Όνειρα ή Στόχοι;

Ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς είναι να έχεις όνειρα. Να έχεις όνειρα  έλεγαν, να διαβάσεις για να τα κάνεις πραγματικότητα. Μα δεν υποτίθεται οτι τα όνειρα δεν είναι πραγματικά; Δεν υποτίθεται πως μένουν για πάντα ανεκπλήρωτα; Για αυτό δεν λέγονται όνειρα; Αν ήταν έτσι θα τα λέγαμε στόχους ή μήπως κάνω λάθος; Αυτή η ελληνική ιδεολογία του δούλευε μπάς και ζήσεις και ζήσε για να δουλεύεις με είχε δηλητιριάσει αρκετά μπορώ να πώ μέχρι που άρχισα την προετοιμασία της νομικής και κατάλαβα πως δεν υπάρχουν όνειρα. Υπάρχουν στόχοι. Η λέξη όνειρο χρησιμοποιείται ως τρόπος αποφυγής να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις και τόσο καιρό φοβάσαι. Δεν γίνομαι επιθετικός μιας που και εγώ όνειρα τα έλεγα και εγώ ήμουν τρομαγμένος. Καινούρια χώρα, καινούρια ζωή, διαφορετική γλώσσα που όσο καλά και να ξέρεις ποτέ δεν θα την χρησιμοποιείς με την ίδια ευκολία, το άγχος των εξετάσεων και η αβεβαιότητα για το μέλλον. Όχι μόνο φοβόμουν, έτρεμα. Αλλά όπως είπα και πριν: Never give up ρε γαμώ. Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί μπορείς και θα το κάνεις. Γιατί οχι;

Ό καθένας έχει διαφορετικούς στόχους η όνειρα στην ζωή του αλλά όλα συναντιούνται σε ένα κοινό σημείο. Το σημείο αυτό πάντα το φανταζόμουν σαν μια μικρή κούκλα απο το SAW να με ρωτάει: Do you want to play a game? Σε αυτό το σημείο έρχονται άνθρωποι κάθε μέρα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Imagine that.... Στοιχηματίζω πως δεν το είχες σκεφτεί ποτέ έτσι. Αν το είχες σκεφτεί τοτε καλως ήρθες στο κλάμπ της υπερ-ανάλυσης. Πίσω στο θέμα μας. Όταν έρθει ο καιρός για να απαντήσεις, σκέψου καλά. Αν είσαι λιγουλάααακι υπερ αναλυτικός σαν εμένα κάτσε σκέψου όλες τις πιθανότητες που μπορει το μυαλό σου να σκεφτεί, τα ρίσκα, τα υπέρ και τα κατά και κάθε πιθανό σενάριο που μπορεί να εκτυλιχθεί στις άπειρες παράλληλες διαστάσεις. Αν είσαι νορμάλ απλά σκέψου και ρώτα τον εαυτό σου. Αξίζει να είσαι στάσημος; Αξίζει να μην πέρνεις πρωτοβουλίες; Αξίζει να φοβάσαι; Να φοβάσαι το διάβασμα, την προσπάθεια, την σκληρή δουλειά; Αξίζει να μένεις εκεί απλά επειδή θέλεις να βγείς για καφέ αντι να πάς παραδείγματος χάρη στο γυμναστήριο ή κάπου αλλού; Γιατί να φοβάσαι την κούραση ενώ στο τέλος του δρόμου ίσως να βρίσκεται η ζωή που πάντα ονειρευόσουν;

 Και αν αποτύχω; Αυτή θα ήταν 100% η ερώτηση άμα μπορούσες να μου μιλήσεις και να ρωτήσεις πως μπορώ και αραδιάζω τέτοιες ασυναρτησίες χωρίς να ξέρω. Και αν αποτύχεις τι; Τι έγινε; Εκτος και άν είσαι ο πρόεδρος των ΗΠΑ και σου είπαν να μην πατήσεις αυτό το μεγάλο κόκκινο κουμπί και τελικά απέτυχες, τότε δεν έχεις πρόβλημα. Προφανώς και δεν θέλω να υπονομεύσω τους στόχους σου. Γιατί για σένα ο στόχος που έχεις ίσως να φαίνεται σαν το παραπάνω σενάριο και αυτό ακριβώς θέλω να θήξω. Δεν είναι έτσι. Έτσι φαίνεται. Φαίνεται έτσι γιατί υπάρχει στην μέση ο φόβος. Το θέμα είναι αν θα αφήσεις τον φόβο να νικήσει και να πνίξει άλλο ενα δικό σου όνειρο. Άλλο ένα πράγμα που κάνεις δεν παραδέχεται ποτέ είναι πως όλοι είχαμε μια ευκαιρία και ποτέ δεν κάναμε τίποτα λόγω του φόβου μας. Απο το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Απο το να μιλήσεις σε κάποιον που γούσταρες μέχρι και να απορρίψεις μια δουλειά. Απο  μια άλλη οπτική γωνία όμως, ο φόβος που πνίγει ελπίδες και όνειρα, ό φόβος που παραλύει το σώμα σου τόσο εύκολα, μπορεί απλά να ελεγχθεί και να είσαι εσύ στην άλλη άκρη. Να είσαι εσύ αυτος που πνίγει τον φόβο του και φέρνει στην επιφάνεια ό,τι του έχει κλέψει ο φόβος. Δύσκολο ακούγεται. Είναι όμως; Είναι τόσο δύσκολο; Να πιστέψεις σε εσένα; Να πιστέψεις πως ο άνθρωπος και συγκεκριμένα εσύ έχει την δύναμη να γίνει κάτι καλύτερο; Είναι τόσο δύσκολο να πιστέψεις πως αξίζεις κάτι καλύτερο; Hm...... I dont think so.... Η διαφορά που ξεχωρίζει τον καλό απο τον καλύτερο, είναι πως όταν και οι 2 φτάνουν σε ένα όριο ο ένας θα σκεφτεί πως αυτό είναι το όριο μου και ο δεύτερος απλά θα χαμογελάσει και απλα θα σκεφτεί πως το πραγματικό παιχνίδι τώρα αρχίζει. Τα όρια είναι απλά φανταστικοί τοίχοι που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Για να δείξουμε πόσο άνθρωποι είμαστε, πόσο ευάλωτοι και εύθραυστοι. Ο δημιουργός έχει μεγαλύτερη δύναμη απο το δημιούργημα, ποτέ το αντίστροφο. Η αποτυχία είναι ένα ακόμη βήμα στο να γίνεις καλύτερος, είναι μια ακόμη κίνηση που έχεις στο μυαλό σου, ένα λάθος προς αποφύγη την επόμενη φορά. Μετά απο πολλές αποτυχίες, την στιγμή που απλά θέλεις να πεις...Βαρέθηκα, σιχάθηκα, τα παρατάω και η ερώτηση ξαναέρθει και σε ρωτήσει αν θέλεις να προσπαθήσεις ξανά....Σκέψου... Πόσες κινήσεις ξέρεις; Πόσα λάθη θα αποφύγεις αυτή την φορά: Πόσο πιο ώριμος/η είσαι απο την προηγούμενη φορά; Πόσο πιο εύκολο........ Σαν να παλεύεις με έναν εχθρό που κάνει τις ίδιες κινήσεις. Έναν εχθρό που έχεις μελετήσει τόσο πολύ που δεν υπάρχει η παραμικρή πληροφορία σχετικά με αυτόν που να μην ξέρεις. Έναν εχθρο που απλά θα σπάσει μπροστά σου χωρις καν να τον χτυπήσεις. Και αναρωτιέμαι ξανά....Είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται;

ΗΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜ..............