Εδώ και μέρες βασανιζομουν από τον ίδιο και ίδιο εφιάλτη. Κάθε βράδυ το ίδιο μοτίβο, αϋπνία και μετά αναγκαστικά ύπνος..και μετά ο ίδιος εφιάλτης που μου τριβελιζει την ψυχή και με κάνει να πετάγομαι ιδρωμένη από τον υποτιθέμενο ύπνο μου..και μετά περιμενω καρτερικά να ξημερώσει για να πάω από την αρχή την πανομοιότυπη καθημερινότητα μου. Καθε βράδυ από τότε που έβαλα την τελεία μου, σε βλέπω να φεύγεις στα ξαφνικά από κοντά μου και εγώ μετά σε ψάχνω και φωνάζω το όνομα σου. Πάντα λίγο πριν σε βρω ξυπναω, λίγο πριν προλάβω να σε αγγίξω ξυπνάω και συνεχίζεται η πανομοιότυπη καθημερινότητα μου. Ζω μηχανικά, σαν ενα καλοκουρδισμενο ρομποτ. Βγαίνω και στα σωστά σημεία γελάω, μπορεί να πετάξω και δύο τρεις αστείες ατάκες για να ντυσω την κενότητα και ολο αυτο το τρομαχτικό σκοτάδι που κρύβεται καλά μέσα μου. Έχω εκπαιδεύσει τόσο καλά τον εαυτό μου που κάνεις δεν μπορεί να καταλάβει... Έχω γίνει τόσο καλή ηθοποιός που εχω πείσει και τον εαυτό μου πως έτσι είναι τα πράγματα, πως είμαι χαρούμενη.. Κανείς δεν ξέρει την πληγή που μου έχεις κάνει. Κανείς δεν θα μάθει το πόσο καλά έχεις ριζώσει μέσα μου και την αγωνιωδη αναζητηση κάποιου που να σου μοιαζει για να μπορώ να ξεγελάω τον εαυτό μου. Σε ψαχνω παντού, όλα μέσα μου σε φωνάζουν...
Ξέρεις κάθε βράδυ μαζεύω τα κομμάτια μου και τα στριμωχνω πρόχειρα το ένα δίπλα και πάνω στο άλλο κρύβοντας επιμελώς τα κομμάτια που σε ζητάνε ακόμα στο πιο σκοτεινό και απρόσιτο συρταρακι του μυαλού μου για να μην δραπετεψουν, μάταια όμως γιατί καθε πρωί τα βρίσκω όλα πάλι γκρεμισμενα. Σκορπισμένα γυαλιά που ματώνουν τα χέρια μου όταν προσπαθώ να τα κολλήσω ξανά το βράδυ, γυαλιά που ανοίγουν ξανά και ξανά τις ίδιες πληγές. Είναι αστείο το ολο πράγμα σκέφτομαι κάθε μέρα. Πως το κάνω αυτό στον εαυτό μου εγώ που βροντοφωναζω στους φίλους μου ότι δεν αξίζει να γυρνάς πίσω σε τέτοια άτομα; Ουδείς αναντικατάστατος και άλλα τέτοια.. Και τότε αποφάσισες να πεταχτείς ξανά από τις σκιές που είχες κρυφτεί την στιγμή που τις είχα αφήσει πίσω μου και έκανα βήματα στο αύριο μου που με περίμενε.
Ένα μήνυμα σου ήταν αρκετό για να με τραβήξει πάλι πίσω, να με γυρίσει μέρες πίσω. Είχα συνηθίσει την απουσία σου.. τα δευτερόλεπτα είχα γίνει λεπτά, τα λεπτά ώρες, μέρες, μήνας. Δεν ήμουν ολοκληρωμένη ήμουν όμως χαρούμενη.. είχες αρχίσει να μην καταλαμβανεις τόσο μεγάλο μέρος της καθημερινότητας μου.. Ξέρεις ανάσα μου λίγο πριν εμφανιστεις ξανά, πίστευα ότι ήμουν έτοιμη να ξαναερωτευτω.. Ανάσα μου.. τι λέω δεν είσαι πια η ανάσα μου.. Η ανάσα μου δεν θα με έβαζε ποτέ να υπομενω τις ξαφνικές εξαφανίσεις σου, θα με έπαιρνε αγκαλιά όταν φοβόμουν και θα μου γιατρευε τον πόνο. Εμφανίστηκες πάλι στα ξαφνικά και ακριβώς θα εξαφανιστεις ξανά και για αυτό δεν σου έδωσα το "σ' αγαπώ" μου. Δεν φαντάζεσαι πως ένιωθα στο άκουσμα της φωνής σου, πόσο πολύ ήθελα να σου φωνάξω ότι σε αγαπάω πάρα πολύ και εγώ και έπειτα να χωθώ στην αγκαλιά σου και να χαθώ. Μα τι λέω πάλι.. άρχισα να παραλογιζομαι.. Ήρθες και έκανες την τελεία μου κομμα και το κόμμα ξανά τέλεια. Και τα δευτερολεπτα θα ξαναγίνουν λεπτά και τα λεπτά ώρες, μέρες, μήνες και η ζωή θα συνεχιστεί μακριά σου. Θα αγαπιόμαστε και θα αγαπιόμαστε πολύ από μακριά όμως γιατί αυτή είναι η κατάρα μας, γιατί έτσι το θέλεις.. Δεν θα σου πω αντίο γιατι παντα έχεις το συνήθειο να επανεμφανιζεσαι στην ζωή μου. Θα σου πω ένα θα τα ξαναπούμε κάποια στιγμή και θα προσπαθήσω να αμπαρωσω άτσαλα την τρύπα που μου άνοιξες..
No comments:
Post a Comment