σπασμενα προσωπεια

Ποτε μου δεν πηγαινα τις μασκες, τελεια δημιουργημενα προσωπεια, εξυπνα τεχνασματα ετοιμα να φορεθουν ανα πασα στιγμη, ετοιμα να σε κρυψουν απο τον υπολοιπο κοσμο, ωστε μονο εσυ να ξερεις τον πραγματικο σου εαυτο. Ποτε δε καταφερα να κρυφτω για πολυ πισω απο αυτες, μεσα σε λεπτα εγιναν αορατες και εξαφανιστηκαν, με αφησαν ευαλωτη στα ματια οποιου σταθει να κοιταξει. Τι να σου κανουν οι μασκες, καλοφτιαγμενα τεχνασματα, οθφαλμαπατες, οι καλοδουλεμενες τους λεπτομερειες σε προσκαλουν να αμφισβητησεις το ψεμα τους. Ενα συνηθειο παρον οπου κοιταξεις, γεμισε ο κοσμος απο τη γνωστη κοροιδια. Εδω κι εκει τα θυματα της περιπλοκη πλεκτανης σου, μα τι ψαχνεις να κρυψεις, κι απο που πας να κρυφτεις?

Τι να μου πεις, και τι να πιστεψω, τελειοποιησες την τεχνη σου, εκανες το ψεμα σου την μοναδικη μου αληθεια, εγινε το κρυφτο το αγαπημενο σου παιχνιδι. Κρυψου ξανα μα δε θα σε ψαξω.

Συγνωμη, δεν εμαθα να ζω μεσα στο φοβο, δεν εμαθα να κρυβομαι πισω απ'το ψεμα, δεν ξερω πως να πατησω τον διακοπτη και να κανουν πουφ αυτα που νιωθω, να εξαφανιστουν.

Λιποτακτης σε ενα πολεμο που ανοιξες πως γινεσε? Βομβαρδισμενο το τοπιο απο νεκρα συναισθηματα, ματωμενες αναμνησεις. Γοερα δακρυα μου τρυπανε τα αυτια.Οι καπνοι κανουν τα ματια μου να δακρυζουν. Λυπημενος ο ουρανος, συννεφιασμενος και μουντος, δακρυσμενος κι αυτος. Μια θλιβερη εικονα οικτου η αγαπη μας.

Σπαει η καρδια και ραγιζει ξανα και ξανα, ποσα να αντεξει, ποσο να σταθει δυνατη κι απτοητη? Γκρεμιζεται η εμπιστοσυνη και χανεται, σαν εναν πυργο απο τραπουλοχαρτα ευαλωτο στο πιο απαλο αερακι.

Θολωσαν και ξεφτυσαν οι γραμμες αναμεσα στην αληθεια και το ψεμα σου, κι εσυ φωναζεις πληγωμενος, φυγε, σε καθε λαθος μαντεψια. Μπερδευτηκε η καρδια μου και δε ξερει τι να νιωσει σε καθε σπανιο σ'αγαπω που βγαινει  απο το στομα σου. Μπερδευτηκε το μυαλο μου, δε ξερει ποια λογια να κρατησει, λογια αγαπης, λογια θυμου, μπλεγμενα ολα σαν κουβαρι διχως τελος και αρχη. Απαιτεις νευριασμενα να ξεχασω λογια που χαραξες απο καιρο στην μνημη μου, που ματωσαν ξανα και ξανα την ηδη σημαδεμενη μου καρδια. 

Απαιτείς μα δεν μπορώ να δώσω ένα τέλος, έρμαιο δίχως λογική είναι η ψυχή μου, στοιχειωμένη από την θορυβώδη σιωπή σου και τον εκκωφαντικό κρότο της απουσίας σου. Τυφώνας έχεις γινει και εγώ μαγεμένη ζητώ την καταστροφή μου. Νερό εσύ και εγώ φωτιά, φωτιά που δεν μπορεί να σβήσει.  Γυρισαν οι σκεψεις μου και με κατηγορουν, δολοφονοι οι αναμνησεις, θυμωμενοι ανεμοι που με παρασερνουν .Άδικα παλεύεις και ας λένε πως οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο,  η κολαση ειναι πιο γλυκια. Να μπερδεύονται αιώνια οι δαίμονες μου με τους δικούς σου.

Πως ξεχνάς τα οσα ζεις και τα σκοτωνεις. Δίκοπο μαχαίρι η επιλογες σου, πως μπορείς να λες πως αγαπάς όταν τον άλλον μαχαιρωνεις. Μπιγεις το μαχαιρι στην πληγη κι εσυ κοιτας αποχαυνωμενος το ματωμενο σου χερι, τη βαθια θυμωμενη χαραξια. Κοφτερο σαν φαλτσετα, μα και εξισου επικινδυνο, αυτο που κρατας. Δεν ειναι μονοδρομος ο πονος, σε καθε σου μαχαιρια μια ακομα πληγη ανοιγεις στο ιδιο σου το χερι.

Μη μου ζητας παραλογα πραγματα, δε βαζω μασκες σου ειπα, δε μπορω, δεν μπορω να ζω μεσα στο ψεμα. Πονεσε με οσο μπορεις, κατεστρεψε με αν θες ξανα, αντεχω αν θες χτυπα, μα μη μου λες να υποκριθω. Πονεσε με με αληθειες, μη με γεμιζεις ψεματα. Νιωσε αυτα που λες, και πες αυτα που νιωθεις.

 Μη με κοιτας νευριασμενα, μη ξεφυσας κοιτωντας τον ουρανο. Το ξερω το ποιημα απ'εξω πλεον, δεν αντεχεις, τι ζηταω, φιλοι, ποτε ξανα , δε θελω, δε μπορω, δε νιωθω, δε ξερω, δεν εχω, δεν δινω, λεξεις σπασμενες που φτιαχνουν το συνηθες συνολο.

 Σε πικρανε η ζωη και πως να αντεξεις. Σου εμαθε τι ειναι να χανεις πρωτου σου δωσει τη χαρα του να κερδισεις. Εμαθες πως να αποχωρεις, να κανεις πισω, να αποφευγεις και να φευγεις, πως να κανεις ενα θριαμβευτικο φιναλε, που λιγοι ξεχνουν. Εμαθες να προστατευεσαι ετσι απο τν χαμο.

Αχ πικραμενη μου αγαπη, μεγαλε μου ερωτα, δεν εχει δευτερη ζωη, να μετανιωνεις. Δεν εχει το μελλον βεβαιοτητα οσο κι αν το κοιτας, δε θα το αλλαξεις γυρνωντας μου τη πλατη. Σαν θυμωμενο παιδι ,κλεινεις τα ματια και τα αυτια και κανεις το δικο σου.

Δε σου ζηταω κατι, οχι, αυτη τη φορα οχι. Δε ψαχνω να σωθω απο σπασμενα σ'αγαπω που δε τολμας να αποδειξεις, και δυο γρηγορα γλυκολογα που υστερα παιρνεις πισω. Δε σου ζηταω αυτα που δε μπορεις να δωσεις, δε θελω λογια ψευτικα και πιεσμενες πραξεις. Μα δε μπορω να παιξω τον ρολο που μου δινεις, συγνωμη.

Παλιες και μακρυνες οι αναμνησεις σου θα θολωσουν και θα ξεχασεις ξανα, σαν να μην αλλαξε τιποτα θα γυρισεις στο πριν, λες και δε περασα ποτε απο τη ζωη σου. Ομορφα και απλα θα γυρισεις στην ασφαλεια σου. Σκαλωνει το σ'αγαπω στα χειλη σου ηδη, δε βγαινει. Κυνικος και αρνητικος απο αναγκη, πνιγεσαι στη θαλασσα του εγωισμου και της ανασφαλειας σου, λυσσασμενα τα κυματα της σε παρασερνουν ολο και πιο μεσα στα απατα βαθη, κι εσυ αφηνεσαι στα θυμωμενα χερια της.

Η σιωπη καθοριζει το φιναλε, οχι, δεν ειναι οι θυμωμενες μου κραυγες που κλεινουν την αυλαια, οι φωνες μου, οι καυγαδες, που τοσο σε κουρασαν, αυτες αντιπροσωπευαν μονο τις ατελειωτες προσπαθειες μου, η υπομονη μου απεραντη, και οι αντοχες μου ατσαλινες. Εσυ γνωριζεις καλα τον ηχο του φιναλε, ενα πικρο αντιο, το γνωστο σπασιμο στη φωνη, και μετα η καθηλωτικη σιωπη που τοσο αγαπας.

Ηρθε το τελος λοιπον άγγελε μου, που τοσο επιζητουσες. Μην ανησυχείς. Το πέπλο της νύχτας σκεπάζει το όνειρο μας και όλα ζήσαμε πέφτουν πια στην λήθη. Κοιμήσου πικρε μου ερωτα και κλείσε το βιβλίο μας και άσε με εμένα να λογιζομαι τελειωμενες καληνυχτες..

Ατελειωτες αναμνησεις που σημαδεψε ο φοβος, τρυφερα χαδια, ψυθιριστα σ'αγαπω, το πιο ομορφο χαμογελο, και το ατελειωτο γαλαζιο των ματιων σου. Τα πιο αληθινα αισθηματα, στον πιο σωστο ανθρωπο, την πιο λαθος στιγμη.

Λαθη που εγιναν σωστα και σωστα που γιναν λαθη.Λάθη που σκότωσαν τις πιο σωστές αγάπες και αγάπες που θανατώθηκαν από τις πιο δειλες μας πράξεις. Μα όσο λάθος και αν έγινες και όσο σωστός και αν ήσουν θα είσαι για τοτε,τώρα και για πάντα ότι πιο μαλακισμενο έχω αγαπήσει

Απο τοτε και για παντα, θα εισαι αυτο, το μαλακισμενο μου!