Απρόβλεπτη λένε η ζωή. Γεμάτη εκπλήξεις, αναποδιές και ροδοπέταλα. Όλα ανατρέπονται και όλα είναι αναπόφεκτα. Όλα έρχονται ξαφνικά και ακόμα πιο ξαφνικά τελειώνουν. Τι είναι η αγάπη στην τελική; Μια ταινία μικρού μήκους που μοιάζει σαν αιωνιότητα. Μεγάλες στιγμές δόξας και ολοκλήρωσης και εκεί που νομίζεις οτι θα έρθει το χάπι έντινγκ, το αντικαθιστά ένα ανατρεπτικό φινάλε. Οι προβολείς κλείνουν ξαφνικά και σκοτάδι γεμίζει το δωμάτιο. Ένα βλέμμα απορίας και άγχους ακούγεται μέσα σε μια σιωπή που φωνάζει για βοήθεια. Νερκική σιγή σου λέει μετά. Η αγάπη θέλει και συναισθήματα υποτίθεται. Τα συναισθήματα πάντα είναι δυνατά υποτίθεται. Απο την άλλη και η ατομική βόμβα δυνατή είναι. Προς τι η μετάφορα θα αναρωτηθεί κάποιος. Τα συναισθήματα είναι όπλα. Όπλα τα οποία αναλόγως πως τα χειρίζεσαι μπορούν να είναι είτε απίστευτα αθώα είτε να φτάσουν το επίπεδο της μαζικής καταστροφής της καρδιάς. Βέβαια για να μην είμαι και απόλυτος, το επίπεδο της μαζικής καταστροφής μπορεί να επιτευχθεί και τελείως καταλάθος. Τι γίνεται όμως όταν αυτό το λάθος είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορείς να το φτιάξεις; Τι γίνετε όταν το καταλάβεις μετά απο καιρό; Θα έχει αλλάξει αυτός ο άνθρωπος που καταστάφηκε; Και αν ναί, θα είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο; Όσο αισιόδοξος και να θέλω να προσπαθήσω να είμαι και μιλώντας απο προσωπική εμπειρία, η απόλυτη καταστροφή έχει μόνο μια κατάληξη και δεν είναι και πολύ καλή. Την στιγμή που θα καταλάβεις το λάθος που έκανες αυτός που κάποτε έλεγες πως είναι το άλλο σου μισό δεν θα υπάρχει καν. Κάποιος άλλος θα έχει πάρει την θέση του. Κάποιος που είναι τελείως άγνωστος στα μάτια σου και παρόλα αυτά είναι ακριβώς ίδιος εμφανισιακά. Σχεδόν ίδιος τουλάχιστον.
Μια καλύτερη ματιά θα το επιβεβαιώσει. Τα μάτια του ανθρώπου αυτού είναι κενά, κρύα. Η σπίθα που κάποτε είχαν, έχει χαθεί. Έχει γίνει κάτι πιο σκοτεινό και κενό. Η εμφάνιση του παραμένει η ίδια αλλα η ψυχή του έχει εξαφανιστεί. Πέθανε στην έκρηξη των ταυτόχρονων συναισθημάτων που τον βομβάρδισαν την ημέρα που το αθώο συναίσθημα έφερε μαζική καταστροφή βαθιά μέσα του. Η ανάσα του είναι πιο γρήγορη μα λιγότερο ενεργητική. Το περπάτημα που κάποτε ήταν γρήγορο και εκρηκτικό έχει μετατραπεί σε αργό και προσεκτικό. Η αγάπη έγινε μίσος και το πάθος έγινε θυμός. Η πίστη άλλαξε σε απιστία και υπερανάλυση των πάντων. Παρόλα αυτά, ακόμα και αν κάποιος δεν μπορεί να παρατηρήσει όλα αυτά η μεγαλύτερη αλλαγή είναι στο πόσο σιωπηλός είναι. Έχει σταματήσει να μιλάει, να νοιάζεται και να προσπαθεί. Δεν σταμάτησε γιατί αποφάσισε να παραιτηθεί. Σταμάτησε επειδή σιχάθηκε να είναι καλός. Ο καθρέφτης έσπασε και το είδωλο παραμορφώθηκε. Το χαμόγελο στον καθρέφτη απο αγνό μετατράπηκε σε παρανοϊκό. Τα σπασμένα γυαλιά όμως δεν τον τρόμαξαν γιατί περπάτησε πάνω σε μαχαίρια με γυμνά τα πόδια μετά την καταστροφή του. Ο πόνος άλλωστε είναι καλύτερο κίνητρο μερικές φορές και αν η αγάπη μπορεί να κουνήσει βουνά, το μίσος μπορεί να τα κόψει στα δύο.
Εδώ έρχεται η ερώτηση. Μπορεί αυτος ο άνθρωπος να γυρίσει σε αυτό που ήταν κάποτε; Να είναι καλός και χαρούμενος: Θα μπορούσε να συγχωρήσει άραγε αυτόν που τον κατέστρεψε: Πού ήταν όμως η μικρή ατομική βόμβα όταν αυτός πονούσε; Όταν πάλευε να βγάλει νόημα μέσα στα ανάμεικτα συναισθήματα που σαν καταράκτες έπεφταν πάνω του; Που ήταν όταν πνιγόταν μέσα στα κύματα που σηκώθηκαν μετά την καταστροφή; Η απάντηση είναι: προφανώς και πουθενά. Ο πόλεμος είναι μια τεράστια κόλαση λένε. Για να κάνεις ειρήνη όμως θέλεις πόλεμο, ισχυρίζονται άλλοι. Το θέμα με την αγάπη και πιο συγκεκριμένα με τον χωρισμό και τα συναισθήματα που κατακλύζουν κάποιον όμως είναι πως, η κόλαση παραμένει εκεί. Σε στοιχιώνει. Η ειρήνη δεν έρχεται ποτέ. Η αναπνοή σου κόβεται την στιγμή που ρωτάς αυτο το μεγάλο γιατί, πριν μείνεις μόνος σου. Η στάχτη απο το τσιγάρο παγώνει και ο ύπνος απο ανάγκη γίνεται βασανηστήριο. Όλος ο κόσμος είναι γύρω σου αλλά εσύ νιώθεις μόνος και κενός. Όλα πρέπει να τελειώσουν κάποτε, είναι ένα αρκετά καλό επειχήρημα για να ακυρώσει όσα έχω γράψει μέχρι τώρα. Τα συναισθήματα ξεθυμένουν σαν ανοιχτό μπουκάλι κρασί είναι ένα άλλο. Όλοι χωρίζουν κάποτε και μόνοι μας ερχόμσατε στην ζωή και μόνοι μας πεθαίνουμε. Γιατί όμως; Γιατί να είναι τόσο δύσκολη η αλήθεια; Γιατί να είμαστε μόνοι μας στο τέλος; Ναί, τα συναισθήματα ξεθυμένουν αλλα γιατί οι άνθρωποι να ισχυρίζονται ακόμα πως το μπουκάλι είναι σαν καινούριο και ξαφνικά να το σπάνε σε χίλια κομμάτια; Αυτό είναι το κακό του χωρισμού. Το ξαφνικό. Εκεί που δεν το περιμένεις, ότιδηποτε έχεις χτίσει με τον άλλον, οι προσπάθειες, ο κόπος και τα όνειρα που έχεις κάνει μαζί του κατεδαφίζονται σε δευτερόλεπτα σαν πύργος απο τραπουλόχαρτα δίπλα απο τυφώνα. Και μέχρι να καταλάβεις τι έχει γίνει έρχεται η άπνοια. Έκει καταλαβαίνεις πως έισαι μέσα στο μάτι του τυφώνα. Δεν υπάρχει σωτηρία και ότι και να κάνεις ο θάνατος είναι αναπόφεκτος. Κατεβάζεις το κεφάλι σου και σιωπή πέφτει. Αποδέχεσαι την μοίρα σου και βαθεία μέσα σου νεκρώνεις. Έννοείτε πως επιζείς μιας που όλα αυτά είναι μεταφορές αλλά μεσα σου όντως έχεις πεθάνει. Ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής σου μπήκε στον κάδο ανακύκλωσης και διαγράφθηκε απο τον σκληρό δίσκο μέσα σε μιά στιγμή. Ένα καινούριο κεφάλαιο ξεκινάει αλλα όσες σελίδες και να γυρίσουν πάντα ψάχνεις αυτό που χάθηκε. Αυτό που δεν έχεις. Μέσα στο μυαλό δύο διαφορετικές φωνές. Ένας άγγελος και ένας δαίμονας να παλεύουν για κυριαρχία και εσύ να μην θέλεις κανέναν απο τους δύο. Ο ένας να λέει πως κάπου, κάποτε θα ξανασυναντηθείς με αυτό που έχασες και να προσφέρει ψεύτικες ελπίδες που είναι σαν ναρκωτικό που όταν πάρεις μια γεύση θέλεις και άλλο για να μείνεις ζωντανός και να μην τρέμεις και ο άλλος να σε γεμίζει μίσος για κάτι που κάποτε αγάπησες και ίσως να αγαπάς ακόμα και σιγά σιγά να σε καταστρέφει ακόμα περισσότερο μέσα σου. Την ημέρα να αναρωτιέσαι αν πρέπει να συγχωρήσεις και να αφήσεις πίσω αυτά που έγιναν και το βράδυ να μην μπορείς να κοιμηθείς γιατί η καρδιά σου χτυπάει τόσο δυνατά με θυμό που τραντάζει όλο σου το σώμα.
Σε έναν χωρισμό όμως δεν φταίει μόνο ο ένας. Φταίνε και οι δύο. Ποιος φταίει πιο πολύ και ποιός λίγο δεν έχει σημασια. Τίποτα δεν έχει σημασία όταν ένας έρωτας πεθαίνει. Είναι ένα γεγονός που θέλει σεβασμό, σιωπή και θρήνο. Όχι φωνές. Δεν έχει σημασία το ποιος θρηνεί παραπάνω. Ο καθένας θρηνεί με τον τρόπο του. Άλλοι μεθάνε, άλλοι αποφασίζουν πως χρειάζονται κάποιον άλλον στην ζωή τους για να συμπληρώσει το κενό τους και άλλοι μένουν μόνοι τους για να γλύψουν τις πληγές τους μέχρι να κλείσουν. Πάντα όμως θα υπάρχουν ουλές και για τους δύο. Πάντα θα υπάρχει κάτι εκεί να τους θυμίζει τι έγινε. Τί είχαν και με τι έμειναν. Ο χρόνος γιατρεύει πολλά μα μερικές φορές δεν έχει αρκετή δύναμη για να γιατρέψει έναν χαμένο έρωτα. Μερικές φορές αυτός με την δύναμη να εξαφανίσουμε τον πόνο και να τον κάνουμε χαμόγελο είμαστε εμείς οι ίδιοι. Μερικές φορές η σωστή ερώτηση δεν είναι το αν πρέπει να συγχωρήσουμε τον άλλον για ότι πάθαμε αλλά το ότι πρέπει να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για ότι έγινε. Να αποφασίσουμε να σεβαστούμε πως αυτός ο χ/ψ άνθρωπος ήταν κάποτε επιλογή μας και να χαμογελάμε όσο τον θυμόμαστε. Όλοι είναι ίδιοι μα διαφορετικοί. Όλοι είναι αναντικατάστατοι αλλα παρόλα αυτά κάποιος άλλος μπορεί να φέρει μεγαλύτερο φώς σε μια στιγμή απο όσο έφερε κάτι παλιό σε χρόνια.
Η αρχή είναι και το τέλος. Το τέλος είναι και η αρχή
Όλα ανατρέπονται και όλα είναι αναπόφεκτα. Όλα έρχονται ξαφνικά και ακόμα πιο ξαφνικά τελειώνουν. Όλα τελειώνουν ξαφνικά και ξαφνικά ξανα αρχίζουν.
No comments:
Post a Comment