Όλοι περνάμε δυσκολίες. Κάπιοι μένουν κολλημένοι στο παρελθόν και άλλοι αποφασίζουν πως έφτασε η στιγμή επιτέλους να το αφήσουν πίσω τους. Μπορεί να ακούγεται εύκολο αλλά δεν είναι.
Συγκεκριμένα για μένα ίσως να είναι ότι πιο ψυχοφθόρο έχω κάνει τα τελευταία 5 χρόνια, 5 χρόνια γεμάτα αναμνήσεις και στιγμές, άσχημες, όμορφες, χαζές και μερικές φορές γεμάτες ψέμα. Όλες αυτές οι στιγμές όμως με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Ίσως αυτό που είμαι να είναι κακό, ίσως και όχι. Το μόνο σίγουρο όμως είναι πως είμαι άνθρωπος, που μια στο τόσο στεναχωριέμαι.
Τον τελευταίο χρόνο διάβαζα σκληρά για να προετοιμαστώ. Λόγω κάποιων εξωτερικών ερεθισμάτων και πιο πολύ κάποιων εσωτερικών, όπως το όνειρο μου να γίνω δικηγόρος, αποφάσισα να γραφτώ σε ένα πρόγραμμα προετοιμασίας για την Αγγλία. Με τα πολλά, πολλά κατάφερα να περάσω στο πανεπηστίμιο που ήθελα και επιτέλους ήμουν χαρούμενος. Οχι επειδή θα φύγω, κανείς δεν θέλει να φύγει απο την χώρα του όσο και να μην ταιριάζει με την ιδεολογία της αλλά επειδή υπάρχουν πράγματα που απελπισμένα θέλω να αφήσω πίσω μου και τι καλύτερο απο μια αλλάγη χώρας. Dont get me wrong, προφανώς και δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος που το άρχισα όλο αυτό. Δεν βασίζεις ένα όνειρο πάνω σε αναμνήσεις. Πόσο μάλλον αν αυτές είναι άσχημες. Απλά αυτό ήταν ένας παραπάνω λόγος να προσπαθήσω πιο σκληρά απο ότι θα προσπαθούσα αρχικά. Τώρα θα μου πείς...Γιατί είσαι ακόμα κολλημένος μετά απο 3 χρόνια στις κακές αναμνήσεις. Well...Είναι αρκετά δύσκολο να λείπουν άτομα απο την ζωή σου που χωρίς αυτά δεν θα μπορούσες να φανταστείς την ζωή σου. Πάντα μου την έδινε λιγάκι η ανθρώπινη φύση. Σε μια φάση της ζωής σου θα δεθέις με κάποια άτομα και θα νιώθεις πως χωρίς αυτά δεν είσαι τίποτα. Στην δεύτερη φάση τελικά φεύγουν και σε αφήνουν να αναρωτιέσαι ποια η αξία της ζωής και μετά μπαίνει στο παιχνίδι η ψυχολογία και το άρνηση/αποδοχή. Βέβαια μέχρι την αποδοχή υπάρχουν και άλλα βήματα αλλά εν τέλει φτάνεις εκεί που θέλεις. Ο καθένας τα περνάει διαφορετικά και σίγουρα όλοι θα το περάσουν. Τα πάντα είναι ρευστά ακομα και ο ίδιος μας ο εαυτός.
Πριν με πείς αρνητικό και πεσιμιστή να υπερασπιστώ τον εαυτό μου λέγοντας πως είμαι ρεαλιστής (ότι λέει κάθε πεσιμιστής ever) και πως ισχύει. Ο χειρότερος εχθρός μας συνήθως είναι το χαζό μυαλό που απλά δεν θέλει να αφήσει πράγματα. Αφήστε την καρδιά ήσυχη, δεν φταίει σε τίποτα. Το μεγάλο μάστερπλαν του μυαλού την έδεσε σε μια πλεκτάνη. Για να αποδεχθείς τα πράγματα τελικώς, πρέπει να ξεφύγεις απο την βαρύτητα μιας μαύρης τρύπας. Πιστεύω όλοι έχουμε μια τέτοια, έρχεται σε διαφορετικές μορφές και κάποιες απο αυτές σε τραβάνε λιγότερο η περισσοτερο μέσα τους. Υπάρχει και το άλλο σενάριο που απλά αφήνεσαι μέσα τους και τα παρατάς (αισιοδοξία incoming), ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΣΩΣΤΟ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΜΕ? Όοοοοχι βέβαια! Κάπου εκεί μπαίνει το εγωιστικό κομμάτι που σε κάνει να νιώθεις νευριασμένος/η ακόμα και για την γάτα που δεν κάθεται σωστά. Έτσι είναι η αποδοχή πιστεύω...Νευριασμένη. Νευριασμένη για όλα τα χρόνια που πήγαν χαμένα μέσα σε αυτή την τρύπα. Για όλα αυτά τα βράδια του χαμένου ύπνου, της στεναχώριας και της τρέλας. Για όλα αυτά τα βράδια που κοιτούσες το ταβάνι και του μιλούσες, λές και θα απαντούσε. Άρχες σχιζοφρένειας λέγεται αυτό φίλε/φίλη αναγνώστη/ια. Όλοι το έχουμε, κανείς δεν το παραδέχεται. Άλλοι μιλάνε στο ταβάνι, άλλοι στην τηλεόραση και άλλοι γράφουνε σε μπλόγκ και κάνουν και όλα τα προηγούμενα.
Η αποδοχή όμως αργότερα γίνεται ίσως απο τα πιο ομορφότερα συναισθήματα κατα την γνώμη μου. Αυτό το συναίσθημα της ελευθερίας, της ψυχικής ελευθερίας, της ανωτερώτητας, της λέξης επιτέλους είμαι καλά. Νιώθεις πως μπορείς να ανέβεις κάπου ψηλά και να βγάλεις λόγο για παγκόσμια ειρήνη και άλλα τέτοια ουτοπικά. Το πόιντ όμως είναι πως έτσι νιώθεις και ως γνωστόν ό,τι νιώθεις αντικατροπτίζεται προς τα έξω. Αυτοπεποίθηση και τα μυαλά στα κάγκελα με λίγα λόγια. Κάπου εδώ ξέρεις πως όλα θα πάνε καλά και αρχίζεις να προετοιμάζεσαι για τα επόμενα άσχημα που θα σε γονατίσουν. Η κλισέ φράση: Δεν μετράει πόσες φορές θα πέσεις αρκεί να σηκώνεσαι, μπορεί να είναι overused μέχρι αηδίας και να ακούγεται παντού αλλά είναι αρκετά αληθινή. Έτσι και εγώ έφτασα σήμερα...μετά απο 3μιση χρόνια να αποδεχθώ ό,τι έγινε και να προχωρήσω. Να βγώ απο την δικιά μου "κακιά" βαρύτητα που με κρατούσε κάτω και να την κοιτάξω με χαμόγελο σαν να μην έγινε τίποτα. Να την συγχωρήσω και να πώ εις το επανιδείν. Όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει και η δικιά μου καινούρια πόρτα είναι ανοιχτή εδώ και καιρό και περιμένει να μπώ μέσα και να ανοιξω επιτέλους το φώς.
Συγκεκριμένα για μένα ίσως να είναι ότι πιο ψυχοφθόρο έχω κάνει τα τελευταία 5 χρόνια, 5 χρόνια γεμάτα αναμνήσεις και στιγμές, άσχημες, όμορφες, χαζές και μερικές φορές γεμάτες ψέμα. Όλες αυτές οι στιγμές όμως με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Ίσως αυτό που είμαι να είναι κακό, ίσως και όχι. Το μόνο σίγουρο όμως είναι πως είμαι άνθρωπος, που μια στο τόσο στεναχωριέμαι.
Τον τελευταίο χρόνο διάβαζα σκληρά για να προετοιμαστώ. Λόγω κάποιων εξωτερικών ερεθισμάτων και πιο πολύ κάποιων εσωτερικών, όπως το όνειρο μου να γίνω δικηγόρος, αποφάσισα να γραφτώ σε ένα πρόγραμμα προετοιμασίας για την Αγγλία. Με τα πολλά, πολλά κατάφερα να περάσω στο πανεπηστίμιο που ήθελα και επιτέλους ήμουν χαρούμενος. Οχι επειδή θα φύγω, κανείς δεν θέλει να φύγει απο την χώρα του όσο και να μην ταιριάζει με την ιδεολογία της αλλά επειδή υπάρχουν πράγματα που απελπισμένα θέλω να αφήσω πίσω μου και τι καλύτερο απο μια αλλάγη χώρας. Dont get me wrong, προφανώς και δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος που το άρχισα όλο αυτό. Δεν βασίζεις ένα όνειρο πάνω σε αναμνήσεις. Πόσο μάλλον αν αυτές είναι άσχημες. Απλά αυτό ήταν ένας παραπάνω λόγος να προσπαθήσω πιο σκληρά απο ότι θα προσπαθούσα αρχικά. Τώρα θα μου πείς...Γιατί είσαι ακόμα κολλημένος μετά απο 3 χρόνια στις κακές αναμνήσεις. Well...Είναι αρκετά δύσκολο να λείπουν άτομα απο την ζωή σου που χωρίς αυτά δεν θα μπορούσες να φανταστείς την ζωή σου. Πάντα μου την έδινε λιγάκι η ανθρώπινη φύση. Σε μια φάση της ζωής σου θα δεθέις με κάποια άτομα και θα νιώθεις πως χωρίς αυτά δεν είσαι τίποτα. Στην δεύτερη φάση τελικά φεύγουν και σε αφήνουν να αναρωτιέσαι ποια η αξία της ζωής και μετά μπαίνει στο παιχνίδι η ψυχολογία και το άρνηση/αποδοχή. Βέβαια μέχρι την αποδοχή υπάρχουν και άλλα βήματα αλλά εν τέλει φτάνεις εκεί που θέλεις. Ο καθένας τα περνάει διαφορετικά και σίγουρα όλοι θα το περάσουν. Τα πάντα είναι ρευστά ακομα και ο ίδιος μας ο εαυτός.
Πριν με πείς αρνητικό και πεσιμιστή να υπερασπιστώ τον εαυτό μου λέγοντας πως είμαι ρεαλιστής (ότι λέει κάθε πεσιμιστής ever) και πως ισχύει. Ο χειρότερος εχθρός μας συνήθως είναι το χαζό μυαλό που απλά δεν θέλει να αφήσει πράγματα. Αφήστε την καρδιά ήσυχη, δεν φταίει σε τίποτα. Το μεγάλο μάστερπλαν του μυαλού την έδεσε σε μια πλεκτάνη. Για να αποδεχθείς τα πράγματα τελικώς, πρέπει να ξεφύγεις απο την βαρύτητα μιας μαύρης τρύπας. Πιστεύω όλοι έχουμε μια τέτοια, έρχεται σε διαφορετικές μορφές και κάποιες απο αυτές σε τραβάνε λιγότερο η περισσοτερο μέσα τους. Υπάρχει και το άλλο σενάριο που απλά αφήνεσαι μέσα τους και τα παρατάς (αισιοδοξία incoming), ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΣΩΣΤΟ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΜΕ? Όοοοοχι βέβαια! Κάπου εκεί μπαίνει το εγωιστικό κομμάτι που σε κάνει να νιώθεις νευριασμένος/η ακόμα και για την γάτα που δεν κάθεται σωστά. Έτσι είναι η αποδοχή πιστεύω...Νευριασμένη. Νευριασμένη για όλα τα χρόνια που πήγαν χαμένα μέσα σε αυτή την τρύπα. Για όλα αυτά τα βράδια του χαμένου ύπνου, της στεναχώριας και της τρέλας. Για όλα αυτά τα βράδια που κοιτούσες το ταβάνι και του μιλούσες, λές και θα απαντούσε. Άρχες σχιζοφρένειας λέγεται αυτό φίλε/φίλη αναγνώστη/ια. Όλοι το έχουμε, κανείς δεν το παραδέχεται. Άλλοι μιλάνε στο ταβάνι, άλλοι στην τηλεόραση και άλλοι γράφουνε σε μπλόγκ και κάνουν και όλα τα προηγούμενα.
Η αποδοχή όμως αργότερα γίνεται ίσως απο τα πιο ομορφότερα συναισθήματα κατα την γνώμη μου. Αυτό το συναίσθημα της ελευθερίας, της ψυχικής ελευθερίας, της ανωτερώτητας, της λέξης επιτέλους είμαι καλά. Νιώθεις πως μπορείς να ανέβεις κάπου ψηλά και να βγάλεις λόγο για παγκόσμια ειρήνη και άλλα τέτοια ουτοπικά. Το πόιντ όμως είναι πως έτσι νιώθεις και ως γνωστόν ό,τι νιώθεις αντικατροπτίζεται προς τα έξω. Αυτοπεποίθηση και τα μυαλά στα κάγκελα με λίγα λόγια. Κάπου εδώ ξέρεις πως όλα θα πάνε καλά και αρχίζεις να προετοιμάζεσαι για τα επόμενα άσχημα που θα σε γονατίσουν. Η κλισέ φράση: Δεν μετράει πόσες φορές θα πέσεις αρκεί να σηκώνεσαι, μπορεί να είναι overused μέχρι αηδίας και να ακούγεται παντού αλλά είναι αρκετά αληθινή. Έτσι και εγώ έφτασα σήμερα...μετά απο 3μιση χρόνια να αποδεχθώ ό,τι έγινε και να προχωρήσω. Να βγώ απο την δικιά μου "κακιά" βαρύτητα που με κρατούσε κάτω και να την κοιτάξω με χαμόγελο σαν να μην έγινε τίποτα. Να την συγχωρήσω και να πώ εις το επανιδείν. Όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει και η δικιά μου καινούρια πόρτα είναι ανοιχτή εδώ και καιρό και περιμένει να μπώ μέσα και να ανοιξω επιτέλους το φώς.
No comments:
Post a Comment