Ίσως

Διάβαζα πρόσφατα κάποια άρθρα σχετικά με την αγάπη. Εμπειρίες ενός υπέροχου ατόμου. Πως ξέρω πως το άτομο αυτό είναι υπέροχο; Το γνωρίζω λιγάκι αλλά ακόμα και να μην το γνώριζα, τα υπέροχα άτομα φαίνονται. Απο τότε που άρχισα να γράφω τις βλακείες που γάφω έμαθα πως αν θέλεις να γνωρίσεις πραγματικά κάποιον είναι δύσκολο. Το να παρατηρεις τι γράφει όταν κανείς δεν τον βλέπει με ένα μπουκαλι κρασι και μουσική μέσα στην θλίψη τους είναι ένας τρόπος για να δεις κομμάτια απο τον πραγματικό τους εαυτό. Ένας διαφορετικός τρόπος που ποτέ μου δεν κατάφερα να τηρήσω είναι να κοιτάξεις μέσα στα μάτια τους και να δείς τι λέει η σιωπή τους όταν σταματάνε να μιλάνε. 

Πιστευά πολύ στην αγάπη όταν ήμουν πιο άμαθος. Αθώος, μικρός και ρομαντικός. Πίστευα πως οι έρωτες είναι ομοιώματα ανθρώπων που συνανταμε στην ζωή μας και μας δείχνουν το νόημα της ζωής. Μας δείχνουν πως ζούμε για να αγαπάμε και για να αγαπηθούμε. Πως εκεί έξω υπάρχει αυτο το κάτι για εμάς. Για όλους μας. Έβλεπα την ζωη και τον έρωτα μέσα απο ρόζ γυαλιά που έριχναν τριαντάφυλλα όπουδηποτε πατούσα. Λίγα ήξερα για χωρισμούς και τον πόνο που νιώθει η καρδιά σου όταν ένα κομμάτι σου φεύγει χωρίς δεύτερη σκέψη. Χωρις να κοιτάξει πίσω, μέσα σε μια φωτιά γεμάτη τσακωμούς και μίσος. Το ένιωσα όμως. Έμαθα και άλλαξα. Για καλό ή για κακό η προδωσία σε αλλάζει. Η αχαριστία των ανθρώπων που επένδυσες χρόνια. Τα αξημέρωτα βράδια που χάθηκαν επειδή αποφάσισαν να τα κατεδαφίσουν όλα. Μα πάνω απο όλα άλλαξα λόγω της μοναξιάς μου.

Ίσως να φταίω και εγώ για όλα αυτά. Ίσως και να τα άξιζα. Πως θα μπορούσα όμως να αρκεστώ στο μέτριο; Σε έναν χλιαρό έρωτα χωρις μέλλον; Γιατί να μην παλέψεις για κάτι που αγαπάς μέχρι να καείς ολοσχερώς; Μια ευκαιρία μετά την άλλη με την ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει και τα ρόζ γυαλιά να μην βγαίνουν απο πάνω μου. Εγώ εδώ θα μείνω έλεγα. Θα είμαι εδώ και θα παλέψω μόνος και για τους δύο. Έμαθα όμως. Μου τα έσπασαν τα γυαλιά και είδα καθαρά. Δεν μπορείς να παλέψεις για κάποιον που δεν θα πάει στον πόλεμο.

Όλοι κάνουμε λάθη. Αυτό ήταν το δικό μου. Άφησα τα γυαλιά μου να σπάσουν. Να γίνουν κομμάτια. Παραιτήθηκα και είπα ένα ''δεν γαμιέται'' και έφυγα. Δεν κοίταξα πίσω ούτε για μια στιγμή. Δεν με άφησε η ήδη πατημένη αξιοπρέπεια μου και το μίσος μου για τον ίδιο μου τον εαυτό. Σιχάθηκα και κουράστηκα όχι μόνο να παλεύω αλλα και με εμένα μιας που ένα κομμάτι μέσα μου, έλεγε ακόμα να παλέψω. Επέμενε και τσίριζε να το ακούσω. Με τρέλενε για χρόνια μέχρι που πήρα ένα μαξιλάρι και το έπνιξα. Το έπνιξα όπως έπνιξαν και εμένα όταν ήθελα να παλέψω. Το αντικατέστησα με ένα κομμάτι που δεν μιλάει πολυ. Δεν νοιάζεται πολυ και δεν τρελένεται όταν κάτι κακό γίνεται. Ένα κομμάτι που γεννήθηκε μέσα στην μοναξιά και το αλκοόλ. Στην αρχή δεν μου άρεσε και τόσο. Δεν με αναγνώριζα καν. Το αποδέχθηκα όμως και το έκανα δικό μου. Όσο διάβαζα το ένα άρθρο μετά απο το άλλο έβλεπα όλο και πιο πολλά κοινα σημεία. Το μίσος για τον εαυτό μας, τον φόβο που υπάρχει για να πιστέψουμε σε κάτι και την στεναχώρια που περάσαμε μόνοι μας. Την στάχτη που έπρεπε να μαζευτεί μετά το σβήσιμο της φλόγας και την σκόνη που άφησε πίσω της η στάχτη. Οι άνθρωποι πάντα φεύγουν μακριά μα εμείς μείναμε εκεί. Μείναμε μέχρι που αναγκαστήκαμε να φύγουμε. Ίσως να ήταν και για καλό ποιός ξερει.

Στο τέλος του στενάχωρου μα όμορφου άρθρου έλεγε πως πρέπει να παλεύεις για αυτο που αγαπάς. Μετά απο όλα αυτά τα κακότυχα πράγματα, τις επιλογές και τα αποτελέσματα πίστευε πως πρέπει να παλέψεις. Να μην σταματάς στα εμπόδια και να είσαι έτοιμος να σκοτωθείς και να καείς στην φωτιά μιας αγάπης. Στα σύνορα του αργά και του νωρίς, του ναί και του όχι, της ελπίδας και της απελπισίας.

Με έκανε να αναρωτηθώ γιατί τα παράτησα. Δεν μπορούσα να απαντήσω στην ίδια μου την απορία. Μάλλον επειδή είναι χαζό. Όχι η απορία αλλά η πράξη της παραίτησης. Με έκανε να καταλαβω ξανά ποιός ο λόγος να ζείς. Γιατί δεν το είχα δεί αφού είχα τόσο καιρό με τον εαυτό μου, δεν ξέρω. Με νευριάζει το γεγονός οτί ήμουν τόσο βαθιά στην δική μου στεναχώρια που δεν μπορούσα να δώ ένα τόσο προφανές φώς.

 Ίσως τελικά η αγάπη να μην είναι και τόσο άσχημη. Ίσως να είναι αυτό το κάτι που ποτέ δεν πρέπει να αφήσουμε. Ίσως..