Λυπάμαι..

Λυπάμαι..Λυπάμαι που δεν μπορώ να νιώσω αγάπη  τώρα πια. Λυπάμαι που δεν περίμενα να σε γνωρίσω καλύτερα. Να γνωρίσω τον πραγματικό σου εαυτό. Λυπάμαι που δεν ήμουν ποτέ αυτό που άξιζες. Λυπάμαι που δεν θα ξανά ακούσεις ποτέ την λέξη αγάπη απο μένα. Λυπάμαι που δεν μπορώ να σου πώ πως, είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Λυπάμαι που έκανα το λάθος και σε άφησα να με ξεσκίσεις. Λυπάμαι που πήρες κάθε κομμάτι μου μαζί σου, όταν έφυγες. Κάποτε είχα καλοσύνη, αλλά όταν καταλαβαίνεις πως ο κόσμος γυρίζει γύρω απο τα ψέματα άλλων, όταν δεν θέλεις να είσαι απλά ένα πιόνι, όταν φτάνεις σε ένα σημείο που σιχάθηκες να σε εκμεταλεύονται για τα δικά τους συμφέροντα, όταν σε πατάνε κάτω λόγω της καλοσύνης σου τότε, γίνεσαι και εσύ ίδιος και χειρότερος με αυτούς. Γινεσαι ίδιος και αρχίζεις να τους τρώς..Έναν, έναν, χωρις έλεος. Αλλά αυτό, τρώει και εσένα. Σε τρώει σε τέτοιο σημείο, που σταματάς να νιώθεις εμπάθια. Λυπάμαι που υιοθέτησα το lifestyle του ψέματος και της δολοπλοκίας. Λυπάμαι που ό,τι κακό και να γίνει, αντι να κάτσω να νοιαστώ, βάζω την δικιά μου μάσκα και γελάω ψυχωτικά, σαν να μην με νοιάζει. Λυπάμαι που τώρα έγινα ο θύτης γιατί βαρέθηκα να είμαι το θύμα. Λυπάμαι που έγινα σαν εσένα. Λυπάμαι που χρησιμοποιώ ανήθικες μεθόδους, για να εκμεταλεύομαι ανθρώπους, έτσι ακριβώς όπως μου έμαθες. Λυπάμαι που εκδικούμαι όποιον μου φέρθηκε άσχημα, αλλά δεν αγγίζω εσένα. Λυπάμαι που δεν με νοιάζει πια η καλοσύνη και αρκούμαι στην δική μου ηθική ικανοποίηση. Λυπάμαι που έγινα κενός....Αλλά πιο πολύ απο όλα..

 Λυπάμαι που δεν λυπάμαι για τα παραπάνω.