When I met you again

She looked from her window mesmerized from the majestic view. Everything looked so unfamiliar and strange even though she looked from the same position everyday for about four years. Recalling a most dark memory from a most unfriendly corner of her mind was enough to tear her up momends later. She could resist but she chose to give her last part of her soul to his touch. She couldn’t resist to the memories any more, she let herself free and she sank to her sorrow. Everything changed throughout the last year, everything still changes but she can’t accept it… She clenched her fist and continued her thoughts, her eyes were red from her sorrow and the tears were like the rivers, unstoppable…

She gave 6 years to someone that she chose to leave behind because she was too scared to get through the pain that he gave to her, too fragile for his unstable hands though too right for him. She could read him like an open book and he could calm her down with a single loving and caring look. But she left him anyway, she run away from her feelings; it was what she knew to do best. She convinced herself that she got over him and continued her life making new relationships and scattered her into cheap feelings with cheap persons whose names even were not worthy for her to remember.

A year later, when she came back to her home town she decided to meet him up with the illusion that she wouldn’t mind it at all. Oh dear Lord; little did she know at how wrong she was.. He was there staring of her thinking how beautiful she was. He was crying and she wanted to take him into her arms, she wanted to take his pain and make him hers. But she couldn’t. She decided to play a role but as always, the joke was on her. He wanted to meet her again and she accepted because it was something that she also wanted. They went at a bay and sat down somewhere that it doesn’t matter. He had her into his arms and she felt that she was at home. What a peculiar creatures we are, only when we lose someone we understand their true impact on our lives.The background was full of music, she was staring him in the eyes while a certain song made the moment special. It was the ‘’Mind if I stay’’ of Kadebostany. She had him in her arms, her heart was beating eagerly. She wanted so much to kiss him and be one with him and her wish came true after a while. As he was looking at her beautiful blue eyes she told her that he wanted to kiss her. So she grabs the moment and kissed him. And then they were one, he made love to her...  but he didn’t want anymore to have her in his life. You see, soon enough he was about to begin his new life in Athens and she was something like a burden because he wanted to move on, live his magnificent life away from here. Having sex with differed women; be with differed women and having her into his way he couldn’t do these kind of things.

It was such a difficult situation for a fragile human being like her, she was pouring her heart out to him and he was returning the flavor with bland and meaningless words. She looked again out. For a moment, for this particular and single moment she thought to jump from her balcony and give an end to everything that she was living. She was mow certain that he won't come back,despite her needing him so much in her life. He told her that for him she weren’t his little girl anymore, that special and pure little girl and that he won’t come back for her, not any more. She was heartbroken, she felt completely alone. As she was sitting near the window she was reading again and again his texts. She wanted to go visit him in Athens for one more last time.For one last time, she wanted these last few moments with him so badly. He promised this last hug, this last kiss, these last 5 days with him. But his promises were nothing more than a beautiful lie. He wanted to go away and she were heartbroken. She left him because she felt unwanted then, he left her now because he wanted to live this great bachelor life that he were leaving for at least one year; spending no more than a week with women that were too easy for him… She looked for one more time through the window, it was now dark outside. She touched her chest feeling the emptiness of her existence and then she decided to follow this darkness as it was the only relief from her pain.

 https://www.youtube.com/watch?v=wsAW1RL1VLs

Κατεδάφιση και Ανακαίνιση

Πάντα θεωρούσα τις σχέσεις πολύ απλές. Λίγη επικοινωνία, λίγη εμπιστοσύνη και δύναμη και απο τις δύο πλευρές και όλα πάνε καλά. Αυτό βέβαια είναι η δική μου όπτικη γωνία για τις σχέσεις και η αλήθεια είναι πως δεν την έχουν και πολλά άτομα. Διαφορετικοί άνθρωποι φέρουν και διαφορετικές αντιδράσεις. Κάποιοι πέφτουν με την μούρη στον έρωτα, χτίζουν θεμέλια εξ αρχής και φαντάζονται το μέλλον ενώ κάνουν σχέδια μακροπρόθεσμα. Άλλοι επιλέγουν να παραμείνουν κλειστοί και χωρίς πολλά πολλά. Χάος και καταστροφή. Αυτό γίνεται όταν τέτοια άτομα συναντιούνται. Το χάος βέβαια μπορεί να είναι και καλό και άσχημο. Συνήθως όμως, στο τέλος, είναι άσχημο. Δεν είμαι υποστηρικτής των ανθρώπων που θεωρούν πως πρέπει να έχεις ένα εκατομύρριο κοινά για να πετύχει μια σχέση αλλα όταν είσαι απαθής και κρύος, δύσκολο να λειτουργήσει το όλο θέμα. Η μέρα και η νύχτα χρειάζονται η μία την άλλη αλλα η κάθεμια έχει και την ώρα της. Δεν μπορούν να είναι μαζι παρα μόνο να συνυπάρχουν σε μια ζωή που τους έμελε να μην συναντηθούν ποτέ. Κλειστά τα παράθυρα ο ένας και ο δεύτερος να προσπαθει να τα ανοίξει.

Ο επιμένων νικά λένε αν και ποτέ δεν συμφωνούσα. Γιατί να προσπαθήσεις για κάποιον που σε έχει κλειδωμένο έξω; Εδώ περιπλέκονται τα πράγματα. Προφανώς τα συναισθήματα κάποιου τον κάνουν και προσπαθεί. Δεν σκέφτεται αν είναι μάταιο ή όχι. Εδώ μπαίνει το κλισέ του καλύτερα να προσπαθήσεις παρα να το μετανιώνεις για πάντα. Σταυροφορία στο όνομα μιας αγάπης λοιπόν και ας χυθεί και αίμα. Μια αλλαγή σκηνικού προς το ψέμα. Όλοι μας έχουμε πεί και ακόμα λέμε ψέματα. Με τα χρόνια κάπως μου την βάρεσε και άρχισα να ψάχνω την απόλυτη ειλικρίνια. Έγινα πιο ωμός σε αυτά που έλεγα χωρίς να βάζω ζάχαρη και τρούφα. Η απόλυτη ειλικρίνια προφανώς και δεν υπάρχει. Σε μια σχέση όμως πρέπει να επικοινωνούμε και να λέμε στον άλλον ότι τον αφορά. Απο το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Πολλά πράγματα θα τα κρατήσουμε για εμάς μα όταν είμαστε δύο και όχι ένας υπάρχει ένα πρόβλημα με αυτό. Ο δεύτερος είναι εκεί για να μοιραστεί το βάρος στις βαλίτσες μας. Όταν τα θεμέλια έχουν χτιστεί και κρατάς μια βαριοπούλα πίσω απο την πλάτη, το σωστό θα ήταν να δώσεις μια μικρή προειδοποίηση για το τι επιφυλάσει το μέλλον. Όχι τίποτα άλλο, αλλά όταν σπάσεις τον πρώτο πυλώνα, τα πάντα θα ακολουθήσουν και τα συντρίμια θα πλακώσουν αυτόν που έμεινε πίσω και χτίζει ακόμη. Μπορεί ακόμα και αν του το πείς να επιλέξει να βυθιστεί με το πλοίο και τελικά να μείνει πίσω μα τουλάχιστον θα το ξέρει και θα προετοιμαστεί ψυχολογικά.

Το αόριστο είναι τρομακτικό και το ξαφνικό ακόμα χειρότερο. Η συνήθεια έχει δύο όψεις. Κάποιοι την λένε βαρεμάρα χωρίς να καταλαβαίνουν πως όταν χωρίζεις αυτό είναι που σε πονάει πιο πολύ. Το γεγονός οτι χάθηκε ένα κομμάτις της ζωής σου το οποίο δεν ήταν απαραίτητα το πιο σημαντικό η το καλύτερο μα κάτι που είχες συνηθήσει και ήξερες πως θα ήταν εκεί. Το συναίσθημα της ασφάλειας που τόσο πολύ έχεις ως δεδομένο και ο ήχος αυτού να σπάει. Αυτό πονάει. Αυτό το γαμημένο μήνυμα που λάμβανες κάθε πρωί και τώρα λείπει. Η φωνή στο τηλέφωνο που σου έλεγε πάμε βότλα οι δυό μας σημερα. Προφανώς και δεν μειώνω κανέναν απο τους δύο αλλά ρεαλιστικά αυτό είναι που σε τρώει. Γιατί στην τελική, άμα αγαπάς κάποιον τον αγαπάς όπου και να είναι. 'Οπως ανέφερα και πιο πάνω όμως το ξαφνικό είναι ακόμα χειρότερο. Πάνω απο όλα γιατί δεν είχες τον χρόνο να προετοιμαστείς. Βομβαρδισμος απλών αλλά άπονων πληροφοριών και μένεις απλά να κοιτάς τον κόπο σου να γκρεμίζεται απο το πουθενά. Ό χρόνος αντίδρασης μικρός έως και μηδαμινός και ένας καταραμένος κόμπος στον λαιμό που σε αποτρέπει να φωνάξεις ότι νιώθεις μέσα σου. Ένα συναίσθημα μεταξύ λύπης και θυμού καθώς μένεις αβοήθητος και σιγά σιγά αποδέχεσαι πως κάτι που θεωρούσες καλο τελείωσε, πριν κάν αρχίσει. Τέτοιες στιγμές σε κάνουν να αναρωτιέσαι πολλά πράγματα. Τι θα μπορούσες να είχες κάνει διαφορετικά και αν θα είχε καν σημασία. Η πιο άσχημη σκέψη παρόλα αυτά είναι αυτό το: "Τσάμπα προσπάθησα και καλύτερα να μην ξαναπροσπαθήσω για κανέναν".

Στο τέλος όμως αυτή είναι η όλη μαγκιά. Εκεί φαίνεται η ποιότητα του ανθρώπου. Η ικανότητα στο να βλέπει τα πάντα να καταρρέουν και παρόλα αυτά να είναι έτοιμος να αρχίσει απο την αρχή το χτίσιμο πριν προλάβουν να πέσουν τα συντρίμια στο έδαφος.

Through The Fire

There I was, waiting for her. Waiting for her for the first time and there she was. Walking elegantly. I could see her from the other side of the street. There she was burning my heart without even knowing. She had a big smile on her face and sparks in her two beautiful and dark eyes. Nice to meet you again, I said. Nice to meet you too, she said and giggled. She grabbed my hand suddenly, without a warning, entangling her fingers in mine. A happy confusion overrun me for a moment but I kept going at the same walking pace as her. We needed not to talk with each other. The silence was letting us know everything we wanted. A comfortable and reassuring silence that I never had and I will not have again-- ever. It was cold that day. Mostly because it was winter. Yet her hands were quite warm. Maybe it had to do something with the gloves she was wearing but I want to believe it was something more magical than mere gloves. She started showing me around the area as this was my first time coming here. As a naive child I was amazed by the little tour of her's. I'm sure my enhtusiasm for her beauty had something to do with the amazement. We continued our journey and all we could do was stare at each other. I was staring at her amazingly straight hair. I don't know why she was staring at me though and what exactly could someone find attractive on me but I was quite happy that she felt the same as I did. 

Oh, how wrong I was. How wrong I was for thinking that she felt the same as me. She never did. Fast forward a year and there I was. Waiting again. Waiting for the last time. Waiting for the fire to extinguish and when the fire stopped all that was left was ashes. Ashes of my perfect relationship. Ashes of a perfect girl.
She was and always will be one of my best friends. She was also like a sister to me and my girlfriend too.
Standing in the dust of all this was her. Opposite of me. She stared blankly at the ashes. I was secretly wishing for her not to look at me. My wish never came true. She raised her head and looked at me with the most beautiful yet sad eyes I have ever seen. Her tears flowing like a river down her peachy cheecks.  Her stare changed from a blank one to a more frustrated and curious look. Curious about what happened here. Frustrated about why it happened. I can only imagine the questions and anger inside her mind and what a mind that was. I could not help my self but just say that I was sorry. Yet, what a sorry could do? Could it fix all this? Could it Make her feel better? Of course not. Nothing could fix this and nothing could repair her broken heart. 

Maybe we took so many chances I said--
Or maybe we left so many pass us.

Such bullshit, she shouted with her tearful eyes, trying to find something to make sense out of all this. The only way was through the smoke but the journey needed two people. I was not willing to go through the smoke. Up until now, even though I had many sleepless nights about this I never understood why I was not willing. Maybe I was immature or just plain stupid. If left her alone in the middle of the storm and left. The only thing that I really wish to be true is that I saved her from someone who could do a lot more damage in the long run. I saved her from me. If I was to believe that I deprived my self from a soulmate that would make me extremely depressed. 

How wrong I was. How wrong I was for thinking that she felt the same as me. She never did. She felt stronger than anyone. She could go through the fire and not the smoke. She was willing to fight for me.  She was willing to accept all the invisible abnormalities in me and I wish I could say you are that one girl in a million but you are not. You are definitely much better than that.

Besides, no one can handle a firestrom like you did.

Αναμνησεις

Περίεργο το πως λειτουργεί το μυαλό μερικές φορές. Μπορεί να περάσουν μέρες, μήνες ή χρόνια και να είναι όλα καλά. Ο ήλιος να λάμπει και εσύ να κάθεσαι σε μια ξαπλώστρα μια καλοκαιρινή μέρα απολαμβάνωντας ένα μοχίτο και ξαφνικά το μυαλό σου να γεμίσει με αναμνήσεις μιας παλιάς ζωής και εποχής. Μια σκληρή μετάβαση στην πραγματικότητα που τόσο καιρό δεν έβλεπες. Λίγο η άρνηση, λίγο τα ποτά, τα ξενύχτια και τα γέλια σε έκαναν και ξέχασες. Θαμμένα μυστικά και ξεχασμένα πάθη ενός έρωτα που δεν λέει να πεθάνει. Μια πίκρα στα χείλη δυνοδευόμενο απο έναν κόμπο στον λαιμό που σχεδόν σου κόβει την ανάσα.

      Συναισθήματα πνιγμένα μέσα σε εγωισμό και αλκοόλ που προσπθούν να αναπηδήσουν, να βγούν στην επιφάνεια και ο κόμπος να γίνεται ολοένα και πιο σφιχτός. Οι επιστροφές έρχονται εκεί που δεν τις προσδοκείς. Έρχονται όταν δεν περιμένεις τίποτα απο αυτές.  Πέρασες καταστάσεις γεμάτες πόνο και δάκρυα, πέρασε ο χρόνος και σταμάτησε το κλάμα και η απορία σου μία: 'Τι να θέλουν αυτές οι επιστροφές''; Τώρα που σταμάτησες να νοιάζεσαι, τι να τις κάνεις;

Δύσκολο πράγμα ο χωρισμός. Δεν είναι λίγο να χάνεις την γή κάτω απο τα πόδια σου. Η προδοσία πονάει όποιος και αν είσαι. Έσπασε το γυαλί, είδες τα πραγματικά, διεστραμμένα είδωλα της σχέσης και τρόμαξες. Τρόμαξες μα έμεινες. Αγάπη είναι να παλεύεις για αυτό που θέλεις. Να γατζώνεσαι και να δινεις την ψυχή σου για μια ακόμα βραδιά. Τι να τον κάνεις τον ενθουσιασμό και τις τρέλες όταν θέλεις απλά κάποιον για να νιώσει το μυαλό σου;

 Πολλές οι ερωτήσεις και οι αναμνήσεις να συνεχίζουν να παίζουν σαν ταινία μικρόυ μήκους στο κεφάλι σου, προσπαθώντας να σε κάνουν να χάσεις τα λογικά σου. Κλείνεις τα μάτια, βάζεις τα ακουστικά στα αυτιά και ανεβάζεις την ένταση, μήπως και πνίξεις τις φωνές που μιλάνε για αγάπες και λατρεμένες νύχτες. Ξέρεις καλύτερα απο το να πέσεις στην παγίδα. Επέλεξες την μοναξιά, γιατί στην μοναξιά υπάρχεις μόνο εσύ. Η σιωπή σκοτώνει καθετί ξεχωριστό και έμαθες να ζείς μέσα της.
Ένα καταφύγιο που ποτέ του δεν θα σπάσει ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις, μιας που η σιωπή σου σε τύφλωσε. Κάθε περιπέτεια, ένα λιγότερο κομμάτι καρδιάς μέσα σου. Τα χάριζες απλόχερα χωρίς να σκεφτείς ούτε μια στιγμή τον εαυτό σου. Μέχρι που δεν έμεινε τίποτα να δώσεις και τίποτα για να κρατήσεις. Η σιωπή μπάζει γιατί είναι κενή. Κενό εσύ, κενή και αυτή.

Όσο οι φωνές γίνονται δυνατότερες απο την μουσική σου καταλαβαίνεις πως δεν έχει νόημα να αρνείσαι αυτά που θεωρείς αδυναμία. Μάταια η αντίσταση κατά των συναισθημάτων. Η θετική πλευρά είναι πως έχεις κάτι ακόμα να δώσεις και στην καλύτερη των περιπτώσεων, να πάρεις κάτι πίσω. Όχι πως σε νοιάζει αλλά η σκέψη του να είσαι πράγματι κενός σε μουδιάζει. Ο χρόνος δεν γιατρεύει της πληγές μερικές φορές. Πάντα άκουγες το κλισέ του '' Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος γιατρός''. Ο ένας και μοναδικός γιατρός της ψυχής έλεγαν, χωρις να σκεφτούν πως μερικές φορές δεν θέλεις να γιατρευτείς. Η αγάπη δεν πεθαίνει αν δεν την αφήσεις να πεθάνει. Μένει, υπομένει και επιμένει αρκεί να το θέλεις. Ο έρωτας γερνά, η αγάπη ποτέ. Οι φωτογραφίες πιάνουν σκόνη μέσα σε αραχνιασμένα συρτάρια και κουτιά μέσα σε σοφήτες. Οι αναμνήσεις απο την άλλη μένουν για όσο θέλεις εσύ να μείνουν.

Οι ευκαιρίες έρχονται και φεύγουν μα κάποιες ευκαιρίες δεν θα έπρεπε να χαθούν. Για αυτό μίλα. Μίλα πριν σε φάει αυτό το κενό της σιωπής. Το αδιέξοδο που δεν έχει επιστροφή, γεμάτο με λύπη και σπασμένα κομμάτια μιας καρδιάς δειλής που ποτέ δεν ρίσκαρε να τα χάσει όλα για κάτι που θεωρούσε πως άξιζε. Έτσι και αλλιώς, όλα για μια τέλεια ατέλεια γίνονται.

Αστραπές κ.α

Κεραυνοβόλος έρωτας..Αχ. Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και ξαφνικά βλέπεις ένα άτομο και ολόκληρος ο κόσμος σου γυρνάει ανάποδα. Η ήρεμη λίμνη που είχες μέσα σου τόσο καιρό ταράζεται απο μια μικρή μα τόσο σημαντική πέτρα που δημιουργεί ένα ripple effect. Ο χρόνος παγώνει απο το πουθενά και το μυαλό σου σταματάει να λειτουργεί. Εκεί καταλαβαίνεις αυτές τις χαζομάρες που ακούς απο άλλους η έχεις δει σε ταινίες Αυτά τα περί καρδιάς, μιας που η καρδία σου βαράει τόσο δυνατά λες και θέλει να βγει απο το στήθος σου και να γίνει ένα με την καρδιά του άλλου. Τα 10 δευτερόλεπτα που έχεις κάτσει και κοιτάς μοιάζουν με χρόνια. Όλο σου το σώμα είναι μουδιασμένο με μια δόση παράδεισου. Αυτό το μαγικό συναίσθημα που τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει και φτιάχτηκε με έναν και μόνο σκοπό απο τότε που ερωτεύτηκε ο πρώτος άνθρωπος. Να κάνει τον μεγαλύτερο σεισμό που έχεις δεί αλλά μέσα σου. Στέκεσαι παγωμένος να θαυμάζεις την πιο αιθέρια παρουσία και πρωτοφανή ομορφιά που έχεις δει στην ζωή σου μη ξέροντας τι να πείς ακριβώς για να σπάσεις τον πάγο και τι να κάνεις για να μην σταματήσει αυτός ο ηλεκτρισμός που υπάρχει στην ατμόσφαιρα. Μα και να ήξερες τι θα έκανες; Πάς να ξεστομίσεις το παραμικρό αλλα οι λέξεις δεν βγαίνουν απο το στόμα σου. Πανικοβάλλεσαι στην σκέψη οτι θα χάσεις την μια και μοναδική ευκαιρία που έχεις στον έρωτα, μιας που έτσι σου φαίνεται εκείνη την στιγμή. Ίσως και να είναι και η μοναδική. Ποιός ξέρει;

Διάφορες σκέψεις  βομβαρδίζουν το μυαλό σου καθώς η όπτική επαφή δεν έχει σπάσει ούτε για 1 δευτερόλεπτο. Νιώθει το ίδιο η μήπως με κοιτάζει γιατι δεν έχει ιδέα γιατί τα μάτια μου είναι καρφωμένα; Φανταστικά σενάρια με γάμους, παιδιά και σπίτια με άσπρους φράχτες. Όλοι το έχουμε κάνει (ας το παραδεχθούμε) ή μήπως είμαι ο μόνος; Σκέφτεσαι πως θα ήταν αυτός ο άνθρωπος μέσα στην σχέση και πόσο χαρούμενο θα σε έκανε απλά η ύπαρξη αυτού του ανθρώπου κοντά σου.

Ένα δειλό ''γειά'' βγαίνει μαζί με το όνομα σου. Κάθεσαι αποχαυνωμένος, πανικόβλητος ίσως μιας που η αγωνία για το τι θα βγει απο το στόμα του άλλου σε τρομάζει. Ακούς το όνομα και ακόμα ένα διστακτικό γειά και το χαμόγελο φτάνει μέχρι τα αυτιά σε σημείο που σε πονάνε τα ζυγωματικά σου. Λές και σου ανακοίνωσαν πως νίκησες το τζόκερ η κάτι τέτοιο. Από την άλλη, μπορεί όντως να είσαι και ο υπερτυχερός η ο τυχερός μέσα στην ατυχία. Μια σχέση έχει τα πάνω και τα κάτω της. Τίποτα στην ζωή δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα. Χρειάζεται θυσίες, συμβιβασμούς και επικοινωνία. Θέλει να υπάρξουν άσχημα για να εκτιμήσεις τα όμορφα και το αντίστροφο. Τι θα ήταν το λάθος αν δεν υπήρχε το σωστό άλλωστε; Η εμπιστοσύνη χτίζεται λένε, δεν κερδίζεται. Πάντα πίστευα πως τα λόγια αυτά ήταν πολύ επαγγελματικά για να έχουν επιρροή στην μη επαγγελματική ζωή κάποιου. Είναι λόγια που θα έλεγε κάποιος που δεν έχει νιώσει αυτή την αστραπή στο κεφάλι. Όταν κοιτάς τον άνθρωπο που έχεις απέναντι και ελπίζεις να μην σου ζητήσει να πας να πέσεις απο τον γκρεμό γιατί θα το έκανες. Όχι επειδή είσαι ηλίθιος η τυφλός. Επειδή θα έκανες τα πάντα. Τυφλός είσαι όταν σου έχει ζητήσει να πέσεις ήδη καμιά 10αριά φορές και εσύ νομίζεις πως πίσω απο αυτά υπάρχει αγάπη. Πίσω στο θέμα μας. Η εμπιστοσύνη δίνεται σε ανθρώπους που εμείς πιστεύουμε πως αξίζουν. Κανείς σε φιλία δεν κέρδισε εμπιστοσύνη. Την δώσαμε απλόχερα απο την πρώτη στιγμή. Εξαιρούνται βέβαια άτομα που είναι σε συμμορίες και πρέπει να φέρουν το δάχτυλο ενός μέλους μιας αντίπαλης συμμορίας. Το ίδιο είναι και με την αγάπη. Δεν περιμένουμε ποτέ τίποτα πίσω. Αν περιμένεις το παραμικρό τότε αναθεώρησε. Ίσως να μην είναι και τόσο έρωτας. Τώρα θα μου πείς, άλλο ο έρωτας αλλο η αγάπη χαζέ. Προφανώς και είναι 2 διαφορετικά πράγματα. Διαφορετικά μα σε κάποιους τομείς ίδια. Σαν τα i-phones ένα πράγμα. Το ένα ειναι πιο μικρό το άλλο είναι πιο μεγάλο. Κάποια κρατάνε και κάποια όχι. Ο έρωτας είναι πιο πολύ ο ενθουσιασμός παρά αυτή η αγάπη και ανιδιοτέλεια Μπορείς παρόλα αυτά να είσαι ερωτευμένος πολλά χρόνια και να τον αγαπάς τον άνθρωπο και εκεί είναι που τα πράγματα περιπλέκονται

Τα συναισθήματα ξεθυμαίνουν σε κάποια φάση. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια. Με εξαίρεση το 1 στο εκατομμύριο τα περισσότερα συναισθήματα ξεθυμαίνουν. Πολλές οι θεωρίες στο γιατί αλλά δεν χρειάζεται να τις πώ μιας που όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί Μπορείς να είσαι ερωτευμένος και να σου φύγει. Μπορεί να αγαπάς κάποιον και μια μέρα να ξυπνήσεις και να πείς πως πνίγεσαι και δεν αντέχεις άλλο. Μπορεί το πρώτο να φύγει και να μείνει το 2ο. Μπορεί να γίνει και το αντίστροφο. Στην χειρότερη περίπτωση δεν μένει και τίποτα.  Η πιο συχνή αφορμή που μια ζωή βλέπω είναι το γνωστό ''βαρέθηκα'' όταν τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά ή όταν η σχέση είναι στάσιμη. Πράγμα απόλυτα αποδεκτό. Απο μια άλλη οπτική γωνία απίστευτα χαζό. Αν όντως βαρέθηκε ένας απο τους δύο γιατί να μην μιλήσετε και να αλλάξετε κάτι; Μήπως φταίει αυτή η άπονη η κοινωνία που μας έμαθε να πετάμε τις σπασμένες λάμπες και να βάζουμε καινούριες ή ο ρομαντισμός και υπερβολική θεοποίηση της ''καινούριας περιπέτειας'', του ''απαγορευμένου η του "καλοκαιρινού έρωτα''; Το απαγορευμένο είναι πάντα το καλύτερο λένε ή αυτό που θέλεις είναι λίγο καλοκαίρι, ένα μοχίτο στο χέρι και έναν καλοκαιρινό έρωτα. Εκεί έρχεται η στιγμή που στην ουσία πρέπει να πάρεις μια φανταστική ζυγαριά στο μυαλό σου και να ζυγίζεις αυτά που έχεις με αυτά που θέλεις. Προφανώς και  δεν είμαι υπέρ του να βολευτείς με κάτι που σε στεναχωρεί η σε μιζεριάζει. Αλλά όταν υποθετικά έχεις μια καλή σχέση και έναν άνθρωπο που ήταν πάντα εκεί γιατί να τα πετάξεις όλα για κάτι που υπάρχει μόνο σε ταινίες; Το λέω αυτό όχι επειδή δεν υπάρχουν καλοκαιρινοί έρωτες που είναι δυνατοί Το στερεότυπο αυτό υπάρχει γιατί όντως είναι έτσι. Ένας δυνατός έρωτας που πάντα τελειώνει άδοξα γιατί προφανώς κανείς δεν θα κάτσει να ψάξει για σχέση το καλοκαίρι. Όπως σκέφτεται ο Χ άνθρωπος σχετικά με το καλοκαίρι σκέφτεται και ο Υ. Το έκαναν έτσι ωστέ να μην γίνεται και αλλιώς. Και η ερώτηση παραμένει. Γιατί να πετάξεις τα πάντα για αυτο; Η απάντηση είναι απλή. Γιατί είναι κάτι καινούριο, δεν είναι ρουτίνα είναι περιπέτεια! Στην περίπτωση που αποφασίζει κάποιο να το κάνει αυτό στην ουσία αποφασίζει να κλειδώσε τις αναμνήσεις που είχε σε ένα κουτί και να φτιάξει καινούριες με κάποιον άλλον. Για να μην παρεξηγηθώ βέβαια, όλες οι σχέσεις τελειώνουν. Κάποιες είναι τελειωμένες ακόμα και πριν χωρίσεις. Το όλο θέμα είναι στο γεγονός πως μερικές φορές η συμπεριφορα μας είναι περίεργη όχι λόγω περιέργειας του χαρακτήρα μας αλλά λόγω του ότι αποφασίζουμε ξαφνικά να κάνουμε ανθρώπους δίπλα μας αναλώσιμους. Να αντικαταστήσουμε κάτι αναντικατάστατο Να πετάξουμε απο το παράθυρο επικοινωνία,εμπιστοσύνη, αγάπη για κάτι το οποίο είναι απλά σκέτη οφθαλμαπάτη. Για κάτι που ξέρουμε πως έχει ημερομηνία λήξης και ξέρουμε πως θα τελειώσει όσο ξαφνικά όσο άρχισε. Υποθέτω πως αυτό είναι απλά η δική μου πρόθεση να παλεύω αντί να αντικαθιστώ. Εννοείτε πως δεν θα παντρευτούμε τον πρώτο άνθρωπο που αγαπήσαμε, κάποιοι είναι και κατά του γάμου. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να τον έχουμε σαν μολύβι που το ξύσαμε πολύ και έχασε την αξία του. Κανείς δεν έκατσε να σκεφτεί και να πάει λίγο πίσω, τότε που γνώρισαν αυτό το άτομο. Να νιώσουν αυτά που ένιωσαν εκείνη την στιγμή. Μαζί σε αυτούς και εγώ. Ίσως κάποιοι να το έκαναν και να ένιωσαν κενό. Ίσως και να μην μπήκαν καν στον κόπο.

Πάντα πίστευα πως οι άνθρωποι φαίνονται στο τέλος. Τα πραγματικά χρώματα κάποιου φαίνονται εκεί που δεν έχει τίποτα να χάσει. Το πόσο επικίνδυνος είναι, το τι μπορεί να κάνει και που μπορεί να φτάσει. Όταν πέφτει η αυλαία βγαίνουν οι μάσκες και μπορείς να δείς πραγματικά τι κρυβόταν από πίσω. Ίσως η δικαιολογίες να συνεχιστούν και μετά το κλείσιμο ή να τελειώσει η παράσταση με ένα τεράστιο μπάμ που κρυβόταν εκεί καιρό τώρα. Δεν κρίνεται ο άνθρωπος από αυτό βέβαια αλλά σίγουρα μπορείς να δείς ένα μέρος του εαυτού του που ποτέ δεν σε άφησε να δεις Μπορεί να αντικρίσεις κρύα και κενά μάτια ή βλέμμα γεμάτο αγάπη που λέει λυπάμαι αλλά δεν μπορώ άλλο. Αναλόγως με το τι θα αντικρίσεις σκεφτεσαί και διαφορετικά. Στην δεύτερή περίπτωση μπορεί να παρακαλέσεις για άλλη μια ευκαιρία ή να βουρκώσεις λέγοντα ένα απλό ''δεν πειράζει''. Στην πρώτη περίπτωση σκέφτεσαι λίγο πιο σκοτεινά. Βλέπεις πόσο λίγο σε νοιάστηκε αυτό το άτομο τελικά και ξαφνικά βλέπεις τον εαυτό σου για πολύ λίγο και καταλαβαίνεις πόσο λίγο νοιάστηκες και εσύ άλλα άτομα όταν αποφάσισες να το τελειώσεις. Δεν ξέρεις τι σε πονάει πιο πολύ. Το τέλος ή το γεγονός οτι σε κοίταξε τόσο κενά;

Από την άλλη, είναι πολύ εύκολο να φιλοσοφείς όταν κάποιος άλλος εκτός απο σένα καίγεται.

Reflections

Life can be crazy sometimes. Wars, bloodshed and stuff like that. We all understand the reality of our surroundings or so we think. We remain indifferent  and neutral, until the war and the bloodshed is outside our doorstep and that's the harsh reality of the world. I'm not judging, I am one of these people after all. You can't really care for every single person that is dying out there. Imagine someone that would genuinely care about everyone. He or she would commit suicide in a matter of seconds. Too much sadness can make someone go crazy. We all need a balance of happy and sad in our lives. When we don't have happiness we can just create it so we don't get depressed. Another thing that can shock you into reality is a huge coincidence. This is the story of my coincidence.

I met a girl 2 weeks ago while I was bartending. She was a  member of staff as well and the big guys transfered her to my bad so she could help me out. I didn't need help moslty because the place was dead. I've  never been so bored at a bartending shift in my short but vivid carrer. We started talking about different topics. University, studies, long term plans and other stuff like that. At some point work disscusion came in and she told me that if I wanted more money I should go at the X place and apply. They usually have lots of shifts in Manchester Arena she told me. ''You get your own bar, meet celebrities and no one bothers you'', she said. That's pretty cool I thought.

So, after some days I actually applied. I got a shift in Manchester Arena for the 22nd of May. I wanted to go but on the other hand I was quite tired. I was working to pay my rent and the last 2 weeks were crazy. I canceled the shift because I was feeling weak and said that I will start working in a day or two again. I decided to go out for something to eat and drink with a friend of mine. I've never been out in Manchester to enjoy the night life, like never ever. I've been in Manchester for 2 years and I have been out once for a quick drink which  I did not enjoy that much. The bad thing with alcohol is that it ends at somepoint. Well, after the whole wine and dine thing I came back to sleep. My current sleeping schedule is waking up at 5 in the morning and sleeping by 10 at night. I'm like fucking cinderella. If midnight comes I just feel drowzy as hell. My phone died in between so I couldn't see any news or notifications. I went to bed after a very cool night and woke up today to see that a suicide bomber killed 22 people and injured 59 more in a terrorist attack at Manchester Arena. I was supposed to be fucking working yesterday and something like this happens. I would probably be dead right now. I was shocked to be honest. I still cannot comprehend what the hell happened and why someone would target an event that attracts young children and teenagers. I forgot to mention that the attack took place at Ariana Grande's event. Like who the fuck actually targets an Ariana Grande gig? Who in his right mind wakes up in the morning and says: ''Let's suicide bomb the Ariana event and kill some children and teens today. Yeah, that would be cool". From another point of view, someone in his right mind would not fasten a fucking suicide vest on him and die for some fucked up reason such as god or something similar.

Many questions of philosophical nature arise here. I'm not racist mostly because I don't really care about people. I don't care who someone else fucks, what's their color and ethnicity. I believe that everyone has the right to live as he/she likes. Yet, I wonder how these families should look through their fear and grief and not be racist. Some families lost their kids yesterday and the society will ask of them not to be afraid. Not to be afraid of muslims or I don't know who else wants to kill people out there. Obviously here comes the answer to the question above. People like that do not represent muslim people as Islam is actually a religion that promotes peace and I agree 100%. How do you know who is gonna kill you out there and who is actually promoting peace? Would you actually blame a parent who lost his 12 or 15 year old child for racism? What would you do if you were at the families shoes? Fight through the fear and grief and the fact that you just tried to make your kid happy by sending it there? Imagine the guilt and the crying. A cruel reality check that basically says that no one is safe in this world.

From another point of view, tragedies like this are a catalyst to get people to unite and stand strong in times like this one. Why do we need bad things to happen in order to stand united? I always wondered about that. When shitty things happen, that's when people are like a big team. Cooperating and volunteering for a cause bigger than themselves.

Well, people will be people and the world can be happy and cruel at the same time. A moment of silence for the families and teens and for a parallel universe Nick who chose to go to Manchester Arena for work.

Absent Soul Part III

His mind was set. His eyes fixed on the murder board. Boxes in every corner of the room and files lying down on the floor covering the memories of his past. Jake stood up and approached the board to examine it. There was no certain suspect, hell, he didn’t even know if any of the people on the board were suspects but he had to try, try for the sake of his lost love. Deciding to take justice on his own hands was a risky move. One wrong step and he could lose everything. His resources, his job and more importantly his chance to find the killer. Night was coming fast. His time to play his part was here. He took his gun and badge, wore his torn leather jacket and departed for the underground club nearby. Heavy rain was lashing down on the rooftops. The wind made the tree branches dance like crazy, howling with anger. The ominous black sky was full of threatening black clouds. Lightning and thunder raged with fury to put the finishing touch.

Jake was soaked to the skin. With tightly closed fist he walked inside the bar and the music suddenly stopped. Everyone knew him. Being the best cop in New York came with certain benefits or disadvantages depending on the point of view.  The big bad wolf was in town and along with him came trouble. The silence in the room made his blood as cold as the wind that was coming through the bar’s broken and rusty windows. A thug made a move and raised his glass to drink his rum.

‘’You can’t drink away the silence’’! Jake shouted. ‘’I want answers’’.

But no one replied. He started walking faster and faster and his fists started to open, becoming something like claws. He grabbed the thug who was drinking and slammed his face on the bar table. His head turned to the others and with a furious stare he ordered everyone not to move.

‘’Give me something and I promise I won’t make your life miserable. Deny my request and you will know hell.’’

‘’I’m Duke’’. The thug told Jake, frightened. His pupils dilated as fear sunk in, crawling in his skin.

Jake’s eyes were fixed on Duke’s granting him no escape.

‘’Look man, I’m not a troublemaker anymore and all I want is a drink’’. He said and his hands started fidgeting.

‘’I know your name you scum”. Jake replied. ‘’Duke Richmond, B&E, pickpocket and overall wannabe professional thief. You should still have some contacts, I-want-them”. Jake’s hand grabbed Duke’s head harder and started putting pressure on his forehead.

‘’You-You should talk to Dom. He is at the back. Please stop hurting me”!

Jake- with a sudden move threw Duke on the floor and proceeded to knock on the red door at the back of the bar. Two seconds passed without anyone answering and Jake pulled out his gun destroying the old lock on the door. He kicked the door open and there was Dom, trying to fill his pockets with money before escaping. ‘’Greed is one hell of a sin Dom’’. Jake said with a tone of irony in his voice. ‘’I want information and if it’s satisfactory I am willing to turn a blind eye in this filthy business of yours. So? How about that?”

‘’What would you like to know, Detective’’? Dom replied sarcastically.

‘You know exactly what I want”. Jake said full of frustration. ‘’Who the fuck killed her”?

‘’The hell I know dude’’! Dom shouted in desperation. ‘’It’s a cold case, nobody ever solved it, get the hell over it’’.

A snap followed by a scream could be heard from the small room in the back of the bar. Jake snapped Dom’s pinky. His eyes blank, lifeless like a soulless human.

‘’It would be a shame if I was forced to break more bones. Give me something Dom’’. Jake said with a twisted grin on his face.

‘’Α warehouse. I-I--’’

‘’Spit it the fuck OUT’’! Jake shouted.

‘’I heard that someone took her there, the warehouse at the bay’’.

Jake sighed and left, leaving Dominic on the floor, scared like a child with his back on the wall. Τhe bell hanging on the door rang loudly when Jake opened it to get out. A violent sound of the door closing followed and music filled the bar again. Like nothing happened.

The streets were wet from the rain. A smell of rotten soil filled the air. The rats making their appearance as well in search of food in dark alleys and bins.

 Jake put the keys in the ignition and turned it violently. The car howled like a hound ready to hunt foxes. He stepped on the gas and made his way to the abandoned warehouse. The tires were screeching, trying to hold the car on the wet road. The huge headlights pierced the fog like it was nothing.  Abandoned buildings and stores could be seen on either sides of the road. Weeds growing on the concrete pavements amidst the gray. After a thirty minute drive, a crimson building could be seen in the distance.

‘’That’s it. That’s the warehouse’’ Jake said to himself.

‘’Let’s go, let’s go faster’’! A voice shouted but Jake didn’t even flinch.

He approached the crimson building slowly with his headlights off. The engine roared for a while before being turned off. He got out and pulled his gun out. Underneath the gun was a small flashlight, giving a glimmering light to guide the way. The building was surrounded by opaque windows, which was quite peculiar for a warehouse. At the front of the building, stood a wooden door full of fungus. It definitely seemed abandoned for a long time. He opened the door slowly while checking all his blind spots, just in case. Overthinking is what made him a decorated detective. Trying to predict all the possible outcomes was part of the job. Strategic thinking and control of situations was his specialty. The inside of the building was more suspicious than the outside. The so called opaque windows were two way mirrors. You could see from the inside but no one from the outside could see inside. A warehouse is supposed to have one use and one use only and that is storage. Why would anyone need two way windows for their bags?

A further investigation of the inside would confirm his suspicions. Red stains were visibly on the dust. Could be blood or just ketchup. “Ιf this building is abandoned I shouldn’t be able to see the red stains. These are new.”  Jake stated curiously.  He continued his search through the narrow halls of the warehouse. At the end of the hall was a larger room in a cubic shape. He followed the hallway and arrived in the room where he saw a chair. A single chair in the middle of the room. Behind the chair, there was a crimson stained wall. Small splashes of red liquid stuck on the wall to create a rather morbid painting of death. He got close to the wall. A rustic, dusty smell could be felt. He sat on the chair and turned his head behind him. The stains were as someone was shot in the head or so it seemed.