Ίσως μια από τις πολύ αγαπημένες μου ημερομηνίες αν όχι η πιο αγαπημένη. Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Για να μην αδικήσω μια τόσο όμορφη γιορτή, προτιμώ να την λέω με το κανονικό της όνομα. Παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα των γυναικών και τη διεθνή ειρήνη λοιπόν.
Μια μέρα με τόσο μεγάλο ιστορικό αντίκτυπο για την κοινωνία που ζούμε. Εκβιομηχάνιση και Γαλλική επανάσταση, Βερσαλίες και οι υπέροχες παριζιάνες γυναίκες να ζητούν ελευθερία και ισότητα. Στο άλλο άκρο, τότε που δεν ήταν και τόσο Ηνωμένες οι Πολιτείες και οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίες στην υφαντουργία είχαν φτάσει στα όρια τους τις εργαζόμενες γυναίκες αποφάσισαν με την σειρά τους να ντυθούν στα λευκά και να κινητοποιηθούν για να παλέψουν. Παρόλο που η διαμαρτυρία τους διαλύθηκε αρκετά βίαια, ήταν αρκετή για να αναζωογονήσει την σπίθα για ισότητα, ανθρώπινες ώρες εργασίας και μισθούς αντάξιους του ιδρώτα τους.
Δεν μιλάω για φεμινισμό μιας που το 1857 δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Μιλάω για αγνές προθέσεις, ενός υπέροχου φύλου, έτοιμο να παλέψει μέχρι θανάτου για τα δικαιώματα που δεν είχαν ποτέ και δεν μπορούσαν να διανοηθούν γιατί. Τόσο αγνό, όσο το καλύτερο ναρκωτικό εκεί έξω. Λίγο αργότερα και πιο συγκεκριμένα το 1960 υπήρξε και η άνοδος του φεμινισμού. Ο οποίος ήταν αρκετά διαφορετικός από τις αρχικές προσπάθειες που ανέφερα πιο πάνω. Όπως οι άνθρωποι και οι εποχές εξελίσσονται έτσι έπρεπε να εξελιχθεί και το κίνημα αυτό και για αυτόν τον λόγο ο φεμινισμός στην δεκαετία του 60 ονομάζεται φεμινισμός δεύτερου κύματος. Η ανάγκη για εξέλιξη έκανε τον φεμινισμό πιο πολιτικοποιημένο, με κύριο στόχο το δικαίωμα ψήφου και για άλλη μια φορά την ισότητα στον χώρο εργασίας. Οι συνθήκες εργασίας ήταν σίγουρα καλύτερες από τα χρόνια της Γαλλικής επανάστασης μα το πείσμα για ισότητα και αξιοπρέπεια που χαρακτηρίζει το φεμινιστικό κίνημα από τα παλαιότερα χρόνια ήταν ακόμα εκεί, πιο δυνατό από ποτέ.
Μαζί με το πείσμα υπήρχε και ο μισογυνισμός παρόλα αυτά. Άντρες που πίστευαν πως οι γυναίκες είναι απλά αντικείμενα με διαστρεβλωμένες απόψεις σχετικά με την αγάπη και το γυναικείο φύλο. Στον πυρήνα μας, δεν είχαμε εξελιχθεί αρκετά. Είχαμε τοποθετήσει μια απάνθρωπη συμπεριφορά προς τα έξω και συγκεκριμένα προς άλλους ανθρώπους. Με το “είχαμε” εννοώ τους άντρες τις τότε εποχής και με το “τους άλλους ανθρώπους” προφανώς και εννοώ το γυναικείο φύλο. Μισογυνιστικές απόψεις βομβάρδιζαν την καθημερινότητα των ανδρών εκείνων. Όχι πως δικαιολογώ κάτι αλλά με την εφεύρεση της τηλεόρασης και την άνοδο του μάρκετινγκ και των διαφημίσεων δεν θα έλεγα πως το ανδρικό φύλο είχε και πολλές επιλογές. Εδώ νομίζαμε πως το τσιγάρο έκανε καλό λες και η δεκαετία του 60 ήταν ένα επεισόδιο μακράς διαρκείας βγαλμένο από το madmen. Ίσως να ήταν και το madmen που είναι βγαλμένο από το 60, δεν θυμάμαι καλά
Εν τέλει, το δικαίωμα της ψήφου πάρθηκε με αγώνα από τις θαρραλέες και αποφασισμένες γυναίκες της Νέας Υόρκης και σιγά σιγά τα δικαιώματα που άνηκαν στις γυναίκες εξ αρχής ήρθαν με αγώνα. Σήμερα υπάρχουν ακόμα πολλές αδικίες στον κόσμο αυτόν. Δυστυχώς, ο φεμινισμός έχει χάσει λίγο την πραγματική του έννοια. Λόγω ανθρώπων που δεν έχουν ιδέα η που χρησιμοποιούν το κίνημα αυτό ως μέσο για τις δικές τους προσωπικές βεντέτες. Παρόλα αυτά ο φεμινισμός είναι ιδέα και μια ιδέα δεν πεθαίνει ποτέ. Όσο και να την διαστρεβλώσεις, όσο και να την συκοφαντήσεις, η αρχική ιδέα θα μείνει ανέπαφη στο μυαλό κάποιου. Όσο αυτός ο κάποιος την κρατά ανέπαφη μπορεί και να την ξαναφέρει στην παλιά της δόξα και αυτό είναι αρκετό.
Χρόνια πολλά στις γυναίκες όλου του κόσμου για άλλη μια φορά. Η σημερινή μέρα είναι σημαντική για όλους και εσείς την κάνατε να υπάρχει και για αυτό σας ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας.
Unfaithfully yours,
ένας άκυρος τύπος εκεί έξω.
No comments:
Post a Comment