Για το δικό σου καλό μου είπε. Μου πήρε πολύ καιρό για να το καταλάβω. Πού είναι το καλό σε αυτό; Πού είναι το καλό στο να σε πατάνε κάτω, να σε περιπαίζουν και να σε αφήνουν να πέφτεις ενώ, ο ίδιος αυτός άνθρωπος σε είχε σηκώσει πιο ψηλά και απο τον παράδεισο. Για να καταλάβω την φράση της, έπρεπε να καθαρίσω το μυαλό μου και να βρώ την εσωτερική μου γαλήνη που λένε κάποιοι. Πράγμα δύσκολο, γιατί το χάος μέσα μου ήταν ένα απο τα πολλά εμπόδια. Ένα άλλο εμπόδιο, ήταν να καταφέρω να βγώ μέσα απο αυτό το σκοτάδι που είχα πέσει. Να βρώ τον παλιό εαυτό μου. Αυτόν που ήταν διατεθιμένος να κάνει all-in χωρίς φύλλα στα χέρια του, να παλέψει και να γρκεμίσει τοίχους. Πώς θα το έκανα αυτό όμως, με δύο φώνες μέσα στο μυαλό μου; Η μία να φωνάζει πόσο βλάκας είμαι και η άλλη να φωνάζει πως φταίω. Μια τρελή, σχιζοφρενική κατάσταση χωρίς διέξοδο. Φταίω; Δεν φταίω; Ήμουν ή δεν ήμουν καλός; Πώς θα μπορούσα να το έχω αποτρέψει όλο αυτό; Αμέτρητες ερωτήσεις στο κεφάλι μου, δίχως απαντήσεις. Πώς μπόρεσα και το άφησα να γίνει; Πώς έπεσα απο αυτό το βουνό εξ'αρχής; Για έναν τύπο που, σχεδιάζει το κάθε βήμα του, με συκεκριμένο πλάνο, ήταν σκέτη κόλαση. Ποτέ μου δεν ρίσκαρα, γιατί το έκανα τώρα; Ένα ατέλειωτο σκοτάδι που έπνιγε, τους ουρανοξήστες της χαράς και της ψυχής μου.
Όλοι αντιδρούμε διαφορετικά μετά απο έναν χωρισμό. Κάποιοι πλαντάζουν, άλλοι το παίρνουν πιο χαλαρά. Εγώ πάλι, άκουγα Μπλοφίλιου και έπινα, κλαίγοντας. Ξέρω, αξιολύπητος. Σκεφτόμουν απο μέσα μου: "Να βλάκα, να τι σου έκαναν τα συναισθήματα σου". Όπως και με την οικονομία οποιασδήποτε χώρας, όλα κάνουν τον κύκλο τους. Απο τον πάτο, πάς στην κορυφή και επανέλαβε μαζί μου. Έτσι και εγώ, μετά απο δυό-τρείς μήνες, έψαξα να βρώ ένα χόμπι που πάντα ήθελα να ασχοληθώ. Περπάτησα μέσα αποφασιστηκά. Ο αέρας μύριζε περίεργα. Το μόνο που άκουγα ήταν κραυγιές και αναπνοές. Πριν πάει το μυαλό σας πουθενά και κλείσετε το μπλόγκ, αφήστε με να σας εξηγήσω πρώτα. Άρχισα πολεμικές τέχνες. Στην αρχή, όλο αυτό ήταν ένας τρόπος να βγάζω τα νεύρα μου και την λύπη μου. Άργοτερα όμως μου είπαν πως αν θέλω να συνεχίσω να έρχομαι, πρέπει να έχω καθαρό μυαλό. Μόνο που δενν γέλασα. Βέβαια δεν λέω, έδειξαν μεγάλη επιείκια στην αρχή, μιάς που το μυαλό μου μόνο καθαρό δεν ήταν. Σιγά, σιγά βρήκα τον ρυθμό μου και μαζί με τον ρυθμό μου, βρήκα αυτό που έψαχνα απο την αρχή. Τον εαυτό μου. Δεν σκέφτηκα όμως, πως βγήκα αλώβητος απο το σκοτάδι μέσα μου. Αυτό που μου φαινόταν σαν αποστολή αυτοκτονίας μέσα στο σκοτάδι, έγινε μια απλή βόλτα στο πάρκο σε μόνο τέσσερεις μήνες. Όλες οι αναμνήσεις μου είχαν χαθεί. Οι άσχημες μνήμες απο το βράδυ που έσπασαν τα πάντα έμοιαζαν να έχουν φάει delete. Συνέχισα τις προπονήσεις καθημερινά, τόσο δύσκολες αλλά τόσο σωστές. Λίγο αργότερα, άρχισε να γίνεται ακόμα πιο δύσκολο, μιας που κάπνιζα κιόλας. Έτσι αποφάσισα να κόψω το κάπνισμα μαχαίρι, για τον ιερό αυτό σκοπό. Για πολλούς ένας τέτοιος χώρος ακούγεται βίαιος αλλά σας διαβεβαιώνω, καμία σχέση. Ήταν ένας χώρος αυτοβελτίωσης και σπασμένων ορίων. Κέρδισα πίσω την ζωή μου και ήμουν πάλι γεμάτος αυτοπεποίθηση και ενέργεια.Ήμουν έτοιμος να βγώ έξω και να ερωτευτώ ξανά, να ξανά πέσω και να ξανά σηκωθώ.
Το καλοκαίρι του 2014 ήρθε και ανέβασα τον πύχη μου. Απο την μία ώρα προπόνησης, το είχα κάνει τέσσερεις. Δεν πήγα διακοπές και αποφάσισα να μείνω μόνος μου στην Αθήνα. Ένα βραδάκι, κοντά στο τέλος του αυγούστου, χτύπησε το κινητό μου και μου πρότειναν να βγούμε βόλτα. Είχα βρεί άλλη παρέα, κάποιοι απο τους παλιούς έμειναν και άλλους δεν τους ξαναείδα απο τότε. Πήγα λοιπόν σπίτι της φίλης μου, την πήρα και φύγαμε για Κηφισιά. Μπήκαμε μέσα σε ένα κλάμπ όπου μας περίμεναν κάποιες άλλες φίλες της. Ανάμεσα σε αυτές η Έψιλον. Μια ξανθιά κοπέλα, με μια περίεργη εξωτική αύρα και ύπεροχο χαμόγελο. Για άλλη μια φορά, το μυαλό μου τα σκάτωσε και το έπαιξε τύπος Cutty Shark, χωρίς να με ρωτήσει. Έτσι απλά επειδή μπορούσε. Ο χρόνος σταμάτησε γύρω μου και το μόνο που ήξερα ήταν πως αυτή την κοπέλα, την θέλω. Μην νομίζετε πως καρφώθηκα. Όχι, όχι...Τα ίδια λάθη θα κάνουμε; Περιττό να πώ πως, όλη η παρέα με πήρε χαμπάρι εκτός απο την Έψιλον. Μετά απο ώρα, φύγαμε και πήγαμε στο σπίτι μιας κοπέλας απο την παρέα για να κοιμηθούμε εκεί. Καθίσαμε για λίγη ώρα, μέχρι που πήγαν όλοι για ύπνο και έμεινα εγώ, η Έψιλον και η φίλη μου. Μετά απο λίγο, έφυγε και η Έψιλον και πριν προλάβει να πέσει στο κρεβάτι, η φίλη μου με κοιτάζει και με ρωτάει την ερώτηση που δεν ήθελα να απαντήσω: " Την θέλεις;" Άπαντησα με ένα διστακτικό νεύμα του κεφαλιού μου. Η φίλη μου πετάχτηκε σαν ελατήριο απο την θέση της και έτρεξε στο δωμάτιο. Κάθισα και προσπαθούσα να σκεφτώ, τι στο διάολο έγινε τώρα; Τελικά λίγο αργότερα, αφού φώναξε: " Έψιλον! Σε γουστάρει" σαν πεντάχρονό, έμαθα πώς...DUN DUN.... Η φίλη μου, ήταν η κολλητή της Έψιλον. Πλότ τουίστ ε;
Όλοι αντιδρούμε διαφορετικά μετά απο έναν χωρισμό. Κάποιοι πλαντάζουν, άλλοι το παίρνουν πιο χαλαρά. Εγώ πάλι, άκουγα Μπλοφίλιου και έπινα, κλαίγοντας. Ξέρω, αξιολύπητος. Σκεφτόμουν απο μέσα μου: "Να βλάκα, να τι σου έκαναν τα συναισθήματα σου". Όπως και με την οικονομία οποιασδήποτε χώρας, όλα κάνουν τον κύκλο τους. Απο τον πάτο, πάς στην κορυφή και επανέλαβε μαζί μου. Έτσι και εγώ, μετά απο δυό-τρείς μήνες, έψαξα να βρώ ένα χόμπι που πάντα ήθελα να ασχοληθώ. Περπάτησα μέσα αποφασιστηκά. Ο αέρας μύριζε περίεργα. Το μόνο που άκουγα ήταν κραυγιές και αναπνοές. Πριν πάει το μυαλό σας πουθενά και κλείσετε το μπλόγκ, αφήστε με να σας εξηγήσω πρώτα. Άρχισα πολεμικές τέχνες. Στην αρχή, όλο αυτό ήταν ένας τρόπος να βγάζω τα νεύρα μου και την λύπη μου. Άργοτερα όμως μου είπαν πως αν θέλω να συνεχίσω να έρχομαι, πρέπει να έχω καθαρό μυαλό. Μόνο που δενν γέλασα. Βέβαια δεν λέω, έδειξαν μεγάλη επιείκια στην αρχή, μιάς που το μυαλό μου μόνο καθαρό δεν ήταν. Σιγά, σιγά βρήκα τον ρυθμό μου και μαζί με τον ρυθμό μου, βρήκα αυτό που έψαχνα απο την αρχή. Τον εαυτό μου. Δεν σκέφτηκα όμως, πως βγήκα αλώβητος απο το σκοτάδι μέσα μου. Αυτό που μου φαινόταν σαν αποστολή αυτοκτονίας μέσα στο σκοτάδι, έγινε μια απλή βόλτα στο πάρκο σε μόνο τέσσερεις μήνες. Όλες οι αναμνήσεις μου είχαν χαθεί. Οι άσχημες μνήμες απο το βράδυ που έσπασαν τα πάντα έμοιαζαν να έχουν φάει delete. Συνέχισα τις προπονήσεις καθημερινά, τόσο δύσκολες αλλά τόσο σωστές. Λίγο αργότερα, άρχισε να γίνεται ακόμα πιο δύσκολο, μιας που κάπνιζα κιόλας. Έτσι αποφάσισα να κόψω το κάπνισμα μαχαίρι, για τον ιερό αυτό σκοπό. Για πολλούς ένας τέτοιος χώρος ακούγεται βίαιος αλλά σας διαβεβαιώνω, καμία σχέση. Ήταν ένας χώρος αυτοβελτίωσης και σπασμένων ορίων. Κέρδισα πίσω την ζωή μου και ήμουν πάλι γεμάτος αυτοπεποίθηση και ενέργεια.Ήμουν έτοιμος να βγώ έξω και να ερωτευτώ ξανά, να ξανά πέσω και να ξανά σηκωθώ.
Το καλοκαίρι του 2014 ήρθε και ανέβασα τον πύχη μου. Απο την μία ώρα προπόνησης, το είχα κάνει τέσσερεις. Δεν πήγα διακοπές και αποφάσισα να μείνω μόνος μου στην Αθήνα. Ένα βραδάκι, κοντά στο τέλος του αυγούστου, χτύπησε το κινητό μου και μου πρότειναν να βγούμε βόλτα. Είχα βρεί άλλη παρέα, κάποιοι απο τους παλιούς έμειναν και άλλους δεν τους ξαναείδα απο τότε. Πήγα λοιπόν σπίτι της φίλης μου, την πήρα και φύγαμε για Κηφισιά. Μπήκαμε μέσα σε ένα κλάμπ όπου μας περίμεναν κάποιες άλλες φίλες της. Ανάμεσα σε αυτές η Έψιλον. Μια ξανθιά κοπέλα, με μια περίεργη εξωτική αύρα και ύπεροχο χαμόγελο. Για άλλη μια φορά, το μυαλό μου τα σκάτωσε και το έπαιξε τύπος Cutty Shark, χωρίς να με ρωτήσει. Έτσι απλά επειδή μπορούσε. Ο χρόνος σταμάτησε γύρω μου και το μόνο που ήξερα ήταν πως αυτή την κοπέλα, την θέλω. Μην νομίζετε πως καρφώθηκα. Όχι, όχι...Τα ίδια λάθη θα κάνουμε; Περιττό να πώ πως, όλη η παρέα με πήρε χαμπάρι εκτός απο την Έψιλον. Μετά απο ώρα, φύγαμε και πήγαμε στο σπίτι μιας κοπέλας απο την παρέα για να κοιμηθούμε εκεί. Καθίσαμε για λίγη ώρα, μέχρι που πήγαν όλοι για ύπνο και έμεινα εγώ, η Έψιλον και η φίλη μου. Μετά απο λίγο, έφυγε και η Έψιλον και πριν προλάβει να πέσει στο κρεβάτι, η φίλη μου με κοιτάζει και με ρωτάει την ερώτηση που δεν ήθελα να απαντήσω: " Την θέλεις;" Άπαντησα με ένα διστακτικό νεύμα του κεφαλιού μου. Η φίλη μου πετάχτηκε σαν ελατήριο απο την θέση της και έτρεξε στο δωμάτιο. Κάθισα και προσπαθούσα να σκεφτώ, τι στο διάολο έγινε τώρα; Τελικά λίγο αργότερα, αφού φώναξε: " Έψιλον! Σε γουστάρει" σαν πεντάχρονό, έμαθα πώς...DUN DUN.... Η φίλη μου, ήταν η κολλητή της Έψιλον. Πλότ τουίστ ε;
No comments:
Post a Comment