Friday 27 February 2015

Introduction To (Love) Me



Αγάπη..Τι είναι αυτό τέλος πάντων;  Το ακούω παντού, από τους πάντες.. Όλοι αγαπάνε, όλοι νιωθουν αγαπες, όλοι είναι σε καλές , όμορφες σχέσεις με ουσία, μια κοπέλα ή αγόρι με χαρακτήρα, πραγματικό χαρακτήρα, που ξέρουν τι θέλουν. Αγάπη….Τι είναι αυτό το μαγικό συναίσθημα;  Είναι όντως μαγικό και μυστήριο;  Κάτι που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει  λένε. Χημικές ενώσεις μέσα στον εγκέφαλο μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων. Γίνεται όντως αυτό ;  Αναρωτιέμαι….Αν είναι όντως μυστήριο και μαγικό, μάλλον το δικό μου πουγκί με αστερόσκονη τελείωσε πριν καν το ανοίξω… Πάντα πίστευα ότι τα συναισθήματα είναι η πιο μεγάλη αδυναμία του ανθρώπου. Ίσως έτσι με έμαθαν, ίσως να ήμουν έτσι εξ’αρχής. Ήμουν τελείως σνόμπ με τους υπόλοιπους «κοινούς θνητούς» που ένιωθαν. Ένιωθαν αγάπη, μίσος, αντιπάθεια, λύπη, χαρά και εγώ ημουν σε μια μέση κατάσταση. Λές και είχα μια μάσκα που δεν χαμογελούσε αλλα ουτε ήταν λυπημένη. Μια μέση κατάσταση,  και που το μόνο που μπορούσα να νιώσω ήταν σωματικός  πόνος κάθε φορά που ανέβαζα πυρετό  όταν ήμουν μικρό. Ναί, ξέρω..Περίεργο παιδί ε;  Συμφωνώ μαζί σου.

 Τώρα θα μου πείς…Μάλλον για την πάρτη μου τα γράφω αυτά, ποιος νοιάζεται άλλωστε. Από την άλλη ισως να ταυτιστείς με αυτά που γράφω. Αν είναι αυτή η περίπτωση τότε είσαι ευπρόσδεκτος να μείνεις. Γενικώς ευπρόσδεκτος είσαι, αλλά ας συνεχίσω. Μυστήριο πράγμα η αγάπη έλεγαν, όμορφο, πεταλούδες στο στομάχι και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες.  Έτσι πίστευα και εγώ, πλασμένος σε αυτή την προπαγάνδα συναισθημάτων που βομβάρδιζαν τους  τεράστιους τοίχους μου  και πίστευα πως δεν περνούσε τίποτα. «Απόρθητο φρούριο» σου λέει μετά. Τι να κάνει όμως το θνητό, αλλαζονικό μου μυαλό; Έτσι νόμιζε, πως τίποτα και ποτέ δεν θα καταφέρει να το αγγίξει. Κανένα από αυτά τα… «συναισθήματα».  Μεγάλωσα σαν σωστό, αντικοινωνικό παιδί μακριά από κάθε είδος δεσίματος ειτε φιλικό είτε οικογενιακό. Ναί φίλε/φιλη αναγνώστη/ιά, είμαι ένα τέρας.Όσο περίεργο και αν σου φαίνετε τέτοιοάτομο είμαι. Ξέρω, ξέρω, άκαρδος. Έδωσα και πανελλήνιες, πάτωσα όπως το μεγαλύτερο ποσοστό των μαθητών αλλά τελικά πέρασα κάπου. Με τα πολλά, πολλά όμως την παράτησα την σχολή μου και γύρισα στην Αθήνα.

 Ο χειμώνας πέρασε και ήρθε το καλοκαιράκι. Πολλά άτομα προσπαθούσαν να με πείσουν να πάω παραλία μέχρι που τα κατάφεραν. Άντε, είπα στον εαυτό μου, πήγαινε, μπορεί  να έχει πολύ κόσμο αλλά ίσως να περάσεις καλά. Κάθομαι με την τσαντούλα μου και τα φλίπ-φλόπ παντοφλάκια μου έξω από τον σταθμό  του μετρό και περιμένω..και περιμένω..και περιμένω…μα κανεις δεν εμφανίσθηκε. Όχι, όχι, δεν νευρίασα. Προφανώς και δεν νευρίασα. Απλά άμα υπήρχε κατι κοντινό στην κόλαση, μάλλον θα ήμουν εγώ.  Αποφάσισα να περπατήσω μέχρι το σπίτι του φίλου που μου είχε πεί να βγούμε.  Χτυπάω το κουδούνι και ανοίγει αμέσως. Ανεβαίνω στον 2ο και η πόρτα ήταν ήδη ανοιχτή.  Μπαίνω μέσα φωνάζωντας και ανοίγω την πόρτα του δωματίου του και τότε ήταν που είδα…..Είδα αυτό το άτομο.. Με τα υπέροχα μαύρα μαλλιά , μαύρα μάτια και ένα χαμόγελο σαν ουράνιο τόξο. Μην φανταστείς τίποτα το  φανταχτερό  και τίποτα συνηθισμένο. Κοκάλωσα και έμεινα να  κοιτάζω σαν παιδάκι δημοτικού που το φιλάει στο μάγουλο το «κορίτσι» του. Το καλό ή κακό, όπως θέλεις πάρτο, ήταν το γεγονός ότι με κοίταζε όπως και εγώ. Μέσα στα μάτια μου. Το βλέμμα που αντίκριζα ήταν σαν να  τρυπούσε την ψυχή μου, σαν 2 μικρές μαύρες τρύπες που με τραβούσαν όλο και πιο βαθιά μέσα  στην υπερβολική βαρυτητά τους. Ξέρετε ποιός είναι ο ορισμός για τις μαύρες τρύπες;  Oποιαδήποτε πληροφορία εισέρχετε μέσα σε μια μαύρη τρύπα χάνεται για πάντα μεσα στην βαρυτητα της.

No comments:

Post a Comment