Old flames vol.3 (about me)

The subject of the past has been dancing around my mind for the past few weeks, the affect it may have on the present, the possibility of redefinition, whether the then is dead and buried, how close you can get to the fire without getting burnt, what ties to us to it, and what separates us also.
Many questions, but also many answers.
My past, may be a jumble of mistakes and wrong choices, but I don't have regrets! I never did, for it made me into who I am today. So many people who came into my life, others like a tornado, tearing everything apart, others as a lesson, others as a companion. Every single one of them had something to give and something to take.
Sometimes you make a choice and sometimes choices make you. Choices that toughen you, make or brake you, help or tear you, last or wither.
On the subject of love and old flames, sadly I can only talk about mistakes, whether they were the best or worst of my life. Mistakes I have no problem owning up to. There are things I did that I am not proud of, of course they are, they are times when I lost control of my self and the situation, times when I took crazy to the next level. Hey it was clear from the start, I am not the sanest of people under normal circumstances, so excusez moi, I must have missed the "how to handle a 'love triangle' gone wrong with your 'step-brother' while living together" guide, or the manual to "how to handle an over jealous over scared of losing you boyfriend" . Maybe I should of payed more attention in psychology, I skipped the seminar on bipolar  and dissociative personality disorder. Because if you didn't know how to handle me, what makes you think I had any fucking idea how to handle you. Let me tell you people I had no fucking clue what was a going on in your pretty little heads, not the faintest!
The past always catches up with you, no matter how fast you run.
It took me a long time, but I have made up with it. It's not feelings tying me to it, it's memories. I choose not to forget, I am not angry and I am not spiteful. I am not biased.
I was wondering though about redefinition for a while, and why it is I can't seem to do that with a certain someone from my past. In all honesty, it may sound mean, but I really don't care whether I get to see you or talk to you ever again. I have done the whole goodbye for ever drama one too many times with you, I used to think it terrible, never is a strong word, nowadays, I just find it normal! The possibility doesn't really scare me, I realised a very long time it wasn't meant to be! Of course I also realised it was our own choice to make it an impossibility, but that is a different matter long forgotten.
 Actions speak louder than words, and with that cliche I'll say your actions have spoken one too many times. Indifference being the loudest. I was content never to hear from you again, although sure I was very happy to. I may have thought for a second that we could even leave our past which was fifty shades of fucked up behind. Redefinition as I said. Sadly you never seem to change your petty view of me. I do wonder at times how it came to be so low but don't ponder on it too long. It's like going down the same old rabbit hole. Pointless. Now that feelings are long lost and burried deep, the only thing left is a damned physical attraction. But even that is an impossible task, the way your act ,your pouring ice cold water on a scorching fire! I always hear many words and no see any action, so to speak. I don't need any more of those, I've heard to many from u. When you want something, you take it, you don't ponder and stall. If you don't want it, you don't bother at all. Spontaneity can be a turn on. This on the other hand is like negotiating a meeting with the fucking prime minister. Time consuming and boring! Makes you regret the thought and curse the need.
It's a shame too, I liked you as a person before anything else, I won't go as far as saying as a friend but close enough. You never really cared to let me know you, although you knew a lot about me.
I guess the only thing I won't ever understand is why you would ever talk to me again! My past and I, never have had happy partings, ours was a blast of course. But I never bothered you again.
And I may have changed in many ways but I will always be me and you will always be you. I won't do the short hello, five minute coffee, talking to me only for a certain reason and even that  only on your convenience thing again! I never was like that, it doesn't make less chilled, it makes less indifferent. I never was an indifferent person , I was always an all or nothing kind of person, and seeing as their is no guide on how to act with your exs', -although you never were really an ex for obvious reasons-, I was ok with calling it an almost friendship, a normal one, where this wasn't treated as a dirty little secret, or a bad thing. Normality, in whatever form it may come! Or I would of skipped that part and said screw it, screw him and be done. But meh, if it take a this much effort and thought for either choice, what's the point!
All in all, thinking of the past, visiting it and trying to go at it differently, I came to a conclusion. The past can be redefined in many ways. There are no rules or guides on how to handle it. People change, and then a lot of people stay the same. It's not enough to have a will and good intentions. A conversation isn't a conversation if there is only one person talking,  it's a monologue.
It's a pointless circle that never ends otherwise. I circle that has already been broken. The same old record has stopped playing.
My past is always a part of me, I stopped running away from it a long time ago! Now there is a future ahead of me, a new start. What I want until then is to have fun! Nothing more and nothing less. I am not running after people from my past or my present any more. Whoever wants to talk to me, knows where to find me!I am who I am, I always will be, my craziness defines me and I'm content with myself. Whoever doesn't like that, isn't forced to tolerate it!
There there now, you only live once my dears, what's the point of living with regrets? Rather be called crazy then boring. Rather laugh at my stupidity than cry over the chances I missed. Live your life to the fullest, speak when you feel like speaking, laugh when you find something funny, cry when you need it, be crazy, be wild, be you. You don't get a second chance.
There is no need to force people in your life in any way, the are hundreds more to come. The people you want to stay behind, you shall leave behind,  the only people worth your smile are the ones who bring it to your lips.
Your life will have the colour you give it. Be creative! There is a whole pallete of colours waiting to be used, don't restrict yourself to black and white!
Every dawn is a new day, every day a new chance to a colourful, crazy life! Take it, own it and don't let it own you! 

Old flames vol.2

A broken record, this is like a broken record, playing the same tune over and over again. An endless cycle that consists of certain steps which will always lead to the same outcome.
Apparently, you get to revisit your past, but you don't get to redefine it. No, you don't! Prejudiced as you are, you just get to revisit it and literary screw it, but not redefine it. It goes something like this, talk, screw, boom, blow up, not talk.
Why is that I got wondering, is it because whatever drove you apart once will obviously drive you apart again? Are you such opposites that the just isn't an in between? In the same sense shouldn't it work the other way around? Or are you just bound to operate under a prejudiced belief that nothing can ever change, when in reality, you are the one not changing it.
Frankly, it's up to you, how you handle things, if you choose to view someone depending on how they acted in the past, of course you will never move forward! Our past shouldn't define and doom us. The fact that you're already acquainted with someone doesn't necessarily mean you don't get to meet them again and it doesn't mean you already know everything there is to know about them.
You don't need to skip the intro, as if there is no normality to be, as if there is no reason to be as much as friendly to someone. It doesn't give you a free pass to be indefferent to any other aspect of each others life. Normality, you meet someone, you actually talk, you go for a coffee, a drink, a swim, a movie, anything freaking close to normal!
And if you cannot be even close to normal, you leave the past in the past! There is no point in rekindling old flames while practically throwing water onto them.
You need to learn to differentiate, the past is the past, the present is the present and the future will be the future, and neither is defined by the other.
For this to work , the broken record needs to stop playing, for this to not blow up in your face again, you need to change your view completely and go at it differently.

Old flames, vol.1

Going back to past relationships, is a bald move, the ghosts of boyfriends past haunt you anyway in your everyday life through the lessons they taught you, the memories they left you, the pain they caused you. They're always there no matter how much time has gone by, and despite the fact that you  may or may not have forgotten all about them.
On that note, I got wondering, can a once all stings attached -emotionally- , turn into to a no strings attached relationship? There is some logic to it! It's a person you know well, have seen them at their very best and very worst. You can happily avoid the embarrassment and awkwardness of the first time and you already know the sex is good.
But then again, is it possible to avoid the emotional connection? With such an 'active' past, is it actually possible to think and act purely physically? Can you rekindle the old flame without causing a holocaust? Is it actually a plausible scenario, or are you just bound to repeat history. What drove you apart once, surely will drive you apart once again.Could it possibly be all about timing? And if the timing is right could things turn out a differently the second, or maybe third time around?
They say that when people are meant to be in your life, no matter how far they wonder, will always gravitate towards you. And maybe it is true. On the other hand, there are some stories that you know it in your heart, are just doomed from the beginning. They just aren't the happy ending stories. Maybe you are just destined to always give more and always get less.
I suppose they are cases where the aforementioned just don't apply as rules. But mostly I think it's playing with fire, you know you are gonna to get burned deep down. You just don't really care. Maybe it's a feeble attempt of a naive mind, and you're only fooling yourself that it's what you want while deep down, all you want is a different ending to the story.
All in all mostly percent of the time it is probably a bad idea to revisit your past. Of course I am all for bad ideas as always and really enjoy piling my mistakes up, but on the bright side at least I get to answer my own questions! 
I wonder what could possibly come out of this, but led by a never ending passion, once again I take sure steps towards the burning flame and smile while it prickles my skin. This ought to be good, once again I'm on a highway to hell!

H όχι και τόσο μεταφυσική του έρωτα

Έχω έναν γρίφο για εσάς.  Τί μπορεί να σε κάνει παντοδύναμο ή να σε κάνει τελείως αδύναμο; Τί μπορεί να σε ανεβάσει στα σύννεφα ή να σε ρίξει από αυτά; Τί μπορεί να σε κάνει απίστευτα ευτυχισμένο ή υπερβολικά δυστυχισμένο; Τί είναι το μεγαλύτερο όπλο των ανθρώπων που μπορεί να φέρει την ειρήνη παντού ή να φέρει τον πόλεμο;

Ποιος να ξέρει. Ας αφήσουμε για λίγο τον γρίφο και να μπούμε στο θέμα.

Σχέσεις. Καλές σχέσεις, κακές σχέσεις και γενικά σχέσεις όλων των ειδών. Τι είναι αυτό που μας ελκύει; Είναι απλά ένα τρικ της φύσης για την αναπαραγωγή του είδους, όπως είπε και ο Σοπενχάουερ στο βιβλίο του η μεταφυσική του έρωτα; Είμαστε όντως εγωιστικά πλάσματα που βρίσκουν κάποιον από καθαρό συμφέρον, μόνο και μόνο για να περνάμε καλά ή υπάρχει κάτι παραπάνω; Κρυμμένο πίσω από φλογερά βλέμματα και ατελείωτες, αξημέρωτες νύχτες με κρασί. Η αλήθεια είναι πως όσο ανοιχτόμυαλος και να είμαι δεν θα συμφωνήσω με τον Σοπενχάουερ που ισχυρίζεται πως το συναίσθημα που νιώθει κάποιος όταν ερωτεύεται είναι μια αυταπάτη της φύσης μας. Δεν θα συμφωνήσω πως είμαστε προγραμματισμένοι για αναπαραγωγή. Αν συμφωνήσω, θα ισχυριστώ και εγώ με την σειρά μου πως δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από ζώα.

Πριν τα πάρετε και φωνάξετε την φιλοζωική αφήστε με να εξηγήσω πρώτα. Δεν είναι αυτό που νομίζετε. Όσες φορές και να έχετε ακούσει την δικαιολογία αυτή, σας βεβαιώνω πως αυτή την φορά δεν είναι δικαιολογία.

Αυτό που μας χωρίζει από τα ζώα, είναι η ανώτερη νοημοσύνη μας. Δεν μας ελέγχουν απόλυτα τα ένστικτά μας. Δεν θέλουμε απλά να επιβιώσουμε σε αυτόν τον σκληρό αλλά πανέμορφο κόσμο που ζούμε. Έχουμε την νοημοσύνη να ξεχωρίζουμε το σωστό από το λάθος και το καλό από το κακό ( δεν ισχύει για όλους μας παρόλα αυτά). Μπορούμε να ζυγίζουμε τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα μιας κατάστασης και να διαλέγουμε την καλύτερη δυνατή λύση. Το ίδιο συμβαίνει και με τα συναισθήματα μας. Δεν είμαστε ρομποτάκια που ήρθαν στην ζωή με έναν συγκεκριμένο σκοπό. Δεν φτιαχτήκαμε για να μεγαλώσουμε, να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά και να δουλεύουμε όλη την υπόλοιπη ζωή μας. ΌΧΙ ΦΙΛΕ ΣΟΠΕΝΧΑΟΥΕΡ. Δεν είμαστε καλουπωμένοι. Δεν είναι όλα αυταπάτες επειδή εσύ αποφάσισες μια μέρα να φιλοσοφήσεις. Νο offence βέβαια. Υπέροχος φιλόσοφος ο Σοπενχάουερ. Ποιος άλλωστε δεν έχει ερωτευτεί και έχει νιώσει μέσα του πως μπορεί να κάνει τα πάντα. Ποιος δεν έχει χωρίσει και δεν έχει νιώσει την καρδία του να σπάει στα δύο. Αν ήταν όντως τρικ της φύσης γιατί να πονάς στο τέλος; Τώρα θα μου πεις, φύση είναι αυτή και το μάστερ πλάν της έχει και όλα τα έχει υπολογίσει. Ωστόσο, αρνούμαι να αποδεχθώ τα επιχειρήματα του. Γιατί τα μικρά παιδιά που δεν είναι ακόμα γαλουχημένα από την οικογένεια και την κοινωνία να παντρευτούν, κρατιούνται από το χέρι στο δημοτικό και το νήπιο; Δεν είναι τα πάντα μονοδιάστατα. Η τύχη μας δεν είναι προδιαγραμμένη από την στιγμή που θα γεννηθούμε. Εμείς φτιάχνουμε την ζωή μας. Εμείς και οι επιλογές μας. Μερικές φορές βέβαια δεν έχεις επιλογή. Σωστό επιχείρημα και αυτό. Αν εξαιρέσουμε κάποιες ακραίες περιπτώσεις όπως το να πηδήξεις από αεροπλάνο και να μην ανοίξει το αλεξίπτωτο σου, θα έλεγα πως πάντα έχεις μια επιλογή. Μία επιλογή που ίσως να μην έχεις δει ή να μην έχεις σκεφτεί ακόμα. Τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας. Κάποιοι βρίσκουν την σχέση εξ-αποστάσεως ψεύτικη. Ίσως να είναι, ίσως και όχι. Αναλόγως την οπτική σου γωνία. Ένα πόϊντ οφ βιού είναι πως δεν μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον τόσο και ένα άλλο είναι να πεις πως η απόσταση ενώνει ανθρώπους και δεν τους χωρίζει. Μπορεί η δεύτερη περίπτωση να είναι υπερβολικά ρομαντική για κάποιους. Αυτό δεν ακυρώνει το γεγονός πως είναι μια διαφορετική οπτική γωνία στο θέμα των σχέσεων.

 Ένα παρόμοιο παράδειγμα είναι το επιχείρημα των αμοιβαίων συναισθημάτων για  την επιτυχία μιας σχέσης. Σίγουρα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που όλοι ζηλεύουν. Αυτά τα ζευγαράκια που είναι απελπισμένα ερωτευμένα και όλοι αναρωτιούνται άμα είναι άρρωστοι. Δεν είναι αναγκαστικό να έχεις τα ίδια συναισθήματα με τον σύντροφό σου για να είναι καλή η σχέση σου. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, με διαφορετικό χαρακτήρα και ιδεολογίες. Ο υποχωρητικός τύπος ανθρώπου ταιριάζει με κάποιον πιο εγωιστή. Για άλλη μια φορά, το γεγονός πως ο δεύτερος είναι εγωιστής δεν ακυρώνει την αγάπη του για το άλλο μισό της σχέσης του. Απλά σημαίνει πως δεν είναι τόσο υποχωρητικός. Η αγάπη έχει πολλές μορφές. Διαφορετικά μυαλά, διαφορετικές μορφές αγάπης, έρωτα και εμμονής ή λατρείας. Κάποιος δεν πίνει 5 καφέδες την ημέρα, σε αντίθεση με εμένα που όλη μου η ζωή είναι μια κούπα καφέ. Και οι δυο μας αγαπάμε τον καφέ παρόλα αυτά. Κάποιος που ζηλεύει υπερβολικά δεν είναι πάντα κτητικός η εγωιστής, μπορεί απλά να αγαπάει τόσο τον άλλον που δεν μπορεί να ζήσει με την ιδέα πως ένας άγνωστος τον κοιτάζει. Προφανώς μία τέτοια μορφή αγάπης δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση, διότι είναι τραβηγμένο και δεν σέβεται τα όρια του συντρόφου. Το τελευταίο κομμάτι της πίτσας από την άλλη είναι ένα διαφορετικό θέμα. Δεν είναι κακό να μην ταιριάζεις με τον άλλον ή να έχεις διαφορετικές αντιδράσεις και συναισθήματα για το ίδιο θέμα ή για την ίδια κατάσταση. Τα αντίθετα έλκονται άλλωστε.

Πόσα τραγούδια έχουν γραφθεί για την αυτοκαταστροφή ενός άνδρα ή μιας γυναίκας μέσα σε μια απίστευτα εγωιστική σχέση; Τι; Δεν είναι αλήθεια τα τραγούδια; Όχι ρε σεις, αλήθεια είναι. Διαφορετικές μορφές αγάπης από την οπτική γωνία του ενός. Μπορεί το αντίστοιχο τραγούδι από την οπτική γωνία του εγωιστή να φαίνεται πιο όμορφο. Δεν λέω πως ο εγωισμός είναι κακός. Στο μόνο που συμφώνησα με τον Σοπενχάουερ είναι πως είμαστε εγωιστικά πλάσματα. Τα θέλουμε όλα δικά μας. Και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Και καλά κάνουμε στην τελική γιατί μια ζωή την έχουμε και αν δεν την γλεντήσουμε. Να την γλεντήσουμε αλλά όχι εις βάρος των άλλων. Τα πάντα πρέπει να έχουν όρια ή όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι: Παν μέτρον άριστον. Η ζήλια δείχνει ενδιαφέρον και εμμονή. Ο εγωισμός δείχνει ανάγκη για τον άλλον ή κτητικότητα.

Κανείς δεν είναι λάθος σε μια σχέση και κανείς σωστός. Έτσι μαθαίνουμε και προχωράμε στην επόμενη. Αλλαγμένοι προς το καλό ( ελπίζω), έτοιμοι να κάνουμε κάτι διαφορετικό και να δώσουμε πράγματα. Όχι για να πάρουμε πίσω κάποια αλλά γιατί έτσι νιώθουμε και θέλουμε. Όχι επειδή πρέπει αλλά επειδή ΈΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ.

Fuck off Σοπενχάουερ. Kαι εσύ και τα καλούπια σου.

ηταν τα λαθη τοσο υπεροχα που επελεξα να τα ζησω!

Σε θυμαμαι ακομα, αγγελέ μου, εσυ σημαδεψες τη ζωη μου με τροπους που κανενας αλλος δε καταφερε. Υπαρχεις ακομα, σε κατι ξεχασμενες αναμνησεις, κλειδωμενες μεσα στις σκοτεινες γωνιες του μυαλου μου, κρυμμενες καλα. Αναμνησεις που περιμενουν να ξαναβγουν στην επιφανεια κατι στιγμες  περιεργες που η μορφη σου ερχεται στο μυαλο μου και ενα χαμογελο σχιματιζεται αχνα στα χειλη μου. Τοτε βαζω το κλειδι, το σκονισμενο αυτο κλειδι, στη σκουριασενη πια κλειδαροτρυπα κι ανοιγω τη πορτα διαπλατα. Δε τις φοβαμαι πλεον τις αναμνησεις, δε με τρομαζουν οπως τοτε, τοτε που η θυμηση σου με γονατιζε, γεμιζε τα ματια μου με δακρυα και βουβες κραυγες πονου εβγαιναν απο τα χειλη μου, τοτε που το κενο μου στηθος πονουσε και φανταζε πως η ραγισμενη μου καρδια θα εκραγει. Τοτε οι αναμνησεις αυτες σκοτειτιαζαν τον κοσμο μου, και εκανα τα παντα να μην βγουν στην επιφανεια του μυαλου μου, τις εθαβα οσο πιο βαθια μπορουσα, βυθιζοντας τες στα πιο σκοτεινα αδυτα του μυαλου μου. 

Κυλησε ο καιρος, φανταζουν ετη  φωτος απο τοτε, τοτε που τα λαθη μου ορθονονταν σαν γιγαντες μπροστα μου, λαθη που παρεσυραν κι αλλες ζωες μες τον τυφωνα μου, ζωες που στροβιλιστηκαν μπροστα στα ματια μου, πληγωμενα συναισθηματα αγνωστον που παρεσυρε ο ανεμος. Φανταζουν ετη φωτος, μα πανε μονο κοντα δυο χρονια. 

Τωρα θυμαμαι χωρις περισσιο πονο, τοτε που σε γνωρισα, το ομορφο παιδικο σου χαμογελο, το ατελειωτο γαλαζιο των ματιων σου, τον βελουδινο ηχο της φωνης σου. Τη πρωτη μας γνωριμια, δε σε εβλεπα τοτε, χαμενη στα μεγαλα μου ονειρα, ενθουσιασμενη για τις καινουργιες περιπετειες, φρεσκια σε τουτο τον κοσμο των ενιληκων, σε κοιταζα μα δε σε εβλεπα, εβλεπα μονο τη ζωη που ειχα μπροστα μου. Θυμαμαι αχνα μια χειραψια κι ενα χαρηκα που δε παιδεψαν και πολυ το μυαλο μου. Περασε καιρος πριν να σε ξαναδω, δε σε ξανασκεφτηκα τοτε, εφυγα για καινουργιες πολεις, νεες εμπειριες. Μισος χρονος περασε, εμαθα απο τη μητερα μου για τις δικες σου περιπετειες, και ειπα τυπικα ενα 'κριμα το παιδι' οταν τα οικογενειακα σου προβληματα σε εστειλαν στη πορτα του πατερα σου.. και της μητερας μου. Γυρνωντας απο το εξωτερικο, δεν ειχα καμια προθεση να καταληξω κι εγω στο ιδιο σπιτι. Θυμαμαι τη μητερα μου να παραπονιεται οτι δε τη βλεπω ποτε, τις εμφανισεις μου στο σπιτι να γινονται ολο και πιο συχνες, τα πραγματα μου στις ντουλαπες σου αρχισαν να στιβαζονται, σε εκτοπισα απο το δωματιο σου, ενιωθα ασχημα θυμαμαι. Σε συμπαθησα απο τη πρωτη στιγμη ξερεις, οι βραδινες μας συζητησεις εγιναν συνηθειο, ανοιχτηκες αργα αργα. Η γλυκια μελωδια της φωνης σου αντοιχουσε στο σαλονι, συνοδευομενη απο τη κιθαρα σου, μαθαινα τη ζωη σου μεσα απο τα τραγουδια σου. Τα πειραγματα πηγαιναν κι ερχοντουσαν, κι οσο περνουσε ο καιρος, το φλερτ και τα υποννοουμενα γινοντουσαν αισθητα. Η μακροχρονια σχεση σου ομως μας σταματουσε, αλλα οχι οσο θα επρεπε. Οι ζωες μας και συναισθηματα μας μπλεχτηκαν με τροπους που δε περιμεναμε. Τα πραγματα δυσκολεψαν οσο περνουσε ο καιρος, θυριεψε μεσα μου ο ερωτας, και ενω η λογικη μου ουρλιαζε να σταματησω, αγνοησα καθε προσπαθεια του μυαλου μου να μπλεχτει, εκλεισα τα ματια αφησα τη καρδια μου να με οδηγησει στο κενο. 

Καυγαδες, εντασεις, ατελειωτες μεταμεσονυχτιες συζητησεις, φιλια χαδια και παλι απο την αρχη. Απτοτητο το παθος, μια φωτια που δεν εσβηνε, μας οδηγουσε στα ιδια λαθη ξανα και ξανα. 

Λαθη που οσος καιρος και να περασει, κι οπου κι αν οδηγησαν, οσες φορες και να πηγαινα πισω στον χρονο, δε θα δισταζα να κανω ξανα και ξανα. Ετσι ειμαι εγω, το ηξερες, τρελη με ελεγες και σ'αρεσε αυτη η τρελα, Το ειχες θεσει πολυ ρομαντικα καποια στιγμη 'η μαλακια σου συμπιπτει με τη δικια μου' . Δε δισταζα να κανω αυτο που νιωθω, μονο καποιες στιγμες, με σταματουσε η πραγματικοτητα, με τραβαγε πισω, με κραταγε η σκεψη ενος ανθρωπου που πληγωνω χωρις να φταιει, με πληγωνε αυτη η σκεψη και οι τυψεις ηταν σαν θυλιες στο λαιμο μου, με επνιγαν καθε τοσο, μου εκλεβαν την ανασα. 

Μα οι πραξεις μας δεν αλλαζουν, οι νυχτες που τα πραγματα ξεφυγαν απο τον ελεγχο μας, τα κρυφα φιλια στα σκοταδια, τα λογια που εμειναν χαραγμενα στο μυαλο μου. Δεν αργησαν να ερθουν τα προβληματα, η φουσκα μου εσκασε με ενα γοερο 'μπαμ', θυμαμαι τους ατελειωτους καυγαδες με τη μανα μου, οι φωνες αντηχουν ακομα στο μυαλο μου, λογια γεματα θυμο, κλαμματα. Ξεκινησε η κατρακυλα και δε σταματησε. Εφυγες, και γεμισα θυμο. Θυμο για τα λογια που ειχες πει, και για τη σταση που αποφασισες να κρατησεις, η πληγωμενη μου καρδια δεν εβλεπε σωστο και λαθος πλεον, κι ετσι πληγωσα εσενα, απειλωντας με τις πραξεις μου να πληγωσω για ακομα μια φορα εναν ανθρωπο που δεν εφταιγε σε τιποτα. Δεν εβλεπα τοτε πως οι τυψεις σε ειχαν ηδη ισοπεδωσει, ειχες προδωσει τον ανθρωπο σου, κι αυτος ο πονος ηδη σε κατεκλυε. Οχι, εβλεπε μονο τις δικες μου πληγες, ακουγα μονο τα δικα μου ουρλιαχτα, ενιωθα μονο το δικο μου στηθος να παλεται απο τα ατελειωτα κυματα αμιληκτου πονου που διαπερνουσαν το κορμι μου. Σε αγαπησα, σε αγαπησα τοσο που σε μισησα, τοσο που σε σιχαθηκα. Ο θυμος κοχλαζε μεσα μου καθε μερα, δε σε συγχωρεσα, ουτε οταν γυρισες, παρα μονο φουντωσε μεσα μου ο θυμος. Λογια ανειπωτα μου εκαιγαν καθε μερα τα χειλη. Η υπομονη σου ατελειωτη, επαιρνες πανω σου το βαρος, σε μαστιγωνα με τα λογια μου, λογια προσεγμενα που εβγαιναν απο το στομα μου για εναν και μονο λογο, να σε πληγωσω οσο πληγωθηκα ηθελα μονο. Αρχισες με τον καιρο να μιλας κι εσυ, να λες αληθειες και ψεματα, που σαν μαχαιριες, ανοιγαν κι αλλες πληγες στο κορμι μου. 

Περασε καιρος, πολυ καιρος, αηδιασα απο τη πικρη γευση που αφηνε αυτη η κατασταση στο στομα μου, αηδιασα απο τον εαυτο μου που πλεον δεν αναγνωριζα, ηρθαν και εφυγαν κι αλλες αγαπες δυνατες, και βρηκα ολα τα κουσουρια που μου αφησες μπροστα μου. Ο θυμος απο φλογα εγινε ολακαιρη φωτια και τα γεγονοτα εμπριστες εριχναν πανω της βενζινη κι ολο φουντωνε, ξεσπασα, φωναξα, ουρλιαξα σε εβρισα. Ολα τα λογια που πια δεν ειχαν σημασια βγηκαν απο το στομα μου σαν χειμαρος, ολες οι ευθυνες επεσαν πανω σου, ψεματα και κακια που δε φανταζα να εχω μεσα μου πεσαν ολα πανω σου.   

Εσβησε η φωτια τοτε κι εμειναν μονο οι σταχτες, και καταλαβα, ιση ηταν η ευθυνη μας καρδια μου, ημουν συνενοχος στο εγκλημα με πληρη αυτογνωσια. Κι ετσι,καθως περασαν οι μηνες, οι αναμνησεις ομορφυναν, εφυγε απο το μυαλο και απο τη καρδια μου ο θυμος, εμεινε μονο η γλυκα του μεγαλου μου ερωτα. Γνωρισα κι αλλον τετοιο ερωτα, και εξεπλαγην οταν αρχισα να εκτιμω, στοιχεια που καποτε μισουσα, κι αρχισα να καταλαβαινω ποσο σωστος ησουν μεσα στα τοσα λαθη σου. Ησουν ειλικρινης, ενα ανοιχτο βιβλιο, σπανιο προτερημα μεσα στη τοση ψευτια του κοσμου. Ψευτια που βιωσα απο πρωτο χερι. Μου εμαθες πολλα, και με ωριμασες με τροπους που δε ξερεις. 

Σε αγαπησα τοσο που σε σιχαθηκα, μα μονο οταν σε σιχαθηκα καταλαβα το ποσο σε αγαπησα. 

Και πλεον, σημερα, δε σου κρατω καμια κακια, εσβησε η φωτια, περασε ο ερωτας, καλμαρε το παθος. Τα συναισθηματα παγωσαν στον χρονο και εμειναν σαν την πιο γλυκια αναμνηση στο πισω μερος του μυαλου μου. Τωρα η καρδια μου δε σκιρταει σαν ψαρι εξω απ το νερο οταν σε βλεπω, δε ποναει οταν με ξεχνας. Μια σπιθα εμεινε μονο, που δε φευγει, σαν ενας μαγνητης φθαρμενος απο τον καιρο που προσπαθει να κολλησει σε ενα σκουριαμενο σιδερο. 

Ετσι ανοιγω αφοβα τις πορτες του μυαλο μου κι αφηνω τις στιγμες μας να στροβιλιστουν μπροστα μου. 

Κι οταν σε ειδα ξανα, μια χαρα γεμισε τη καρδια μου, για τον παλιο αυτον καιρο. Χαμογελασα και σε αγκαλιασα σαν ενα φιλο που ειχα καιρο να αντικρισω, κι οταν σου ειπα πως χαρηκα που σε ειδα, το εννοουσα με ολη μου τη ψυχη. Ενιωσα ενα μκρο ξεχασμενο σκιρτιμα στη καρδια μου, οταν με αγγιξες ξανα, κι αυτη τη σπιθα που τρεμοπαιζει ακομα. Μια φωτια μπορει να φουντωσει απο τις σταχτες τις, μα παλι σε σταχτες θα καταληξει. Με ενα χαμογελο στα χειλη μου, κι αυτη τη στεψη στο μυαλο μου, κλεινω τα ματια και παιρνω μια ανασα. Κλεινω ξανα τη πορτα στις αναμνησεις. 

Το δροσερο αερακι χαιδευει το προσωπο μου και ο καλοκαιρινος ηλιος ζεσταινει το κορμι μου. Οι πληγες εχουν επουλωθει. κι αισθηση ειναι ευχαριστη. Η ζωη συνεχιζεται παρα τα λαθη μου, λαθη που ηταν τοσο υπεροχα, που επελεξα να τα ζησω!

I'm game

It is strange, the way people come and go in and out of your life in a flash. Everyone that has come into my life whether they stayed in it or not has taught me something. Some people just passed by, leaving nothing but a vague impression on the snow, rubbed out by the blizzard. Others stayed frozen forever in time, etched painfully or gracefully into my mind.
I once started a story, about two kids who were in love, some light years ago, it was not a very happy one, it went something like this
    "once upon a time, there was a boy, a very handsome boy, full of talent and enthusiasm, a boy who had been slapped in the face by lives heavy hand,, and lashed with her harsh words, a boy who had been through many hardships but still stood nonetheless. A boy with dreams as big as stars and goals as high as the clouds.
His eyes were like two clear blue bottomless mirrors to his beautiful soul and he had a smile that could crumble the strongest of hearts with its pure sincerity.
And then there was a girl, young and pretty,  innocent and naive. Lost in the thoughts that overclouded her head, with a pen in her hand at all times, using it to escape this world through the one she created on paper.
She looked at life as an adventure she couldn't wait to go on.
As predicted life threw them in each others path in the strangest of ways. And their story began. No it was no fairytale, it had no happily ever after at the end, it had no end.
Yes, they fell in love, at least she did, very much so, painfully too much. He was no knight in shining armour and she was no damsel in distress. There were no romantic grand gestures and dreamily happy love bubbles. There was just reality, sure they had good times and memorable moments but they soon went by.
Their story dragged on for months, until, one day like all others, it came to an abrupt halt. The curtain fell, the play was over, the applauds were muffled like her tearful sobs as she watched him walk away without looking back.
And just like that another chapter came to an apparent end, life went on, winter was still heavy, cold like her heart, wet like her tear stained eyes. But the weather warmed up soon enough, spring came and with it, it brought hope.
The ink-stained pages kept turning with his name being mentioned less and less, his memory slowly faded into another forgotten drawer of her mind.
Fights, anger, betrayal, took the place of soft caresses, whispered endearments and passionate embraces, until a final much needed goodbye took place in the most awful of circumstances. A whole book composed by one too many chapters closed and was tossed away.
The end"
Or was it?
Feelings have been long lost in the fire, everything is different now, our desires, ambitions, goals, lives, personalities. We are different people now. Yes! Our story was over long ago, there is nothing left to salvage. Was our connection lost in time, or is it a timeless connection?
Maybe it is, or maybe not, this time I am not willing to find out, I am not willing to give, I am not able to try. Whether or not that chapter is bound to re open, my hands will stay away from that book, my hands are off the table. It was no fairytale, no, it will never be. It's a never ending cycle of insanity. As Einstein once said "the definition of insanity is doing the same thing over and over again expecting a different outcome". I may be insane, but I am not expecting a different outcome, and I definitely do not want same one, the is no more anger to pull from, no more fights left in me, no more patience in my system.
This is not my fight anymore, it hasn't been in ages.You wanna play?I make the rules.
 It's your fight now..
 Your move, I'm game!

Η αρχή του τέλους και το τέλος της αρχής

Απρόβλεπτη λένε η ζωή. Γεμάτη εκπλήξεις, αναποδιές και ροδοπέταλα. Όλα ανατρέπονται και όλα είναι αναπόφεκτα. Όλα έρχονται ξαφνικά και ακόμα πιο ξαφνικά τελειώνουν. Τι είναι η αγάπη στην τελική; Μια ταινία μικρού μήκους που μοιάζει σαν αιωνιότητα. Μεγάλες στιγμές δόξας και ολοκλήρωσης και εκεί που νομίζεις οτι θα έρθει το χάπι έντινγκ, το αντικαθιστά ένα ανατρεπτικό φινάλε. Οι προβολείς κλείνουν ξαφνικά και σκοτάδι γεμίζει το δωμάτιο. Ένα βλέμμα απορίας και άγχους ακούγεται μέσα σε μια σιωπή που φωνάζει για βοήθεια. Νερκική σιγή σου λέει μετά.  Η αγάπη θέλει και συναισθήματα υποτίθεται. Τα συναισθήματα πάντα είναι δυνατά υποτίθεται. Απο την άλλη και η ατομική βόμβα δυνατή είναι. Προς τι η μετάφορα θα αναρωτηθεί κάποιος. Τα συναισθήματα είναι όπλα. Όπλα τα οποία αναλόγως πως τα χειρίζεσαι μπορούν να είναι είτε απίστευτα αθώα είτε να φτάσουν το επίπεδο της μαζικής καταστροφής της καρδιάς. Βέβαια για να μην είμαι και απόλυτος, το επίπεδο της μαζικής καταστροφής μπορεί να επιτευχθεί και τελείως καταλάθος. Τι γίνεται όμως όταν αυτό το λάθος είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορείς να το φτιάξεις; Τι γίνετε όταν το καταλάβεις μετά απο καιρό; Θα έχει αλλάξει αυτός ο άνθρωπος που καταστάφηκε; Και αν ναί, θα είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο; Όσο αισιόδοξος και να θέλω να προσπαθήσω να είμαι και μιλώντας απο προσωπική εμπειρία, η απόλυτη καταστροφή έχει μόνο μια κατάληξη και δεν είναι και πολύ καλή. Την στιγμή που θα καταλάβεις το λάθος που έκανες αυτός που κάποτε έλεγες πως είναι το άλλο σου μισό δεν θα υπάρχει καν. Κάποιος άλλος θα έχει πάρει την θέση του. Κάποιος που είναι τελείως άγνωστος στα μάτια σου και παρόλα αυτά είναι ακριβώς ίδιος εμφανισιακά. Σχεδόν ίδιος τουλάχιστον.

Μια καλύτερη ματιά θα το επιβεβαιώσει. Τα μάτια του ανθρώπου αυτού είναι κενά, κρύα. Η σπίθα που κάποτε είχαν, έχει χαθεί. Έχει γίνει κάτι πιο σκοτεινό και κενό. Η εμφάνιση του παραμένει η ίδια αλλα η ψυχή του έχει εξαφανιστεί. Πέθανε στην έκρηξη των ταυτόχρονων συναισθημάτων που τον βομβάρδισαν την ημέρα που το αθώο συναίσθημα έφερε μαζική καταστροφή βαθιά μέσα του. Η ανάσα του είναι πιο γρήγορη μα λιγότερο ενεργητική. Το περπάτημα που κάποτε ήταν γρήγορο και εκρηκτικό έχει μετατραπεί σε αργό και προσεκτικό. Η αγάπη έγινε μίσος και το πάθος έγινε θυμός. Η πίστη άλλαξε σε απιστία και υπερανάλυση των πάντων. Παρόλα αυτά, ακόμα και αν κάποιος δεν μπορεί να παρατηρήσει όλα αυτά η μεγαλύτερη αλλαγή είναι στο πόσο σιωπηλός είναι. Έχει σταματήσει να μιλάει, να νοιάζεται και να προσπαθεί. Δεν σταμάτησε γιατί αποφάσισε να παραιτηθεί. Σταμάτησε επειδή σιχάθηκε να είναι καλός. Ο καθρέφτης έσπασε και το είδωλο παραμορφώθηκε. Το χαμόγελο στον καθρέφτη απο αγνό μετατράπηκε σε παρανοϊκό. Τα σπασμένα γυαλιά όμως δεν τον τρόμαξαν γιατί περπάτησε πάνω σε μαχαίρια με γυμνά τα πόδια μετά την καταστροφή του. Ο πόνος άλλωστε είναι καλύτερο κίνητρο μερικές φορές και αν η αγάπη μπορεί να κουνήσει βουνά, το μίσος μπορεί να τα κόψει στα δύο. 

Εδώ έρχεται η ερώτηση. Μπορεί αυτος ο άνθρωπος να γυρίσει σε αυτό που ήταν κάποτε; Να είναι καλός και χαρούμενος: Θα μπορούσε να συγχωρήσει άραγε αυτόν που τον κατέστρεψε: Πού ήταν όμως η μικρή ατομική βόμβα όταν αυτός πονούσε; Όταν πάλευε να βγάλει νόημα μέσα στα ανάμεικτα συναισθήματα που σαν καταράκτες έπεφταν πάνω του; Που ήταν όταν πνιγόταν μέσα στα κύματα που σηκώθηκαν μετά την καταστροφή; Η απάντηση είναι: προφανώς και πουθενά. Ο πόλεμος είναι μια τεράστια κόλαση λένε. Για να κάνεις ειρήνη όμως θέλεις πόλεμο, ισχυρίζονται άλλοι. Το θέμα με την αγάπη και πιο συγκεκριμένα με τον χωρισμό και τα συναισθήματα που κατακλύζουν κάποιον όμως είναι πως, η κόλαση παραμένει εκεί. Σε στοιχιώνει. Η ειρήνη δεν έρχεται ποτέ. Η αναπνοή σου κόβεται την στιγμή που ρωτάς αυτο το μεγάλο γιατί, πριν μείνεις μόνος σου. Η στάχτη απο το τσιγάρο παγώνει και ο ύπνος απο ανάγκη γίνεται βασανηστήριο. Όλος ο κόσμος είναι γύρω σου αλλά εσύ νιώθεις μόνος και κενός. Όλα πρέπει να τελειώσουν κάποτε, είναι ένα αρκετά καλό επειχήρημα για να ακυρώσει όσα έχω γράψει μέχρι τώρα. Τα συναισθήματα ξεθυμένουν σαν ανοιχτό μπουκάλι κρασί είναι ένα άλλο. Όλοι χωρίζουν κάποτε και μόνοι μας ερχόμσατε στην ζωή και μόνοι μας πεθαίνουμε. Γιατί όμως; Γιατί να είναι τόσο δύσκολη η αλήθεια; Γιατί να είμαστε μόνοι μας στο τέλος; Ναί, τα συναισθήματα ξεθυμένουν αλλα γιατί οι άνθρωποι να ισχυρίζονται ακόμα πως το μπουκάλι είναι σαν καινούριο και ξαφνικά να το σπάνε σε χίλια κομμάτια; Αυτό είναι το κακό του χωρισμού. Το ξαφνικό. Εκεί που δεν το περιμένεις, ότιδηποτε έχεις χτίσει με τον άλλον, οι προσπάθειες, ο κόπος και τα όνειρα που έχεις κάνει μαζί του κατεδαφίζονται σε δευτερόλεπτα σαν πύργος απο τραπουλόχαρτα δίπλα απο τυφώνα. Και μέχρι να καταλάβεις τι έχει γίνει έρχεται η άπνοια. Έκει καταλαβαίνεις πως έισαι μέσα στο μάτι του τυφώνα. Δεν υπάρχει σωτηρία και ότι και να κάνεις  ο θάνατος είναι αναπόφεκτος. Κατεβάζεις το κεφάλι σου και σιωπή πέφτει. Αποδέχεσαι την μοίρα σου και βαθεία μέσα σου νεκρώνεις. Έννοείτε πως επιζείς μιας που όλα αυτά είναι μεταφορές αλλά μεσα σου όντως έχεις πεθάνει. Ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής σου μπήκε στον κάδο ανακύκλωσης και διαγράφθηκε απο τον σκληρό δίσκο μέσα σε μιά στιγμή. Ένα καινούριο κεφάλαιο ξεκινάει αλλα όσες σελίδες και να γυρίσουν πάντα ψάχνεις αυτό που χάθηκε. Αυτό που δεν έχεις. Μέσα στο μυαλό δύο διαφορετικές φωνές. Ένας άγγελος και ένας δαίμονας να παλεύουν για κυριαρχία και εσύ να μην θέλεις κανέναν απο τους δύο. Ο ένας να λέει πως κάπου, κάποτε θα ξανασυναντηθείς με αυτό που έχασες και να προσφέρει ψεύτικες ελπίδες που είναι σαν ναρκωτικό που όταν πάρεις μια γεύση θέλεις και άλλο για να μείνεις ζωντανός και να μην τρέμεις και ο άλλος να σε γεμίζει μίσος για κάτι που κάποτε αγάπησες και ίσως να αγαπάς ακόμα και σιγά σιγά να σε καταστρέφει ακόμα περισσότερο μέσα σου. Την ημέρα να αναρωτιέσαι αν πρέπει να συγχωρήσεις και να αφήσεις πίσω αυτά που έγιναν και το βράδυ να μην μπορείς να κοιμηθείς γιατί η καρδιά σου χτυπάει τόσο δυνατά με θυμό που τραντάζει όλο σου το σώμα.

Σε έναν χωρισμό όμως δεν φταίει μόνο ο ένας. Φταίνε και οι δύο. Ποιος φταίει πιο πολύ και ποιός λίγο δεν έχει σημασια. Τίποτα δεν έχει σημασία όταν ένας έρωτας πεθαίνει. Είναι ένα γεγονός που θέλει σεβασμό, σιωπή και θρήνο. Όχι φωνές. Δεν έχει σημασία το ποιος θρηνεί παραπάνω. Ο καθένας θρηνεί με τον τρόπο του. Άλλοι μεθάνε, άλλοι αποφασίζουν πως χρειάζονται κάποιον άλλον στην ζωή τους για να συμπληρώσει το κενό τους και άλλοι μένουν μόνοι τους για να γλύψουν τις πληγές τους μέχρι να κλείσουν. Πάντα όμως θα υπάρχουν ουλές και για τους δύο. Πάντα θα υπάρχει κάτι εκεί να τους θυμίζει τι έγινε. Τί είχαν και με τι έμειναν. Ο χρόνος γιατρεύει πολλά μα μερικές φορές δεν έχει αρκετή δύναμη για να γιατρέψει έναν χαμένο έρωτα. Μερικές φορές αυτός με την δύναμη να εξαφανίσουμε τον πόνο και να τον κάνουμε χαμόγελο είμαστε εμείς οι ίδιοι. Μερικές φορές η σωστή ερώτηση δεν είναι το αν πρέπει να συγχωρήσουμε τον άλλον για ότι πάθαμε αλλά το ότι πρέπει να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για ότι έγινε. Να αποφασίσουμε να σεβαστούμε πως αυτός ο χ/ψ άνθρωπος ήταν κάποτε επιλογή μας και να χαμογελάμε όσο τον θυμόμαστε. Όλοι είναι ίδιοι μα διαφορετικοί. Όλοι είναι αναντικατάστατοι αλλα παρόλα αυτά κάποιος άλλος μπορεί να φέρει μεγαλύτερο φώς σε μια στιγμή απο όσο έφερε κάτι παλιό σε χρόνια. 

Η αρχή είναι και το τέλος. Το τέλος είναι και η αρχή

 Όλα ανατρέπονται και όλα είναι αναπόφεκτα. Όλα έρχονται ξαφνικά και ακόμα πιο ξαφνικά τελειώνουν. Όλα τελειώνουν ξαφνικά και ξαφνικά ξανα αρχίζουν.