Ανόητες αγάπες

Κεραυνοβόλος έρωτας. Μια έκρηξη που σε κάνει να πετάς στα σύννεφα. Ήταν ξανθιά, με μακριά μαλλιά και γαλανά μάτια. Ένας άγγελος που είχε πέσει στην γή με τον σκοπό να με κερδίσει. Σιωπηλά βλέμματα γεμάτα φωνές και φωνές γεμάτες νεκρική σιγή. Η φωνή της ήταν το ίδιο αγγελική σε σύγκριση με την εμφανισή της. Κρύα μάτια, ζεστό βλέμμα και η τρέλα να δυναμώνει. Πως να αντισταθείς και τι να κάνεις ενάντια σε μια δύναμη τόσο μεγάλη όσο ο έρωτας. Τέτοια δύναμη δεν την ελέγχεις, σε ελέγχει. Την καθημερινότητα σου, τον χαρακτήρα σου και την ζωή σου ολόκληρη.

Μου έδωσε σημασία την πρώτη φορά που την είδα. Ένιωσα σημαντικός, ήταν αυτό το κάτι διαφορετικό στην ζωή μου που δεν περίμενα ποτέ πως θα έρθει. Αυτή η αιθέρια ύπαρξη που με κοίταξε. 'Ενιωθα λές και η ζωή μου ήταν ταινία και ήμου στο τέλος, έτοιμος να νιώσω το happy ending μου. Να πέσει η αυλαία. Να μας καλύψουν οι κουρτίνες και εμείς με την σειρά μας να καλύψουμε ο ένας τον άλλον με τα σώματα μας. Να πέσουν χειροκροτήματα και οι τίτλοι τέλους. Αυτοί καλά και εμείς καλύτερα που λένε και στα παραμύθια.

Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχε έρωτας. Υπήρχε χαρά, αγνότητα και αγάπη. Ο καιρός πέρασε, η μια φορά έγινε δύο, τρείς και τέσσερεις. Έφυγε και ο έρωτας, έφυγε και η χαρά έφυγε και η αγάπη. Μείναμε μονάχοι να τρέχουμε και να μην φτάνουμε. Να προσπαθούμε και να σφίγγουμε τα δόντια μας σε κάθε καινούριο βήμα. Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό λένε. Σίγουρα έχουν δίκιο αλλιώς δεν θα υπήρχε η ατάκα υποθέτω. Μαθαίνεις απο τα λάθη, δεν τα ξανακάνεις. Μπορεί και να ατ ξανακάνεις βέβαια. Κάποια λάθη είναι γλυκά, όμορφα και δεν θέλεις να φύγεις απο αυτά. Τα όμορφα ψέματα είναι καλύτερα απο τις αλήθειες που δεν μας βολεύουν. Η όμορφια και η εξυπνάδα μας τυφλώνουν καμιά φορά. Δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις απο το βαρυτικό πεδίο τέτοιας ομορφιάς. Σε τραβάει βαθιά μέχρι να πνιγείς γλυκά και να καταστραφείς υπέροχα στα χέρια της επάνω. Ο πιο όμορφος θάνατος θα ήταν στην αγκαλιά της μέσα μα τι να κάνω που ο θάνατος δεν θέλει να με επισκεφθεί. Αρρώστια και αυτοκαταστροφή σε έναν φαύλο κύκλο που δεν θα ήθελα ποτέ του να σταματήσει. Να πεθαίνω και να γεννιέμαι ξανά και ξανά μέσα της.

Βράδια αξημέρωτα, λεπτά, ώρες,μέρες και μήνες που πέρασαν μόνο με την σκέψη της στο μυαλό μου. Μέχρι που στο τέλος το μόνο που σε κρατάει ζωντανό είναι αυτή η μία σκέψη που έχεις βαθιά μέσα σου. Η ανάμνηση κάποιου που κάποτε ήξερες και τώρα πια δεν έχεις νέα του παρά μόνο την φωνή του στα όνειρα σου και το μυαλό σου. Ερωτήσεις και φανταστικά σενάρια μιας άλλης ζωής έμειναν για συλλογισμό. Κοιτάζωντας το ταβάνι, προσπαθώντας να κρατήσεις ζωντανό ένα κομματιασμένο όνειρο που το έφαγε η καθημερινότητα της ζωής και η ρουτίνα του κόσμου. Σαν πληγωμένο πουλί μέσα στις παλάμες ενός αθεράπευτα ερωτευμένου και αλλοπρόσαλα ρομαντικού. Η φτερούγα έχει σπάσει για τα καλά όμως και δεν θα πετάξει ποτέ ξανά. Τουλάχιστον υπάρχει εκεί να σου κρατάει παρέα όταν κρυώνεις.

Ήταν ξανθιά, σαν άγγελος.

 Σαν άγγελος που είχε έρθει με τον μοναδικό σκοπό να με κερδίσει. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι το μόνο σίγουρο.