Penny For Your Thoughts I

Καλημέρες θα έλεγα άμα είχα ιδέα το πρωί για να γράψω κάτι αλλά έπρεπε να περάσουν 12 ώρες για να σκαρφιστεί κάτι το μυαλό μου. Παιχνίδια παίζει η ζωή που λέτε μερικές φορές. Μια στιγμή είσαι χαλαρός και έχεις σχέδιο και πλάνο. Φαίνονται όλα όμορφα πίσω από μια ροζ φούσκα που έλεγε και μια φίλη κάποτε. Ξαφνικά ξυπνάς την επόμενη μέρα και για κάποιο λόγο όλα αυτά εξαφανίστηκαν και εσύ απλά βάζεις τους αγκώνες σου πάνω στα γόνατα και με καρφωμένο το βλέμμα στο πάτωμα αναρωτιέσαι αν έχεις ξυπνήσει όντως ή αν είναι απλά ένα πολύ πραγματικό όνειρο από το οποίο όπου να είναι θα ξυπνήσεις.

That's where you are wrong kiddo. Τα κάνει η ζωή αυτά δυστυχώς. Μπορεί να το κάνει σε μικρή κλίμακα, μπορεί να γίνει και σε τεράστια. Το αποτέλεσμα είναι πως το ρολόι χτυπάει, ο χρόνος μικραίνει και η το χάσμα μεγαλώνει. Προσπαθείς να διατηρήσεις κάτι μέχρι να καταλάβεις ότι δεν εξαρτάται από εσένα αλλά από ένα εκατομμύριο διαφορετικούς παράγοντες που δεν περνούσαν και δεν πρόκειται ποτέ να περάσουν από το χέρι σου. Όλοι μας ψάχνουμε δύναμη. Δεν μιλάω για την ελπίδα που έχει ο κάθε άνθρωπος αλλά δύναμη πάνω σε κάτι. Με την δύναμη έρχεται και ο έλεγχος και μετά τον έλεγχο έρχεται η σταθερότητα. Καλύτερα να αναδιατυπώσω και να πω πως όλοι μας ψάχνουμε σταθερότητα στην ζωή μας. Όσο πολύ τρελός και αλλοπαρμένος να είσαι, κάποια πράγματα καλύτερα να μένουν σταθερά. Από την μια, δεν θα έπρεπε να μιλάω εγώ σχετικά με αυτό, μιας που αν με ρωτούσαν ποια θα ήταν η ουτοπική ζωή μου θα απαντούσα μια ζωή με συγκεκριμένο πρόγραμμα και σταθερά πράγματα. Πέρα από το γεγονός οτι είμαι αρκετά βαρετός σε αυτό το θέμα, δεν σημαίνει ότι δεν δοκιμάζω καινούρια πράγματα, απλά προτιμώ κάποιες πτυχές της ζωής μου να είναι σταθερές. Αν υποθετικά είχαμε ένα τζίνι με τρεις ευχές ποιες θα ήταν οι ευχές σου; Συνεχίζοντας την υπόθεση και με έμπνευση καθαρά από ταινίες και χαζομάρες που ειπώθηκαν κάποτε σε κάποια καλλιστεία ομορφιάς, θα μπορούσε ο καθένας να ευχηθείς για παγκόσμια ειρήνη και άλλα τέτοια χαζούλικα. Ας φανταστούμε πως οι ευχές είναι καθαρά προσωπικές όμως. Έτσι για μια στιγμή να μην μας νοιάζει αν θα μας πουν εγωιστές, ο,τι και να ζητούσαμε. Εκείνη την στιγμή τι θα ερχόταν στο μυαλό να ευχηθείς;

Το πιο λατρεμένο απαγορευμένο!

Γαμημένα απωθημένα ειναι σαν φαντάσματα του μυαλού. Ερχονται στις πιο άκυρες στιγμές να σε στοιχειώνουν με αυτα που δε κατάφερες ποτέ να ολοκληρώσεις, μα σε εκαναν να νιωσεις. Αυτα που δεν έκανες ποτέ δικα σου παρά μόνο πήρες φευγαλέα μια γεύση τους κι ύστερα έχασες.
Απωθημένα, σαν ναρκωτικά σκαλωνουν το μυαλό σου με αυτά τα γαμημένα και αν.

Συναισθήματα, που ίσως ξεθωριασαν με τον καιρό μα δεν χάθηκαν. Σκόρπιες συναντήσεις και παθιασμένα 'σε θέλω' που γίνονται ένα μήνυμα συχνά πυκνά, άλλοτε τυπικό κι άλλοτε πιο προσωπικό ίσα για να κρατάει ζωντανή αυτήν την επαφή. Κι ύστερα πάλι απ την αρχή. Ξεχασμένες στιγμές του παρελθόντος που θυμόμαστε και γελάμε και άλλες που τρυπώνουν στο μυαλό και μας κάνουν να χαμογελάμε . Τόσο ζωντανές σαν να ήταν μόνο χθες που είπαμε πρώτη φορά αντίο. Βλέπεις, δε μας ήρθαν τα πράγματα σωστά, ερχοσουν εσύ έφευγα εγώ, γυρνούσα εγώ έφευγες εσύ. Και κάπως έτσι χανομασταν απανωτά . Μα κοίτα που ακόμα είμαστε εδώ, τους ίδιους κύκλους κάνουμε ξανά.
Ξεχνιέμαι για λίγο, περασαν άνθρωποι πολλοι απ'τη ζωή μου, άλλοι μου έδωσαν  πολλά κι άλλοι μου στέρησαν τα βασικά. Αλλοι μου περασαν αδιαφοροι κι άλλοι ελεγα οτι ήταν αναντικατάστατοι.
Μα οταν ζηταω το συναισθημα πάλι σε σένα καταλήγω. Έτσι είναι τα απωθημένα βλέπεις, σου γαμανε το μυαλό λίγο. Εκεί που μένουν μόνο στάχτες ανάβει πάλι φωτιά. Πόσες φορές να πονέσεις για τον ίδιο άνθρωπο πια. Πόσα χρόνια ακόμα θα μας περνάνε αδιάφορα αυτά;
Τόσα χρόνια και σε θέλω ακομα. Ναι, σε θέλω. Γιατί με κάνεις να γελω, και να χαμογελω. Κάνεις ακόμα τη καρδιά μου να χτυπάει πιο πολύ, μου γαμας ακόμα το μυαλό με ένα φιλι. Με ένα άγγιγμα σου μου τρελαίνεις ακόμα το κορμί.
Και ήρθε η ώρα να σου πω "I want more". Γιατί θέλω, θέλω αυτό το κάτι παραπάνω. Κατι διαφορετικό. Το κατάλαβα τώρα αυτό. Ξαφνικά με ένα φίλο σου θερμό.  Ξέρω μιλάω στο κενό . Ξέρω θα κατεβάσεις τη μουριτσα σου και θα πεις δε γίνετε ρε μπρο. Ξέρω έχεις πληγωθεί πολύ. Ξέρω δε θελεις καν να το σκεφτεις είναι υπερβολή. Ξέρω θα κλάψω άλλη μια βραδιά για σένα πάλι. Μη σε νοιάζει και δε θα φταις εσύ μη νιώθεις χάλι. Είναι που σου 'χω αδυναμία βλέπεις και θα με πειράξει που χαθείς και πάλι. Ειναι που νιωθω ακομα και θελω απλα να δω αν μπορει να εξελιχθει σε κατι. Ειναι που θελω να δω αν εχει να παει πουθενα. Ειναι που θελω να του δωθει η ευκαιρια μια φορά. Είναι που κάνουμε τα πράγματα περίπλοκα όταν είναι όλα τόσο απλά. Είναι που τραβάμε το σκοινί και κάποια στιγμή θα σπάσει τελικά. Είναι που θα θελα να ήξερα για μια φορά τις σκέψεις που γυρνάνε στο δικό σου το μυαλό. Ξερω βαράνε κόκκινοι συναγερμοι εκεί μέσα , μα δε θέλω κάτι το σοβαρό. 

Δε θέλω και πολλά. Μια αλλαγή απ το κατεστημένο. Αυτό είναι το κάτι παραπάνω. Μια λέξη παραπάνω, μια σκέψη παραπάνω. Μια ελευθερία παραπάνω. Μια βόλτα, ένα ποτό, μια ταινία αγκαλιά, ένα μνμ στα ξαφνικά κι ένα παραπάνω σε θέλω στα σκοτεινά. Ένα φιλί στα πεταχτά κι ένα άγγιγμα στα κλεφτά. Μια λεξη κι ας μην ειναι καθημερινα. Κι ας εισαι πάλι μακριά. Μια αρχή, σου λέω δε θέλω πολλά.

Πόσα περάσαμε και πόσα ξεπερασαμε. Τα αφήσαμε στο παρελθόν και προσπέρασαμε. Δε σου κράτησα ποτέ κακια και ξέρω πως δε μου κράτησες κι εσύ. Δεν ήταν ώρα τότε για τέτοιες κουβέντες το ξέρω το ξέρεις κι εσύ.
 Ίσως να μην είναι ούτε τώρα, δεν είναι η καλύτερη στιγμή. Μα ξέρω είναι η ώρα για μια αλλαγή. Ίσως να είναι η ώρα για να τελειώσει μια και καλή. Ίσως θα μείνει πάντα άλλη μια ξεχασμένη πληγή. Ίσως να μην έβγαινε ούτως ή άλλως πουθενά. Ίσως και να βγαίνε σε πράγματα πολλά. Μια δυνατή φιλία και καλα. Ποιος ξέρει; Δε θα μάθω. Θα μου πεις πως το παίρνω πολύ σοβαρά, να τσιλαρω,να το δω λίγο πιο χαλαρά, να μην ασχολούμαι άμα δε μ'αρέσει αυτή η συμπεριφορά. Πως ετσι ειμαι γενικα μη με κραζεις ξανα. Μη τα παίρνεις θα μου πεις όλα τόσο προσωπικά.
Μα θα ερχόταν η ώρα να τελειώσει αυτό, η ώρα που το αντίο θα ήταν οριστικο. Θα χανομασταν και παλι διχως γυρισμο. Δε θέλω πια το μέτριο και το ντεμι. Έχω μάθει να ζω για το πολύ και όπου βγει. Ότι νιώθω προτιμώ να πω, και μετά ας χτυπηθώ. Στη ζωή έχω μάθει όλα είναι περαστικά, στο χέρι μας είναι να τα κρατήσουμε κοντά. Εμείς ορίζουμε που θα βγει και γιατί, ο καθένας είναι αλλιώς, δεν υπάρχουν κανόνες σε κανένα χαρτί. Μα όταν κάτι το θέλεις πολύ, δε το αφήνεις να χαθεί γιατί δε θα ξανάρθει. Είμαστε και οι δύο άνθρωποι της στιγμής, τα μεγαλύτερα μαθήματα αυτά της ζωής.
Και κάπως έτσι κλείνει το στορυ, μα θα είναι δική σου ή απόφαση να βάλεις ένα τέλος, και δε χρειάζεται να ακούσω σόρρυ. Θέλω να μου το πεις καθαρά, χωρίς να σκέφτεις, "δε θελω να σε πληγωσω ξανα" κι αλλα τέτοια τυπικα. Ειναι πραγματα απλα. Αν δε νιωθεις τιποτα και θελεις μονο να περνας μιας στις τόσες καλα, πες το ξεκαθαρα, μη μου γαμησεις πάλι τη καρδιά. Φύγε αν θες, θα κοιτάζω τη πλάτη σου ξανά, αυτή τη φορά θα κλαίω πιο σιωπηλά. Δε θα κοιτάξεις πίσω το ξέρω καλά. Μα πες το αυτή τη φορά.  Δε ξέρω αν νιώθεις γλυκιά μου αμαρτία μα ότι κι αν είναι να το πεις τώρα είναι η ευκαιρία.
Εσύ και οι στιγμές μας, όσες είχαμε κι όσες δε ζήσαμε, εστω κι αν μείνεις ένα απωθημένο θα είσαι πάντα το πιο λατρεμένο απαγορευμένο. 

The Essence of Friendship

I was always a firm believer that truth always would be triumphant in any situation. I wanted to be as truthful as I could in a distorted mirror full of lies and cracks called ''our world.'' Everyone lies, no exception. Everyone lied at some point in life, still lies and will lie as life goes on. Surely there are people who lie less than the average but a lie is still a lie no matter what reason there may be behind it, important or not, a lie is still a lie. The same can be said for many things such as death for example. You don't how somebody died. You care that they did and they are no more in your life. You may say that you care about the cause of death and there can be extreme cases but the final result is the same and that's what hurts the most. They are gone. Same with relationships or any other kind of social interaction. When something is missing, you don't care how it went away, you care that you can't have it anymore. In the case of lies, the thing missing is trust. Trust is a pivotal foundation for friendship and relationships in general. Some people believe that friendship is a ''holy'' thing to have. Something that must not be broken in any way because friendship is THAT important to them. They also think that every single human being they meet thinks the same way as them. Especially their friends. They firmly believe that their friends have the same point of view as them, just because they are friends.

It can be argued that the more you have in common with someone, the better the relationship. I always disagreed with that opinion as I thought that the things you don't have in common challenge each other's minds and make you a better person. Friendship is about challenging times, sad moments and tornadoes. Everyone can be good while everything is nice and sunny. True friendship is a test of time and hardship. It's the fact that you can accept all the bad behaviours your friend has and truly love him for who he is. Of course this is a statement that should never exceed normal situations. Extremely bad habits are no good.

I for example can't be with someone else for long periods of time and that is why I never went for a holiday trip with a girlfriend or friend. This is my bad habit which is not extreme but can be somewhat annoying. Obviously, this habit prohibits me of having too many friends thus making me not so popular. Yet, I got like 10 and that's enough for me. Ten people who accepted this habit and other stupid things and became friends with me throughout my life. That's what friendship is in my opinion. To know that someone has a certain problem yet accept that problem and make him a better person through your friendship. The sole fact that my best friends does not have this habit makes him quite different from me, illustrating my second point. When you have less things in common with someone yet you work well together it's better than you being 90% the same with your friend and working well together. For when hardships come, that supposed good friendship is going to be destroyed for no reason at all. But, I don't wanna be completely biased here and say that every single friendship like the above is not a real friendship. I've seen many people who are almost twins concerning their behaviours and they are doing quite good.

I believed that friendships were a ''holy'' thing to have in your life. Until everything crashed and reality kicked in. No friendship is holy, people will come and people will go until at some point some will stay and that is it. Nothing more, nothing less, just a simple term defining that some people will be there. Everyone has their own reasons when they leave or stay. They may like you for what you really are or run away when they actually see the real you. There is a saying about relationships in general. ''People have 3 masks. One of them is for their family, the second is used for their friends and significant others and the third one is for them to use and them alone." I believe this saying to be true. There are secrets that we keep from our family that only our friends or romantic relationships only know and the opposite and behaviours we only express while being with these people. Yet, there is this third mask or secret or however you want to call it that only we know. Only we know who we truly are. Everyone else might know a good percentage of it or others may know nothing but only we know what light and darkness we hold inside.

But how could someone know 90% of who we truly are?  Through the hardships and tests I stated above obviously. The closer you come to someone through hard times the more that someone knows about you and the same can be said for you. They are more knowledgeable about you and you are more knowledgeable about them and you know what they say. ''Knowledge is power.'' Friendships is basically you, giving power to someone else while they do the same. You hold power over them and they hold power over you. The specifics of the power are determined by who knows more about the other. If I know nothing about my friend but he knows everything about me I hold no power over him. While the term of friendship could be explained by two people going through bad times together and smiling the essence of friendship is far more dangerous yet captivating.  The essence of friendships is holding this tremendous amount of power over someone's life and feelings yet choosing to do nothing to hurt them but to use the power you have to create a better version of that friend you met long ago and develop along with him or her.  

I'll leave you with a question that always haunted my mind. Almost everything we do holds a risk. When you pick up a glass for example it might slip and fall thus breaking in pieces. It is a risk but it is not a huge one. The question is:

Is giving that much power to someone worth the risk?

What Matters In The End

She stood there, on the other side of the road, watching him. Her eyes had a blank stare, a haunting gaze that could petrify.  "That is what matters in the end", he whispered to himself. He looked at her full of anger and sadness. Lost in his thoughts with his eyes fixed on her. He couldn't look anything but her. Small drops of water coming down on their heads. It was like heaven wanted them to cool down and relax so they could see their self destruction. A fatal attraction that was never going to be good for anyone. That's what she thought about them. A heaven sent gift was the verdict for the opossite side. A blank page that never existed and the most wonderful yet short memories combined together. In his fist he carried the dream he had for both of them. However, her fists were open for the rain to wash away. He wanted her to know that she could grant her wishes. Fight for her. No matter how far away he was or how difficult the goal may be. He wanted her to know that but the wind was too loud for her to hear his whisper.

The rain blurred his vision more and more but he didn't want to open his fists. "As time has passed little by little, I have come to realize that nothing of what I'm seeing is real. At least I think so." He stated nervously. His vision blurred even more, at the point where he couldn't see her face anymore. He wanted to see her past-her now and future to come. He wanted to be there to protect her. Mostly, to protect her from herself. To stop the crying and self loathing. To stop the pain and her guilt. To hold her once again in his arms and captivate her with his words. That's all he ever had. Words to fend the pain away and heal her wounds but deep inside him he knew- words are never enough. Nothing is good enough but all he could do is try and try again until the words reach her ears through the dreadful wind that was blowing. He could see his world twisting and twisting without an end in sight. A fade laughter could be heard from the other side as the rain kept  falling on him, making him weak.

He opened his fists to wipe away the rain from his eyes and there was nothing on the other side. All this time it was just him and his dream that just let go thus wiping away the weakness he had, waging war with himself once again. It was always him, just him and nobody else. A mirror with two sides. One blinded by a noble cause and a second one full of savage instincts and nightmares. A hellish symphony shifting from major to minor cords.

"Τhat's the only thing that matters in the end." He said once again.

"Nothing matters in the end."

Τhe Curse He Always Wanted

Life can sometimes be beautfiul. On the other hand there are times that life can be extremely cruel. For years he tried to avoid a certain question that was hautning his mind for years. Yet, no matter how fast he ran the question seemed always able to catch up. This awful question, chasing him for years and years. His stamina giving up on him rapidly. He thought he was at the at the final straight of the race. He thought he was going to win it. In the last few meters he realised that there is no avoiding it, no winning. A false hope created by his own mind to keep him sane all this time. The good thing about hope is that it makes you a better version of your self. The bad thing about it is that when hope fades you have nothing to grab as you are falling into a pit of self despair. Slowly but steadily this despair was coming his way.

He could see the darkness closing in, ever increasing in speed. He was torn between acceptance and denial of that darkness. He was there once, what could go wrong? However, how easy would it be to adapt in his own loneliness again? Ιs this actually the way it is going to end? He thought to himself. One question after another bombarding his mentality. Is this thing how supposed to end? Does he really deserve no love at all after all? Τhe fact that he was not going to win the race was the answer. The confirmation of his question and the end of his torment. Αt least there is a silver lining- he said and a small grin was created on his face. Ηis pace decreased as he looked above his shoulder, ready and bracing for impact. No seatbelt needed! He shouted as the shadows creeped closer. His arms opened and the grin became bigger. He was ready and he knew it. He understood at last that this was his true self. His true nature and there was no way around it. No escape, no race, no way out. This was his destiny, what he was meant to be. As dark as his worst nightmares and as cruel as life itself. Hell reincarnated and more devious than ever. It's not like he was ever given a choice. Only the illusion of it. A fade voice could be heard inside the shadows calling him out. "What did you actually think it was gonna happen"? Said the voice in an ironic tone. He didn't dignify it with an answer. Instead he stared right into the abyss full of confidence ready to accept whatever that darkness held inside all this years that was suppressed. He gave up so much along the way. Lost so many things and feelings. It was time for him to gain something back even though that something coulb be the worst thing until now. Ηis old gift and his favorite curse all in one. The curse he relentlessly tried to get rid of through sleepless nights and tons of alcohol. The curse that loved him obsesively all this time and never let him go throughout his  life. Hope on the other hand always let him down. Leaving the moments it needed it the most. Leavin him hanging by a thread, in fear for his life and what he will become in the future.

The darkness was always there. Always reliable. The darkness was the one who took him home. Gave him a refuge and let him heal, become stronger and smarter. Like a crazy girlfriend always watching in the backgroung waiting for the right time to come and play her cards the right way. SHE was there when his hands were shaking from the fear of loss. SHE was there when he lost everything and gave him something to fill the void. He gave him more void as there is no void to fill if you do not feel anything. SHE raised him from a small wolf to a lone black one. In need of no one else but himself. Even when he rejected her she was still there for him. Watching closely every move he took. SHE was the ugly truth about the world he never accepted to see. In his defence everyone would prefer to blind themselves from that kind of uglyness. He couldn't stand it. So much pain around him and inside his soul. He wasn't able to handle all these negative feelings SHE gave him but SHE gave these feelings for a reason. So he could see that whatever happens, he would always going to be alone. No matter how good things would go, everything will be set to crumble in pieces at some point and he would always go back right where he began- being alone.

As the shadows drew closer and he felt HER touch, he smiled even more. "Feelings are like a wine bottle", he whispered. "When you open it, it may be the best wine you have ever had but when you let it open it loses taste. The feelings disappear in thin air and then there is nothing but an empty bottle to keep you company". Τhe darkness engulfed him even more and voices of despair and loneliness could be heard inside the endless void of it. Life may be cruel sometimes but it is time to show life how cruel his obedient little puppet can get, he said as he faded into the black.

When I met you again

She looked from her window mesmerized from the majestic view. Everything looked so unfamiliar and strange even though she looked from the same position everyday for about four years. Recalling a most dark memory from a most unfriendly corner of her mind was enough to tear her up momends later. She could resist but she chose to give her last part of her soul to his touch. She couldn’t resist to the memories any more, she let herself free and she sank to her sorrow. Everything changed throughout the last year, everything still changes but she can’t accept it… She clenched her fist and continued her thoughts, her eyes were red from her sorrow and the tears were like the rivers, unstoppable…

She gave 6 years to someone that she chose to leave behind because she was too scared to get through the pain that he gave to her, too fragile for his unstable hands though too right for him. She could read him like an open book and he could calm her down with a single loving and caring look. But she left him anyway, she run away from her feelings; it was what she knew to do best. She convinced herself that she got over him and continued her life making new relationships and scattered her into cheap feelings with cheap persons whose names even were not worthy for her to remember.

A year later, when she came back to her home town she decided to meet him up with the illusion that she wouldn’t mind it at all. Oh dear Lord; little did she know at how wrong she was.. He was there staring of her thinking how beautiful she was. He was crying and she wanted to take him into her arms, she wanted to take his pain and make him hers. But she couldn’t. She decided to play a role but as always, the joke was on her. He wanted to meet her again and she accepted because it was something that she also wanted. They went at a bay and sat down somewhere that it doesn’t matter. He had her into his arms and she felt that she was at home. What a peculiar creatures we are, only when we lose someone we understand their true impact on our lives.The background was full of music, she was staring him in the eyes while a certain song made the moment special. It was the ‘’Mind if I stay’’ of Kadebostany. She had him in her arms, her heart was beating eagerly. She wanted so much to kiss him and be one with him and her wish came true after a while. As he was looking at her beautiful blue eyes she told her that he wanted to kiss her. So she grabs the moment and kissed him. And then they were one, he made love to her...  but he didn’t want anymore to have her in his life. You see, soon enough he was about to begin his new life in Athens and she was something like a burden because he wanted to move on, live his magnificent life away from here. Having sex with differed women; be with differed women and having her into his way he couldn’t do these kind of things.

It was such a difficult situation for a fragile human being like her, she was pouring her heart out to him and he was returning the flavor with bland and meaningless words. She looked again out. For a moment, for this particular and single moment she thought to jump from her balcony and give an end to everything that she was living. She was mow certain that he won't come back,despite her needing him so much in her life. He told her that for him she weren’t his little girl anymore, that special and pure little girl and that he won’t come back for her, not any more. She was heartbroken, she felt completely alone. As she was sitting near the window she was reading again and again his texts. She wanted to go visit him in Athens for one more last time.For one last time, she wanted these last few moments with him so badly. He promised this last hug, this last kiss, these last 5 days with him. But his promises were nothing more than a beautiful lie. He wanted to go away and she were heartbroken. She left him because she felt unwanted then, he left her now because he wanted to live this great bachelor life that he were leaving for at least one year; spending no more than a week with women that were too easy for him… She looked for one more time through the window, it was now dark outside. She touched her chest feeling the emptiness of her existence and then she decided to follow this darkness as it was the only relief from her pain.

 https://www.youtube.com/watch?v=wsAW1RL1VLs

Κατεδάφιση και Ανακαίνιση

Πάντα θεωρούσα τις σχέσεις πολύ απλές. Λίγη επικοινωνία, λίγη εμπιστοσύνη και δύναμη και απο τις δύο πλευρές και όλα πάνε καλά. Αυτό βέβαια είναι η δική μου όπτικη γωνία για τις σχέσεις και η αλήθεια είναι πως δεν την έχουν και πολλά άτομα. Διαφορετικοί άνθρωποι φέρουν και διαφορετικές αντιδράσεις. Κάποιοι πέφτουν με την μούρη στον έρωτα, χτίζουν θεμέλια εξ αρχής και φαντάζονται το μέλλον ενώ κάνουν σχέδια μακροπρόθεσμα. Άλλοι επιλέγουν να παραμείνουν κλειστοί και χωρίς πολλά πολλά. Χάος και καταστροφή. Αυτό γίνεται όταν τέτοια άτομα συναντιούνται. Το χάος βέβαια μπορεί να είναι και καλό και άσχημο. Συνήθως όμως, στο τέλος, είναι άσχημο. Δεν είμαι υποστηρικτής των ανθρώπων που θεωρούν πως πρέπει να έχεις ένα εκατομύρριο κοινά για να πετύχει μια σχέση αλλα όταν είσαι απαθής και κρύος, δύσκολο να λειτουργήσει το όλο θέμα. Η μέρα και η νύχτα χρειάζονται η μία την άλλη αλλα η κάθεμια έχει και την ώρα της. Δεν μπορούν να είναι μαζι παρα μόνο να συνυπάρχουν σε μια ζωή που τους έμελε να μην συναντηθούν ποτέ. Κλειστά τα παράθυρα ο ένας και ο δεύτερος να προσπαθει να τα ανοίξει.

Ο επιμένων νικά λένε αν και ποτέ δεν συμφωνούσα. Γιατί να προσπαθήσεις για κάποιον που σε έχει κλειδωμένο έξω; Εδώ περιπλέκονται τα πράγματα. Προφανώς τα συναισθήματα κάποιου τον κάνουν και προσπαθεί. Δεν σκέφτεται αν είναι μάταιο ή όχι. Εδώ μπαίνει το κλισέ του καλύτερα να προσπαθήσεις παρα να το μετανιώνεις για πάντα. Σταυροφορία στο όνομα μιας αγάπης λοιπόν και ας χυθεί και αίμα. Μια αλλαγή σκηνικού προς το ψέμα. Όλοι μας έχουμε πεί και ακόμα λέμε ψέματα. Με τα χρόνια κάπως μου την βάρεσε και άρχισα να ψάχνω την απόλυτη ειλικρίνια. Έγινα πιο ωμός σε αυτά που έλεγα χωρίς να βάζω ζάχαρη και τρούφα. Η απόλυτη ειλικρίνια προφανώς και δεν υπάρχει. Σε μια σχέση όμως πρέπει να επικοινωνούμε και να λέμε στον άλλον ότι τον αφορά. Απο το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Πολλά πράγματα θα τα κρατήσουμε για εμάς μα όταν είμαστε δύο και όχι ένας υπάρχει ένα πρόβλημα με αυτό. Ο δεύτερος είναι εκεί για να μοιραστεί το βάρος στις βαλίτσες μας. Όταν τα θεμέλια έχουν χτιστεί και κρατάς μια βαριοπούλα πίσω απο την πλάτη, το σωστό θα ήταν να δώσεις μια μικρή προειδοποίηση για το τι επιφυλάσει το μέλλον. Όχι τίποτα άλλο, αλλά όταν σπάσεις τον πρώτο πυλώνα, τα πάντα θα ακολουθήσουν και τα συντρίμια θα πλακώσουν αυτόν που έμεινε πίσω και χτίζει ακόμη. Μπορεί ακόμα και αν του το πείς να επιλέξει να βυθιστεί με το πλοίο και τελικά να μείνει πίσω μα τουλάχιστον θα το ξέρει και θα προετοιμαστεί ψυχολογικά.

Το αόριστο είναι τρομακτικό και το ξαφνικό ακόμα χειρότερο. Η συνήθεια έχει δύο όψεις. Κάποιοι την λένε βαρεμάρα χωρίς να καταλαβαίνουν πως όταν χωρίζεις αυτό είναι που σε πονάει πιο πολύ. Το γεγονός οτι χάθηκε ένα κομμάτις της ζωής σου το οποίο δεν ήταν απαραίτητα το πιο σημαντικό η το καλύτερο μα κάτι που είχες συνηθήσει και ήξερες πως θα ήταν εκεί. Το συναίσθημα της ασφάλειας που τόσο πολύ έχεις ως δεδομένο και ο ήχος αυτού να σπάει. Αυτό πονάει. Αυτό το γαμημένο μήνυμα που λάμβανες κάθε πρωί και τώρα λείπει. Η φωνή στο τηλέφωνο που σου έλεγε πάμε βότλα οι δυό μας σημερα. Προφανώς και δεν μειώνω κανέναν απο τους δύο αλλά ρεαλιστικά αυτό είναι που σε τρώει. Γιατί στην τελική, άμα αγαπάς κάποιον τον αγαπάς όπου και να είναι. 'Οπως ανέφερα και πιο πάνω όμως το ξαφνικό είναι ακόμα χειρότερο. Πάνω απο όλα γιατί δεν είχες τον χρόνο να προετοιμαστείς. Βομβαρδισμος απλών αλλά άπονων πληροφοριών και μένεις απλά να κοιτάς τον κόπο σου να γκρεμίζεται απο το πουθενά. Ό χρόνος αντίδρασης μικρός έως και μηδαμινός και ένας καταραμένος κόμπος στον λαιμό που σε αποτρέπει να φωνάξεις ότι νιώθεις μέσα σου. Ένα συναίσθημα μεταξύ λύπης και θυμού καθώς μένεις αβοήθητος και σιγά σιγά αποδέχεσαι πως κάτι που θεωρούσες καλο τελείωσε, πριν κάν αρχίσει. Τέτοιες στιγμές σε κάνουν να αναρωτιέσαι πολλά πράγματα. Τι θα μπορούσες να είχες κάνει διαφορετικά και αν θα είχε καν σημασία. Η πιο άσχημη σκέψη παρόλα αυτά είναι αυτό το: "Τσάμπα προσπάθησα και καλύτερα να μην ξαναπροσπαθήσω για κανέναν".

Στο τέλος όμως αυτή είναι η όλη μαγκιά. Εκεί φαίνεται η ποιότητα του ανθρώπου. Η ικανότητα στο να βλέπει τα πάντα να καταρρέουν και παρόλα αυτά να είναι έτοιμος να αρχίσει απο την αρχή το χτίσιμο πριν προλάβουν να πέσουν τα συντρίμια στο έδαφος.