να μην παρεξηγηθώ βέβαια, όλες οι σχέσεις τελειώνουν. Κάποιες είναι τελειωμένες ακόμα και πριν χωρίσεις. Το όλο θέμα είναι στο γεγονός πως μερικές φορές η συμπεριφορα μας είναι περίεργη όχι λόγω περιέργειας του χαρακτήρα μας αλλά λόγω του ότι αποφασίζουμε ξαφνικά να κάνουμε ανθρώπους δίπλα μας αναλώσιμους. Να αντικαταστήσουμε κάτι αναντικατάστατο Να πετάξουμε απο το παράθυρο επικοινωνία,εμπιστοσύνη, αγάπη για κάτι το οποίο είναι απλά σκέτη οφθαλμαπάτη. Για κάτι που ξέρουμε πως έχει ημερομηνία λήξης και ξέρουμε πως θα τελειώσει όσο ξαφνικά όσο άρχισε. Υποθέτω πως αυτό είναι απλά η δική μου πρόθεση να παλεύω αντί να αντικαθιστώ. Εννοείτε πως δεν θα παντρευτούμε τον πρώτο άνθρωπο που αγαπήσαμε, κάποιοι είναι και κατά του γάμου. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να τον έχουμε σαν μολύβι που το ξύσαμε πολύ και έχασε την αξία του. Κανείς δεν έκατσε να σκεφτεί και να πάει λίγο πίσω, τότε που γνώρισαν αυτό το άτομο. Να νιώσουν αυτά που ένιωσαν εκείνη την στιγμή. Μαζί σε αυτούς και εγώ. Ίσως κάποιοι να το έκαναν και να ένιωσαν κενό. Ίσως και να μην μπήκαν καν στον κόπο.

Πάντα πίστευα πως οι άνθρωποι φαίνονται στο τέλος. Τα πραγματικά χρώματα κάποιου φαίνονται εκεί που δεν έχει τίποτα να χάσει. Το πόσο επικίνδυνος είναι, το τι μπορεί να κάνει και που μπορεί να φτάσει. Όταν πέφτει η αυλαία βγαίνουν οι μάσκες και μπορείς να δείς πραγματικά τι κρυβόταν από πίσω. Ίσως η δικαιολογίες να συνεχιστούν και μετά το κλείσιμο ή να τελειώσει η παράσταση με ένα τεράστιο μπάμ που κρυβόταν εκεί καιρό τώρα. Δεν κρίνεται ο άνθρωπος από αυτό βέβαια αλλά σίγουρα μπορείς να δείς ένα μέρος του εαυτού του που ποτέ δεν σε άφησε να δεις Μπορεί να αντικρίσεις κρύα και κενά μάτια ή βλέμμα γεμάτο αγάπη που λέει λυπάμαι αλλά δεν μπορώ άλλο. Αναλόγως με το τι θα αντικρίσεις σκεφτεσαί και διαφορετικά. Στην δεύτερή περίπτωση μπορεί να παρακαλέσεις για άλλη μια ευκαιρία ή να βουρκώσεις λέγοντα ένα απλό ''δεν πειράζει''. Στην πρώτη περίπτωση σκέφτεσαι λίγο πιο σκοτεινά. Βλέπεις πόσο λίγο σε νοιάστηκε αυτό το άτομο τελικά και ξαφνικά βλέπεις τον εαυτό σου για πολύ λίγο και καταλαβαίνεις πόσο λίγο νοιάστηκες και εσύ άλλα άτομα όταν αποφάσισες να το τελειώσεις. Δεν ξέρεις τι σε πονάει πιο πολύ. Το τέλος ή το γεγονός οτι σε κοίταξε τόσο κενά;

Από την άλλη, είναι πολύ εύκολο να φιλοσοφείς όταν κάποιος άλλος εκτός απο σένα καίγεται.