Πίσω στο θέμα αγάπης. Καλό μήνα κιόλας. Επιτέλους έπιασε λίγο ζέστη. Άνοιξη μπαίνει και μαζί της, τιτιβίζουν πουλάκια, ανθίζουν λουλουδάκια και άλλα πολλά τέτοια. Η άνοιξη είναι η εποχή του ζευγαρώματος και του έρωτα. Tί είναι όμως η αγάπη; Πάντα πίστευα πως είναι μακράν, το καλύτερο ναρκωτικό EVER. Ένα συναίσθημα, που ριζώνει για τα καλά στην καρδιά σου και σε κάνει να νιώθεις διαφορετικά πράγματα, κάθε φορά που κοιτάζεις αυτόν που αγαπάς. Μερικές φορές νιώθεις δυνατός, με ένα βλέμμα του/της, μπορείς να κάνεις τα πάντα. Πάς κόντρα στον καθένα που στέκεται εμπόδιο στον δρόμο της αγάπης σου. Βράζεις μέσα σου, πετάς στα σύννεφα, χαμογελάς και κάθε μέρα, είναι καινούρια μέρα, γεμάτη όμορφιες και ενδιαφέροντα πράγματα να ανακαλύψεις. Η αγάπη έχει τεράστια δύναμη. Μπορεί να κάνει ακόμα και τον πιο μαύρο και μίζερο άνθρωπο να λυγίσει. Να φέρει χαρά στα χείλη κάποιου που είναι δυστυχισμένου. Μιλάμε για τρελή μαστούρα. Θυμίζει κάτι σε, LSD ή οποιοδήποτε άλλο ναρκωτικό, το οποίο σε κάνει και βλέπεις οπτασίες και οφθαλμαπάτες.
Μια άλλη μεταφορική ιστορία για να συγκρίνουμε την αγάπη, σε κάτι ποιο ανθρώπινο, είναι αυτή του περιστεριού. Η αγάπη είναι σαν ένα περιστέρι. Αυτό το περιστέρι, περνάει απο πάνω σου συνέχεια και σε κάνει κυριολεκτικά ΣΚΑΤΑ. Την εκατοστή πρώτη φορά που θα περάσει, αντί να σε κάνει χάλια, σου δίνει ένα μπισκότο. Άχ.....Αυτό το μπισκότο. Είναι το καλύτερο μπισκότο που έχεις φάει στην ζωή σου ολόκληρη. Και το όλο θεματάκι μπαίνει στο repeat. Δεν λέω, μεγάλη μαγκιά να υπομένεις, να ποντάρεις και να συμβιβάζεσαι, αλλά σκέφτεται κανείς τα side-effects του ναρκωτικού αυτού;
Πως είναι να νιώθεις πως, όλος ο κόσμος είναι δικός σου και ξαφνικά να σου καίνε τα πάντα;
Πώς είναι να νιώθεις όλος ο κόπος σου και οι αξίες σου να καταπατούνται, μέσα σε διάστημα δευτερολέπτων;
Πως είναι να νιώθεις ο ίδιος άνθρωπος που σε αγάπησε, τώρα να σε έχει προδώσει;
Νόμιζες πως ήξερες τι είχες απέναντι σου, πως θα τελείωνε κάποια στιγμή, αλλά όχι έτσι. Και αυτό το γαμώτο, τρώει τα σωθηκά σου και το μυαλό σου. Μάσκες πέφτουν, και η μεγάλη σκοτεινή κουρτίνα της σκηνής που νόμιζες οτι πρωταγωνιστούσες ανεβαίνει και η αλήθεια αποκαλύπτεται. Νόμιζες πως ήσουν ο πρώτος, ο καλός, αυτός που είχε τον πρώτο ρόλο και τελικά; Κενό. Το βλέμμα σου, η ψυχή σου, η καρδιά σου, βλέπεις ό,τι έχεις φτιάξει με ιδρώτα να χάνεται μπροστά σου. Είσαι απλά, άλλο ένα πιόνι στο παιχνίδι του, απαγορευμένου. Ένα μικρό στρατιωτάκι που προχωρούσε μόνο μπροστά, όταν το διέταζαν. Χωρίς επιστροφή, χωρίς γυρισμό, απλά μπροστά, με παροπίδες στα μάτια για να μην βλέπεις δίπλα σου και να χαίρεσαι που τρώς τα άλλα πιόνια, ελπίζοντας πως στο τέλος, θα πάρεις την προαγωγή που αξίζεις και θα γίνεις μεγάλος και τρανός. Πήρες μέρος σε μια τραγωδία, ενώ νόμιζες πως είναι ρομαντική κομεντύ. Πως στο τέλος, θα είχες το happy ending σου ό,τι και να γινόταν. ΜΠΑΜ! Έρχονται και τα side-effects. Κομμένα φτερά και η πτώση σκληρή. Το κοπλιμέντο: "Απο τον παράδεισο έπεσες;" δεν φαίνεται τόσο όμορφο πια. Γιατί όταν γεύεσαι τον παράδεισο, δεν υπάρχει επιστροφή. Εθίζεσαι στο συναίσθημα αυτό. Την συντροφιά, το άγγιγμα που έκανε το σώμα σου να ανατριχιάζει ολόκληρο και να αισθάνεται ρήγος να το διαπερνά, μέσα απο την σπονδυλική του στήλη. Τα βράδια γίνονται αξημέρωτα και οι όμορφες αναμνήσεις, γίνονται κολασμένοι εφιάλτες. Οι τύψεις και οι ερωτήσεις σε τρώνε όπως τα σκουλήκια το πτώμα. Η ζωή σου ολόκληρη αρχίζει και διαστρεβλώνεται. Τί είναι αλήθινό; Τί είναι ψεύτικο; Τι εννοούσε πραγματικά και τι όχι; Όλο σου το είναι θολώνει και βλέπεις τα πάντα, πίσω απο έναν ραγισμένο καθρέφτη. Τον χτυπάς και φωνάζεις για βοήθεια. Χρειάζεσαι κάποιον να σε βγάλει απο αυτή την φυλακή, που στην αρχή φαινόταν όμορφη και στην συνέχεια έγινε ένα κλουβί 2 επι 2, αλλά κανείς δεν σε ακούει. Τα πάντα είναι ηχομονωμένα και η κάθε προσπάθεια σου είναι μάταιη. Το μόνο που απομένει είναι να κλειστείς στην γωνία σου και να προσπαθήσεις να γυρίσεις με την φαντασία σου στα παλιά. Τότε που περνούσες καλά, που η γή υπήρχε κάτω απο τα πόδια σου, μπάς και σωθείς απο αυτόν τον εφιάλτη και τελικά επιζήσεις.
Μια άλλη μεταφορική ιστορία για να συγκρίνουμε την αγάπη, σε κάτι ποιο ανθρώπινο, είναι αυτή του περιστεριού. Η αγάπη είναι σαν ένα περιστέρι. Αυτό το περιστέρι, περνάει απο πάνω σου συνέχεια και σε κάνει κυριολεκτικά ΣΚΑΤΑ. Την εκατοστή πρώτη φορά που θα περάσει, αντί να σε κάνει χάλια, σου δίνει ένα μπισκότο. Άχ.....Αυτό το μπισκότο. Είναι το καλύτερο μπισκότο που έχεις φάει στην ζωή σου ολόκληρη. Και το όλο θεματάκι μπαίνει στο repeat. Δεν λέω, μεγάλη μαγκιά να υπομένεις, να ποντάρεις και να συμβιβάζεσαι, αλλά σκέφτεται κανείς τα side-effects του ναρκωτικού αυτού;
Πως είναι να νιώθεις πως, όλος ο κόσμος είναι δικός σου και ξαφνικά να σου καίνε τα πάντα;
Πώς είναι να νιώθεις όλος ο κόπος σου και οι αξίες σου να καταπατούνται, μέσα σε διάστημα δευτερολέπτων;
Πως είναι να νιώθεις ο ίδιος άνθρωπος που σε αγάπησε, τώρα να σε έχει προδώσει;
Νόμιζες πως ήξερες τι είχες απέναντι σου, πως θα τελείωνε κάποια στιγμή, αλλά όχι έτσι. Και αυτό το γαμώτο, τρώει τα σωθηκά σου και το μυαλό σου. Μάσκες πέφτουν, και η μεγάλη σκοτεινή κουρτίνα της σκηνής που νόμιζες οτι πρωταγωνιστούσες ανεβαίνει και η αλήθεια αποκαλύπτεται. Νόμιζες πως ήσουν ο πρώτος, ο καλός, αυτός που είχε τον πρώτο ρόλο και τελικά; Κενό. Το βλέμμα σου, η ψυχή σου, η καρδιά σου, βλέπεις ό,τι έχεις φτιάξει με ιδρώτα να χάνεται μπροστά σου. Είσαι απλά, άλλο ένα πιόνι στο παιχνίδι του, απαγορευμένου. Ένα μικρό στρατιωτάκι που προχωρούσε μόνο μπροστά, όταν το διέταζαν. Χωρίς επιστροφή, χωρίς γυρισμό, απλά μπροστά, με παροπίδες στα μάτια για να μην βλέπεις δίπλα σου και να χαίρεσαι που τρώς τα άλλα πιόνια, ελπίζοντας πως στο τέλος, θα πάρεις την προαγωγή που αξίζεις και θα γίνεις μεγάλος και τρανός. Πήρες μέρος σε μια τραγωδία, ενώ νόμιζες πως είναι ρομαντική κομεντύ. Πως στο τέλος, θα είχες το happy ending σου ό,τι και να γινόταν. ΜΠΑΜ! Έρχονται και τα side-effects. Κομμένα φτερά και η πτώση σκληρή. Το κοπλιμέντο: "Απο τον παράδεισο έπεσες;" δεν φαίνεται τόσο όμορφο πια. Γιατί όταν γεύεσαι τον παράδεισο, δεν υπάρχει επιστροφή. Εθίζεσαι στο συναίσθημα αυτό. Την συντροφιά, το άγγιγμα που έκανε το σώμα σου να ανατριχιάζει ολόκληρο και να αισθάνεται ρήγος να το διαπερνά, μέσα απο την σπονδυλική του στήλη. Τα βράδια γίνονται αξημέρωτα και οι όμορφες αναμνήσεις, γίνονται κολασμένοι εφιάλτες. Οι τύψεις και οι ερωτήσεις σε τρώνε όπως τα σκουλήκια το πτώμα. Η ζωή σου ολόκληρη αρχίζει και διαστρεβλώνεται. Τί είναι αλήθινό; Τί είναι ψεύτικο; Τι εννοούσε πραγματικά και τι όχι; Όλο σου το είναι θολώνει και βλέπεις τα πάντα, πίσω απο έναν ραγισμένο καθρέφτη. Τον χτυπάς και φωνάζεις για βοήθεια. Χρειάζεσαι κάποιον να σε βγάλει απο αυτή την φυλακή, που στην αρχή φαινόταν όμορφη και στην συνέχεια έγινε ένα κλουβί 2 επι 2, αλλά κανείς δεν σε ακούει. Τα πάντα είναι ηχομονωμένα και η κάθε προσπάθεια σου είναι μάταιη. Το μόνο που απομένει είναι να κλειστείς στην γωνία σου και να προσπαθήσεις να γυρίσεις με την φαντασία σου στα παλιά. Τότε που περνούσες καλά, που η γή υπήρχε κάτω απο τα πόδια σου, μπάς και σωθείς απο αυτόν τον εφιάλτη και τελικά επιζήσεις.
No comments:
Post a Comment