Saturday 31 December 2016

Η αυτοβιογραφία ενός χρόνου

Και είμαι εδώ, άλλον ένα χρόνο να κοιτάζω τον δρομέα και να μην ξέρω τι να γράψω. Η αλήθεια είναι πως το 2016 δεν ήταν και πολύ καλός χρόνος. Ούτε για μένα, ούτε για σένα ούτε για κανέναν. Πιστεύω όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε με αυτό. Για κάποιο λόγο έχω μια κατάρα. Κάθε χριστούγεννα και πρωτοχρονιά είμαι μόνος μου. Μονος απο την άποψη πως δεν έχω σχέση. Δεν ξέρω γιατί. Πές το κάρμα, κατάρα, τύχη αλλά τέτοιες γιορτινές μέρες είμαι πάντα μόνος. Ευχαριστώ Άγιε Βασίλη.Βέβαια δεν με χαλάει. Τα χριστούγεννα είναι κάτι σαν το καλοκαίρι για μένα. Αυτη η θεωρία του, χωρίζω το καλοκαίρι για να μαλακιστώ γιατι είναι απλά καλοκαίρι απλά εγώ δεν χωρίζω έτσι, απλά τυχαίνει να με χωρίζουν. Σκέφτομαι μετά, γιατί να κάτσω να σκάσω τέτοιες γιορτινές μέρες; Ας βγώ έξω να πιώ όλο τον βόσπορο που λέει και το τραγούδι. Έχω την μάνα μου απο την μία, Νίκο σταμάτα να πινεις και απο την άλλη μια άλλη κοπέλα να μου λέει πως το ποτό είναι αυτοκαταστροφικό και μου κάνει κακό. Όποιος είναι έξω απο τον χορό, πολλά τραγούδια ξέρει λένε και στην τελική ας ήσουν εδώ κοπέλα μου να σταματήσεις την αυτοκαταστροφή μου. Δεν είσαι όμως. Τα λόγια κομμάτια που λέει και το άλλο έντεχνο τραγούδι.

Ρομέο, ρομέο γιατί να είσαι  ο Ρομέο, γιατί τα βράδια να πίνεις αφού εννοώ ό,τι λέω; Έιπε η Ιουλιέτα και έφυγε μακριά. Χάθηκε στο παραλήρημα μιας βραδιάς γεμάτη με κρασί και μοναξιά και εγώ εδώ, να κοιτάζω τον δρομέα να αναβοσβήνει. Παρέα μου ενα ποτήρι ουίσκι και ο καπνός απο τα ατέλειωτα τσιγάρα. Πάντα πιστά στο βάθος του χρόνου. Μια ζωή την έχουμε και αν δεν την γαμήσουμε. Δεν τα θυμάμαι τα λόγια απο αυτό το τραγούδι. Ίσως να μην πηγαίνει και έτσι. Έρχεται σιγά σιγα ο καινούριος χρόνος. Καιρός για αναθεωρήση και καινούριους στόχους. Στόχους που ποτέ δεν θα αρχίσουμε να κανουμε αλλά παρόλα αυτά νιώθουμε καλύτερα και μόνο που τα λέμε. Στις 12:01 τα πιστεύουμε πραγματικά. Αυτό είναι που μετράει. Να πιστεύεις σε κατι που σε κάνει να νιώθεις καλά. Ας είναι θεός, ας είναι ένας έρωτας ας είναι ότι θέλει.

 Εγώ το έχω ψιλό χάσει αυτό. Δεν είμαι καλός στο να κρατάω πράγματα. Ποτέ δεν ήμουν. Πάντα έφευγαν, χανόντουσαν μέσα στα σκοτάδια. Εξαφανίζονταν σε στενά, σκοτεινά, υγρά σοκάκια. Με τα φώτα να σβήνουν σε κάθε βήμα τους. Λάμπες να σπάνε και η νύχτα να ρίχνει το πέπλο της όλο και πιο βαθιά, να βαραίνει το κεφάλι μου με πίεση. Την αντέχω όμως, όπως τόσο καιρό. Μέτριος που λέτε ο χρόνος. Πολύ μέτριος. Πήξημο στο διάβασμα, υπήρχε και μια κοπέλα κάποτε που μας έκανε και λίγο χαρούμενους μα έφυγε. Έγινε και το διάλλειμα στο πανεπηστίμιο, είπα να έρθω Ελλάδα και να το ρίξω στο ποτό. Και δώσε τα πάρτυ, και δώσε το αλκοόλ και τα μυαλά στα κάγκελα. Να σηκώνεσαι 9 το πρωί και να πίνεις ουίσκι για να φύγει το χανγκόβερ, μη σου τύχει. Δεν μπορώ να πώ όμως, ετρωγά και το τοστάκι μου άρα αλκοολικό δεν με λές ακόμα. Και έκανα την νύχτα μέρα που λέτε, δεν κοιμόμουνα. Και έσπασε η νύχτα δυό κομμάτια και άλλα τέτοια. Το αίμα είχε μεγάλο ποσοστό αλκοόλ και είχα γίνει κουκουβάγια. Πλάκα είχε. Κάποιοι λένε πως αυτά τα εφήμερα και τα κενά πράγματα δεν γεμίζουν το κενό που έχει κάποιος. Όλο το κενό όμως βλέπω οτι διαλέγουν κάποια άτομα άρα γιατί όχι; Κάτι πρέπει να ξέρουν και αυτοί. Τέλος ο μαλάκας είπα για άλλη μια φορά. Άν είχα 1 ευρώ για κάθε φορά που το έλεγα αυτό, θα είχα διαγράψει το χρέος της χώρας. Το χτένι έφτασε στον κόμπο όμως η κάπως έτσι τέλος πάντων. 'Εμαθα πολλά πράγματα παρόλα αυτά.
Είχε πει κάποτε ενα φιλαράκι, εαν περνάς μέσα απο την κόλαση, απλά συνέχισε να περπατάς. Winston τον έλεγαν, Winston Churchill. Κόλαση το 2016 αλλά συνεχίζουμε όλοι να προχωράμε. Μέσα απο σπασμένα όνειρα, θρυμματισμένες καρδιές και στεναχώριες. Υπήρξαν και καλές στιγμές, εμείς οι άνθρωποι όμως έχουμε ένα κακό. Θυμόμαστε τα άσχημα μιάς που είναι αυτά που μας επηρεάζουν πιο πολύ. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις βέβαια, τα άτομα που θυμούνται τα καλά, ζουν για την στιγμή και τέτοια. Αυτά τα άτομα θα πούν οτι το 2016 ήταν και καλός χρόνος. Δεν τα εμπιστεύομαι αυτα τα άτομα. Με τρομάζουν. Ίσως να είναι και πολύ αισιόδοξα. Καλά κάνουν, εγώ απο την άλλη είμαι λίγο πιο ρεαλιστής.

Αν μπορούσα να διαλέξω να κάνω κάτι για να αντιπροσωπεύσω το 2016, θα ήταν να παίξω το unforgiven στο πιάνο μέσα στο σκοτάδι, με ένα ποτήρι ουίσκι και ειρωνικό χαμόγελο. Απο την άλλη δεν με λένε Lucifer Morningstar, δεν παίζω σε σειρά και είμαι άθλιος στο πιάνο. Στο τέλος όμως, είμαστε ακόμα εδώ. Κοιτάζωντας τον δρομέα να αναβοσβήνει, γράφωντας την αυτοβιογραφία μας καθε μέρα. Κάθε μέρα, μια καινούρια σελίδα, μια λέξη παραπάνω. Αργά και σταθερά. Οι σελίδες γεμάτες με κηλίδες απο καφέ, τσάι και οποιδήποτε άλλο ρόφημα, στάχτες και καπνούς. Μικρά σημάδια απο τα κλάματα και τους λυγμούς. Πνιγμένα λόγια που πάντα θέλαμε να πούμε αλλά θάφτηκαν μέσα μας, στις σελίδες του βιβλίου. Άνειπωτα, απερίγραπτα λόγια που δεν μπορέσαμε ποτέ να εκφράσουμε παρά μόνο να δείξουμε και να προσευχηθούμε πως κάποιος θα τα καταλάβει. Θα μπορέσει να δεί μέσα μας και να μας διαβάσει αλλά ποτέ δεν είχαμε την τύχη να βρούμε αυτον τον κάποιο.

Λίγες ώρες έμειναν για να τελειώσει το 2016 και να έρθει κάτι καινούριο, κάτι αισιόδοξο. Ίσως η τύχη να αλλάξει, ίσως να γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται όμως. So... Goodbye 2016 and lets welcome 2017.
Merry Christmas/Happy New Year and here's hoping that everything will change.

No comments:

Post a Comment