Πως να ήταν άραγε η ζωή μας αν είχαμε την δυνατότητα εν μια νυκτί να διαγράψουμε όλες μας τις αναμνήσεις από σημαντικούς ανθρώπους, αναμνήσεις και συναισθήματα που μας έχουν στιγματίσει. Ξέρετε αυτές τις καλές που όταν τις θυμάσαι σου μένει ένα γλυκόπικρο συναίσθημα μαζί με ένα όμορφο μειδίαμα, αλλά και τις άλλες τις γάμησε τα που όταν έρχονται σαν κλέφτες στην θύμηση σου σου γαμάνε το είναι. Και έτσι tabula rasa όπως θα είσαι πλέον να αρχίσεις από την αρχή. Μοιάζει ιδανικό σενάριο και για κάποιους-συν εμού- είναι. Φανταστείτε να πέφτετε στο κρεβάτι μισοί άνθρωποι, κουρελιασμένοι και γεμάτοι πληγές και όταν ξυπνάτε να μην θυμάστε τίποτα πλέον. Να μην υπάρχει τίποτα στην ζωή σας που να σας τον θυμίζει, καμία ανάμνηση και έτσι απλά να συνεχίζετε την ζωή σας έχοντας αιώνια λιακάδα και καθαρό μυαλό.
Πόσο εύκολο είναι να τιθασεύσεις το μυαλό και την σκέψη, λες ένα τέλος ή ακόμα χρησιμοποιείς διάφορα tricks για να ξεγελαστείς. Λένε πως αν είσαι ένας λόφος από σκατά ψυχολογικά και αρχίσεις να χαμογελάς κάποια στιγμή θα το νιώσεις και αυτό το χαμόγελο. Αυτό σου είναι το μυαλό, τέτοια είναι και η δύναμη που έχεις στα χέρια σου, '' το μυαλό είναι ένας όμορφος υπηρέτης, μα και ένας επικίνδυνος αφέντης'' είχα διαβάσει κάπου και δεν θα μπορούσα να μην συμφωνήσω. Αλλά η καρδιά.... η καρδιά είναι ακόμα πιο επικίνδυνη. Δεν ξεχνάει ποτέ και φροντίζει να στο υπενθυμίζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η καρδιά είναι γεμάτη συναισθήματα, αναμνήσεις και αυτή τη μυρωδιά του, που όταν την αισθάνεσαι στην ατμόσφαιρα από το τύπο που πέρασε από δίπλα σου εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα που αποφάσισες να βγεις αμέριμνη από το σπίτι σου και να κάνεις την βολτίτσα σου, νιώθεις ηλεκτρικές κενώσεις να σε διαπερνάνε και να σου φέρνουν στο μυαλό εκείνη την ηλίθια φορά που πήγατε βόλτα μαζί και περπατούσατε αμέριμνοι και πιασμένοι χεράκι-χεράκι κάτω από τα ανθισμένα δέντρα, και ήταν εκείνη η φορά που σε τράβηξε κοντά του και σε φίλησε, αλλά εσύ ήθελες να κάνεις τα συνηθισμένα ναζάκια σου, να τραβηχτείς και να τον πειράξεις, μέχρι που απλά να βάλεις το κεφάλι σου στον λαιμό του και να πάρεις μια γερή δόση από το άρωμα του. Σου θυμίζει πόσο το αγαπούσες αυτό το άρωμα και εκείνη την ουλή στο δεξί του μάγουλο που ίσα που φαινόταν αλλά εσύ την είχες δει γιατί καθόσουν με τις ώρες και τον κοιτούσες.
Και αναρωτιέμαι... αν η καρδιά έχει τέτοια δύναμη τότε πως γίνεται να μην ερωτευτείς ξανά και ξανά τον ίδιο άνθρωπο που διέγραψες από την μνήμη σου; Πως είναι δυνατόν να μπορέσεις να αντισταθείς σε όλα αυτά που σε έκαναν να τον ερωτευτείς τότε; Σε εκείνο το χαμόγελο που κάνουν τα μάτια του να εξαφανίζονται; Στο άκυρο σχόλιο που θα πετάξει και θα σε κάνει να ξεραθείς στα γέλια; Πως γίνεται να μπορέσεις να μην τον ερωτευτείς ξανά από την αρχή όταν έχεις νιώσει όλα αυτά... Αναπόφευκτα, λοιπόν, όσες φορές και να σβήσεις την μνήμη σου για να έχεις αυτήν την πολυπόθητη αιώνια λιακάδα, όταν έρχεται στον δρόμο σου αυτό το άτομο, πάντα η καρδιά θα σου θυμίζει. Πάντα θα υπάρχει εκείνη η αόρατη σύνδεση μεταξύ σας που θα σας κάνει να νιώθετε αυτήν την οικειότητα και την ζεστασιά. Μπορεί να έχεις θάψει τόσο βαθιά τις στιγμές σας με αποτέλεσμα να μην μπορείς να τις επαναφέρεις... να τις έχεις διαγράψει ακόμα.. αλλά πάντοτε όταν θα τον κοιτάζεις- ακόμα και αν ο μόνος τρόπος για να τον δεις είναι μια φωτογραφία- θα νιώθεις αυτό το σκίρτισμα, αυτή τη σπίθα που αν της δώσεις τροφή μπορεί να γίνει φωτιά και να σε κάψει.. Και έτσι αυτό το καθαρό μυαλό με την αιώνια λιακάδα του που αναζητάς, καταλήγεις να καταλαβαίνεις πως δεν είναι τίποτα άλλο από μια άθλια επιβολή στο μυαλό που αφήνει απέξω την καρδιά..
Πόσο εύκολο είναι να τιθασεύσεις το μυαλό και την σκέψη, λες ένα τέλος ή ακόμα χρησιμοποιείς διάφορα tricks για να ξεγελαστείς. Λένε πως αν είσαι ένας λόφος από σκατά ψυχολογικά και αρχίσεις να χαμογελάς κάποια στιγμή θα το νιώσεις και αυτό το χαμόγελο. Αυτό σου είναι το μυαλό, τέτοια είναι και η δύναμη που έχεις στα χέρια σου, '' το μυαλό είναι ένας όμορφος υπηρέτης, μα και ένας επικίνδυνος αφέντης'' είχα διαβάσει κάπου και δεν θα μπορούσα να μην συμφωνήσω. Αλλά η καρδιά.... η καρδιά είναι ακόμα πιο επικίνδυνη. Δεν ξεχνάει ποτέ και φροντίζει να στο υπενθυμίζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η καρδιά είναι γεμάτη συναισθήματα, αναμνήσεις και αυτή τη μυρωδιά του, που όταν την αισθάνεσαι στην ατμόσφαιρα από το τύπο που πέρασε από δίπλα σου εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα που αποφάσισες να βγεις αμέριμνη από το σπίτι σου και να κάνεις την βολτίτσα σου, νιώθεις ηλεκτρικές κενώσεις να σε διαπερνάνε και να σου φέρνουν στο μυαλό εκείνη την ηλίθια φορά που πήγατε βόλτα μαζί και περπατούσατε αμέριμνοι και πιασμένοι χεράκι-χεράκι κάτω από τα ανθισμένα δέντρα, και ήταν εκείνη η φορά που σε τράβηξε κοντά του και σε φίλησε, αλλά εσύ ήθελες να κάνεις τα συνηθισμένα ναζάκια σου, να τραβηχτείς και να τον πειράξεις, μέχρι που απλά να βάλεις το κεφάλι σου στον λαιμό του και να πάρεις μια γερή δόση από το άρωμα του. Σου θυμίζει πόσο το αγαπούσες αυτό το άρωμα και εκείνη την ουλή στο δεξί του μάγουλο που ίσα που φαινόταν αλλά εσύ την είχες δει γιατί καθόσουν με τις ώρες και τον κοιτούσες.
Και αναρωτιέμαι... αν η καρδιά έχει τέτοια δύναμη τότε πως γίνεται να μην ερωτευτείς ξανά και ξανά τον ίδιο άνθρωπο που διέγραψες από την μνήμη σου; Πως είναι δυνατόν να μπορέσεις να αντισταθείς σε όλα αυτά που σε έκαναν να τον ερωτευτείς τότε; Σε εκείνο το χαμόγελο που κάνουν τα μάτια του να εξαφανίζονται; Στο άκυρο σχόλιο που θα πετάξει και θα σε κάνει να ξεραθείς στα γέλια; Πως γίνεται να μπορέσεις να μην τον ερωτευτείς ξανά από την αρχή όταν έχεις νιώσει όλα αυτά... Αναπόφευκτα, λοιπόν, όσες φορές και να σβήσεις την μνήμη σου για να έχεις αυτήν την πολυπόθητη αιώνια λιακάδα, όταν έρχεται στον δρόμο σου αυτό το άτομο, πάντα η καρδιά θα σου θυμίζει. Πάντα θα υπάρχει εκείνη η αόρατη σύνδεση μεταξύ σας που θα σας κάνει να νιώθετε αυτήν την οικειότητα και την ζεστασιά. Μπορεί να έχεις θάψει τόσο βαθιά τις στιγμές σας με αποτέλεσμα να μην μπορείς να τις επαναφέρεις... να τις έχεις διαγράψει ακόμα.. αλλά πάντοτε όταν θα τον κοιτάζεις- ακόμα και αν ο μόνος τρόπος για να τον δεις είναι μια φωτογραφία- θα νιώθεις αυτό το σκίρτισμα, αυτή τη σπίθα που αν της δώσεις τροφή μπορεί να γίνει φωτιά και να σε κάψει.. Και έτσι αυτό το καθαρό μυαλό με την αιώνια λιακάδα του που αναζητάς, καταλήγεις να καταλαβαίνεις πως δεν είναι τίποτα άλλο από μια άθλια επιβολή στο μυαλό που αφήνει απέξω την καρδιά..
No comments:
Post a Comment