Χρωστούμενα

Μια στο τόσο κάθομαι και αναλογίζομαι τα πράγματα που με έκαναν να αλλάξω είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο, λάθη και σωστά, τα όμορφα και τα ωραία. Κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να νοσταλγώ τις όμορφες στιγμές μιας παλιάς ζωής και άλλες αντιπαθώ τον ίδιο μου τον εαυτό για αυτές τις σκέψεις μου. Νύχτες ανήσυχες, γεμάτες καπνό και καημούς. Όλες καταλήγουν σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα.  Χρωστάω πολλά. Μπορεί και να μιλάει ο μαζοχιστής μέσα μου μα πάντα θεωρούσα πως η έκφραση 'το πάθημα να σου γίνει μάθημα' είναι πολύ σωστή. Ζωή χωρίς λάθη δεν την λες και ζωή.  Δεν υποστηρίζω βέβαια το κάνε ότι να είναι και ότι βγει. Το μασκάρεμα της ηλιθιότητας ως αυθορμητισμό πάντα μου την έδινε. Τα λάθη όμως είναι φυσικά και όλοι τα κάνουν.

Τα λάθη επίσης είναι θέμα οπτικής γωνίας. Ένα νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις και αυτό ισχύει και σε αυτή την περίπτωση. Είτε μετανιώνεις για αυτά, είτε τα αποδέχεσαι και μαθαίνεις από αυτά. Η ανωριμότητα ίσως να είναι μια από τις ρίζες για τα λάθη αυτά, η οποία είναι και αυτή φυσική μέχρι ενός σημείου. Άλλωστε, τα πάντα πρέπει να έχουν τα όρια τους. Κάποια ήταν δικά μου και μερικά ήταν ανθρώπων κοντινών. Το καλό ή κακό (όπως το πάρει κανείς) με τα λάθη, είναι πως μαθαίνεις και από τις πράξεις των άλλων. Δεν είναι μονοδιάστατα Το μόνο που χρειάζεσαι είναι παρατηρητικότητα και λίγο μυαλό να μην τα επαναλάβεις.

Δυστυχώς όταν δεν είσαι παρατηρητικός, είσαι καταδικασμένος να επαναλάβεις αυτά τα λάθη ή να κάνεις ακόμα χειρότερα. Πράγμα όχι αναγκαστικά κακό αλλά σίγουρα "ενοχλητικό." Ήμουν, είμαι και θα είμαι άνθρωπος που παίρνει τα λάθη πολύ σοβαρά. Αυτό ισχύει και για τα δικά μου μα και των άλλων. Ποτέ μου δεν συγχωρούσα εύκολα και απο την άλλη ποτέ μου δεν περίμενα συγχώρεση. Κάποια πράγμα δεν διορθώνονται και για κάποιες αμαρτίες δεν υπάρχει εξιλέωση όσο και αν το θέλουμε.  Δεν ήμουν πάντα έτσι βέβαια. Η αθωότητα ενός πιτσιρικά που νόμιζε πως τα πάντα ήταν σταθερά και πως οι άνθρωποι δεν ψεύδονται, δεν με άφηνε να δω πολλά πράγματα. Μαζί με τα πράγματα που δεν μπορούσα να δω ήρθαν και πολλά λάθη. Λάθη που έκανα και λάθη που έφαγα στην μούρη από άλλους.

Μαζί με αυτά έφυγε και η αθωότητα και μπήκα σε μια πραγματικότητα που ήταν χρόνια μπροστά μου με τσίτα τα γκάζια χωρίς να ξέρω τι να την κάνω και την κοιτούσα σαν κούκλα από πορσελάνη που μόλις είχα σπάσει. Τρομαγμένος και μπερδεμένος για το τι στον διάολο έγινε και πως ακριβώς τα πράγματα κατέληξαν έτσι. Ένα παιδάκι που έφτιαχνε κάστρα στην άμμο και ξαφνικά έσκασε ένα τεράστιο κύμα και μου τα γκρέμισε όλα. Ένα κύμα που μου έκανε καλό μακροπρόθεσμα παρόλο που εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να δω τίποτα εκτός από τον πόνο των χαμένων μου κάστρων.

Χρωστάω πολλά στα άτομα που έκαναν αυτό το παιδάκι να μεγαλώσει και να καταλάβει πως η ζωή είναι σκληρή και άδικη. Το ίδιο και οι άνθρωποι. Μερικοί δεν χαρίζουν. Μερικοί δεν δίνουν παρά μόνο παίρνουν. Ίσως επειδή δεν έχουν κάτι άλλο πια να δώσουν ή επειδή απλά μπορούν να πάρουν.

Δεν τους κατηγορώ αυτούς βέβαια γιατί είμαι ένας απο αυτούς πια. Χρωστάω πολλά στους ανθρώπους που μου έδωσαν μεταφορικές σφαλιάρες πληγώνοντας το εγώ μου ολόκληρο και αφήνοντας με να αναρωτιέμαι τι έκανα για να αξίζω τέτοια συμπεριφορά. Σε κάνουν και σκέφτεσαι τέτοια άτομα. Σε κάνουν και σκέφτεσαι τι πήγε λάθος, τι δεν έκανες σωστά και είχε τέτοια κατάληξη το Χ και το Υ. Σε κάνουν να αναλογιστείς και να καταλάβεις καλύτερα όχι μόνο τις πράξεις τους αλλά και τον εαυτό σου. Να ψάξεις πιο βαθιά μέσα σου και να βρεις τους λόγους που σε έφεραν ως εδώ. Άλλες φορές δεν υπάρχουν λόγοι παρά μόνο πράξεις. Αυτό βέβαια είναι ακόμα ένα απο τα φυσικά πράγματα.

Μην ρωτάς το γιατί μου είχε πει κάποια, κάποτε, όταν την κοίταξα και την ρώτησα γιατί με τιμωρεί.

Κάποια λάθη χρειάζονται χρόνο για να σου μάθουν τι είναι το σωστό. Μου πήρε καιρό να καταλάβω πως μερικές φορές οι άνθρωποι δεν χρειάζονται λόγο για να κάνουν κάτι. Απλά πράττουν και ελπίζουν να είναι σωστό αυτό που κάνουν ακόμα και αν βαθιά μέσα τους ξέρουν πόσο άσχημη είναι η πράξη τους. Το θεωρούσα αδύνατο να υπάρξει πράξη χωρίς κίνητρο. Πίστευα πως κάθε βήμα που κάνει κάποιος έχει και έναν σκοπό. Κάθε πράξη και σκέψη έχει και ένα κίνητρο καλό ή κακό. Μα βγήκα λάθος. μιας που δεν χρειάζεται πάντα να υπάρχει.

Χρωστάω ακόμα περισσότερα στα άτομα που ανέχτηκαν εμένα και τα δικά μου χαζά λάθη τα οποία ήμουν πολύ ανώριμος και αδαής για να δω Απορώ πως δεν με έβρισαν κάποιες φορές. Κοιτάζοντας πίσω μόνο να γελάσω μπορώ με την απεριόριστη βλακεία που κουβαλούσα στο κεφάλι μου. Ίσως το γέλιο να έχει και λίγα νεύρα για την χαζομάρα αυτή. Στο τέλος απλά ελπίζω να τους έμαθα και εγώ κάτι όπως μου έμαθαν και εμένα άλλοι.

Μπορεί να μοιράζονται την οπτική μου γωνία και να μου χρωστάνε και εμένα. Από την άλλη..Μπορεί και όχι.