Κυλησε ο καιρος, φανταζουν ετη φωτος απο τοτε, τοτε που τα λαθη μου ορθονονταν σαν γιγαντες μπροστα μου, λαθη που παρεσυραν κι αλλες ζωες μες τον τυφωνα μου, ζωες που στροβιλιστηκαν μπροστα στα ματια μου, πληγωμενα συναισθηματα αγνωστον που παρεσυρε ο ανεμος. Φανταζουν ετη φωτος, μα πανε μονο κοντα δυο χρονια.
Τωρα θυμαμαι χωρις περισσιο πονο, τοτε που σε γνωρισα, το ομορφο παιδικο σου χαμογελο, το ατελειωτο γαλαζιο των ματιων σου, τον βελουδινο ηχο της φωνης σου. Τη πρωτη μας γνωριμια, δε σε εβλεπα τοτε, χαμενη στα μεγαλα μου ονειρα, ενθουσιασμενη για τις καινουργιες περιπετειες, φρεσκια σε τουτο τον κοσμο των ενιληκων, σε κοιταζα μα δε σε εβλεπα, εβλεπα μονο τη ζωη που ειχα μπροστα μου. Θυμαμαι αχνα μια χειραψια κι ενα χαρηκα που δε παιδεψαν και πολυ το μυαλο μου. Περασε καιρος πριν να σε ξαναδω, δε σε ξανασκεφτηκα τοτε, εφυγα για καινουργιες πολεις, νεες εμπειριες. Μισος χρονος περασε, εμαθα απο τη μητερα μου για τις δικες σου περιπετειες, και ειπα τυπικα ενα 'κριμα το παιδι' οταν τα οικογενειακα σου προβληματα σε εστειλαν στη πορτα του πατερα σου.. και της μητερας μου. Γυρνωντας απο το εξωτερικο, δεν ειχα καμια προθεση να καταληξω κι εγω στο ιδιο σπιτι. Θυμαμαι τη μητερα μου να παραπονιεται οτι δε τη βλεπω ποτε, τις εμφανισεις μου στο σπιτι να γινονται ολο και πιο συχνες, τα πραγματα μου στις ντουλαπες σου αρχισαν να στιβαζονται, σε εκτοπισα απο το δωματιο σου, ενιωθα ασχημα θυμαμαι. Σε συμπαθησα απο τη πρωτη στιγμη ξερεις, οι βραδινες μας συζητησεις εγιναν συνηθειο, ανοιχτηκες αργα αργα. Η γλυκια μελωδια της φωνης σου αντοιχουσε στο σαλονι, συνοδευομενη απο τη κιθαρα σου, μαθαινα τη ζωη σου μεσα απο τα τραγουδια σου. Τα πειραγματα πηγαιναν κι ερχοντουσαν, κι οσο περνουσε ο καιρος, το φλερτ και τα υποννοουμενα γινοντουσαν αισθητα. Η μακροχρονια σχεση σου ομως μας σταματουσε, αλλα οχι οσο θα επρεπε. Οι ζωες μας και συναισθηματα μας μπλεχτηκαν με τροπους που δε περιμεναμε. Τα πραγματα δυσκολεψαν οσο περνουσε ο καιρος, θυριεψε μεσα μου ο ερωτας, και ενω η λογικη μου ουρλιαζε να σταματησω, αγνοησα καθε προσπαθεια του μυαλου μου να μπλεχτει, εκλεισα τα ματια αφησα τη καρδια μου να με οδηγησει στο κενο.
Καυγαδες, εντασεις, ατελειωτες μεταμεσονυχτιες συζητησεις, φιλια χαδια και παλι απο την αρχη. Απτοτητο το παθος, μια φωτια που δεν εσβηνε, μας οδηγουσε στα ιδια λαθη ξανα και ξανα.
Λαθη που οσος καιρος και να περασει, κι οπου κι αν οδηγησαν, οσες φορες και να πηγαινα πισω στον χρονο, δε θα δισταζα να κανω ξανα και ξανα. Ετσι ειμαι εγω, το ηξερες, τρελη με ελεγες και σ'αρεσε αυτη η τρελα, Το ειχες θεσει πολυ ρομαντικα καποια στιγμη 'η μαλακια σου συμπιπτει με τη δικια μου' . Δε δισταζα να κανω αυτο που νιωθω, μονο καποιες στιγμες, με σταματουσε η πραγματικοτητα, με τραβαγε πισω, με κραταγε η σκεψη ενος ανθρωπου που πληγωνω χωρις να φταιει, με πληγωνε αυτη η σκεψη και οι τυψεις ηταν σαν θυλιες στο λαιμο μου, με επνιγαν καθε τοσο, μου εκλεβαν την ανασα.
Μα οι πραξεις μας δεν αλλαζουν, οι νυχτες που τα πραγματα ξεφυγαν απο τον ελεγχο μας, τα κρυφα φιλια στα σκοταδια, τα λογια που εμειναν χαραγμενα στο μυαλο μου. Δεν αργησαν να ερθουν τα προβληματα, η φουσκα μου εσκασε με ενα γοερο 'μπαμ', θυμαμαι τους ατελειωτους καυγαδες με τη μανα μου, οι φωνες αντηχουν ακομα στο μυαλο μου, λογια γεματα θυμο, κλαμματα. Ξεκινησε η κατρακυλα και δε σταματησε. Εφυγες, και γεμισα θυμο. Θυμο για τα λογια που ειχες πει, και για τη σταση που αποφασισες να κρατησεις, η πληγωμενη μου καρδια δεν εβλεπε σωστο και λαθος πλεον, κι ετσι πληγωσα εσενα, απειλωντας με τις πραξεις μου να πληγωσω για ακομα μια φορα εναν ανθρωπο που δεν εφταιγε σε τιποτα. Δεν εβλεπα τοτε πως οι τυψεις σε ειχαν ηδη ισοπεδωσει, ειχες προδωσει τον ανθρωπο σου, κι αυτος ο πονος ηδη σε κατεκλυε. Οχι, εβλεπε μονο τις δικες μου πληγες, ακουγα μονο τα δικα μου ουρλιαχτα, ενιωθα μονο το δικο μου στηθος να παλεται απο τα ατελειωτα κυματα αμιληκτου πονου που διαπερνουσαν το κορμι μου. Σε αγαπησα, σε αγαπησα τοσο που σε μισησα, τοσο που σε σιχαθηκα. Ο θυμος κοχλαζε μεσα μου καθε μερα, δε σε συγχωρεσα, ουτε οταν γυρισες, παρα μονο φουντωσε μεσα μου ο θυμος. Λογια ανειπωτα μου εκαιγαν καθε μερα τα χειλη. Η υπομονη σου ατελειωτη, επαιρνες πανω σου το βαρος, σε μαστιγωνα με τα λογια μου, λογια προσεγμενα που εβγαιναν απο το στομα μου για εναν και μονο λογο, να σε πληγωσω οσο πληγωθηκα ηθελα μονο. Αρχισες με τον καιρο να μιλας κι εσυ, να λες αληθειες και ψεματα, που σαν μαχαιριες, ανοιγαν κι αλλες πληγες στο κορμι μου.
Περασε καιρος, πολυ καιρος, αηδιασα απο τη πικρη γευση που αφηνε αυτη η κατασταση στο στομα μου, αηδιασα απο τον εαυτο μου που πλεον δεν αναγνωριζα, ηρθαν και εφυγαν κι αλλες αγαπες δυνατες, και βρηκα ολα τα κουσουρια που μου αφησες μπροστα μου. Ο θυμος απο φλογα εγινε ολακαιρη φωτια και τα γεγονοτα εμπριστες εριχναν πανω της βενζινη κι ολο φουντωνε, ξεσπασα, φωναξα, ουρλιαξα σε εβρισα. Ολα τα λογια που πια δεν ειχαν σημασια βγηκαν απο το στομα μου σαν χειμαρος, ολες οι ευθυνες επεσαν πανω σου, ψεματα και κακια που δε φανταζα να εχω μεσα μου πεσαν ολα πανω σου.
Εσβησε η φωτια τοτε κι εμειναν μονο οι σταχτες, και καταλαβα, ιση ηταν η ευθυνη μας καρδια μου, ημουν συνενοχος στο εγκλημα με πληρη αυτογνωσια. Κι ετσι,καθως περασαν οι μηνες, οι αναμνησεις ομορφυναν, εφυγε απο το μυαλο και απο τη καρδια μου ο θυμος, εμεινε μονο η γλυκα του μεγαλου μου ερωτα. Γνωρισα κι αλλον τετοιο ερωτα, και εξεπλαγην οταν αρχισα να εκτιμω, στοιχεια που καποτε μισουσα, κι αρχισα να καταλαβαινω ποσο σωστος ησουν μεσα στα τοσα λαθη σου. Ησουν ειλικρινης, ενα ανοιχτο βιβλιο, σπανιο προτερημα μεσα στη τοση ψευτια του κοσμου. Ψευτια που βιωσα απο πρωτο χερι. Μου εμαθες πολλα, και με ωριμασες με τροπους που δε ξερεις.
Σε αγαπησα τοσο που σε σιχαθηκα, μα μονο οταν σε σιχαθηκα καταλαβα το ποσο σε αγαπησα.
Και πλεον, σημερα, δε σου κρατω καμια κακια, εσβησε η φωτια, περασε ο ερωτας, καλμαρε το παθος. Τα συναισθηματα παγωσαν στον χρονο και εμειναν σαν την πιο γλυκια αναμνηση στο πισω μερος του μυαλου μου. Τωρα η καρδια μου δε σκιρταει σαν ψαρι εξω απ το νερο οταν σε βλεπω, δε ποναει οταν με ξεχνας. Μια σπιθα εμεινε μονο, που δε φευγει, σαν ενας μαγνητης φθαρμενος απο τον καιρο που προσπαθει να κολλησει σε ενα σκουριαμενο σιδερο.
Ετσι ανοιγω αφοβα τις πορτες του μυαλο μου κι αφηνω τις στιγμες μας να στροβιλιστουν μπροστα μου.
Κι οταν σε ειδα ξανα, μια χαρα γεμισε τη καρδια μου, για τον παλιο αυτον καιρο. Χαμογελασα και σε αγκαλιασα σαν ενα φιλο που ειχα καιρο να αντικρισω, κι οταν σου ειπα πως χαρηκα που σε ειδα, το εννοουσα με ολη μου τη ψυχη. Ενιωσα ενα μκρο ξεχασμενο σκιρτιμα στη καρδια μου, οταν με αγγιξες ξανα, κι αυτη τη σπιθα που τρεμοπαιζει ακομα. Μια φωτια μπορει να φουντωσει απο τις σταχτες τις, μα παλι σε σταχτες θα καταληξει. Με ενα χαμογελο στα χειλη μου, κι αυτη τη στεψη στο μυαλο μου, κλεινω τα ματια και παιρνω μια ανασα. Κλεινω ξανα τη πορτα στις αναμνησεις.
Το δροσερο αερακι χαιδευει το προσωπο μου και ο καλοκαιρινος ηλιος ζεσταινει το κορμι μου. Οι πληγες εχουν επουλωθει. κι αισθηση ειναι ευχαριστη. Η ζωη συνεχιζεται παρα τα λαθη μου, λαθη που ηταν τοσο υπεροχα, που επελεξα να τα ζησω!
