Εκείνο το βράδυ στην Αριστοτέλους

Περπαταω ασυναίσθητα προς την κατεύθυνση της καταστροφής μου, αποφάσεις που πήρα και άλλες που φοβήθηκα να πάρω με οδήγησαν στο εδώ μου. Ήξερα ότι θα σε έβλεπα ξανά και ότι το αντίο που σου είπα δυο χρόνια πριν δεν ήταν το τελευταίο. Ήξερα πως το βλέμμα σου θα μου έκοβε τα πόδια και θα μου θύμιζε τα όσα ένιωσα για σένα. Άραγε να ένιωσες και εσύ έτσι όταν με αντικρισες; Περπατάω σαν χαμενη στην Αριστοτέλους ακούγοντας το accidental babies προσπαθώντας να πείσω τον εαυτο μου ότι είναι καλη ιδέα να σε συναντήσω πάλι. Τώρα οποτε το ακούω αυτό το τραγούδι θυμάμαι την στιγμή που έπεσα πάνω σου δυο χρόνια μετά μια νύχτα του Νοέμβρη. Και την θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια ξέρεις. Θυμάμαι την καρδιά μου να χτυπάει μανιασμένα, έτοιμη σχεδόν να βγει από το στήθος μου. Θυμάμαι να ψάχνω το βλέμμα σου, αχ ποσο ήθελα να νιώσω το χάδι σου ξανά, το φιλι σου.
Ειναι αστείο το οτι η ζωη μερικές φορες τα φέρνει με τέτοιο τρόπο ώστε δύο άνθρωποι να συναντηθούν ξανά. Και ήθελα τόσο πολύ να σε συναντήσω και να αρχίσω ξανά από την αρχή την ιστορία μας. Δυο χρόνια τώρα σε σκεφτόμουν καθε λεπτό της ημέρας, δεν έφυγες ποτέ από το μυαλό μου ονειρευόμουν αυτήν την ευκαιρία συνέχεια. Σε ήθελα πολύ και σε θέλω ακόμα πολύ μα όσο περνάει ο καιρός πείθομαι ολο και περισσότερο ότι χορεύουμε πάνω στα σπασμένα γυαλιά αυτού που είχαμε πληγωνοντας ο ένας τον άλλον. Ονειρευομουν οτι μπορείς να μου δώσεις ξανά αυτα που μου ειχες υποσχεθεί καποια φορα κάτω απο τα αστέρια αγνοώντας οτι δεν υπάρχει πλέον τίποτα για εμένα εδω. Και το κατάλαβα πλεον ανάσα μου, το βλέπω κάθε μέρα. Δεν εισαι ο άνθρωπος μου και δεν μπορεις να γίνεις ο άνθρωπος μου ποτέ ξανά, το χάσαμε το τραίνο μας και όσο και αν το περιμένουμε δεν θα γυρίσει πίσω και ούτε αυτα που ενιωθες ανασα μου.
Είμαστε περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι, τρέχουμε μακριά από αυτά που νιώθουμε για να μην μας κυριεψουν και χάσουμε τον καλπικο έλεγχο της ζωής μας. Φωνάζουμε ευθαρσώς φύγε ενώ μέσα μας ευχόμαστε να μην φύγει ο άλλος, κλείνουμε τα μάτια στα θέλω μας και δεχόμαστε να χάσουμε τους εαυτούς μας. Κάνουμε σαν παιδάκια και μασκαρευομαστε για να μην βγει στην επιφάνεια το πραγματικό μας πρόσωπο είτε για να κρατήσουμε τον αλλο κοντά μας ειτε για να τον διώξουμε μακριά μας. Και εγω θέλω να φυγω μακριά σου πλέον για να προστατέψω τον εαυτό μου, για να μαθω να με αγαπάω. Και κοίτα με τώρα καθώς φοράω το καλογυαλισμενο προσωπείο μου, κοίτα με καθώς θα προσποιουμαι ότι είμαι κάποια άλλη. Μην ξεγελαστεις όμως και πιστέψεις ότι το κανω για σένα. Για μένα το κάνω, για μένα φεύγω. Δεν ξέρω που πάω ανάσα μου ίσως με αφήσω να με καταπιεί αυτο το ομορφο σκοτάδι που με περιβάλει... Ίσως φύγω για εκείνο το ταξίδι που πάντα ήθελα να κάνω.. μα κοιτα με που φεύγω. Σε αγαπάω. Αντίο. Να προσέχεις.