Friday 10 March 2017

Ο ''Χρόνος''

 Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τρέχουμε χωρίς να σταματάμε για λίγο. Τρέχουμε για να προλάβουμε το λεωφορείο που φεύγει, τρέχουμε για να προλάβουμε να είμαστε στην ώρα μας στο ραντεβού με εκείνον τον τύπο που δεν σου πολύ-αρέσει αλλά θες να είσαι και λίγο στην ώρα σου για να δείξεις καλή διαγωγή. Τρέχουμε για να προλάβουμε εκείνο το μπλουζάκι ή για να μπούμε στην ώρα μας για μάθημα... ποτέ δεν ήμουν από τους ανθρώπους που πάνε στην ώρα τους στα ραντεβού τους, πάντα αργούσα. Δεν το έκανα και κάνω επίτηδες, απλά να.. πάντα πάω λίγο αργά, μέχρι και στον έρωτα.. για λίγο χάνω το αστικό, για μερικά δευτερόλεπτα. Χάνω τα ραντεβού μου για μερικά λεπτά. Έτσι χάνω και τον έρωτα μέσα από τα χέρια μου... γιατί δεν είμαι ποτέ στην ώρα μου.

Είναι σχεδόν αστεία αυτή η έννοια του χρόνου. Αστεία και τρομαχτική. ''Αν πήγαινα νωρίτερα τι θα γινόταν;" "Αν σηκωνόμουν στην ώρα μου από το κρεβάτι ή αποφάσιζα να πατήσω το γνωστό cancel the day, τι θα γινόταν;". Πόσες φορές το έχω σκεφτεί, αν ήμουν συνεπής ποια τροπή να είχε η ζωή μου τώρα; Ίσως να είχα προλάβει εκείνο το σημείο που έπεσε στην εξεταστική.. ίσως να ήμουν κάπου αλλού τώρα.. ίσως να μην ήμουν το άτομο που είμαι, να είχα πληγωθεί διαφορετικά ή καθόλου.. Ότι και αν κάνω πάντα θα αφήσω τον χρόνο να κυλήσει από τα χέρια μου, πάντα θα υπάρξει κάτι στην διαδρομή μου που θα με καθυστερήσει... που θα με βγάλει από το μονοπάτι μου.. δεν γκρινιάζω βέβαια, ούτε το μετανιώνω.. πάντα η επιλογή ήταν στο χέρι μου και πάντα επέλεγα αυτό που ήθελα καθοδηγούμενη απο ισχυρά θέλω και όχι ισχυρά πρέπει. Όμως τι να το κάνεις όταν αργείς τόσο πολύ που όταν πλέον φτάνεις αυτό που θες έχει ήδη φύγει.

Αν μπορούσα να έχω μια υπερδύναμη θα ήταν να μπορώ να ελέγξω τον χρόνο, να πηγαίνω μπρος ή πίσω κατά το δοκούν, να ξαναζήσω κάποιες στιγμές μου, να σταματήσω τον χρόνο στα σημεία της απόλυτης ευτυχίας μου. Θα ήθελα να συμφιλιωθώ με τον χρόνο, να κάνω κάποιου είδους ειρήνης, παρόλο που με τόσο βίαιο τρόπο κύλησε από τα χέρια μου όταν έπρεπε να πηγαίνει σιγά κάνοντας τις ώρες να μοιάζουν με δευτερόλεπτα. Θα ήθελα να πιστέψω πως ο χρόνος όντως είναι ο καλύτερος γιατρός και όντως κλείνει τις πληγές. Μα ποιο θα είναι το αντάλλαγμα; Αν μου εξαλείψει τον πόνο δεν θα πρέπει να δώσω κάτι; Μια πολύτιμη ανάμνηση, κάποιο συναίσθημα κάτι για να ικανοποιηθεί ο χρόνος-γιατρός; Πρέπει και δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο θέλω να δώσω κάτι ακόμα από τον εαυτό μου στον χρόνο που πάντα έπαιρνε από τα χέρια μου αυτό που λαχταρούσα.

Τόσο αμείλιχτος και βροσυρός,σχεδόν ζηλιάρης είναι ο χρόνος που πάντα τελειώνει όταν θες λίγο ακόμα, λίγα λεπτά ακόμα στην αγκαλιά του, λίγα λεπτά ακόμα δίπλα του, λίγα λεπτά που όμως δε θα πάρεις. Όσο και αν παζαρεύεις ο χρόνος σας είχε τελειώσει πριν καν αρχίσει.. ο έρωτας ήταν εκεί μα εσύ άργησες να πας στο ραντεβού σας. Καθυστέρησες στον δρόμο και έφυγε ανεπιστρεπτί ¨αυτός είναι ο χρόνος. Σου δίνει μια διαδρομή γεμάτη με όμορφες καθυστερήσεις και ενώ εσύ περιμένεις να βρεις στο τέλος του δρόμου αυτό που τόσο καιρό λαχταρούσες, ανακαλύπτεις πως πλέον έχει αναχωρήσει, γιατί δεν ήσουν στην ώρα σου. 

No comments:

Post a Comment