Φτάνοντας αργά και σταθερά στα πρώτα “άντα,” αναρωτιέμαι ολοένα και πιο πολύ τι στο διάολο πήγε στραβά στην ζωή μου. Μπορεί να φταίει η κρίση ηλικίας, μπορεί όντως να γερνάω fuck if I know. Συγγενείς έχουν αρχίσει και μου στέλνουν αιτήματα στο φέισμπουκ και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κρατήσω τα τυπικά και να τους αποδεχθώ. Έτσι και αλλιώς δεν μου έχουν κάνει και τίποτα. Μια αποδοχή από εδώ, ένα οκ από εκεί και η αρχική μου έχει γεμίσει ξαφνικά με μωράκια. Όχι τα μωράκια που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε. Τα άλλα, αυτά που κάνουν την ζωή σου μίζερη με μια δόση ευτυχίας παράλληλα. Δεν πολύ πιστεύω στον γάμο η αλήθεια είναι. Ένας χαζός θεσμός, ρομαντικοποιημένος και αυτός μέσα από ρομαντικές κομεντί και δράματα με καλό τέλος. Ένα απλό χαρτί που απλά σε πιστοποιεί στην κοινωνία ως παντρεμένο. Ένα στάτους απντειτ για να το πω και πιο λαϊκά. Δεν μπορείς να χωρέσεις τα συναισθήματα δύο ανθρώπων που πήραν την απόφαση να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους μαζί σε ένα χαρτί. Ακόμα και αν η επιλογή τους καταλήξει άσχημα, εκείνη την στιγμή είναι αποφασισμένοι πως αυτό είναι το σωστό και αυτό είναι που πραγματικά μετράει. Ντροπή στους νόμους και ντροπή στην κοινωνία. Μα τι να κάνεις που σε αυτήν ζούμε και έτσι έχουν τα πράγματα.
Πέρα από το μικρό μίσος μου για τους γάμους, πρέπει να παραδεχθώ πως πάντα με συγκινούσαν. Για πολλούς λόγους μάλιστα. Ένας από αυτούς είναι η ένωση δύο ανθρώπων με τα…(γκουχ) “ιερά” δεσμά του γάμου. Υπάρχει μια γοητεία στο να βλέπεις χαμόγελα μέχρι τα αυτιά και ας είναι για ένα βράδυ, ένα μήνα, ένα χρόνο. Ο δεύτερος λόγος και το ίδιο σημαντικός με τον πρώτο είναι η σκέψη πως εγώ δεν θα βρεθώ ποτέ σε αυτή την θέση. Γιατί το λέω αυτό μπορεί να ρωτήσει κάποιος. Είμαι τόσο κατά του γάμου πια; Μήπως δεν θέλησα ποτέ να παντρευτώ κάποια; Η απάντηση και στα δύο είναι: Προφανώς και όχι. Τέτοιες σκέψεις είχα και πάντα θα έχω όντας κρυφός ρομαντικός. Παρόλα αυτά τον ρομαντισμό μου τον καλύπτει ο υπερβολικός μου ρεαλισμός. Γιατί τι είναι καλύτερο από το να μην απογοητεύεσαι με τίποτα επειδή είσαι ρεαλιστής και ξέρεις πως τα πάντα τελειώνουν και η ζωή είναι σκληρή και άδικη;
Ποτέ μην λες ποτέ μου λένε όλοι. Θα συμφωνούσα απόλυτα μαζί τους αλλά έχω μια μικρή αντίρρησή. Με ξέρω πολύ καλά για να συμφωνήσω.
Δεν θα πω πως είμαι παρθένος. Καρκίνος είμαι. Ούτε θα ισχυριστώ πως δεν είχα και εγώ το κομμάτι μου από υπέροχες και φανταστικές κοπέλες και σχέσεις. Τώρα τελευταία έχω αρχίσει να ντρέπομαι για τον αριθμό. Κανένα από τα παραπάνω δεν είναι άξιο περηφάνιας δυστυχώς άλλα σίγουρα μετράνε ως εμπειρίες. Έπαιρνα κάθε σχέση ως ένα μάθημα είτε ήταν εφήμερη είτε όχι. Ένα βήμα πιο κοντά στο να καταλάβω αυτά τα τόσο περίεργα και περίπλοκα πλάσματα που ονομάζω γυναίκες. Βάζω ένα στοίχημα πως και αυτές το ίδιο σκέφτονται. Βέβαια υπήρχε και ένα πρόβλημα στην οπτική μου γωνία. Δεν μπορείς να τα βλέπεις όλα τόσο θετικά. Όταν κάτι τελειώνει, αν πραγματικά σου άρεσε, σε πονάει. Η απουσία ή η συνήθεια. Τα απλά πράγματα που έκανε όταν τα είχατε και οι χαζοί καυγάδες. Δεν είναι λίγος ο πόνος και μετά μπαίνουν και περισσότερα πράγματα στην εξίσωση όπως η κατάσταση που χωρίσατε, τι χάθηκε και τι έμεινε.
Όταν η σκόνη πέσει, τα θυμόμαστε σαν να ήταν όλα ένα μεγάλο αστείο αλλά αυτό δεν ακυρώνει το γεγονός πως όταν δίνεις και δίνεις και δίνεις σε κάποια φάση δεν έχεις άλλο να δώσεις. Αρχίζεις να δίνεις όλο και λιγότερα και αναλόγως πως πάνε τα πράγματα μπορείς να φτάσεις στο επίπεδο να είσαι ένας ηθοποιός μεγάλου βεληνεκούς που ψάχνει τον πραγματικό του ρόλο. Και κάπου εκεί αρχίζει ένα άλλο είδος ζωής. Η φάση γίνεται sex, drugs and rock and roll, παρά love, hugs and understanding. Προφανώς για ακόμη μια φορά και κάπου εδώ βρίσκομαι και εγώ. Δεν παραπονιέμαι βέβαια. Το έχω πιο πολύ ως ευχή παρά κατάρα. Μαζοχιστικό αρκετά θα έλεγα αλλά η δύναμη της συνήθειας είναι μεγάλη. Αυτό άλλωστε με κάνει να μην συμφωνώ με το “ποτέ μην λες ποτέ.” Το να είσαι μόνος δεν προϋποθέτει αναγκαστικά να είσαι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο χωρίς κανέναν να μιλήσεις και να μοιραστείς τον πόνο σου. Η μοναξιά είναι όρος υποκειμενικός θα έλεγα. Μπορεί να είσαι ανάμεσα σε ένα εκατομμύριο ανθρώπους και να νιώθεις πιο μόνος από ποτέ. Γιατί στην τελική, αυτό που πραγματικά μας κάνει να νιώθουμε πως κάπου ανήκουμε είναι κάποιος άλλος.
Σπίτι είναι όπου βρίσκεται η καρδιά. AM I RIGHT?
Η δική μου καρδιά ήταν είναι και θα είναι πάντα σε αυτή την μία και μοναδική. Όχι πως μου ήρθε ουρανοκατέβατη Αντιθέτως, δεν την έχω καν αλλά αυτό είναι το όμορφο με την αγάπη. Όσο μακριά, κοντά και αν είναι ο άλλος, όσο συχνά και αν μιλάς μαζί του, ακόμα και αν έχεις να τον δεις αιώνες και να του μιλήσεις χιλιετίες μπορείς ακόμα να το αγαπάς αυτό το άτομο. Για άλλους μπορεί να μην είναι αναγκαστικά κάτι ερωτικό αλλά έτσι είμαι εγώ. Πίσω στην μοναξιά. Καλή συντροφιά στο μεγαλύτερο ποσοστό. Σου δίνει χρόνο να μάθεις τον πραγματικό σου εαυτό. Όσο σκοτεινός ή φωτεινός και να είναι. Σου δίνει την ευκαιρία να αναλύσεις κάθε μαλακία που έκανες και πραγματικά να την εισπνεύσεις και να μάθεις από αυτήν. Να γίνεις καλύτερος ή χειρότερος άνθρωπος σε κάποιες περιπτώσεις.
Ξέροντας λοιπόν κάποια πράγματα παραπάνω για τον εαυτό μου μπορώ με μεγάλη ευκολία να δω πως θα καταλήξει η υπέροχη ζωή μου. Δεν είναι άσχημα θα έλεγα. Ένα σκονισμένο ράφι, από ξύλο οξιάς αν γίνεται. Ο διάδρομος με το νούμερο 7 γιατί λίγο τύχη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν και να γράφει “αλκοόλ,” παρακαλώ πολύ. Στο ράφι με λίγα λόγια. Εν τέλει, δεν πιστεύω στο “δεν ξέρεις τι θα σου έρθει” ή στο “τα συναισθήματα δεν ελέγχονται”. Δεν μπορώ και πάλι να πω πως έχω παράπονο για το ράφι. Το πενήντα τα εκατό ήταν δική μου επιλογή για να είμαι ειλικρινείς. Άλλωστε, υπάρχει κάτι σέξι σε έναν αυτό αποκαλούμενο συγγραφέα που έχει γράψει καμία δυο σκατό νουβέλες στην μικρή του ζωή πάνω στα τριάντα του. Σωστά; Νομίζω πως είμαι σωστός.
Όλο αυτό όμως δεν είναι άλλο ένα καταθλιπτικό κατασκεύασμα που έχει σκοπό να καταρρίψει τους μύθους της αγάπης και του έρωτα. Παρόλο που δεν φαίνεται είναι μια παράκληση σε οποιοδήποτε εκεί έξω, που ίσως κάπου, κάποτε το βρει και χαλάσει τον χρόνο του για να το διαβάσει. Είναι κάτι αισιόδοξο που ίσως να κάνει κάποιον ή κάποιους να νιώσουν καλύτερα σε στιγμές που πιστεύουν πως τίποτα δεν πάει καλά. Προφανώς και η ζωή είναι σκληρή και άδικη και κανείς δεν παίρνει ότι αξίζει κάποιες φορές. Θα υπάρξουν άτομα στον δρόμο που θα μιλήσουν για ικανοποίηση και επιθυμία. Θα τα συνδέσουν και θα πούνε κάτι εκλεπτυσμένο όπως: Η ικανοποίηση είναι ο θάνατος της επιθυμίας. Ίσως να βρεθεί κάποιος στον δρόμο που θα μας αποδεχθεί για αυτό που πραγματικά είμαστε. Αυτό που γινόμαστε όταν βρισκόαμστε στον πάτο. Ίσως και όχι. Ένα πράγμα είναι σίγουρο όμως.
Κανείς δεν μας σταματάει από το να προσπαθήσουμε να το βρούμε. Κανείς παρά μόνο ο εαυτός μας ο ίδιος.
No comments:
Post a Comment