Αναμνησεις

Περίεργο το πως λειτουργεί το μυαλό μερικές φορές. Μπορεί να περάσουν μέρες, μήνες ή χρόνια και να είναι όλα καλά. Ο ήλιος να λάμπει και εσύ να κάθεσαι σε μια ξαπλώστρα μια καλοκαιρινή μέρα απολαμβάνωντας ένα μοχίτο και ξαφνικά το μυαλό σου να γεμίσει με αναμνήσεις μιας παλιάς ζωής και εποχής. Μια σκληρή μετάβαση στην πραγματικότητα που τόσο καιρό δεν έβλεπες. Λίγο η άρνηση, λίγο τα ποτά, τα ξενύχτια και τα γέλια σε έκαναν και ξέχασες. Θαμμένα μυστικά και ξεχασμένα πάθη ενός έρωτα που δεν λέει να πεθάνει. Μια πίκρα στα χείλη δυνοδευόμενο απο έναν κόμπο στον λαιμό που σχεδόν σου κόβει την ανάσα.

      Συναισθήματα πνιγμένα μέσα σε εγωισμό και αλκοόλ που προσπθούν να αναπηδήσουν, να βγούν στην επιφάνεια και ο κόμπος να γίνεται ολοένα και πιο σφιχτός. Οι επιστροφές έρχονται εκεί που δεν τις προσδοκείς. Έρχονται όταν δεν περιμένεις τίποτα απο αυτές.  Πέρασες καταστάσεις γεμάτες πόνο και δάκρυα, πέρασε ο χρόνος και σταμάτησε το κλάμα και η απορία σου μία: 'Τι να θέλουν αυτές οι επιστροφές''; Τώρα που σταμάτησες να νοιάζεσαι, τι να τις κάνεις;

Δύσκολο πράγμα ο χωρισμός. Δεν είναι λίγο να χάνεις την γή κάτω απο τα πόδια σου. Η προδοσία πονάει όποιος και αν είσαι. Έσπασε το γυαλί, είδες τα πραγματικά, διεστραμμένα είδωλα της σχέσης και τρόμαξες. Τρόμαξες μα έμεινες. Αγάπη είναι να παλεύεις για αυτό που θέλεις. Να γατζώνεσαι και να δινεις την ψυχή σου για μια ακόμα βραδιά. Τι να τον κάνεις τον ενθουσιασμό και τις τρέλες όταν θέλεις απλά κάποιον για να νιώσει το μυαλό σου;

 Πολλές οι ερωτήσεις και οι αναμνήσεις να συνεχίζουν να παίζουν σαν ταινία μικρόυ μήκους στο κεφάλι σου, προσπαθώντας να σε κάνουν να χάσεις τα λογικά σου. Κλείνεις τα μάτια, βάζεις τα ακουστικά στα αυτιά και ανεβάζεις την ένταση, μήπως και πνίξεις τις φωνές που μιλάνε για αγάπες και λατρεμένες νύχτες. Ξέρεις καλύτερα απο το να πέσεις στην παγίδα. Επέλεξες την μοναξιά, γιατί στην μοναξιά υπάρχεις μόνο εσύ. Η σιωπή σκοτώνει καθετί ξεχωριστό και έμαθες να ζείς μέσα της.
Ένα καταφύγιο που ποτέ του δεν θα σπάσει ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις, μιας που η σιωπή σου σε τύφλωσε. Κάθε περιπέτεια, ένα λιγότερο κομμάτι καρδιάς μέσα σου. Τα χάριζες απλόχερα χωρίς να σκεφτείς ούτε μια στιγμή τον εαυτό σου. Μέχρι που δεν έμεινε τίποτα να δώσεις και τίποτα για να κρατήσεις. Η σιωπή μπάζει γιατί είναι κενή. Κενό εσύ, κενή και αυτή.

Όσο οι φωνές γίνονται δυνατότερες απο την μουσική σου καταλαβαίνεις πως δεν έχει νόημα να αρνείσαι αυτά που θεωρείς αδυναμία. Μάταια η αντίσταση κατά των συναισθημάτων. Η θετική πλευρά είναι πως έχεις κάτι ακόμα να δώσεις και στην καλύτερη των περιπτώσεων, να πάρεις κάτι πίσω. Όχι πως σε νοιάζει αλλά η σκέψη του να είσαι πράγματι κενός σε μουδιάζει. Ο χρόνος δεν γιατρεύει της πληγές μερικές φορές. Πάντα άκουγες το κλισέ του '' Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος γιατρός''. Ο ένας και μοναδικός γιατρός της ψυχής έλεγαν, χωρις να σκεφτούν πως μερικές φορές δεν θέλεις να γιατρευτείς. Η αγάπη δεν πεθαίνει αν δεν την αφήσεις να πεθάνει. Μένει, υπομένει και επιμένει αρκεί να το θέλεις. Ο έρωτας γερνά, η αγάπη ποτέ. Οι φωτογραφίες πιάνουν σκόνη μέσα σε αραχνιασμένα συρτάρια και κουτιά μέσα σε σοφήτες. Οι αναμνήσεις απο την άλλη μένουν για όσο θέλεις εσύ να μείνουν.

Οι ευκαιρίες έρχονται και φεύγουν μα κάποιες ευκαιρίες δεν θα έπρεπε να χαθούν. Για αυτό μίλα. Μίλα πριν σε φάει αυτό το κενό της σιωπής. Το αδιέξοδο που δεν έχει επιστροφή, γεμάτο με λύπη και σπασμένα κομμάτια μιας καρδιάς δειλής που ποτέ δεν ρίσκαρε να τα χάσει όλα για κάτι που θεωρούσε πως άξιζε. Έτσι και αλλιώς, όλα για μια τέλεια ατέλεια γίνονται.