Έρχεται η στιγμή στις ζωές όλων, που πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Ας την ονομάσουμε συναισθηματική απόφαση. Έχει μέσα μεγάλο ρίσκο αυτή η απόφαση μιας που μπορεί να χάσεις τον άνθρωπο που αγαπάς. Μπορεί να έχει και την ικανοποίηση του να νιώθει τα ίδια με εσένα και να ζήσετε μαζί μια τεράστια περιπέτεια. Αν είμαι γνωστός για κάτι είναι για τον ελεεινό ρεαλισμό μου.
Το πιο πιθανό σενάριο είναι το άλλο άτομο να μην νιώθει το ίδιο και αυτό είναι απόλυτα σεβαστό. Στην τελική αν πραγματικά το αγαπάς το μόνο που θέλεις είναι να το δεις ευτυχισμένο,χαρούμενο και γεμάτο χαμόγελο. Ανιδιοτέλεια πάνω από όλα. Αγάπη χωρίς ανιδιοτέλεια δεν είναι αγάπη. Αυτή βέβαια δεν είναι ιστορία για κάποιο χαζό, χαμένο απωθημένο
Τα απωθημένα είναι απλά εφήμεροι και ανεκπλήρωτοι χαζό έρωτες. Ασήμαντα συναισθήματα που όσο ξαφνικά ήρθαν τόσο ξαφνικά έφυγαν. Όχι, δεν είναι κάτι τέτοιο. Θα μακελεύα και θα ντρόπιαζα μια αγάπη πραγματική και τα συναισθήματα μου, αν έβαζα την ταμπέλα του απωθημένου πάνω του. Είναι μια ιστορία σχετικά με μεγάλες συζητήσεις, πολύωρες με τόσο βαθιά ουσία όσο μια μαύρη τρύπα. Τόσα χρόνια μα πάντα υπήρχε κάτι για να πούμε. Πάντα υπήρχε κάτι γιατί εμείς το κάναμε να υπάρχει. Ένα ντουέτο μεγάλης διαρκείας, γεμάτο μελωδίες, στενάχωρες μα και χαρούμενες. Μια τεράστια πιθανότητα για μια ιστορία που θα εξιστορούσαν όλα τα ρομαντικά χαζά τραγούδι εκεί έξω. Λέξεις που αν τις έγραφα θα ακούγονταν απερίγραπτα κουτές. Πάντα έλεγα πως δεν πίστευα σε αυτή την “μια” εκεί έξω. Η φράση μου φαινόταν πάντα σενάριο φαντασίας. Επτά δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη γη και για όλους υπάρχει αυτό το ένα συγκεκριμένο άτομο που και καλά είναι γραφτό να είναι μαζί.
Μέχρι που μια μέρα ξύπνησα και συνειδητοποίησα πως δεν είναι και τόσο φανταστικό αυτό το σενάριο.
Καλό αυτό, θα έλεγε κάποιος και εγώ θ συμφωνούσα. Αν είμαι γνωστός για κάτι ακόμα είναι για το ότι διαφωνώ με τα πάντα. Με πολύ καλό λόγο παρόλα αυτά. Όταν ξύπνησα και το κατάλαβα, είχα αφήσει αυτή την μία να φύγει από την ζωή μου. Ποιες οι πιθανότητες να βρεις κάτι τέτοιο και ακόμα καλύτερα, να σε θέλει σαν τρελός ο άνθρωπος αυτός; Νομίζω πως οι πιθανότητες να νικήσεις το Τζόκερ είναι πιο πολλές. Η μόνη επιλογή που είχα ήταν να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο μέχρι να φτιάξει φραπέ και αυτό ακριβώς έκανα. Αφού πέρασαν δύό -τρία χρονάκια που χτυπούσα το κεφάλι μου, αποφάσισα να δοκιμάσω ξανά την τύχη μου όντας πιο ώριμος και ειλικρινής. Προφανώς και κάτι τέτοιο δεν θα λειτουργούσε γιατί η ζωή δεν είναι ταινία και όταν είσαι μαλάκας μεγάλου βεληνεκούς, δεν υπάρχει σωτηρία από τις αμαρτίες του παρελθόντος. Δεν λέω, το άξιζα και με το παραπάνω και πολλά παραπάνω από αυτό μα δεν ακυρώνει το γεγονός πως πόνεσε χειρότερα και από γκλοπ στα γόνατα. Τι να κάνεις, σκληρή γυναίκα η ζωή για αυτό χαμογέλασα και είπα δεν πειράζει αφού πρώτα κατέβασα το κεφάλι μου σαν κουτάβι που το χτύπησαν με εφημερίδα. Μετά σκέφτηκα πως ίσως όντως να ήταν ένα απωθημένο, πως τα συναισθήματα αυτά θα έφευγαν μετά από λίγο καιρό και απλά ήθελα παραπάνω χρόνο για να τα βρω με τον εαυτό μου. Έτσι έκατσα μόνος μου για να προσπαθήσω να συγχωρέσω τον εαυτό μου και να τα βρω μαζί του.
Πόσο λάθος ήμουν για ακόμη μια φορά. Όσο πιο πολύ περνούσα χρόνο με την μοναξιά μου τόσο περισσότερο έβλεπα πόσο χαζά ήταν τα λάθη μου και με πόση ευκολία θα μπορούσα να τα είχα αποτρέψει. Για κάποιον που σκέφτεται τα βήματα του για να πάει στην κουζίνα, είχα αφήσει το μυαλό μου σε ένα συρτάρι από ότι φαινόταν. Δεν υπήρχε άλλος λόγος για να έχω κάνει τόσα πολλά, ηλίθια λάθη και με το είχα αφήσει το μυαλό μου εννοώ ότι ήμουν ότι πιο ανώριμο υπήρχε. Αφού αυτό δεν λειτούργησε είπα να αλλάξω τακτική. Ο έρωτας με έρωτα περνάει λέει ένα τραγούδι και είπα δεν βαριέσαι, μπορεί και να δουλέψει. Ανέφερα πως ήμουν πάλι λάθος; Ο έρωτας μπορεί να περνάει με έρωτα αλλά αυτό δεν ήταν έρωτας. Το κακό ήταν πως μου πήρε λίγα χρόνια ακόμα για να το καταλάβω. Προσπαθούσα να γεμίσω το κενό με κενό. Όσες φορές και αν διαιρέσεις το μηδέν όμως, πάλι μηδέν θα βγάλεις. Όσο πήγαινα, ο αριθμός των κενών μεγάλωνε και παράλληλα έμενα μηδέν. Φάσκω και αντιφάσκω θα έλεγε κάποια. Όσο ο αριθμός μεγάλωνε τόσο πιο πολύ ντρεπόμουν για το που είχα καταντήσει. Όποια σχέση και να έκανα, όσο δυνατή και να ήταν, ακόμα και αν με έκανε να ξεχαστώ λιγάκι, το μυαλό μου πάντα γυρνούσε πίσω. Κάπου εκεί σταμάτησα να το ονομάζω απωθημένο σε μια προσπάθεια να σταματήσω να το υπονομεύω και να το μειώνω. Δεν ήταν άξιο μείωσης και θανάτου. Όχι αυτό.
Σιγά, σιγά άρχισα να συμφιλιώνομαι με την ιδέα πως τελικά αυτή η “μία” που μου έλεγαν όλοι δεν ήταν θέμα της μοίρας, δεν ήταν στα χέρια της τύχης και του θεού. Ήταν καθαρά υποκειμενικό, σαν την τέχνη. Όπως ένας όμορφος πίνακας σε μια γκαλερί, έτσι και εγώ είχα βρει κάτι που ήθελα να το πάρω και να το κρατήσω σφιχτά, μέχρι να σκάσει και για πρώτη φορά στην ζωή μου μπορούσα να φανταστώ το υπόλοιπο της με αυτή την “μία.” Λίγος πανικός, λίγος τρόμος και λίγος πανικός ακόμα. Το κεφάλι μου δεν άντεχε άλλο χτύπημα και ο φραπές είχε τελειώσει. Το μηδέν ήταν ακόμα μηδέν και μια αδιέξοδος στο βάθος να μου θυμίζει πόσο ανίδεος και άμαθος ήμουν. Μέσα σε όλο αυτό το χάος είχα ακόμη μια ερώτηση. Πώς γίνεται να αγαπάς με απόλυτη ανιδιοτέλεια κάποιον και την ίδια στιγμή να τον θέλεις μόνο για σένα; Τι σόι σπασμένη και διαστρεβλωμένη λογική ήταν αυτή; Μάλλον το πολύ το χτύπημα μου είχε αφήσει κουσούρια. Όσο απίστευτο και αν ακούγεται αυτό ακριβώς υπήρχε και θα υπάρχει μέσα μου. Μια ανιδιοτέλεια παράλληλη με άπειρο εγωισμό και αίσθημα κτητικότητας για κάτι που δεν ήταν και ούτε πρόκειται να είναι δικό μου. Από την άλλη οι παράλληλες γραμμές δεν συναντιούνται ποτέ σωστά; Δεν ήμουν και ποτέ καλός στην γεωμετρία.
Αδιέξοδος το τελικό συμπέρασμα, με την μόνη επιλογή να συνεχίσω να χαμογελάω και να σκεπάσω τα πάντα κάτω από το πέπλο που ονομάζεται φιλία. Όταν κάποιος είναι πιο σημαντικός από τον ίδιο σου τον εαυτό δεν σου είναι και τόσο εύκολο να τον χάσεις. Το καλό με αυτό είναι πως μένεις δίπλα του και το βλέπεις να εξελίσσεται αργά κι σταθερά σε κάτι υπέροχο.
Το κακό με αυτό είναι πως μένεις δίπλα του και το βλέπεις να εξελίσσεται αργά και σταθερά σε κάτι τόσο υπέροχο και σε νευριάζει η ίδια σου η ηλιθιότητα. Σε τρώει βαθιά μέσα σου αυτή η μικρή πιθανότητα. Αυτό το, “και αν.” Και αν δεν είχες κάνει λάθος; Αν δεν ήσουν μακριά της; Αν ήσασταν ακόμα μαζί; Πόσο πιο υπέροχη θα ήταν η ήδη υπέροχη εξέλιξη της;
Μα δεν είχα παράπονο. Χαιρόμουν με την χαρά της και λυπόμουν με την λύπη της και ας μην το έβλεπε. Πέρασαν ακόμα πιο πολλά χρόνια και ξύπνησα ξανά και αναρωτήθηκα. Την κοροϊδεύω; Μήπως τελικά είμαι ένας τεράστιος ψεύτης που το μόνο που κάνει είναι να προσποιείται τον φίλο τόσα χρόνια; Αν ναι, που είναι το όσκαρ μου διάολε; Μια μικρή αμφιβολία χρειάζεται συνήθως το μυαλό για να τα κάνει αχταρμά. Κάθε μέρα η αμφιβολία γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Λες και κάποιος είχε μπει στο μυαλό μου, και μου είχε φυτέψει την ιδέα επίτηδες. Μήπως είμαι στο Ινσέψιον, σκέφτηκα. Μέτα γέλασα μόνος μου και θυμήθηκα πως το χιούμορ σε τέτοιες καταστάσεις είναι ψυχολογική άμυνα και δεν θέλω τέτοια εγώ. Δεν ήθελα να αμυνθώ και να ατιμάσω όλα αυτά που ένιωθα.
Δεν μπορούσε να με σώσει τίποτα από αυτό μα ούτε ήθελα κιόλας. Ούτε ο ρεαλισμός μου, ούτε η απέραντη κυνικότητα και ειρωνεία μου. Το θέαμα ζευγαριών κάθε φορά που έβγαινα έξω δεν βοηθούσε και με έκανε να αμφιβάλλω για ακόμα περισσότερα πράγματα. Είχα βγάλει τον ρεαλισμό στην άκρη και ο απελπισμένος ρομαντισμός μου είχε πάρει την θέση του. Τα συμπεράσματα τύπου: “Δεν αξίζω κάτι” ή “ τα πάντα τελειώνουν,” έγιναν ερωτήσεις παρόμοιας φύσης όπως: “ Ίσως να αξίζω τελικά” και το “ταξίδι είναι που μετράει.” Αερολογίες ενός μυαλού που έκανε διάλειμμα από την μαυρίλα του πραγματικού κόσμου και αποφάσισε να δει τα πράγματα μέσα από γυαλιά με ροζ φακούς. Παρόλα αυτά τι είναι η ζωή χωρίς κάτι να αγαπάς, χωρίς ένα “σπίτι.” Ένα άτομο που κάθε φορά που είσαι δίπλα του νιώθεις πως μπορείς να μοιραστείς τα πάντα μαζί του, που σου δημιουργεί το συναίσθημα πως ανήκεις ακριβώς εκεί. Μια προσωπική όαση μακριά από όλα τα προβλήματα.
Στο τέλος, η ζωή δεν είναι ρομαντική κομεντί. Στο τέλος η όλη κατάσταση κατέληξε σε ακόμα δύο επιλογές. Μετά από τόσους εφήμερους έρωτες, κρύα σώματα που ήταν ζεστά για μια βραδιά και νύχτες με αλκοόλ, τσιγάρα και λιποθυμίες μόνο δύο πράγματα μένουν για να επιλέξω. Είτε θα περιμένω για ένα θαύμα ή τελικώς είναι η μοίρα μου να δίνω και να παίρνω κομμάτια δεξιά και αριστερά ακόμα και αν είναι για μια βραδιά. Όπως θα έλεγε και ένας φανταστικός συγγραφέας:
“Ένα πρωινό γεμάτο αμηχανία είναι πάντα καλύτερο από ένα βράδυ γεμάτο μοναξιά”
No comments:
Post a Comment