Thursday 31 December 2015

2015 + 1 Memories

Αναμνήσεις...Αχ, αυτές οι αναμνήσεις. Φαντάσματα  μιάς παλιάς εποχής, ενός άλλου εαυτού. Στοιχειώνουν τις μικρές, άδεις γωνίες του τεράστιου μυαλού μας. Ψευγάδια και απομεινάρια νεκρών σχέσεων, ναυαγισμένων καταστάσεων και καμένων ιστοριών. Στάχτες και μόνο στάχτες. Παρόλα αυτά, πάντα βρίσκουν έναν τρόπο να λαμπαδιάσουν ξανά και πριν καταλάβεις τι έγινε, έχουν πιάσει φωτιά και σε βασανίζουν χωρις λόγο. 'Ασκοπες νύχτες χωρις ξημέρωμα, δίχως ύπνο, με μαύρα για να μην πώ κόκκινα μάτια απο το άπειρο κλάμα, κόμποι στον λαιμό και άδεια μπουκάλια με κρασί (ή οτι προτιμά ο καθένας). Ψυχοφθόρες σκέψεις ατελείωτες σαν δράμα που παίζει επαναλαμβανόμενα και παρόλο που κάθε φορά που το βλέπεις κάτι μέσα σου πεθαίνει, εσύ συνεχίζεις και το παρακολουθείς, ελπίζοντας οτι το αποτέλεσμα θα αλλάξει στο τέλος, ελπίζεις οτι θα υπάρξει happy ending τελικά. Βασικά διορθώνω, δεν ελπίζεις, το χρειάζεσαι. Το χρειάζεσαι όσο τίποτα στον κόσμο. Ξέρουμε όμως πως δεν έχει καλό τέλος, άλλωστε τα φαντάσματα είναι νεκρά, τα καράβια βυθίστηκαν και όλοι γνωρίζουν τι έγινε με τον τιτανικό στο τέλος. Αγάπες που σβήσαν σαν άστρα, και όνειρα που χάθηκαν στην παλλοίρια σαν κάστρα απο άμμο. Χειμωνιάτικες πίκρες και Αυγουστιάτικοι έρωτες που τελείωσαν άδοξα. Φωτογραφίες σε συρτάρια γεμάτα σκόνη και άλλες σκισμένες στο πάτωμα δίπλα απο τα άδεια μπουκάλια και η ταινία να παίζει σε repeat με εσένα στην άλλη άκρη να χαμογελάς με κενά μάτια γιατί βαθιά μέσα σου ξέρεις το τέλος.

 Οι ιστορίες τελείωσαν όμως, κλείσε την τηλεόραση, σταμάτα να βλέπεις αυτή την χαζοταινία. Σπάστη στα δύο, φώναξε αμα γουστάρεις, πάτα κάτω την κασέτα μέχρι να γίνει χίλια κομμάτια.
Βλέπεις...ο έρωτας γερνά και οι στάχτες όσο φωτεινές και αν φαίνονται πριν σβήσουν, μια ζωή στάχτες θα παραμείνουν. Ρίξε λίγο χώμα πάνω τους για να μην ξανά ανάψουν, σκούπισε τα μαλλιά σου που έγιναν άσπρα απο όλα αυτά, φύγε και μην κοιτάξεις πίσω. Τα κεφάλαια υπάρχουν για να κλείνουν, τα βιβλία τελειώνουν και οι ιστορίες δεν είναι όλες όμορφες. Κάποιες είναι μακάβριες, άλλες είναι σκέτη άβυσσος. Μελωδίες που ξεχάστηκαν στα βάθη του χρόνου, σπασμένα βυνίλια και χαλασμένες βελόνες. Σήκωσε τις σχισμένες φωτογραφίες απο κάτω και κόλλησε καλά τα κομμάτια. Βάλτα δίπλα απο τον καθρέφτη και παρατήρησε καλά. Παρατήρησε πόσο διαφορετικός σαν άνθρωπος είναι το είδωλο σου απο αυτό στις φωτογραφίες. Μπορεί να είναι λίγο πιο σπασμένο, μπορεί να είναι γεμάτο ουλές αλλά παρατήρησε καλύτερα. Κοίτα αυτά τα μάτια που υποτίθεται πως είναι κενά. Δεν είναι κενά στην πραγματικότητα, απλά άλλαξαν. Αυτό κάνουν οι εμπειρίες, αλλάζουν. Δεν είναι κενά, είναι γεμάτα. Ολόκληρα. Ας το πούμε...Δύναμη. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Δεν σταμάτησες να ψάχνεις το άλλο σου μισό επειδή δεν μπορείς να το βρείς, σταμάτησες επειδή είσαι ολόκληρος. Δεν είσαι μισός. Νομίζεις πως είσαι μισός. Ίσως επειδή το έχεις ανάγκη, Ίσως επειδή μέσα στο χάος όλα είναι διαστρεβλωμένα, σαν να κοιτάς πίσω απο ένα σπασμένο τζάμι την ζωή σου. Τα χαμόγελα φαίνονται προδοσίες, και οι προδοσίες, χαμόγελα. Τα μαύρα φαίνονται άσπρα και το αντίστροφο.

Δεν θα επικεντρωθώ στο χάος όμως. Προτιμώ να μιλήσω για το τζάμι. Αυτό το χαζό τζάμι που φαίνεται άθραυστο μα είναι ραγισμένο. Αυτό το τζάμι που το βαράς εδώ και χρόνια μα ποτέ δεν δοκίμασες να το αγγίξεις. Αυτό το τεράστιο εμπόδιο που είναι σαν βούνο όταν το κοιτάς μα ποτέ δεν δοκίμασες να αλλάξεις όπτικη γωνία για να δείς πόσο μικρό είναι. Όλοι το έχουν, και εγώ είμαι μέσα σε αυτούς. Το δικό μου το τζάμι το θέλω εκεί. Είναι δικιά μου επιλογή. Δεν είναι τόσο κακό στην δικιά μου περίπτωση μιάς που έμαθα να ζώ με αυτό. Το αποδέχθηκα γιατί φοβόμουν πολύ να το αγγίξω ξανά και να το κάνω κομμάτια. Το θέμα είναι πως ο φόβος είναι καθαρά δικό μας δημιούργημα. Κάτι το οποίο είναι φανταστικό, αμελητέο. Το κενό δεν είναι εκεί, όσο πραγματικό και αν το νιώθεις. Το κενό θα υπάρξει πραγματικά μόνο αν το αφήσεις. Μόνο αν το επιλέξεις. Δεν λέω, το ψέμα βολεύει. Ο φόβος βολεύει μερικές φορές. Το θέμα με αυτό όμως είναι πως αν λές στον εαυτό σου το ίδιο ψέμα για πολύ καιρό, το κάνεις εσύ ο ίδιος πραγματικότητα. Αυτό δεν είναι επιλογή, είναι ψυχαναγκασμός. Μην με παίρνεις στραβά βέβαια, δεν κρίνω κανέναν άλλωστε όλοι είμαστε λίγο τρελοί (βλ. εμένα). Η τρέλα είναι έμφυτη στην ανθρώπινη φύση αλλά να μην προκαλούμε και την τύχη μας.

Έμειναν λίγες ώρες πριν τελειώσει το 2015 και στην θέση του έρθει το 2016. Όχι δεν θα πώ τίποτα γλυκανάλατο του στύλ << καινούριος χρόνος, καινούριος εγώ>>. Αυτό που θέλω να πώ είναι πως το τζάμι μπορεί να σπάσει, ο φόβος μπορεί να φύγει και αυτές οι καταραμένες αναμνήσεις μπορούν να αλλάξουν. Να γίνουν όμορφες, γεμάτες χαμόγελα. Ακόμα και οι χειρότερες ιστορίες έχουν κάτι όμορφο μέσα τους. Μπορεί να άρχισαν όμορφα, μπορεί ο δρόμος  μέχρι το τέλοςνα ήταν μια τεράστια υπέροχη περιπέτεια. Το τέλος ανήκει στο τέλος, το παρέλθον ανήκει στο παρελθόν και τα άσχημα του 2015/14/13 και των άλλων χρόνων ανήκουν στους άλλους χρόνους. Άγγιξε το τζάμι, παρατήρησε καλύτερα, δες τι κρύβεται πίσω απο το ράγισμα και ίσως να καταλάβεις πως δεν είναι καν τζάμι. Ίσως να είναι κάτι που ανοίγει.

Μια πόρτα που ήταν ήδη ανοιχτή όλο αυτό τον καιρό......



1 comment: