Love Is Not Eternal

Τίποτα δεν κρατάει για πάντα, το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της αγάπης. Πώς περιμένεις δύο σπίρτα να είναι αναμένα μια ζωή; Τι σόι οφθαλμαπάτη είναι αυτή; Είναι όμορφη όμως και ζείς μέσα της. Είναι ρομαντικό να πιστεύεις σε κάτι τέτοιο. Να πιστεύεις πως η στιγμή που βλέπεις κάποιον και σταματάει ο χρόνος, που νιώθεις πως τον θέλεις και τελικά καταλήγεις μαζί, θα κρατήσει αιώνια.
Πως θα έχεις ένα συναίσθημα που σε κάνει να πετάς για μια ζωή. Θα χαμογελάτε μαζί, θα τραβάτε τα δύσκολα μαζί και θα ξεπερνάτε κάθε εμπόδιο μαζί. Ο κόσμος σου φαίνεται σαν στιγμηότυπα απο φωτογραφική μηχανή. Η κάμερα της στοχεύει μόνο στα σημαντικά. Κόβει τα αρνητικά και όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, με ένα κλίκ βγάζει μια καινούρια, χαμογελαστή φωτογραφία. Φταίει και η κοινωνία όμως...Αχ, ρομαντική κοινωνία. Μας έμαθε πως ο έρωτας και η αγάπη είναι αιώνια πλάσματα. Έρχονται μια μέρα και μένουν. Γιατί υποτίθεται πως ότι μένει, αξίζει. Σίγουρα όλοι μας έχουμε έναν φίλο ή φίλη, που έχει αυτήν την υπέροχη σχέση, που δεν τσακώνονται ποτέ και έχουν ένα τηλεπαθητικό επίπεδο επικοινωνίας απο άλλον πλανήτη.

Ζηλεύεις..Παραδέξου το. Εσύ, εγώ, όλοι μας ζηλεύουμε. Αναρωτιέσαι...Εγώ γιατί να μην το έχω αυτό; Γιατί δεν συμβαίνει και σε μένα; Τι κάνω λάθος; Πολλές ερωτήσεις, με μια απλή απάντηση. Δεν κάνεις τίποτα λάθος. Είσαι μια χαρά. Μια σχέση βασίζεται στους συμβιβασμούς και τις υποχωρήσεις που είναι διατεθιμένος να κάνει κάποιος. Δεν ξέρεις τι κρύβεται απο πίσω. Οι μόνοι που ξέρουν είναι αυτοί που είναι μέσα σε αυτή την σχέση. Το ένα μέρος, μπορεί να κάνει υπερβολικούς συμβιβασμούς για να ευχαριστήσει το μέρος Νο2. Να αναπνέει και για τους δύο. Να ζεί και για τους δύο. Να χαμογελάει και για τους δύο. Όλα αυτά όμως μαζεύονται και το επερχόμενο ΜΠΑΜ, δεν το σταματάει ούτε ο Μπάτμαν. Και μετά τί; Μετά.... πέφτει ένας τεράστιος κουβάς βροχής, πάνω στα δύο σπίρτα και σβήνουν για πάντα. Δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν μπορούν να ξανά ανάψουν με κανένα τρόπο. Η κοινωνία βέβαια, βάζει για άλλη μια φορά το χεράκι της και χώνει την μύτη της μέσα στις σχέσεις, με έναν universal όρο που λέει: Όταν αγαπάς κάποιον, μένεις μαζί του.   

Μίζερος, στεναχωρημένος, σε χάλια μαύρα.

Μένεις εκεί, να κοιτάς κάτι που αγάπησες και να ζείς στα παλιά. Να παίζεις ξανά και ξανά το ρεφραίν του αγαπημένου σου τραγουδιού, ελπίζοντας σε ένα θαύμα. Σε μια τεράστια φωτιά που θα ξανά κάνει τα σπίρτα να ανάψουν, με μία φλόγα πιο δυνατή απο ποτέ. Φοβόμαστε το τέλος. Το τέλος μιας σχέσης, το τέλος μιας σελίδας, τον θάνατο. Δύσκολα συμφιλιώνεσε με κάτι τέτοιο. Δύσκολα το αφήνεις και λές: "Δεν πειράζει, τώρα τελείωσε". Προσπαθείς και προσπαθείς, να βγάλεις φωτογραφίες με ραγισμένο φακό. Βγαίνουν ακόμα χαμογελαστές και όμορφες (όσο μπορούν τουλάχιστον), αλλά και πάλι....Μια μικρή ρωγμή είναι στην μέση της φωτογραφίας. Μήπως είναι καιρός να αφήσεις τον παλιό φακό σου στην άκρη;  Να χαμογελάσεις για τις στιγμές που πέρασες, τις φωτογραφίες που τράβηξες και να τις βάλεις στο άλμουμ σου, έτσι ώστε να τις θυμάσαι και να νιώθεις όμορφα ή θα συνεχίσεις να τραβάς, μέχρι ο φακός να σπάσει και να χάσεις ότι πέρασες, οτι στιγμή έζησες σε λίγα δευτερόλεπτα;