Τhe Art Of Fucking Everything Up

Έρχεται η στιγμή στις ζωές όλων, που πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Ας την ονομάσουμε συναισθηματική απόφαση. Έχει μέσα μεγάλο ρίσκο αυτή η απόφαση μιας που μπορεί να χάσεις τον άνθρωπο που αγαπάς. Μπορεί να έχει και την ικανοποίηση του να νιώθει τα ίδια με εσένα και να ζήσετε μαζί μια τεράστια περιπέτεια. Αν είμαι γνωστός για κάτι είναι για τον ελεεινό ρεαλισμό μου.

Το πιο πιθανό σενάριο είναι το άλλο άτομο να μην νιώθει το ίδιο και αυτό είναι απόλυτα σεβαστό. Στην τελική αν πραγματικά το αγαπάς το μόνο που θέλεις είναι να το δεις ευτυχισμένο,χαρούμενο και γεμάτο χαμόγελο. Ανιδιοτέλεια πάνω από όλα. Αγάπη χωρίς ανιδιοτέλεια δεν είναι αγάπη. Αυτή βέβαια δεν είναι ιστορία για κάποιο χαζό, χαμένο απωθημένο

Τα απωθημένα είναι απλά εφήμεροι και ανεκπλήρωτοι χαζό έρωτες. Ασήμαντα συναισθήματα που όσο ξαφνικά ήρθαν τόσο ξαφνικά έφυγαν. Όχι, δεν είναι κάτι τέτοιο. Θα μακελεύα και θα ντρόπιαζα μια αγάπη πραγματική και τα συναισθήματα μου, αν έβαζα την ταμπέλα του απωθημένου πάνω του. Είναι μια ιστορία σχετικά με μεγάλες συζητήσεις, πολύωρες με τόσο βαθιά ουσία όσο μια μαύρη τρύπα. Τόσα χρόνια μα πάντα υπήρχε κάτι για να πούμε. Πάντα υπήρχε κάτι γιατί εμείς το κάναμε να υπάρχει. Ένα ντουέτο μεγάλης διαρκείας, γεμάτο μελωδίες, στενάχωρες μα και χαρούμενες. Μια τεράστια πιθανότητα για μια ιστορία που θα εξιστορούσαν όλα τα ρομαντικά χαζά τραγούδι εκεί έξω. Λέξεις που αν τις έγραφα θα ακούγονταν απερίγραπτα κουτές. Πάντα έλεγα πως δεν πίστευα σε αυτή την “μια” εκεί έξω. Η φράση μου φαινόταν πάντα σενάριο φαντασίας. Επτά δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη γη και για όλους υπάρχει αυτό το ένα συγκεκριμένο άτομο που και καλά είναι γραφτό να είναι μαζί.

Μέχρι που μια μέρα ξύπνησα και συνειδητοποίησα πως δεν είναι και τόσο φανταστικό αυτό το σενάριο.

Καλό αυτό, θα έλεγε κάποιος και εγώ θ συμφωνούσα. Αν είμαι γνωστός για κάτι ακόμα είναι για το ότι διαφωνώ με τα πάντα. Με πολύ καλό λόγο παρόλα αυτά. Όταν ξύπνησα και το κατάλαβα, είχα αφήσει αυτή την μία να φύγει από την ζωή μου. Ποιες οι πιθανότητες να βρεις κάτι τέτοιο και ακόμα καλύτερα, να σε θέλει σαν τρελός ο άνθρωπος αυτός; Νομίζω πως οι πιθανότητες να νικήσεις το Τζόκερ είναι πιο πολλές.  Η μόνη επιλογή που είχα ήταν να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο μέχρι να φτιάξει φραπέ και αυτό ακριβώς έκανα. Αφού πέρασαν δύό -τρία χρονάκια που χτυπούσα το κεφάλι μου, αποφάσισα να δοκιμάσω ξανά την τύχη μου όντας πιο ώριμος και ειλικρινής. Προφανώς και κάτι τέτοιο δεν θα λειτουργούσε γιατί η ζωή δεν είναι ταινία και όταν είσαι μαλάκας μεγάλου βεληνεκούς, δεν υπάρχει σωτηρία από τις αμαρτίες του παρελθόντος. Δεν λέω, το άξιζα και με το παραπάνω και πολλά παραπάνω από αυτό μα δεν ακυρώνει το γεγονός πως πόνεσε χειρότερα και από γκλοπ στα γόνατα. Τι να κάνεις, σκληρή γυναίκα η ζωή για αυτό χαμογέλασα και είπα δεν πειράζει αφού πρώτα κατέβασα το κεφάλι μου σαν κουτάβι που το χτύπησαν με εφημερίδα. Μετά σκέφτηκα πως ίσως όντως να ήταν ένα απωθημένο, πως τα συναισθήματα αυτά θα έφευγαν μετά από λίγο καιρό και απλά ήθελα παραπάνω χρόνο για να τα βρω με τον εαυτό μου. Έτσι έκατσα μόνος μου για να προσπαθήσω να συγχωρέσω τον εαυτό μου και να τα βρω μαζί του.

Πόσο λάθος ήμουν για ακόμη μια φορά. Όσο πιο πολύ περνούσα χρόνο με την μοναξιά μου τόσο περισσότερο έβλεπα πόσο χαζά ήταν τα λάθη μου και με πόση ευκολία θα μπορούσα να τα είχα αποτρέψει. Για κάποιον που σκέφτεται τα βήματα του για να πάει στην κουζίνα, είχα αφήσει το μυαλό μου σε ένα συρτάρι από ότι φαινόταν. Δεν υπήρχε άλλος λόγος για να έχω κάνει τόσα πολλά, ηλίθια λάθη και με το είχα αφήσει το μυαλό μου εννοώ ότι ήμουν ότι πιο ανώριμο υπήρχε. Αφού αυτό δεν λειτούργησε είπα να αλλάξω τακτική. Ο έρωτας με έρωτα περνάει λέει ένα τραγούδι και είπα δεν βαριέσαι, μπορεί και να δουλέψει. Ανέφερα πως ήμουν πάλι λάθος; Ο έρωτας μπορεί να περνάει με έρωτα αλλά αυτό δεν ήταν έρωτας. Το κακό ήταν πως μου πήρε λίγα χρόνια ακόμα για να το καταλάβω. Προσπαθούσα να γεμίσω το κενό με κενό. Όσες φορές και αν διαιρέσεις το μηδέν όμως, πάλι μηδέν θα βγάλεις. Όσο πήγαινα, ο αριθμός των κενών μεγάλωνε και παράλληλα έμενα μηδέν. Φάσκω και αντιφάσκω θα έλεγε κάποια. Όσο ο αριθμός μεγάλωνε τόσο πιο πολύ ντρεπόμουν για το που είχα καταντήσει. Όποια σχέση και να έκανα, όσο δυνατή και να ήταν, ακόμα και αν με έκανε να ξεχαστώ λιγάκι, το μυαλό μου πάντα γυρνούσε πίσω. Κάπου εκεί σταμάτησα να το ονομάζω απωθημένο σε μια προσπάθεια να σταματήσω να το υπονομεύω και να το μειώνω. Δεν ήταν άξιο μείωσης και θανάτου. Όχι αυτό.

Σιγά, σιγά άρχισα να συμφιλιώνομαι με την ιδέα πως τελικά αυτή η “μία” που μου έλεγαν όλοι δεν ήταν θέμα της μοίρας, δεν ήταν στα χέρια της τύχης και του θεού. Ήταν καθαρά υποκειμενικό, σαν την τέχνη. Όπως ένας όμορφος πίνακας σε μια γκαλερί, έτσι και εγώ είχα βρει κάτι που ήθελα να το πάρω και να το κρατήσω σφιχτά, μέχρι να σκάσει και για πρώτη φορά στην ζωή μου μπορούσα να φανταστώ το υπόλοιπο της με αυτή την “μία.” Λίγος πανικός, λίγος τρόμος και λίγος πανικός ακόμα. Το κεφάλι μου δεν άντεχε άλλο χτύπημα και ο φραπές είχε τελειώσει. Το μηδέν ήταν ακόμα μηδέν και μια αδιέξοδος στο βάθος να μου θυμίζει πόσο ανίδεος και άμαθος ήμουν. Μέσα σε όλο αυτό το χάος είχα ακόμη μια ερώτηση. Πώς γίνεται να αγαπάς με απόλυτη ανιδιοτέλεια κάποιον και την ίδια στιγμή να τον θέλεις μόνο για σένα; Τι σόι σπασμένη και διαστρεβλωμένη λογική ήταν αυτή; Μάλλον το πολύ το χτύπημα μου είχε αφήσει κουσούρια. Όσο απίστευτο και αν ακούγεται αυτό ακριβώς υπήρχε και θα υπάρχει μέσα μου. Μια ανιδιοτέλεια παράλληλη με άπειρο εγωισμό και αίσθημα κτητικότητας για κάτι που δεν ήταν και ούτε πρόκειται να είναι δικό μου.  Από την άλλη οι παράλληλες γραμμές δεν συναντιούνται ποτέ σωστά; Δεν ήμουν και ποτέ καλός στην γεωμετρία.

Αδιέξοδος το τελικό συμπέρασμα, με την μόνη επιλογή να συνεχίσω να χαμογελάω και να σκεπάσω τα πάντα κάτω από το πέπλο που ονομάζεται φιλία. Όταν κάποιος είναι πιο σημαντικός από τον ίδιο σου τον εαυτό δεν σου είναι και τόσο εύκολο να τον χάσεις. Το καλό με αυτό είναι πως μένεις δίπλα του και το βλέπεις να εξελίσσεται αργά κι σταθερά σε κάτι υπέροχο.

Το κακό με αυτό είναι πως μένεις δίπλα του και το βλέπεις να εξελίσσεται αργά και σταθερά σε κάτι τόσο υπέροχο και σε νευριάζει η ίδια σου η ηλιθιότητα. Σε τρώει βαθιά μέσα σου αυτή η μικρή πιθανότητα. Αυτό το, “και αν.” Και αν δεν είχες κάνει λάθος; Αν δεν ήσουν μακριά της; Αν ήσασταν ακόμα μαζί; Πόσο πιο υπέροχη θα ήταν η ήδη υπέροχη εξέλιξη της;

Μα δεν είχα παράπονο. Χαιρόμουν με την χαρά της και λυπόμουν με την λύπη της και ας μην το έβλεπε. Πέρασαν ακόμα πιο πολλά χρόνια και ξύπνησα ξανά και αναρωτήθηκα. Την κοροϊδεύω; Μήπως τελικά είμαι ένας τεράστιος ψεύτης που το μόνο που κάνει είναι να προσποιείται τον φίλο τόσα χρόνια; Αν ναι, που είναι το όσκαρ μου διάολε; Μια μικρή αμφιβολία χρειάζεται συνήθως το μυαλό για να τα κάνει αχταρμά. Κάθε μέρα η αμφιβολία γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Λες και κάποιος είχε μπει στο μυαλό μου, και μου είχε φυτέψει την ιδέα επίτηδες. Μήπως είμαι στο Ινσέψιον, σκέφτηκα. Μέτα γέλασα μόνος μου και θυμήθηκα πως το χιούμορ σε τέτοιες καταστάσεις είναι ψυχολογική άμυνα και δεν θέλω τέτοια εγώ. Δεν ήθελα να αμυνθώ και να ατιμάσω όλα αυτά που ένιωθα.

Δεν μπορούσε να με σώσει τίποτα από αυτό μα ούτε ήθελα κιόλας. Ούτε ο ρεαλισμός μου, ούτε η απέραντη κυνικότητα και ειρωνεία μου. Το θέαμα ζευγαριών κάθε φορά που έβγαινα έξω δεν βοηθούσε και με έκανε να αμφιβάλλω για ακόμα περισσότερα πράγματα. Είχα βγάλει τον ρεαλισμό στην άκρη και ο απελπισμένος ρομαντισμός μου είχε πάρει την θέση του. Τα συμπεράσματα τύπου: “Δεν αξίζω κάτι” ή “ τα πάντα τελειώνουν,” έγιναν ερωτήσεις παρόμοιας φύσης όπως: “ Ίσως να αξίζω τελικά” και το “ταξίδι είναι που μετράει.” Αερολογίες ενός μυαλού που έκανε διάλειμμα από την μαυρίλα του πραγματικού κόσμου και αποφάσισε να δει τα πράγματα μέσα από γυαλιά με ροζ φακούς. Παρόλα αυτά τι είναι η ζωή χωρίς κάτι να αγαπάς, χωρίς ένα “σπίτι.” Ένα άτομο που κάθε φορά που είσαι δίπλα του νιώθεις πως μπορείς να μοιραστείς τα πάντα μαζί του, που σου δημιουργεί το συναίσθημα πως ανήκεις ακριβώς εκεί. Μια προσωπική όαση μακριά από όλα τα προβλήματα.

Στο τέλος, η ζωή δεν είναι ρομαντική κομεντί. Στο τέλος η όλη κατάσταση κατέληξε σε ακόμα δύο επιλογές. Μετά από τόσους εφήμερους έρωτες, κρύα σώματα που ήταν ζεστά για μια βραδιά και νύχτες με αλκοόλ, τσιγάρα και λιποθυμίες μόνο δύο πράγματα μένουν για να επιλέξω. Είτε θα περιμένω για ένα θαύμα ή τελικώς είναι η μοίρα μου να δίνω και να παίρνω κομμάτια δεξιά και αριστερά ακόμα και αν είναι για μια βραδιά. Όπως θα έλεγε και ένας φανταστικός συγγραφέας:

“Ένα πρωινό γεμάτο αμηχανία είναι πάντα καλύτερο από ένα βράδυ γεμάτο μοναξιά”

A Tribute To Women All Around The World

Ίσως μια από τις πολύ αγαπημένες μου ημερομηνίες αν όχι η πιο αγαπημένη. Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Για να μην αδικήσω μια τόσο όμορφη γιορτή, προτιμώ να την λέω με το κανονικό της όνομα. Παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα των γυναικών και τη διεθνή ειρήνη λοιπόν.

Μια μέρα με τόσο μεγάλο ιστορικό αντίκτυπο για την κοινωνία που ζούμε. Εκβιομηχάνιση και Γαλλική επανάσταση, Βερσαλίες και οι υπέροχες παριζιάνες γυναίκες να ζητούν ελευθερία και ισότητα. Στο άλλο άκρο, τότε που δεν ήταν και τόσο Ηνωμένες οι Πολιτείες και οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίες στην υφαντουργία είχαν φτάσει στα όρια τους τις εργαζόμενες γυναίκες αποφάσισαν με την σειρά τους να ντυθούν στα λευκά και να κινητοποιηθούν για να παλέψουν. Παρόλο που η διαμαρτυρία τους διαλύθηκε αρκετά βίαια, ήταν αρκετή για να αναζωογονήσει την σπίθα για ισότητα, ανθρώπινες ώρες εργασίας και μισθούς αντάξιους του ιδρώτα τους.

Δεν μιλάω για φεμινισμό μιας που το 1857 δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Μιλάω για αγνές προθέσεις, ενός υπέροχου φύλου, έτοιμο να παλέψει μέχρι θανάτου για τα δικαιώματα που δεν είχαν ποτέ και δεν μπορούσαν να διανοηθούν γιατί. Τόσο αγνό, όσο το καλύτερο ναρκωτικό εκεί έξω. Λίγο αργότερα και πιο συγκεκριμένα το 1960 υπήρξε και η άνοδος του φεμινισμού. Ο οποίος ήταν αρκετά διαφορετικός από τις αρχικές προσπάθειες που ανέφερα πιο πάνω. Όπως οι άνθρωποι και οι εποχές εξελίσσονται έτσι έπρεπε να εξελιχθεί και το κίνημα αυτό και για αυτόν τον λόγο ο φεμινισμός στην δεκαετία του 60 ονομάζεται φεμινισμός δεύτερου κύματος. Η ανάγκη για εξέλιξη έκανε τον φεμινισμό πιο πολιτικοποιημένο, με κύριο στόχο το δικαίωμα ψήφου και για άλλη μια φορά την ισότητα στον χώρο εργασίας. Οι συνθήκες εργασίας ήταν σίγουρα καλύτερες από τα χρόνια της Γαλλικής επανάστασης μα το πείσμα για ισότητα και αξιοπρέπεια που χαρακτηρίζει το φεμινιστικό κίνημα από τα παλαιότερα χρόνια ήταν ακόμα εκεί, πιο δυνατό από ποτέ.

Μαζί με το πείσμα υπήρχε και ο μισογυνισμός παρόλα αυτά. Άντρες που πίστευαν πως οι γυναίκες είναι απλά αντικείμενα με διαστρεβλωμένες απόψεις σχετικά με την αγάπη και το γυναικείο φύλο. Στον πυρήνα μας, δεν είχαμε εξελιχθεί αρκετά. Είχαμε τοποθετήσει μια απάνθρωπη συμπεριφορά προς τα έξω και συγκεκριμένα προς άλλους ανθρώπους. Με το “είχαμε” εννοώ τους άντρες τις τότε εποχής και με το “τους άλλους ανθρώπους” προφανώς και εννοώ το γυναικείο φύλο. Μισογυνιστικές απόψεις βομβάρδιζαν την καθημερινότητα των ανδρών εκείνων. Όχι πως δικαιολογώ κάτι αλλά με την εφεύρεση της τηλεόρασης και την άνοδο  του μάρκετινγκ και των διαφημίσεων δεν θα έλεγα πως το ανδρικό φύλο είχε και πολλές επιλογές. Εδώ νομίζαμε πως το τσιγάρο έκανε καλό λες και η δεκαετία του 60 ήταν ένα επεισόδιο μακράς διαρκείας βγαλμένο από το madmen. Ίσως να ήταν και το madmen που είναι βγαλμένο από το 60, δεν θυμάμαι καλά

Εν τέλει, το δικαίωμα της ψήφου πάρθηκε με αγώνα από τις θαρραλέες και αποφασισμένες γυναίκες της Νέας Υόρκης και σιγά σιγά τα δικαιώματα που άνηκαν στις γυναίκες εξ αρχής ήρθαν με αγώνα. Σήμερα υπάρχουν ακόμα πολλές αδικίες στον κόσμο αυτόν. Δυστυχώς, ο φεμινισμός έχει χάσει λίγο την πραγματική του έννοια. Λόγω ανθρώπων που δεν έχουν ιδέα η που χρησιμοποιούν το κίνημα αυτό ως μέσο για τις δικές τους προσωπικές βεντέτες. Παρόλα αυτά ο φεμινισμός είναι ιδέα και μια ιδέα δεν πεθαίνει ποτέ. Όσο και να την διαστρεβλώσεις, όσο και να την συκοφαντήσεις, η αρχική ιδέα θα μείνει ανέπαφη στο μυαλό κάποιου. Όσο αυτός ο κάποιος την κρατά ανέπαφη μπορεί και να την ξαναφέρει στην παλιά της δόξα και αυτό είναι αρκετό.

Χρόνια πολλά στις γυναίκες όλου του κόσμου για άλλη μια φορά. Η σημερινή μέρα είναι σημαντική για όλους και εσείς την κάνατε να υπάρχει και για αυτό σας ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας.

Unfaithfully yours,

ένας άκυρος τύπος εκεί έξω.

A Letter To Your Future Self

Φτάνοντας αργά και σταθερά στα πρώτα “άντα,” αναρωτιέμαι ολοένα και πιο πολύ τι στο διάολο πήγε στραβά στην ζωή μου. Μπορεί να φταίει η κρίση ηλικίας, μπορεί όντως να γερνάω fuck if I know. Συγγενείς έχουν αρχίσει και μου στέλνουν αιτήματα στο φέισμπουκ και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κρατήσω τα τυπικά και να τους αποδεχθώ. Έτσι και αλλιώς δεν μου έχουν κάνει και τίποτα. Μια αποδοχή από εδώ, ένα οκ από εκεί και η αρχική μου έχει γεμίσει ξαφνικά με μωράκια. Όχι τα μωράκια που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε. Τα άλλα, αυτά που κάνουν την ζωή σου μίζερη με μια δόση ευτυχίας παράλληλα. Δεν πολύ πιστεύω στον γάμο η αλήθεια είναι. Ένας χαζός θεσμός, ρομαντικοποιημένος και αυτός μέσα από ρομαντικές κομεντί και δράματα με καλό τέλος. Ένα απλό χαρτί που απλά σε πιστοποιεί στην κοινωνία ως παντρεμένο. Ένα στάτους απντειτ για να το πω και πιο λαϊκά. Δεν μπορείς να χωρέσεις τα συναισθήματα δύο ανθρώπων που πήραν την απόφαση να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους μαζί σε ένα χαρτί. Ακόμα και αν η επιλογή τους καταλήξει άσχημα, εκείνη την στιγμή είναι αποφασισμένοι πως αυτό είναι το σωστό και αυτό είναι που πραγματικά μετράει. Ντροπή στους νόμους και ντροπή στην κοινωνία. Μα τι να κάνεις που σε αυτήν ζούμε και έτσι έχουν τα πράγματα.

Πέρα από το μικρό μίσος μου για τους γάμους, πρέπει να παραδεχθώ πως πάντα με συγκινούσαν. Για πολλούς λόγους μάλιστα. Ένας από αυτούς είναι η ένωση δύο ανθρώπων με τα…(γκουχ) “ιερά” δεσμά του γάμου. Υπάρχει μια γοητεία στο να βλέπεις χαμόγελα μέχρι τα αυτιά και ας είναι για ένα βράδυ, ένα μήνα, ένα χρόνο. Ο δεύτερος λόγος και το ίδιο σημαντικός με τον πρώτο είναι η σκέψη πως εγώ δεν θα βρεθώ ποτέ σε αυτή την θέση. Γιατί το λέω αυτό μπορεί να ρωτήσει κάποιος. Είμαι τόσο κατά του γάμου πια; Μήπως δεν θέλησα ποτέ να παντρευτώ κάποια; Η απάντηση και στα δύο είναι: Προφανώς και όχι. Τέτοιες σκέψεις είχα και πάντα θα έχω όντας κρυφός ρομαντικός. Παρόλα αυτά τον ρομαντισμό μου τον καλύπτει ο υπερβολικός μου ρεαλισμός. Γιατί τι είναι καλύτερο από το να μην απογοητεύεσαι με τίποτα επειδή είσαι ρεαλιστής και ξέρεις πως τα πάντα τελειώνουν και η ζωή είναι σκληρή και άδικη;

Ποτέ μην λες ποτέ μου λένε όλοι. Θα συμφωνούσα απόλυτα μαζί τους αλλά έχω μια μικρή αντίρρησή. Με ξέρω πολύ καλά για να συμφωνήσω.

Δεν θα πω πως είμαι παρθένος. Καρκίνος είμαι. Ούτε θα ισχυριστώ πως δεν είχα και εγώ το κομμάτι μου από υπέροχες και φανταστικές κοπέλες και σχέσεις. Τώρα τελευταία έχω αρχίσει να ντρέπομαι για τον αριθμό. Κανένα από τα παραπάνω δεν είναι άξιο περηφάνιας δυστυχώς άλλα σίγουρα μετράνε ως εμπειρίες. Έπαιρνα κάθε σχέση ως ένα μάθημα είτε ήταν εφήμερη είτε όχι. Ένα βήμα πιο κοντά στο να καταλάβω αυτά τα τόσο περίεργα και περίπλοκα πλάσματα που ονομάζω γυναίκες. Βάζω ένα στοίχημα πως και αυτές το ίδιο σκέφτονται. Βέβαια υπήρχε και ένα πρόβλημα στην οπτική μου γωνία. Δεν μπορείς να τα βλέπεις όλα τόσο θετικά. Όταν κάτι τελειώνει, αν πραγματικά σου άρεσε, σε πονάει. Η απουσία ή η συνήθεια. Τα απλά πράγματα που έκανε όταν τα είχατε και οι χαζοί καυγάδες. Δεν είναι λίγος ο πόνος και μετά μπαίνουν και περισσότερα πράγματα στην εξίσωση όπως η κατάσταση που χωρίσατε, τι χάθηκε και τι έμεινε.

Όταν η σκόνη πέσει, τα θυμόμαστε σαν να ήταν όλα ένα μεγάλο αστείο αλλά αυτό δεν ακυρώνει το γεγονός πως όταν δίνεις και δίνεις και δίνεις σε κάποια φάση δεν έχεις άλλο να δώσεις. Αρχίζεις να δίνεις όλο και λιγότερα και αναλόγως πως πάνε τα πράγματα μπορείς να φτάσεις στο επίπεδο να είσαι ένας ηθοποιός μεγάλου βεληνεκούς που ψάχνει τον πραγματικό του ρόλο. Και κάπου εκεί αρχίζει ένα άλλο είδος ζωής. Η φάση γίνεται sex, drugs and rock and roll, παρά love, hugs and understanding. Προφανώς για ακόμη μια φορά και κάπου εδώ βρίσκομαι και εγώ. Δεν παραπονιέμαι βέβαια. Το έχω πιο πολύ ως ευχή παρά κατάρα. Μαζοχιστικό αρκετά θα έλεγα αλλά η δύναμη της συνήθειας είναι μεγάλη. Αυτό άλλωστε με κάνει να μην συμφωνώ με το “ποτέ μην λες ποτέ.” Το να είσαι μόνος δεν προϋποθέτει αναγκαστικά να είσαι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο χωρίς κανέναν να μιλήσεις και να μοιραστείς τον πόνο σου. Η μοναξιά είναι όρος υποκειμενικός θα έλεγα. Μπορεί να είσαι ανάμεσα σε ένα εκατομμύριο ανθρώπους και να νιώθεις πιο μόνος από ποτέ. Γιατί στην τελική, αυτό που πραγματικά μας κάνει να νιώθουμε πως κάπου ανήκουμε είναι κάποιος άλλος.

Σπίτι είναι όπου βρίσκεται η καρδιά. AM I RIGHT?

Η δική μου καρδιά ήταν είναι και θα είναι πάντα σε αυτή την μία και μοναδική. Όχι πως μου ήρθε ουρανοκατέβατη Αντιθέτως, δεν την έχω καν αλλά αυτό είναι το όμορφο με την αγάπη. Όσο μακριά, κοντά και αν είναι ο άλλος, όσο συχνά και αν μιλάς μαζί του, ακόμα και αν έχεις να τον δεις αιώνες και να του μιλήσεις χιλιετίες μπορείς ακόμα να το αγαπάς αυτό το άτομο. Για άλλους μπορεί να μην είναι αναγκαστικά κάτι ερωτικό αλλά έτσι είμαι εγώ. Πίσω στην μοναξιά. Καλή συντροφιά στο μεγαλύτερο ποσοστό. Σου δίνει χρόνο να μάθεις τον πραγματικό σου εαυτό. Όσο σκοτεινός ή φωτεινός και να είναι. Σου δίνει την ευκαιρία να αναλύσεις κάθε μαλακία που έκανες και πραγματικά να την εισπνεύσεις και να μάθεις από αυτήν. Να γίνεις καλύτερος ή χειρότερος άνθρωπος σε κάποιες περιπτώσεις.

Ξέροντας λοιπόν κάποια πράγματα παραπάνω για τον εαυτό μου μπορώ με μεγάλη ευκολία να δω πως θα καταλήξει η υπέροχη ζωή μου. Δεν είναι άσχημα θα έλεγα. Ένα σκονισμένο ράφι, από ξύλο οξιάς αν γίνεται. Ο διάδρομος με το νούμερο 7 γιατί λίγο τύχη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν και να γράφει “αλκοόλ,” παρακαλώ πολύ. Στο ράφι με λίγα λόγια. Εν τέλει, δεν πιστεύω στο “δεν ξέρεις τι θα σου έρθει” ή στο “τα συναισθήματα δεν ελέγχονται”. Δεν μπορώ και πάλι να πω πως έχω παράπονο για το ράφι. Το πενήντα τα εκατό ήταν δική μου επιλογή για να είμαι ειλικρινείς. Άλλωστε, υπάρχει κάτι σέξι σε έναν αυτό αποκαλούμενο συγγραφέα που έχει γράψει καμία δυο σκατό νουβέλες στην μικρή του ζωή πάνω στα τριάντα του. Σωστά; Νομίζω πως είμαι σωστός.

Όλο αυτό όμως δεν είναι άλλο ένα καταθλιπτικό κατασκεύασμα που έχει σκοπό να καταρρίψει τους μύθους της αγάπης και του έρωτα. Παρόλο που δεν φαίνεται είναι μια παράκληση σε οποιοδήποτε εκεί έξω, που ίσως κάπου, κάποτε το βρει και χαλάσει τον χρόνο του για να το διαβάσει. Είναι κάτι αισιόδοξο που ίσως να κάνει κάποιον ή κάποιους να νιώσουν καλύτερα σε στιγμές που πιστεύουν πως τίποτα δεν πάει καλά. Προφανώς και η ζωή είναι σκληρή και άδικη και κανείς δεν παίρνει ότι αξίζει κάποιες φορές. Θα υπάρξουν άτομα στον δρόμο που θα μιλήσουν για ικανοποίηση και επιθυμία. Θα τα συνδέσουν και θα πούνε κάτι εκλεπτυσμένο όπως: Η ικανοποίηση είναι  ο θάνατος της επιθυμίας. Ίσως να βρεθεί κάποιος στον δρόμο που θα μας αποδεχθεί για αυτό που πραγματικά είμαστε. Αυτό που γινόμαστε όταν βρισκόαμστε στον πάτο. Ίσως και όχι. Ένα πράγμα είναι σίγουρο όμως.

Κανείς δεν μας σταματάει από το να προσπαθήσουμε να το βρούμε. Κανείς παρά μόνο ο εαυτός μας  ο ίδιος.

Χρωστούμενα

Μια στο τόσο κάθομαι και αναλογίζομαι τα πράγματα που με έκαναν να αλλάξω είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο, λάθη και σωστά, τα όμορφα και τα ωραία. Κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να νοσταλγώ τις όμορφες στιγμές μιας παλιάς ζωής και άλλες αντιπαθώ τον ίδιο μου τον εαυτό για αυτές τις σκέψεις μου. Νύχτες ανήσυχες, γεμάτες καπνό και καημούς. Όλες καταλήγουν σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα.  Χρωστάω πολλά. Μπορεί και να μιλάει ο μαζοχιστής μέσα μου μα πάντα θεωρούσα πως η έκφραση 'το πάθημα να σου γίνει μάθημα' είναι πολύ σωστή. Ζωή χωρίς λάθη δεν την λες και ζωή.  Δεν υποστηρίζω βέβαια το κάνε ότι να είναι και ότι βγει. Το μασκάρεμα της ηλιθιότητας ως αυθορμητισμό πάντα μου την έδινε. Τα λάθη όμως είναι φυσικά και όλοι τα κάνουν.

Τα λάθη επίσης είναι θέμα οπτικής γωνίας. Ένα νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις και αυτό ισχύει και σε αυτή την περίπτωση. Είτε μετανιώνεις για αυτά, είτε τα αποδέχεσαι και μαθαίνεις από αυτά. Η ανωριμότητα ίσως να είναι μια από τις ρίζες για τα λάθη αυτά, η οποία είναι και αυτή φυσική μέχρι ενός σημείου. Άλλωστε, τα πάντα πρέπει να έχουν τα όρια τους. Κάποια ήταν δικά μου και μερικά ήταν ανθρώπων κοντινών. Το καλό ή κακό (όπως το πάρει κανείς) με τα λάθη, είναι πως μαθαίνεις και από τις πράξεις των άλλων. Δεν είναι μονοδιάστατα Το μόνο που χρειάζεσαι είναι παρατηρητικότητα και λίγο μυαλό να μην τα επαναλάβεις.

Δυστυχώς όταν δεν είσαι παρατηρητικός, είσαι καταδικασμένος να επαναλάβεις αυτά τα λάθη ή να κάνεις ακόμα χειρότερα. Πράγμα όχι αναγκαστικά κακό αλλά σίγουρα "ενοχλητικό." Ήμουν, είμαι και θα είμαι άνθρωπος που παίρνει τα λάθη πολύ σοβαρά. Αυτό ισχύει και για τα δικά μου μα και των άλλων. Ποτέ μου δεν συγχωρούσα εύκολα και απο την άλλη ποτέ μου δεν περίμενα συγχώρεση. Κάποια πράγμα δεν διορθώνονται και για κάποιες αμαρτίες δεν υπάρχει εξιλέωση όσο και αν το θέλουμε.  Δεν ήμουν πάντα έτσι βέβαια. Η αθωότητα ενός πιτσιρικά που νόμιζε πως τα πάντα ήταν σταθερά και πως οι άνθρωποι δεν ψεύδονται, δεν με άφηνε να δω πολλά πράγματα. Μαζί με τα πράγματα που δεν μπορούσα να δω ήρθαν και πολλά λάθη. Λάθη που έκανα και λάθη που έφαγα στην μούρη από άλλους.

Μαζί με αυτά έφυγε και η αθωότητα και μπήκα σε μια πραγματικότητα που ήταν χρόνια μπροστά μου με τσίτα τα γκάζια χωρίς να ξέρω τι να την κάνω και την κοιτούσα σαν κούκλα από πορσελάνη που μόλις είχα σπάσει. Τρομαγμένος και μπερδεμένος για το τι στον διάολο έγινε και πως ακριβώς τα πράγματα κατέληξαν έτσι. Ένα παιδάκι που έφτιαχνε κάστρα στην άμμο και ξαφνικά έσκασε ένα τεράστιο κύμα και μου τα γκρέμισε όλα. Ένα κύμα που μου έκανε καλό μακροπρόθεσμα παρόλο που εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να δω τίποτα εκτός από τον πόνο των χαμένων μου κάστρων.

Χρωστάω πολλά στα άτομα που έκαναν αυτό το παιδάκι να μεγαλώσει και να καταλάβει πως η ζωή είναι σκληρή και άδικη. Το ίδιο και οι άνθρωποι. Μερικοί δεν χαρίζουν. Μερικοί δεν δίνουν παρά μόνο παίρνουν. Ίσως επειδή δεν έχουν κάτι άλλο πια να δώσουν ή επειδή απλά μπορούν να πάρουν.

Δεν τους κατηγορώ αυτούς βέβαια γιατί είμαι ένας απο αυτούς πια. Χρωστάω πολλά στους ανθρώπους που μου έδωσαν μεταφορικές σφαλιάρες πληγώνοντας το εγώ μου ολόκληρο και αφήνοντας με να αναρωτιέμαι τι έκανα για να αξίζω τέτοια συμπεριφορά. Σε κάνουν και σκέφτεσαι τέτοια άτομα. Σε κάνουν και σκέφτεσαι τι πήγε λάθος, τι δεν έκανες σωστά και είχε τέτοια κατάληξη το Χ και το Υ. Σε κάνουν να αναλογιστείς και να καταλάβεις καλύτερα όχι μόνο τις πράξεις τους αλλά και τον εαυτό σου. Να ψάξεις πιο βαθιά μέσα σου και να βρεις τους λόγους που σε έφεραν ως εδώ. Άλλες φορές δεν υπάρχουν λόγοι παρά μόνο πράξεις. Αυτό βέβαια είναι ακόμα ένα απο τα φυσικά πράγματα.

Μην ρωτάς το γιατί μου είχε πει κάποια, κάποτε, όταν την κοίταξα και την ρώτησα γιατί με τιμωρεί.

Κάποια λάθη χρειάζονται χρόνο για να σου μάθουν τι είναι το σωστό. Μου πήρε καιρό να καταλάβω πως μερικές φορές οι άνθρωποι δεν χρειάζονται λόγο για να κάνουν κάτι. Απλά πράττουν και ελπίζουν να είναι σωστό αυτό που κάνουν ακόμα και αν βαθιά μέσα τους ξέρουν πόσο άσχημη είναι η πράξη τους. Το θεωρούσα αδύνατο να υπάρξει πράξη χωρίς κίνητρο. Πίστευα πως κάθε βήμα που κάνει κάποιος έχει και έναν σκοπό. Κάθε πράξη και σκέψη έχει και ένα κίνητρο καλό ή κακό. Μα βγήκα λάθος. μιας που δεν χρειάζεται πάντα να υπάρχει.

Χρωστάω ακόμα περισσότερα στα άτομα που ανέχτηκαν εμένα και τα δικά μου χαζά λάθη τα οποία ήμουν πολύ ανώριμος και αδαής για να δω Απορώ πως δεν με έβρισαν κάποιες φορές. Κοιτάζοντας πίσω μόνο να γελάσω μπορώ με την απεριόριστη βλακεία που κουβαλούσα στο κεφάλι μου. Ίσως το γέλιο να έχει και λίγα νεύρα για την χαζομάρα αυτή. Στο τέλος απλά ελπίζω να τους έμαθα και εγώ κάτι όπως μου έμαθαν και εμένα άλλοι.

Μπορεί να μοιράζονται την οπτική μου γωνία και να μου χρωστάνε και εμένα. Από την άλλη..Μπορεί και όχι.

Άδεια βαγόνια

  Πόσα ψέματα και κούφιες δικαιολογίες μπορεί να αραδιάσει κάποιος προκειμένου να αποφύγει την αλήθεια που δεν τον βολεύει; Πόσες φορές έχεις πει πως ζεις και άραγε πόσες φορές σου έχει κοπεί η ανάσα; Θα ήθελα να μετρήσω τη ζωή μου αλλά βλέπεις οι φορές που μου κόπηκε η ανάσα ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Θα ήθελα να πω πως ζω αλλά έχω την εντύπωση πως απλά επιβιώνω.. κακό για έναν άνθρωπο που ζει με τα ισχυρά θέλω του και όχι με τα πρέπει.. Θα ήθελα ακόμα να μπορώ να αντιμετωπίσω την αλήθεια που δεν με βολεύει χωρίς να σηκώνω την σημαία του ψέματος και της δικαιολογίας για να πορευτώ. Είναι τραγελαφικό το πως οι άνθρωποι μπορούν να κλείσουν τα μάτια με τόση ευκολία, σχεδόν τρομαχτικό το πως από την μια μέρα στην άλλη μπορούν να σου αλλάξουν την ζωή με μια τους μόνο κουβέντα..

 Η ζωή είναι ένα τραίνο με πολλές ευχάριστες και δυσάρεστες στάσεις, θα ήταν ευλογία να έχεις μόνο ευχάριστες στάσεις αλλά δεν γίνεται. Σε κάθε στάση, λοιπόν που κάνεις, ανεβαίνουν και κατεβαίνουν επιβάτες. Οι επιβάτες αυτοί στο φευγιό τους, λίγο πριν επιβιβαστούν σε  κάποιο άλλο τραίνο έχουν την επιλογή να σε κάνουν λίγο καλύτερο από ότι σε βρήκαν ή να σου χαλάσουν κάτι μέσα σου.. Άλλος μπορεί να σου στολίσει τα βαγόνια σου με όμορφες φωτογραφίες και στολίδια και άλλος να αποφασίσει να σου σπάσει το παράθυρο με αποτέλεσμα να μπαίνει κρύο' και ξέρεις κάποια παράθυρα είναι δύσκολο να φτιαχτούν, μετά από κάποια φάση απλά κουράζεσαι να μπαλώνεις τα τζάμια σου, δεν σε ενδιαφέρει.. Κάποιοι επιβάτες από την άλλη έχουν πιο σημαντική θέση, έχουν κλείσει εισιτήριο στα βαγόνια που βρίσκονται πιο κοντά σε εσένα που είσαι οδηγός και κάποιοι αν είναι αρκετά τυχεροί έχουν το προνόμιο να μπουν και μέσα στο πιλοτήριο και να σε γνωρίσουν. Όσο πιο κοντά σου βρίσκονται όμως τόσο πιο πολύ σε πονάει να τους βλέπεις να φεύγουν..σε πονάει να τους βλέπεις να κατεβαίνουν και να περιμένουν ένα άλλο τραίνο για να επιβιβαστούν. Είναι εκείνη η στιγμή που πεισμώνεις και αμπαρώνεσαι καλύτερα, με πιο βαριές σιδεριές για να μην μπορέσει κανείς να μπει μέσα ξανά..

  Αναρωτιέμαι πως γίνεται κάποιοι άνθρωποι που σε κοιτούν στα μάτια και σου λένε πόσο σε αγαπάνε,έχουν την δύναμη να σε χάνουν. Να σε αφήνουν να γλιστράς από τα χέρια τους και απλά να κοιτάνε την φυγή σου χωρίς να κάνουν ένα βήμα για να έρθουν πιο κοντά σου. Και ύστερα για να σε διώξουν πιο μακριά να σου φωνάζουν φράσεις που ούτε και οι ίδιοι δεν πιστεύουν.. και εσύ να πρέπει να κάνεις ασπίδα σου αυτά τα λόγια και να φεύγεις όσο πιο μακριά μπορείς, να κρύβεσαι για να μην σε βρίσκουν γιατι ξέρεις πως αν κοιτάξεις πίσω έστω και για ένα δευτερόλεπτο σε έχουν βρει.. Είναι τρομακτική η ηρεμία στην φωνή του ανθρώπου σου όταν σου λέει φύγε. Ξέρεις, αυτή η ηρεμία που δεν προδίδει τίποτα και οι τέλεια επιλεγμένες λέξεις που ξέρει πως θα σου ρημάξουν το είναι σου.. είναι η ηρεμία και η πλαστικότητα στην κίνηση που έχει ένας τέλειος δολοφόνος που φροντίζει να μην χυθεί σταγόνα αίματος, που ξέρει πως να μην προδοθεί. Και ακριβώς όπως ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, έτσι και αυτός κάποια στιγμή θα επιστρέψει πίσω όχι για να μείνει όμως...

 Και ύστερα είσαι εσύ μόνος, πληγωμένος και κρυμμένος για να μην σε βρει αυτή τη φορά. Μόνος σου μένεις να αναρωτιέσαι πως γίνεται να μπορεί να φεύγει; Πως γίνεται κάθε γαμημένη φορά να επιτρέπεις να σε βρίσκει και κάθε γαμημένη φορά να σε ρημάζει λίγο παραπάνω.. Μένεις σκυφτός στην γωνία αγκαλιάζοντας τα γόνατα σου, κάνοντας σε όσο πιο μικρό γίνεται.. σκέφτεσαι πως μηδενίζοντας την ύπαρξη σου ίσως καταφέρεις να τον αποφύγεις.. ίσως μπορέσεις επιτέλους να εξαφανιστείς.. αγνοείς όλα τα απλωμένα χέρια και αρνείσαι να γλύψεις τις πληγές σου.. έχεις αρχίσει να σε συνηθίζεις έτσι.. μισό άνθρωπο.. γεμάτο πληγές.. αρχίζεις και κλαις με λυγμούς αλλά πλεον δεν ξέρεις τι σε πονάει.. Έχεις χάσει το νόημα, έχει χαθεί η ουσία.. ίσως και για αυτό να θρηνείς. Πρέπει όμως να θρηνίσεις όσο πιο αθόρυβα γίνεται και να γίνεις όσο πιο μικρός μπορείς.. ο άνθρωπος σου, ο δολοφόνος σου είναι ακόμα έξω... είναι ακόμα κοντά σου.. σε ψάχνει, θέλει να σου πάρει και το τελευταίο ίχνος ψυχής... και τότε σηκώνεσαι και τρέχεις.. τρέχεις να σωθείς αλλα πέφτεις πάνω σε αδιέξοδα. Ειρωνεία μπορεί να σκεφτεί κάποιος.. ειρωνεία, γιατί καταλήγεις και εσυ πάλι στον τόπο του εγκλήματος και τον έχεις ακριβώς απέναντι σου έτοιμο να κατασπαράξει και το τελευταιο ίχνος ψυχής που είχες κρύψει για εσένα. Θες να τρέξεις πάλι, αλλά δεν μπορείς.. δεν μπορείς να κουνήσεις ούτε ένα μυ. Μένεις να κοιτάς αποσβολωμένος. Δε μπορείς να παλέψεις πια έχεις κουραστεί.. δε μπορείς να παραδοθείς.. οπότε μένεις απλά να κοιτάζεις. Να περιμένεις ένα τέλος που δεν έρχεται. Μια λύτρωση που κανείς δεν σου δίνει. Για άλλη μια φορά μένεις εκεί να ψελλίζεις με όση δύναμη έχεις το όνομα του. Δεν έχεις να ελπίζεις σε κάτι.. έχεις χάσει κάθε γαμημένη ελπίδα.. Δεν σου έχει μείνει ίχνος ψυχής.. στο πήρε και αυτό. Το κατάφερε.. τώρα το μόνο που έμεινε από εσένα είναι στάχτες και ένα άδειο τραίνο που δεν ξέρεις αν θες να γεμίσουν τα βαγόνια του παλι.. 

                                     https://www.youtube.com/watch?v=r7rF2EZ0A_0

Penny For Your Thoughts IV

Μα, στην σχέση σου βρε άπονο παιδί; Λέω συνήθως όταν τους έχω μπροστά μου αυτούς τους τέτοιους και όσο μιλάω τόσο με αγνοούν, γυρίζοντας το καπελάκι ανάποδα λες και ετοιμάζονται να χωθούνε στο γρασίδι για Πόκεμον

Όσο και να συμφωνώ και εγώ με τον συγγραφέα ή όσο και να διαφωνείς και εσύ με κάθε μικρή χαζή μου λέξη, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Στο τέλος ό,τι νιώθει ο καθένας κάνει. Μην ρωτάς το γιατί η αγάπη αυτή έχει τώρα τελειώσει που έλεγε και ένας φίλος από τον στρατό. Ζούμε σε μια εποχή που έχουμε καταντήσει να διαλέγουμε ανθρώπους σαν αντικείμενα από ράφι, χωρίς δεύτερη σκέψη, μόνο και μόνο επειδή είναι όμορφα ή μας κάνουν εντύπωση. Από την μια ισχυριζόμαστε πως έχουμε αγαπήσει και από την άλλη έχουμε ρομαντικοποιήσει τόσο την αγάπη που κάναμε τον εαυτό μας να πιστέψει πως έχουμε αγαπήσει μήπως καταφέρουμε να είμαστε και εμείς σταρ στον δικό μας μικρό ρομαντικό κόσμο γεμάτο αγάπη. Όλα σωστά και όλα λάθος. Με ή χωρίς γιατί. Με πολλούς και λίγους λόγους. Ράφια και καταναλωτές που ελπίζουν πως όταν απλώσουν το χέρι θα πιάσουν κάτι σωστό. Με την τελική ερώτηση να μας τρομάζει και να μας εξιτάρει παράλληλα.

Σε ποιο ράφι να είμαστε άραγε;

Penny For Your Thoughts III

Πότε δεν μπορούσα να βολευτώ η αλήθεια είναι. Καλό ή κακό, αυτό δεν το γνωρίζω. Προτιμώ να αποτύχω παρά να ζήσω βολεμένος σε μια μέτρια ζωή, με μέτρια πράγματα γύρω μου. Όλο αυτό βέβαια δεν ταιριάζει με τον υποτιθέμενο σταθερό χαρακτήρα μου. Είναι αρκετά αντιφατικό θα έλεγα. Ο καθένας ψάχνει την σταθερότητα με τον δικό του τρόπο υποθέτω. Το όλο θέμα είναι υποκειμενικό θα ήταν ένα καλό επιχείρημα, αν η σταθερότητα δεν ήταν τόσο βαθιά μέσα στα βιολογικά ρολογάκια του ανθρώπου. Μια στο τόσο διαβάζω και ‘γώ τα βιβλία μου. Αυτό βέβαια δεν ήταν δικό μου αλλά ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Long story short, περιέγραφε πόσο πολύ ρομπότ είμαστε όλοι. Πως ο μόνος λόγος, ο μόνος πραγματικός λόγος που κάνουμε σχέσεις είναι η αναπαραγωγή και τίποτα παραπάνω.

Η αντίδραση μου όντας κατά του χαζού θεσμού που ονομάζεται γάμος και γενικώς ακόμα πιο κατά των καλουπιών της κοινωνίας όπως το γνωστό τρίο της καταστροφής, πατρίς, θρησκεία και οικογένεια ήταν αρκετά θυμωμένη. Πάνω κάτω μιλούσα μόνος μου για το πόσο λάθος έχει ο συγγραφέας και πως δεν είναι τα πάντα βιολογία και επιστήμη. Φάση η αγάπη δεν μπορεί να εξηγηθεί μερικές φορές και τα συναισθήματα είναι κάτι μαγικό. Πέρασε ο καιρός, δεν κάνει και τίποτα άλλο ο άτιμος. Με τον καιρό μαθαίνεις λένε και όσο περνάει ο καιρός βρίσκω τον εαυτό μου να συμφωνεί όλο και πιο πολύ με τον συγγραφέα και να σνομπάρει βαθιά μέσα του το παιδάκι που ήμουν πριν μερικά χρόνια. Όσο πιάνω τον εαυτό μου να συμφωνεί, άλλο τόσο δημιουργώ επιχειρήματα στο μυαλό μου χωρίς να το θέλω Το άρθρο αυτό στην ουσία είναι ένα τεράστιο επιχείρημα για την σταθερότητα  που ψάχνει ο άνθρωπος διάολε.

Όλες μας οι σχέσεις είναι ένα χαζό, χρονοβόρο και βουτηγμένο σε άπλετο πόνο τεστ Μέχρι να μάθουμε, να ωριμάσουμε και να φάμε ό,τι είναι να φάμε στην μάπα από τυχαία άτομα που μπήκαν στην ζωή μας και έφυγαν. Λέω τυχαία γιατί με την εξαίρεση του υπέροχου σεναρίου: "Γνωριζόμαστε από το νήπιο και είμαστε ακόμα μαζί", όλοι τυχαίοι είμαστε. Ναι, το έχω ακούσει αυτό. Είναι ακόμα μαζί. Όλοι άγνωστοι είμαστε στην αρχή. Από άγνωστοι στο γνωστοί και από το γνωστοί στο φίλοι. Καλά μέχρι εκεί και μετά χαλάνε τα πράγματα λιγάκι. Από το φίλοι στο σχέση και από το σχέση, φτού και από την αρχη πίσω στο άγνωστοι. Δεν λέω πως είναι κακό προφανώς. Οι σχέσεις τελειώνουν φιλικές η μη εδώ τελειώνουν εύκολα και οικογενειακές Αυτό θα έλειπε να μείνουν τα πιο εύκολα για κατεδάφιση.

Το γεγονός αυτό δεν το κάνει και κάτι εύκολο παρόλα αυτά. Ο πόνος είναι πόνος και δεν φεύγει αμέσως. Αν φύγει αμέσως μάλλον θα πρέπει να αναρωτηθεί αν όντως ήσουν μαζί με το άτομο ή αν αυτό ήταν μαζί με σένα. Τον χρειαζόμαστε τον πόνο για να ξέρουμε τι κάναμε λάθος και που έχει. Αν δεν φοβόμασταν πως θα ξέραμε τι είναι επικίνδυνο και τι όχι; Όλα χρειάζονται και όταν κάτι λείπει, μάλλον κάτι δεν υπήρξε.  Ο χρόνος είναι χρήμα λένε κάποιοι και πάντα συμφωνούσα. Γιατί να κάνεις την οποιαδήποτε σχέση αν έχεις έστω και μια μικρή αμφιβολία ότι δεν είναι αυτό που θέλεις; Ποτέ μου δεν το κατάλαβα και πάντα το θεωρούσα απίστευτα χαζό να ξοδεύεις τον χρόνο του άλλου και ακόμα χειρότερα τον δικό σου επίσης. '

Όχι πως δεν το έχω κάνει η κάτι τέτοιο. Δεν κρίνω αυτούς που δεν ξέρουν. Κρίνω αυτούς που ξέρουν και βάζουν μια μάσκα σε όλο αυτό λέγοντας: " Καλό είναι να δοκιμάσεις και καινούρια πράγματα". Ναι, στο φαγητό σου. Για καμιά καινούρια ταινία η σειρά. Πάρε ένα λάτε μακιάτο σήμερα ρε παιδί μου αντί για τον συνηθισμένο εσπρέσο .