Thursday 15 February 2018

Άδεια βαγόνια

  Πόσα ψέματα και κούφιες δικαιολογίες μπορεί να αραδιάσει κάποιος προκειμένου να αποφύγει την αλήθεια που δεν τον βολεύει; Πόσες φορές έχεις πει πως ζεις και άραγε πόσες φορές σου έχει κοπεί η ανάσα; Θα ήθελα να μετρήσω τη ζωή μου αλλά βλέπεις οι φορές που μου κόπηκε η ανάσα ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Θα ήθελα να πω πως ζω αλλά έχω την εντύπωση πως απλά επιβιώνω.. κακό για έναν άνθρωπο που ζει με τα ισχυρά θέλω του και όχι με τα πρέπει.. Θα ήθελα ακόμα να μπορώ να αντιμετωπίσω την αλήθεια που δεν με βολεύει χωρίς να σηκώνω την σημαία του ψέματος και της δικαιολογίας για να πορευτώ. Είναι τραγελαφικό το πως οι άνθρωποι μπορούν να κλείσουν τα μάτια με τόση ευκολία, σχεδόν τρομαχτικό το πως από την μια μέρα στην άλλη μπορούν να σου αλλάξουν την ζωή με μια τους μόνο κουβέντα..

 Η ζωή είναι ένα τραίνο με πολλές ευχάριστες και δυσάρεστες στάσεις, θα ήταν ευλογία να έχεις μόνο ευχάριστες στάσεις αλλά δεν γίνεται. Σε κάθε στάση, λοιπόν που κάνεις, ανεβαίνουν και κατεβαίνουν επιβάτες. Οι επιβάτες αυτοί στο φευγιό τους, λίγο πριν επιβιβαστούν σε  κάποιο άλλο τραίνο έχουν την επιλογή να σε κάνουν λίγο καλύτερο από ότι σε βρήκαν ή να σου χαλάσουν κάτι μέσα σου.. Άλλος μπορεί να σου στολίσει τα βαγόνια σου με όμορφες φωτογραφίες και στολίδια και άλλος να αποφασίσει να σου σπάσει το παράθυρο με αποτέλεσμα να μπαίνει κρύο' και ξέρεις κάποια παράθυρα είναι δύσκολο να φτιαχτούν, μετά από κάποια φάση απλά κουράζεσαι να μπαλώνεις τα τζάμια σου, δεν σε ενδιαφέρει.. Κάποιοι επιβάτες από την άλλη έχουν πιο σημαντική θέση, έχουν κλείσει εισιτήριο στα βαγόνια που βρίσκονται πιο κοντά σε εσένα που είσαι οδηγός και κάποιοι αν είναι αρκετά τυχεροί έχουν το προνόμιο να μπουν και μέσα στο πιλοτήριο και να σε γνωρίσουν. Όσο πιο κοντά σου βρίσκονται όμως τόσο πιο πολύ σε πονάει να τους βλέπεις να φεύγουν..σε πονάει να τους βλέπεις να κατεβαίνουν και να περιμένουν ένα άλλο τραίνο για να επιβιβαστούν. Είναι εκείνη η στιγμή που πεισμώνεις και αμπαρώνεσαι καλύτερα, με πιο βαριές σιδεριές για να μην μπορέσει κανείς να μπει μέσα ξανά..

  Αναρωτιέμαι πως γίνεται κάποιοι άνθρωποι που σε κοιτούν στα μάτια και σου λένε πόσο σε αγαπάνε,έχουν την δύναμη να σε χάνουν. Να σε αφήνουν να γλιστράς από τα χέρια τους και απλά να κοιτάνε την φυγή σου χωρίς να κάνουν ένα βήμα για να έρθουν πιο κοντά σου. Και ύστερα για να σε διώξουν πιο μακριά να σου φωνάζουν φράσεις που ούτε και οι ίδιοι δεν πιστεύουν.. και εσύ να πρέπει να κάνεις ασπίδα σου αυτά τα λόγια και να φεύγεις όσο πιο μακριά μπορείς, να κρύβεσαι για να μην σε βρίσκουν γιατι ξέρεις πως αν κοιτάξεις πίσω έστω και για ένα δευτερόλεπτο σε έχουν βρει.. Είναι τρομακτική η ηρεμία στην φωνή του ανθρώπου σου όταν σου λέει φύγε. Ξέρεις, αυτή η ηρεμία που δεν προδίδει τίποτα και οι τέλεια επιλεγμένες λέξεις που ξέρει πως θα σου ρημάξουν το είναι σου.. είναι η ηρεμία και η πλαστικότητα στην κίνηση που έχει ένας τέλειος δολοφόνος που φροντίζει να μην χυθεί σταγόνα αίματος, που ξέρει πως να μην προδοθεί. Και ακριβώς όπως ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, έτσι και αυτός κάποια στιγμή θα επιστρέψει πίσω όχι για να μείνει όμως...

 Και ύστερα είσαι εσύ μόνος, πληγωμένος και κρυμμένος για να μην σε βρει αυτή τη φορά. Μόνος σου μένεις να αναρωτιέσαι πως γίνεται να μπορεί να φεύγει; Πως γίνεται κάθε γαμημένη φορά να επιτρέπεις να σε βρίσκει και κάθε γαμημένη φορά να σε ρημάζει λίγο παραπάνω.. Μένεις σκυφτός στην γωνία αγκαλιάζοντας τα γόνατα σου, κάνοντας σε όσο πιο μικρό γίνεται.. σκέφτεσαι πως μηδενίζοντας την ύπαρξη σου ίσως καταφέρεις να τον αποφύγεις.. ίσως μπορέσεις επιτέλους να εξαφανιστείς.. αγνοείς όλα τα απλωμένα χέρια και αρνείσαι να γλύψεις τις πληγές σου.. έχεις αρχίσει να σε συνηθίζεις έτσι.. μισό άνθρωπο.. γεμάτο πληγές.. αρχίζεις και κλαις με λυγμούς αλλά πλεον δεν ξέρεις τι σε πονάει.. Έχεις χάσει το νόημα, έχει χαθεί η ουσία.. ίσως και για αυτό να θρηνείς. Πρέπει όμως να θρηνίσεις όσο πιο αθόρυβα γίνεται και να γίνεις όσο πιο μικρός μπορείς.. ο άνθρωπος σου, ο δολοφόνος σου είναι ακόμα έξω... είναι ακόμα κοντά σου.. σε ψάχνει, θέλει να σου πάρει και το τελευταίο ίχνος ψυχής... και τότε σηκώνεσαι και τρέχεις.. τρέχεις να σωθείς αλλα πέφτεις πάνω σε αδιέξοδα. Ειρωνεία μπορεί να σκεφτεί κάποιος.. ειρωνεία, γιατί καταλήγεις και εσυ πάλι στον τόπο του εγκλήματος και τον έχεις ακριβώς απέναντι σου έτοιμο να κατασπαράξει και το τελευταιο ίχνος ψυχής που είχες κρύψει για εσένα. Θες να τρέξεις πάλι, αλλά δεν μπορείς.. δεν μπορείς να κουνήσεις ούτε ένα μυ. Μένεις να κοιτάς αποσβολωμένος. Δε μπορείς να παλέψεις πια έχεις κουραστεί.. δε μπορείς να παραδοθείς.. οπότε μένεις απλά να κοιτάζεις. Να περιμένεις ένα τέλος που δεν έρχεται. Μια λύτρωση που κανείς δεν σου δίνει. Για άλλη μια φορά μένεις εκεί να ψελλίζεις με όση δύναμη έχεις το όνομα του. Δεν έχεις να ελπίζεις σε κάτι.. έχεις χάσει κάθε γαμημένη ελπίδα.. Δεν σου έχει μείνει ίχνος ψυχής.. στο πήρε και αυτό. Το κατάφερε.. τώρα το μόνο που έμεινε από εσένα είναι στάχτες και ένα άδειο τραίνο που δεν ξέρεις αν θες να γεμίσουν τα βαγόνια του παλι.. 

                                     https://www.youtube.com/watch?v=r7rF2EZ0A_0

No comments:

Post a Comment