Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος και τέτοια. Μπήκε και το 2017 και είπα να μείνω λίγο σπίτι να ξεκουραστώ και κατέληξα να πίνω δυό δυό τα μπουκάλια με το κρασί. Είχα και ένα απο την Πάρο, μου το είχαν κάνει κάποτε δώρο και πάει και αυτό. Είδα μια αστεία εικόνα και σκέφτηκα να γράψω κάτι παρόμοιο.
Υπάρχουν κάποια άτομα που λέτε, σαν τα μεγκαμπάιτ. Ναί, δεν είδατε λάθος ούτε είναι τυπογραφικό λάθος. Είναι ακριβώς σαν τα μεγκαμπάιτ. Τώρα που κολλάνε αυτά είναι το ερώτημα. Λέω να κρατήσω το μυστήριο προς το παρόν και να συνεχίσω. Είναι καλά τα παιδιά που είναι έτσι. Πιστά, δεν ξενοκοιτάνε ούτε ξενοκοιμούνται. Σαν τα μεγκαμπάιτ όμως, τα χρησημοποιούνε και όταν τελειώνουν βάζουν καινούρια και ξεχνάνε τα παλιά. Επιλογές είναι όλα, δεν λέω. Κάποιοι αποφασίζουν να είναι μεγκαμπάιτ και να είναι καλά με τον εαυτούλη τους και άλλοι τα χρησιμοποιούνε και πάμε για άλλα. Όλοι μας είμαστε μεγκαμπάιτ σε κάποια φάση. Και γώ, και εσύ και όλοι. Έρχεται όμως μια στιγμή που δίνεις πολλά και δεν θέλεις να είσαι μεγκαμπάιτ. Θές να είσαι καρτοσυμβόλαιο ρε παιδί μου. Μια πρόσφορα καλή, το κελεπούρι. Θές να σε ποθήσουν όπως ποθείς και εσύ. Όχι δεν κάνω διαφήμση στην κοσμοτέ σε περίπτωση που αναρωτιέται κάποιος. Δίνεις και δίνεις και δεν σε νοιάζει αν θα πάρεις. Αυτό που λένε ανιδιοτέλεια. Δεν σε νοιάζει αμα τσακωθείς, αμα πάρει φωτια ο κόσμος όλος. Σε νοιάζει μόνο να είσαι με το άτομο που γουστάρεις. Να περνάτε καλά και ας μην βγαίνετε. Να νιώθετε όμορφα στα πιο άβολα. Να είστε το φώς στο σκοτάδι και άλλες τέτοιες μαλακίες.
Το όμορφο μιας σχέσης είναι πως δύο άτομα υπάρχουν μαζί, δύο εντελώς διαφορετικά άτομα με κοινά σημεία που απο άγνωστοι έγιναν γνωστοί και απο γνωστοί έγιναν ζευγάρι. Το κοινό χρειάζεται το διαφορετικό και το διαφορετικό χρειάζεται το κοινό αντίστοιχα. Σαν το γιν και το γιανγκ ένα πράγμα. Τι θα ήταν το λάθος αν δεν υπήρχε το σωστό στην τελική; Οι άνθρωποι έχουν ένα θεματάκι, βλέπουν μόνο τα αρνητικά της σχέσης όσο περνάει ο καιρός. Βλέπουν τσακωμούς, ένταση και πίεση. Τους απορροφά τόσο πολύ που ξεχνούν για ποίον είναι εκεί, ποιός ήταν ο λόγος που μπήκαν στην σχέση αυτή και το σημαντικότερο, γιατί έμειναν. Γιατί είσαι εδώ; Τι σε έκανε να θέλεις τον άνθρωπο που έχεις απεναντί σου; Μεγάλα ερωτήματα που τα πετάμε κάτω απο το τραπέζι όταν έρχονται τα σκούρα και τα δύσκολα. Αν κάποιος έκλεινε το στόμα του για μιά στιγμή ίσως να ερχόταν στο μυαλό έστω ένα μικρό μέρος των ερωτήσεων αυτών. Κανείς δεν κλείνει το στόμα του όμως. Μας κατακλύσει ο θυμός και η αγανάκτηση. Η αγανάκτηση απο όλα αυτά που έγιναν, όλα αυτά που μας έκαναν και όλα αυτά που μας πλήγωσαν. Έτσι ξαφνικά το μεγκαμπάιτ σταματάει να είναι μεγκαμπάιτ και είναι άνθρωπος και πάλι. Σταματάνε οι αυταπάτες που γούσταρε να έχει και χώνεται ξανά στην πραγματικότητα. Συνειδητοποιεί πως δεν είναι οτι δεν μπορεί να ξεχωρίσει τις αυταπάτες απο την πραγματικότητα, απλά γούσταρε να ζεί στην αυταπάτη του και είχε βολευτεί σε αυτές. Τέλος όμως τα παιχνίδια, no more mister nice guy που λέει και ένα τραγούδι. Για αυτό δεν κλείνει το στόμα μετά. Δεν είναι όμορφο να είσαι ένα μεγκαμπάιτ όταν έχεις δώσει τόσα πολλά και να σε πετάνε μετά, βάζοντας την κλισέ μάσκα του θέλω να μείνουμε φίλοι ή του δεν φταίς εσύ, φταίω εγώ. Πάντα έλεγα πως όταν το κατοικίδιο σου πεθαίνει, το θάβεις. Το θάβεις βαθιά, κλαίς, βαράς και ένα σφηνάκι ουίσκι πάνω απο την ταφόπλακα και το αποχαιρετάς με όλο τον σεβασμό που έχεις. Τρέχεις. Μετά τρέχεις. Τρέχεις και δεν κοιτάς ποτέ πίσω. Αυτό βέβαια ισχύει στην περίπτωση που πεθάνει το σκυλί μου για το οποίο έχω μεγάλο σεβασμό. Για τα άτομα που με είχαν μεγκαμπάιτ δυστυχώς δεν έχω. Κανείς δεν έχει.Για αυτό προσπερνάς το πάρτ που σέβεσαι, πιάνεις ένα φτυάρι και θάβεις στην βροχή με μίσος σαν να μην υπάρχει αύριο. Το θάβεις το γαμημένο το παρελθόν και γράφεις στην ταφόπλακα κάτι του στύλ, εδώ αναπαύεται το παρελθόν που με θεωρούσε μεγκαμπάιτ. Μπήγεις το φτυάρι στο φρέσκο χώμα και δεν ξανακοιτάς πίσω.
Περνάει ο καιρός, περνούν τα χρόνια και τυχαίνει να ξαναπεράσεις απο εκεί. Μην σκαλώσεις. Μην σταματήσεις να κοιτάξεις και να νοσταλγήσεις τα παλιά. Πάτα πάνω στο χώμα, σβήσε και ένα τσιγάρο πάνω και συνέχισε. Τα άσχημα μας φτιάχνουν. Αυτά μας τεστάρουν και μας δείχνουν πως έχουμε παραπάνω δύναμη απο ότι πιστεύαμε. Μας φτάνουν στα όρια μας και μας τεντώνουν με μόνο σκοπό να τα κατακτήσουμε και να βγούμε απο την στάχτη δυνατότεροι, καλύτεροι με βλέμμα καρφωμένο στο πάτωμα και χαμόγελο που φωνάζει για παραπάνω. Που φωνάζει πως αν υπάρχουν δαίμονες εκεί έξω, ας έρθουν να τις φάνε. Με μια σφιγμένη γροθιά γεμάτη πεθαμένες καλησπέρες και συναισθήματα που έμειναν μισά. Να μας θυμίζει τι δώσαμε, τι πήραμε και τι θα γίνει την επόμενη φορά που θα χρειαστούμε στο πεδίο της μάχης που λέγεται αγάπη. Στον πόλεμο που κατέστρεψε περισσότερα άτομα απο όσα μπορούμε να φανταστούμε. Στον πόλεμο που τον έχουν ντύσει με περιτύλιγμα για δώρα και τον παρουσιάζουν ως το καλύτερο πράγμα που έχει να προσφέρει η ανθρώπινη μας φύση. Καλά τα μελομακάρονα αλλά αν έχουν δηλητήριο μέσα δεν θα ήταν και ότι καλύτερο. Τι ειναι αυτά τα μεγκαμπάι τέλος πάντων; Το μυστήριο συνεχίζεται. Όλοι ήμασταν και όλο και κάποιον κάναμε και εμείς μεγκαμπάιτ. Το θέμα είναι το τάιμινγκ. Είχα και γω μια σχέχη στα 14 μου που την είχα μεγκαμπάιτ. Δεν έγινε κάτι. Όταν σε έχουν στα 25 όμως, είναι κακό. Πόνας, χτυπιέσαι, κλαίς και ξάφνικα σιωπή. Χτυπάει το ψυχολογικό ρολογάκι και λέει πως είναι ώρα να σταματήσουν αυτά και να ανέβεις λίγο. Όπως κατεβαίνουμε, ανεβαίνουμε και το αντίστροφο. Στο τέλος, ο τάφος παραμένει τάφος και το παρελθόν το ίδιο. Όσο για το μυστήριο των μεγκαμπάιτ και για να βγάλει και νόημα όλο αυτό που έγραψά, βλέπε την παρακάτω εικόνα.
Υπάρχουν κάποια άτομα που λέτε, σαν τα μεγκαμπάιτ. Ναί, δεν είδατε λάθος ούτε είναι τυπογραφικό λάθος. Είναι ακριβώς σαν τα μεγκαμπάιτ. Τώρα που κολλάνε αυτά είναι το ερώτημα. Λέω να κρατήσω το μυστήριο προς το παρόν και να συνεχίσω. Είναι καλά τα παιδιά που είναι έτσι. Πιστά, δεν ξενοκοιτάνε ούτε ξενοκοιμούνται. Σαν τα μεγκαμπάιτ όμως, τα χρησημοποιούνε και όταν τελειώνουν βάζουν καινούρια και ξεχνάνε τα παλιά. Επιλογές είναι όλα, δεν λέω. Κάποιοι αποφασίζουν να είναι μεγκαμπάιτ και να είναι καλά με τον εαυτούλη τους και άλλοι τα χρησιμοποιούνε και πάμε για άλλα. Όλοι μας είμαστε μεγκαμπάιτ σε κάποια φάση. Και γώ, και εσύ και όλοι. Έρχεται όμως μια στιγμή που δίνεις πολλά και δεν θέλεις να είσαι μεγκαμπάιτ. Θές να είσαι καρτοσυμβόλαιο ρε παιδί μου. Μια πρόσφορα καλή, το κελεπούρι. Θές να σε ποθήσουν όπως ποθείς και εσύ. Όχι δεν κάνω διαφήμση στην κοσμοτέ σε περίπτωση που αναρωτιέται κάποιος. Δίνεις και δίνεις και δεν σε νοιάζει αν θα πάρεις. Αυτό που λένε ανιδιοτέλεια. Δεν σε νοιάζει αμα τσακωθείς, αμα πάρει φωτια ο κόσμος όλος. Σε νοιάζει μόνο να είσαι με το άτομο που γουστάρεις. Να περνάτε καλά και ας μην βγαίνετε. Να νιώθετε όμορφα στα πιο άβολα. Να είστε το φώς στο σκοτάδι και άλλες τέτοιες μαλακίες.
Το όμορφο μιας σχέσης είναι πως δύο άτομα υπάρχουν μαζί, δύο εντελώς διαφορετικά άτομα με κοινά σημεία που απο άγνωστοι έγιναν γνωστοί και απο γνωστοί έγιναν ζευγάρι. Το κοινό χρειάζεται το διαφορετικό και το διαφορετικό χρειάζεται το κοινό αντίστοιχα. Σαν το γιν και το γιανγκ ένα πράγμα. Τι θα ήταν το λάθος αν δεν υπήρχε το σωστό στην τελική; Οι άνθρωποι έχουν ένα θεματάκι, βλέπουν μόνο τα αρνητικά της σχέσης όσο περνάει ο καιρός. Βλέπουν τσακωμούς, ένταση και πίεση. Τους απορροφά τόσο πολύ που ξεχνούν για ποίον είναι εκεί, ποιός ήταν ο λόγος που μπήκαν στην σχέση αυτή και το σημαντικότερο, γιατί έμειναν. Γιατί είσαι εδώ; Τι σε έκανε να θέλεις τον άνθρωπο που έχεις απεναντί σου; Μεγάλα ερωτήματα που τα πετάμε κάτω απο το τραπέζι όταν έρχονται τα σκούρα και τα δύσκολα. Αν κάποιος έκλεινε το στόμα του για μιά στιγμή ίσως να ερχόταν στο μυαλό έστω ένα μικρό μέρος των ερωτήσεων αυτών. Κανείς δεν κλείνει το στόμα του όμως. Μας κατακλύσει ο θυμός και η αγανάκτηση. Η αγανάκτηση απο όλα αυτά που έγιναν, όλα αυτά που μας έκαναν και όλα αυτά που μας πλήγωσαν. Έτσι ξαφνικά το μεγκαμπάιτ σταματάει να είναι μεγκαμπάιτ και είναι άνθρωπος και πάλι. Σταματάνε οι αυταπάτες που γούσταρε να έχει και χώνεται ξανά στην πραγματικότητα. Συνειδητοποιεί πως δεν είναι οτι δεν μπορεί να ξεχωρίσει τις αυταπάτες απο την πραγματικότητα, απλά γούσταρε να ζεί στην αυταπάτη του και είχε βολευτεί σε αυτές. Τέλος όμως τα παιχνίδια, no more mister nice guy που λέει και ένα τραγούδι. Για αυτό δεν κλείνει το στόμα μετά. Δεν είναι όμορφο να είσαι ένα μεγκαμπάιτ όταν έχεις δώσει τόσα πολλά και να σε πετάνε μετά, βάζοντας την κλισέ μάσκα του θέλω να μείνουμε φίλοι ή του δεν φταίς εσύ, φταίω εγώ. Πάντα έλεγα πως όταν το κατοικίδιο σου πεθαίνει, το θάβεις. Το θάβεις βαθιά, κλαίς, βαράς και ένα σφηνάκι ουίσκι πάνω απο την ταφόπλακα και το αποχαιρετάς με όλο τον σεβασμό που έχεις. Τρέχεις. Μετά τρέχεις. Τρέχεις και δεν κοιτάς ποτέ πίσω. Αυτό βέβαια ισχύει στην περίπτωση που πεθάνει το σκυλί μου για το οποίο έχω μεγάλο σεβασμό. Για τα άτομα που με είχαν μεγκαμπάιτ δυστυχώς δεν έχω. Κανείς δεν έχει.Για αυτό προσπερνάς το πάρτ που σέβεσαι, πιάνεις ένα φτυάρι και θάβεις στην βροχή με μίσος σαν να μην υπάρχει αύριο. Το θάβεις το γαμημένο το παρελθόν και γράφεις στην ταφόπλακα κάτι του στύλ, εδώ αναπαύεται το παρελθόν που με θεωρούσε μεγκαμπάιτ. Μπήγεις το φτυάρι στο φρέσκο χώμα και δεν ξανακοιτάς πίσω.
Περνάει ο καιρός, περνούν τα χρόνια και τυχαίνει να ξαναπεράσεις απο εκεί. Μην σκαλώσεις. Μην σταματήσεις να κοιτάξεις και να νοσταλγήσεις τα παλιά. Πάτα πάνω στο χώμα, σβήσε και ένα τσιγάρο πάνω και συνέχισε. Τα άσχημα μας φτιάχνουν. Αυτά μας τεστάρουν και μας δείχνουν πως έχουμε παραπάνω δύναμη απο ότι πιστεύαμε. Μας φτάνουν στα όρια μας και μας τεντώνουν με μόνο σκοπό να τα κατακτήσουμε και να βγούμε απο την στάχτη δυνατότεροι, καλύτεροι με βλέμμα καρφωμένο στο πάτωμα και χαμόγελο που φωνάζει για παραπάνω. Που φωνάζει πως αν υπάρχουν δαίμονες εκεί έξω, ας έρθουν να τις φάνε. Με μια σφιγμένη γροθιά γεμάτη πεθαμένες καλησπέρες και συναισθήματα που έμειναν μισά. Να μας θυμίζει τι δώσαμε, τι πήραμε και τι θα γίνει την επόμενη φορά που θα χρειαστούμε στο πεδίο της μάχης που λέγεται αγάπη. Στον πόλεμο που κατέστρεψε περισσότερα άτομα απο όσα μπορούμε να φανταστούμε. Στον πόλεμο που τον έχουν ντύσει με περιτύλιγμα για δώρα και τον παρουσιάζουν ως το καλύτερο πράγμα που έχει να προσφέρει η ανθρώπινη μας φύση. Καλά τα μελομακάρονα αλλά αν έχουν δηλητήριο μέσα δεν θα ήταν και ότι καλύτερο. Τι ειναι αυτά τα μεγκαμπάι τέλος πάντων; Το μυστήριο συνεχίζεται. Όλοι ήμασταν και όλο και κάποιον κάναμε και εμείς μεγκαμπάιτ. Το θέμα είναι το τάιμινγκ. Είχα και γω μια σχέχη στα 14 μου που την είχα μεγκαμπάιτ. Δεν έγινε κάτι. Όταν σε έχουν στα 25 όμως, είναι κακό. Πόνας, χτυπιέσαι, κλαίς και ξάφνικα σιωπή. Χτυπάει το ψυχολογικό ρολογάκι και λέει πως είναι ώρα να σταματήσουν αυτά και να ανέβεις λίγο. Όπως κατεβαίνουμε, ανεβαίνουμε και το αντίστροφο. Στο τέλος, ο τάφος παραμένει τάφος και το παρελθόν το ίδιο. Όσο για το μυστήριο των μεγκαμπάιτ και για να βγάλει και νόημα όλο αυτό που έγραψά, βλέπε την παρακάτω εικόνα.
No comments:
Post a Comment