Τα Ταξίδια Ενός Γνωστού

'Ερωτες και αγάπες. Καλοί και οι έρωτες, καλές και οι αγάπες. Θέλουν ανθρώπους που να έχουν κότσια όμως. Ανθρώπους που τα θέλουν όλα δικά τους. Όλα και αποκλειστικά δικά τους. Θέλει γερά χέρια για να χτίσουν δυνατά θεμέλια και σκεπές. Εσύ δεν είσαι έτσι όμως. Άστο δεν πειράζει, δεν είναι κακό. Δεν είναι όλοι ραμμένοι για τους έρωτες και τις αγάπες. Δεν μπορούν όλοι να στέκονται στις φλόγες και να μην καίγονται. Κάποιοι είναι του ''να κεράσω ένα ποτό κοπελιά''; και άλλοι είναι για όνειρα και σχέδια, να ζούν μαζί με τον ανθρωπό τους στον δικό τους κόσμο, σαν δύο κομμάτια πάζλ που ήρθαν και κούμπωσαν μαζί. Ταξιδιώτες με βαριές βαλίτσες. Ασήκωτες. Όχι άστην την δικιά μου. Δεν κουβαλιέται. Δεν έχεις την δύναμη να την σηκώσεις. Βρές κάποιον άλλον περαστικό. Ίσως να ταξιδεύει ελαφρά. Έτσι ακριβώς όπως θέλεις. Δεν είσαι για πολλά εσύ, δεν τις αντέχεις τις φλόγες και την απόσταση των ταξιδιών. Άσε που θα φοβόσουν αν την άνοιγα την βαλίτσα μου.

Την έχω μαζί μου απο παλιά, πριν έρθεις. Θα την έχω και μετά. Αφού  φύγεις. Πόλλες φορές την άνοιξαν μα πάντα τρόμαζαν. Ήταν πολλά τα περιεχόμενα της. Τα ήθελαν και όταν τα έπαιρναν δεν ήξεραν που να τα βάλουν. Δεν είχαν αρκετό χώρο στις δικές τους βαλίτσες. Ίσως να εφταιγε ο πολύς ο εγωισμός, η κτητικότητα και η αποκλειστικότητα. Δεν τους κατηγορώ, βαρία πράγματα για να κουβαλάς. Απο την άλλη ίσως να ήταν και οι δυσκολίες που κουβάλαγα απο τον εαυτό μου και τον χαρακτηρα μου. Δεν λέω, ποιος θα μπορούσε να αντέξει ένα τέτοιο βάρος. Ίσως κάποιος, σίγουρα όχι εσύ. Μεγάλο το βάρος για τα απαλά και εύθραυστα χέρια σου. Άσε με εμένα, τα δικά μου χέρια έχουν καεί απο τις φλόγες και αντέχω. Άσε με να ταξιδεύω με εισιτήριο χωρις επιστροφή. Μείνε στις αφίξεις, να κοιτάς τα αεροπλάνα απο μακριά και να λές αχ τι ωραία που θα ήταν. Σφίξε όμως το εισητήριο που σου έδωσα στην τσέπη σου. Κάνε σαν να μην υπάρχει. Πές στον εαυτό σου πως οι διαδρόμοι του αεροδρομίου είναι καλύτεροι. Ζήσε στην ασφάλεια και άσε τα ταξίδια.

Ταξιδιώτες σαν εμένα είναι όλα ή τίποτα. Τέτοιοι ταξιδιώτες πίνουν πικρούς καφέδες κάτι πρωινά με ομίχλη, περιμένωντας το επόμενο ταξίδι. Δεν μας αρέσουν τα μέτρια. Δεν θέλουμε παιχνίδια και λόγια. Έναν συνταξιδιώτη θέλουμε να μοιραστούμε τα έξοδα και τις αποσκευές του μυαλού μας και άμα πίνουν και ντεκάφ δεν θα πούμε και τίποτα. Αρκεί ο καφές να είναι καυτός για να ζεσταίνει τα κρύα αυτά πρωινά. Τα χλιαρά δεν είναι ωραία. Μας αρέσουν τα βαθιά. Ξέρουμε να κολυμπάμε εκεί. Τα ρηχά μας ξεφτιλίζουν. Αν ποτέ τύχει και τελικά βγάλεις  εισητήριο και βρείς την δύναμη να την σηκώσεις την βαλίτσα, να θυμάσαι. Μην λές πολλά. Δεν μιλάνε πολύ αυτοί που ταξιδεύουν. Δεν έχουν τον χρόνο άλλωστε. Ποιός αφήνει τα όνειρα για να μιλήσει; Μην τους πείς μεγάλα λόγια γιατί τους μειώνεις. Μια μέρα η βαλίτσα ίσως βαρύνει πολύ και να μην μπορείς να την κουνήσεις. Τα λόγια δεν θα την κουνήσουν. Τα μάτια σου ίσως, τα λόγια όχι. Να τους φοβάσαι και να τους σέβεσαι. Να τους φοβάσαι τους ανθρώπους που αγαπάνε την μοναξιά τους και πίνουν τον καφέ τους πικρό. Να ξέρεις θα είναι πάντα εκεί για το επόμενο ταξίδι σας. Θα πονέσεις κοντά τους αλλά θα υπάρξουν και υπέροχες στιγμές. Θα περάσεις άσχημα, θα περάσεις και όμορφα. Πριν πάρεις την απόφαση για όλα αυτά, να ελέγξεις οτι έχεις χώρο στην καρδιά σου και αποφασιστικότητα στα μάτια σου για να συνεχίσεις. Θα ήταν κακό να χάσεις τα περιεχόμενα της βαλίτσας που σε εμπιστεύτηκαν να προσέχεις.

 Άσε με εμένα, μην φοβάσαι. Καλά θα είμαι, την αγπάω την μοναξιά μου. Θα την σηκώσω και μόνος μου την βαλίτσα. Κάψε το εισητήριο να μην έχεις κατι να σου θυμίζει την στεναχώρια και το βάρος που έβαλα στις πλάτες σου. Το αεροπλάνο πέταξε και επιβιβάστηκα μόνος. Όλα καλά.

Όταν κάποτε βρείς την δύναμη να κουβαλήσεις έστω και χειραποσκευή μην ξεχάσεις να κοιτάξεις μπροστά, λίγο πιο πέρα απο σένα Πιο πέρα απο τον εαυτό σου. Ίσως  να δείς πως μπορεί εσύ να κουβαλάς την βαλίτσα του, αυτός όμως κουβαλάει την δικιά σου.