Smoke Filled Room Part II: The beginning

The room is bright,radiating with light. The fireplace is lit, emitting waves of heat in every corner of the room.
I'm staring at the window. It's cold outside, two snowflakes race for the first place while melting. I feel calm and peaceful. I haven't felt like that in a long time. I can't remember what changed in my life, all I remember is a blue light storming through the door and filling my dark and twisted room.
The form of that light was familiar, but my head is clouded. Is this a dream? This room was always dark but she came. I'm confused but it just feels so right. I never felt like this before. It's strange how a blue light can change your entire life. I hope it's for the best. I don't like changes but I guess I could make an exception this time. I approached the light, hesitating at the start but the more I walked to it, the better I felt.

An invisible hand touching me, scrambling my hair, like a gentle wind at an autumn afternoon. I can see a figure through the light. She looks familiar but my head is still clouded. The figure draws closer, closer to my lips. I'm shocked. My body is not responding. I can't move. She is captivating and I think that I really don't want to move. Deep inside me, a part of me is screaming for someone to save me. Is that it? Is this the light that I need in my life? Am I ready? Even if I'm not, I'm ready to accept the consequences of my choice. Take me away, lets get lost together. Anywhere but here my dear light.

The wind became a breeze, the breeze became a smell, the smell became a perfume. An autumn wind, a spring breeze, a summer perfume. Irresistible, gentle and wild at the same time. A dream into my warped reality. An angel in my hell. The ethereal figure came closer and with one kiss disabled all my protections.
Destroyed every guilt, every bad memory, every bad day until now. I wished to the stars, I wished so hard for this to last and suddenly-

                                                              Darkness

Smoke Filled Room Part I

Here I am again. In this despicable room. All alone, in this smoke filled room. I hate this room. I love this room.  I don't even know what this room is anymore. Is it really a room or is it a manifestation of my twisted mind? Who knows, who cares anymore. I know I don't. The shadows hidden in the dark corners of the room are alive. I should be scared but I'm not. I've been fighting my demons for quite a while now. I've been killing them one by one, evaporating them, yet they seem endless in numbers. I wonder for how long I will have to fight them. Do I really have to fight them? Maybe they are actually my friends. I feel the urge to fight them though. I can't let them drag me down. It's cold down there, cold and dark. I've been there once. Not pleasant, not pleasant at all. There was a light in the darkness. A blue eyed light. The light that almost saved me from the demons I have been fighting for so long. It gave me strength to keep on fighting. The shadows disappeared from her radiant light. So bright and warm, it was like heaven.

Heaven is an illusion in case you didn't know. The sense of feeling safe from that light was an illusion. She came without warning and she left without one, dropping me once again, in the pits of that smoke filled room.
It was a mistake, a sweet one. Probably my greatest mistake. I thought the light could save me but I was wrong. Oh God, I was so wrong. She left, she left suddenly. Maybe someone else will be her guardian now. Maybe she will save someone else from his demons. The smoke in the room is becoming thicker day by day, suffocating me. Everything is covered in darkness and there is no light this time. No light, no saviour. Maybe I'm past saving. Maybe I don't deserve to be saved. I have to accept my fate I guess. I have to find a way to escape somehow. The fire that was burning in the room is dead and the room is freezing. The wind outside the room is howling. There is a knock on the door. The shadows disappear because of the banging on the door. I'm in shock. Is it the light again? Maybe she came back.

I open the door but all I see is a stranger shivering and breathing heavily. I try to turn her away but she insists she is here to stay. I thought to my self, "who would like to stay here?"
She made herself comfy in front of the cold and lifeless fireplace. She stared at the fireplace like she wanted to do something with it. I was confused. ''Who the hell are you and what are you doing here'' I asked her.
She kept on staring the fireplace. ''Light must be born again'' she mumbled. ''The light has faded for quite a while now'' I replied with a soft voice as I turned my stare away from her.

Suddenly I hear a cracking sound from behind me. Warmth started filling the room. With a sudden move of my head I look behind me. The fireplace was lit with a small and weak  flame. ''How did she managed that and why'' I whispered to my self. Once again, I was confused and lost. The room rumbling in the presence of the fire. The room doesn't like the light. Shadows whispering in every corner of the room. Feelings overwhelming me. The small lullaby box opened by it's own and started playing a distorted tune, fitting to the feelings I had at the moment. After all, this despicable room is mine. My head feels heavy, my vision is blurry. All I can see is that girl smiling at me before I fall to my knees, passing out

.

Lies

Lies, deceitful lies, we live in them, roll in them, comfort ourselves and others with them. 

George Orwell once said 'During the times of universal deceit, telling the truth is a revolutionary act' , and so here we still are, in this time of Universal deceit, when lying has become second nature, and the truth a mere profanity. 

Lies, complex webs of them shadow our existence, as we slowly but surely build our lives around them. Weak, broken, ugly-hearted, dishonest people, going through life without any credibility, losing their identity, hiding behind the persona they created, a different person every day, like they are suffering from a dissociative identity disorder. Do they even know who they are? Who knows, who ever will? So many lies come out of their mouth it's a wonder if they even remember what the truth is. 

What a sad existence, living like nothing and no one touches you. How sad it must be to lose people who love you, again and again because you just cannot wrap you head around reality, so caught up in the one you created.

How lonely might it really feel inside, I'd like to ask you, but I know you won't answer. You're just a shell of a being, empty on the inside. You think you comprehend the meaning or importance of words like 'love' or 'trust' , I couldn't begin to explain how little you know. Ignorant, selfish bastard, open a fucking dictionary before using words you know nothing about, 'cause that's pretty much all you can grasp, a dictionary meaning of the emotion, the sentiment escapes you. 

Liar, you filthy liar, you've perfected the art of illusion, just like a actor you recite your well practised lines, like a poet you know which words to choose to make your poem beautiful.

Beautiful sad little boy, your background left you broken, so you brake everyone you see standing, it left you faithless, so you take away others faith. Do you feel better? Cheer up, they could probably name a hurricane after you, you destroy everything you come in contact with, you leave a wreck behind you. 

Sadistic, that is what you are, you get of on peoples pain, you lure them in with your sweet innocent angelic mask, you lull them with your sweet siren song.. It takes a while to hear the screeching truth, the echoing screams that make your ears bleed. And when that time comes, you cover ears, try to block the sound, but it pierces your brain, it blinds you with it's light, burns you with it's heat. You can't hide for too long, can you? Your pretty exterior cannot possibly cover up your rotten inside. 

Heartless bastard, you know nothing about life, you just walk through it covered in your blanket of lies, your little protective bubble of deceit. 

You're senseless denseness will get you heartbroken one day, and your pain will be magnified by a hundred, I swear, the pain you have caused will brake you. You'll feel it all at once, every heartbroken wail, painful cry that came out of my mouth will  pierce your dirty soul. You'll drown in the tears I shed for you. You'll suffocate from my breathless sobs. 

How dare you say I'm sorry, such a meaningless word coming from your mouth. Every sentiment loses it's meaning when you speak it. Such a waist of time you were, precious time, that will never come back. such a waste. 

The truth is I don't even hate you, no, it's not an accurate enough word, I despise you, in the most loving way. Truth, if you can even fathom the meaning of such a word. 

No I don't wish you anything bad, despite that, I wish you all the best, because knowing you, you'll break you're own heart ruining it. You deserve your luck. 

So, yes, I pray your life is sweet you fucker, damn you!  

That One Bad Day

Making a choice is an everyday part of the human life. People have to make a choice every day and choices can be good or bad, right? I disagree, obviously. Good choices have a bad element and bad choices have a good element. For instance, someone decides to get drunk at the weekend and by drunk I mean wasted. The good element of this bad choice is that he is gonna have a hell of a time while being drunk. The bad choice is getting wasted because we all know what is gonna happen the next morning. Yeah, hangover, headaches stuff like that. This is just an example though and the choice of getting drunk is not as pivotal as other choices we make everyday.

I tend to see human relationships like contracts. Every friend out there, every boyfriend and girlfriend is in a mutual contract with someone else. To make it easier I will use an example again. You have a friend. If you don't have I can be your friend. So you like this friend and you are having fun hanging out with him or her. The benefit of hanging out with your friend is having fun, sharing knowledge and having a great time overall. Your friend's benefits from the same things. A contract is an agreement between two or more parties. All the parties benefit from something. If there is a breach of contract the contract is terminated. If  a friend betrays you or does something that he should not do and that thing has a detrimental effect on you, you juts stop being a friend and you become a stranger to them. Contract terminated. To terminate a friendship is a choice too. A good choice sometimes. Because if someone did something really bad to you they are guaranteed they are gonna do it again. It might take time, days, months or even years but they are definitely gonna do it again. No. I didn't lost my faith in humanity. I just see things from a legal perspective. Someone who stole has a greater chance to steal again than someone who never stole anything. The possibilities are in favour of stealing again. Of course they are possibilities and the person might never steal again but would you trust that person as easy as someone who never stole? I don't think so.

This is perfectly fine. I am sure you feel guilty for not trusting that person as you read this. Why not give that person a chance Nick?
Giving a chance is a choice too. A difficult one to be honest. You either risk the fact that this person is going to betray you in a X time of your life or you don't give that person a chance at all. In the first situation you enjoy his/her company for a while. By ''for a while'' I mean a year, two year or maybe 10 years (who knows). Then there is another choice. Is that enjoyment worth the risk of betrayal? The good element of the ''give that person a chance'' choice is the enjoyment of that person's company and experiences you are going to have together, the bad element is obvious. It's like a game of Would You Rather but with detrimental effects for your existence overall. Would you rather have a really good friend for 10 years with the chance of that person mentally scaring you in the end or not having a friend at all?
But,but, not everything in life is doom and gloom Nick, someone might say. I would agree to be honest.
No every single friend or boyfriend or girlfriend is going to betray the fuck out of you. Not every single person in this world is a bad person. We can't stay inside our protective bubbles for the rest of our lives and  turn off our feelings. Well, yeah nobody can do that. Some people might be able to do this in a higher level than others but nobody can master it.

Everything in life is a choice. Bad elements exist in good choices and good elements exist in bad choices.
At the end of the day, the choices we make define us as human beings. At the end of the day we have to live with the burdens and benefits of our choices.

At the end of everything all it takes for someone to lose his mind is one bad day.

Find a way to laugh

Love has a twisted sense of humour, a word that brings to mind, flowers, jittery happiness and floating red hearts. In reality love spreads sorrow like a disease, addictive as a drug we all crawl back broken, shattered, with our tear-streaked eyes begging for more, begging to get our high! We all get addicted to this certain way of love, the painful one, that has now become a part of our reality we cannot deny if want to. That sweet sorrow, the beautiful pain, the euphoric agony. We spend the better part of our adult years in this corrupted game with no rules. We spend the better part of lives in desperate search of that mesmerising love. and when we find it we have no idea what to do with it. We throw it to the ground and trample all over it, we brake it in pieces and destroy it stripping it of every last part of its young innocence, we make each other bleed, twisting and turning the knife in each others wounds, then we throw salt on them and let them burn, let that seething pain shoot through our veins making us feel alive. and only then, when we are on the ground in mind-numbing agony, crying until our tears dry out and there is all but a hollowness in our chest, only then do we call it LOVE. That four little letter word, so powerful, it makes people drink their livers useless and throw themselves of buildings.
It makes you wonder doesn' t it? Why we put up with and create so much pain when all it does is ruin us, breaks us into a million little pieces, that never stick back together again. Why do you put up with it my dear? Why do you let a man ruin your life over and over again? After years of this constant psychological abuse? Why have you come to depend on someone who always lets you down?
It's like, we get hooked solely on those who hurt us, never the ones who make us happy, with that constant excuse 'but I love him/her' . What makes us think that love is enough? What makes us hang on to threads of hope for dear life, throwing ourselves in the gutter again and again trying to please the most ungrateful beings in our lives. Why can we never fall for the right ones, for the sweet ones, for the good ones? Einstein said, ' The definition of insanity is doing the same thing over and over again expecting a different outcome' , so we must all be insane, pumped with pills and locked away, where we can do no further harm to ourselves!
Love, why do we all keep searching for it? It will come when it may. Why do we get so obsessed over it, when all it does is mess us up. There will always be other people, there will always be more pain, there will always be more happiness! So why do we insist on the dark abyss when we can have lightness, no one knows! Such a weird species we are, we settle for the worst when we can have the best!
Nothing in life comes easy, you have to fight for it, strive for it. It's good to fight for what you want, it shows strength and character, but shouldn't there be  a limit? There is a time when you know, enough is enough, there is nothing more to be done, to be said. There comes a time for a grand finale, where you should walk out with your head held high, not grovel on the ground begging for more. Hard limits. It takes strength to stay and fight, but you're braver if you find the strength to walk away. Breath in the freedom, can't you just smell the possibilities in the air?
Love will come when it way. Finding it isn't hard, letting go, is the hardest lesson of all. But in the end, it's worth the pain.
Love has twisted sense of humour, you just have to find a way to laugh!

σπασμενα προσωπεια

Ποτε μου δεν πηγαινα τις μασκες, τελεια δημιουργημενα προσωπεια, εξυπνα τεχνασματα ετοιμα να φορεθουν ανα πασα στιγμη, ετοιμα να σε κρυψουν απο τον υπολοιπο κοσμο, ωστε μονο εσυ να ξερεις τον πραγματικο σου εαυτο. Ποτε δε καταφερα να κρυφτω για πολυ πισω απο αυτες, μεσα σε λεπτα εγιναν αορατες και εξαφανιστηκαν, με αφησαν ευαλωτη στα ματια οποιου σταθει να κοιταξει. Τι να σου κανουν οι μασκες, καλοφτιαγμενα τεχνασματα, οθφαλμαπατες, οι καλοδουλεμενες τους λεπτομερειες σε προσκαλουν να αμφισβητησεις το ψεμα τους. Ενα συνηθειο παρον οπου κοιταξεις, γεμισε ο κοσμος απο τη γνωστη κοροιδια. Εδω κι εκει τα θυματα της περιπλοκη πλεκτανης σου, μα τι ψαχνεις να κρυψεις, κι απο που πας να κρυφτεις?

Τι να μου πεις, και τι να πιστεψω, τελειοποιησες την τεχνη σου, εκανες το ψεμα σου την μοναδικη μου αληθεια, εγινε το κρυφτο το αγαπημενο σου παιχνιδι. Κρυψου ξανα μα δε θα σε ψαξω.

Συγνωμη, δεν εμαθα να ζω μεσα στο φοβο, δεν εμαθα να κρυβομαι πισω απ'το ψεμα, δεν ξερω πως να πατησω τον διακοπτη και να κανουν πουφ αυτα που νιωθω, να εξαφανιστουν.

Λιποτακτης σε ενα πολεμο που ανοιξες πως γινεσε? Βομβαρδισμενο το τοπιο απο νεκρα συναισθηματα, ματωμενες αναμνησεις. Γοερα δακρυα μου τρυπανε τα αυτια.Οι καπνοι κανουν τα ματια μου να δακρυζουν. Λυπημενος ο ουρανος, συννεφιασμενος και μουντος, δακρυσμενος κι αυτος. Μια θλιβερη εικονα οικτου η αγαπη μας.

Σπαει η καρδια και ραγιζει ξανα και ξανα, ποσα να αντεξει, ποσο να σταθει δυνατη κι απτοητη? Γκρεμιζεται η εμπιστοσυνη και χανεται, σαν εναν πυργο απο τραπουλοχαρτα ευαλωτο στο πιο απαλο αερακι.

Θολωσαν και ξεφτυσαν οι γραμμες αναμεσα στην αληθεια και το ψεμα σου, κι εσυ φωναζεις πληγωμενος, φυγε, σε καθε λαθος μαντεψια. Μπερδευτηκε η καρδια μου και δε ξερει τι να νιωσει σε καθε σπανιο σ'αγαπω που βγαινει  απο το στομα σου. Μπερδευτηκε το μυαλο μου, δε ξερει ποια λογια να κρατησει, λογια αγαπης, λογια θυμου, μπλεγμενα ολα σαν κουβαρι διχως τελος και αρχη. Απαιτεις νευριασμενα να ξεχασω λογια που χαραξες απο καιρο στην μνημη μου, που ματωσαν ξανα και ξανα την ηδη σημαδεμενη μου καρδια. 

Απαιτείς μα δεν μπορώ να δώσω ένα τέλος, έρμαιο δίχως λογική είναι η ψυχή μου, στοιχειωμένη από την θορυβώδη σιωπή σου και τον εκκωφαντικό κρότο της απουσίας σου. Τυφώνας έχεις γινει και εγώ μαγεμένη ζητώ την καταστροφή μου. Νερό εσύ και εγώ φωτιά, φωτιά που δεν μπορεί να σβήσει.  Γυρισαν οι σκεψεις μου και με κατηγορουν, δολοφονοι οι αναμνησεις, θυμωμενοι ανεμοι που με παρασερνουν .Άδικα παλεύεις και ας λένε πως οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο,  η κολαση ειναι πιο γλυκια. Να μπερδεύονται αιώνια οι δαίμονες μου με τους δικούς σου.

Πως ξεχνάς τα οσα ζεις και τα σκοτωνεις. Δίκοπο μαχαίρι η επιλογες σου, πως μπορείς να λες πως αγαπάς όταν τον άλλον μαχαιρωνεις. Μπιγεις το μαχαιρι στην πληγη κι εσυ κοιτας αποχαυνωμενος το ματωμενο σου χερι, τη βαθια θυμωμενη χαραξια. Κοφτερο σαν φαλτσετα, μα και εξισου επικινδυνο, αυτο που κρατας. Δεν ειναι μονοδρομος ο πονος, σε καθε σου μαχαιρια μια ακομα πληγη ανοιγεις στο ιδιο σου το χερι.

Μη μου ζητας παραλογα πραγματα, δε βαζω μασκες σου ειπα, δε μπορω, δεν μπορω να ζω μεσα στο ψεμα. Πονεσε με οσο μπορεις, κατεστρεψε με αν θες ξανα, αντεχω αν θες χτυπα, μα μη μου λες να υποκριθω. Πονεσε με με αληθειες, μη με γεμιζεις ψεματα. Νιωσε αυτα που λες, και πες αυτα που νιωθεις.

 Μη με κοιτας νευριασμενα, μη ξεφυσας κοιτωντας τον ουρανο. Το ξερω το ποιημα απ'εξω πλεον, δεν αντεχεις, τι ζηταω, φιλοι, ποτε ξανα , δε θελω, δε μπορω, δε νιωθω, δε ξερω, δεν εχω, δεν δινω, λεξεις σπασμενες που φτιαχνουν το συνηθες συνολο.

 Σε πικρανε η ζωη και πως να αντεξεις. Σου εμαθε τι ειναι να χανεις πρωτου σου δωσει τη χαρα του να κερδισεις. Εμαθες πως να αποχωρεις, να κανεις πισω, να αποφευγεις και να φευγεις, πως να κανεις ενα θριαμβευτικο φιναλε, που λιγοι ξεχνουν. Εμαθες να προστατευεσαι ετσι απο τν χαμο.

Αχ πικραμενη μου αγαπη, μεγαλε μου ερωτα, δεν εχει δευτερη ζωη, να μετανιωνεις. Δεν εχει το μελλον βεβαιοτητα οσο κι αν το κοιτας, δε θα το αλλαξεις γυρνωντας μου τη πλατη. Σαν θυμωμενο παιδι ,κλεινεις τα ματια και τα αυτια και κανεις το δικο σου.

Δε σου ζηταω κατι, οχι, αυτη τη φορα οχι. Δε ψαχνω να σωθω απο σπασμενα σ'αγαπω που δε τολμας να αποδειξεις, και δυο γρηγορα γλυκολογα που υστερα παιρνεις πισω. Δε σου ζηταω αυτα που δε μπορεις να δωσεις, δε θελω λογια ψευτικα και πιεσμενες πραξεις. Μα δε μπορω να παιξω τον ρολο που μου δινεις, συγνωμη.

Παλιες και μακρυνες οι αναμνησεις σου θα θολωσουν και θα ξεχασεις ξανα, σαν να μην αλλαξε τιποτα θα γυρισεις στο πριν, λες και δε περασα ποτε απο τη ζωη σου. Ομορφα και απλα θα γυρισεις στην ασφαλεια σου. Σκαλωνει το σ'αγαπω στα χειλη σου ηδη, δε βγαινει. Κυνικος και αρνητικος απο αναγκη, πνιγεσαι στη θαλασσα του εγωισμου και της ανασφαλειας σου, λυσσασμενα τα κυματα της σε παρασερνουν ολο και πιο μεσα στα απατα βαθη, κι εσυ αφηνεσαι στα θυμωμενα χερια της.

Η σιωπη καθοριζει το φιναλε, οχι, δεν ειναι οι θυμωμενες μου κραυγες που κλεινουν την αυλαια, οι φωνες μου, οι καυγαδες, που τοσο σε κουρασαν, αυτες αντιπροσωπευαν μονο τις ατελειωτες προσπαθειες μου, η υπομονη μου απεραντη, και οι αντοχες μου ατσαλινες. Εσυ γνωριζεις καλα τον ηχο του φιναλε, ενα πικρο αντιο, το γνωστο σπασιμο στη φωνη, και μετα η καθηλωτικη σιωπη που τοσο αγαπας.

Ηρθε το τελος λοιπον άγγελε μου, που τοσο επιζητουσες. Μην ανησυχείς. Το πέπλο της νύχτας σκεπάζει το όνειρο μας και όλα ζήσαμε πέφτουν πια στην λήθη. Κοιμήσου πικρε μου ερωτα και κλείσε το βιβλίο μας και άσε με εμένα να λογιζομαι τελειωμενες καληνυχτες..

Ατελειωτες αναμνησεις που σημαδεψε ο φοβος, τρυφερα χαδια, ψυθιριστα σ'αγαπω, το πιο ομορφο χαμογελο, και το ατελειωτο γαλαζιο των ματιων σου. Τα πιο αληθινα αισθηματα, στον πιο σωστο ανθρωπο, την πιο λαθος στιγμη.

Λαθη που εγιναν σωστα και σωστα που γιναν λαθη.Λάθη που σκότωσαν τις πιο σωστές αγάπες και αγάπες που θανατώθηκαν από τις πιο δειλες μας πράξεις. Μα όσο λάθος και αν έγινες και όσο σωστός και αν ήσουν θα είσαι για τοτε,τώρα και για πάντα ότι πιο μαλακισμενο έχω αγαπήσει

Απο τοτε και για παντα, θα εισαι αυτο, το μαλακισμενο μου!

Μονο εγω θα σου πηδαω το μυαλο!

Σωστες στιγμες και λαθος ανθρωποι, κι οι πιο σωστοι ανθρωποι τις πιο λαθος στιγμες. "Ταιμινγκ" σου λεει, τι παει να πει ταιμινγκ? Υπραχει καποιος συγκεκριμενος χωροχρονος για συγκεκριμενες στιγμες, που αν τον προσπερασεις χανεις την ευκαιρια σου? Και μετα τι? Καθεσαι σαν καλο παιδι και περιμενεις υπομονετικα την επομενη? Βλεπεις τις στιγμες να σε προσπερνανε κι εσυ κοιτας ανυμπορος το απειρο περιμενοντας αυτην, αυτην που εχασες τοτε? Πειθεις τον εαυτο σου πως ετσι ειναι το σωστο, γιατι αυτο σου επιβαλει το ηλιθιο μυαλο σου, τονιζοντας την καθε δυσκολια, τρωγεσαι απο τον φοβο σου μεχρι να βυθισεις τον εαυτο σου στην μιζερια που εξαρχης παλευες να βγεις. Κολυμπα λοιπον πριν πνιγεις, πριν βυθιστεις στον βαλτο του ατελειωτου αρνητισμου σου. Παλεψε λιγο παραπανω για την καθε σου αναπνοη καθως βλεπεις ολα που θες να χανονται σαν αμμος μεσα απο τα χερια σου. Δειλε, μη κλεινεις τα ματια, κρατα τα ανοιχτα και παρακολουθα ολα σου τα θελω στον ξεφρενο χορο τους καθως απομακρυνονται στον οριζοντα. Χανονται και φευγουν ναι, τα βλεπεις καθως θολωνουν και γινονται σκιες του παρελθοντος. Αυτο σου κανει το περιβοητο ταιμινκγ, αυτο σου κανει ο αγαπημενος σου φοβος. Τι φοβασαι τις σκιες, δεν εμαθες να ζεις με αυτες τοσο καιρο? Τι φοβασαι το σκοταδι, εσυ βυθισες τον εαυτο σου σε αυτο, εγινε ο εραστης σου και λικνιζεστε στον γνωστο ερωτικο σας χορο.
Καταστροφικη μου αγαπη, απλωνω το χερι να σε σωσω και δε θες να το πιασεις, απομακρυνεσαι, ολο και πιο βαθια στα λυσσασμενα νερα του εγωισμου σου. Καταστροφικε μου ερωτα, περνανε οι στιγνες και χανονται, εμειναν μονο οι αναμνησεις. που σκουριαζουν με το καιρο κι ας μενουν αλυσμονητες. Ανεξυτιλα τα χαδια σου στον χρονο, μα ξεθωριαζουν τα σημαδια. Δυνατη η αγαπη μας, γεννιεται απο τις σταχτες τις, το ξερω. Δε σβηνει η φλογα του ερωτα σου,παλευει και τρεμοσβηνει, μα δε χανεται.Δυνατος ο κροτος της σιωπης μας . Ουρλιαζουν τα θελω μας, εκωφαντικα, ματωνουν τα αυτια σου κι εσυ τα καλυβεις με τα χερια σου να προστατευτεις. Δε βγαινει φωνη πλεον, εμαθες στην σιωπη, τα πες ολα στον εαυτο σου, στη βουβη συζητηση με τους δαιμονες σου, που πλαγιαζεις παγωμενος καθε βραδι, κουρνιαζοντας στην αγκαλια τους και ψαχνεις παρηγορια.
Ποσες ακομα ευκαιριες θα χασεις, ποσες ακομα στιγμες θα αρνηθεις να κατακτησεις? Ποσο ακομα νομιζεις θα αντεχεις, βρισκοντας δυναμη στην αδυναμια σου, χανοντας ολα οσα αγαπας. Ποτε θα σκασει εκκωφαντικα η φουσκα στην οποια διαλεγεις να ζεις, και θα πεσεις με ενα μεγαλο γδουπο στην μισητη πραγματικοτητα. Θα καταλαβεις τοτε που ειναι το λαθος? Θα κοιτας με γουρλωμενα ματια την βομβαρδισμενη σου ζωη. Θα μισησεις κι αλλο μια μερα τον εαυτο σου για οσα εκανες. Θα μετανιωνεις ανελεητα για οσα εχασες, και δε θα γυρνανε πισω. Νομιζεις πως ξερεις πως ειναι να ζεις με τυψεις? Πως επειδη μετανιωσες για τις πραξεις σου και ζητησες μια ρημαδοσυγνωμη θα αλλαξουν ολα ξαφνικα? Χειροτερα τα κανεις ανοητε, τυφλος πας προς την αναποδη κατευθυνση και παλι. Εμαθες να ζεις με παραισθησεις, εχασες την πραγματικοτητα και ζεις μεσα στα ονειρα. Πως θα γινουν τα ονειρα αληθινα γελασμενε αν δε ξυπνησεις? Θελει κοπο και προσπαθεια για να τα κατακτησεις. Μην απλωνεις το χερι και νομιζεις θα τα πιασεις, χωρις να κοπιασεις.
Κοιτα τη μαυριλα του ουρανου, συννοστιζονται τα συννεφα, γκριζα και λυπημενα απο πανω σου, νιωθεις τις σταγονες να δροσιζουν το προσωπο σου? Δακρυα λυπης που ξεχειλιζουν ξανα και ξανα απο αυτα, τα αγαπημενα σου ματια.
Νομιζεις κανεις το σωστο? Ποιος σου εμαθε πως το σωστο ειναι να τα παρατας στις δυσκολιες? Ποιος σου εμαθε πως το σωστο ειναι να καταδικαζεις τον εαυτο σου ως αδυναμο. Που τη ξερεις εσυ τη δυναμη σου, αφου στον φοβο παντα κανεις πισω. Που ξερεις οτι δεν εχεις τη δυναμη να παλεψεις? Μπαινουν οι σκεψεις στο μυαλο σου και χανεσαι, δηλητιασμενη η καθε γωνια του απο τη δειλια και τον αναθεματισμενο φοβο. Τι φοβασαι? Το αγνωστο? Ολα αγνωστα ειναι στη ζωη σου δε το ξερεις? Τι φοβασαι, το αυριο? Μεχρι να ερθει δε θα ξερεις τι θα φερει. Σε τρομαζει η φουρτουνα, μα μπορεις να πνιγεις και στα πιο γαληνια νερα.
Τι με κατηγορεις εμενα πες μου? Που ηρθα και σου ταραξα το ηρεμα νερα σου? Που ηρθα και αμφισβητησα την μεγαλη σου αυταπατη? Τι μου φωναζεις να σταματησω? Τι? Πληγωνουν το μυαλο σου οι λεξεις μου? Πληγωνουν το κορμι σου τα χαδια μου που λειπουν? Κουραστηκες να τα ακους? Δε κουραστηκες να τα αρνεισαι? Ναι ξερω, δεν αντεχεις. Πως να αντεξεις? Ολα γυρω σου ουρλιαζουν θελω κι εσυ για ακομη μια φορα κλεινεις τα αυτια. Που τρεχεις παλι? Δεν εμαθες? Ολοι οι δρομοι του μυαλο σου εδω θα σε οδηγουν παλι. Καποια μερα, θα θες κολασμενα αυτα που αφηνεις απο φοβο, και θα εχουν χαθει. Καποια μερα θα κλαις,με δακρυα γοερα και βουβους σπαραγμους. Μη μου γυρνας το κεφαλι απο την αλλη επιδεικτικα, το δικιο μου δε ψαχνω να το βρω απο σενα, δε το χασα ποτε. Εσυ τι εχασες με τα παιχνιδια εγωισμου σου? Τον σεβασμο, την εμπιστοσυνη! Μοιρασες πονο απλωχερα, και γυρνας τωρα το κεφαλι? Που το βρισκεις το θρασσος, και μιλας για σεβασμο? Που το βρισκεις το θρασσος και τολμας να αμφισβητεις αυτα που αμφιβαλω? Τι σε κανει να νομιζεις πως ειναι δεδομενα? Λασπωσες οτι αληθινο υπηρχε στον βουρκωμενο βαλτο της ανασφαλειας σου. Τι σε κανει να νομιζεις πως ξεχναω? Δε κλεινουν ετσι ευκολα οι πληγες. Μη μου λες να ξεχασω λοιπον, μη μου λες για καινουργιες αρχες, με τετοιο τελος. Εχεις το θρασσος να μου λες σ'αγαπω? Ποτε παλεψες γι'αυτα που αγαπας? Ποτε προσπαθησες να μη τα χασεις? Τι μου μιλας για δυναμη, εσυ που περνας την αγαπη μου για αδυναμια? Ενιωσες ποτε τη καρδια σου να σταματαει απο τον πονο? Ενιωσες ποτε τη συντριπτικη ηττα του εγωισμου σου να διαλυεται μπροστα σου? Κουφαθηκες ποτε απο τους ατελειωτους λυγμους σου, που εκαναν την καθε σου αναπνοη δυσκολη? Εσυ που εκανες ταλεντο την φυγη. Παλεψε ρε, θολωνει η μορφη μου καθε ωρα που περναει. Μη μου το παιζεις εμενα υπερανω. Γυαλινη και αδιαφανη εγινε η μασκα που φορας, μη νομιζεις πως δε βλεπω απο μεσα.
Δεν ειναι παιχνιδι της μοιρας η αγαπη, μη περιμενεις απο ανωτερες δυναμεις να σε φερουν τυχαια κοντα σε οτι αγαπας. Μη περιμενεςι τις ευνοικες συγκιριες, αυτη ειναι η ζωη σου, ζησε την και μη ψαχνεις να βρεις μονιμως το πως και το γιατι. Τι σε φοβιζει το μελλον που ακομα δεν εχει ερθει ρε? Τι ψαχνεις να βρεις εκει? Τι ψαχνεις να βρεις το λαθος στο σωστο? Ψαχνεις να βρεις το δυσκολο στο απλο. Αν δεν εχεις μαθει να μηδενιζεις τις αποστασεις του μυαλο και του κορμιου, να πολεμας εναντια στις δυσκολιες, να αγαπας χωρις εγωισμους, να ξεπερνας τον φοβο σου γτ θες να ονομαζεις την αγαπη σου μεγαλη? Τι την κανει μεγαλη την αγαπη σου?
Ανοητε αντρα θα τα χασεις ολα! Μα μη τολμησεις να μου ζητησεις ποτε ξανα τον λογο για οτι λεω, εγω που εμαθα να πολεμαω και να στηριζω, μπορω να μιλαω, η δικη μου αγαπη δεν εχασε ποτε την αξιοπρεπεια της, εχει καθε δικαιωμα. Εγω που αντεξα ολα αυτα κι ακομα ειμαι εδω, εγω εχω καθε δικαιωμα. Κι οταν πια δεν ερθει η ωρα που δε με βρεις εκει, μην απορησεις, εσυ με εδιωξες. Μα οπου και να 'μαι..
Μονο εγω θα σου πηδαω το μυαλο, κι αυτο μη το ξεχνας..