Αυτοί που φεύγουν πρώτοι

Κεφάλαιο χωρισμός, ένα πονεμένο κεφάλαιο που δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το έχει ζήσει. Σήμερα όμως δεν θα σας πω για αυτόν που μένει πίσω, αλλά για αυτόν που φεύγει. Όχι, μην βιαστείτε να μιλήσετε ξέρω πολύ καλά τι θα πείτε και η απάντηση είναι πως ναι πονάει και αυτός που φεύγει. Και πως το ξέρω; Ε το έχω ζήσει από πρώτο χέρι θα σου πω οπότε θα ακούσεις από πρώτο χέρι πως νιώθει αυτός που φεύγει. Ξέρω, ξέρω έχεις πληγωθεί αλλά δώσε μια ευκαιρία και δες. Που ξέρεις ίσως και να καταλάβεις κάποια πράγματα.. ίσως και να δεις τι πιθανώς να ζήσεις αν είσαι εσύ το άτομο που φεύγει.
  Αυτός που φεύγει πονάει και πονάει πριν ακόμα φύγει γιατί βλέπει πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να φύγει από κάτι που δεν φτιάχνεται. Είναι αυτός που σιωπηλά θα προσπαθήσει πολύ για να φτιάξει την κατάσταση και να σε κάνει χαρούμενο πάλι, είναι αυτός που θα κάθεται και θα ακούει τις κραυγές ή τους λυγμούς σου χωρίς να αντιδράσει περιμένοντας στωικά να ηρεμήσεις. Θα σε πάρει αγκαλιά και θα προσπαθήσει να κολλήσει τα σπασμένα κομμάτια σου ακόμα και αν τα χέρια του είναι πληγωμένα από τα δικά του σπασμένα κομμάτια και πως το ξέρω; Σου είπα το έχω ζήσει. Δεν προσπαθώ να εξυψώσω αυτόν που φεύγει όχι, απλά προσπαθώ να τον δικαιώσω κάπως στα μάτια τα δικά σου και στα μάτια του περίγυρου σου.
Αυτός που προτιμάει το φευγιό από το να μείνει και άλλο, έχει πολλή δύναμη μέσα του. Και πράγματι θέλει πολλή δύναμη για να σηκωθείς και να φύγεις από τον άνθρωπο σου, να κλείσεις με δύναμη την πόρτα πίσω σου και να φύγεις χωρίς να κοιτάξεις πίσω. Δεν λέω ότι αυτός που μένει είναι αδύναμος όχι και αυτός που μένει δυνατός είναι, απλά ο ένας από τους δυο βρίσκει την δύναμη και επιλέγει αυτό που είναι το καλύτερο και για τους δυο και μερικές φορές επικρατεί η λογική επιλογή του να φύγεις και όχι η συναισθηματική του να μείνεις. Κανείς όμως δεν μπορεί να καταλάβει τι μπορεί να οδήγησε κάποιον στο να φύγει όσο και αν αυτός το βροντοφωνάζει <<Σε έκανα δυστυχισμένο>>, << Δεν μπορούσα να σου δώσω αυτά που ήθελες να σου δώσω>>, <<Βαρέθηκα>>. Κανείς δεν θέλει να καταλάβει γιατί κανείς δεν βλέπει τον πόνο αυτού που φεύγει, όλοι βλέπουν τον πόνο αυτού που μένει. Για αυτό και αυτός που χωρίζει γίνεται πρόσωπο μισητό, απεχθές ενώ ο χωρισμένος αναλαμβάνει το ρόλο του θύματος και βρίσκει πάτημα στην συμπαράσταση των φίλων για να βγάλει όλη την χολή και την πίκρα του τσακισμένου εγωισμού του.
  Και τότε όλοι σηκώνουν το δάχτυλο και κρίνουν αυτόν που φεύγει και τον τρόπο που φεύγει. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως μπορείς να κρίνεις έναν άνθρωπο από μια συγκεκριμένη στιγμή του, πως γίνεται να σηκώνεις με τόση άνεση το δάχτυλο σου ενώ ξέρεις ότι και εσύ διόλου αθώος δεν είσαι και αλάθητος. Και θα μου πείτε πως το ξέρω και αυτό, πείτε το προσωπική εμπειρία. Αυτός που φεύγει πονάει και πονάει σιωπηλά γιατί του έχουν κόψει το δικαίωμα να βιώσει όπως πρέπει την απουσία του ανθρώπου που διάλεξε να χάσει. Αν τολμήσει να το κάνει θα του πουν αμέσως << Επιλογή σου ήταν>>  και για αυτό επιλέγει να πονέσει σιωπηλά μόνος του στην ασφάλεια του σπιτιού του οπου κανείς δεν θα κρίνει τις επιλογές του. Πονάμε εμείς που φεύγουμε μην το ξεχνάτε, πονάμε εξίσου ίσως και παραπάνω μερικές φορές. Γινόμαστε ο αποδιοπομπαίος τράγος και οι δαχτυλοδειχτούμενοι, μας μισούν και μας προσάπτουν κατηγορίες και υποκοριστικά (από αυτά τα ωραία). Από ψυχούλες γινόμαστε ξαφνικά άκαρδοι και κακοί και αν τολμήσουμε να προσπαθήσουμε ξανά γιατί άνθρωποι είμαστε και μας αρέσει να προσπαθούμε και φυσικά να πληγωνόμαστε, ερχόμαστε αντιμέτωποι με εσάς που θελήσαμε να αφήσουμε πίσω αλλά και με τον περίγυρο σας που μας μισεί και μας ονομάζει ανάξιους για σας και την αγάπη σας.
  Όμως ποια είμαι εγώ για να μιλάω; Άλλη μια ανάξια στον κόσμο που προσπαθεί να δικαιώσει αυτούς που φεύγουν και πονάνε σιωπηλά και μοναχικά.